Γράφει ο Σωτήρης Θεοχάρης
Περιμένοντας στο συνεργείο να παραλάβω το γιαπωνέζικο μικρομεσαίο αμαξάκι μου, στα ρουθούνια μου χτύπησε κάτι που μου ξύπνησε μνήμες.
Αυτή τη μυρωδιά την αγαπούν πολύ λίγοι και την απεχθάνονται σχεδόν όλοι. Λίγοι την ανέχονται, όπως λίγοι εκτιμούν πραγματικά την ιδιόρρυθμη γεύση του χαβιαριού, τον ήχο της υπόκωφης βροντής του σεισμού, την τρικυμισμένη θάλασσα τον χειμώνα, την παγωμένη αφή στο βελούδινο δέρμα των ερπετών, ή την αντίδραση όλων των αισθήσεων όταν σέρνεις κόντρα μια λεπίδα στην παλάμη σου για να ελέγξεις την κόψη, μετά το τελετουργικό ακόνισμα της, πάνω σε πέτρα με σάλιο.
Η μυρωδιά του κάτουρου μετά από κατανάλωση σπαραγγιών, ή το κάτουρο της γάτας είναι ίσως η μόνη που πλησιάζει την οσμή των υγρών φρένων.
Την αγαπούσε αυτή τη μυρωδιά, ο μακαρίτης, όπως και τη μυρωδιά του γράσου, του καμένου λάστιχου, της άκαυτης βενζίνας από τα υπερχειλισμένα καρμπιρατέρ, της φτηνιάρικης δερματίνης των μπάκετ καθισμάτων και την καρβουνίλα απ’ τα υπερθερμασμένα τακάκια. Την αγαπούσε όσο και το μπέρδεμα των πειραγμένων εκκεντροφόρων, τον ήχο της χειροποίητης εξάτμισης, ή του σπιναρίσματος.
Μυρωδιές ελευθερίας.
Μυρωδιές μοναχικών ασκήσεων θάρρους, αναμέτρησης με τα όρια, ενδοσκοπήσεων, ξεπλυμένων τοπίων που ποδοπατιούνταν κάτω από ρόδες που στριγγλίζουν, επιτάχυνσης των σφυγμών, ιλίγγου, αδρεναλίνης και αυτοσυγκέντρωσης .
Η μεγαλειώδης μυρωδιά του “άντε γαμηθείτε όλοι”.
Μιλούσε στο αμάξι του. Μόνο σε αυτό μιλούσε ειλικρινά. Μόνο σε αυτό μιλούσε σοβαρά, γιατί σύμφωνα με εκείνον μόνο αυτό του απαντούσε λογικά. “Πάτα το” του απαντούσε, σε κάθε, φορτωμένη με οργή ημέρα, μετά τη δουλειά. “Απόλαυσε το αεράκι” του έλεγε σε κάθε πλημμυρίδα στεναχώριας. Μόνο αυτό τον καταλάβαινε. “Τρέχα, φύγε, τίποτα δεν έχει πραγματικά σημασία” του φώναζε απ τις διάπυρες εξατμίσεις, όταν τον πλήγωναν. “Μαστόρεψέ με, ξεκόλλα και ασχολήσου μαζί μου”, του ζήταγε όταν η κατάθλιψη άπλωνε πάνω του τα πλοκάμια της.
Πόσα εκατομμύρια διακεκομμένες λευκές γραμμές είχαν μετρήσει μαζί στο σκοτάδι με δολοφονικές ταχύτητες; Σε πόσες στροφές είχαν υπογράψει με μαύρα βουλκανισμένα γράμματα την παρουσία τους; Πόσες ατελείωτες ώρες πέρασαν μαζί στο γκαράζ βελτιώνοντας τους εαυτούς τους;
Του είχε βάλει ψυχή. Αυτό το αμάξι είχε το μανιτού του σε κάθε βίδα και σε κάθε πόντο λαμαρίνας. Πόσα μοναχικά βράδια του γέμισε αδειάζοντας άπληστα το ρεζερβουάρ, πόσες φορές του τραγούδησε με τους πιο όμορφους βρυχηθμούς του για παρηγοριά;
Κυρίως τις νύχτες βγαίνανε μαζί. Τις νύχτες που οι εθνικοί οδοί ήταν άδειοι, που οι νοικοκύρηδες σαλίγκαροι της ασφάλτου κοιμόντουσαν τον ύπνου του αδίκου, τις νύχτες που ξεσκέπαζε την κουκούλα και μακριά απ την φωτορύπανση, έβλεπε τα αστέρια και τα προσπερνούσε. Τις νύχτες με καταρρακτώδεις βροχές να υδρολισθαίνει με τέχνη σε ανοιχτές καμπές, βλέποντας στον καθρέπτη οπισθοπορείας του την σκόνη του νερού που σήκωνε.
Εκείνη η πράσινη, κυπαρισσί, δίλιτρη, ALFA ROMEO SPIDER του 74, που την είχε πουσάρει στα 220 άλογα και φόραγε ένα αγωνιστικό σαμάν από μια αγωνιστική GTV, ήταν ό,τι αγαπούσε περισσότερο σ αυτόν τον κόσμο. Εκείνο το εξωτερικά επιτηδευμένα άκακο, πισωκίνητο, κάμπριο, που έκρυβε μέσα του ένα ασυγκράτητο τέρας, του οποίου η ουρά ένιωθε διαρκώς την ανάγκη να προσπεράσει τη μούρη. Εκείνο το θηρίο που ήθελε χέρια χειρούργου για να δαμαστεί.
Κάθε φορά που τύχαινε να ταξιδέψουμε μαζί, όταν ήμουν πιτσιρίκος, νόμιζα πως κόνταινα μισό μέτρο απ την ένταση, αλλά ένιωθα τεράστια σιγουριά. Δεν θα πόναγε το αμάξι του για κανένα λόγο, θα το γύριζε πάντα πίσω ανέπαφο, αυτή ήταν η εγγύηση. Το λάτρευα αυτό το τρενάκι του τρόμου. Το λάτρευα και το καταλάβαινα. Καταλάβαινα πως οι δυο τους ήταν ένα. Μυαλό και λαμαρίνες ένα ον. Όλα οριακά μα τίποτα στην τύχη. Η τέχνη ενός ευαίσθητου ποιητή παράφορα ερωτευμένου με μια δύστροπη, σπιρτόζα ιταλιάνα, διασταυρωμένη με την γνώση και την πειθαρχεία ενός ψυχρού Γερμανού μηχανικού. Και καταλάβαινα και εκείνον. Καταλάβαινα την αγάπη του για την σιωπή της γρήγορης οδήγησης. Καταλάβαινα την αγάπη του για την απομόνωση στο τιμόνι, την αποστροφή του στην κάλπικη καλοσύνη των ανθρώπων και την λατρεία του για την μοναξιά της ταχύτητας. Δεν φοβήθηκα ποτέ, καθισμένος στη θέση του συνοδηγού, ένιωσα όμως άπειρες φορές δέος και θαυμασμό.
Πολλές φορές τον αναπολώ, όταν ξυπνά μέσα μου ο μέτριος γκαζοφονιάς. Πολλές φορές τον θυμάμαι όταν με πιάνω να μιλάω ασυναίσθητα σε άψυχα πράγματα που αγαπώ. Πολλές φορές θυμάμαι τη μορφή του, απόλυτα συγκεντρωμένη πίσω απ το ξύλινο τιμόνι, όταν ταξιδεύω σε δρόμους που είχα την τύχη να είμαι συνοδηγός του. Πολλές φορές χαίρομαι που έμαθα να οδηγώ από εκείνον και κυρίως που έμαθα την γλώσσα της λαμαρίνας και της βενζίνης και της θορυβώδους σιωπής όταν το πεντάλ του γκαζιού ακουμπά στο δάπεδο. Χαίρομαι που μου δίδαξε την ελευθερία του «άντε γαμηθείτε όλοι».
Έχει πεθάνει εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Ο γιός του μου είχε πει στην κηδεία του πως όταν κατάλαβε πως παθαίνει έμφραγμα, πήρε τηλέφωνο τις πρώτες βοήθειες, πήγε ήσυχα και ξάπλωσε στο κρεβάτι του, προσπαθώντας να μην πανικοβάλει τα δυο πιτσιρίκια του και τη γυναίκα του και ξεψύχησε εκεί, ήρεμα χωρίς να δείξει πόνο.
Εγώ θα πιστεύω πάντα, πως φεύγοντας μίλησε νοητά στο αμάξι του, “Πάμε μια τελευταία βόλτα” του είπε, φαντάζομαι, και θα παραμυθιάζομαι για πάντα πως ο τελευταίος του σπασμός ήταν ένα γερό πάτημα του δεξιού ποδιού του.
Νομίζω πως του χρώσταγα αυτήν αναμνηστική γκαζιά λέξεων.
Βρούμμμμμμμ και άντε γαμηθείτε όλοι…
Σωτήρης Θεοχάρης
Ο Σωτήρης Θεοχάρης είναι μουσικός και Εξαρχειώτης. Κάπου κάπου (ενίοτε συχνά) σχολιάζει και αρθρογραφεί. Τελευταία τον συναντάμε στους ANFO, ενώ παιζει μπάσο και τραγουδάει και στα Ανώμαλα Ρίμματα. Κατά το παρελθόν συμμετείχε σε πληθώρα μουσικών σχημάτων μεταξύ των οποίων οι ιστορικοί punk rockers Aδιέξοδο και οι πάντα επίκαιροι Σπυριδούλα...
Σωτήρης Θεοχάρης
Ο Σωτήρης Θεοχάρης είναι μουσικός και Εξαρχειώτης. Κάπου κάπου (ενίοτε συχνά) σχολιάζει και αρθρογραφεί. Τελευταία τον συναντάμε στους ANFO, ενώ παιζει μπάσο και τραγουδάει και στα Ανώμαλα Ρίμματα. Κατά το παρελθόν συμμετείχε σε πληθώρα μουσικών σχημάτων μεταξύ των οποίων οι ιστορικοί punk rockers Aδιέξοδο και οι πάντα επίκαιροι Σπυριδούλα...
