Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου
Οι Όρνιθες του Αριστοφάνη παρουσιάστηκαν στα Διονύσια το μακρινό 414 π.Χ και ο δημιουργός τους απογοητευμένος από τις εξελίξεις στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, έστησε μέσα από την πλοκή της κωμωδίας μια συμβολική ιστορία υπέρβασης της πολιτικής παρακμής και κοινωνικής αποσάρθρωσης της πόλης των Αθηνών. Το έργο διασώθηκε, διαδόθηκε στα χρόνια που πέρασαν, είχε ακόμη και την "τύχη" να υποστεί λογοκρισία από τους ιθύνοντες του μεταπολεμικού ελληνικού κράτους (1959 - απαγόρευση των παραστάσεων του Θεάτρου Τέχνης) και παρέμεινε σημείο αναφοράς σε τούτον το τόπο καθ' όλη τη διάρκεια της λεγόμενης μεταπολίτευσης.
Σχεδόν πάντα η ζωή υπενθυμίζει με οδυνηρό τρόπο στους ανθρώπους ότι η δική τους πολιτική και κοινωνική παρακμή δεν τυποποιείται σε νόρμες και διανοητικά σχήματα και κάπως έτσι η τωρινή πανδημία του COVID-19, κατάφερε πέρα από την επικράτηση του φόβου για τη υγεία, να σπείρει μέσα από την καθιέρωση της κοινωνικής αποστασιοποίησης, μια βαριά και επικίνδυνη σιωπή. Εξ ορισμού το θέατρο ως δρώμενο, θέτει καλλιτέχνες και θεατές σε ένα είδους ζώσας αλληλεπίδρασης. Η παράσταση λοιπόν του ΚΘΒΕ σε σκηνοθεσία του Γιάννη Ρήγα που έκανε πρεμιέρα στις 22/07/2020 στο Θέατρο Δάσους στη Θεσσαλονίκη, ήταν έτσι κι αλλιώς μια πανηγυρική έκφραση της ανθρώπινης θέλησης για δημιουργία υπό συνθήκες πρωτόγνωρες: οι μάσκες των θεατών κατά την είσοδο και την έξοδο, η νευρικότητα μερίδας εξ αυτών για την τήρηση των αποστάσεων, η παρουσία στελεχών της πολιτικής προστασίας και στο αντίποδα όλων τούτων η καλλιτεχνική δημιουργία, η σάτιρα και το λυτρωτικό γέλιο ως συνδετικός κρίκος του παρελθόντος και του παρόντος, ο χορός, η κίνηση, το ονειρικό τραγούδι των πουλιών που φτιάχνουν τη δική τους πολιτεία, που τα βάζουν μ' ανθρώπους και θεούς και τελικά αφήνουν στην κρίση του θεατή να ζυγιάσει το κατά πόσο εξαπατήθηκαν ή μήπως όχι...
Δε θα ήθελα να ξεχωρίσω την εξαιρετική μουσική του Γιώργου Χριστιανάκη από τα υπόλοιπα στοιχεία της παράστασης, διότι όλοι και όλα δέσαν γλυκά ώστε να ταξιδέψουν τον θεατή στην δική του Νεφελοκοκκυγία. Όμως μιας και η μουσική είναι η δική μου Νεφελοκοκκυγία, θα σημειώσω μόνο την συγκίνηση και την ανακούφιση ακούγοντας ζωντανά τόσο μελωδική μουσική μετά από περίπου 4 μήνες διαδικτυακού ήχου. Προφανώς τα πράγματα δε θα γίνουν όπως πριν, μέχρι να αντιμετωπιστεί πλήρως ο ιός του COVID-19. Όπως όμως χαρακτηριστικά αναφέρει στο σημείωμά του για την παράσταση ο σκηνοθέτης της Γιάννης Ρήγας, ".... Όμως είμαστε εδώ, χωρίς υπεκφυγές, αποφασισμένοι. Να ανεβούμε στη σκηνή, να πούμε την ιστορία, να γελάσουμε και να δακρύσουμε. Να πετάξουμε!"'. Νομίζω ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος από το ν' ανέβεις στη σκηνή για να πεις μια ιστορία με λόγια, μουσική ή και με τα δύο, στο βαθμό που οι συνθήκες το επιτρέπουν και όχι σύμφωνα με τις προσλήψεις του παρελθόντος.
Οι Όρνιθες θα παρουσιαστούν από το ΚΘΒΕ στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου στις 7,8,και 9 Αυγούστου. Δείτε το σύνολο των συντελεστών της παράστασης ΕΔΩ
Φαίη Φραγκισκάτου
Η Φαίη Φραγκισκάτου γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Η μουσική μπήκε στη ζωή της με το τουμπου τουμπου ζα, που της τραγουδούσε η μαμά της όταν έκλαιγε. Συνεχίζει να ζει στην Αθήνα. Συνεχίζει ν ακούει τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.
Κλαίει ακόμα καμιά φορά, κι ας μεγάλωσε.
Φαίη Φραγκισκάτου
Η Φαίη Φραγκισκάτου γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Η μουσική μπήκε στη ζωή της με το τουμπου τουμπου ζα, που της τραγουδούσε η μαμά της όταν έκλαιγε. Συνεχίζει να ζει στην Αθήνα. Συνεχίζει ν ακούει τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.
Κλαίει ακόμα καμιά φορά, κι ας μεγάλωσε.
Φαίη Φραγκισκάτου
Η Φαίη Φραγκισκάτου γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Η μουσική μπήκε στη ζωή της με το τουμπου τουμπου ζα, που της τραγουδούσε η μαμά της όταν έκλαιγε. Συνεχίζει να ζει στην Αθήνα. Συνεχίζει ν ακούει τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.
Κλαίει ακόμα καμιά φορά, κι ας μεγάλωσε.
