Συνέντευξη: Γιάννης Κλειδής - Έλενα Παλαιολόγου

(O Δημήτρης Δημόπουλος επέλεξε μερικά κομμάτια αποκλειστικά για το mixcloud του Merlin's και τον ευχαριστούμε ιδιαιτέρως για την τιμή. Μπορείτε να τα ακούσετε ΕΔΩ)

Aρχές της δεκαετίας του ΄80, οι Last Drive άρχισαν να απλώνουν το φιτίλι του garage-punk/rock'n'roll απ' τους δρόμους της Aθήνας για να φτάσει σιγά σιγά σε όλη την Ελλάδα.
Λίγα χρόνια μετά, οι Sound Explosion ανάβουν αυτό το φιτίλι και η έκρηξη του garage-punk ακούγεται σε όλη τη χώρα! (Σύμπτωση; Οι νέοι τους δίσκοι κυκλοφόρησαν την ίδια μέρα)
Είχαν το κέφι, την ενέργεια, τα τραγούδια, την εμφάνιση, το attitude τέλος πάντων, που λένε και στο χωριό μας, να προσφέρουν ξερό, πρωτόγονο, αυθεντικό garage-punk, έτσι όπως δεν το 'χε παίξει κανείς μέχρι τότε και να το πετάνε στα μούτρα μας σε κάθε τους live, να ματώνουν τα αυτιά μας κάθε φορά που η βελόνα άγγιζε το βινύλιο και να γίνουν αυτοί που άνοιξαν, πιο πολύ, το δρόμο για τις υπόλοιπες ελληνικές μπάντες της garage σκηνής.

Κυρίες και κύριοι ... We΄re the Sound Explosion!!!

MMB: Οι Sound Explosion, πώς δημιουργήθηκαν;

Δημήτρης: Είχαμε ένα συγκρότημα με το Σταύρο (Δακτυλάς, τύμπανα), τους Daylight Dreamers, αλλά διαλύθηκαν έπειτα από μια συναυλία στη Φιλαδέλφεια το 1991. Ήρθε ένας φίλος,ο Παντελής και μου λέει “Έχω δύο τρελαμένους άρρωστους τύπους στη γειτονιά μου που παίζουν garage-punk στη κουζίνα (!!!) του σπιτιού τους. Ένας φαρφισιέρης και ένας κιθαρίστας”. Γίνεται η επαφή, έρχεται ο Γιάννης (Αλεξόπουλος, κιθάρα-φωνή), του λέω “Tί παίζεις;”, μου απαντά, “Kιθάρα”. Του λέω “Kι εγώ κιθάρα παίζω αλλά θα το γυρίσω στο μπάσο γιατί δεν είμαι καλός κιθαρίστας”. Οπότε, κανονίζουμε να κάνουμε πρόβα την Κυριακή. Ο Σταύρος, ο Γιάννης, ο Στέλιος (Δρίσσης, φαρφίσα) κι εγώ. Πάμε στην πρόβα, ρωτάω τον Γιάννη, “Ποιό τραγούδι ξέρετε;”, μου απαντάει, “To ‘Shape of Things to Come’”. Κι έτσι ξεκινήσαμε. Σαν να παίζαμε δέκα χρόνια μαζί!

MMB: Πώς προέκυψε το όνομα;

Δημήτρης: Το όνομα το σκέφτηκε ο Γιάννης έξω από το στούντιο όπου κάναμε πρόβα. Είχαμε καμιά δεκαπενταριά διαφορετικά ονόματα, αλλά αυτό μας φάνηκε το καλύτερο.

MMB: Οι Sound Explosion κυκλοφόρησαν ένα LP και μερικά σινγκλάκια. Δεν μπορείς να τη χαρακτηρίσεις και πολύ μεγάλη δισκογραφία. Ποιο νομίζετε πως είναι το μυστικό της επιτυχίας σας και της επιρροής που ασκήσατε στη σκηνή;

Δημήτρης: Μαγεία. Απλά μαγεία.
Στέλιος: Είναι μερικά πράγματα που νομίζω πως απλά γίνονται. Και μιλάω σαν οπαδός τους κι όχι σαν μέλος της μπάντας. Δεν νομίζω πως ένα συγκρότημα επηρεάζει ή έστω είναι καλό από τους πόσους δίσκους έχει κάνει. Υπήρξαν συγκροτήματα που έβγαλαν ένα σινγκλάκι μόνο και άλλαξαν τα πάντα. Για να μην παρεξηγηθώ, δε λέω πως οι Sound Explosion είναι μια τέτοια περίπτωση, αλλά αυτό συμβαίνει. Έχω την εντύπωση πως το μυστικό του συγκροτήματος ήταν/είναι οι συναυλίες και αυτή ήταν η δική μου πρόκληση όταν μπήκα στην μπάντα. Να ανταποκριθώ στα οργιώδη live των Sound Explosion.
Δημήτρης: Εμείς γενικά σαν άνθρωποι ήμασταν κάφροι. Τέσσερις κάφροι, ιατρικώς πιστοποιημένοι, από διαφορετικά ακούσματα όλοι μας. Είχε punk, είχε metal και γενικώς πολύ καφριλίκι. Το αρχικό σχήμα αποτελούνταν από τέσσερα ζωντανά άτομα που πριν αρχίσει το live μπορεί να ήταν οι πιο ήσυχοι άνθρωποι του κόσμου και να γινόντουσαν κάφροι, επαναλαμβάνω κάφροι, όταν πατούσαν στη σκηνή. Όλες οι συναυλίες από καταβολής του συγκροτήματος μέχρι σήμερα ήταν πάνω σ' αυτό το μοτίβο. Φυσιολογικοί άνθρωποι όταν τους χάλαγε ένα όργανο (αρμόνιο) την ώρα της συναυλίας θα είχαν σταματήσει. Εμείς το σπάγαμε και πετάγαμε τα κομμάτια του στον κόσμο. (Το συγκεκριμένο live γινόταν στο An και ο Κουτσούμπας είχε βγει στη πλατεία και φώναζε, ''Ελάτε, ρε σεις, να δείτε ποιοι είναι αυτοί που παίζουν κάτω'').

 

MMB: O δίσκος σας Teen Trash κυκλοφόρησε από τη Μusic Maniac Records, μια κορυφαία underground εταιρεία στα 90's. Πώς ήρθατε σε επαφή;

Δημήτρης: Είχαμε ήδη στείλει 10-15 demo σε διάφορες εταιρείες όπως η Voxx, η Dionysus και άλλες. Eκείνη την εποχή λοιπόν, έρχονται οι Droogs στην Αθήνα για συναυλία στο Ρόδον. Την επόμενη μέρα απ' την εμφάνισή τους, τους φέρνει ο Αιμίλιος (Κατσούρης, ιδιοκτήτης της Hitch Hyke Records) στο 7+7 (ηρωϊκό δισκάδικο στο Μοναστηράκι) μαζί με το Σταύρο από τους Deus Ex Machina (που τότε δούλευε στην Hitch Hyke) και έναν ψηλό, ξανθό Γερμανό. Πιάνουμε την κουβέντα με τους Droogs, “Τί πετάλι χρησιμοποιείτε στο ‘Countdown to Ζero’ και κλαίει έτσι η κιθάρα” και διάφορα άλλα τέτοια και σε κάποια στιγμή γυρνά ο ψηλός, ο οποίος ήταν ο Hans, ιδιοκτήτης της Music Maniac, και μου λέει “Your attitude is garage-punk”. Tου απαντά ο Αιμίλιος “He's the one from Sound Explosion” κι εκείνος με τη σειρά του μας λέει “Αaaa... Rudi Protrudi told me” και αμέσως μου ζητά να ακούσει κάτι δικό μας. Του δίνω μια κασέτα από πρόβες και μένει κάπου εκεί το πράγμα. Λίγες μέρες μετά απ' αυτή τη συνάντηση με βρίσκει ο Σταύρος (Deus) και μου λέει “Θα σου πω κάτι, αλλά δεν θέλω να ανέβεις στα σύννεφα. Τις προάλλες όταν φύγαμε από το 7+7, ο Hans είπε στον Αιμίλιο ότι σκέφτεται να βγάλει μια συλλογή με καινούριες μπάντες απ' όλη την Ευρώπη που θα λέγεται Teen Trash και θα συμμετέχουν και οι Fuzztones για να τονώσουν τη συλλογή”. Μετά από ένα μήνα μας ήρθε το συμβόλαιο και φυσικά, με τη φοβερή αναβλητικότητα που μας διέκρινε και μας διακρίνει, ηχογραφήσαμε ΣΧΕΔΟΝ τελευταίοι.

 

ΑΦΙΣΣΑ ΤΟΥ 1991, ΟΤΑΝ ΟΙ SOUND EXPLOSION ΕΙΧΑΝ ΕΜΦΑΝΙΣΤΕΙ ΔΙΠΛΑ

ΣΤΟΥΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ (MARSHMALLOW) OVERCOAT ΜΑΖΙ ΜΕ ΑΛΛΑ ΣΟΥΠΕΡ ΕΓΧΩΡΙΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΓΙΑ ΤΟ MERLIN'S MUSIC BOX

 

MMB: Το να βγείτε να παίξετε garage-punk ήταν επιλογή ή ανάγκη;

Δημήτρης & Στέλιος: (με μια φωνή) Ανάγκη!
Δημήτρης: Ή το 'χεις μέσα σου ή δεν το 'χεις! Αυτοί είμαστε, τελεία και παύλα!

MMB: Είκοσι τέσσερα χρόνια δεν είναι πολλά;

Δημήτρης: Όχι (γέλια)... Γιατί είχαμε διαλείμματα μέχρι να κλείσουμε την επόμενη πρόβα.

ΜΜΒ: Το οποίο διάλειμμα μπορούσε να κρατήσει;

Δημήτρης: Εφτά χρόνια (περισσότερα γέλια)...

ΜΜΒ: Και εφτά χρόνια…; 

Δημήτρης: Το τελευταίο χρόνο της μπάντας πριν σταματήσουμε υπήρχε μια στασιμότητα, γυρίζαμε γύρω γύρω από τον εαυτό μας. Παίζαμε τα ίδια τραγούδια, με την ίδια σειρά σχεδόν, σε γεμάτους χώρους, περνούσαμε πολύ καλά κι εμείς και ο κόσμος, αλλά μέχρι εκεί. Αυτό το πράγμα μας είχε κουράσει πάρα πολύ. Έφυγε κι ο Στέλιος, δεν το χειριστήκαμε καλά κι εμείς...

ΜΜΒ: Γιατί πιστεύετε ότι δεν ηχογραφήσατε τότε ένα LP ακόμα; Έπαιξε ρόλο η καθημερινότητα, για παράδειγμα;

Στέλιος: Η αναβλητικότητα σ' αυτή την μπάντα, η πλήρης έλλειψη οράματος, στόχων και σαφήνειας, το ότι δεν υπάρχει δομή σ' αυτό το συγκρότημα είναι το δηλητήριο αλλά και η ζωογόνος δύναμη των Sound Explosion. To μόνο πράγμα που έχει ενδιαφέρον σ' αυτή τη ζωή, είναι η επόμενη Τρίτη, να πάμε στη πρόβα, να παίξουμε garage-punk. Τώρα, αν θα πάμε να παίξουμε live ή αν θα κάνουμε δίσκο, καλό είναι, αλλά δεν έχει καμιά σημασία.
Δημήτρης: Γι' αυτό σας μίλησα πριν για ιατρικώς πιστοποιημένους κάφρους!!!
Στέλιος: Όταν η μπάντα δεν έχει στόχους, παίζει ακριβώς όπως γουστάρει.
Δημήτρης: Δεν προσπαθούσαμε κι εξακολουθούμε να μην προσπαθούμε να στρογγυλέψουμε κάτι... Μόνο εμείς στρογγυλεύουμε (γέλια)

ΜΜΒ: Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που έχουν ξεχωριστή σημασία στην πορεία του συγκροτήματος;

Δημήτρης: Και βέβαια υπάρχουν. Νούμερο ένα είναι ο Πέτρος ο Κουτσούμπας. Για μένα είναι ο Έλληνας Hilly Kristal του CBGB, ο οποίος μας εμπιστεύτηκε απ' την πρώτη μέρα που εμφανιστήκαμε. Το πρώτο μας σινγκλ (“Hangover Baby/Some Other Guy”), ήταν να το βγάλουμε σε μια εταιρεία στη Θεσσαλονίκη. Περιμέναμε ένα χρόνο, δεν είχε βγει, ανεβαίνω Θεσσαλονίκη, βρίσκω τον ιδιοκτήτη, δεν το είχε στείλει ποτέ. Το πήρα και κατέβηκα Αθήνα. Μια μέρα περνά ο Πέτρος απ' το δισκάδικο, του λέω το περιστατικό και μου λέει “Mη σε νοιάζει τίποτα, θα το βγάλω εγώ σαν Pegasus”. Kι έτσι βγήκε η πρώτη μας δουλειά. Ξέχωρα από εμάς όμως, ο Πέτρος έχει μια ξεχωριστή θέση και γι' αυτά που έχει προσφέρει στην ελληνική ροκ σκηνή γενικά. Επόμενος σημαντικός άνθρωπος για μένα είναι ο Νίκος Τριανταφυλλίδης, μας εμπιστεύτηκε απόλυτα στο reunion το 2004. Με πήρε τηλέφωνο και μου είπε “Σας ΑΠΑΓΟΡΕΥΩ να παίξετε οπουδήποτε αλλού”.
Στέλιος: Ήταν ασφυκτική η πίεση και τρομερός ο έρωτας του Νίκου γι' αυτή τη μουσική. Ήταν ένας από εμάς και πίστευε σε εμάς περισσότερο κι από εμάς. Στο reunion λοιπόν έχουμε κάνει soundcheck και περιμένουμε ν' ανοίξουν οι πόρτες. Ο Νίκος ήταν στο γραφείο του, απόλυτα χαρούμενος, ήρεμος και σίγουρος. Εγώ τριγυρνούσα άσκοπα, χαλαρός, ίσως με άγνοια κινδύνου ως νέο μέλος. Σε κάποια στιγμή τον ακούω, “Στέλιο έλα εδώ”, μπαίνω μέσα, με κολλάει στον τοίχο με κοιτάει στα μάτια και μου λέει “Θα γίνει της πουτάνας σήμερα, θα γεμίσει η Λιοσίων”. Στον Νίκο άρεσε να παίζουν στο Gagarin μπάντες που γούσταρε και πίστευε.
Δημήτρης: Επίσης θα ήθελα ν' αναφερθώ στον Γρηγόρη τον Βαϊο γιατί μπορεί να μην είχαμε άμεση σχέση με την Wipe Out αλλά ήταν ένας άνθρωπος που πραγματικά μάς είχε μέσα στην αγκαλιά του, με την έννοια του “Παίχτε κι αυτό”, “Kάντε κι αυτή τη διασκευή”, Aκούστε κι αυτούς”, συμβουλές, συμβουλές, συμβουλές... Φιλία-αγάπη, φιλία-αγάπη, φιλία-αγάπη.

ΜΜΒ: Ο Βαϊος μοιάζει σαν να είναι μια μπάντα από μόνος του. Επηρέασε και αυτός μια γενιά ανθρώπων και την “έχωσε” στο rock 'n' roll. Είτε με την Wipe Out, είτε βάζοντας μουσική στο Maze, είτε παίζοντας τον ρόλο του καθοδηγητή στο 7+7.Ακόμα θυμάμαι τις Κυριακές όπου ο Γρηγόρης καθοδηγούσε, κυριολεκτικά, διάφορους πιτσιρικάδες της εποχής, ανεξαρτήτου μουσικού είδους. Προσωπικά θεωρώ τους Drive και τον Γρηγόρη καθοριστικούς για το πως εμείς αντιληφθήκαμε το rock'n'roll.

Δημήτρης: Έτσι ακριβώς! Η Αθήνα και, κατά συνέπεια, η Ελλάδα είχε την τύχη να έχει δυο, τρείς ανθρώπους όπως ο Κουτσούμπας, ο Κατσούρης, ο Βάϊος, ο καθένας από τη μεριά του έδωσε τόσα πολλά που ίσως, αν δεν υπήρχαν αυτοί, θα άκουγε όλη η Αθήνα ακόμα τσιφτετέλια. Όσον αφορά τους Last Drive, ήταν η μπάντα που οδήγησε διάφορους νέους να φτιάξουν συγκροτήματα και να παίξουν μουσική, άσχετα από το είδος. Το τονίζω αυτό! Άσχετα από το είδος. Ήταν αυτοί που δήλωσαν ό τι μπορεί να γίνει rock 'n' roll στην Ελλάδα, αρχές του '80. Rock 'n' roll το οποίο δεν ήταν ο “Μπάμπης ο Φλου”, ή το “Φοβάμαι” του Παπακωνσταντίνου.

ΜΜΒ: Ποιές είναι οι πιο έντονες ,σημαντικές, αστείες, όμορφες στιγμές των Sound Explosion που θυμάστε;

Δημήτρης: Έρχεται μια μέρα στο Metropolis ο Νίκος (Λώρης, αφεντικό της Di Di Music) και μου λέει “Φέρνω κάτι δικούς σου γκαραζοπάνκηδες. Τους Fuzztones”. Μένω κάγκελο! Εμείς υπάρχουμε κάποιους μήνες, έχουμε ένα live στον Αγ. Δημήτριο σαράντα λεπτών κι έχουμε ηχογραφήσει ένα demo με τέσσερα τραγούδια. Του δίνω την κασέτα με το demo, χωρίς να του πω πως είναι δικό μας και τον ρωτάω αν μπορούν να παίξουν σαπόρτ. Μισή ώρα αργότερα με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει “Πες στη μπάντα πως είναι μέσα αλλά επειδή έχουν βγει οι αφίσες δεν θα υπάρχει το όνομα τους». Πάω στην πρόβα, ανακοινώνω τα νέα κι έχουμε λιποθυμίες! Πάμε στο “Ρόδον», έρχονται οι Fuzztones, ψαρωμένοι εμείς. Αρχίζουν ξεφορτώνουν τον εξοπλισμό τους, βγάζουν τα κεριά τους, μου λέει ο Γιάννης “Δεν τους ρωτάς αν παίζουν το Blues Theme;” Πάω δειλά δειλά στον Rudi και ψελλίζω “Κύριε Rudi, θα παίξετε το Blues Theme;”, “Γιατί, το παίζετε και εσείς;” μου λέει. “Ναι”, τολμάω να του απαντήσω. “Οκ παίξτε το”. Βγαίνουμε στην σκηνή, παίζουμε σαράντα λεπτά και κλείνουμε με το “Blues Theme”. Aνεβαίνουν οι μεγάλοι και ξεκινούν με το “Blue Theme” !!! (γέλια!) Τελειώνουν το σετ και τότε με πλησιάζει χαμογελαστός και μου λέει “That was a good idea!” (γέλια και κάποια ποτήρια στο πάτωμα)
Στέλιος; H πιο δυνατή στιγμή που έχω ζήσει με την μπάντα δεν έχει σχέση με live ή πρόβα. Όταν πρωτομπήκα στο συγκρότημα, αντιμετώπισα ένα σοβαρό οικογενειακό πρόβλημα υγείας. Ήταν μια πολύ σοβαρή και δύσκολη κατάσταση. Ξαφνικά έπρεπε να κρατήσω την οικογένεια μου όρθια. Ο τρόπος που τα κατάφερα οφείλεται στην συμβουλή των παιδιών: “Έλα στις πρόβες να παίξεις αλλιώς θα τρελαθεις”. Και ήταν έτσι ακριβώς. Όλη αυτή η ενέργεια και η παλαβoμάρα της μπάντας λειτούργησε ψυχαναλυτικά και με βοήθησε να ξεπεράσω αυτή την δύσκολή περίοδο κι ευτυχώς πήγαν όλα καλά. Οι Sound Explosion είναι μπάντα, ομάδα, αδέλφια, Μέσα από το garage στάθηκα στα πόδια μου. Αυτή είναι η πιο έντονη στιγμή μου μαζί τους μέχρι τώρα.
Δημήτρης: Το ' 92 με βρίσκει ο Καστανάρας (ο δικός μας ντε) και μου λέει “Έρχονται οι Dead Moon και σας ζητάνε να παίξετε μαζί τους. Θα γίνει liveάρα!!!” Πάνε όλα καλά, μπαίνουμε στο Αν, ο Fred και η Toody είναι αραχτοί σ' ένα τραπέζι ενώ ο Andrew είναι στο μπαρ και κατεβάζει τα ούζα σαν καραμέλες. Με πλησιάζει ο Κουτσούμπας και μου λέει “πάρε το ντράμερ σου δίπλα απ' τον Andrew”, το ίδιο μου λέει και ο Fred “πάρ’ τον δεν θα μπορεί να παίξει”. Πιάνουμε την κουβέντα με τον Fred, “Ωραίος ήχος”, πόσο καιρό παίζετε μαζί;” και κάτι τέτοια. Σε μια στιγμή με ρωτάει πότε είμαι γεννημένος. “Το ' 67”, απαντάω. “Tο ' 67 παίζαμε σαπόρτ στους Doors”, μου λέει... Δεν ξαναείπα κουβέντα!!!

ΜΜΒ: Μιας και μας λέτε ιστορίες… Συναυλία του Merlin's στο Αn με Marshmallow Overcoat…

Δημήτρης: Γαμώ! Κάνουμε soundcheck και παίρνουμε εγώ και ο Γιάννης τον Timothy (Gassen, τραγουδιστή των Overcoat) και πηγαίνουμε στο Μικρό Καφέ στην πλατεία Εξαρχείων. Από την ώρα που τελειώσαμε μέχρι την ώρα που είχε σκοτεινιάσει πια πάρα πάρα πολύ μιλούσαμε για δίσκους. Κάποια στιγμή καταλαβαίνουμε πως έχει περάσει η ώρα και τρέχουμε, κυριολεκτικά, στο An. Φτάνουμε και μας αρχίζουν στα καντήλια οι υπόλοιποι, οι οποίοι έχουν βγει στους δρόμους και μας ψάχνουν. Μάλιστα, υπάρχει και μια φωτογραφία ,που μου την έστειλε ένας φίλος μετά από χρόνια, όπου είναι ο Timothy με μια σακούλα δίσκους, απορημένος για την φασαρία που γίνεται έξω από το An.

ΜΜΒ: Τι διαφορά έχουν οι Sound Explosion των 90's με το σήμερα;

Δημήτρης: Έκτος από τους Στέλιους; (γέλια) Καμία! Ίσως έχουν βάλει κάποια κιλά! (πάλι τα ποτήρια κάτω).

ΜΜΒ: Δημήτρη, στην τελευταία συναυλία των Sonics μας είχες πει, «Mακάρι να φτάσω στην ηλικία τους και να παίζω έτσι”. Το πιστεύεις ακόμα;

Δημήτρης: Βέβαια! Μακάρι να με αξιώσει ο Θεός (Lemmy?) να παίζω έτσι αλλά μ' αυτούς (Γιάννη, Σταύρο, Στέλιο). Δεν μ’ ενδιαφέρει να παίζω μουσική. Αν σταματήσουν αυτοί θα σταματήσω κι εγω. Eίναι οι bandidos μου, δεν θέλω να με ξέρει κανείς, δεν έχω αυτή την ανάγκη. Η μόνη ανάγκη που έχω είναι να παίζω μαζί τους!

ΜΜΒ: Πρίν από δυο χρόνια έγινε ένα επικό live στο Fuzz. Πως το νιώσατε;

Δημήτρης: Πρέπει να είπα πάνω από 150 φορές, στις δυόμιση ώρες που παίξαμε, ”Δεν το πιστεύω αυτό που ζω, δεν το πιστεύω”.
Στέλιος; Όταν παίξαμε τις πρώτες δέκα νότες ήταν, σχεδόν, τρομαχτικό αυτό που ερχόταν από κάτω. Όταν μια μπάντα έχει να παίξει τόσα χρόνια, μπορεί να 'χουν στρογγυλέψει και το συγκρότημα και το κοινό. Στην περίπτωση του Fuzz, ήταν όλα γεμάτα γωνίες που έκοβαν!
Δημήτρης: Τέτοιο μπάχαλο το είχαμε ξαναζήσει στο Μύλο στην Θεσσαλονίκη, που έσκαγε ο κόσμος σαν κύμα στο κάγκελο, έφευγε πίσω κι έσκαγε πάλι μπροστά. Είμαστε κάφροι κι εμείς, είσαστε κάφροι κι εσείς, τα βρίσκουμε!

ΜΜΒ: Οι συναυλίες είναι τρόπος έκφρασης ή πάρτι;

Δημήτρης: Πάρτι!
Στέλιος; Αν θέλουμε απλά να εκφραστούμε μπορούμε να το κάνουμε και στις πρόβες. Ακόμα και εκεί όμως έρχονται φίλοι γιατί δεν γίνεται μόνος σου. Μπορείς να κάνεις πάρτι σπίτι σου και να μην καλέσεις τους φίλους σου;
Δημήτρης: Τα live γίνονται γιατί δεν χωράνε όλοι στις πρόβες.

ΜΜΒ: The Explosive Sounds Of... επιτέλους…

Δημήτρης: Επιτέλους! Ο δίσκος θα βγει (έχει ήδη κυκλοφορήσει) από την Lost In Tyme, μία Ελληνική εταιρεία που στηρίζει σταθερά το ελληνικό garage. Ηχογραφήθηκε στο στούντιο Best Of που το 'χει ο Πέτρος Παπαβασιλείου, ένας άνθρωπος που δεν ξέραμε αλλά έγινε πολύ αγαπητός και είναι φίλος μας πια. Δυσκολευτήκαμε λίγο να βρούμε στούντιο γιατί μας έδιωχναν επειδή παίζαμε δυνατά. Την ηχοληψία έκανε ο Νίκος Τρίγκας, ένας ηχολήπτης που ακούει garage ενώ τη μίξη και το mastering τα έκανε ο δικός μας ο Στέλιος. Tο εξώφυλλο το φιλοτέχνησε ο Γιώργος Παρασκευόπουλος, ο οποίος είναι παλιός καλός φίλος, υπεύθυνος για το logo της μπάντας, για όλες μα όλες τις αφίσες των 90's και για το εξώφυλλο του “Hangover/Some Οther Guy”. Εδώ θα πρέπει να σας πω πώς καταλήξαμε με τα δύο εξώφυλλα (The Exolosive Sounds και Some Other Guy) να μοιάζουν μεταξύ τους με τη λογική της αναγέννησης της μπάντας. Είμαστε ευχαριστημένοι με το αποτέλεσμα, το διασκεδάσαμε πολύ κι ελπίζουμε να συμβεί το ίδιο σε όσους τον ακούσουν. Νομίζω πως βγήκε ένας καλός δίσκος που κατανάλωσε πολύ ενέργεια, πολλά σουβλάκια, πολύ βρισίδι και, φυσικά, πολύ καφριλίκι, με αποτέλεσμα ο Πέτρος να μας λέει ακόμα και τώρα ότι είμαστε η χειρότερη και η καλύτερη μπάντα που έχει περάσει από το Best Of.

ΜΜΒ: Υπάρχει περίπτωση να επανακυκλοφορήσουν τα 45άρια σας;

Δημήτρης: Μας ρωτάει πολύς κόσμος γι' αυτό. Είναι μάλλον δύσκολο αφού κάθε κυκλοφορία ήταν σε διαφορετική εταιρεία και οι μισοί έχουν κλείσει και οι άλλοι μισοί είναι στο Δρομοκαϊτειο.

ΜΜΒ: Τελικά... όλα garage punk;

Δημήτρης: Ε ναι! Δεν υπάρχει άλλος τρόπος!
Στέλιος: Τρόποι υπάρχουν πολλοί... για μας είναι ένας... garage punk!

Στο τετράωρο (!!!) που καθίσαμε παρέα μιλήσαμε ακόμα για πάρα πολλά. Για τους Music Machine, ένα συγκρότημα που αγαπάνε και οι τέσσερις, για δίσκους (φυσικά), για κάποιους που στο ξεκίνημα της μπάντας τους χαρακτήριζαν απαξιωτικά (και καλά) σαν Motorhead του garage, ενώ για τον Δημήτρη ήταν παράσημο, για τα μαλλιά που ήταν σαν κουνουπίδι (ο Δημήτρης το 'πε όχι εμείς), για τον Γιάννη που είναι ένας ήσυχος κι ευγενικός άνθρωπος που όμως μόλις ξεκινήσει το live γίνεται “ο Αντωνάκης ο παλάβρας, παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω”, για τον Σταύρο που σε κάθε ταμπουριά ”ψάχνει για πετρέλαιο”, για τις τρεις ανατυπώσεις του Teen Trash που έχουν υπόψη τους τα παιδιά (η πρώτη είναι με ματ εξώφυλλο, η δεύτερη με γυαλιστερό και η τρίτη με γυαλιστερό εξώφύλλο και e-mail), για το αν οι γκαραζιάρηδες είναι φυλή ή παρέα, για τα εξήντα (!!!) κομμάτια που παίζουν στις πρόβες τους, για το Maze, για τους Cramps και για το πότε επιτέλους θα φάμε!!! (Θεμελιώδης ερώτηση κάθε γκαραζοσύναξης). Η πείνα ήταν αυτή που μας οδήγησε στο σπίτι του Δημήτρη όπου εκεί, εκτός από τα σουβλάκια μας περίμενε και μία έκπληξη!

 

Τhe Explosive Sounds of...πείνα (για Sound Explosion)

facebook

 Ακούστε την εκπομπή του Βαγγέλη Χαλικιά στο Μεταδεύτερο με καλεσμένο τον Δημήτρη Δημόπουλο των Sound Explosion ΕΔΩ