Επιτέλους έφυγε το 2016... Καταραμένη χρονιά, πόλεμοι σχεδόν σε όλη τη γη, και όπου δεν πέφτουν βόμβες πέφτει πείνα και όπου δεν πέφτουν πυροβολισμοί πέφτουν αεροπλάνα. Δυστυχώς οι περισσότερες αξίες και τα "πιστεύω" μας διαβρώνονται διαρκώς χωρίς σταματημό, κλείνοντάς μας τους ίδιους στους εαυτούς μας και πίσω απ τις οθόνες.
Πάντα έτσι ήταν τα πράγματα λίγο πολύ, και με λίγες διαφορές ανάλογα με την εποχή απλώς τώρα πλέον με τη διάδοση του ίντερνετ έχουμε μια καλύτερη και πιο σφαιρική εικόνα. Για αιώνες ολόκληρους ο άνθρωπος έβρισκε διέξοδο από όλα αυτά μέσω της μουσικής. Είτε ως δημιουργός είτε ως ακροατής, και όπως ανέφερε πρόσφατα ο τεράστιος Σάββας Κωφίδης, "Το αιώνιο ερώτημα της Μαργαρίτας στον Φάουστ του Γκαίτε για την ύπαρξη Θεού μπορεί να απαντηθεί μόνο μέσα από τη μουσική, γιατί η μουσική ενώνει το γήινο με το υπερφυσικό".
(Photo: Aylos Abies Sylos)
Σε εποχές ακραίες και επιθετικές, το ιδανικό soundtrack είναι κάτι παρόμοιο, δηλαδή η σκληρή rock ’n’ roll/metal/punk μουσική και τα παρακλάδια τους, τουλάχιστον για μια πολύ μεγάλη μερίδα ανθρώπων που κάθε μέρα βουτάνε στα σκατά και αναδύονται πιο δυνατοί κάθε βράδυ. Δυστυχώς όμως στα πλαίσια της αναφοράς μου περί "διάβρωσης" με λύπη παρατηρώ ότι αρκετά χρόνια τώρα ακόμα και αυτό, το τελευταίο ακέραιο οχυρό αρχίζει να γκρεμίζεται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που γκρεμίστηκαν και απομυθοποιήθηκαν όλα τα υπόλοιπα: απ’ το ανελέητο κυνήγι της δόξας και τη μυρωδιά του χρήματος. Αγαπημένες μπάντες του παρελθόντος κάνουν τα πάντα εκτός από μουσική και όταν το αποφασίζουν, βγαίνει μια νερόβραστη πατάτα που δε μιλάει στην ψυχή αλλά στα charts, ενώ οι νέες μπάντες παλεύουν τόσο σκληρά να φανούν edgy και extreme που καταντούν αστείες. Οι δε διοργανωτές των συναυλιών στοχεύουν στην αισχροκέρδεια με κάθε τρόπο, φέρνοντας στη χώρα μας συχνά πυκνά τα "κουφάρια" των πάλαι πότε σπουδαίων ονομάτων, ορίζοντας το εισιτήριο σε εξωφρενικές τιμές. Παρατηρώ ότι τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και την Ευρώπη κάνει το ξεπέταγμά της με τεράστια άνοδο η underground και DIY σκηνή, πράγμα που μόνο θετικό μπορεί να είναι. Γιατί;
Γιατί η πλειοψηφία τους, ό,τι και να κάνει, όπου και να παίξει, λεφτά να ζήσει πλουσιοπάροχα δε θα βγάλει και το ξέρει, δεν το επιδιώκει, γιατί φαίνεται πως κάνουν αυτό που κάνουν επειδή τους αρέσει, τους εκφράζει και τους κάνει πραγματικά ξεχωριστούς αλλά και τους κάνει ένα με αυτούς τους 10-100-1000 που βρίσκονται κάτω από τη σκηνή και κρέμονται από κάθε τους νότα. Γιατί ακόμα και σχήματα με καθολική αναγνώριση από τις κοινότητες του είδους και πορείες δεκαετιών δεν αλλοίωσαν την ταυτότητα τους και τους επέτρεψαν να εκφραστούν ελεύθερα χωρίς τους περιορισμούς και την επιδίωξη της αναγνώρισης που απαιτούν ο δισκογραφικές.
Το ξέρω ότι όλα αυτά μπορεί να ακούγονται τόσο, μα τόσο ρομαντικά, ωστόσο καταφέρνουν να ανανεώσουν την αγάπη πολλών για τους ακραίους ήχους αλλά και για τη συναυλιακή εμπειρία γενικότερα, με μερικά απλά βήματα. Καταρχήν, έχοντας παρακολουθήσει πολλά δρώμενα τα τελευταία χρόνια, διαπιστώνω βλέπω ότι όλες οι μπάντες, από τα support μέχρι τους headliners, έχουν πραγματική διάθεση και κάβλα για τη μουσική που παίζουν, σε αντίθεση με τα άκρως επαγγελματικά και κάπως άχρωμα και άοσμα live στις μεγάλες αρένες. Η άψογη οργάνωση και η πάντα ωραία ατμόσφαιρα σε συνδυασμό με τις αρκετά χαμηλές τιμές λόγω και του χαμηλού κόστους των εμφανίσεων εγγυώνται ένα βράδυ που σίγουρα δεν πάει χαμένο, ενώ η προσπάθεια και η επιμονή των διοργανωτών καταφέρνουν να στρέψουν τα βλέμματα στις λιγότερο φωτεινές γωνιές της πόλης.
Τα πρώτα φεστιβάλ τύπου Desertfest και Smoke the Fuzz fest έχουν κάνει την εμφάνισή τους και φαίνεται πως θα καθιερωθούν, καθώς και μεγαλύτερα και πιο ιστορικά συγκροτήματα κάνουν συχνά πυκνά την εμφάνιση τους όπως οι Clutch, οι Monster Magnet, οι Eyehategod, Colour Haze, οι Corrosion of Conformity και πολλά πολλά άλλα. Μάλιστα, μέσα στη χρονιά εμφανίστηκαν δις οι εξαιρετικοί All Them Witches σε κατάμεστους χώρους, καθώς και οι εξαιρετικοί Asteroid που προτίμησαν τη χώρα μας για το πρώτο τους show έπειτα από 4 χρόνια. Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και η ήδη συνεπής και με σημαντικά ονόματα ελληνική σκηνή όπως οι 1000mods, οι Nightstalker, οι Godsleep, οι Naxatras – η λίστα είναι όντως τεράστια.
Είναι πραγματικά θετικό που σε τόσο δύσκολους καιρούς αυτό το είδος μουσικής, αλλά και γενικότερα η underground είτε ηλεκτρονική είτε hip-hop είτε jazz/alternative, τραβάει τα βλέμματα του κόσμου ξεσηκώνοντας μας από τη βαρεμάρα και τη ρουτίνα, τονώνοντας της αυτοπεποίθηση και κρατώντας την αγάπη για τη μουσική στο επίπεδο που της αρμόζει, για μια κοινωνία υγιή και σκεπτόμενη. Προσαρμοσμένη στις ανάγκες του σήμερα, πολιτικοποιημένη και στη συντριπτική πλειοψηφία κομμάτι μακριά από φασιστικές και ναζιστικές ιδέες, μοιάζει μια διέξοδος στη σάπια κατάσταση και την κουλτούρα της αποστειρωμένης διασκέδασης.
* Τυπικά, ένας χρόνος χωρίς τον Lemmy Kilmister όμως όλοι ξέρουμε πολύ καλά ότι δεν έχει καμία σημασία γιατί η μουσική του, όσα χρόνια και αν περάσουν, θα είναι για πάντα επίκαιρη και θα μιλάει στο μυαλό και την καρδιά των ελεύθερων ανθρώπων...
Shut up, I'm talkin' to you
It's on television so it can't be true
And I can't play the game no more
Wake up and see it through
Kill the many to save the few
I know what the blind man sees
On your feet or on your knees
* Το 2017 οφείλουμε όλοι, σαν άνθρωποι, να κατανοήσουμε τη σημασία του προσφυγικού ζητήματος για όλο τον πλανήτη και μέσω της δράσης και της αντίδρασής μας να γκρεμίσουμε τους εμετικούς φράχτες που σηκώνει η φασιστική Ευρώπη, προκειμένου να γίνουμε πολίτες του κόσμου και όχι κάτοικοι χωρών. Ή τώρα ή ποτέ.
* Τη χρονιά που πέρασε βρεθήκαμε μπροστά στην ευχάριστη έκπληξη της ακρόασης του νέου δίσκου των Planet of Zeus, οι οποίοι απέδειξαν πως πλέον δεν είναι μόνο "hairy ass stoners", όπως έλεγε κάποτε ο Dickinson, αλλά μουσικοί με ταυτότητα και πραγματική έμπνευση. Και τα δυο live τους σε κατάμεστα αθηναϊκά μαγαζιά καθώς και άλλη μια ευρωπαϊκή περιοδεία τους, το επιβεβαιώνουν ακράδαντα.
* Το διήμερο του Αυγούστου, χαμένοι κάπου μέσα στο δάσος του Αλμυρού στο Βόλο ζήσαμε μια από τις πιο αγνές, αυθόρμητες και σημαντικές στιγμές του 2016. Ραντεβού και του χρόνου για μια ακόμα μαγευτική εξόρμηση. Και πάλι ένα τεράστιο μπράβο σε κάθε άνθρωπο που διοργάνωσε ή στήριξε με οποιονδήποτε τρόπο ένα πραγματικά ξεχωριστό φεστιβάλ που πήγε κόντρα στο ρεύμα το καιρών και πρόσφερε ατόφια διασκέδαση με μηδενικό κόστος.
* Λίγο πριν φύγει η χρονιά, ανακοινώθηκε το πρώτο όνομα του Rockwave, αλλά δυστυχώς, το φεστιβάλ που φιλοξένησε μερικά από τα κορυφαία συγκροτήματα όλων των εποχών, εδώ και χρόνια φαίνεται πως έπεσε θύμα της κουλτούρας του hashtag, του "ό,τι να ναι" και όλων των αρνητικών που αναφέρθηκαν παραπάνω!
* Ήρθε επιτέλους η ώρα εμείς οι πολλοί να διώξουμε αυτούς τους 50-100 σε κάθε πέταλο που μας χαλάνε τις Κυριακές.
Αυτά από μένα, μαζί με ευχές για δυναμικό και μουσικό 2017! Ραντεβού στα μέρη που "δεν τα βλέπει ο ήλιος".
ΥΓ. Όσοι προλαβαίνετε, σπεύσατε αμέσως να παρακολουθήσετε τη θεατρική παράσταση «1984» στο θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου, κάνοντας στον εαυτό σας ένα δώρο για τις γιορτές…
Γιώργος Κιούσης
23 χρονια τωρα ακολουθώ ταυτόχρονα και οτιδήποτε αξιόλογο μακριά απ την ποπ κουλτούρα και οτιδήποτε ενώνει τους ανθρώπους, δημιουργώντας με τη σειρά μου μια κόλαση για όλους αυτούς που μας έχουν στριμωγμένους στα σκοινιά.
Γιώργος Κιούσης
23 χρονια τωρα ακολουθώ ταυτόχρονα και οτιδήποτε αξιόλογο μακριά απ την ποπ κουλτούρα και οτιδήποτε ενώνει τους ανθρώπους, δημιουργώντας με τη σειρά μου μια κόλαση για όλους αυτούς που μας έχουν στριμωγμένους στα σκοινιά.
