"Η μόνη φορά που ενοχλήθηκα επειδή κάποιος ακουγόταν όπως εγώ, ήταν γύρω στο 1972, όταν ζούσα στο Phoenix της Arizona και το τραγούδι που κυριαρχούσε εκείνη την εποχή ήταν το "Heart Of Gold".Το μισούσα κάθε φορά που παιζόταν στο ραδιόφωνο. ανέκαθεν μου άρεσε ο Neil Young, αλλά κάθε φορά που άκουγα το "Heart Of Gold" μου την έδινε. Νομίζω ότι ήταν στο νούμερο ένα για μεγάλο διάστημα κι έλεγα, "Γαμώτο, αυτό είμαι εγώ. Αφού ακούγεται σαν να είναι δικό μου, θα έπρεπε να είναι δικό μου". (Bob Dylan)
Για πολλούς, οι συγκρίσεις αλλά και οι διαφορές ανάμεσα στα δυο ιερά τέρατα του singing-sonwriting είναι αναπόφευκτη. Γράφοντας για τον Neil Young στο σχετικό κεφάλαιο του βιβλίου The Rolling Stone Rock History (1980), o μουσικοκριτικός Dave Marsh σχολιάζει πολύ εύστοχα:
"O Bob Dylan προκάλεσε μια θεμελιακή αλλαγή στο rock. Προσέδωσε σε αυτό μια αίσθηση της παράδοσης που είχε τις ρίζες της στη folk και στην πολιτιστική αισθητική των λευκών. Φάνηκε να μην εμπιστεύεται την ίδια την τεχνολογία την οποία εκμεταλλεύτηκε το rock και περιφρόνησε το ρόλο της συμβατικής διασημότητας, επιδεικνύοντας μια σοβαρή στιχουργική προσήλωση και ένα πάθος για δημιουργίες υψηλής τέχνης. Ο Neil Young είναι ο σημαντικότερος μαθητής του Dylan, όχι μόνο επειδή μοιράστηκε μαζί του έναν παρόμοιο ήχο - μια ακατέργαστη φωνή, μια αδυναμία να παραμένει για μεγάλο διάστημα στο ίδιο στιλιστικό περιβάλλον - αλλά και εξαιτίας μιας κοινής έφεσης προς την εξαπάτηση: ο Young έγινε δεξιοτέχνης της μεγαλύτερης απάτης του Dylan - της τέχνης να δημιουργείς ένα μύθο γύρω από τον εαυτό σου. Ωστόσο, υπάρχει μια διαφορά. Ενώ ο Dylan διαμόρφωσε το μύθο του μέσω της πλάνης και μιας αινιγματικής φυσιογνωμίας, ο Neil Young έχει γράψει μόνος του και με τόλμη το σενάριο του μύθου του επιλέγοντας με έξυπνο τρόπο τα τραγούδια και τις σημειώσεις που περιλαμβάνονται στα άλμπουμ-συλλογές τα οποία κυκλοφορεί. Το σημαντικότερο από αυτά, η τριπλή ανθολογία Decade, εκφράζει την απαίτησή του να θεωρείται ως ο διαπρεπέστερος Αμερικανός rock performer της γενιάς του. Το ότι ο ισχυρισμός αυτός αμφισβητείται κατόπιν αυστηρής μελέτης του έργου του είναι κομμάτι της ουσίας: δίνοντας έμφαση σε συγκεκριμένα εντυπωσιακά στοιχεία και παραβλέποντας όλα τα υπόλοιπα, ο Young έχει καταφέρει να αποφεύγει την ενδελεχή ανάλυση, αφήνοντας τους περισσότερους κριτικούς να στέκουν με δέος ενώπιον μιας εικόνας μεγαλύτερης από το έργο που την υποστηρίζει - και αυτό είναι το απόλυτο τέχνασμα του Dylan".
Ο δε χαρακτηρισμός ως Πρύτανης των Αμερικανών Rock Κριτικών, Robert Christgau, σχολίαζε στο Playboy (09/1990):
"Αν και ο Neil Young δεν θα έχει ποτέ της επιρροή που έχει ασκήσει ο Bob Dylan, υπάρχουν πολλοί που θα σας πουν ότι γράφει καλύτερη μουσική, χωρίς να υπολογίζουμε εκείνους του φανατικούς οι οποίοι θεωρούν το "Heart Of Gold" ως τον κολοφώνα της αμερικανικής κουλτούρας - οι περισσότεροι από δαύτους κάνουν σαν τρελοί για το rock and roll. Και οι δυο συνθέτες-τραγουδιστές ξεκίνησαν γρατσουνώντας την ακουστική κιθάρα τους σε πολιτικά καφέ. Όμως για τον Dylan ο δρόμος από τη folk στη rock τον οδήγησε στο αχανές βασίλειο που αποκαλείται pop μουσική. Από την άλλη πλευρά, μόλις ο Young έμαθε να παίζει ηλεκτρική κιθάρα, όλες οι θνητές επιδιώξεις πήγαν πολύ πίσω, στην ουρά".
