«Μα τι να σου πω για την ποίηση; Τι να σου πω γι’ αυτά τα σύννεφα, γι’ αυτόν τον ουρανό; Να τα κοιτάζω, να τα κοιτάζω, και τίποτα άλλο. Καταλαβαίνεις πως ένας ποιητής δεν μπορεί να πει τίποτα για την ποίηση. Ας τα’ αφήσουμε αυτά για τους κριτικούς και τους δασκάλους. Μα ούτε συ, ούτε ‘γω, ούτε κανείς ποιητής δεν ξέρει τι είναι ποίηση. Είναι εκεί! Κοιτάξτε! Έχω τη φωτιά στα χέρια μου, το ξέρω, δουλεύω τέλεια μαζί της, μα δεν μπορώ να μιλήσω γι’ αυτή χωρίς να φιλολογήσω. Καταλαβαίνω όλες τις ποιητικές τέχνες. Θα μπορούσα να μιλήσω γι’ αυτές αν δεν άλλαζα γνώμη κάθε πέντε λεπτά. Δεν ξέρω… Ίσως μια μέρα ν’ αγαπήσω την κακή ποίηση όπως αγαπάω την κακή μουσική παράφορα. Θα κάψω ένα βράδυ τον Παρθενώνα για να αρχίσω να τον χτίζω το πρωί και να μην τον τελειώσω ποτέ»... - Federicο Garcia Lorca (6 Ιουνίου 1898 – 19 Αυγούστου 1936), ποιητής και θεατρικός συγγραφέας (μεταξύ πολλών άλλων), εκτελέστηκε από φασίστες του Φράνκο...
Κόρδοβα
Κόρδοβα μακρινή και μόνη
πουλάρι μαύρο, φεγγάρι γεμάτο
κι ελιές στο δισάκι μου
Αν και τους ξέρω τους δρόμους
ποτέ δεν θα φτάσω στην Κόρδοβα
Αχ τι ατέλειωτος δρόμος
Αχ πουλάρι μου γενναίο
Ο θάνατος αχ με καρτεράει
προτού να φτάσω στην Κόρδοβα
Μέσα από τον κάμπο
μέσα από τον άνεμο
πουλάρι μαύρο, φεγγάρι κόκκινο
Ο θάνατος με παραμονεύει
από τους πύργους της Κόρντοβας
(Λ. Παπαδόπουλος)
Μπαλκόνι
Δείτε τη Λόλα που τραγουδάει
Την τριγυρίζουν μικροί τορέρος
κι από την πόρτα το μπαρμπεράκι
ρυθμό κρατάει με το κεφάλι
Δείτε τη Λόλα που τραγουδάαι
και τη χαΐδεύουν μέντα και βασιλικός
Ναι, είν’ η Λόλα, που ώρες τώρα
καθρεφτιζόταν μέσα στα νερά
(Λ. Παπαδόπουλος)
Η κιθάρα
Αρχίζει ο θρήνος της κιθάρας. Σπαν τα ποτήρια της χαραυγής. Αρχίζει ο θρήνος της κιθάρας. Είναι ανώφελο να την σιωπείς. Είναι αδύνατο να την σιγήσεις. Θρηνεί μονότονα όμοια με το θρήνο του νερού, όμοια με το θρήνο του αγέρα πάνω απ΄τη στρώση του χιονιού. Είναι αδύνατο να την σιγήσεις. Θρηνεί για πράγματα μακρινά. Άμμος του Νότου του καυτού που ζητά καμέλιες στο χρώμα του λευκού. Θρηνεί βέλος χωρίς στόχο, τ΄απόγευμα το δίχως πρωϊνό, και το πρώτο το πουλάκι που πέφτει στο κλαδί νεκρό. Ω, κιθάρα! Καρδιά λαβωμένη βαριά από πέντε σπαθιά.
(Χρήστος Γούδης)
Το τραγούδι του καβαλάρη (1860)
Στη μαύρη τη σελήνη των καβαλάρηδων ληστών, τα σπηρούνια τραγουδάν σαν τα κεντάς. Αλογάκι μαύρο. Τον νεκρό σου καβαλάρη που τον πας ; …Τα σκληρά σπηρούνια του ασάλευτου ληστή που χασε τα γκέμια από το άτι. Αλογάκι κρύο δροσερό. Τί άρωμα κι΄αυτό από μαχαιριού ανθό! Στη μαύρη τη σελήνη, μάτωνε η Σιέρρα Μορένα απ΄το μέρος της πλευράς. Αλογάκι μαύρο. Τον νεκρό σου καβαλάρη που τον πας ; Η νύχτα κεντρίζει τα μαύρα της καπούλια καρφώνοντάς τα μ΄άστρα. Αλογάκι κρύο. Τί άρωμα κι΄αυτό απ΄του μαχαιριού τη γλάστρα! Στη μαύρη τη σελήνη, μιά κραυγή σπαρακτική! και το κόρνο το μεγάλο της γιορταστικής πυράς. Αλογάκι μαύρο. Τον νεκρό σου καβαλάρη που τον πας ;
(Χρήστος Γούδης)
ΔΙΑΒΑΣΤΕ:
Λόρκα, η Μπαλάντα μιας Ζωής (εκδόσεις, Μεταίχμιο, μτφ. Γιάννης Καστανάρας, Πάνος Τομαράς)
Federic Garcia Lorca: ΕΝΑ ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ
Λόρκα: Κάθε αληθινός ποιητής είναι επαναστάτης
ΔΕΙΤΕ:
