Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΕΛΙΑΝΑΙΟΣ
Επ’ αφορμής του δεύτερού τους άλμπουμ, Superfonica, μια παρουσίαση της μπάντας από την Λεμεσό και μια συνέντευξη με τον frontman, Παναγιώτη Ι. Γεωργίου
Τους Arcadian Child τους γνώρισα μουσικά πριν από κάνα χρόνο όταν και μια φίλη μού είχε στείλει να ακούσω το βίντεοκλιπ του "She’s on my mind" που άνοιγε το ντεμπούτο τους άλμπουμ Afterglow, (πως έλεγε μια παλιά γελοιογραφία;: κάποτε έγραφαν τραγούδια για να τα ακούμε, τώρα για να τα βλέπουμε). Η αλήθεια είναι ότι τσίμπησα κατευθείαν με το κομμάτι και πετάχτηκα προς bandcamp μεριά για να ακούσω ολόκληρο το άλμπουμ. Ένα άλμπουμ όπου με την πρώτη ακρόαση δεν μπορούσες να του βάλεις ταμπέλα (σιχαίνομαι τις ταμπέλες) μιας και ούτε αμιγώς νεοψυχεδέλικό ήταν, ούτε καθαρό indie, σε καμία περίπτωση stoner, ούτε ψυχεδελοπόπ και γενικά όλα τα παραρτήματα της ψυχεδέλειας, αλλά όπως σωστά χαρακτηρίζει τον ήχο της μπάντας ο Παναγιώτης στην κουβέντα που είχαμε (αν θέλετε με το ζόρι μια ταμπέλα) οι Arcadian Child παίζουν non-generic psych rock. Τα οκτώ κομμάτια που έφτιαχναν το Afterglow σχημάτιζαν ένα μεστό άλμπουμ με στιβαρές συνθέσεις, ιδανική παραγωγή από τον Αντρέα Τραχωνίτη - που τρέχει την εγχώρια δισκογραφική, λουβάνα δίσκοι – και την ίδια την μπάντα. Αν εξαιρέσεις το "She’s on my mind" που είναι και ο κράχτης του δίσκου, το Afterglow είχε άλλα επτά τραγούδια όπου σε κάθε ακρόαση ξεχώριζες κι ένα επόμενο. Ο γράφων την συγκεκριμένη περίοδο έχει κολλήσει με το καταληκτικό "Used". ενώ μετά από πολλές κι ανώριμες σκέψεις αποφάσισε πως το αγαπημένο του τραγούδι είναι το "Run". Εν κατακλείδι το Afterglow είναι το ιδανικό ντεμπούτο για μια πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα που θέλει να συστηθεί στον κόσμο και την περιμένεις στη γωνία για το δεύτερο δύσκολο άλμπουμ.
Όπου δεύτερο δύσκολο άλμπουμ είναι το φετινό Superfonica που πρόκειται να κυκλοφορήσει επίσημα στις 23 Νοέμβρη από την ανεξάρτητη Καλιφορνέζικη δισκογραφική, Ripple Music. Το Superfonica ανοίγει με το "Bain Marie: και ακούς πως οι διαθέσεις της μπάντας είναι να βαρύνουν τον ήχο τους χωρίς και πάλι σε καμία περίπτωση να γίνονται stoner. Η ψυχεδέλεια είναι το κυρίως συστατικό του άλμπουμ χωρίς και πάλι να βγαίνει επιδεικτικά μπροστά, ενώ οι συνθέσεις μπαίνουν σε μια περιπέτεια με διάφορα ανεβοκατεβάσματα στην πορεία των τραγουδιών, πράγμα που δείχνει ότι οι Αρκάδες από την Λεμεσό δεν ενδιαφέρονται να κυκλοφορήσουν έναν εύπεπτο δίσκο πατώντας πάνω στο ντεμπούτο τους, αλλά να πάνε τα πράγματα λίγο παραπέρα δίχως να χάνουν καθόλου την ταυτότητά τους. Και αυτό που έχουν οι Arcadian Child είναι ταυτότητα, έναν αναγνωρίσιμο ήχο όπου μέσα στο μπάχαλο της σημερινής νεοψυχεδέλειας που κυκλοφορεί εκεί έξω σημαίνει πολλά. Βασικό ρόλο στην ταυτότητα αυτή παίζει και η φωνή του τραγουδιστή και στιχουργού, Παναγιώτη Ι. Γεωργίου, όπου ερμηνεύει τα τραγούδια χωρίς ο ίδιος να βγαίνει μπροστά, δίνοντας τα σωστά ηχοχρώματα σε κάθε κομμάτι. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στο - για μένα καλύτερο τραγούδι που ‘χει γράψει μέχρι στιγμής το συγκρότημα - και αυτό δεν είναι άλλο από το "She Flows" όπου και κυκλοφόρησε ως μπροστάρης του Superfonica.
Για την ιστορία των Acadian Child, τα δυο άλμπουμ τους, καθώς και άλλα πολλά, συζητήσαμε με τον frontman της μπάντας, Παναγιώτη Ι. Γεωργίου στην συνέντευξη που ακολουθεί από κάτω. Enjoy!
Ποια η μουσική ιστορία της μπάντας; Προϋπήρχατε ως Atoutaleme και εξελιχθήκατε ως Arcadian Child σε εντελώς διαφορετικά μουσικά μονοπάτια. Πες μου λίγο για αυτήν την πορεία και από πού πήρατε το όνομά σας. Με απλά λόγια… συστηθείτε μας.
Γεια χαρά Γιάννη. Καταρχήν ευχαριστούμε για το βήμα και την ευκαιρία που μας δίνεις να πούμε δυο κουβέντες για τη μπάντα.
Είμαστε οι Arcadian Child και παίζουμε non-generic psych rock, τουλάχιστον όπως το αντιλαμβανόμαστε εμείς. Η μπάντα ουσιαστικά γεννήθηκε τον Ιούνη του 2016 μέσα από τις στάχτες των Atoutaleme με σκοπό να εκφράσει τα σημεία των καιρών μας. Αν και οι δυο μπάντες αποτελούνται από τα ίδια μέλη, ουσιαστικά μιλάμε για δυο εντελώς διαφορετικές μπάντες με ετερόκλητους προσδιορισμούς και επιρροές. Το όνομα του συγκροτήματος προέρχεται από την προφανή μας αγάπη προς τους Aphrodite’s Child αλλά κι απ’ τον παραλληλισμό της αρχαίας Αρκαδίας με την ουτοπία. Δηλαδή το παιδί της Αρκαδίας αντιπροσωπεύει για μας την ελπίδα πως - όπως έλεγαν και οι Τρύπες - υπάρχει ακόμα υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί.
Μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό μουσικών ταμπελών πώς θα χαρακτήριζες την μουσική που παίζετε και ποιες οι επιρροές σας;
Όπως είπα και πιο πάνω παίζουμε non-generic psych rock, που στην ουσία είναι μια πιο δομημένα πειραματική προσέγγιση στο songwriting. Γενικά μας κουράζουν οι generic φόρμες που φαίνεται να παίρνουν τη μερίδα του λέοντος στις μπάντες του ήχου στις μέρες μας. Τώρα οι επιρροές μεταξύ των παιδιών της μπάντας ποικίλουν. Προφανώς κι έχουμε μια ευαισθησία στη ψυχεδέλεια της δεκαετίας του ‘60 αλλά προσπαθούμε όπως είπα και πιο πάνω να εξελίξουμε όσο πιο πολύ γίνεται το δημιουργική μας προσέγγιση. Ζούμε στην εποχή μας, επηρεαζόμαστε κι εμείς όπως όλοι από το τί γίνεται γύρω μας, αλλά πάντα δημιουργούμε αδιαφορώντας για τα όποια hypes της εποχής. Θα πω όμως ότι μας αρέσουν οι Aphrodite’s Child, οι Doors, οι Stooges, οι Beatles, οι All Them Witches, οι Black Angels, ο Eminem, τα Ξύλινα Σπαθιά και οι Cyanna Mercury. Βγάλε τώρα άκρη.
Πέρσι κυκλοφόρησε το Afterglow και φέτος το Superfonica. Ποιες οι διαφορές στα δύο άλμπουμ;
Το Afterglow είναι ένας πιο σφιχτά δομημένος δίσκος. Δηλαδή υπήρχε αυτό που λέμε πειθαρχία τόσο στο songwriting όσο και στην εν γένει παραγωγή που έγινε. Πιο εύπεπτος αν θέλεις. Όταν ξεκινήσαμε να γράφουμε τα κομμάτια του Superfonica καταλάβαμε ότι υπήρχε μια έντονη και ασυγκράτητη ανάγκη απ’ όλους μας να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Δηλαδή δεν προεξοφλήσαμε τίποτα, ίσα ίσα που αφεθήκαμε ολοκληρωτικά στη διαδικασία της δημιουργίας. Δεν κολλήσαμε στο ότι έχουμε ήδη βγάλει ένα δίσκο και ότι πρέπει να περπατήσουμε ένα συγκεκριμένο μονοπάτι. Τελικά οδηγηθήκαμε σε ένα πιο ειλικρινές –αν θέλεις – αποτέλεσμα καθώς, που σαφώς και μας ικανοποιεί. Στιχουργικά ο δεύτερος δίσκος είναι πολύ πιο προσωπικός χωρίς να αφήνει πίσω όμως την κοινωνική ευαισθησία που είχε το Afterglow. Βέβαια, καθοριστικό ρόλο έπαιξε και ο παραγωγός και φίλος μας Αντρέας Τραχωνίτης ο οποίος ήταν μαζί μας και στον πρώτο δίσκο και μας βοήθησε καταλυτικά στο να πετύχουμε ακριβώς αυτό που οραματιζόμασταν από τη στιγμή που καρφώσαμε το πρώτο jack στον ενισχυτή.
Πόσο δύσκολο είναι για μια νέα μπάντα να βρει στέγη κάτω από ένα label; Δυο άλμπουμ σε δυο διαφορετικές εταιρείες του εξωτερικού (Rogue Wave και Ripple Music) με τις ηχογραφήσεις να γίνονται εδώ στην Λευκωσία και στα στούντιο της λουβάνα.
Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι τόσο δύσκολο όσο ενδεχομένως να ήταν στο παρελθόν. Βλέπεις ο ορυμαγδός συγκροτημάτων που υπάρχει σήμερα βρίσκει στέγη και με τη συμβολή του διαδικτύου σ’ έναν μικρότερο μεν, αλλά σημαντικό αριθμών indie ή ακόμα και underground αν θέλεις – και μη – labels. Φυσικά έχοντας αυτό υπ’ όψιν, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η Κύπρος δυστυχώς ακόμα δεν έχει αποκτήσει goodwill και brand name με απήχηση στο εξωτερικό στην μουσική. Δεν υπάρχει σκηνή που λέμε. Από τη δικιά μας εμπειρία μπορώ να σου πω ότι ναι, το παλέψαμε αρκετά για να βρούμε άτομα που πιστεύουν αυτούσια σε μας και όχι σε κάτι που ενδεχομένως να ήθελαν να είμαστε αλλά αν έχεις ένα όραμα κι ένα συγκεκριμένο πλάνο γίνεται και παραγίνεται. Που ξέρεις, μπορεί η Κύπρος να γίνει κι ένα μικρό Nashville.
Μουσική Κυπριακή πραγματικότητα. Ποιο είναι το εγχώριο feedback που πήρατε από το Afterglow - μιας και για το Superfonica είναι νωρίς ακόμα - και πως βλέπετε γενικά τα μουσικά πράγματα στο νησί;
Η αλήθεια είναι ότι από άτομα που εκτιμάμε πήραμε καταπληκτικό feedback. Δηλαδή από ‘κει που ξεκινήσαμε μια προσπάθεια – με αποκλειστικά δικά μας έξοδα – και δεν υπήρχαμε πουθενά, ξαφνικά βρεθήκαμε να υπογράφουμε σε καλιφορνέζικο label, να κλείνουμε tours και να πηγαίνουμε για δεύτερο δίσκο. Υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά μας στήριξαν και τους ευχαριστούμε. Φυσικά η πλειοψηφία των μαγαζιών και ραδιοφώνων ακόμα σφυρίζει αδιάφορα, αλλά είμαστε αισιόδοξοι ότι έρχονται καλύτερες μέρες.
Γενικά πάντως το κυπριακό μουσικό κοινό είναι δύσκολο, σκληρό και με βραχύβιο θυμητικό. Δύσκολα σε αγκαλιάζουν κι εύκολα σε κατακεραυνώνουν. Υπάρχει κόσμος που βέβαια διψά για μουσική, έχει το αυτί στις σκηνές του εξωτερικού αλλά η πλειοψηφία περνά τα βράδια βλέποντας Next Top Model και Voice.
Στο θέμα του artwork καθώς και των videoclip συνεργάζεστε πια με τον Σπυρέα Σιδηρόπουλο (Cyanna Mercury).
Έχω μεγάλη αδυναμία στον Σπυρέα τόσο ως άνθρωπο όσο και ως καλλιτέχνη. Αξίζει να αναφέρω ότι το artwork επιμελήθηκε το alter ego του Σπύρου, o Iam Nothe. Δηλαδή είναι το άτομο που θα του πεις έχω αυτό εδώ το υλικό και θα σε ξεράνει με την εικαστική απόδοση του χωρίς να χρειαστεί να πεις ή να κάνεις οτιδήποτε άλλο. Σπάνιο πράγμα και δυσεύρετο. Το artwork του Superfonica είναι μια βαριά επεξεργασμένη δικιά του φωτογραφία στην οποία η gender fluid φιγούρα απεικονίζει το Arcadian Child και οι ψυχεδελικές αναφορές στο βάθος προϊδεάζουν για το τι εστί Superfonica.
Ξέρω ότι ετοιμάζετε περιοδεία για την προώθηση του Afterglow σε Ελλάδα και εξωτερικό.
Το τουρ ουσιαστικά ξεκινά από τον Νοέμβριο όπου θα δώσουμε δύο συναυλίες στην Κύπρο και έπειτα ανεβαίνουμε Ελλάδα και Βαλκάνια από την 1η Δεκεμβρίου μέχρι και τις 7. Θα ανακοινωθούν σύντομα ημερομηνίες με εμφανίσεις. Υπάρχουν επίσης συζητήσεις για ένα μεγαλύτερο καλοκαιρινό tour.
Τι παίζει το πικάπ των Arcadian Child τον τελευταίο καιρό;
1) ATW – All Them Witches
2) Wild Ferment – The Steams
3) Archetypes – Cyanna Mercury
4) Masana Temples – Kikagaku Moyo
5) You will know nothing – Here Lies Man
6) Passover – Black Angels
Σε ευχαριστώ πολύ Παναγιώτη και καλή επιτυχία.
Καλή συνέχεια Γιάννη και μακάριοι να’ ναι οι σκύλοι του οινοπνεύματος.
#ψχδ
Περισσότερα για τους Arcadian Child:
https://www.facebook.com/arcadianchildband
https://arcadianchildband.bandcamp.com/
TA ΒLOGS TOU ΓΙΑΝΝΗ ΖΕΛΙΑΝΑΙΟΥ
http://yianniszelianaios.blogspot.com/
https://aroundbukowski.blogspot.com/
Γιάννης Ζελιαναίος
Γεννήθηκε το 1978. Εργάζεται στην Στέγη Bibliotheque. Συνεργάζεται με το Merlin’s Music Box. Βάζει μουσική στο Closer. Κυκλοφορεί τις φανζινατες εκδοσεις συλλεκτικου παραλογισμου ΚΑΖΑΝΑΚΙ. Έχει βγάλει πέντε ποιητικές συλλογές. Πιστεύει πως το φαΐ των θεών είναι τα μακαρόνια και του αρέσει το ρήμα βοτκάρω.
Γιάννης Ζελιαναίος
Γεννήθηκε το 1978. Εργάζεται στην Στέγη Bibliotheque. Συνεργάζεται με το Merlin’s Music Box. Βάζει μουσική στο Closer. Κυκλοφορεί τις φανζινατες εκδοσεις συλλεκτικου παραλογισμου ΚΑΖΑΝΑΚΙ. Έχει βγάλει πέντε ποιητικές συλλογές. Πιστεύει πως το φαΐ των θεών είναι τα μακαρόνια και του αρέσει το ρήμα βοτκάρω.
