Κείμενο: Παναγιώτης Μπάρλας (Fractal Press)
Φωτογραφίες: Τάκης Κυριακουλάκος
Ε94, Ε65, Ε961: Αν έβλεπα αυτούς τους κωδικούς πριν μερικά χρόνια, θα πίστευα πως πρόκειται για χημικά συντηρητικά, από εκείνα που αναγράφονται υποχρεωτικά στις συσκευασίες τροφίμων. Όμως, εν έτει 2017, αυτοί οι κωδικοί αποτελούν τη συντομογραφία των κεντρικών οδικών αξόνων που διασχίζουν ένα κομμάτι της Πελοποννήσου. Μια διαδρομή ιδιαίτερα διδακτική για όποιον έχει όρεξη να αναζητήσει τοπικές συχνότητες (ειδικά το καλοκαίρι που δραστηριοποιούνται πιο έντονα οι τουριστικές περιοχές). Αυτό ισχύει διαχρονικά: τα ερτζιανά των εθνικών οδών αποτυπώνουν γλαφυρά την κατάσταση του μουσικού/αισθητικού mainstream στη χώρα μας. Κάπως έτσι, θα βαρεθείς να αποφεύγεις εύκολα μπητάκια, λαικο-ποπ χιτάκια, ή μπορεί και να ξεγελαστείς από κάποιο ηλεκτρικό σόλο ανάμεσα σε παράσιτα, μέχρι να ακούσεις λίγα δευτερόλεπτα αργότερα τη Ρίτα να υμνεί τις σαραντάρες (μεγάλη η χάρη τους!) Και αυτό είναι από τα καλά σενάρια για τα απίστευτα τοπικά ραδιόφωνα, όπου κάποιες παραγωγές μπορεί να κινούνται στα όρια του cult, αλλά οι περισσότερες είναι κατά κανόνα απλώς kitsch.
Έχοντας πρότερη τραυματική εμπειρία από τοπικά ραδιόφωνα, φρόντισα να έχω στο αυτοκίνητο τους αγαπημένους μου δίσκους για το φετινό καλοκαίρι (το Rock N Roll Consciousness του Thurston Moore και το ομώνυμο ντεμπούτο των Omega Ray). Έτσι, παρέα με τον φίλτατο Τάκη Κυριακουλάκο (και τη φωτογραφική μηχανή που δεν αποχωρίζεται ποτέ!) διασχίσαμε τις προαναφερθείσες εθνικές οδούς και φτάσαμε κοντά στην πυραμιδική κορυφή του Ταΰγετου. Πρόκειται για ένα μέρος με σπάνια και άγρια ομορφιά, κοντά στο χωριό Γοράνοι. Εκεί, στον ξενώνα Φαρίς, σε υψόμετρο περίπου 1400 μέτρων, έγινε φέτος η πρώτη απόπειρα μεταφοράς εκτός Αθηνών του Music Highway Festival, του θεσμού που καθιέρωσαν οι Mr. Highway Band, όταν, πριν από χρόνια, αποφάσισαν να οργανώσουν μια προσπάθεια για την προβολή και την προώθηση της συνεργασίας των εγχώριων (κυρίως αγγλόφωνων) σχημάτων.
Ο Ταϋγετος...
Το 2012 οι Mr. Highway Band κάλεσαν τους Effigy, Big Nose Attack και Villagers Of Ioannina City, να μοιραστούν μαζί τους τη σκηνή του Κύτταρου σε μια πρώτη απόπειρα της μπάντας να στήσει το δικό της φεστιβάλ. Το εγχείρημα πήγε αρκετά καλά και έθεσε τις βάσεις για την καθιέρωση του Music Highway Festival. Τα επόμενα πέντε χρόνια, το line-up του φεστιβάλ εμπλουτίστηκε εντυπωσιακά, καθώς όλο και περισσότεροι καλλιτέχνες συντάσσονταν με το όραμα των Mr. Highway. Το 2013, στην παρέα προστέθηκαν οι Daddy's Work Blues Band, Rosewood Brothers και Bullets. Το 2014 έπαιξαν μαζί με τους Mr. Highway οι Rollin' Dice, Empty Frame και Beggar's Blues Diary, ενώ το 2015 ήταν η σειρά των 4LT, Penny Dreadful και Dustbowl να διασχίσουν τη μουσική λεωφόρο του ετήσιου ραντεβού στο Κύτταρο. Πέρυσι, η σκηνή του Music Highway πήρε φωτιά από τους Underdogs, Birthday Kicks και Thee Holy Strangers, ενώ τον προηγούμενο Απρίλη (στο 6ο πλέον επεισόδιο αυτής της ωραίας ιστορίας) οι Mr. Highway Band παρουσίασαν το νέο τους άλμπουμ “Rebel Artist”, παρέα με τους Big Nose Attack και τους Drunken Gramophone.
Τhe Last Drive
Φτιάχνοντας το “δικό τους” φεστιβάλ, οι Mr. Highway συμμετέχουν στην παγκόσμια τάση που χαρακτηρίζει την τρέχουσα δεκαετία, με πολλά φεστιβάλ να διοργανώνονται από τους ίδιους τους καλλιτέχνες. Φυσικά δεν μιλάμε για κάποια καινοτομία, καθώς οι πρωτοβουλίες αυτοοργάνωσης κυριαρχούν στο DNA του rock’n’roll. Από τα περιπλανώμενα φεστιβάλ των Greatfull Dead ως τη Loalapalooza του Perry Farrell και των Jane’s Addiction, πάντα υπήρχαν μπάντες που έπαιρναν πάνω τους ολόκληρες διοργανώσεις. Μόνο που σήμερα, όλα αυτά δε γίνονται πλέον μόνο για την προώθηση της μουσικής, αλλά αποτελούν μια διέξοδο επιβίωσης των μουσικών. Έτσι, ενώ οι τεράστιες διοργανώσεις εξακολουθούν να εθίζουν νεότερο κόσμο στην κουλτούρα της μαζικής συνεύρεσης μιας μουσικής γιορτής, τα τελευταία χρόνια στην Αμερική άρχισαν να αναλαμβάνουν διοργανωτικές ευθύνες και τα συγκροτήματα, ελπίζοντας πως τα πιθανά έσοδα θα αναπληρώσουν τις απώλειες από τις φθίνουσες πωλήσεις δίσκων. Ανάμεσα σε πολλά παραδείγματα ξεχωρίζουν οι Wilco και το δικό τους Solid Sound Festival, και οι Black Angels με το φημισμένο Austin Psych Festival.
Villagers of Ioannina City
Σήμερα, το Music Highway αποτελεί σημείο αναφοράς μεταξύ των εγχώριων σχημάτων που κινούνται στα ευρύτατα όρια του rock, με προτίμηση στον αγγλόφωνο στίχο και… αλλεργία στο φτηνιάρικο hype. Είναι επίσης εντυπωσιακό πως μια φάση με τόση απήχηση κατάφερε να μην έχει ίχνος χιπστερικής ανοησίας. Το διήμερο στον Ταΰγετο, εκτός από σαφές αισθητικό πλαίσιο είχε και ξεκάθαρο κοινωνικοπολιτικό προσανατολισμό. Χωρίς κορώνες, αλλά με δηλώσεις και πράξεις ουσίας. Εξαιρετικά συμβολική είναι και η επιλογή του μέρους (ιδέα του Γιάννη Παχίδη, των Daddy’s Work Blues Band) που βρίσκεται ανάμεσα σε περιοχές με ισχυρούς φασιστικούς πυρήνες, αλλά και κοντά στην Άρνα (ιστορική έδρα των κομμουνιστών ανταρτών). Βλέπετε, μπορεί η Λακωνία να ανήκει στα εκλογικά προπύργια των φασιστών, αλλά εκεί διαπρέπουν με αντοχή και επιμονή και κάμποσες δυναμικές αριστερές οργανώσεις. Η εξόρμηση του Music Highway festival στο υπέροχο βουνό, λειτούργησε σαν κάλεσμα των προοδευτικών ανθρώπων της περιοχής, αλλά και σαν διέξοδος για παιδιά που ασφυκτιούν στα πλαίσια τοπικών κοινοτήτων. Αναπόφευκτα θυμήθηκα την πρόσφατη ομιλία του Brian Eno στη Στέγη, όπου είπε πως βλέπει στην άνθηση του θεσμού των φεστιβάλ μια διαδικασία εμπέδωσης μικρών δημοκρατικών δομών. Επιβεβαιώνοντας το σκεπτικό του μεγάλου συνθέτη, οι καλλιτέχνες που συμμετείχαν στο Music Highway, κάνοντας τις καθιερωμένες ανακοινώσεις για το merchandise τους, μας προέτρεπαν να στηρίξουμε και το merch των “αντισωμάτων” (της πρωτοβουλίας καλλιτεχνών και συλλογικοτήτων για τη στήριξη των προσφυγικών δομών). Στα highlights του διημέρου η στιγμή που, σε μια ανάπαυλα του καταιγιστικού σετ των Last Drive, ο Alex K μίλησε για τη σημασία του να στεκόμαστε με ανθρωπιά και αξιοπρέπεια στους καιρούς που ζούμε, και το κοινό απάντησε με την ιαχή «όχι στον πόλεμο των αφεντικών, η αλληλεγγύη το όπλο των λαών». Ενώ το επόμενο βράδυ στη διάρκεια της εμφάνισης των Villagers Of Ioannina City, ακούστηκε κάμποσες φορές η κραυγή «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Μελιγαλάς» (και όχι μόνο όταν σείστηκε ο Ταΰγετος από το “Zvara”).
Big Nose Attack
Δεν υπήρξε μπάντα που να μην τα έδωσε όλα σε αυτό το διήμερο. Η αίσθησή μου είναι πως αυτό οφείλεται κυρίως στο εκπληκτικό μέρος, που τους ενέπνευσε όλους, αλλά και στις καλές συνθήκες που εξασφάλισαν στους μουσικούς οι διοργανωτές. Οι Lustin Jane ήταν η μπάντα που κλήθηκε να ανοίξει το διήμερο. Η μπάντα υπάρχει από το 2012 και πέρσι κυκλοφόρησε το ντεμπούτο EP της με τίτλο “Taste”. Με ένα σφιχτό και προσηλωμένο σετ, οι rockers από τη Σπάρτη έκαναν τα πάντα για να ανάψει από νωρίς η μουσική φωτιά που θα ζέσταινε για δυο μερόνυχτα τον Ταΰγετο. Αν και οι βασικές επιρροές τους δεν απέχουν πολύ από τις προτιμήσεις μου, έχω την αίσθηση πως έχουν ακόμη δρόμο για να αποτινάξουν πολλά κλισέ από τη σκηνική τους παρουσία.
Lustin Jane
Ακολούθησαν οι ελπιδοφόροι (και επίσης Σπαρτιάτες!) Black Hat Bones, οι οποίοι έχουν βελτιώσει πολύ τη σκηνική τους παρουσία, γεγονός που μάλλον οφείλεται και στο ότι έχουν κατασταλάξει στον τρόπο παρουσίασης του καλού δεύτερου άλμπουμ τους, “Born In a Thunder”. Πρόκειται για μια μπάντα που συνδυάζει αρκετά ετερόκλητα στοιχεία στον ήχο της, αλλά καταφέρνει να μη χάνει τον προσανατολισμό της προς το Σηάτλ των 90s και τους Hellacopters. Η σκηνική τους παρουσία ξεχειλίζει ενέργεια και ο σκληρός τους ήχος μπορεί να ανταποκριθεί σε σκηνές μεγάλων απαιτήσεων.
Πάμε τώρα στους διοργανωτές: Οι Mr. Highway Band είναι συνειδητοποιημένοι εργάτες του rock’n’roll. Δεν φτάνει που έστησαν και πάλι μια εξαιρετική διοργάνωση, έπαιξαν και ένα τρομερό σετ γεμάτο από την ποτισμένη με διαχρονικές rock εντάσεις blues-americana τους. Με τη δεδομένη άνεσή τους επί σκηνής ξεσήκωσαν τον κόσμο και έφτασαν τα επίπεδα της ενέργειας ακριβώς εκεί που έπρεπε για να βγουν οι Last Drive. Εντυπωσιάστηκα επίσης από τη σοβαρότητά τους, καθώς σε μια επίδειξη υπευθυνότητας -και ενώ ο κόσμος ζητούσε κι άλλα τραγούδια- αυτοί εξήγησαν ευγενικά πως δεν θα συνέχιζαν γιατί είχε έρθει η ώρα για τους επόμενους.
Black Hat Bones
Η πρώτη μπάντα της δεύτερης μέρας ήταν επίσης από τη Σπάρτη. Λέγονται Ftoo Fighters και παρά το σχετικά ανέμπνευστο όνομα, είναι μια πολύ αξιόλογη προσπάθεια νέων μουσικών. Δεν μάσησαν καθόλου, έπαιξαν με νεύρο και συνέπεια τα κομμάτια τους, κάποια από τα οποία ήταν πραγματικά πολύ καλά. Περίμενα να δω μια ερασιτεχνική μπάντα και τελικά είδα ένα πολλά υποσχόμενο γκρουπ, που ξέρει τι θέλει και πώς να το βγάλει προς τον κόσμο. Ένταση, νεύρο, κέφι και ωραία κομμάτια. Το “Fuck The Politicians” και άλλο ένα (που μου διαφεύγει ο τίτλος του) θα στέκονταν άνετα σε ένα single. Μπράβο παίδες!
Ftoo Fighters
Μετά τους ελπιδοφόρους πιτσιρικάδες από τη Σπάρτη, στη σκηνή του βουνίσιου Music Highway ανέβηκαν οι εξαιρετικοί Daddy’s Work Blues Band. Έπαιξαν ένα υπέροχο μεστό και ισορροπημένο σετ από rhythm’n’blues, blues και rock, ενώ η εκδοχή τους στο “Set The Controls for the Heart of the Sun” των Pink Floyd με άφησε άναυδο! Ξεκίνησαν να το παίζουν ως πιστή επανεκτέλεση και το εξέλιξαν σε ένα απίστευτο rhythm’n’blues τζαμάρισμα, που μου έφερε στο μυαλό θρύλους σαν τον Paul Butterfield και τον Brian Auger. Πραγματικά εκπληκτική παρουσία από τις παλιές καραβάνες του χώρου, οι οποίοι είναι απορίας άξιο πώς παραμένουν αδισκογράφητοι!
Daddy's Work Blues Band
Δεν θέλω να αναφερθώ με λεπτομέρειες στα μεγάλα ονόματα του φεστιβάλ, καθώς λίγο-πολύ όλοι γνωρίζουμε την αξία τους και τη συγκλονιστική δυναμική τους επί σκηνής. Έτσι, οι Last Drive, Big Nose Attack και Villagers of Ioannina City, ας μου επιτρέψουν να μην κάνω ξεχωριστές αναφορές. Θέλω μόνο να πω πως με τη συμμετοχή τους και μόνο έδωσαν σε αυτή την τολμηρή προσπάθεια ακριβώς αυτό που χρειαζόταν: Την αναγνώριση και το πρεστίζ, ώστε μια πιθανή μελλοντική πρόσκληση να μην αφήνει κανένα σχήμα ασυγκίνητο. Οι Last Drive έφτασαν στο βουνό έχοντας πάρει φόρα από τις συνεχείς πρόσφατες εμφανίσεις τους και με χαρακτηριστική άνεση μας χάρισαν ένα τρομερό live. Οι Big Nose Attack είχαν εκρηκτική παρουσία, ενώ έκλεψαν τις εντυπώσεις με τις επί σκηνής συμπράξεις τους με τον frontman των Daddy’s Work Blues Band, και με τον κιθαρίστα των Mr. Highway Band (με τον οποίο απογείωσαν το Hey Joe"!). Οι δε Villagers of Ioannina City ήταν σε εξαιρετική κατάσταση, έπαιξαν αρκετά νέα κομμάτια, μας έκαναν να παραμιλάμε με τις υπέροχες εκτελέσεις τους στα παλιότερα τραγούδια τους, ενώ προκάλεσαν αίσθηση και με τη διασκευή τους σε κομμάτι των Rotting Christ.
The Last Drive
Οι δεκάδες σκηνές στον προσεγμένο χώρο του camping, το ιδανικό κλίμα μεταξύ των θαμώνων, οι εκατοντάδες κόσμου (κυρίως από τις γύρω περιοχές) και ο περιρρέων ενθουσιασμός που ξεκίναγε κυρίως από τους εθελοντές της διοργάνωσης αλλά και από τις ίδιες τις μπάντες που είχαν μαγευτεί από το απίθανο φυσικό τοπίο, ήταν τα βασικά χαρακτηριστικά του διημέρου. Δεν έλειψαν βέβαια και οι οργανωτικές αστοχίες, οι οποίες όμως κινήθηκαν σε λογικά πλαίσια για ένα πρώτο εγχείρημα. Τα σημαντικότερα προβλήματα ήταν η έλλειψη χημικών τουαλετών στο χώρο του camping και -κυρίως- η παντελής έλλειψη κανονικού φαγητού (μόνο κρουασάν, μπαγκέτες και μισοψημένα σουβλάκια μπορούσε να φάει κανείς επί δύο μέρες!!). Στα αρνητικά, τέλος, και οι χρεώσεις των ποτών με τα 2,50€ για το κουτάκι FIX να είναι τσιμπημένα και τα 7€ για το κοκτέιλ να είναι εξωφρενικά…
Villagers of Ioannina City
Το πρωί της δεύτερης μέρας, όταν πίναμε καφέ με θέα το εντυπωσιακό ανάγλυφο του πελοποννησιακού ορίζοντα, ο Γρηγόρης Ψαλτάκος, frontman των Mr. Highway Band και από τους βασικούς συντελεστές του φεστιβάλ, ήταν πολύ ευχαριστημένος από την πρώτη απόπειρα της “βουνίσιας εκδοχής” του Music Highway. Ήδη από το πρώτο βράδυ τόλμησε να μιλήσει για το επόμενο αποκεντρωμένο εγχείρημα, χωρίς να δεσμεύεται για το αν θα γίνει στο ίδιο μέρος, αν και σε λίγα λεπτά είχαμε ήδη οραματιστεί το πιθανό στήσιμο του χώρου για την επόμενη χρονιά... Όπως και αν εξελιχθεί, η αποκεντρωμένη εκδοχή του Music Highway, ήταν μια τολμηρή κίνηση που απέδειξε πως η επαρχία πάλλεται και διψάει για δημιουργικές προτάσεις. Επίσης, απέδειξε πως η διαχρονική φιλοσοφία του λίγο πιο χαλαρού και ελεύθερου rock lifestyle είναι απολύτως λειτουργική και εξακολουθεί να συνδέει τρεις (για να μην πω τέσσερεις!) διαφορετικές γενιές Ελλήνων ακροατών. Μπράβο σε όλους τους εμπλεκόμενους και keep on rockin’!
Ο Παναγιώτης Μπάρλας είναι ραδιοφωνικός παραγωγός, DJ και εκδότης του εξαιρετικού φανζίν Fractal Press.
O Τάκης Κυριακουλάκος είναι έξοχος φωτογράφος.
