Τη νύχτα τακτοποιούνται οι σκέψεις,σαν ληξιπρόθεσμα χρέη, επιβεβαιώνονται

στο αρχείο διεκπεραίωσης του παρόντος άνομου χρόνου

με φαντάσματα οφειλέτες τη μέρα, απαντήσεις πληρωμένες τη νύχτα.

Τη νύχτα που κάποιο κάθαρμα που το έλεγαν Lemmy

απογειώθηκε προς άγνωστη κατεύθυνση

αφήνοντας για ενέχυρο ξεκούρδιστα παγκόσμια ρολόγια.

Τη νύχτα που σπάνε μία μία οι χορδές του μπάσου

αυτές που το ρυθμό της ανάσας δίνουν

κι ας μη μάθω ποτέ ποια θα σπάσει πρώτη.

Τη νύχτα του Μιχάλη που δεν πρόλαβε να δει

ούτε μια συναυλία στο παλιό σινεμά στη Μάρνης

εκεί που τώρα με θράσος αναπαύονται οι κονσέρβες.

Τη νύχτα του Αλέξη που τα ήξερε όλα αυτά 

αλλά οι κάμερες που σαν άγρια λουλούδια φυτρώνουν παντού,

δεν κατάφεραν να το καταγράψουν σε υψηλή ευκρίνεια.

Τη νύχτα που ασύμμετρα κινούμαστε πάνω κάτω

δίνοντας την εντύπωση ότι οι πόλεις εκκενώθηκαν

και η ύπαιθρος παραχώρησε την στερεότητά της στον αέρα.

Τη νύχτα σαν κι αυτή και την άλλη τις τόσο ιδιαίτερες 

που τα ασφαλή συμπεράσματα περίσσεψαν, ξεχείλισαν, έγιναν ποτάμι

μνήμη ζητάνε, αυτήν την εκδίκηση από τις μέρες,μόνο αυτή.

---

Κώστας Ζήσης

Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη,γεγονός που με σημάδεψε άθελά μου,στην ζωή μου μέχρι τώρα. Μεγάλωσα τόσο ανέμελα,ώστε να μην θέλω να παίζω ποδόσφαιρο με τα άλλα παιδιά,αλλά να κυνηγάω φαντάσματα, πράγμα που συνεχίζω να κάνω ακόμα άλλωστε. Το Πολυτεχνείο στάθηκε η αφορμή να επαληθευτούν όλοι μου οι φόβοι,αλλά και να μυηθώ με όλο το τελετουργικό της εποχής εκείνης στην μεγάλη του ροκεντρολ σχολή. Η μυρωδιά του ξύλου απορροφά πια σημαντικό μέρος της δημιουργικής μου διάθεσης... Κινούμαι μεταξύ στεριάς και θάλασσας ενώ ο ουρανός και τα περιεχόμενά του παραμένει ο επόμενος στόχος.

 
 
 

Κώστας Ζήσης

Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη,γεγονός που με σημάδεψε άθελά μου,στην ζωή μου μέχρι τώρα. Μεγάλωσα τόσο ανέμελα,ώστε να μην θέλω να παίζω ποδόσφαιρο με τα άλλα παιδιά,αλλά να κυνηγάω φαντάσματα, πράγμα που συνεχίζω να κάνω ακόμα άλλωστε. Το Πολυτεχνείο στάθηκε η αφορμή να επαληθευτούν όλοι μου οι φόβοι,αλλά και να μυηθώ με όλο το τελετουργικό της εποχής εκείνης στην μεγάλη του ροκεντρολ σχολή. Η μυρωδιά του ξύλου απορροφά πια σημαντικό μέρος της δημιουργικής μου διάθεσης... Κινούμαι μεταξύ στεριάς και θάλασσας ενώ ο ουρανός και τα περιεχόμενά του παραμένει ο επόμενος στόχος.

 
 
 

Κώστας Ζήσης

Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη,γεγονός που με σημάδεψε άθελά μου,στην ζωή μου μέχρι τώρα. Μεγάλωσα τόσο ανέμελα,ώστε να μην θέλω να παίζω ποδόσφαιρο με τα άλλα παιδιά,αλλά να κυνηγάω φαντάσματα, πράγμα που συνεχίζω να κάνω ακόμα άλλωστε. Το Πολυτεχνείο στάθηκε η αφορμή να επαληθευτούν όλοι μου οι φόβοι,αλλά και να μυηθώ με όλο το τελετουργικό της εποχής εκείνης στην μεγάλη του ροκεντρολ σχολή. Η μυρωδιά του ξύλου απορροφά πια σημαντικό μέρος της δημιουργικής μου διάθεσης... Κινούμαι μεταξύ στεριάς και θάλασσας ενώ ο ουρανός και τα περιεχόμενά του παραμένει ο επόμενος στόχος.