Γράφει ο Ελευθεριακός
φωτογραφίες: Γιώργος Φραγκίσκος (lowlight.gr)
Πολλά έχουν ήδη γραφτεί κι είναι απόλυτα λογικό. Σκέφτηκα να γράψω κι εγώ τη γνώμη μου, μα κάποιες μέρες αργότερα για να μην βρίσκομαι υπό την έντονη επήρεια μιας τέτοιας συναυλιακής εμπειρίας. Κακά τα ψέματα, ήταν μια ξεχωριστή βραδιά για διάφορους λόγους. Κάτι που ο οικοδεσπότης γίνεται οσονούπω 80 ετών, κάτι οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι καλεσμένοι, κάτι η προηγούμενη περίοδος του εγκλεισμού, κάτι…
Ο κόσμος ήταν πολύς και μεγάλου ηλικιακού εύρους. Από πιτσιρικάδες 15-20 ετών (ακόμα θυμάμαι δύο κοπέλες που πηδολογούσαν πάνω στους ώμους, μάλλον των αγοριών τους) μέχρι σίγουρα 65άρηδες. Ήμασταν πολλοί και πολλές, γνωστές φάτσες από συναυλίες, μα και άγνωστες – ακόμα καλύτερα.
Στο μυαλό μου ήταν κάτι σαν πάρτι, όπου ο Πουλικάκος και οι μουσικοί που τον πλαισίωναν και τού προσέφεραν απλόχερα την ενέργειά τους, μάς είχαν καλέσει για ποτό, κουβεντούλα και κυρίως για μουσική και χορό. Όπως λοιπόν μερικά πάρτι χάνονται μέσα στο χωροχρόνο, έτσι κι αυτό, κράτησε τέσσερις ώρες και θα μπορούσε να είχε γίνει παντού, μα ευτυχώς έγινε στο «Κύτταρο» («εμείς και οι Socrates το χτίσαμε το μαγαζί», νομίζω ότι είπε κάποια στιγμή ο Πουλικάκος).
Βέβαια, ο «Γέρων Παλούκιος» μας προειδοποίησε εξαρχής με εκείνο το «Αντέχετε;» αλλά δεν είχα καταλάβει ότι το εννοούσε κυριολεκτικά. Και αντέξαμε, γιατί γουστάραμε.
Οι μουσικοί όλοι υποδειγματικοί, έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό, με προεξάρχοντα, κατά τη γνώμη μου, τον Βασίλη Σπυρόπουλο, που δεν συνόδευσε απλά όλη τη βραδιά από την αρχή, αλλά έδωσε μαθήματα blues και rock κιθάρας.
Η συναυλία ξεκίνησε με τον Βαγγέλη Χάνο και τη μπάντα του, τους Ω-ρημάζοντες, με ωραία, δικά του rock και μπαλαντοειδή κομμάτια, συνεχίστηκε με τους Σπυριδούλα του Βασίλη Σπυρόπουλου και με συμμετοχή του Βαγγέλη Χάνου (ο δεύτερος, εκτός του Σπυρόπουλου, που έπαιξε ανελλιπώς ολόκληρη τη βραδιά) και μετά εμφανίστηκε το συγκρότημα του θείου Νώντα, οι Γειά Σου Τάκη. Η σύνθεση της μπάντας είναι πάνω κάτω οκτώ έως δέκα άτομα και τα μέλη διαθέτουν διάφορες ιδιότητες: από αλάτι (Βασίλης Σπυρόπουλος) και πιπέρι (Γιώργος Πιπέρης) μέχρι Zoo master (Ντίνος Ζούμπερης) και εκατόνταρχος (Παναγιώτης «Τσίκο» Κατσικιώτης), συν πολλές άλλες, τις οποίες δεν θυμάμαι.
Ο Μήτσος έπαιξε πολλά κομμάτια, έκανε τα εύστοχα πολιτικά και σκωπτικά του σχόλια, και η βραδιά συνεχίστηκε με ένταση και διαρκή προσμονή. Νομίζω ότι όποιος και όποια είδε τη συναυλία αυτή, δεν μπορεί να μην πρόσεξε την αεικίνητη Θέκλα Τσελεπή με τα κρουστά και το ντέφι, αλλά και τον «βιβλικό» Τόλη Μαστρόκαλο που τραγουδούσε και χόρευε σχεδόν όλη την ώρα.
Οι δυο καλεσμένοι, Γιάννης Αγγελάκας και Αλέξης Καλοφωλιάς, πασίγνωστοι στην εγχώρια rock σκηνή και περίπου με παράλληλη χρονική πορεία, εκδήλωσαν απλόχερα την αγάπη και τον σεβασμό τους στον rock πρωτεργάτη Πουλικάκο, υπενθυμίζοντάς μας ότι παρθενογένεση υπάρχει μόνο στα γεννητούρια θεών αλλά όχι στην Τέχνη των ανθρώπων.
Και πάμε τώρα στους δύο άλλους καλεσμένους, που θεωρητικά δεν θα ταίριαζαν σε μια rock συναυλία. Μιλάω για την Τάνια Τσανακλίδου και τον Μανώλη Μητσιά, γνωστοί κι οι δύο του… Γέροντος από τα πολύ παλιά. Η Τσανακλίδου μπήκε αμέσως στο κλίμα, τραγουδώντας δύο ή τρία τραγούδια με τον θείο και προκαλώντας… χάος. Ακομπλεξάριστη, χαμογελαστή και χαρούμενη που συμμετείχε στη συναυλία, τα έδωσε όλα.
Ο Μητσιάς, ενώ νομίζω ότι κανένας και καμία δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ιδιαίτερη φωνή του και την πορεία του, δεν φαίνεται να κόλλησε, έμοιαζε σαν ψάρι έξω από το νερό. Μού φάνηκε αμήχανος, μάλλον αγχωμένος, συμβουλευόταν πολύ συχνά τους στίχους στο αναλόγιο που κρατούσε. Όλοι, βέβαια, έχουμε περίεργες, άβολες στιγμές. Σκεφτείτε τον Πουλικάκο να τραγουδάει στο Μέγαρο Μουσικής…
Δεν θέλω όμως να κουράζω κι έτσι κλείνω κάπου εδώ. Η βραδιά αυτή, όπως και να το πάρεις, ήταν εκρηκτική, μοναδική. Οι εξαιρετικοί και πολλοί μουσικοί έπαιξαν δίχως αύριο, κι όλοι εμείς στο κοινό ήμασταν ενθουσιασμένοι και γεμάτοι, καθώς ο Μήτσος μάς έκανε την τελευταία στιγμή… σκόνη, πέτρες, λάσπη.
Και εις άλλα με υγεία.
Σε ό,τι αφορά δε τους φοβερούς και τρομερούς, τους «άριστους», νομίζω ένα τραγούδι θα τους αφιέρωνε ο «Γέρων Παλούκιος»: «Fuck All The Perfect People» - γιατί πήξαμε από δαύτους πολλά χρόνια τώρα...
Σελίδες του Γιώργου Φραγκίσκου
