Εκτός από την ημιμπαρόκ-κλασικότροπη αφετηρία και τη jazz κατάληξη του "Don't Sta'rt (Too Late)" των Black Sabbath στα 1975, υπάρχει ένα μελωδικό καταρχήν νήμα, που ίσως να μετατρέπεται και σε αμιγώς νοητικό συνδέοντας τον κυρίως κορμό του τραγουδιού με εκείνον του "Negative Creep" των Nirvana στα 1989.

Ίσως επειδή η σκοτεινιά... στην Τέχνη και ιδιαίτερα στη μουσική της αποτύπωση, δεν έχει εκφραστικούς περιορισμούς – όπως και κανένα άλλο συναίσθημα άλλωστε – μα ούτε και αισθητικές απολήξεις, που αξιωματικά ανήκουν σε κάποιο συγκεκριμένο είδος (αν δεχθούμε βέβαια ότι τα μουσικά είδη είναι υπαρκτές κατηγορίες σαν αυτές της Αριστοτελικής Λογικής και δεν αποτελούν αναγκαστικές εκπτώσεις του ανθρώπινου όλου στον κατακερματισμό του υπάρχοντος).

Ο Ozzy Osbourne σχεδόν σε ολόκληρη τη μουσική του πορεία αποτέλεσε μία από τις πιο θεατρικές προσωποποιήσεις του "σκοτεινού" (όχι χωρίς υπερβολές βέβαια), όπως και πολλοί άλλοι άλλωστε, ενώ ο Curt Cobain βίωσε και υπέβαλε με τον θάνατό του το σκοτάδι, όπως όλοι εκείνοι οι ήρωες, που έχασαν πρόωρα τη ζωή τους με διάφορους τρόπους και για διάφορους λόγους μέσα στην rock’ n’ roll χοάνη.

Όμως τί μπορεί να σημαίνει "χάνω τη ζωή μου πρόωρα";

Υπάρχει κάποιος που μπορεί να θέσει το θάνατο σε χρονικά όρια φυσιολογικών και ηλικιακών δεδομένων;

Προφανώς κανείς, ούτε καν η ίδια η επιστήμη.

Ίσως τελικά αυτό να το καταφέρνει μόνο μια αίσθηση μεταφυσικής και απώλειας, που ενυπάρχει στον σκληρό πυρήνα της Τέχνης και προσπαθεί να αιτιολογεί και να δικαιολογεί το προσωρινό του ανθρώπινου βίου.

Αυτή λοιπόν η απώλεια είναι εκείνη, που εκτός της μουσικής, ενώνει σε μια ενιαία γραμμή το "It’s Too Late" … των Black Sabbath με τις κραυγές απόγνωσης και ματαίωσης του Cobain, όταν γρυλίζει το "And I’m stoned…

Ο Θόρυβος της κιθάρας, αυτά τα απανωτά χτυπήματα των riffs, που με την σειρά τους υπηρετούν ηχητικά την απώλεια, είναι εκείνα που, μαζί με τις λέξεις, χτίζουν τη γέφυρα ανάμεσα στη σκοτεινή μεταφυσική των Sabbath – την ώρα που τα κεριά σβήνουν και φαίνεται να καλπάζει από μακριά, σαν ιππότης της Αποκάλυψης, η μέρα της Κρίσης – και τον τρόπο έκφρασης της αποδόμησης που οι Νirvana επέλεξαν προκειμένου να "ντύσουν" τον μηδενισμό τους, τουλάχιστον στο συγκεκριμένο τραγούδι.

Πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν συγγένειες στον χώρο της Τέχνης.

Πάντοτε θα ανακαλύπτουμε συνδέσεις, ομοιότητες και ομογενοποιήσεις ανάμεσα σε στοιχεία που ίσως καταρχήν φαντάζουν ασύνδετα.  

Κάπως έτσι και μέσα στην ζωή συνδεόμαστε και προχωράμε μαζί με ανθρώπους, που στο εσωτερικό τους ενδέχεται να δείχνουν ασύνδετοι, ενώ με εμάς συνδέονται με ένα νεύμα κι ένα άγγιγμα.

Με έναν τέτοιο τρόπο εντέλει η κιθάρα του Iommi συμπλέκεται με εκείνη του Cobain: με ένα άγγιγμα στον ώμο, με ένα νεύμα των προπατόρων του metal στους χαμένους ήρωες του grunge και αντίστροφα, με μία σύνδεση του βύσματος στον ενισχυτή.

Ο ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟΣ

https://www.youtube.com/watch?v=h3dPaptdOcA