Γράφει ο Σωτήρης Θεοχάρης

Σχέδια: κόφι Κόφιντογκ

Για δευτερόλεπτα ένιωσε κάτι σαν στιγμιαία διάλειψη, μια αίσθηση που έμοιαζε μεταξύ ντεζαβού και πλήρους αφηρημάδας, σαν μια απότομη μεταπήδηση μερικών καρέ σε μια άγαρμπα κακομονταρισμένη κινηματογραφική ταινία που πήδαγε στο επόμενο πλάνο χωρίς συνοχή. Μια εντύπωση στιγμιαίου κενού που όμως είχε απροσδιόριστη διάρκεια και την περίεργη αλλά ταυτόχρονα ευχάριστη και γνώριμη αίσθηση της ελεύθερης πλεύσης σε ήρεμη θάλασσα και της παραμορφωμένης και διαθλασμένης όρασης. «Ίσως η κούραση», σκέφτηκε καθώς η συγκέντρωση του επανήλθε. Περιδιάβαινε τη λασπωμένη πλαγιά με την Berretta M9 στο δεξί του χέρι και ένα μισογεμάτο μπουκάλι Jack Daniels στο αριστερό...

Γράφει ο Σωτήρης Θεοχάρης

Αυτές τις μέρες θα μετρηθεί η ατομική υπευθυνότητα καθενός απέναντι στους συνανθρώπους του και τελικά το κοινωνικό υποσυνείδητο όλων μας. Ποιοί θα αποδειχθούν αλληλέγγυοι και ποιοι τυχοδιώκτες, ποιοι θα σκεφτούν πανανθρώπινα και ποιοι θα σκεφτούν το προσωπικό τους όφελος εις βάρος της ζωής των άλλων. Ποιοι και πόσοι θα νοιαστούν για τον συνάνθρωπο και ποιοι θα γίνουν μαυραγορίτες και λαδάδες. Ποιοι θα κατανοήσουν το ένστικτο της επιβίωσης ως συλλογικό ζήτημα και ποιοι θα αναζητήσουν "ευκαιρίες" προσωπικού πλουτισμού και επιβολής εξουσίας.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Τα Ανώμαλα ρίμματα είναι μια νέα ελληνόφωνη punk μπάντα δημιουργημένη (από και) στη πανδημία του Covid-19. Παρ' όλη τη.. .νεότητα της σαν μπάντα πίσω της βρίσκονται τρεις άνθρωποι που έχει δώσει ο καθένας/μια τους το στίγμα τους στην εγχώρια underground rock and roll σκηνή ήδη από τα 80'ς και τα 90'ς με μπροστάρη (ή frontman αν προτιμάτε) τον Σωτήρη Θεοχάρη τραγουδιστή των θρυλικών Αδιέξοδο (αλλά και ANFO, No Mind, Σπυριδούλα) ο οποίος παίζει μπάσο και τραγουδά γράφοντας επίσης και τους στίχους των κομματιών, τη Νάντια Λυριτζή στις κιθάρες και τα φωνητικά (ANFO, One Block Society, Minnie Geannies, Tension Horror, Gramm Εleven) και τον Φώτη Μεγαλούδη (Surface, The Illusion Fades) στα τύμπανα.

Ο Σωτήρης Θεοχάρης γράφει για τα Ανώμαλα ρίμματα και για το χάος που έρχεται...

"Οι μαύρες σκέψεις μερικές φορές γεννάνε φωτεινές αποφάσεις..."

Στις 6 Μαρτίου 2020 οι ANFO έπαιξαν το τελευταίο τους live στο Ηράκλειο της Κρήτης, επειδή στις 22 του ίδιου μήνα η χώρα μπήκε στο πρώτο της lockdown και στον μέχρι σήμερα αποκλεισμό των συναυλιών (τουλάχιστον όπως τις ξέραμε πριν). Παρά τις αντιξοότητες, εμείς συνεχίσαμε να δουλεύουμε το mini lp, Τhe Normal People (το οποίο τελικά κυκλοφόρησε στις 30 Ιανουαρίου 2021), ηχογραφώντας και μιξάροντας. Όμως ήταν πλέον αδύνατον να κάνουμε πρόβες με αποτέλεσμα η μπάντα να μπει σε «αναστολή μέχρι νεοτέρας» λόγω διάφορων αλλαγών στη ζωή των μελών και, φυσικά, εξαιτίας της επιδημίας.

Γράφει ο Σωτήρης Θεοχάρης

Ήταν Σάββατο βράδυ όταν ξεχείλισε το ποτάμι της οργής, θυμωμένο και άγριο.
Το ποτάμι που ξαφνιάστηκε από μια μόνο σφαίρα και ξάφνιασε πονώντας με χιλιάδες πληγές και δαγκώνοντας με εκατομμύρια ερωτήσεις.
Το ποτάμι που αφήνιασε από δίκιο και από αλήθεια.
Το ποτάμι που δεν πήγασε ποτέ, το ποτάμι που δεν είχε λιμνάσει, το ποτάμι που δεν πότισε ποτέ κανένα βούρκο...

Γράφει ο Σωτήρης Θεοχάρης

Όλα γύριζαν κατά τους τρεις άξονες ακανόνιστα, επιταχύνοντας σαν χαλασμένο γυροσκόπιο. Το μωσαϊκό ήταν παγωμένο, εγώ ένοιωθα πυρακτωμένος. Ήμουν ξαπλωμένος χειμωνιάτικα γυμνός στο πάτωμα και προσπαθούσα να γαντζωθώ με τα χέρια από κάποιο έπιπλο. Το αναθεματισμένο δωμάτιο έμοιαζε να αναποδογυρίζει, να γέρνει, να περιστρέφεται δαιμονισμένα κι εγώ δε είχα τη δύναμη να το σταματήσω. Δε θυμάμαι πόσες φορές είχα ξεράσει. Όλο το χρωματικό φάσμα είχε κυλίσει προς το κόκκινο και κάθε ευθεία γραμμή έμοιαζε να καμπυλώνεται σαν κάποια αόρατη μίνι μαύρη τρύπα να προσπαθούσε να ρουφήξει όλο το χώρο μέσα της. Το σχεδόν ένα μπουκάλι τριάρι Μεταξά μαζί με τα τριπάκια, μερικούς μπάφους, τα αγαπημένα μου Dexedrine και την πολυήμερη αϋπνία είχαν ξεπεράσει την σωματική μου αντοχή...

Γράφει ο Σωτήρης Θεοχάρης

Καλοκαίρι του 15, χαράματα στη Χίο, βολτάρουμε με την Ελένη και τον Λέμμυ, σε ένα πάρκινγκ λίγο έξω από την πόλη, περιμένοντας να ξημερώσει, μια και το καράβι που περιμέναμε να σηματοδοτήσει το τέλος των διακοπών μας έφτανε το πρωί και μεις δεν είχαμε δωμάτιο από το μεσημέρι εκείνης της ημέρας πλέον. Καθώς ο Λέμμυ ενθουσιασμένος με τραβολογά προς κάθε σπιθαμή της παρακείμενης παραλίας για να μυρίσει, να σκάψει και να μαρκάρει κατουρώντας περήφανα το νέο του βασίλειο, μέσα από ένα θάμνο ξεπετάγεται δειλά ένα κουτάβι.

Γράφει ο Σωτήρης Θεοχάρης

Περιμένοντας στο συνεργείο να παραλάβω το γιαπωνέζικο μικρομεσαίο αμαξάκι μου, στα ρουθούνια μου χτύπησε κάτι που μου ξύπνησε μνήμες.
Αυτή τη μυρωδιά την αγαπούν πολύ λίγοι και την απεχθάνονται σχεδόν όλοι.Λίγοι την ανέχονται, όπως λίγοι εκτιμούν πραγματικά την ιδιόρρυθμη γεύση του χαβιαριού, τον ήχο της υπόκωφης βροντής του σεισμού, την τρικυμισμένη θάλασσα τον χειμώνα, την παγωμένη αφή στο βελούδινο δέρμα των ερπετών, ή την αντίδραση όλων των αισθήσεων όταν σέρνεις κόντρα μια λεπίδα στην παλάμη σου για να ελέγξεις την κόψη, μετά το τελετουργικό ακόνισμα της, πάνω σε πέτρα με σάλιο.

Γράφει ο Σωτήρης Θεοχάρης

«Είσαι άπληστος, τα θέλεις όλα», είπε νευριασμένος. Έσκυψε, σήκωσε μια μεγάλη πέτρα και την πέταξε με όση δύναμη είχε προς το σπασμένο παράθυρο ενός τσιμεντένιου κουφαριού που κάποτε ήταν ένα βιομηχανικό κτήριο παραγωγής χημικών και δηλητηρίαζε την περιοχή με τα απόβλητα του. Ακόμα δηλητηρίαζε το τοπίο με την γκριζωπή ασχήμια του και τα ξεφτισμένα ποδοσφαιρικά συνθήματα στους τοίχους του. Η πέτρα έσπασε με θόρυβο ένα από τα κομμάτια τζαμιού που είχε απομείνει στο σκουριασμένο μεταλλικό σκελετό του παράθυρου και έπεσε με γδούπο για να κυλήσει αντηχώντας στο δάπεδο. Ο μικρός λεκές από το αίμα που είχε αποτυπωθεί πάνω της με ένα κόκκινο δακτυλικό αποτύπωμα, αναμίχθηκε με την σκόνη και ταίριαξε απόλυτα με τη σκουριά στις μπετόβεργες που έχασκαν στο υπό κατάρρευση δάπεδο του ξεκοιλιασμένου κτιρίου. Η νεκρή, εδώ και δεκαετίες, βιομηχανική ζώνη, έμοιαζε σαν απόκοσμο τοπίο μέσα στη νύχτα. Μέσα στη νύχτα όμως σίγουρα ήταν πιο υποφερτή απ’ ό,τι στο φως της μέρας. Τουλάχιστον η νύχτα έκανε την παρακμή να μοιάζει πιο υποφερτή.

Για τον Σωτήρη Θεοχάρη δεν χρειάζεται να πούμε πολλά πράγματα εμείς. Τα λέει όλα μόνος του, τόσο στη συνέντευξή του στο Merlin's Music Box όσο και με τη δράση του μέσα από την ελληνική πανκ (και όχι μόνο) σκηνή, αλλά και με την ενεργή παρουσία του στα κοινωνικά τεκταινόμενα πέρα από τη μουσική. Ιδρυτικό μέλος των θρυλικών Αδιέξοδο που έγραψαν ιστορία με το κομμάτι "38 Χιλιοστά", αφιερωμένο στο δολοφονημένο Μιχάλη Καλτέζά, πέρασε, όπως εξηγεί ο ίδιος, από διάφορα μουσικά στάδια ώσπου να καταλήξει και πάλι στο καθαρόαιμο πανκ με τους ANFO, με τους οποίους σήμερα διαγράφει μια νέα, ασυμβίβαστη πορεία.

Συνέντευξη: Aylos Abies Saylos, Αντώνης Ζήβας, Γιάννης Καστανάρας 

Φωτογραφίες: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (QoQ Photos)

του Σωτήρη Θεοχάρη

φωτό: Φαίη Φραγκισκάτου

Κλώτσησε ένα άδειο πλαστικό μπουκάλι που ήταν πεταμένο στην άσφαλτο. Περπατούσε γρήγορα, θυμωμένα, με βλέμμα απλανές. Περπατούσε συχνά. Το μοναχικό περπάτημα αργά τα βράδια ήταν το φάρμακό του, ο απαραίτητος αναστοχασμός του για να μπορεί να επιβιώνει την ημέρα. Ήταν ο παραγωγικός τσακωμός μέσα στο κεφάλι του ο οποίος συνήθως καταλάγιαζε μετά από πολλά χιλιόμετρα βαδίσματος.

Γράφει ο Σωτήρης Θεοχάρης

Ο γέρος μίλησε τρανταχτά και η βραχνάδα της φωνής του μαρτυρούσε το πάχος της στιβάδας από την τσιγαρόπισσα που είχε καλύψει τις πνευμονικές κυψελίδες σαν κατακάθι τούρκικου καφέ στον πάτο του φλιτζανιού. Το φλιτζάνι του θα έδειχνε «στεφάνι σύντομα», αν μπορούσε να πιει καφέ εκείνο το πρωινό και να το γυρίσει ανάποδα στο πιατάκι. Όμως, ούτε το τσιγάρο ούτε ο καφές που τόσο λαχταρούσε περιλαμβάνονται στην παροχή των νοσοκομείων.

Γράφει ο Σωτήρης Θεοχάρης

Οι πρώτες εργάσιμες μέρες μετά τον δεκαπενταύγουστο στις μεγαλουπόλεις είναι αργές. Θαρρεί κανείς πως ακόμα και οι ελάχιστοι άνθρωποι που έχουν παραμείνει σε αυτές αφήνουν ίχνη βαρεμάρας, καθώς κινούνται σαν υπνωτισμένα σαλιγκάρια που διαγράφουν τις πορείες τους με γραμμές διάφανης βλέννας στην άσφαλτο. Υπολειτουργούν οι λογικές, οι αισθήσεις καταπίνουν βαρβιτουρικά, η ραθυμία σιγοκαίει το γκαζόν στα πάρκα, μια αλλόκοτη ησυχία κουκουλώνει την πόλη και κάνει τα πάντα να ξεχωρίζουν πιο έντονα και καθαρά...

του Σωτήρη Θεοχάρη

Χτύπησαν το κουδούνι μια φορά. Το χτυπούσαν πάντα με μελετημένη διάρκεια ώστε να ακουστεί σίγουρα από τους κάτοικους των σπιτιών, αλλά ταυτόχρονα να μην είναι ενοχλητικό και επίμονο και τους εκνευρίσει. Ο τροφαντούλης παπά-Νεκτάριος και η επίτροπος της τοπικής ενορίας, η καλοντυμένη διοπτροφόρος κυρία Αρχοντία, έκαναν επί χρόνια το γνώριμο σεργιάνι τους στη γειτονιά κάθε φθινόπωρο και κάθε άνοιξη για τον «έρανο της αγάπης». Είχαν γίνει ειδικοί στο να προσεγγίζουν πόρτα-πόρτα, τους κατοίκους και να συγκεντρώνουν ένα σεβαστό ποσό κάθε χρόνο, «υπέρ των αναξιοπαθούντων», ή «για την αποπεράτωση του Ναού του Αγίου Φανουρίου», ή, άλλοτε, «για τα πεινασμένα παιδάκια στην Αφρική που τα φροντίζει μια ιεραποστολή». Γλυκύτατοι, ευπρεπείς και με σεβάσμια πρόσωπα, πωλούσαν τις εικόνες του Αγίου Φανουρίου τυπωμένες σε φτηνό ανακυκλωμένο χαρτί, με την ευχή ενός γέροντα από το Άγιο Όρος γραμμένη στο πίσω μέρος με βυζαντινή γραμματοσειρά στην συμβολική τιμή των 8,60€. Η τιμή ήταν πολύ έξυπνα επιλεγμένη ώστε πιστοί και μη, οι οποίοι ήθελαν να βοηθήσουν τον εκάστοτε σκοπό να μην ζητούν ποτέ, από ντροπή, τα ρέστα.