Γράφει ο Ελευθεριακός
Ποτέ δεν περίμενα ότι ένα γράμμα του αλφάβητου θα έκρυβε μέσα του τόση δύναμη και πάθος. Όμως, γιατί ένα καλλιτέχνης, εν προκειμένω ένα μουσικό συγκρότημα, μάς αρέσει, τι είναι αυτό που κάθε φορά μάς ελκύει, μάς εξασκεί στα όρια του γούστου και πολλές φορές τα ξαναβρίσκουμε και επανατοποθετούμαστε απέναντι στα έργα Τέχνης; Ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που καθιστούν ένα έργο Τέχνης αξιοσημείωτο, καίριο, μοναδικό; Μήπως τυχόν στην περίπτωση των λάμδα είναι οι στίχοι, η μουσική, οι ενορχηστρώσεις, τι από αυτά και άλλα περισσότερα σχεδόν με... αναγκάζουν, προσωπικά, να νιώθω παρόν στο έργο τους, κοινωνός του κόσμου τους, να μου δημιουργείται η ανάγκη να πω κάτι, έστω και μικρό για αυτούς τους πέντε μουσικούς και ποιητές;
Μπορεί να είναι όλα αυτά και κάμποσα άλλα, μάλλον όμως πάνω από όλα είναι αυτό το "κάτι", που αγγίζει πέρα όλων των άλλων την ψυχούλα μας (που θα έλεγε πολύ απλά και περιεκτικά ο Σάκης Τόλης των Rotting Christ).
Σαν μουσικοί οι λάμδα είναι ευφάνταστοι κι οι ενορχηστρώσεις τους πραγματικά μοναδικές: λιτές και γεμάτες.
Η μουσική τους είναι όπως ένας νοστιμότατος μούστος θεσπέσιων, αλλοπρόσαλλων ποικιλιών σταφυλιών, από αυτές που όταν ο αμπελουργός ξέρει καλά την τέχνη του και μαθαίνει να συγκρατεί την οξύτητά τους, ο χυμός τους σε μεθάει μέχρι την αυγή και πάλι από την αρχή μέχρι που οι μέρες χάνουν τον χρονικό τους ορίζοντα και γίνονται αιώνιες διονυσιακές γιορτές.
Κάποιος θα τους πει έντεχνους (ένας όρος… λάστιχο έτσι κι αλλιώς), άλλος post-punk, ένας τρίτος ίσως κλασικότροπους μα ταυτόχρονα ambient και jazz – έως και ευαγγελίζοντες το trip-hop ιδίωμα θα μπορούσε κάποιος να τους χαρακτηρίσει.
Ναι, μουσικά οι λάμδα είναι όλα αυτά και πολλά άλλα, μα κυρίως είναι ειλικρινείς σαν ποιητές και σκοτεινοί σαν το πρώτο ξημέρωμα.
Έχουν την στόφα του απλού τεχνίτη, του ακούραστου σκαπανέα της τέχνης τους, του οργωτή, του προαιώνιου μάστορα, που το πάθος του τον μετέτρεπε σε σαμάνο, μάγο, θεϊκό απεσταλμένο, εξεγερμένο, καιόμενο στην πυρά των παθών του.
Οι λάμδα δημιουργούν έναν κόσμο, που δύσκολα μπορείς να προσπεράσεις χωρίς να σταθείς για να αντικρίσεις ξανά και ξανά τον ουρανό του.
Τα πόδια σου πατούν στέρεα στις μελωδίες τους ενώ τα χέρια σου συγκρατούν τα μάτια σου από τα να γίνουν τα δάκρυά τους λυγμοί και προσευχές σε νιόβγαλτους, ανύπαρκτους θεούς, όταν ακούς λόγια σαν και αυτά:
"Ο ιστός του τρόμου υφαίνεται σαν πλέγμα μολυβένιο, είναι πικρό σαν τη χολή μα μοιάζει ζαχαρένιο
Δίνει το βήμα του ένστολου, τη δρασκελιά του φόβου
γρονθοκοπά μην ακουστεί μιλιά του αντιλόγου
Ξαφνιάζει σαν τον θάνατο, απλώνει σαν χολέρα
Μολύνει κάθε σπιθαμή του γλυκερού αέρα
Όποιος τη φρίκη καρπωθεί και νιώσει προστασία
ποτέ του δεν θα γιατρευτεί απ' την απελπισία "
(Οι στίχοι του κομματιού "Ιστός" από το δεύτερο άλμπουμ Η Επόμενη Μέρα)
Ο λόγος τους είναι ποιητικός και η θεματολογία των στίχων τους προσεγμένη και ποικίλη. Καταφέρνουν μέσα από τη δική τους ποιητική ματιά να πουν όσα θέλουν χωρίς κραυγές και ανέξοδη συνθηματολογία, άλλες φορές με ευαισθησία ενώ κάποιες άλλες με σκληρότητα, μα πάντα χωρίς περιττές φανφάρες.
Μερικές λεπτομέρειες που έχουν τη σημασία τους: και τα δύο album τους είναι D.I.Y. προσπάθειες, τα cd στη φυσική τους μορφή είναι φτιαγμένα στο χέρι κι είναι αισθητικά πανέμορφα, πραγματικά κοσμήματα. Θυμίζουν τις εποχές των έντυπων φανζίν των εραστών της μουσικής, θυμίζουν παλιές, σπιτικές χειροτεχνίες, σου φέρνουν στον νου εκείνες τις παλιακές νοικοκυρές, που πρόσεχαν κάθε λεπτομέρεια στα όμορφα, κουκλίστικα σπίτια τους παρ' όλη την φτώχεια και την ανέχεια.
Μεταξύ άλλων γράφουν στο πρώτο τους άλμπουμ: "Η υλοποίηση του συγκεκριμένου άλμπουμ πραγματοποιήθηκε εξ ολοκλήρου από τους λάμδα χωρίς διαμεσολάβηση. Θεωρούμε ότι το αποτέλεσμα της ανθρώπινης δημιουργικότητας πρέπει να είναι ακηδεμόνευτο χωρίς να το αγγίζουν οι έννοιες της ιδιοκτησίας και του δικαιώματος".
Οι λάμδα δεν θεωρούν τα αποτελέσματα της δημιουργικότητας τους ως προσωπικές προσπάθειες και στιγμές αυτόφωτης έμπνευσης, αλλά ως αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας, αυτής της αέναης διαλεκτικής σύνθεσης, που καθιστά κάθε ανθρώπινο έργο κτήμα όλων των ανθρώπων.
Γι’ αυτό και ευχαριστούν στο πρώτο τους ομώνυμο πόνημα όλους εκείνους τους ανθρώπους που με κάθε τρόπο τούς βοήθησαν να ολοκληρώσουν αυτή την πρώτη τους καλλιτεχνική προσπάθεια.
Οι λάμδα είναι κατά την γνώμη μου ένα από τα δυνατά και ταυτόχρονα σεμνά σχήματα της ευρύτερης εγχώριας rock σκηνής κι ας παραμένουν ακόμα μάλλον άγνωστοι ή τουλάχιστον όχι όσο γνωστοί θα τους άξιζε.
Ο χρόνος θα δείξει...
