Γράφει ο Θανάσης Ζελιαναίος
Καθώς τα πρώτα δείγματα από το νέο σχήμα του Adam Glasseye φαίνονται αρκετά ενδιαφέροντα και εν αναμονή της επίσημης κυκλοφορίας τους, ξαναθυμόμαστε τους Reverend Glasseye, μιας και αυτά που άφησαν πίσω τους αποτελούν μερικά από τα πιο εκπληκτικά δείγματα της αμερικάνικης ροκ σκηνής για την προηγούμενη δεκαετία. Μοιρασμένη σε δυο εποχές και δυο τόπους, η πορεία των Reverend Glasseye αποτελείται επισήμως από δυο ολοκληρωμένα άλμπουμ και ένα mini LP, ενώ συμπληρώνεται με τη βοήθεια του bandcamp από άλλες τρεις κυκλοφορίες με υλικό της δεύτερης περιόδου τους που δεν κυκλοφόρησαν ποτέ σε κάποιο υλικό format.
Αλλά είναι κυρίως η πρώτη τους περίοδος (2001-2005) που έδωσε το καλύτερο υλικό το οποίο, αν και γρήγορα έφτασε σε υψηλά επίπεδα, δυστυχώς κάπου έμεινε στη μέση. Κι αν αρκετοί έσπευσαν να τους κατατάξουν στην gothic americana σκηνή ή να τους παρομοιάσουν με μια αμερικανική εκδοχή των Tiger Lilies, οι Reverend Glasseye μέσα από το ταλέντο του βασικού τους δημιουργού Adam Glasseye Beckley αποτέλεσαν ένα από τα πιο υποτιμημένα συγκροτήματα της περασμένης δεκαετίας που δεν επιτρέπεται να αγνοηθούν. Κι αν ακόμα και οι επίσημες κυκλοφορίες τους δεν ευτύχησαν να βγουν σε ένα κάπως μεγάλο label (το πρώτο τους μάλιστα το κυκλοφόρησαν εντελώς μόνοι), το ίντερνετ μας δίνει την ευκαιρία να απολαύσουμε.
Στην αρχή των 00ς λοιπόν και με έδρα τη Βοστώνη το 2001, κυκλοφορεί το ντεμπούτο τους Black River Falls. Το κατά βάσιν ντουέτο με κεντρικό εγκέφαλο τον Adam Glasseye που παίζει τις κιθάρες (αλλά και πλήθος άλλων κυρίως εγχόρδων) και τραγουδάει και τον ντράμερ φίλο του Tim Maher, συμπληρώνεται από άλλους μουσικούς. Ο ηχητικός πλούτος που υπάρχει στα έντεκα κομμάτια του είναι απίστευτος και μπορεί να καταγραφεί σαν ένα από τα πλέον πολυσυλλεκτικά ηχητικά δημιουργήματα που μας ήρθαν από τις ΗΠΑ για την δεκαετία. Πατώντας με το ένα πόδι στην gothic americana και το country punk και με το άλλο στους ήχους των καμπαρέ και των διαφόρων εθνολογικών μουσικών της Ευρώπης, δημιουργούν ένα απολαυστικό ηχητικό χαρμάνι.
O πυρήνας ωστόσο είναι βαθιά αμερικάνικος. Οι Reverend Glasseye τραγουδούν για τις αμαρτίες της πατρίδας τους πλάθοντας χαρακτήρες και ιστορίες που ζωντανεύουν ανάγλυφα μέσα από τους στίχους των τραγουδιών. Δεν πρόκειται όμως για μεταφυσικές κατάρες που καταδυναστεύουν τους ήρωες των κομματιών, ούτε οι αμαρτίες που αποτελούν τη ρίζα του κακού είναι θρησκευτικής φύσεως. Είναι η ανθρώπινη φύση που δημιουργεί όλες αυτές τις καταστροφές και τα παθήματα. Κατεστραμμένες ζωές, ανεκπλήρωτοι έρωτες, μπόλικο οινόπνευμα, λειψά μυαλά, γράφουν τις ιστορίες των 42 λεπτών του.
Αλλά είναι ακόμα η αρχή. Οι Reverend Glasseye δεν έχουν συγκροτήσει ακόμα το στίγμα τους τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά. Αυτή η ηχητική πολυχρωμία που αποτελεί το μεγάλο τους πλεονέκτημα και κάνει το άλμπουμ να ρέει τόσο απολαυστικά και πολλές φορές με φρενήρη ρυθμό, είναι και η αδυναμία του. Του λείπει ακόμα η προσωπικότητα που χρειάζεται για να φτάσει στα αριστουργηματικά επίπεδα που θα του άξιζε.
Το βαλς No Road Out Of Houston με το εκπληκτικό hammond και τα πνευστά του, το καντρίζον Penitentiary Highball με το μπάντζο του και την slide κιθάρα, η καταδικασμένη Μαίρη του 3 Ton Chain, το ασύλληπτο Carnival of Pills με ένα ακόμα καταραμένο κορίτσι στους στίχους του και το ομώνυμο τραγούδι που κλείνει το άλμπουμ, είναι αυτά που ξεχωρίζουν.
Το mini LP Happy End and Begin του 2004 προσφέρει τέσσερα καινούργια τραγούδια και μια live εκτέλεση του 3 Ton Chain, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον μιας και δείχνει ελαφρά μετατόπιση στο ύφος τους. Το σκοτεινό, τζαζίστικο Last Standing Man που το ανοίγει θα ήταν σίγουρα ένα από τα καλύτερα του Black River Falls, αλλά η ενορχήστρωσή του και το ύφος του το κάνει μάλλον να απέχει από αυτό. Η ερμηνεία του Adam είναι πιο εκφραστική και πειστική. Το ίδιο συμβαίνει και με το The World is Not My Home, Sir ενώ στο Sins of Portsmouth που κλείνει η ερμηνεία, έχει την ψυχή του Mike Scott και την εκφραστικότητα του Peter Hammill! Βρισκόμαστε άλλωστε ένα χρόνο πριν το δεύτερο άλμπουμ τους με το οποίο θα αγγίξουν την κορυφή.
Στο Our Lady of the Broken Spine του 2005, τα πάντα δίνουν μια αίσθηση του αχειροποίητου. Σαν μια θαυματουργική εξωγενής πηγή να οδηγεί τον Adam αλλά και την υπόλοιπη μπάντα να φτιάξουν ένα έργο που βρίσκεται στο απόγειο της δημιουργικής ροής. Η μουσική γίνεται πότε σκοτεινή έως και πένθιμη και πότε επιθετική. Ο ρυθμός αλλάζει εκεί που δεν το περιμένεις, τα τραγούδια έχουν μια αναπάντεχη δομή και ύφος. Ο Adam τραγουδάει πλέον οργισμένα και με έναν τρόπο δεικτικό που δε χαρίζεται σε τίποτα όπως στο φρενήρες God Help You Dumb Boy. Στο εναρκτήριο Promenade τα στιβαρά ντραμς και τα μεθυστικά πνευστά σε βυθίζουν με το καλημέρα σε μια δίνη από την οποία θα βγεις μόνο στο τέλος του άλμπουμ. Στο εκπληκτικό Belle's Palsy, το καλύτερο του δίσκου, όλα αυτά περιγράφονται σαν την καταιγίδα που έρχεται αναπόφευκτα: «And I thank you, and I love you, but I must make you understand, I have become less than a man, and the storm is coming in». Ταυτόχρονα, Ο Adam τραγουδάει με μια συμπόνια και αγάπη για τους ήρωές του, όπως στο Sleep Sweet Countrymen. Ενώ το Oh Lord, Why Have You Been So Cruel To Me? είναι το ιδανικό κλείσιμο με τον τίτλο του να αποτελεί και την κατακλείδα του κόσμου των Reverend Glasseye.
Η ραχοκοκαλιά της κυράς που καταρρέει στον τίτλο, είναι ο κορμός της ανθρώπινης φύσης που συντρίβεται από το μέγεθος της ανεπάρκειάς της και την οδηγεί στην οριστική καταδίκη και ήττα της. Και απ’ όλη τη χορεία όλων εκείνων των αμερικανών δημιουργών που τόλμησαν και βούτηξαν στα έγκατα της άρρωστης ανθρώπινης ψυχής και έσπασαν τα κακοφορμισμένα σπυριά της, οι Reverend Glasseye βγαίνουν, με αυτό το αριστούργημα (μέσα στα πέντε της δεκαετίας), θριαμβευτές γιατί το έκαναν με το απαιτούμενο θράσος. Για την προηγούμενη δεκαετία σε αυτό το ύφος, μόνο ο μέγας Jason Molina και το εξίσου τέλειο In Bocca al Lupo των Murder by Death στέκουν ελαφρώς ανώτερα.
Κάπου εδώ όμως τελειώνει το κεφάλαιο της Βοστώνης για τους Reverend Glasseye. Ο κεντρικός πυρήνας (Adam και Tim Maher) μετακομίζει στο Τέξας για μια αλλαγή που θα αποδειχτεί καθοριστική. Τίποτα από το υλικό που θα ηχογραφήσουν εδώ δεν θα κυκλοφορήσει σε κάποιο CD και τελικά θα φτάσει σ’ εμάς μέσω του bandcamp. Στο The Insect Fable του 2008, εκτός από τον μόνιμο Tim Maher συναντάμε τον Brian Viglione των Dresden Dolls και τον πολυοργανίστα Ryan Rooney. Μολονότι δεν διαθέτει τον ηχητικό πλούτο των προηγούμενων ηχογραφήσεων της βοστωνέζικης περιόδου, αποτελεί ένα αξιόλογο και δυναμικό country blues punk άλμπουμ που όμως υποφέρει από μια μέτρια παραγωγή και ηχογράφηση. Με μια πιο φροντισμένη δουλειά σίγουρα θα ήταν ακόμα καλύτερο.
Στο ομώνυμο mini LP Reverend Glasseye που ηχογραφήθηκε το 2011, συναντάμε και πάλι τον Ryan Rooney, αλλά εκείνη που κάνει τη διαφορά είναι η νεοφερμένη τσελίστρια Barbara Arriaga. Το σύνολο των τραγουδιών κινείται σε πιο χαμηλόφωνα ηχητικά μονοπάτια και είναι αυτό που θα προϊδεάσει για την καινούργια δουλειά του Adam με τους Gun Mother. Το εκπληκτικό Christiana είναι το καλύτερο τραγούδι αυτής της δεύτερης περιόδου!
Τέλος, στο bandcamp συναντάμε το One Year Lost At Sea, μια συλλογή από πρωτόλεια demos της περιόδου 2007-2011, πολλά από τα οποία συναντάμε στις δυο προηγούμενες κυκλοφορίες σε μια πιο ανεπτυγμένη μορφή.
Όλα αυτά όμως δίνουν την αίσθηση του ανολοκλήρωτου, τόσο από τεχνική όσο και από δημιουργική άποψη. Φαίνεται ότι το πείραμα του Τέξας δεν πέτυχε για τον Adam κι έτσι το 2013 ανακοινώνει επίσημα τη διάλυση των Reverend Glasseye. Σε μια όμορφη επιστολή ανακοινώνει την παύση κάνοντας την αυτοκριτική του και αφού εξηγεί για ποιους λόγους δεν του βγήκε η περίοδος του Τέξας, ευχαριστεί όλους όσους συνεργάστηκαν μαζί του αλλά και τον κόσμο που τον στήριξε.
Κάπως έτσι φτάνουμε στο 2015 και τους Gun Mother, το καινούργιο του σχήμα. Πρόκειται για ένα ντουέτο του Adam με την Georgia Young στις κιθάρες και τα φωνητικά, οι οποίοι με τη βοήθεια άλλων μουσικών ηχογράφησαν μια σειρά από τραγούδια μέσα στο 2016. Το υλικό που μέχρι στιγμής έχει κυκλοφορήσει επισήμως, φανερώνει ένα πολύ ενδιαφέρον σκοτεινό folk αποτέλεσμα, με τα έγχορδα και τα διπλά φωνητικά να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Το άλμπουμ φέρει τον ανεπίσημο τίτλο These Golden Threads και περιμένει, όπως κι εμείς, να βρει το δρόμο για μια κανονική κυκλοφορία. Μέχρι τότε… αναμένουμε!
https://reverendglasseye.bandcamp.com/
Θανάσης Ζελιαναίος
Γεννήθηκα το 1973 και μέχρι τώρα παραμένω αθεράπευτα ερασιτέχνης σε όλα εκείνα τα πράγματα που κάνουν τη ζωή να έχει νόημα. Κινούμενος ανάμεσα στη μουσική και το σινεμά έχω το παράξενο χούι να βαριέμαι εύκολα, να αλλάζω ενδιαφέροντα αλλά πάντα να παραμένω εραστής των δυο παραπάνω τρόπων έκφρασης σε όλες τις μορφές της. Που και που γράφω και καμιά αράδα για όλα αυτά.
Θανάσης Ζελιαναίος
Γεννήθηκα το 1973 και μέχρι τώρα παραμένω αθεράπευτα ερασιτέχνης σε όλα εκείνα τα πράγματα που κάνουν τη ζωή να έχει νόημα. Κινούμενος ανάμεσα στη μουσική και το σινεμά έχω το παράξενο χούι να βαριέμαι εύκολα, να αλλάζω ενδιαφέροντα αλλά πάντα να παραμένω εραστής των δυο παραπάνω τρόπων έκφρασης σε όλες τις μορφές της. Που και που γράφω και καμιά αράδα για όλα αυτά.
Θανάσης Ζελιαναίος
Γεννήθηκα το 1973 και μέχρι τώρα παραμένω αθεράπευτα ερασιτέχνης σε όλα εκείνα τα πράγματα που κάνουν τη ζωή να έχει νόημα. Κινούμενος ανάμεσα στη μουσική και το σινεμά έχω το παράξενο χούι να βαριέμαι εύκολα, να αλλάζω ενδιαφέροντα αλλά πάντα να παραμένω εραστής των δυο παραπάνω τρόπων έκφρασης σε όλες τις μορφές της. Που και που γράφω και καμιά αράδα για όλα αυτά.
