Γράφει ο Σωτήρης Θεοχάρης
Θέλει το αίμα σου, θέλει τον ιδρώτα σου, θέλει το μεδούλι σου, τις ορμόνες σου, τα χύσια σου, τα σάλια σου, τα φλέμετα σου, θέλει κάθε σταγόνα 5-υδροξυ-αμινοαιθυλο-ινδόλιου που υπάρχει στο μυαλό σου, θέλει κάθε νευρική σου ίνα. Και τα θέλει όλα αχόρταγα και βούλιμα, μοναφαγιά, μέχρι να στραγγίσεις και να διψάς, μέχρι να στεγνώσεις.
Θέλει την αλήθεια σου, θέλει τον πόνο σου, θέλει το θυμό σου, την αγάπη σου, το μίσος σου, την περηφάνια σου, τον τσαμπουκά σου, θέλει κάθε απόθεμα επιμονής και υπομονής που κουβαλάς, θέλει τον ύπνο σου, τα όνειρά σου και τους εφιάλτες σου, θέλει τα σκοτάδια σου και το φως σου, θέλει τη θηριωδία σου και την τρυφερότητα σου. Και τα θέλει όλα γυμνά, ξεμπροστιασμένα, ελεύθερα, να τα εκθέτει πρόστυχα και προκλητικά στο μπερντέ μέχρι να γίνουν αληθινό και αδίστακτο “εγώ”.
Θέλει τις ανασφάλειες σου, θέλει τα λάθη σου, θέλει την μαγκιά σου, θέλει την ενέργεια σου, θέλει τη λογική σου, θέλει την παράνοια σου, την πίκρα και την χαρά σου, τη λαγνεία σου, τον ναρκισσισμό σου, την ανθρωπιά σου, τα κουράγια σου, το πείσμα σου, την αλητεία σου, την ευφυΐα και το τσαγανό σου, την αδυναμία, την δύναμη και τις εξαρτήσεις σου. Και τα θέλει όλα αφηνιασμένα, αγέρωχα και άρτια, να τα αναμιγνύει με την πραγματικότητα και να τα αλέθει στην κρεατομηχανή και να τα συμπιέζει μέχρι να γίνουν κοφτερά διαμάντια, απρόσβλητα σε απόψεις, πίστη και στερεότυπα.
Θέλει ότι βλέπεις, ότι αναπνέεις, ότι ακούς, ότι αγγίζεις, ότι γεύεσαι, ότι οσφραίνεσαι, ότι χαϊδεύεις και ότι σφάζεις, ότι γαμάς και ότι σε γαμάει, ότι ερωτεύεσαι και ότι σε απορρίπτει, ότι ποθείς και ότι σιχαίνεσαι, ότι ζεις και ότι φοβάσαι, ότι λυπάσαι και ότι καταστρέφεις, ότι πιστεύεις και ότι αμφισβητείς. Και τα θέλει όλα ταυτόχρονα, θύελλα και νηνεμία μαζί, φωτιά και πάγο, μηδέν και άπειρο, άσπρο μαύρο, να τα ταΐζει στην κάννη που χει στραμμένη στον κόσμο και να σε προκαλεί περιπαιχτικά να τραβήξεις τη σκανδάλη.
Θέλει να σε κάνει να θέλεις, ότι πραγματικά θέλεις.
Θέλει να σε κάνει να θέλεις, ότι πραγματικά θέλεις, γιαυτό και είναι τόσο δύσκολο και συνάμα τόσο λυτρωτικό.
Θέλει να σε κάνει “εσύ”, θέλει να σου χαρίσει την υπεροχειρότερη μοναξιά, θέλει να σε κάνει ελεύθερο απ όλα αυτά που δεν είσαι και απ όλα όσα δεν θέλεις να είσαι.
Και θέλει έργο και ψυχή.
Φιλαράκο μου αν δεν αντέχεις αυτήν την υπέροχη μοναξιά και αν δε έχεις κόπο να χαρίσεις, μην ξεκινήσεις ποτέ να κάνεις Rock’n Roll.
Φιλαράκο μου στο Rock’n Roll υπάρχουν μονάχα δύο δρόμοι, ή θα αρνηθείς να δώσεις τα πάντα και θα μείνεις μισός για πάντα, ή θα τα δώσεις όλα και θα τελειώσεις ολόκληρος.
Το Rock’n Roll δε σε μετρά με επιτυχίες και αποτυχίες, με ακροατήρια και αρένες όπως νομίζεις φιλαράκο μου, δεν μετρά τα ακόρντα σου και τα ντεσιμπέλ σου, δεν μετρά απήχηση και δόξα. Είναι άμετρο και άναρχο. Όπως γεννιόμαστε. Όπως είναι η ζωή.
Το Rock’n Roll δε μετρά. Το Rock’n Roll θέλει να σου χαρίζει την υπέρτατη χαρά της μέγιστης απεξάρτησης από την ανάγκη κάθε μέτρησης. Αν νιώθεις μετρημένος δεν κάνει για σένα και δεν του κάνεις.
Το Rock’n Roll απεχθάνεται τις μισοριξιές φιλαράκο μου.
Ο Σωτήρης Θεοχάρης είναι μουσικός και Εξαρχειώτης. Κάπου κάπου (ενίοτε συχνά) σχολιάζει και αρθρογραφεί. Τελευταία των συναντάμε στους ANFO, ενώ κατά το παρελθόν συμμετείχε σε πληθώρα μουσικών σχημάτων μεταξύ των οποίων οι ιστορικοί punk rockers Aδιέξοδο και οι πάντα επίκαιροι Σπυριδούλα...
