Του Ηρακλή Ρενιέρη
Το κείμενο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο τεύχος #23 του Merlin’s Music Box (Σεπτέμβριος – Οκτώβριος 1994)
Ο Russ Meyer είναι ίσως ο μοναδικός σκηνοθέτης sexploitation[1] ταινιών που μπορεί ταυτόχρονα να θαυμάζεται από κατεστημένους κινηματογραφικούς κριτικούς χωρίς να ξεφεύγει απ’ αυτό το χώρο και το ανάλογο κοινό. Οι ταινίες του μας ξαναγυρίζουν στην εποχή που οι άντρες ήταν άντρες και οι γυναίκες ονειρικά πλάσματα. Ο ίδιος ο Meyer συνηθίζει να περιγράφει τις γυναίκες που παίζουν στις ταινίες του ως “υδραυλικές” αλλά δεν υπάρχει πιο καλή περιγραφή αυτής της ιδέας από την αφήγηση στην ταινία του Mondo Topless «μέχρι τώρα πιστεύατε πως τέτοιες γυναίκες υπήρχαν μόνο στα όνειρά σας κι όμως είναι πραγματικές! Απίστευτα πραγματικές!»
Γεννημένος στις 21 Μαρτίου του 1922 στο San Leandro της Καλιφόρνια, ο Meyer πήρε την πρώτη του κάμερα δώρο από τη μαμά του σε ηλικία 14 χρονών και άρχισε να κινηματογραφεί ό,τι έβρισκε μπροστά του. Με το ξέσπασμα του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, κατατάχτηκε στο στρατό για να εμπεδώσει καλύτερα την τέχνη του. Υπηρετώντας στο 166 Σώμα Φωτογράφων κατέληξε στην Ευρώπη*1 όπου κινηματογράφησε την προέλαση του στρατηγού Patton. Πάνω από τριάντα χρόνια αργότερα, αρκετό απ' αυτό το υλικό χρησιμοποιήθηκε στην ταινία Patton: Lust for Glory[2|.
Με το τέλος του πολέμου ο Meyer προσπάθησε να πιάσει δουλειά στο Hollywood αλλά δεν τα κατάφερε, λόγω προβλημάτων με τα σωματεία. Έτσι μετακόμισε στο Σαν Φρανσίσκο όπου γύριζε ενημερωτικά φιλμάκια για βιομηχανίες. Με την προτροπή ενός φίλου του από το στρατό, του Don Ornitz, ο Meyer άρχισε να τραβάει φωτογραφίες για κορίτσια pin-up[3] και ημερολόγια τοίχου (μερικές από αυτές τις δουλειές του είναι από τις καλύτερες του είδους, όπως αυτές που φιλοξενούσε το Playboy*2 στα πρώτα του τεύχη και οι οποίες στόλιζαν άπειρα βενζινάδικα και γκαράζ σε όλη την Αμερική).
Σ' αυτή τη φάση ο Meyer γνώρισε τον Pete DeCenzie, έναν θεατρικό επιχειρηματία που τον έπεισε τα επιστρέφει στον κινηματογράφο. Η αρχή έγινε με το The French Peep Show, μια κωμωδία όπου πρωταγωνιστούσε η γνωστή στριπτιζέζ Tempest Storm (ψυχραιμία, περί ψευδωνύμου πρόκειται). Εκείνο τον καιρό όμως οι ελαφρές κωμικές ταινίες έδιναν τη θέση τους στις ταινίες με γυμνιστές. Ο DeCenzie ήθελε να γυρίσουν μια τέτοια ταινία, Ο Meyer όμως ήταν διστακτικός γιατί απ' αυτές τις ταινίες έλειπαν δύο πράγματα που ο ίδιος θεωρούσε σημαντικά: φοβέρα σώματα και ερωτισμός (μαζί σου Russ! Κάτω οι κρεμανταλάδες “φυσιολάτρες” και οι κοκκινοκώλες μαϊμούδες τους!).
The Immoral Mr. Teas
To 1969 ο Meyer άρχισε να γυρίζει το The Immoral Mr. Teas με πρωταγωνιστή ένα παλιό συνάδελφο απ’ το στρατό, τον Bill Teas. Σ’ αυτή την ταινία, αξιοποίησε όλα όσα έμαθε από τα στρατιωτικά και βιομηχανικά επίκαιρα: το κοφτό στιλ, τον καθαρό ήχο, το ρυθμικό παράλληλο μοντάζ και πάνω απ' όλα την ουδέτερη αφήγηση.
To The Immoral Mr. Teas έσπασε παντού τα ταμεία: η εφημερίδα Wall Street Journal είχε υπολογίσει ότι μέσα σ' ένα χρόνο είχαν γυρισθεί πάνω από 150 ταινίες με παρόμοιο θέμα. Για τους περισσοτέρους ανθρώπους αυτή ήταν η πρώτη φορά που έβλεπαν μια γυναίκα γυμνή στην οθόνη. Η υπόθεση έχει να κάνει μ’ ένα περνόγερο που έχει το παράξενο χάρισμα να βλέπει όλες τις γυναίκες γυμνές, άσχετα με το τι φορούν (στη χώρα μας αυτό αποτελεί έμφυτη ανδρική ιδιότητα ...δόξα τω θεώ...). Οι γυναίκες της ταινίας ήταν εκπληκτικές, η αφήγηση άσεμνη αλλά ειλικρινής... κι έτσι γεννήθηκαν οι πρώτες σεξοταινίες.
Ο Meyer συνέχισε στο ίδιο κλίμα με μερικά εύθυμα και ακίνδυνα φιλμάκια όπως τα Eve and the Handyman, The Immoral West, Erotica, Europe in the Raw και Heavenly Bodies. Όλα αυτά τα φιλμ είχαν άλλο ένα κοινό χαρακτηριστικό και σήμα κατατεθέν του Meyer την αυταρχική και ειρωνική αφήγηση με βαριά φωνή. To Erotica ήταν μια παράξενη, αφαιρετική ταινία, που ασχολούνταν με όλα τα στερεότυπα της “Άγριος Δύσης” πιστολίδια, γροθιές και τα συναφή, οδηγούμενα από ένα μεθύστακα. Όταν οι ταινίες αυτού του είδους άρχισαν να κόβουν όλο κα λιγότερο εισιτήρια, ο Meyer προχώρησε ένα βήμα παραπέρα: αν το σεξ από μόνο του δεν έφθανε, θα έριχνε και λίγη βία μέσα για ”καρύκευμα”.
Lorna
H Lorna είναι η αρχή μιας σειράς ταινιών όπου τα λαμπερά χρώματα και η μέχρις αηδίας ροδαλή σάρκα δίνουν τη θέση τους στο έντονο ασπρόμαυρο. Με παρόμοιο τρόπο, οι ιστορίες εγκαταλείπουν την ευθυμία και την αισιοδοξία για χάρη μιας πιο ρεαλιστικής και μελαγχολικής διάθεσης.
Η Lorna είναι η ιστορία ενός ζευγαριού: ο άνδρας, όμορφος αλλά χαζός, αγαπάει τη γυναίκα του αλλά δεν καταλαβαίνει την ανάγκη της για σεξ. Για τον ίδιο, μα φορά τον μήνα για δύο λεπτά είναι αρκετό, ενώ η γυναίκα του θέλει κάτι περισσότερο αλλά δεν τού το λέει. Μια μέρα που ο αντρούλης της φεύγει για τη δουλειά του, η Lorna συναντά στο δάσος ένα δραπέτη ο οποίος τη βιάζει, αλλά τη Lorna καθόλου δεν τη νοιάζει - τουλάχιστον ο τύπος δεν τελειώνει στο λεπτό. Μετά η Lorna παίρνει τον κακοποιό στο σπίτι της, όπου κάνουν η άλλα ακροβατικά (οι συνέπειες της αμοιβαίας στέρησης) Όταν γυρίζει βέβαιά ο σύζυγος αρχίζουν το πανηγύρι και πάνω στο σαματά η Lorna σκοτώνεται (προς ικανοποίηση των απανταχού κερασφόρων). Μια γραφική νότα που εμφανίζεται σε όλη τη διάρκεια της ταινίας είναι ένα πάπας που ψελλίζει αποσπάσματα οπό το Ευαγγέλιο και προειδοποιεί τους ανθρώπους για την καταστροφή που τους περιμένει αν δεν μετανοήσουν (δουλειά κι αυτή...)
Η Lorna ήταν άλλη μια τεράστιο επιτυχία και, όπως το Immoral Mr. Teas, έδειξε το δρόμο σε δεκάδες μιμητές. Ήταν η αρχή των “noir” σεξοταινιών που αντικατέστησαν την χαρωπή αφέλεια των nudie φιλμ, με μια πιο σκληρή και σαδιστική στάση. Αν και οι λόγοι για τους οποίους ο Meyer γύριζε σε ασπρόμαυρο ήταν καθαρά οικονομικοί, αυτό ταίριαζε τέλεια με τα θέματά του - αν η Lorna είχε γυρισθεί έγχρωμη θα είχε σίγουρα μικρότερο αντίκτυπο.
Mudhoney
Το επόμενο φιλμ ήταν η Fanny Hill, μια έγχρωμη ταινία εποχής 18ου αιώνα, γυρισμένη στο Βερολίνο με πρωταγωνίστρια την Miriam Hopkins. Τα κομψά σκηνικά και κοστούμια φάνταζαν παράταιρα σε μια ταινία του Meyer. Δύο μέρες πριν τελειώσουν τα γυρίσματα, ο παραγωγός Albert Zugsmith, ανέλαβε ο ίδιος την ταινία και έκανε το τελικό μοντάζ (ο Meyer δεν θεωρεί αυτήν την ταινία δική του). Ξανά πίσω στην Αμερική, ο Meyer γύρισε το Mudhoney, ένα ακόμα ασπρόμαυρο πορτραίτο των ηθών μιας επαρχίας του Μιζούρι στην δεκαετία του '30. Αυτή τη φορά ο σεξουαλικά παρείσακτος δεν είναι δραπέτης αλλά έχει απολυθεί κανονικά από τη φυλακή και προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη ζωή του. Εδώ, ο σύζυγος δεν είναι κανένας χαζός με καλές προθέσεις αλλά ένας βίαιος απατεώνας (που τον παίζει εκπληκτικά ο μακαρίτης ο Hal Hooper). Για τη γυναίκα του βέβαιά μην έχετε καμιά αμφιβολία: είναι ξανθιά και με ντεκολτέ που ξεχειλίζει απ’ όλες τις μεριές (yes! yes! yes!) To Mudhoney είναι ακόμα πιο ψυχρό και σκοτεινό από τη Lorna και στιγματίζει την Αμερικάνικη ηθική και θρησκευτική υποκρισία.
Motorpsycho
Στη συνέχεια, ο Meyer εξερεύνησε το είδος των ταινιών “biker”[4] με το Motorpsycho, μια ταινία γύρω από τρεις “μηχανόβιους” οι οποίοι καβάλα σε... μοτοποδήλατα! (είτε το πιστεύετε είτε όχι), σπέρνουν τον τρόμο σε μια μικρή πόλη της Καλιφορνέζικης ερήμου και σκοτώνουν μια γυναίκα, ενώ ο σύζυγός της παίρνει εκδίκηση. Κάτι αρκετά αξιοσημείωτο για την εποχή που γυρίσθηκε η ταινία (1965), είναι ότι ο σύζυγος είναι ένας ψυχωσικός βετεράνος του Βιετνάμ και μάλιστα στη σκηνή του τελικού ξεκαθαρίσματος έχει φλασάκια ότι σκοτώνει αντάρτες Βιετκόνγκ!
Faster Pussycat, Kill Kill!
Η πλέον πολυσυζητημένη και ίσως καλύτερη ταινία αυτής της περιόδου είναι αναμφισβήτητα το Faster Pussycat, Kill Κill! με πρωταγωνίστρια την Tura Satana, μια θρυλική καλτ γκομενάρα (μισή Γιαπωνέζα και μισή Τσερόκι!), της οποίος ο βίαιος ερωτισμός δεν έχει το ταίρι του! Μαζί με άλλες δύο χυμώδεις υπάρξεις του ίδιου Φυράματος (τη Haji, πρωταγωνίστρια του Motorpsycho που έχει παίξει και σε άλλες πέντε ταινίες του Meyer και τη Susan Bernard), ξεσκάνε από τα βάσανα της δουλειάς τους (είναι go-go girls), κάνοντας άγριες πλάκες και βόλτες με γρήγορα σπορ αυτοκίνητα. Ένας κυριλέ τύπος προκαλεί την Tura σε κόντρα ταχύτητας και για κακή του τύχη η Tura όχι μόνο τον κερδίζει αλλά τού κάνα και τη ραχοκοκαλιά καινούρια... Εν συνεχεία μαζί με τις φίλες της απαγάγουν την φιλεναδούλα του μακαρίτη και βάζουν πλώρη για ένα ράντσο που το έχει ένας γεροπαραλυμένος με δύο γιους, ένα γεροδεμένο (!) νάνο κι έναν άβγαλτο γραμματιζούμενο. Το τι επακολουθεί μπορείτε να το φαντασθείτε.
To Faster Pussycat, Kill Κill! έχει μια αίσθηση κι ένα ρυθμό που είναι πέραν περιγραφής. Οι ατάκες σκάνε στ’ αυτιά του θεατή σαν στίχοι από beat ποίηση και μερικές σκηνές, όπως η μονομαχία ανάμεσα στην Tura και τον άτυχο βλάκα είναι αξέχαστες.
Αρχικά η Tura εμφανίζεται σαν μα σαδίστρια σκύλα, αλλά όσο περνάει η ώρα εξελίσσεται σε κάτι το υπερφυσικό. Η εξέλιξη του σεναρίου μοιάζει με αυτή μιας ταινίας με τέρατα (εδώ βέβαια ξέρετε ποιο είναι το τέρας) Καταλαβαίνουμε ότι η Tura είναι διεφθαρμένη και θα πεθάνει, αλλά αυτό δεν μάς εμποδίζει να την επευφημούμε: δίπλα της όλοι οι άλλοι “ήρωες” μοιάζουν με ζητιάνους.
Finders Keepers, Lovers Weepers
Μετά το Faster Pussycat, Kill Κill! ο Meyer επέστρεψε στο έγχρωμο με το Mondo Topless, το μοναδικό ντοκιμαντέρ που έχει γυρίσει*3, με θέμα (τι άλλο;) τις γυναίκες με “πλούσια τα ελέη” καθώς και την μόδα του τόπλες[5] που σάρωνε την Αμερική στα μέσα της δεκαετίας του 60.
Ήδη σ’ αυτό το στάδιο της καριέρας του ο Meyer είχε αποκτήσει φήμη για τα γρήγορα, λιτά και σαρδόνια σενάριά του. Στο Good Morning... and Goodbye (μια μελέτη πάνω στη συζυγική ανικανότητα), την παράσταση κλέβουν η Alaina Capri 
στο ρόλο μιας γυναίκας που εξευτελίζει ανελέητα τον άνδρα της και η Haji, η ιδανική Γυναίκα που στοιχειώνει τις σεξουαλικές φαντασιώσεις του άτυχου συζύγου. Στο Common Law Cabin που γυρίσθηκε σ’ ένα εγκαταλειμμένο τουριστικό θέρετρο, πρωταγωνιστεί πάλι η Alaina Capri που υποδύεται μια αχόρταγη νυμφομανή με κοφτερό μυαλό. Στο Finders Keepers, Lovers Weepers, ένα φιλμ εμπνευσμένο από τις ταινίες του Don Siegel[6] μια απόπειρα ληστείας σ’ ένα go-go μπαρ πηγαίνει κατά διαόλου και όπως είναι φυσικό σε ένα τέτοιο μικρόκοσμο η βία είναι ο μόνος τρόπος για να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα. Εδώ, ο Meyer φτάνει στα όριά του το παράλληλο ρυθμικό μοντάζ προσφέροντάς μας σκηνές απείρου κάλλους όπως αυτή ενός ζευγαριού που κάνει έρωτα μέσα στην πισίνα του μπαρ ανάμικτες με σκηνές από αγώνες με τρακαρισμένα αυτοκίνητα!
Vixen
Η επόμενη ταινία του ήταν το Vixen με την Erica Gavin στον ομώνυμο ρόλο μιας σεξουάλας που ζει με τον άντρα της στα όμορφα και γραφικά δάση του Καναδά. Παρά την ερημιά, από το φτωχικό τους περνάει όποιος μπορείτε (ή δεν μπορείτε) να φαντασθείτε: ένας μαύρος αντιρρησίας συνείδησης, ένας Ιρλανδός αντάρτης του IRA, ένας φύλακας της Έφιππης Δασονομίας του Καναδά κλπ. Μέχρι να τελειώσει η ταινία, η Vixen τους έχει πάρει σχεδόν όλους σβάρνα, συμπεριλαμβανομένου ενός άλλου ζευγαριού, του δασοφύλακα και του ίδιου της του αδερφού!
Δεν θα ήταν καθόλου υπερβολή αν ισχυριζόμασταν ότι το Vixen προαναγγέλλει όλη τη σύγχρονη ερωτική κινηματογραφία. Το σενάριο είναι γεμάτο με νύξεις για το ρατσισμό και τις πολιτικοκοινωνικές απόψεις της Vixen (κάτι που βοήθησε τον Meyer να τη βγάλει καθαρή από τυχόν κατηγορίες για κυκλοφορία πορνογραφικού υλικού), αλλά και τα μέλη της συμπαθούς φυλής των ηδονοβλεψιών δεν έμειναν καθόλου δυσαρεστημένα...
Beyond the Valley of the Dolls
H Vixen έστρεψε τo κοινό από τη βία της δεκαετίας του '60 στο σεξ της δεκαετίας του ‘70. Εκτός όμως απ’ αυτό, στάθηκε και μια παροιμιώδης επιτυχία από οικονομικής απόψεως: κόστισε κάπου 76.000 δολάρια και απέφερε συνολικά γύρω στα 7.500.000 σχεδόν δέκα φορές περισσότερα! Δεν ήταν καθόλου παράξενο που μετά απ’ αυτό η 20th Century Fox προσέλαβε τον Meyer για να γυρίσει την συνέχεια του Valley of the Dolls, μιας μεταφοράς στην οθόνη του επιτυχημένου μυθιστορήματος της Jacqueline Susann σχετικά με τα παρασκήνια του Hollywood. Το σενάριο έγραψε ένας νεαρός κινηματογραφικός κριτικός, ο Roger Ebert και η ταινία πήρε τον τίτλο Beyond the Valley of the Dolls. Ο E
bert εκτιμούσε δεόντως τη δουλειά του Meyer και μαζί δημιούργησαν ίσως την πιο αντιπροσωπευτική ταινία του. Όταν η Susann απείλησε με μηνύσεις , τα ονόματα των χαρακτήρων και αρκετά σημεία της πλοκής άλλαξαν λίγο αλλά ο τίτλος παρέμεινε ο ίδιος μετά από μια δημόσια διακήρυξη ότι οι δυο ταινίες δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους.
Το Beyond the Valley of the Dolls είναι ο ορισμός της τέλειας ταινίας. Ο κόσμος του Hollywood και τα ερωτικά στοιχεία συνδυάζονται με μια καθαρά πειραματική κινηματογράφηση και η αφήγηση που θυμίζει “εκπαιδευτικά”[7] φιλμ σμίγει με τα διασκεδαστικά μοτίβα μιας beach party[8] ταινίας. Μέσα στο φιλμ συμβαίνουν τα πάντα: υπάρχουν σεξ, Ναζί, rock n roll. ερμαφρόδιτοι, βία. ανάπηροι μαύροι, λεσβίες, έξαλλα πάθη, απίθανα κοστούμια, σπαρταριστοί διάλογοι, μέχρι και μια τύπισσα που γλύφει ένα 45άρι πιστόλι!...
The Seven Minutes
Οι δύο επόμενες ταινίες του Meyer απομακρύνονται αρκετά από το γνώριμο στιλ του. To Seven Minutes βασίζεται στην καταγγελία του λογοκριτικού μηχανισμού από τον συγγραφέα Irving Wallace. Ο τίτλος (επτά λεπτά) αναφέρεται στον μέσο χρόνο που χρειάζεται μια γυναίκα για να έρθει σε οργασμό (όποιος ξέρει κάποια τέτοια γυναίκα παρακαλώ να μού τη γνωρίσει κι εμένα...) Δύο πολύ ενδιαφέρουσες προτάσεις της ταινίας είναι α) ότι οι άνθρωποι που υποστηρίζουν τη λογοκρισία είναι γέροι, άσχημοι και διεφθαρμένοι ενώ οι άνθρωποι που την απορρίπτουν είναι νέοι, όμορφοι και χωρίς σεξουαλικά προβλήματα, και β) ότι σ' έναν ελεύθερο σεξουαλικά κόσμο οι λογοκριτές και οι πορνογράφοι δεν θα είχαν καμία θέση. 
Αν και περιγράφει κυρίως την δίκη ενός άνδρα που υποστηρίζει ότι βίασε επειδή διάβασε ένα “πορνό" μυθιστόρημα, η ταινία αναλώνεται στην έρευνα για την ανακάλυψη του συγγραφέα αυτού του βιβλίου (ο οποίος φυσικά το έγραψε με ψευδώνυμο). Χωρίς τη συνηθισμένη αίσθηση του χιούμορ του Meyer, αυτή η ταινία έβαλε τέλος στη συνεργασία του με την 20th Century Fox. Ξαναγυρίζοντας στην ανεξάρτητη παραγωγή, ο Meyer προσπάθησε στο Blacksnake! να συνδυάσει το blaxploitation[9] με το sexploitation. Σ' ένα υποθετικό νησί της Καραϊβικής στο 1853, μια λευκή ιδιοκτήτρια φυτείας κυβερνά τους μαύρους εργάτες της με το μαστίγιο και το σεξ, ενώ ένας Βρετανός πράκτορας προσπαθεί να βρει τα ίχνη του συζύγου της που έχει εξαφανισθεί μυστηριωδώς. Μετά από αρκετά επεισόδια, όπου το μαστίγωμα και το “ανάμικτο” σεξ πάνε σύννεφο, ο πράκτορας ανακαλύπτει ότι ο χαμένος σύζυγος έχει γίνει ζόμπι. Στο φινάλε της ταινίας οι μαύροι εργάτες ξεσηκώνονται (με το δίκιο τους δηλαδή) και κάνουν την φάρμα Los Angeles, καθαρίζοντας και τους αφεντάδες. Παρά την πολύ καλή έγχρωμη φωτογραφία και μερικές αξέχαστες σκηνές, η ταινία δεν ικανοποίησε το μαύρο κοινό λόγω του υπερβολικού σεξ και αντίστοιχα το λευκό κοινό λόγω των πολλών μαύρων!
Supervixens
Μετά από δύο χρόνια άτυχων προσπαθειών, ο Meyer ξαναγύρισε στο γνώριμο (και αποδοτικό) καρτουνίστικο στιλ των προηγουμένων ταινιών του: έρημα περιβάλλοντα, νταρντάνες γυναίκες, απιστίες και ξυλοφορτώματα. Στο Supervixens ένας νεαρός που κατηγορείται άδικα για το φόνο μιας γυναίκας προσπαθεί να ξεφύγει από το κυνηγητό του διεφθαρμένου μπάτσου που την έχει πραγματικά σκοτώσει, και στην πορεία του αυτή πέφτει θύμα διαφόρων σούπεργυναικών.
To Up! ήταν ένας μακρινός απόγονος του Cherry, Harry and Raquel, της τελευταίας ταινίας που είχε γυρίσει ο Meyer πριν δουλέψει με την 20th Century Fox. Στο Cherry, Harry and Raquel τρεις έμποροι ναρκωτικών μάχονται μεταξύ τους για το πάνω χέρι, σε μια έρημη πόλη στα σύνορα της Αριζόνα. Ούτε από δω 
λείπει το άφθονο σεξ (και straight και λεσβιακό) καθώς και το ντελιριακό μοντάζ (σ’ ένα σημείο του φιλμ, ερωτικές σκηνές ανακατεύονται με εικόνες από μια γυναικολογική εξέταση!).
To Up! προσπαθεί να συναγωνισθεί τον προκάτοχό του και το καταφέρνει επάξια: στο ξεκίνημα της ταινίας ο Adolph Schwartz, ένας ομοφυλόφιλος Ναζί πληρώνει έναν νεαρό για να τον πηδήξει με την βοήθεια τριών “πλήρως εξοπλισμένων” κυριών. Όταν μετά το sex πάει να πλυθεί, ένα γαντοφορεμένο χέρι τού ρίχνει στην μπανιέρα ένα σαρκοφάγο ψαράκι που τον τρώει ζωντανό (δεν κρίνω σκόπιμο να διευκρινίσω από πού άρχισε ο Διαμαντής την μάσα - μεγάλα παιδιά είστε...)
Το 1972, η επιτυχία του Deep Throat είχε προκαλέσει ένα σοβαρό πλήγμα στην κινηματογραφική λογοκρισία αλλά, παρ' όλα αυτά, ο Meyer αρνείται πεισματικά (μέχρι σήμερα!*4) να γυρίσει hard core πορνό, υποστηρίζοντας ότι αυτό το είδος χωλαίνει στο σενάριο και την καλλιτεχνική διεύθυνση ενώ ταυτόχρονα αποδυναμώνει τη φαντασία του θεατή. Οι αφοσιωμένοι θεατές των καλτ ταινιών του τον διατήρησαν οικονομικά στη διάρκεια της δεκαετίας του 70, αλλά οι ταινίες αυτής της περιόδου έχουν αρκετά προβλήματα. Τα γνώριμα στοιχεία του Meyer είναι όλα εδώ: απίθανα σώματα, αλλόκοτοι διάλογοι, ακραίες σεναριακές καταστάσεις, εκπληκτική κινηματογράφηση, τέλειο μοντάζ, κι όμως, παρ' όλα αυτά, οι ταινίες μοιάζουν με παρωδίες των προηγουμένων του.
Beneath the Valley of the Ultra-Vixens
Στην τελευταία ταινία του Meyer[10] που προβλήθηκε στους κινηματογράφους, το Beneath the Valley of the Ultra-Vixens, πρωταγωνιστεί η Kitten Natividad η πλέον πληθωρική του ανακάλυψη. Το φιλμ περιγράφει τα προβλήματα του συζύγου της Kitten που, προς μεγάλη της ανησυχία και αηδία, ικανοποιείται μόνο μ' αυτό που σ' όλο τον κόσμο πλην της χώρας μας αποκαλείται “greek love”. Μιλάμε βέβαια για έναν από τους ελάχιστους λόγους που μπορούμε ακόμα να πιστεύουμε στο θεό: το πρωκτικό ή “καλλιτεχνικό” σεξ. Η “αρρώστια” (δεν θα είμαστε με τα καλά μας!) του πεφωτισμένου αυτού ατόμου δυστυχώς ή ευτυχώς “θεραπεύεται” από μια τοπική ραδιοφωνική ευαγγελίστρια της οποίας το μπροστινό “διαφορικό” ελάχιστα έχει να ζηλέψει από το αντίστοιχο της Kitten. Αν κι η υπόθεση θυμίζει παρόμοιες καταστάσεις απ’ όλες τις προηγούμενες δουλειές του Meyer, το Beneath the Valley of the Ultra-Vixens αντιπροσωπεύει ίσως το απόλυτο όριο στο οποίο μπορεί να φθάσει η παρωδία της σεξουαλικότητας.
ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ RUSS MEYER[11]
1. The French Peep Show (1950)
2. The Immoral Mr. Teas (1959)
3. This is My Body (1959)
4. Eve and the Handyman (1960)
5. Naked Camera (1960)
6. Erotica (1961)
7. The Immoral West (ή Wild Gals of the Naked West, 1962)
8. Europe in the Raw (1963)
9. Heavenly Bodies (1963)
10. Lorna (1964)
11. Fanny Hill (1964)
12. Mudhoney (1965)
13. Motorpsycho (1965)
14. Faster Pussycat, Kill Kill! (1966)
15. Skyscrapers and Brassieres (1966)
16. Mondo Topless (1966)
17. Good Morning... and Goodbye (ή The Lust Seekers, 1967)
18. Common Law Cabin (1967)
19. Finders Keepers, Lovers Weepers (1968)
20. Vixen (1968)
21. Cherry, Harry and Raquel! (1969)
22. Beyond the Valley of the Dolls (1970)
23. The Seven Minutes (1971)
24. Black Snake! (ή Sweet Suzy ή Slaves, 1972)
25. Supervixens (1975)
26. Up! (1976)
27. Beneath the Valley of the Ultra-Vixens (1979)
Σημειώσεις 1994
Το κομμάτι αυτό βασίσθηκε κατά ένα μεγάλο μέρος σε άρθρα των: Jim Morton (εκδότη του fanzine Trashola και του βιβλίου Pop Void), V. Vale (εκδότη της εφημερίδας Search & Destroy και των βιβλίων Re/Search), και X. Κρος. Βλέπε επίσης τις συνεντεύξεις του Russ Meyer στην εφημερίδα Search & Destroy #10 και Re/Search #10 (και τα δυο από: Re/Search Publications, 20 Romolo #Β, San Francisco, CA 94133, USA).
[1] Sexploitation movies: To είδος των ταινιών που “εκμεταλλεύονται” το σεξ (περισσότερα σε επόμενο τεύχος του ΜΜΒ).
[2] Αμερικάνικη ταινία του 1969 σε σκηνοθεσία Franklin J. Schaffner, μια αρκετά κριτική βιογραφία του στρατηγού των Συμμαχικών δυνάμεων George Patton.
[3] Pin-up girls: Καλλίγραμμα κοράσια που πόζαραν για φωτογραφίες που καρφιτσώνονταν σε τοίχους. Αστέρια που διακρίθηκαν στο σπορ ήταν μεταξύ άλλων η Betty Grable και η Rita Hayworth.
[4] Biker films: περιπετειώδεις ταινίες με μηχανόβιους και διφορούμενο περιεχόμενο που άλλοτε εξυμνούσε τη νεανική αυτόνομη εξέγερση (Hells Angels on Wheels) κι άλλοτε κατέληγε σε επικίνδυνα έως γελοία ηθικοπλαστικά διδάγματα (Rebel Rousers).
[5] Αν θέλετε κι εδώ σημείωση, μάλλον διαβάζετε λάθος άρθρο...
[6] Don Siegel: κατά την γνώμη του γράφοντος, ένας από τους σημαντικότερους Αμερικάνους σκηνοθέτες. Οι ταινίες του συνήθως αποτελούν την απαρχή ολόκληρων κινηματογραφικών ειδών (Beguiled, Charley Varrick, Dirty Harry, Escape from Alcatraz, Invasion of the Bodysnatchers κλπ.)
[7] Educational films: οι ταινίες με εκπαιδευτικό περιεχόμενο. Χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, τις ενημερωτικές (του στιλ “Πώς λειτουργεί;” “Τι πρέπει να κάνουμε όταν...”), και τις εκφοβιστικές (όπως φιλμς με τροχαία δυστυχήματα ή αντικομουνιστική προπαγάνδα ή οικιακή ασφάλεια).
[8] Beach party movies: ασύλληπτης ηλιθιότητας ταινίες στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ‘60 οι οποίες ασχολούνται με γυμνασιόπαιδά; που βρίσκονται σε διακοπές, και τον περίγυρό τους (σερφ, ασυνεννόητα γονείς, πλάκες, αδέξιοι έρωτες και τα σχετικά).
[9] Blaxploitation films: απολαυστικές ταινίες για μαύρα ακροατήρια που πολλές φορές καταλήγουν σε παρωδίες των αντιστοίχων ταινιών από λευκούς (βλέπε χαρακτηριστικά Blacula, Black Exorcist). Μνημεία του είδους: Cleopatra Jones, Shaft, Superfly, καθώς και η απολαυστική παρωδία τους I’m gonna git you sucka.
[10] Έχουν επίσης αναγγελθεί η (12ωρη!) αυτοβιογραφία του Meyer με τίτλο The Breast of Russ Meyer, το ντοκιμαντέρ Mondo Topless 2 και η ταινία Blitzen, Vixen and Harry.
Μετά από το Beneath the Valley of the Ultra-Vixens, ένα σχέδιο του Meyer το οποίο ίσως να άλλαζε αρκετά πράγματα στον μουσικό κινηματογράφο ήταν το Who Killed Bambi? ένα κατά κάποιο τρόπο “αδελφάκι” του Beyond the Valley of the Dolls με τη διαφορά ότι αντί για ένα γυναικείο συγκρότημα θα πρωταγωνιστούσαν οι Sex Pistols! Η ιδέα πήρε σάρκα και οστά, αλλά μόνο για τρεις μέρες οπότε και σταμάτησε για λόγους που παραμένουν αδιευκρίνιστοι*5. Για τους πορωμένους φανς, μια περίληψη του σεναρίου βρίσκεται σε κάποιο από τα τεύχη του περιοδικού Bomp! που ίσως κατέχει κάποιος από τους εκδότες ή αναγνώστες της ροκοφυλλάδας που κρατάτε στα χεράκια σας...
[11] Οι περισσότερες απ’ τις ταινίες του Meyer μπορούν ίσως να βρεθούν σε κάποια απ’ τις παρακάτω διευθύνσεις (πάντα να αναφέρετε ότι έχετε βίντεο VHS Pal/Secam*6, εκτός αν το βίντεο σας παίζει σε όλα τα συστήματα):
1. ΡΟ Box 3748, Holywood,CA 90028, USA.
2. Captain Bijou, PO Box 87 Toney, AL 35773, USA.
3. Cinema Classics, PO Box 174, Village Station, New York, NY 10014, USA.
4. Critics’ Choice Video, PO Box 749, Itasca, IL 60143, USA.
5. Mondo Movies, 255 W. 26th St., New York, NY 10001 USA.
6. Sinister Cinema, PO Box 4369, Medford, OR 97501, USA.
7. Something Weird Video, PO Box 33664, Seattle, WA 98133, USA.
8. Tapeworm, 12420 Montague St. #B, Arleta, CA91331 USA.
9. Video by Mail, PO Box 1515, Whitney, TX 76692, USA.
10. Video Vault, 323 S. Washington St., Alexandria, VA22314, USA.
Τέλος, όσον αφορά την μουσική κάλυψη των ταινιών του Russ Meyer*7 (εκτός φυσικά από τη μνημειώδη διασκευή των Cramps στο Faster Pussycat! Kill! Kill! των Bostweeds), υπάρχουν καλά νέα. Η εταιρεία Normal (που στη χώρα μας αντιπροσωπεύεται από τη Hitch Hyke), κυκλοφόρησε δύο cd με αποσπάσματα από τα σάουντρακ, που συνοδεύονται από πολυσέλιδα βιβλιαράκια και των οποίων η αγορά συνιστάται θερμά.
Σημειώσεις 2018
*1 Όπως ανέφερε ο ίδιος στην εφημερίδα New York Times, την περίοδο που υπηρετούσε στη Γαλλία, γνώρισε τον Ernest Hemingway με τον οποίο τον πήγε για πρώτη φορά σε μπουρδέλο.
*2 Ανάμεσα στις φωτογραφήσεις που έκανε για το Playboy, ξεχωρίζουν οι φωτογραφίες των συζύγων του Eve Meyer (1955) και Edy Williams (1973)
*3 Στην κατηγορία ντοκιμαντέρ κατατάσσονται από την IMDb, τέσσερεις από τις ταινίες του Russ Meyer και συγκεκριμένα The French Peep Show (1950), Europe in the Raw (1963), Mondo Topless (1966) και Pandora Peaks (2001). Επίσης στον Meyer, αποδίδεται και μία ταινία μικρού μήκους με τίτλο Afro Mood Burlesque (1947) με την εξωτική χορεύτρια Amalia Aguilar.
*4 Ο Russ Meyer πέθανε στις 18 Σεπτεμβρίου 2004 από πνευμονία, ενώ από το 2000 είχε διαγνωστεί ότι έπασχε από Alzheimer.
*5 Σύμφωνα με τον Roger Ebert, που είχε αναλάβει να γράψει το σενάριο, το εγχείρημα σταμάτησε όταν οι ηλεκτρολόγοι παράτησαν το γύρισμα, επειδή ο McLaren δεν τους πλήρωνε. Από τη μεριά του ο McLaren υποστήριζε ότι τα γυρίσματα σταμάτησαν μετά από εντολή της 20th Century Fox η οποία του δήλωσε ότι η εταιρεία υπηρετούσε την “οικογενειακή ψυχαγωγία”…
*6 Σήμερα μπορεί να βρει, όποιος ενδιαφέρεται, τις ταινίες του τόσο σε DVD όσο και σε διάφορα ιντερνετικά sites συμπεριλαμβανομένου του YouTube.
*7 Κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’80, ο Russ Meyer σκηνοθέτησε το video clip για το κομμάτι Don't Change That Song του glam metal συγκροτήματος Faster Pussycat (!)
Ηρακλής Ρενιέρης
Ο Ηρακλής Ρενιέρης γεννήθηκε το 1966 στην Αθήνα, όπου ζει κι εργάζεται ως τρισκατάρατος δημόσιος υπάλληλος. Ταλαιπώρησε λίγο ένα μπάσο και κρουστά, έγραψε και εξέδωσε μερικά φανζίν όπως "Το Κτήνος" και συνεργάσθηκε με τη "Βαβέλ", την "Ανοιχτή Πόλη", το "Ηλεκτρικό Μαχαίρι", τις "Σκιές του Β-23", τη "Βρωμιά" και το "Merlin's Music Box". Τύπωσε και κυκλοφόρησε T-shirts και μετέφρασε την "Έκθεση Ωμοτήτων" και "Τα Θαύματα Της Ζωής" του JG Ballard και τον "Ωκεανό Του Ήχου" του David Toop. Γνωστός από το 1995 ως DJ Bwana, υπήρξε μέλος της ιδρυτικής ομάδας του Kosmos 93,6 FM, του web ραδιόφωνου του Vinyl Microstore και του Muzak 7 (party team και web radio στο www.muzak7.org). Έχει κυκλοφορήσει μαζί με τον Ah2O το split-cd "The Pier/Gamaricote" και πάνω από εκατό mix-cd. Έχει εμμονή με την ίδια την εμμονή.
Ηρακλής Ρενιέρης
Ο Ηρακλής Ρενιέρης γεννήθηκε το 1966 στην Αθήνα, όπου ζει κι εργάζεται ως τρισκατάρατος δημόσιος υπάλληλος. Ταλαιπώρησε λίγο ένα μπάσο και κρουστά, έγραψε και εξέδωσε μερικά φανζίν όπως "Το Κτήνος" και συνεργάσθηκε με τη "Βαβέλ", την "Ανοιχτή Πόλη", το "Ηλεκτρικό Μαχαίρι", τις "Σκιές του Β-23", τη "Βρωμιά" και το "Merlin's Music Box". Τύπωσε και κυκλοφόρησε T-shirts και μετέφρασε την "Έκθεση Ωμοτήτων" και "Τα Θαύματα Της Ζωής" του JG Ballard και τον "Ωκεανό Του Ήχου" του David Toop. Γνωστός από το 1995 ως DJ Bwana, υπήρξε μέλος της ιδρυτικής ομάδας του Kosmos 93,6 FM, του web ραδιόφωνου του Vinyl Microstore και του Muzak 7 (party team και web radio στο www.muzak7.org). Έχει κυκλοφορήσει μαζί με τον Ah2O το split-cd "The Pier/Gamaricote" και πάνω από εκατό mix-cd. Έχει εμμονή με την ίδια την εμμονή.
