Ένα μαγαζί της γενιάς του ‘90, στο 2016, μια εποχή όπου αναπολούμε το αληθινό. Στη συμβολή των πεζόδρομων Θεμιστοκλέους και Δερβενίων, στην καρδιά των Εξαρχείων, από τα λίγα μπαρ που έχουν απομείνει με όροφο με τραπεζάκια και μπάρες, με το ξύλινο στοιχείο να επικρατεί και ροκενρόλ ατμόσφαιρα για να σκαρώσεις αναμνήσεις εξαρχειώτικες. Είναι ένα μπαρ που δημιουργεί την οικειότητα που πρέπει να έχει ένα κλασικό διαχρονικό στέκι.
(original source: InExarchia)
κείμενο/φωτογραφίες: George Fiorakis
φωτογραφίες: Philip Gavrilakis
Η Ίντριγκα γέμισε την πρώτη της κάβα το 1981 και παραμένει ένα από τα αγαπημένα μαγαζιά των Εξαρχείων και ένα κλασικό στέκι της Αθήνας. Στη συμβολή των πεζόδρομων Θεμιστοκλέους και Δερβενίων, στην καρδιά των Εξαρχείων δίπλα στην πλατεία με θέα ιστορικά νεοκλασικά κτίρια, όπως το Θέατρο Εξαρχείων. Ξεκίνησε την λειτουργία της από τον Γιώργο Τσιλδερίκη που είχε το βιβλιοπωλείο Χνάρι, την Στέλλα Νεστορίδου και την Μαρία Δημητριάδη , και 35 χρόνια τώρα μας προσφέρει νύχτες και αναμνήσεις. «Αυτό το μαγαζί είναι ένας ακόμη λόγος που είστε τυχεροί οι Εξαρχειώτες», διαβάσαμε σε σχόλιο που έχει κάνει κάποιος σε μια ανάρτηση σχετική με την Ίντριγκα. Και καταλαβαίνουμε τι εννοεί.
Αρκεί να σκεφτείς ένα χειμωνιάτικο απόγευμα στον πάνω χώρο της Ίντριγκας, σε όποια χρονολογία. Είναι η καφετέρια που ο πατέρας που φοίτησε Αθήνα θα πήγαινε το γιο του μετά από μερικά χρόνια. Είναι το μαγαζί που θα διαλέξεις να πας να πιείς μόνος σου, όταν το αναζητάς, αλλά και αυτό που θα χαθείς σε μονοπάτια συζήτησης που μπορείς να ανακαλύψεις μόνο με τον άνθρωπο σου, παρέα με καλή μουσική. Το μπαρ που θα μαζευτείς στην αποφοίτηση και αποχωρισμό με τους κολλητούς και είναι το ίδιο μαγαζί στο οποίο θα ξανασμίξεις μαζί τους λίγα χρόνια μετά. Είναι το μαγαζί που θα πιείς ένα σφηνάκι μόνος σου, αργά στο μπαρ, στις κακές σου και το μαγαζί που ξαναβρείς το νόημα ένα άλλο Σαββατόβραδο με την παρέα σου. Και, αν και το επανέλαβα αρκετές φορές, η λέξη μαγαζί δεν του πάει. Είναι ένα μπαρ που δημιουργεί την οικειότητα που πρέπει να έχει ένα κλασικό διαχρονικό στέκι.
Ένα στέκι λοιπόν, από τα λίγα καφέ μπαρ που έχουν απομείνει σε όροφο και διατηρούν αυτή την παλιά ροκενρολ ατμόσφαιρα με τραπεζάκια για να κάτσεις και διαφορετικά δωμάτια και χώρους. Από τις αρχές που άνοιξε έγινε σημείο καλλιτεχνικής αναφοράς, ευαισθητοποιημένο στα εκάστοτε δρώμενα. Και αυτό δημιουργήθηκε από τους ίδιους τους θαμώνες. Μπορεί το jukebox και το πιάνο πλέον να λείπουν, αλλά ο χαρακτήρας έχει μείνει ο ίδιος. Ένα μπαρ με θαμώνες. Με θαμώνες δικούς μας μουσικούς και καλλιτέχνες, ανθρώπους της εγχώριας σκηνής που γουστάρουμε. Όπως τα παιδιά, φίλοι και συνεργάτες από το Merlin’s Music Box, ιστορικό φάνζιν, μουσικό και όχι μόνο περιοδικό, που εκθέτει σε μόνιμη βάση τα παλιά εξώφυλλα στους τοίχους της Ίντριγκας. Τα εξώφυλλα κατεβαίνουν μόνο όταν υπάρχει κάποια έκθεση φωτογραφίας ή άλλη εκδήλωση, που κάποιες φορές φιλοξενεί η Ίντριγκα.
Ένα μαγαζί της γενιάς του ‘90, στο 2016, μια εποχή που αναπολούμε το αληθινό. Στη συμβολή δύο αγαπημένων πεζόδρομων, με τη δικές τους ιστορίες και ιστορίες, στα πάντα ανήσυχα Εξάρχεια. Θυμάμαι, έγραφε κάποια στιγμή στην Θεμιστοκλέους μια επιγραφή από την συλλογικότητα λαϊκή συνέλευση Εξαρχείων: «Καλοδεχούμενοι στην γειτονιά μας, αλλά ό,τι κάνετε, κάντε το χαλαρά χωρίς κανιβαλισμό». Μια πολύ σωστή φράση. Αναγνωρίζεις ότι αυτές οι πινακίδες, τα παιδιά που συζητούν στα παγκάκια για μουσικές και πολιτικές στους πεζόδρομους, οι γάτες στα παράθυρα σε σπίτι και ο κόσμος, κρατούν τα Εξάρχεια ζωντανά.
Αρκεί να υπάρχει ελευθερία και σεβασμός στην ελευθερία του άλλου, ο κόσμος να ενδιαφέρεται και να συναναστρέφεται παράλληλα με την όποια καταστροφή για να υπάρχει και δημιουργία, η γειτονιά. Έτσι, σε ένα σημείο που πάει είτε πλατεία, είτε στην Καλλιδρομίου στις παρυφές του λόφου, είτε σε έναν από τους πεζόδρομους με τα νεοκλασικά, περπατάς τα πρωινά, βλέπεις και την Ίντριγκα και τη γειτονιά και λες εντάξει όλα είναι μια χαρά.
Ωραία μουσική, ωραία ποτά, ωραία ατμόσφαιρα. Ένα μπαρ, με σταθερούς djs, στο οποίο θα ακούσεις σίγουρα καλό παλιό ροκενρόλ, ελληνικό και ξένο. Γενικότερα, όλο το εύρος του ροκενρόλ, new wave, garage και τέτοιες μουσικές από τα 60’s μέχρι και το σήμερα. Το απόγευμα μπορεί στο χαλαρό να παίζει Portishead ή Nick Cave που θα σε συνοδεύει στο μεσημεριανό διάβασμα στον πάνω χώρο της (+wifi για τους μοντέρνους) και αργότερα στα ηχεία θα ακούγεται Last Drive και Killhead Therapy για να μπει δυνατά το βράδυ. Ένα χειμερινό απόγευμα, μπορεί στο background να παίζει Tindersticks και Ramones, δεν θα μπορούσαν να λείπουν μουσικές ημέρες και νύχτες με έντονες πανκ επιρροές, ιδιαίτερα όταν το κλίμα το σηκώνει. Αλλά εκτός τα κλασικά θα ακούσεις και νέα ή παλαιότερα κομμάτια που δεν γνωρίζεις, ίσως στην Ίντριγκα νιώσεις ότι το μαγαζί ..ξέρει καλύτερα τι θέλεις να ακούσεις! Τώρα που γράφω αυτά, βγαίνουν εύκολα οι γραμμές, σκεπτόμενος απλά ένα ακόμη ουίσκι στο χέρι, στο μπαρ της Ίντριγκας ακούγοντας Patti Smith να γεμίζει το χώρο, και ανεβαίνοντας την ξύλινη στρουφικτή σκάλα προς την τουαλέτα στης οποίας στον καθρέπτη θα σκέφτομαι θολά, «ένα ωραίο βράδυ με την παρέα». Και μετά πάλι κάτω. Έλα, καταλαβαίνετε τι εννοώ. Τι όχι; Είναι κάποια μέρη που προσδιορίζουν ένα μεγάλο εύρος ανθρώπων, αλλά επίσης πολύ συγκεκριμένο. Η Ίντριγκα είναι ένα από αυτά. Ένα από τα μπαρ που αξίζει να μνημονεύσεις στις μελλοντικές σου σκέψεις, γιατί μπορεί να σου χαρίσει από αυτά, τα αληθινά, τα ωραία τα βράδια.
Παράλληλα είναι και το μέρος που τα τραπεζάκια είναι στημένα έτσι, μαζί με την ατμόσφαιρα, ώστε να μπορείς ένα μεσημέρι να κάτσεις μόνος, αλλά να μην νιώθεις μόνος. Να είσαι με τον ίδιο σου τον εαυτό, να μην έχεις χρόνο για άλλα παρά μόνο για τον πεζόδρομο, τον κόσμο που περνάει και τα νεοκλασικά. Εντάξει γλυκανάλατο, αλλά μετά που θα βαρεθείς, το απόγευμα όταν πέσει ο ήλιος, η Ίντριγκα μεταμορφώνεται σε ένα μπαρ – μπαρ. Με μπάρα για ορθάδικο στο ισόγειο αλλά και στον πάνω όροφο, αλλά και πολλά πολλά τραπεζάκια για να συζητάει ο κόσμος. Χωρίς να θέλουμε να υπερβάλλουμε, στο πάνω μέρος της Ίντριγκας με τα δωμάτια νιώθεις ότι μπορείς να αφηγηθείς και να ζήσεις ιστορίες και έρωτες. Απλά η ατμόσφαιρα είναι έτσι που το βράδυ δημιουργεί κάτι πιο κινηματογραφικό με την προοπτική που προσφέρουν τα αρκετά δωμάτια, χωρίς τοίχο μεταξύ τους, τα παράθυρα που δείχνουν σε δύο πεζόδρομους σε συνδυασμό με την oldschool διακόσμηση, το φωτισμό και το ξύλινο μπαρ και τις διάφορες και διαφορετικές παρέες που βλέπεις στους χώρους. Όλα μαζί συνθέτουν ένα σκηνικό για αναμνήσεις εξαρχειώτικες.
Εντάξει τώρα τα κλασικά τι να τα λέμε, δεν πολυχρειάζεται! Στην Ίντριγκα φυσικά θα βρεις βαρελίσιες μπύρες όπως μαύρη Guinness που σερβίρεται με το σωστό τρόπο, πολλές διαφορετικές ετικέτες μπύρας, μεγάλο εύρος από καθαρά ποτά κάθε είδους, και από ουίσκι ό,τι θέλεις. Καφέ για τις μεσημεριανές ώρες ωραιότατο και ένα μεγάλο κατάλογο από κοκτέιλ, που τα παιδιά πραγματικά σερβίρουν με γνώση και μεράκι. Η Ίντριγκα είναι γνωστή άλλωστε επίσης και για τα καλά της κοκτέιλ αλλά και τη ζεστή σοκολάτα.
Για τους ανθρώπους που εργάζονται και διαχειρίζονται τον χώρο έχουμε να πούμε μόνο τα καλύτερα. Άτομα που τους αρέσει πολύ, όχι η δουλειά τους απλά, αλλά και όλο αυτό που διατηρούν τόσα χρόνια. Άμεσοι, φιλικοί και απλοί, χωρίς να θέλουν τα φώτα πάνω τους και καμιά αυτοπροβολή μέσω συνέντευξης παρά μόνο απλή αληθινή επικοινωνία. Η Ίντριγκα είναι οι άνθρωποί της. Εργαζόμενοι και επισκέπτες. Κανονικά θα έπρεπε να είναι όλο το άρθρο για αυτούς, αλλά αυτό το γνωρίζει κανείς καλύτερα μόνο αν ξετυλίξει μόνος του το κουβάρι προς την πόρτα της Ίντριγκας. Ωραίο μπαρ.
