Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου
Στις 8 Σεπτεμβρίου κυκλοφόρησε σε ηλεκτρονική μορφή (σύντομα σε βινύλιο από την The Lab Recods) το πρώτο άλμπουμ μιας μπάντας που είναι καινούργια αλλά με μέλη από τα παλιά. Ο τίτλος του άλμπουμ 45° Υπό Σκιά και το όνομα της μπάντας, Τσιμέντο, προδιαθέτουν τον ακροατή ότι δε μασάν τα λόγια τους, ενώ με την πρώτη ακρόαση γίνεται φανερό ότι δε μασάν ούτε στη μουσική τους: καθαρόαιμο ελληνόφωνο ροκ με την παλιά καλή δόση πανκ και στίχους που δε χαϊδεύουν το αυτί.
Ρώτησα τον Μιχάλη Σεμερτζόγλου, μπασίστα των Τσιμέντο να πει λίγα λόγια για τη νέα αυτή μπάντα και τα λόγια του βγήκαν σαν άλλος ένας χείμαρρος, αυτές τις μέρες της πλημμύρας:
«Κι εκεί που όλα κυλούσαν σε μια τύπου «κανονικότητα» γίνεται απαγόρευση (το είπαν λοκ-ντάουν που ακούγεται εύηχο, όπως και τόσα αλλά εύηχα που ακούσαμε στη πορεία) Και ξαφνικά σιωπή. Εκεί που σχεδόν σε εβδομαδιαία βάση ήμουν στο stage είτε με τους New Zerod God, είτε με τον Nomik βρέθηκα ορφανός από μουσική. Το μπαρ που εργαζόμουν έκλεισε και αυτό, οπότε έμεινα ορφανός και από εργασία. Στο ίδιο μπαρ εργαζόταν και ο φίλος μου Ιάσωνας Λεοντίδης ένας εξαιρετικός κιθαρίστας και μουσικός που τον ήξερα από την εποχή των 90s που έπαιζε στους Τerminal Curve. Έτσι, μιας και τα σπίτια μας ήταν αρκετά κοντά, βρισκόμασταν για πρώτη φορά μαζί χωρίς τα ντεσιμπέλ τις μουσικής να σκεπάζουν την φωνή μας όπως συνήθως. Με τον καιρό οι μέρες πέρναγαν περίεργα χωρίς σημάδια ζωής. Κάπου εκεί μου σκάει το παραμύθι πως γράφει κάτι στίχους, και πειραματίζεται με μουσικές για να ξορκίσει το ζοφερό τοπίο στο οποίο βρισκόμασταν όπως έλεγε. Χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα με το ηλεκτρικό μπάσο μου, μέσα σε αυτό που ονομάστηκε ΤΣΙΜΕΝΤΟ . Έπρεπε τώρα να βρούμε συνοδοιπόρους. Κάλεσα την φίλη μου Αλίκη Πριόβολου από τους Yeah! να αναλάβει τα πλήκτρα και δέχτηκε αμέσως χωρίς δεύτερη σκέψη. Μας έμενε κενή η θέση του ντράμερ που είναι και μια νευραλγική θέση εδώ που τα λέμε γιατί ως γνωστών «έχεις ντράμερ-έχεις μπάντα»... Ο Σπύρος Παπακώτσης είναι κάτι παραπάνω από φίλος μου. Παίζουμε μαζί 30 χρόνια σε μπάντες και τα 15 από αυτά μαζί με τους GAD. Είναι αυτό που λέμε ο ντράμερ της ζωής μου. Δε του είχα προτείνει τη θέση, ίσως γιατί νόμιζα ότι έχει κουραστεί να με τρώει στη μάπα. Όμως ακούγοντας το υλικό του Ιάσωνα ,γούσταρε τόσο ώστε να αυτοπροσκληθεί μόνος του. Άρχισαν οι πρόβες με κίνδυνο προστίμου (για να μην ξεχνιόμαστε), και όταν κάποτε τελείωσε όλο αυτό με τις απαγορεύσεις μπήκαμε στούντιο για γραψίματα. Είναι γνωστό πως μια μουσική εργασία για να ολοκληρωθεί απαιτεί χρόνο, κόπο, και πολλές προσωπικές και οικονομικές θυσίες για το ποθητό αποτέλεσμα. Όπως και να έχει, έχοντας την υποστήριξη πολλών φίλων, ολοκληρώσαμε τον πρώτο δίσκο μας, αρχές Σεπτέμβρη του ‘23. Μας εκφράζουν απόλυτα αυτά που ακούγονται μέσα εκεί. Μέσα σε αυτό το κοινωνικό σκοτάδι, είναι μια λαβή ζωής για εμάς, ελπίζω και για τους φίλους ακροατές που θα αγαπήσουν το ΤΣΙΜΕΝΤΟ. Ξέρεις… δεν μας έμειναν και πολλά πράματα στις μέρες μας… Η μουσική είναι το αντίδοτο».
Σπύρος Παπακώτσης / Τύμπανα
Μιχάλης Σεμερτζόγλου / Μπάσο
Αλίκη Πριόβολου / Πλήκτρα
Ιάσων Λεοντίδης / Κιθάρα, Φωνή
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
Ninouki: O Μιχαλης Πούγουνας γράφει για το νέο άλμπουμ των NEXUS...
Από τους Flowers of Romance και τους Nexus στους New Zero God και πάλι πίσω...
Φαίη Φραγκισκάτου
Η Φαίη Φραγκισκάτου γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Η μουσική μπήκε στη ζωή της με το τουμπου τουμπου ζα, που της τραγουδούσε η μαμά της όταν έκλαιγε. Συνεχίζει να ζει στην Αθήνα. Συνεχίζει ν ακούει τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.
Κλαίει ακόμα καμιά φορά, κι ας μεγάλωσε.
Φαίη Φραγκισκάτου
Η Φαίη Φραγκισκάτου γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Η μουσική μπήκε στη ζωή της με το τουμπου τουμπου ζα, που της τραγουδούσε η μαμά της όταν έκλαιγε. Συνεχίζει να ζει στην Αθήνα. Συνεχίζει ν ακούει τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.
Κλαίει ακόμα καμιά φορά, κι ας μεγάλωσε.
Φαίη Φραγκισκάτου
Η Φαίη Φραγκισκάτου γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Η μουσική μπήκε στη ζωή της με το τουμπου τουμπου ζα, που της τραγουδούσε η μαμά της όταν έκλαιγε. Συνεχίζει να ζει στην Αθήνα. Συνεχίζει ν ακούει τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.
Κλαίει ακόμα καμιά φορά, κι ας μεγάλωσε.
