Γράφει η ΦΑΙΗ ΦΡΑΓΚΙΣΚΑΤΟΥ 

Τέλη του 1988 κυκλοφόρησε ένα φανζίν που στο λογότυπό του είχε τη φάτσα ενός μάγου. Έβγαλε 26 τεύχη και σταμάτησε να κυκλοφορεί το 1995. Το διάβαζα συστηματικά για καμιά τριετία γιατί είχε πληθώρα θεμάτων για το grunge που με ενδιέφερε τότε. Υπήρχε ένας σημαντικός αριθμός ανεξάρτητων εντύπων εκείνη την περίοδο που προσπαθούσαν να καλύψουν το κενό στην ενημέρωση για όλα τα μουσικά τεκταινόμενα που δεν κάλυπταν τα μεγάλα έντυπα. Το ιδιαίτερο με αυτό  το 'ζιν με τη φάτσα του μάγου, ήταν ότι δεν πούλαγε ''ψαγμενιά'' στη μουσική του ανάλυση ούτε ''αποκλειστικότητα'' στις πηγές του. Έβαζε πληθώρα θεμάτων, μεγάλο πεδίο στις πληροφορίες που δημοσίευε, στις συνεντεύξεις, και μετέδιδε μια αίσθηση ελευθερίας στον αναγνώστη, που δεν τον έκανε να νιώθει μικρός και άβγαλτος για το ''επίπεδο'' των μουσικών του γνώσεων.

Γράφει η Φαίη Φραγκσικάτου

‘’. . . The New Age people call it Folk; the Folk people call it New Age, but it is really neither. It's transitional. The style is derived from the country blues and string band music of the '20s and '30s, however much of the music is contemporary. Fahey referred to it as 'American Primitive' after the 'French Primitive' painters, meaning untutored."  - Peter Lang, 2007

Με τον όρο american primitive guitar περιγράφεται το μουσικό στυλ παιξίματος της κιθάρας με τα δάχτυλα, με τον τρόπο που το εισήγαγε ο John Fahey στις Ηνωμένες Πολιτείες στα τέλη της δεκαετίας του ’50. Την εποχή εκείνη ο Fahey άρχισε να συνθέτει και να ηχογραφεί μελωδίες του στην κιθάρα, παίζοντας τη με τον παραδοσιακό τρόπο των κομματιών country blues δηλαδή, με απλά λόγια, παίζοντας απ’ ευθείας με τα δάχτυλα. Χρησιμοποιώντας την τεχνική αυτή, ο Fahey ξέφυγε από τον παραδοσιακό σκοπό της κιθάρας, που ήταν η συνοδεία της φωνής στα επαρχιακά μπλουζ, αναδεικνύοντάς την ως σημείο αναφοράς για το σύγχρονο ήχο.

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Ο Steve Gunn είναι ένας τραγουδοποιός από τη Νέα Υόρκη που, έχοντας στο παρελθόν συνεργαστεί με τον Kurt Ville, φτιάχνει πλέον τη δική του μουσική. Η πρώτη του προσωπική δουλειά κυκλοφόρησε το 2007 και ο ίδιος έχει δηλώσει σε συνεντεύξεις ότι οι μουσικές του επιρροές βρίσκονται μεταξύ των κιθαρωδών του american primitive (Fahey, Basho) και του Michael Chapman. Ωστόσο, για το δικό μου αυτί η μουσική του ως τώρα δεν ξεπερνούσε το «σύνορο» της indie pop.

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου 

Οι Όρνιθες του Αριστοφάνη παρουσιάστηκαν στα Διονύσια το μακρινό 414 π.Χ και ο δημιουργός τους απογοητευμένος από τις εξελίξεις στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, έστησε μέσα από την πλοκή της κωμωδίας μια συμβολική ιστορία υπέρβασης της πολιτικής παρακμής και κοινωνικής αποσάρθρωσης της πόλης των Αθηνών. Το έργο διασώθηκε, διαδόθηκε στα χρόνια που πέρασαν, είχε ακόμη και την "τύχη" να υποστεί λογοκρισία από τους ιθύνοντες του  μεταπολεμικού ελληνικού κράτους  (1959 - απαγόρευση των παραστάσεων του Θεάτρου Τέχνης) και παρέμεινε σημείο αναφοράς σε τούτον το τόπο καθ' όλη τη διάρκεια της λεγόμενης μεταπολίτευσης.

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

“Οι μόνοι άνθρωποι που θαύμαζα ποτέ μου ήταν ο Link Wray και ο Iggy Pop… Για μένα, τύποι σαν τον Link Wray είναι πολύ ξεχωριστοί." (Mark. E.Smith – Renegade: The Lives and Tales of Mark E. Smith, Viking, 2008)

“Με έβαλαν στο στούντιο με τον Mitch Miller, έπαιξα το ‘Clair de Lune’. Ήθελαν να παίξω τον ‘Ζορμπά’. Φαντάζεσαι τον Link Wray να παίζει τον ‘Ζορμπά;”
( Link Wray, 1998)

Το μακρινό 1958 κάπου στην Αμερική – στην Αμερική, μια χώρα μαγική, κυκλοφορεί ένα instrumental rock and roll κομμάτι με τίτλο “Rumble”. Θεωρείται το πρώτο κομμάτι στην ιστορία του rock που μύησε τους ακροατές στον ήχo του fuzz. Παρά το γεγονός ότι ήταν ένα κιθαριστικό τραγούδι χωρίς στίχους, η μετάδοσή του απαγορεύτηκε από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς εθνικής εμβέλειας των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο συνθέτης του λεγόταν Link Wray. Ένας άνθρωπος που, όπως έγραψε το περιοδικό Rolling Stone, στο άρθρο για την αναγγελία του θανάτου του το 2005, “Mπορεί να έζησε αθόρυβα, αλλά αυτό που έμεινε από τη ζωή του ήταν η ενθουσιώδης αφοσίωσή του στην ένταση της μουσικής”. 

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

"Everybody goes home in October...." (Jack Kerouac)

Στις 14 του Οκτώβρη κυκλοφορεί από την δισκογραφική εταιρία Drag City, η νέα δουλειά του Bill Callahan υπό τον τίτλο Reality - ο τίτλος γραμμένος ανάποδα στη ζωγραφιά που κοσμεί το εξώφυλλο. Συνεχίζοντας στα 56 του χρόνια το προσωπικό του ταξίδι στη μουσική, ο Callahan, πιστός στο ύφος των δύο προηγούμενων άλμπουμ του (Shepherd in a Sheepskin Vest& Gold Record), διακηρύττει για άλλη μια φορά μέσα από δώδεκα νέα κομμάτια τις αρετές της οικογενειακής γαλήνης και του ήρεμου ζην. To Reality όμως δεν ανήκει στην κατηγορία των εξ ορισμού γαλήνιων και ήρεμων μουσικών δημιουργιών. 

Συνέντευξη: Φαίη Φραγκισκάτου

Στις 31 Μαρτίου κυκλοφόρησε στο bandcamp με προαιρετική συνεισφορά των καλλιτεχνών μια συλλογή ηλεκτρονικής μουσικής, ως αποτέλεσμα της πρωτοβουλίας 37 μουσικών για τη στήριξη των παιδιών που χτυπήθηκαν από αστυνομικούς στα πρόσφατα γεγονότα στη Νέα Σμύρνη και επιθυμούν να κινηθούν νομικά. Τίτλος της συλλογής η λέξη "Πονάω". Με τη λέξη αυτή ξεκίνησε και η κουβέντα μου με τον Θάνο Κόη (LOST Bodies) για την πρωτοβουλία αυτή και τη σίγαση της τέχνης σε ετούτο τον καιρό.

Κείμενο - Φωτογραφία: Φαίη Φραγκισκάτου

Συνήθως στο τέλος κάθε χρονιάς όλοι οι μουσικόφιλοι φτιάχνουν τη δική τους λίστα με αυτά που τους τράβηξαν την προσοχή τις τελευταίες 365 μέρες της ζωής τους. Μέχρι και πριν λίγο καιρό είχα κι εγώ τη δική μου ψυχαναγκαστική προσήλωση σε τέτοιου είδους καταγραφές. Το 2022 έφερε για τον καθένα τις δικές του και τις ακόμη πιο δικές του δοκιμασίες. Για μένα, μια από τις αλλαγές που έφερε, είναι η αποκαθήλωση όλων των συμβολικών τελετών καταγραφής/απολογισμού: την απόσταση από λίστες, αποχαιρετισμούς, κατακλείδες και συνόψεις.

γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Είναι πολύ δύσκολο να γράψεις για κάποιον που αγαπάς. Που αγαπάς βαθιά και ακούς από τότε που ήσουν μικρή. Είναι πολύ δύσκολο να γράψεις για έναν ήσυχο άνθρωπο. Απ’ αυτούς που τους κολλάνε την ταμπέλα ενός ανθρώπου χαμηλού προφίλ ή εσωστρεφή. Είναι δύσκολο να γράψεις για κάποιον που πέθανε μόλις λίγους μήνες μετά τη γέννησή σου. Δεν πρόλαβες να συμπέσεις μαζί του, να 'χεις κάποια ανάμνηση απ’ την παρουσία του. Τέλος, είναι δύσκολο να γράψεις για κάποιον που τα κατάφερνε πολύ καλύτερα από σένα με τις λέξεις και μέσα από τους τρεις μόλις δίσκους που ηχογράφησε πριν πεθάνει, έγραψε στίχους που σου φέρνουν στην επιφάνεια συναισθήματα.

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Στις 8 Σεπτεμβρίου κυκλοφόρησε σε ηλεκτρονική μορφή (σύντομα σε βινύλιο από την The Lab Recods) το πρώτο άλμπουμ μιας μπάντας που είναι καινούργια αλλά με μέλη από τα παλιά. Ο τίτλος του άλμπουμ 45° Υ​π​ό Σ​κ​ι​ά και το όνομα της μπάντας, Τσιμέντο, προδιαθέτουν τον ακροατή ότι δε μασάν τα λόγια τους, ενώ με την πρώτη ακρόαση γίνεται φανερό ότι δε μασάν ούτε στη μουσική τους: καθαρόαιμο ελληνόφωνο ροκ με την παλιά καλή δόση πανκ και στίχους που δε χαϊδεύουν το αυτί.

γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Σήμερα το πρωί ο ταχυδρόμος μου φερε δωράκι την πιο πρόσφατη συλλογή της Aza Records, με τίτλο A Call To Instruments vol.4. Μεγάλη η χαρά όταν παίρνω δώρο φρέσκια μουσική, πόσο μάλλον αν η μουσική αυτή διακινείται και προωθείται ανεξάρτητα και ελεύθερα χωρίς εμπορικό κέρδος. Η Aza είναι μια κολεκτίβα μουσικών που έστησε στη Θεσσαλονίκη στα τέλη του 2016 ο Χρήστος Αγιαννίδης, μέλος των The Jesterdays, σε μια προσπάθειά του (όπως περιγράφεται στον ιστότοπο της Aza Records) να δημιουργηθεί μια πλατφόρμα αυτό-οργάνωσης και στήριξης των συγκροτημάτων της ανεξάρτητης ελληνικής σκηνής και ελεύθερης διάδοσης της αγγλόφωνης και ελληνόφωνης ροκ μουσικής χωρίς ταμπέλες και διαχωρισμούς.

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Στις 4 του Σεπτέμβρη η δισκογραφική εταιρία Drag City κυκλοφόρησε τη νέα δουλειά του Bill Callahan υπό τον τίτλo Gold Record. Ο «χρυσός» αυτός δίσκος περιέχει 10 κομμάτια, 9 νέα και μια διασκευή από ένα κομμάτι που είχε κυκλοφορήσει ο ίδιος με την περσόνα του Smog.

Γράφει η ΦΑΙΗ ΦΡΑΓΚΙΣΚΑΤΟΥ

Αν ψάξει κανείς στο διαδίκτυο τη μουσική του Bill Callahan, θα βρει ταμπέλες τύπου “lo-fi”, “underground rock”, “alternative country’’. Ο Callahan γεννήθηκε το 1966 στο Maryland των ΗΠΑ. Από το 1990 έως το 2005 κυκλοφόρησε δώδεκα δίσκους με το όνομα Smog και από 2007 ως το 2013 άλλους τέσσερις με το όνομά του. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται για έναν παραγωγικό καλλιτέχνη, ο οποίος ξεκίνησε με μικρές πειραματικές φόρμες ήχου και εξελίχθηκε σε τραγουδοποιό που ενσωματώνει στοιχεία του παραδοσιακού αμερικάνικου ήχου σε μια lo-fi αισθητική.

Γράφει και μεταφράζει η Φαίη Φραγκισκάτου

Η εκκωφαντική σιωπή της δημιουργίας ζωντανής μουσικής κατά τη διάρκεια της πανδημίας του covid-19 μου έφερε στο μυαλό ένα ποίημα του Billy Collins για έναν μοναχικό σκύλο που γαβγίζει σ’ ένα άδειο σπίτι. Στο χέρι όλων μας είναι να μην μεταβληθεί το μουσικό τοπίο μετά την πανδημία σε σκηνικό τόσο μοναχικό, όσο το παράπονο του σκύλου. Ο Billy Colins έχει χαρακτηριστεί από τα ΜΜΕ ως ο «δημοφιλέστερος ποιητής των Ηνωμένων Πολιτειών». Δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω, αν είναι έτσι όμως ο λόγος του, τότε έχει την αμεσότητα και την καθαρότητα να πει απλές αλήθειες σε σύνθετους καιρούς…

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Οι BLACK ANIS είναι ένα πενταμελές συγκρότημα που φτιάχτηκε στην Κύπρο τον Ιανουάριο του 2016. Το όνομα του συγκροτήματος είναι εμπνευσμένο από το είδος πουλιών Ανι που παραπέμπει στη μοναδικότητα και την ελευθερία του είδους, αλλά και από την αραβική ετυμολογία της λέξης-ονόματος Ανις που σημαίνει σύντροφος, καλόκαρδος, και στενός φίλος.
Το δισκογραφικό ντεμπούτο τους με τίτλο Resonance 21:16, ένα EP με 6 κομμάτια, κυκλοφόρησε τον Μάρτιο που μας πέρασε και ο ήχος του αντανακλά αυτό το παιχνίδι των λέξεων: είναι ζεστός και συντροφικός, παρεΐστικος, και κινείται μεταξύ του southern rock, του αμερικάνικου rock των 90s και της ζεστασιάς των blues. Τα φωνητικά σε όλα τα κομμάτια κινούνται στον απόηχο της κλασικής jazz ενώ οι κιθάρες παντρεύουν ριφάκια των 90ς με το ύφος του αμερικάνικου νότου. Το σύνολο του ήχου ενιαίο και η εντύπωση από την πρώτη ακρόαση θετική, σε σημείο που θέλεις να ακούσεις τα κομμάτια απ την αρχή.

Συνέντευξη: Φαίη Φραγκισκάτου

Φωτογραφίες: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (QoQ Photos)

Ενώ το νέο άλμπουμ των Bog Art ήδη κυκλοφορεί στις διαδικτυακές πλατφόρμες με τίτλο Thornbrush και οι Absorbus Machine ετοιμάζουν την πρώτη ουσιαστική στουντιακή δουλειά τους, ο Αχιλλέας ΙΙΙ από τους πρώτους και ο Βασίλης Καμπούρης από τους δεύτερους μίλησαν στο Merlin's για τις δουλειές τους και για τη δύσκολη περίοδο που διανύουμε...

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Τέλη του 1992 εμφανίστηκαν στο Ρόδον οι Les Negresses Vertes. Λίγο καιρό μετά από εκείνο το live που δεν είχα καταφέρει να παρακολουθήσω, ο τραγουδιστής τους Helno πέθανε από υπερβολική δόση ηρωίνης (Ιανουάριος 1993). Ο αστικός μύθος που κυκλοφόρησε στην Αθήνα εκείνο τον χειμώνα έλεγε ότι ο Helno δε θα είχε πεθάνει αν δεν είχε έρθει να τραγουδήσει στην Ελλάδα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (ο τότε πρωθυπουργός που έχασε την εξουσία τον Σεπτέμβριο του 1993).

Συνέντευξη στη Φαίη Φραγκισκάτου

φωτογραφίες: Γιώργος Αδάμος 

Είδα για πρώτη φορά τους Chickn να ανοίγουν την εμφάνιση του Damo Suzuki στο Κύτταρο. Η ικανότητά τους να συνδυάζουν με τόσο δυναμικό και ιδιαίτερο τρόπο διαφορετικά στοιχεία και να τα κάνουν να λειτουργούν μέσα σε ένα σχεδόν διονυσιακό κλίμα μου τράβηξε την προσοχή και με κέντρισε να μάθω περισσότερα γι' αυτούς. Έμαθα λοιπόν ότι οι Chickn προσγειώθηκαν στον πλανήτη Αθήνα το 2012. Έχουν κυκλοφορήσει μέχρι και σήμερα τρία EP και τρία LP, ενώ οι ζωντανές εμφανίσεις τους σε Ελλάδα και Ευρώπη είναι το σήμα κατατεθέν μιας μπάντας που τολμάει να εξελίσσεται διαρκώς μπροστά στον κόσμο της. Στις 18 Οκτωβρίου κυκλοφόρησε από την Inner Ear Records ο τελευταίος τους δίσκος με τίτλο Bel Esprit και η νέα αυτή κυκλοφορία, έδωσε την αφορμή ώστε να έχουμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί τους.  

Στο ρόλο της βιόλας η Φαίη Φραγκισκάτου. Στο ρόλο του τσέλου ο Αντώνης Ζήβας

Το δοξάρι ακούμπησε κερωμένο επάνω στη Λα χορδή της βιόλας παίζοντας τη πρώτη νότα: «Σήμερα βρήκα χρόνο να ανοίξω το μήνυμά σου».
Το Τσέλο συμπλήρωσε τη φράση: «Ο χώρος, ο χρόνος είναι πλαστοί».
Η βιόλα αποκρίθηκε: : «Πού τελειώνει η αλήθεια και πού αρχίζει η μυθοπλασία»; 
Το τσέλο έπαιξε μία πέμπτη: «Στην πλάνη του αυτεξούσιου όλα είναι όνειρο στην περιοχή του ονείρου».
Ο διάλογος τους συνεχίστηκε, με τις παρτιτούρες να έχουν πέσει πια στο πάτωμα:

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Ο David Michael Gordon "Davey" Graham (26 Νοεμβρίου 1940 – 15 Δεκεμβρίου 2008) ήταν Βρετανός κιθαρίστας και ένας απ τους πρωτεργάτες του λεγόμενου British Folk Revival στη δεκαετία του ’60 . Το στυλ του παιξίματός του ενέπνευσε πολλούς μετέπειτα διάσημους που έπαιξαν την ακουστική κιθάρα με τα δάχτυλα όπως οι Bert Jansch, Wizz Jones, John Renbourn, Martin Carthy, John Martyn, Paul Simon αλλά και ο Jimmy Page, το σόλο του οποίου στο κομμάτι "White Summer" βασίστηκε εξ ολοκλήρου στο κομμάτι του Graham με τίτλο "She Moved Through Τhe Fair". Ο Ray Davies των Kinks τον είχε αποκαλέσει “φοβερή επιρροή”. Το 1966 οι Simon & Garfunkel στον κλασικό τους δίσκο Sounds of Silence, διασκεύασαν ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια του, το ορχηστρικό "Anji". Ωστόσο, παρά την ευρεία αναγνώρισή του από τους μουσικούς και το κοινό του βρετανικού R&B και rock, το οποίο αυξήθηκε γεωμετρικά στη διάρκεια των sixties, ο ίδιος ο Graham δεν κέρδισε χρήματα από τη μουσική του.