… Εξαρχής εκείνη η περιοδεία ήταν πέρα για πέρα ένα γαμημένο τσίρκο… Έπρεπε να παίξουμε σε όλα εκείνα τα γαμημένα μέρη των καουμπόηδων όπως το Τέξας και η Ατλάντα. Στη θεωρία η ιδέα μπορεί να ακουγόταν καλή, αλλά στην πράξη σήμαινε ότι όλοι οι κωλόβλαχοι που πίστευαν στη Βίβλο έρχονταν για να μας πετάξουν ψοφίμια. Προφανώς όμως, τέτοιες μαλακίες δεν ενοχλούσαν τον McLaren, επειδή εκείνος δεν χρειαζόταν να βγαίνει στη σκηνή και να το αντιμετωπίζει. Θα μπορούσαμε να το αντιμετωπίσουμε αν οι τέσσερίς μας ήμασταν σε θέση να σχηματίσουμε ένα ενιαίο μέτωπο. Η μπάντα όμως είχε διασπαστεί σε δυο στρατόπεδα επειδή εγώ και ο Cookie [o Paul Cook] δεν αντέχαμε πλέον να βρισκόμαστε κοντά στον Johnny και τον Sid. Δεν μπορούσες να γυρίσεις το κεφάλι σου ούτε για μια στιγμή χωρίς ο Sid να αρπαχτεί με κάποιον καουμπόη σε κάποιο μπαρ ή να σπάσει το μπάσο του στο κεφάλου κάποιου καραγκιόζη. Εμείς προσπαθούσαμε να τα βολέψουμε όπως όπως κι εκείνος έπαιζε το ρόλο του Sid Vicious κάνοντας το βίο αβίωτο για όλους.

Και πέρα από αυτό, είχες τον Rotten που βρισκόταν στο δικό του τριπάκι και που σ’ εκείνη τη φάση νόμιζε πως ήταν ο Θεός. Ακόμα και ο Sid είχε χάσει τον σεβασμό του γι’ αυτόν μ’ όλα εκείνα τα γελοία ρούχα και καπέλα που φορούσε. Ήταν φίλοι από την αρχή, αλλά από τη στιγμή που ο Vicious μπήκε στο συγκρότημα κάπως απομακρύνθηκαν ο ένας απ’ τον άλλο. Νομίζω ότι υπήρχε κάποιος ανταγωνισμός αναμεταξύ τους, τσακώνονταν για τη Nancy και την ηρωίνη. Μπορεί ο Rotten να γκρίνιαζε μονίμως για τους πρεζάκηδες, αλλά και τα αποτελέσματα από την υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ είναι εξίσου φοβερά.
Μισούσα τα αεροπλάνα, αλλά τίποτα δεν ήταν χειρότερο απ’ το να βρίσκεσαι στο ίδιο λεωφορείο μ’ αυτούς τους δυο. Η όλη φάση ήταν τόσο εφιαλτική που κάποια στιγμή μπλόκαρα. Ο Cookie λέει ότι ένας κεραυνός χτύπησε το αεροπλάνο μας στην πτήση για το Μέμφις και ούτε που το θυμάμαι…
Όταν φτάσαμε στο Σαν Φρανσίσκο στο τέλος της περιοδείας άρπαξα γρίπη. Το Winterland έμοιαζε σαν ένας μεγάλος χώρος για μια φυσιολογική rock συναυλία, όχι σαν τα κωλομέρη που παίζαμε μέχρι τότε. Δυστυχώς, παίξαμε άθλια. Όλες οι κιθάρες μου ήταν ξεκούρδιστες, είχα αγοράσει μια Firebird που ήταν χάλια, και ο Sid ήταν η επιτομή της γελοιότητας. Αν το δούμε από την πλευρά των ακροατών η φάση μπορεί να τους φάνηκε γαμάτη, αλλά κατά τη γνώμη μου ήμασταν εντελώς για τα πανηγύρια. Πριν από μας έπαιξαν κάμποσες νέες punk μπάντες από τη Δυτική Ακτή όπως οι Avengers και οι Nuns. Θα έπρεπε να νιώθουμε ενθουσιασμένοι στη σκέψη ότι αποτελούσαμε πηγή έμπνευσης για όλα αυτά τα αμερικάνικα συγκροτήματα. όπως είχε συμβεί με τους Clash και τους Damned στην Αγγλία, αλλά νομίζω ότι δεν άκουσα ούτε μια νότα από αυτούς που έπαιξαν. Δεν έδινα πλέον δεκάρα για τη μουσική. Ήμουν πολύ απασχολημένος με τις κοπέλες στα παρασκήνια…

Steve Jones, κιθαρίστας των Sex Pistols (απόσπασμα από το βιβλίο του Lonely Boy: Tales from a Sex Pistol, William Heinemann, 2016)