Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου
Στη ζωή δεν υπάρχει ξανά. Η τάση τη ζωής δείχνει να μην περνάς το ίδιο ποτάμι καθώς νομίζεις ότι το περνάς. Κάποιες φορές η πυκνότητα του χρόνου αραιώνει σημαντικά, μοιάζει πως όσο και αν προσπαθείς όλα μένουν ακίνητα στον μικρόκοσμο και την ροή της ζωής. Η Lyn Hejinian στη «Βαρβαρότητα» αναφέρει κάπου ότι «η γλώσσα, ως εργαλείο ειλικρινείας, θέτει τον καθένα όχι μόνον “εν σχέσει” αλλά εν μία σχέση που συνεπάγεται έκθεση στις απαιτήσεις και αξιώσεις των άλλων... Γιατί η “ειλικρίνεια” δεν είναι τόσο μια αληθής περιγραφή των εσωτερικών (συν)αισθημάτων του εαυτού ... όσο μια αποδοχή εκείνου που υπερβαίνει τον εαυτό».
Οι Τρεις Αδερφές του Τσέχωφ είναι μια αφήγηση με θεατρικούς όρους, αυτής της κατάστασης αραίωσης του χρόνου. Του «ψυγείου» μέσα μας και γύρω μας. Του φριζαρίσματος της στιγμής, που γκρεμίζοντας κάθε εναλλακτική θέαση του εαυτού, απογυμνώνει τις αλήθειες, πλάνες, ελλείψεις και λεπτομέρειες. Του φριζαρίσματος του χρόνου που έμεινε στάσιμος σε βαθμό πολλαπλάσιο από το φριζάρισμα μιας σκηνοθετημένης θεατρικής σκηνής.
Πως θα μπορούσε λοιπόν κανείς να φτιάξει τη μουσική επένδυση μιας τέτοιας αφήγησης; Με ένα μπάσο και ριφάκια από ελάσσονες κλίμακες. Και τι θα μπορούσε να πει ένα μπάσο για τον εγκλωβισμό των ανθρώπων σε ιδεατά σχήματα του χρόνου; Θα μπορούσε μέσα από τη μελωδία να χαρτογραφήσει μια εσωτερικού τύπου άσκηση συνοχής γι’αυτούς που το φριζάρισμα του χρόνου δεν είναι μια κατάσταση άγνωστη. Για τους άλλους θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν πρόκληση ώστε να ανακαλύψουν τα βήματα μιας διαδρομής χωρίς χρονικό τερματισμό. Και γιατί θα έπρεπε κανείς να μπει σε μια τέτοια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα ακούγοντας τη μουσική από τις Τρεις Αδερφές; Γιατί όπως και η γλώσσα, η μουσική δημιουργεί τις προϋποθέσεις αποδοχής εκείνου που υπερβαίνει τον εαυτό, άρα και μια ελπίδα ανάσχεσης του φόβου.
(Η μουσική του Αλέξη Καλοφωλιά για την θεατρική παράσταση Οι Τρεις Αδερφές του Άντον Τσέχωφ που παίχτηκε στην Στέγη Γραμμάτων του Ιδρύματος Ωνάση τον Ιανουάριο του 2019 σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Ξανθόπουλου, αναμένεται να κυκλοφορήσει ελεύθερα στο διαδίκτυο)
Φαίη Φραγκισκάτου
Η Φαίη Φραγκισκάτου γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Η μουσική μπήκε στη ζωή της με το τουμπου τουμπου ζα, που της τραγουδούσε η μαμά της όταν έκλαιγε. Συνεχίζει να ζει στην Αθήνα. Συνεχίζει ν ακούει τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.
Κλαίει ακόμα καμιά φορά, κι ας μεγάλωσε.
Φαίη Φραγκισκάτου
Η Φαίη Φραγκισκάτου γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Η μουσική μπήκε στη ζωή της με το τουμπου τουμπου ζα, που της τραγουδούσε η μαμά της όταν έκλαιγε. Συνεχίζει να ζει στην Αθήνα. Συνεχίζει ν ακούει τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.
Κλαίει ακόμα καμιά φορά, κι ας μεγάλωσε.
Φαίη Φραγκισκάτου
Η Φαίη Φραγκισκάτου γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Η μουσική μπήκε στη ζωή της με το τουμπου τουμπου ζα, που της τραγουδούσε η μαμά της όταν έκλαιγε. Συνεχίζει να ζει στην Αθήνα. Συνεχίζει ν ακούει τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.
Κλαίει ακόμα καμιά φορά, κι ας μεγάλωσε.
