Συνέντευξη: Γιάννης Καστανάρας
Ο Νίκος Κερκινός γεννήθηκε το 1967 και έχει σπουδάσει φωτογραφία και κινηματογράφο. Από το 1987 φωτογραφίζει συναυλίες Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών και δηλώνει ότι το αγαπημένο του θέμα είναι η φωτογραφία δρόμου.
Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με τη φωτογραφία, πότε ξεκίνησες, που σπούδασες και ποιες ήταν οι πρώτες επιρροές σου;
Με την φωτογραφία αποφάσισα να ασχοληθώ στην τελευταία τάξη του Λυκείου, μιας και το διάβασμα δεν με ενθουσίαζε ιδιαίτερα και είχα μία ροπή προς τα καλλιτεχνικά. Τελειώνοντας το γενικό λύκειο 1986, γράφτηκα σε μία ιδιωτική σχολή, στο Ελεύθερο Εργαστήριο Φωτογραφικών Σπουδών Focus. Ήταν διετής επειδή τότε δεν υπήρχε σχολή φωτογραφίας στον δημόσιο τομέα. Οι πρώτες επιρροές μου ήταν ο Ανρί Καρτιέ Μπρεσόν, ο Ρομπέρ Ντουανό, ο Ρόμπερτ Κάπα και η Ντιάν Άρμπους. Φωτογραφία δρόμου, δηλαδή.
Lemmy
Ποιο ήταν το αρχικό σου κίνητρο για να φωτογραφίζεις συναυλίες και τι μηχανές χρησιμοποιούσες τότε;
Το κίνητρο που είχα για τις φωτογραφίσεις συναυλιών ήταν ότι ήθελα να δείξω μία διαφορετική οπτική ματιά, μακριά από τα γενικά καδραρίσματα και πλάνα που συνηθίζονταν. Για αυτόν τον λόγο, οι φωτογραφίες είναι ως επί το πλείστον κοντινά πορτραίτα που αποδίδουν την ένταση της στιγμής και αποτυπώνουν το πάθος και το συναίσθημα των καλλιτεχνών.
Η μηχανή που χρησιμοποιούσα ήταν η F3hp της Nikon.
Τι θυμάσαι από το γενικότερο κλίμα στις συναυλίες εκείνης της εποχής;
Το κλίμα στις συναυλίες εκείνης της εποχής ήταν πραγματικά σούπερ, υπήρχε ένταση, πάθος και έβλεπες όλες τις μουσικές φυλές: punks, skinheads, ροκαμπιλάδες, χεβιμεταλλάδες. Η μουσική τους ένωνε όλους και οι συναυλίες αποτελούσαν τόπο συνύπαρξης.
Poison Ivy
Ποια ήταν η πρώτη συναυλία που φωτογράφισες και τι θυμάσαι από αυτήν;
Η πρώτη συναυλία που φωτογράφισα ήταν της Νico στο club 22. Δεν είχα τελειώσει ακόμα την σχολή και θυμάμαι ότι οι περισσότερες φωτογραφίες που είχα τραβήξει εκείνο το βράδυ ήταν out of focus μιας και τότεδεν υπήρχαν γρήγορα φιλμ, απαγορεύονταν τα φλας, η συναυλία ήταν sold out, ενώ υπήρχε μία ένταση και ένα γενικευμένο σπρωξίδι με την καλή έννοια.
Πόσο απολαμβάνει πραγματικά ένας φωτογράφος μια συναυλία όταν έχει συνέχεια το μάτι του σε εγρήγορση για να τραβήξει το καλύτερο στιγμιότυπο;
Ο φωτογράφος είναι το τελευταίο άτομο που απολαμβάνει μία συναυλία αφού πρέπει να παραμένει συγκεντρωμένος στο στόχο του, στην στιγμή που θα του δώσει τη φωτογραφία που επιδιώκει να πετύχει.
Ποιες ήταν οι κυριότερες δυσκολίες που αντιμετώπισες φωτογραφίζοντας καλλιτέχνες; Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση;
Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισα ήταν οι απότομες, γρήγορες εναλλαγές του φωτισμού στους συναυλιακούς χώρους.
Iggy Pop
Θυμάσαι κάποια ιδιαίτερη φάση που χάθηκε η «στιγμή;»
Οι στιγμές έρχονται και επανέρχονται. Όπως έχουν πει πολλοί φωτογράφοι, οι καλύτερες φωτογραφίες είναι αυτές που δεν πρόλαβα να τραβήξω.
Ποιους καλλιτέχνες θα ήθελες να έχεις φωτογραφήσει αλλά για τους όποιους λόγους δεν τα κατάφερες;
Θα ήθελα να είχα τραβήξει όλη την punk μουσική σκηνή του Λονδίνου, αλλά φυσικά δεν μπορούσα να το κάνω λόγω ηλικίας.
Dee Dee Ramone
Είχες κάποια πιο προσωπική επαφή με ξένους μουσικούς πέρα από τις συναυλίες και, αν ναι, ποιος σου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση;
Προσωπική επαφή με ξένους μουσικούς είχα στο τριήμερο των Ramones, την πρώτη φορά τους στο Ρόδον το 1989. Θυμάμαι ότι τότε είχαν βγάλει το διπλό δίσκο Ramones Mania και εκείνη την περίοδο όλοι ήμασταν ξετρελαμένοι με αυτό το συγκρότημα. Την πρώτη μέρα που θα έπαιζαν, θυμάμαι ότι το πρωί, γυρνώντας από το Μοναστηράκι με την μηχανή μου, ένα Β.Μ.W. R25 που είχα τότε, συνάντησα τυχαία στο δρόμο τον Johnny Ramone που είχε πάει πρωτύτερα στην Πλάκα για ψώνια. Σταματώ, φυσικά, άλλο που δεν ήθελα, δίπλα του και του πιάνω την κουβέντα. Μου λέει ότι κι εκείνου του άρεσαν οι παλιές μηχανές και ότι είχε μία δύο στην πατρίδα του. Μιλήσαμε για διάφορα και κατόπιν με ρώτησε αν θα πήγαινα στη συναυλία τους. Του απάντησα ότι είχα αγοράσει εισιτήρια και για τις τρεις μέρες και αυτό του έκανε πραγματικά εντύπωση. Ήρθε το πρώτο βράδυ, η συναυλία ήταν σούπερ, αν και οι Ramones έπαιζαν τα κομμάτια πολύ γρήγορα. Τη δεύτερη μέρα πήγα να φωτογραφίσω. Νωρίς το πρωί της επομένης, καθώς εκείνη την εποχή δούλευα σε εργαστήριο φωτογραφίας, εμφανίζω τα φιλμάκια μου, τυπώνω κάποιες φωτογραφίες για να πάω το τελευταίο βράδυ και να τις δείξω στα μέλη για να μου τις υπογράψουν. Ούτε που ήξερα πώς θα γινόταν το κονέ, αλλά ήμουν θετικός και πίστευα ότι με κάποιον τρόπο θα τους πλησίαζα.Το βράδυ, λοιπόν, πηγαίνω στη συναυλία με τις φωτογραφίες - θυμάμαι ότι ακόμα δεν είχαν στεγνώσει καλά καλά. Σε κάποια φάση, κόβει βόλτες μέσα στο Ρόδον ένας από τους τεχνικούς των Ramones - τον καταλάβαμε επειδή φορούσε ένα καπελάκι τους που δεν έπαιζε στην ελληνική αγορά. Τον φερμάρω, του δείχνω τις φωτογραφίες και αφού μαθαίνω ότι είναι ο μάνατζέρ τους, ο τύπος μου προτείνει να πάμε μαζί στα καμαρίνια γιατί του άρεσε πολύ μία φωτό του Dee Dee που είχα τραβήξει. Προσπαθώ να τον ακολουθήσω αλλά τον χάνω μέσα στον κόσμο. Τσατίζομαι με τον εαυτό μου, μπλοκάρω και δεν πάω να τον ψάξω. Τελειώνει η συναυλία, αδειάζει το Ρόδον, και εγώ φεύγω από τους τελευταίους. Βάζω μπροστά τη μηχανή για να φύγω, αλλά εκείνη την στιγμή περνάει από μπροστά μου ένα αυτοκίνητο με τους Ramones. Το πλαγιάζω με την μηχανή, ο Johnny με θυμάται λόγω της B.M.W., και μου λέει ότι μένουν στο ξενοδοχείο Αμαλία και να τους ακολουθήσω. Αυτό ήταν. Αυτά που θυμάμαι από το ξενοδοχείο ήταν τον Joey καθισμένο στον καναπέ με βλέμμα απλανές, στο υπερπέραν, far out, τον Johnny ομιλητικότατο, και ότι καλέσαμε τον αγαπημένο μας Dee Dee σε έναν πάρτι αλλά εκείνος μας είπε "Νo more parties any more…."
Public Enemy
Μια άλλη φάση ήταν με τους Public Enemy. Πήγαινα στο Κατράκειο για την συναυλία με την καινούργια μου μηχανή, μια R12 B.M.W στρατιωτικό μοντέλο του '40 που είχε ξεμείνει από τον πόλεμο, φορώντας αρβύλες ,στρατιωτικό παντελόνι και το δερμάτινο perfecto μου και θυμάμαι κάποια στιγμή, λίγο πριν φτάσω, να στρίβει από τη γωνία μία τεράστια λιμουζίνα με φιμέ τζάμια. Κάποια στιγμή βρεθήκαμε δίπλα δίπλα και τότε βλέπω να ανοίγει το παράθυρο και να ξεπροβάλει ο Flavor Flav. Κοιτάζει την μηχανή, κοιτάζει εμένα. Εγώ αντιδρώ ενστικτωδώς και υψώνω τη γροθιά μου σε στυλ Μαύροι Πάνθηρες. Εκείνος μου χαμογελάει και του φωνάζω "Θα βρεθούμε στην συναυλία". Όλα αυτά εν κινήσει…
Η σχέση σου με τη μουσική τότε και τώρα;
Η σχέση μου με την μουσική παραμένει ακόμα μία σταθερή αξία, με πιο ανοιχτούς ορίζοντες πλέον και με το αίμα να βράζει ακόμα αλλά με τα κόκαλα να πονούν. Όπως είχε πει ο Lou Reed, "'cause deep down inside I have a rock n roll heart..."
Screaming Jay Hawkins
Τι είναι τελικά αυτό που κάνει μια καλή rock φωτογράφηση;
Σε μια φωτογράφιση δεν υπάρχουν μαγικά φίλτρα. Χρειάζεται μόνο συναίσθημα και θετική διάθεση. Όλα τα άλλα έρχονται μόνα τους...
Ποιο είναι το αγαπημένο σου θέμα για φωτογράφηση σήμερα;
Όπως και όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με την φωτογραφία ,το αγαπημένο μου θέμα είναι η φωτογραφία δρόμου,και οι συναυλιακοί χώροι.
Ψηφιακή ή αναλογική φωτογραφία;
Δηλώνω ακόμα εραστής της αναλογικής φωτογραφίας.
The Fuzztones
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξιν και κατ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξην και καθ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξην και καθ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
