Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος
Μια από τις πιο παρανοϊκές περσόνες της βρετανικής μουσικής, πρωτοπόρος του horror rock με εμφανίσεις που προκαλούσαν ρίγη τρόμου στο πιστό κοινό του. Ένας πολιτικός αντιπολιτικών ιδεών που μπήκε στο βιβλίο Guinness για τις 44(!) φορές που κατέβηκε ως υποψήφιος σε εκλογές (ο μακροβιότερος όλων των εποχών). Η φωνή του Jack the Ripper, ο ηγέτης του Monster Raving Loony Party, ο άνθρωπος που κατέβαινε στον υπόγειο σιδηρόδρομο και ούρλιαζε στα τραίνα. Ο Screaming Lord Sutch, που είχε μακριά μαλλιά πριν τους Beatles και τους Stones, έδωσε το δικό του μοναδικό στίγμα στη μυθολογία της rock n roll ιστορίας με πολλά συγκροτήματα και τραγουδιστές να διασκευάζουν τα τραγούδια του μέσα στα χρόνια. Ποιος ήταν όμως ο Λόρδος Sutch με το ουρλιαχτό που τρομοκρατούσε τον κόσμο και απειλούσε την πολιτική ισορροπία του Μεγάλου Νησιού;
Αρχές των ‘60s και σε ένα μικρό μπαρ στο Soho του Λονδίνου όπου εμφανίζονταν όλες οι μικρές μπάντες της Βρετανίας περιμένοντας κάποιον μάνατζερ να τους αραδιάσει ένα ελπιδοφόρο συμβόλαιο, γεννιούνται οι Savages όπου μουσικός τους στόχος ήταν να αντιγράφουν αμερικανικά instrumental συγκροτήματα. Τα σχέδιά τους όμως θα αλλάξουν όταν στην μπάντα θα εισχωρήσει ως τραγουδιστής ένας πρώην υδραυλικός όπου ήταν η ψυχή όλων των πάρτι στην περιοχή. Ένας 19χρονος νεαρός όπου κυκλοφορούσε με ημίψηλο καπέλο ωσάν λόρδος αλλοτινών εποχών, έχοντας το προνόμιο να ουρλιάζει φρικιαστικά, γνωρίζοντας απ’ έξω όλους τους στίχους γνωστών rock n roll επιτυχιών. Κάπως έτσι, και δίχως κανέναν κόπο, θα ανακηρυχτεί ως η φωνή των Savages. Η μία εκδοχή λέει, πως ο Screaming Lord Sutch δανείστηκε το Screaming από το ίνδαλμά του Screamin’ Jay Hawkins, καθώς δεκάδες αφίσες του κυρίου I Put a Spell on you, κοσμούσαν το δωμάτιό του. Η δεύτερη γράφει, πως μετά από κάθε πάρτι συνήθιζε να κατεβαίνει στον υπόγειο σιδηρόδρομο και να ουρλιάζει στα τρένα που περνούσαν.
Όπως και να ‘χει ο μύθος του κάθε μουσικού χτίζεται στις ζωντανές εμφανίσεις και ο Screaming Lord Sutch φρόντισε καλά γι’ αυτό. Συνδυάζει το rock n roll με μακάβριες συνθέσεις, όπου το διακωμωδεί με μοναδικό τρόπο. Εμφανίζεται πάνω στη σκηνή μέσα σε ένα φέρετρο και με την υπόλοιπη μπάντα ντυμένη νεκροθάφτες να τον κουβαλούν στους ώμους τους. Ανεβάζει στη σκηνή μισοναρκωμένους αλιγάτορες, ανθρώπινους σκελετούς, αποκρουστικές μάσκες. Γίνεται ένας θιασώτης του τρόμου που παγώνει το αίμα του κοινού. Κι αν υπάρχει η εντύπωση πως οι μουσικοί που τον συνοδεύουν είναι κάποιοι της σειράς, σημειώστε ονόματα που τον συντρόφευαν στις στούντιο ηχογραφήσεις και τα live του. Κιθαρίστες όπως οι Jimmy Page, Jeff Beck και Ritchie Blackmore, μπασίστες όπως ο Noel Redding (μετέπειτα στους Jimi Hendrix Experience), Danny McCulloch (Animals), δυο από τους καλύτερους ντράμερ στον κόσμο πριν γίνουν ακόμα γνωστοί, οι Keith Moon και John Bonham, όλοι αυτοί και άλλοι τόσοι με την καρέκλα του παραγωγού να την κρατά ο σπουδαίος Joe Meek. Το 1962 θα έρθει το τραγούδι που θα σταθεί ορόσημο στην καριέρα του. Η περίφημη εκτέλεση του Jack the Ripper (με παραγωγό τον Meek) είναι μια ανατριχιαστική αφήγηση της ιστορίας του περιβόητου εγκληματία που στοίχειωσε το Λονδίνο. Ο Sutch σε κάθε του εμφάνιση βγαίνει ντυμένος ως Τζακ ο Αντεροβγάλτης, φορώντας το ημίψηλο καπέλο του, κρατώντας ένα χασαπομάχαιρο, τρομοκρατώντας τις κορασίδες που κάθονταν στις μπροστινές θέσεις. Το Jack The Ripper μετέπειτα και ως σήμερα θα χιλιοδιασκευαστεί και θα γίνει ο ύμνος των απανταχού γκαραζιέρηδων και όχι μόνο. Τραγούδια όπως τα, Dracula’s Daughter, Monster Ball, Monster in Black Tights, Murder in the Graveyard, κ.α., αποτίουν φόρο τιμής στα horror movies των 50s και 60s. Τα Rhythm n Blues μπλέκονται ευφυέστατα με το μακάβριο και δικαιωματικά το όνομά του πια θα μπαίνει στα εξώφυλλα των singles και των LP’s πάντα πρώτο και πριν την μπάντα που τον συνοδεύει.
Μια χρονιά αργότερα και μόλις στα 22 του ο Lord Sutch θα ξεκινήσει τις πολιτικές του δραστηριότητες στο βρετανικό κοινοβούλιο ως αντιπρόσωπος του National Teenage Party. Οι πολιτικές του θέσεις περιλαμβάνουν: ψήφο στα 18, ελεύθερη ραδιοφωνία, αναγκαστικό έλεγχο των γεννήσεων, κολέγιο στη μνήμη των Beatles! Μέχρι και το τέλος της ζωής του θα λάβει μέρος σε 44 εκλογικές αναμετρήσεις, οι οποίες θα στηριχτούν οικονομικά από τις ζωντανές εμφανίσεις του, από φίλους και από δωρεές φανατικών οπαδών. Φυσικά θα χάσει πανηγυρικά σε όλες ενώ μετέπειτα και στις αρχές των 80s θα ιδρύσει το κόμμα, Monster Raving Loony Party όπου έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε κι εδώ κάποιες, όχι και τόσο, παρανοϊκές πολιτικές του θέσεις. Για την Δημοκρατία το καταστατικό θα γράφει: «Κάθε χρόνο όλα τα μέλη των κομμάτων θα συναντιούνται στη Disneyland ντυμένοι σαν ήρωες κόμικ όπου θα προεδρεύει ο Πινόκιο». Για τον Νόμο και την Τάξη: «Δεν θα υπάρχει διάκριση στα δικαστήρια. Ο καθένας θα επιτρέπεται να φοράει περούκες, τηβέννους, και οποιοδήποτε άλλο γελοίο ένδυμα του αρέσει, όχι μόνο οι δικαστές και οι δικηγόροι. Έτσι ο καθένας θα μοιάζει ίσος στα μάτια του νόμου και το ίδιο τρελός με τους υπόλοιπους». Την ίδια δεκαετία ο Sutch κάνει αίτηση για να αλλάξει το όνομά του σε Mrs. Thatcher, αλλά φυσικά απορρίπτεται για ευνόητους λόγους.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του υποφέρει από μανιοκατάθλιψη αλλά δεν θα το βάλει κάτω ούτε μουσικά αλλά ούτε και πολιτικά. Θα συνεχίσει να κατεβαίνει στις εκλογές μένοντας πάντα καταχρεωμένος, θα τρομοκρατεί τους κατοίκους του Λονδίνου σε κάθε του συναυλία, θα αφήνει παρακαταθήκη τραγούδια σε μεταγενέστερες γκαραζόμπαντες, θα ενοχλεί το πολιτικό γίγνεσθαι με τις δημόσιες απόψεις του, θα μείνει στην ιστορία ως μια από τις πιο αυθεντικές rock περσόνες που έδρασαν στην Μεγάλη Βρετανία. Στις 16 Ιουνίου του 1999 θα βρεθεί κρεμασμένος στο σπίτι του με την τελευταία καταχώρηση στο ημερολόγιό του να γράφει: «Κατάθλιψη, κατάθλιψη, κατάθλιψη, μπούχτισα». Οι κραυγές του ακούγονται ακόμα στους υπογείους του Λονδίνου.
Γιάννης Ζελιαναίος
Γεννήθηκε το 1978. Εργάζεται στην Στέγη Bibliotheque. Συνεργάζεται με το Merlin’s Music Box. Βάζει μουσική στο Closer. Κυκλοφορεί τις φανζινατες εκδοσεις συλλεκτικου παραλογισμου ΚΑΖΑΝΑΚΙ. Έχει βγάλει πέντε ποιητικές συλλογές. Πιστεύει πως το φαΐ των θεών είναι τα μακαρόνια και του αρέσει το ρήμα βοτκάρω.
Γιάννης Ζελιαναίος
Γεννήθηκε το 1978. Εργάζεται στην Στέγη Bibliotheque. Συνεργάζεται με το Merlin’s Music Box. Βάζει μουσική στο Closer. Κυκλοφορεί τις φανζινατες εκδοσεις συλλεκτικου παραλογισμου ΚΑΖΑΝΑΚΙ. Έχει βγάλει πέντε ποιητικές συλλογές. Πιστεύει πως το φαΐ των θεών είναι τα μακαρόνια και του αρέσει το ρήμα βοτκάρω.
