(photo: Edwin Houlevet)
ORIGINAL SOURCE: SLICING UP EYEBALL*
ORIGINAL ARTICLE: Steve Wynn on The Dream Syndicate's first album in nearly 30 years
Οι υπομονετικοί φαν των Dream Syndicate επιτέλους θα αποζημιωθούν και με το παραπάνω έπειτα από την βραδύκαυστη επανασύνδεση της καλιφορνέζικης μπάντας πριν από πέντε χρόνια, με λίγες, σποραδικές συναυλίες (ανάμεσά τους εκείνο το θεαματικό live τους στο Gagarin στα τέλη Μαΐου 2013 παρέα με τους Last Drive). Τον προσεχή Σεπτέμβριο θα κυκλοφορήσει το How Did I Find Myself Here?, το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος μετά από σχεδόν τριάντα χρόνια, για να ακολουθήσει μια εκτεταμένη ευρωπαϊκή (έχει ήδη ανακοινωθεί η συναυλία τους στην Αθήνα στις 4 Νοεμβρίου) και μια αμερικανική περιοδεία – σίγουρα ξεχωριστά γεγονότα για το φθινόπωρο και τον χειμώνα. To πρώτο, ομώνυμο, κομμάτι μέσα από το άλμπουμ ήδη ανέβηκε στο youtube και όπως όλα δείχνουν είναι ένας άψογος προπομπός για το τι θα ακολουθήσει σε λίγο καιρό. Το "How Did I Find Myself Here?" είναι ένα 11λεπτο τζαμάρισμα, μια γέφυρα ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν των Dream Syndicate.
Πριν από λίγες μέρες ο Steve Wynn μίλησε στο Slicing Up Eyeballs και το αμερικανικό περιοδικό από το Ντένβερ του Κολοράντο παραχώρησε ευχαρίστως την άδεια στο Merlin’s Music Box να αναδημοσιεύσει τη συνέντευξη μιας από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του λεγόμενου «paisley underground».
Καθώς λοιπόν κορυφώνεται η ανυπομονησία για τη νέα δουλειά των Dream Syndicate μέσω της Anti Records (ενός από τα δημιουργικά παραρτήματα της Epitaph του κιθαρίστα των Bad Religion, Brett Gurevitz), έρχεται η επανακυκλοφορία σε διπλό βινύλιο ολόκληρου του Live at Raji’s, της θρυλικής ζωντανής ηχογράφησης που αρχικά είχε κυκλοφορήσει το 1989, λίγο μετά τη διάλυσή της μπάντας. Την ευθύνη για τη συγκεκριμένη επανέκδοση φέρει το label Run Out Grove, μια εταιρεία η οποία προτείνει πιθανές κυκλοφορίες και αφήνει τους φαν να αποφασίσουν ποιον τίτλο προτιμούν να εκδοθεί. Το Τhe Complete Live at Raji’s (που αρχικά είχε κυκλοφορήσει από την αμερικανική Enigma το 1989) συναγωνίστηκε τα άλμπουμ των Golden Smog και του Howard Tate και απέσπασε τις περισσότερες ψήφους. Κυκλοφορεί σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, οπότε… σπεύσατε!
Στη συνέντευξη που ακολουθεί, ο Wynn μιλά για την προτίμησή του στο βινύλιο, για την ηχογράφηση του νέου άλμπουμ (χωρίς, όπως είναι φυσικό να υπεισέλθει σε πολλές λεπτομέρειες), για τη συνεργασία του με την Kendra Smith έπειτα από σχεδόν τριάντα πέντε χρόνια, για τη δημιουργικότητα και τη μαγική ατμόσφαιρα που περιβάλλουν τα μέλη του συγκροτήματος (εκτός από τον Steve συμμετέχουν ο ντράμερ Dennis Duck από την αρχική σύνθεση των Syndicate, ο μπασίστας Mark Walton, ο αντικαταστάτης της Kendra Smith μετά το πρώτο άλμπουμ The Days of Wine and Roses, και ο lead κιθαρίστας Jason Victor, συνεργάτης του Wynn στους Miracle 3.
- Θα ήθελα να κουβεντιάσουμε διάφορα πράγματα, αλλά ας ξεκινήσουμε από τη συνεργασία σας με την Run Out Groove. Αυτό που κάνουν είναι πολύ ενδιαφέρον.
Σίγουρα. Για να πω την αλήθεια δεν ήξερα τίποτα για αυτούς ή για αυτό που κάνουν. Εκείνοι μας πλησίασαν για ένα live άλμπουμ και έτσι άρχισα να την ψάχνω μαζί τους. Μας πρότειναν, ο κόσμος μας ψήφισε και το αποτέλεσμα είναι συναρπαστικό. Χάρηκα που οι φαν επέλεξαν το δίσκο μας για επανέκδοση. Ήταν πολύ συγκινητικό.
- Ο συγκεκριμένος δίσκος, εκείνη η συναυλία, ολόκληρη η περιοδεία σας τότε, έχουν ιδιαίτερη σημασία για σένα;
Ναι, γουστάρω πολύ εκείνο το δίσκο. Οι Dream Syndicate ηχογράφησαν τέσσερα στούντιο άλμπουμ και όλα μου αρέσουν - το καθένα για διαφορετικούς λόγους, ενώ διαφέρουν το ένα από το άλλο. Ταυτόχρονα όμως ήμασταν κυρίως μια live μπάντα. Νομίζω ότι την καλύτερη δουλειά ανέκαθεν την κάναμε πάνω στη σκηνή. Εκεί οι φάσεις αλλάζουν από τη μια νύχτα στην άλλη… συμβαίνουν διάφορα ανά πάσα στιγμή. Εκείνος ο δίσκος ηχογραφήθηκε στο φτερό στο κλαμπ Raji’s. Στη συνέχεια δεν τον μιξάραμε, δεν υπήρχε τρόπος να γυρίσουμε πίσω και να διορθώσουμε οτιδήποτε. Έγινε όπως ακριβώς έγινε. Ήταν μια υπέροχη, μαγική βραδιά. Το κλαμπ ήταν η σωστή επιλογή, η ηχογράφηση έγινε με το σωστό τρόπο, ο ήχος, παίξαμε όπως έπρεπε να παίξουμε και δεν παίξαμε εκ του ασφαλούς. Αναλάβαμε τα ρίσκα μας. Μπορεί να ριψοκινδυνέψαμε αλλά το τελικό αποτέλεσμα μας δικαίωσε. Κι αυτό δεν συμβαίνει πάντα – ιδίως όταν ρολάρει η μπομπίνα.
photo by Juan Carlos Quindos de la Fuente
- Ωραία αυτή φάση της επανέκδοση του Live at Raji’s σε βινύλιο. Πώς σου φαίνεται όλη αυτή η εντός ή εκτός εισαγωγικών ανάκαμψη του βινυλίου;
Πολύ καλή. Κάτσε να θυμηθώ… Ο δίσκος κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1989. Ήταν μια συναυλία του 1988 και βγήκε στις αρχές του 1989, περίπου όταν διαλύσαμε για πρώτη φορά το συγκρότημα. Εκείνη την εποχή το CD ήταν κάτι παράξενο, μυστηριώδες, ένα πράγμα μαγικό. Στο βαθμό που με αφορούσε τότε, θα αγόραζα κάποιον αγαπημένο μου δίσκο σε αυτή τη μορφή μόνο και μόνο επειδή ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Φυσικά, ο ήχος ήταν σκατά. Τα πρώτα CD ακούγονταν φοβερά χάλια. Είχες την αίσθηση ότι βρισκόσουν μπροστά σε κάποια φουτουριστική τεχνολογία που έπρεπε να την χειριστείς με προσοχή. Νομίζω πάντως ότι κατά βάθος ακόμα και τότε καταλαβαίναμε ότι το βινύλιο ακουγόταν καλύτερα. Το ίδιο ισχύει και σήμερα, αλλά σίγουρα τα CD έχουν βελτιωθεί πολύ από τότε. Μπορεί να ακούγονται μια χαρά αλλά ο συγκεκριμένος είναι ένας δίσκος που είχε γίνει για να ακουστεί μέσα από βινύλιο. Είναι ένα παλιομοδίτικο, κλασικό διπλό live άλμπουμ χωρίς διακοπές. Ο ακροατής αντιλαμβάνεται όλη τη μαγεία, είναι κάτι θέλει να ακούσει σε μια πλάκα βινυλίου δώδεκα ιντσών.
- Θα μπορέσετε να κυκλοφορήσετε το νέο άλμπουμ των Dream Syndicate σε βινύλιο;
Ναι, οπωσδήποτε. Αυτό είναι πολύ σημαντικό στην εποχή μας και αισθάνομαι πολύ περήφανος γι’ αυτό. Νομίζω ότι στη διάρκεια της καριέρας μου έχω ηχογραφήσει καμιά τριανταριά άλμπουμ στο στούντιο κι από όσο γνωρίζω (και είμαι πολύ σίγουρος γι’ αυτό) μόνο ένα από αυτά δεν κυκλοφόρησε σε βινύλιο. Καθόλου άσχημη επίδοση! Χαίρομαι που το εκκρεμές έχει κατά κάποιον τρόπο γυρίσει πίσω, εκεί που το βινύλιο είναι η πραγματική αξία. Για μένα πάντως αυτό ίσχυε από πάντα.
- Έχει οριστεί ημερομηνία για την κυκλοφορία του νέου άλμπουμ;
Ναι, θα βγει στις 9 Σεπτεμβρίου. Δεν βλέπω την ώρα…
- Το έχεις ανακοινώσει εδώ και κάμποσο καιρό. Προφανώς έψαχνες για εταιρεία και τελικά κατέληξες στην Anti. Ωστόσο, σήμερα σίγουρα θα μπορούσες να το κυκλοφορήσεις άνετα και μόνος σου. Τι ελπίζεις ότι θα κερδίσεις από μια εταιρεία στη σημερινή εποχή;
Καλή ερώτηση. Πάντα μπορούσες να κυκλοφορήσεις μόνος το υλικό σου. Και η απόδειξη είναι ότι εμείς είχαμε κυκλοφορήσει το πρώτο ΕΡ μόνοι μας και πήγε μια χαρά. Ήταν ένα θαυμάσιο ξεκίνημα για τους Dream Syndicate. Νομίζω ότι εξαρχής είχαμε αυτή την επιλογή. Μου αρέσει η Anti και γνωρίζω τον Brett Gurewitz εδώ και πολλά χρόνια. Νομίζω ότι πρόκειται για μια εξαίρετη εταιρεία, ο κατάλογός της είναι φανταστικός, η όλη της προσέγγιση απέναντι στους καλλιτέχνες είναι σοβαρή, ενώ ενθαρρύνει την καλλιτεχνική δημιουργία. Μας εξέφραζε για αυτό που κάνουμε. Ήταν η πρώτη εταιρεία που προσεγγίσαμε, αυτήν ήθελα εξαρχής. Εκείνοι συμφώνησαν κι αυτό ήταν όλο. Δε χρειάστηκε να προβληματιστούμε με κάποιο εναλλακτικό σχέδιο.
- Πότε θα ακούσουμε κάτι από το νέο σας δίσκο; Αντιλαμβάνομαι ότι με την εταιρεία θα υπάρχει κάποιο πλάνο για την προώθησή του. Όπως όμως καταλαβαίνεις, ο κόσμος ανυπομονεί…
Κι εμείς ανυπομονούμε. Ωστόσο έχεις δίκιο, η εταιρεία έχει πλάνα, ημερομηνίες και στρατηγική και σίγουρα μου αρέσει επειδή οι άνθρωποί της ξέρουν τι κάνουν. Το πρώτο κομμάτι θα βγει στις 20 Ιουνίου. Είναι η μέρα που θα ανακοινωθούν ο τίτλος και η ημερομηνία της κυκλοφορίας του άλμπουμ και η μέρα που θα ακούσετε το πρώτο τραγούδι μέσα από αυτό. Δεν μπορώ να πω περισσότερα αλλά μου αρέσει που ως προς την επιλογή της, η εταιρεία δεν το έπαιξε εκ του ασφαλούς. Από όλα τα κομμάτια του δίσκου αυτό που θα βγάλει πρώτο προς τα έξω είναι αυτό που θα διάλεγα κι εγώ.
- Όταν μιλήσαμε για τελευταία φορά το 2013 είχες αναφέρει για πρώτη φορά την ιδέα της ηχογράφησης ενός νέου άλμπουμ των Dream Syndicate και έλεγες ότι ήθελες να συμπληρώσεις το κενό ανάμεσα στο The Days of Wine and Roses και το Medicine Show. Τελικά κατέληξες εκεί ή ακολούθησες μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση;
Χρειαζόμουν κάποια ιδέα για να πιαστώ αλλά. όπως τελικά αποδείχτηκε και όπως συμβαίνει συχνά, δεν είχε καμιά σχέση με αυτό. Βγήκε κάτι καινούργιο που δεν το περιμέναμε. Κάτι μου λέει ότι κάπως έτσι θα ακουγόταν το The Days of Wine and Roses αν το ηχογραφούσαμε σήμερα. Ο δίσκος είναι Dream Syndicate, νομίζω ότι ακούγεται σαν Dream Syndicate, είναι η αισθητική, η τόλμη και η επιθυμία μας να είναι ιδιότροπο, ενστικτώδες κι όλα τα σχετικά, αλλά και πάλι δεν ακούγεται σαν οτιδήποτε είχαμε ηχογραφήσει κατά το παρελθόν. Μια παράξενη αντίφαση: ακούγεται μεν σαν το αρχέτυπο άλμπουμ των Dream Syndicate αλλά δεν έχει καμία σχέση με τα τέσσερα προηγούμενα.
- Βλέπουμε ένα σωρό παλιές μπάντες να ξαναπαίζουν αλλά συνήθως δεν δημιουργούν καινούργια μουσική. Όταν όμως το κάνουν, το μεγαλύτερο ενδιαφέρον για μένα το έχουν εκείνες που ακολουθούν διαφορετική κατεύθυνση. Όπως, λόγου χάριν, οι Afghan Whigs. Μετά την επανασύνδεσή τους έχουν κυκλοφορήσει δυο άλμπουμ που δεν μοιάζουν με αυτά που είχαν ηχογραφήσει στα 90s. Κι αυτό είναι πολύ καλό.
Συμφωνώ. Έχω μιλήσει σχετικά με άλλους ανθρώπους συζητώντας για το ποιες μπάντες έχουν επανασυνδεθεί κι έχουν γράψει ένα δίσκο καλό σαν εκείνους της πρώτης τους περιόδου. Έχεις μάλλον δίκιο, οι Afghan Whigs το έκαναν, ενώ οι Wire είναι μια μπάντα στην οποία πάντα ανατρέχω. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι δίσκοι ακούγονται σαν να είναι της μπάντας. Μπορεί να την αντιπροσωπεύουν αλλά δεν είναι απλώς μια προσπάθεια κοπιαρίσματος παλιών καλών στιγμών. Αυτό νομίζω ότι κάναμε κι εμείς. Όπως είπα, ο νέος δίσκος αντιπροσωπεύει όλα όσα αγαπάω γύρω από το συγκρότημα, ωστόσο είναι διαφορετικός.
- Φαντάζομαι ότι δεν βλέπετε την ώρα να βγείτε για περιοδεία παίζοντας κάμποσα καινούργια τραγούδια…
Εννοείται. Την περασμένη βδομάδα παρουσιάσαμε ζωντανά τρία νέα κομμάτια και από τις αντιδράσεις του κοινού είχαμε την αίσθηση ότι ταίριαξαν αμέσως με τα υπόλοιπα και ότι ο κόσμος τα υποδέχτηκε όπως και όλα τα γνωστά που παίξαμε εκείνο το βράδυ. Ανυπομονώ να φορτώσουμε το σετ μας με καινούργια τραγούδια. Νομίζω ότι θα αρέσουν στον κόσμο. Θα έλεγα ότι το πρώτο τραγούδι που θα «διαρρεύσει» η Anti μέσα από το άλμπουμ θα γίνει σήμα κατατεθέν όλων των εμφανίσεών μας για αυτή τη χρονιά και όχι μόνον.
- Από την επιστροφή σας πριν από μερικά χρόνια φαίνεται ότι εσκεμμένα προχωρήσατε σιγά σιγά, δίνοντας μόνο μερικές συναυλίες εδώ κι εκεί. Νομίζεις ότι αυτό συνέβαλε στη δημιουργία ενός νέου άλμπουμ, τεστάροντας κατά κάποιο τρόπο τα νερά; Θα έλεγα ότι το άλμπουμ δεν ήταν προαποφασισμένο αλλά κάτι που εξελίχθηκε φυσιολογικά.
Όπως ακριβώς το λες. Νομίζω ότι όχι μόνο προχωρήσαμε με το πάσο μας, ίσως μάλιστα πιο αργά από όσο θα έπρεπε, αλλά στην πορεία κοιτάξαμε να αποφύγουμε όλα τα περιττά. Δώσαμε εδώ κι εκεί μερικές συναυλίες, κάναμε σύντομες περιοδείες κι έπειτα μπήκαμε στο στούντιο χωρίς να το κάνουμε βούκινο. Απλώς είπαμε «Ας πάμε κάπου όπου θα βρούμε μόνοι τις απαντήσεις, να είμαστε βέβαιοι ότι δε θα μας βλέπει κανείς, να ξέρουμε ότι θα είμαστε ελεύθεροι να θάψουμε ό,τι δε μας αρέσει». Κι αυτό πιστεύω ότι έπαιξε μεγάλο ρόλο στην όλη ιστορία. Νομίζω ότι θα μπαίναμε σε άλλη διαδικασία για το τι είναι καλό και τι όχι αν είχαμε ψάξει για κάποια εταιρεία πριν κάνουμε αυτό το δίσκο. Δεν ισχυρίζομαι ότι το κρατήσαμε τελείως κρυφό αφού το είπαμε σε διάφορο κόσμο, αλλά και μέσω αναρτήσεων στο διαδίκτυο. Έτσι είχαμε την άνεση να πετάμε ό,τι δεν μας άρεσε. Και τελικά το εξελίξαμε χαλαρά. Όπως όταν κάναμε το Live at Raji’s που δεν προχωρήσαμε με φόβο ή έχοντας κατά νου τι μπορεί να περίμενε ο κόσμος. Απλώς κάναμε αυτό που νιώθαμε εκείνη τη στιγμή. Έτσι άλλωστε λειτουργούσε ανέκαθεν η μπάντα. Νομίζω ότι αυτό που για τόσα χρόνια μας κράτησε σε ένα cult επίπεδο είναι το ίδιο που σήμερα μας φαίνεται εξίσου συναρπαστικό – όπως όταν οι τέσσερις προηγούμενοι δίσκοι ήταν τόσο διαφορετικοί επειδή εξελισσόμασταν συνεχώς. Δεν σκοτιζόμασταν ιδιαίτερα για τη σημασία των πραγμάτων. Υπήρχαμε μόνο για τη στιγμή και όταν αυτή η στιγμή είχε πια περάσει, ήταν καιρός για μια άλλη στιγμή. Το ίδιο ισχύει με πολλές μπάντες που γουστάρω. Ανέκαθεν μου άρεσαν οι άνθρωποι που αλλάζουν και το κάνουν με ενθουσιασμό. Όταν ακούς ή αισθάνεσαι κάτι, όταν πηγαίνεις σ’ ένα καινούργιο μέρος, όταν παίζεις με καινούργιους ανθρώπους και η μουσική σου, το γράψιμό σου, είναι αντανακλάσεις όλων αυτών.
- Πώς λειτουργεί όλο αυτό κατά την ηχογράφηση; Γράφεις εσύ τα κομμάτια και τα φέρνεις στην μπάντα ή πρόκειται κυρίως για ένα τζαμάρισμα που γίνεται μέσα στο στούντιο;
Έγραψα πολλά τραγούδια για τη συγκεκριμένη δουλειά. Πέρασα σχεδόν ένα χρόνο γράφοντας τραγούδια που ήθελα να παίξω με τον Dennis, τον Jason και τον Mark. Ο Chris Cacavas έπαιξε πλήκτρα μαζί μας στο στούντιο και βοήθησε στην παραγωγή. Μπήκαμε με είκοσι τραγούδια που είχα γράψει ακριβώς για αυτή την περίσταση κι από κει και πέρα τα εξελίξαμε όπως θέλαμε. Ηχογραφώ σόλο δίσκους εδώ και είκοσι πέντε χρόνια κι έτσι έπρεπε να μπω στη διαδικασία ότι αυτό δεν θα ήταν ένα σόλο άλμπουμ. Και δεν πρόκειται για ένα σόλο άλμπουμ ακριβώς επειδή παίζουν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι. Είναι αστείο, γιατί ξεκίνησα σόλο καριέρα το 1990 επειδή αυτός ήταν ο ευκολότερος τρόπος για να προχωρήσω και να κάνω αυτά που θέλω χωρίς περιορισμούς ως προς τους συνεργάτες. Όμως η αλήθεια είναι ότι όλα αυτό το διάστημα ήμουν μέλος σε κάποια μπάντα. Μπορεί να υπήρξαν μια δυο εξαιρέσεις, αλλά δεν έχω κάνει κάποιο δίσκο που να μην παίζω με κάποια μπάντα. Έπαιξα με τους Miracle 3, μπορεί οι δυο πρώτοι δίσκοι τους να έχουν το όνομά μου, αλλά στην ουσία είμαι μέλος μιας καλής μπάντας. Όταν όμως παίζω με τον Mark και τον Dennis, ακουγόμαστε σαν τους Dream Syndicate. Παίζω με τον Jason εδώ και δεκαπέντε χρόνια και η αλληλεπίδραση είναι άψογη. Και με τα σόλο σχήματά μου πάντα παίζουμε κομμάτια των Dream Syndicate. Όταν όμως παίζω με τον Dennis και τον Mark θαρρώ πως ως δια μαγείας έχουμε επιστρέψει στο Raji’s ή σε κάποιο υπόγειο στο Χόλιγουντ το 1988. Αυτή είναι η αίσθηση. Υπάρχει αυτό το πλαίσιο και είναι σπουδαίο. Κι έτσι όποιο τραγούδι και να φέρεις θα είναι σαν να ανήκει εκεί.
- Επειδή ξέρεις τι ακριβώς θα προσθέσουν αυτοί…
Ακριβώς. Δεν πρόκειται να τους πω, «Θέλω να παίξετε σαν το άλλο μου συγκρότημα» ή «Θέλω να ακούγεστε περισσότερο σαν τους Baseball Project». Δεν πρόκειται να τους πω κάτι τέτοιο. Θα τους πω να κάνουν αυτό που κάνουν, δεν μπορώ να το προσδιορίσω αλλά μου αρέσει, οπότε.. δώστε μου κι άλλο!
- Επίσης την τελευταία φορά που μιλήσαμε μου είχες αναφέρει ότι δεν είχες σχεδόν καμία επαφή με την Kendra Smith όλα αυτά τα χρόνια. Να όμως που τέσσερα χρόνια αργότερα η Kendra παίζει στο νέο δίσκο.
Και χαίρομαι ιδιαίτερα. Ποτέ δεν πάψαμε να είμαστε φίλοι. Όταν έφυγε από το συγκρότημα δεν το έκανε για προσωπικούς λόγους ή επειδή είχε στραβώσει με κάτι. Απλώς ήθελε να κάνει κάτι διαφορετικό εκείνη την εποχή και τότε είχα σκάσει από τη στενοχώρια μου επειδή ήμασταν πολύ καλοί φίλοι. Ήταν μεγάλο κεφάλαιο για την μπάντα αλλά έπρεπε να κάνει κάτι άλλο. Ζει σχετικά απομονωμένη, μακριά από κάποια μεγαλούπολη. Πέρασαν χρόνια για να μάθω νέα της. Ηχογραφούσαμε το δίσκο, είχαμε ό,τι χρειαζόμασταν για ένα άλμπουμ, είχαμε διαλέξει τα τραγούδια που θέλαμε να μπουν. Υπήρχε ένα που μου άρεσε ιδιαίτερα και ήθελα να το συμπεριλάβω – είχα γράψει τους στίχους και είχα περάσει τα φωνητικά. Ήταν καλό αλλά κάτι δεν κόλλαγε. Άρχισα λοιπόν να σκέφτομαι τι θα του ταίριαζε καλύτερα επειδή το γούσταρα πολύ. Τότε συνειδητοποίησαν πόσο γαμάτο θα ήταν αν το τραγουδούσε η Kendra κι έγραφε δικούς της στίχους. Όλο αυτό βέβαια ήταν στη φαντασία μου γιατί δεν πίστευα ότι μπορούσε να γίνει. Επικοινώνησα μαζί της και για διάφορους λόγους στην αρχή δεν ήταν πολύ σίγουρη ότι ήθελε. Είχε κάμποσο διάστημα να κάνει δίσκο και σίγουρα κανείς μας δεν ήθελε να μπει σ’ ένα νοσταλγικό ταξίδι. Της εξήγησα όμως πως δεν επρόκειτο για κάτι τέτοιο και ότι θα ήταν πολύ ωραίο να ξανασυνεργαστούμε. Τελικά ήρθε, νομίζω κάποιο Σαββατοκύριακο, και μας είπε, «Θα δοκιμάσω κάτι και θα το στείλω». Ηχογράφησε μόνης της στο μέρος όπου ζει και μου έστειλε το κομμάτι. Ξύπνησα ένα πρωί με εκείνους τους έξι φακέλους σε μορφή wav. Ήταν ήταν σαν χριστουγεννιάτικο δώρο. Άκουσα και είπα «Ώπα!» αυτό είναι. Αυτό ήταν το τραγούδι που χρειαζόμουν. Αυτή είναι η Kendra. Έτσι ολοκληρώθηκε ένας κύκλος. Ήταν σαν να επέστρεφα στη στιγμή που είχαμε χωρίσει, μαζί με όλη τη θλίψη και τη μελαγχολία του χωρισμού. Και αυτός ήταν τελικά ο τρόπος για να κλείσει κάπως αυτό το κενό.
H αρχική σύνθεση των Dream Syndicate με την Kendra Smith...
- Πόσες περιοδείες σκέφτεσαι για φέτος; Ξέρω ότι έχουν ανακοινωθεί κάποιες ευρωπαϊκές ημερομηνίες. Θα υπάρξει κάποια αμερικανική περιοδεία με την κυκλοφορία του δίσκου;
Ναι. Θα γυρίσουμε για τρεις εβδομάδες την Ευρώπη τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο, ενώ τον Δεκέμβριο θα περιοδεύσουμε για άλλες δυο ή τρεις στις ΗΠΑ με διάφορες άλλες σκόρπιες εμφανίσεις. Θα βγούμε στο δρόμο. Νομίζω ότι η τελευταία μας περιοδεία είχε γίνει με το Ghost Stories το 1988. Αν δεν κάνω λάθος, θα περιοδεύουμε αδιάκοπα για πέντε συνεχόμενους μήνες. Από την Ευρώπη κατευθείαν στην Αμερική, με μια μέρα κενό. Σκοπεύουμε να παίξουμε σε όλα τα μέρη που θέλουμε.
The Dream Syndicate official site
* Και λίγα λόγια για το Slicing Up Eyeballs, την αρχική πηγή της συνέντευξης...
Το site εμφανίστηκε στις τον Φεβρουάριο του 2009 με κινητήρια δύναμη το δημοσιογράφο και πρώην μουσικοκριτικό Matt Sebastian από το Ντένβερ του Κολοράντο. Ο τίτλος του παραπέμπει στους στίχους του κομματιού "Debaser" των Pixies (το οποίο, με τη σειρά του, παρέπεμπε στη σουρεαλιστική πρωτοποριακή ταινία των Λουίς Μπουνιουέλ και Σαλβαδόρ Νταλί Ένας Ανδαλουσιανός Σκύλος) και για τα επόμενα τέσσερα χρόνια δημοσίευσε περισσότερα από 4.500 posts, αποκτώντας ένα κοινό που άγγιξε τα 4,3 εκατομμύρια σε 228 χώρες. Το site έκλεισε ξαφνικά τον Μάιο του 2015 για να εμφανιστεί και πάλι χωρίς ιδιαίτερες εξηγήσεις τον περασμένο Φεβρουάριο. Το Slicing Up Eyeballs καλύπτει ως επί το πλείστον θέματα που αφορούν το κολεγιακό rock της δεκαετίας του '80.
