Αισθάνομαι μια χαρά μ’ αυτό που έχουμε γίνει. Ανέκαθεν το κάναμε με τον δικό μας τρόπο, δεν συμβιβαστήκαμε ποτέ. Ανέκαθεν διατηρούσαμε τα υψηλά ιδανικά και την ακεραιότητά μας. Κάναμε επανάσταση στο rock and roll και φέραμε μια ολόφρεσκη νοοτροπία και αναστάτωση στη μουσική, φέραμε τα πάνω κάτω και επηρεάσαμε σχεδόν όλες τις μπάντες που εμφανίστηκαν μετά από εμάς από το ’75. Το άλμπουμ μας, το 1976, πραγματικά τάραξε τα νερά. Υπήρξαμε καταλύτης και μολονότι δεν κερδίσαμε την αναγνώριση που μας αξίζει, εγώ αισθάνομαι άνετα. Μπορεί να μην γίναμε αστέρια μεγάλου μεγέθους, αλλά το καταφέραμε έμμεσα.

Όλοι μας έχουν σε μεγάλη υπόληψη. Περπατάς στο δρόμο και σε πλησιάζουν παιδιά και σου λένε, «Μάγκες, εσείς είστε οι καλύτεροι. Μας εμπνεύσατε για να φτιάξουμε το δικό μας συγκρότημα». Αισθάνεσαι καλά όταν διατηρείς τις αρχικές σου πεποιθήσεις και τις εφαρμόζεις. Πολλά συγκροτήματα έχασαν τον αρχικό τους στόχο. Ο δικός μας ήταν να γίνουμε μια από τις πιο συναρπαστικές μπάντες που υπάρχουν. Ήταν πολύ αυθεντικό. Το rock and roll στα τέλη της δεκαετίας του ’50 και σε όλη τη διάρκεια των 60s , από τη βρεφική του ηλικία μέχρι την περίοδο του πειραματισμού του, ήταν συναρπαστικό, διασκεδαστικό, διεγερτικό. Στη δεκαετία του ’70 όμως κατάντησε μια μεγάλη επιχείρηση, πολύ σχηματοποιημένο, «μαλάκωσε», παράγινε λαμπερό. Σε αυτό θέλαμε να αντιδράσουμε όταν ξεκινήσαμε. Το ’76 στην Αμερική μεσουρανούσε η disco με την Donna Summer και το rock των εταιρειών, όπως οι Boston, οι Journey και οι Foreigner, καθώς και το southern με την Linda Ronstadt και τους Eagles. Επίσης, είχες συγκροτήματα όπως οι Styx και οι Pink Floyd που έπαιζαν αδιάφορη μουσική, δεν έπαιζαν για το κοινό. Έπαιζαν με κάποια δόση αλαζονείας. Αυτό που κάναμε εμείς ήταν να ξανασυναρμολογήσουμε τη μουσική, να την ξεχωρίσουμε και να την ξεγυμνώσουμε. Να τνη φρεσκάρουμε. Να την αφήσουμε να αναπνεύσει. Αυτό κάναμε. Επίσης, ο κόσμος τότε έπαιρνε τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά. Εμείς ξαναφέραμε τη διασκέδαση. Αυτό ήταν το νόημα – διασκέδαση και τρέλα μαζί με τσαμπουκά. Κι αυτό καταφέραμε να κάνουμε. Το ’76 και το ’77 η Αμερική και η Αγγλία μου θύμιζαν πολύ το ’64 και το ’65, τη Βρετανική Εισβολή. Υπήρχαν πολλοί καλλιτέχνες με φαντασία και ιδέες. Είχες τους Pistols, τους Clash, τους Damned και τους Saints από την Αυστραλία, αλλά είχες και τους Pretenders. Ήταν πολύ δυνατή η φάση. Τώρα ξαναγυρίζουμε στο πώς ήταν πριν – οι heavy metal μπάντες, η μαλακία των εταιρειών, η ρηχή μουσική. Μαλακίες… Υπάρχει βέβαια και μια μειοψηφία που είναι πολύ καλή, έχει γούστο, φαντασία και ιδέες. Σήμερα οι Ramones είναι σημαντικότεροι από ποτέ. Εμείς δεν φιλάμε κατουρημένες ποδιές. Γι’ αυτό και δεν έχουμε τριπλά πλατινένια άλμπουμ στο νούμερο ένα. Δεν σκύψαμε ποτέ το κεφάλι ούτε συμβιβαστήκαμε για να σπρώξουμε την καριέρα μας. Αυτό δεν είναι σημαντικό για εμάς. Εμείς έχουμε ουσία. Ξέρουμε τι είναι καλό, ξέρουμε τι γουστάρουμε και τα έχουμε όλα γραμμένα…

(Ο Joey Ramone στον Everett Truth, 1989)