Αποκλειστική συνέντευξη εφ' όλης της ύλης στον Μιχάλη Πούγουνα

Toν Νοέμβριο του 2016 ανοίξαμε με τους New Zero God μια συναυλία του Andi Sex Gang, μια μέρα μετά την εμφάνισή του με το συγκρότημά του, τους Sex Gang Children στην Πολωνία. Οι Sex Gang Children είναι μια gothic rock/post punk μπάντα που σχηματίστηκε το 1982 στο Brixton του Λονδίνου και στην οποία οφείλει το όνομά του το gothic rock. Με έξι στούντιο άλμπουμ και εννέα singles, παραμένει ένα από τα πιο γνωστά συγκροτήματα του Batcave (είδος που πήρε το όνομά του από το ομώνυμο κλαμπ στην 69 Dean Street του κεντρικού Λονδίνου), ενώ από την σύνθεσή τους πέρασαν μεταξύ άλλων και μέλη των Theatre of Hate, Death Cult (αργότερα The Cult), New Model Army και άλλoι.

Το 1983 το ντεμπούτο άλμπουμ τους Song and Legend έφτασε στην κορυφή του UK Indie Chart και το single “Sebastiane” που προέκυψε από αυτό, έγινε μόνιμη επιλογή στα gothic club ακόμα και της Ελλάδας – όταν άνοιξαν κι εδώ, πολύ αργότερα βέβαια. Το πιο πρόσφατο άλμπουμ τους έχει τίτλο Viva Vigilante, κυκλοφόρησε το 2013 και είναι το έκτο τους στη σειρά...
Oι Sex Gang Children και ο Andi Sex Gang μπορεί να είναι δυο διαφορετικά project, αλλά ο κεντρικός ήρωας παραμένει ο ίδιος: ο κατά κόσμον Andi McElligott. Ο Andi έχει κυκλοφορήσει δώδεκα προσωπικά στούντιο άλμπουμ και έξι singles ως Andi Sex Gang, έχει τραγουδήσει ντουέτο με τον Marc Almond το τραγούδι “Hungry Years”, έχει εκδώσει σε audiobook το Δράκουλας του Bram Stocker και εμφανίζεται πότε με το συγκρότημα και πότε μόνος του με την βοήθεια του κιθαρίστα του, φλερτάροντας με τον ήχο του σκοτεινού καμπαρέ και δίνοντας ένα μοναδικό show…
Από τότε που γνωριστήκαμε γίναμε φίλοι, κάνουμε παρέα, έρχεται στα live μας, είναι εκείνος που καλωσορίζει τον ακροατή στο νέο άλμπουμ των New Zero God και παραλίγο να γίνω και κουμπάρος του. Το να του πάρω λοιπόν συνέντευξη ήταν πολύ εύκολο, γιατί όταν βρισκόμαστε συζητάμε πάντα για κάτι και πλέον ξέρω τι να τον ρωτήσω. Απλά του εξήγησα ότι αυτό που θα γράψω θα είναι μια συρραφή από την συνέντευξη και από άλλα πράγματα που κατά καιρούς λέμε. Αυτή την φορά μόλις έχει έρθει από μια εμφάνισή του στην Στοκχόλμη και καθόμαστε στο μπαλκόνι του σπιτιού μου ηχογραφώντας όσα λέγονται, πότε κάνοντας τη συνέντευξη και πότε σχολιάζοντας άσχετα πράγματα...

Sex Gang Children (1984)

- Έπαιξες σε κάποιο άλλο συγκρότημα πριν τους Sex Gang Children;

Όχι. Έπαιξα για πλάκα μπάσο μια φορά στο συγκρότημα ενός φίλου, αλλά όχι στα σοβαρά. Η πρώτη μου μπάντα ήταν οι Sex Gang Children.
- Είχα διαβάσει ότι το όνομα σας το είχε βρει ο Malcolm McLaren;
Βασικά ο Boy George έψαχνε κατάλληλο όνομα για το συγκρότημά του αλλάζοντας ονόματα σχεδόν κάθε δυο εβδομάδες μέχρι να βρει το κατάλληλο. Αυτό ήταν ένα από αυτά τα ονόματα. Συναντηθήκαμε και του ζήτησα, αν δεν του κάνει το όνομα Sex Gang Children, να μου δώσει το δικαίωμα να το χρησιμοποιήσω εγώ. Δεν ξέρω πάντως αν ήταν ιδέα του McLaren. Το Sex Gang Children είναι από ένα βιβλίο του William S. Burroughs και η αλήθεια είναι ότι δεν άρεσε καθόλου στα υπόλοιπα μέλη της μπάντας του Boy George, και ειδικότερα στον John Moss, τον ντράμερ του. Για εμένα ήταν κάτι σαν μια βασιλική κορώνα που κανείς δεν την ήθελε και την οποία την έκανα δική μου βγάζοντάς την από τον βούρκο...

Ο Andi είναι ένας άνθρωπος που φροντίζει να είναι όσο μπορεί in character: Κάποιες φορές είναι ο Ελληνο-Βρετανός Andreas McElligott και κάποιες άλλες είναι ο Andi Sex Gang, ένας άνθρωπος που συνέχεια σκέφτεται στίχους και μουσική από τότε που το Never Mind The Bollocks των Sex Pistols του άλλαξε την ζωή.

Andi Sex Gang (1982)

- Πως σου ήρθε η ιδέα να ασχοληθείς με την μουσική; Ήταν το punk rock; Σε επηρέασε δηλαδή εκείνη η ατμόσφαιρα; Ξεκίνησες από το Λονδίνο, έτσι δεν είναι;
Ήταν το Never Mind the Bollocks των Sex Pistols. Αυτό ήταν το άλμπουμ που πραγματικά με ταρακούνησε. Ένιωσα πως ήταν αληθινό από κάθε άποψη. Ένα κλασσικό, ένα μεγάλο άλμπουμ. Φυσικά, είχα από πριν μουσικές επιρροές αφού η μουσική έπαιζε σημαντικό ρόλο στην ζωή μου από τότε που ήμουν παιδί. Ωστόσο, ακόμα και μετά το Never Mind the Bollocks πέρασε καιρός μέχρι να ασχοληθώ σοβαρά με την μουσική επειδή περνούσα μια πολύ πολιτικοποιημένη περίοδο της ζωής μου. Εκείνη την εποχή, στα τέλη της δεκαετίας του ’70, στο Λονδίνο υπήρχαν βίαιες πολιτικές εξελίξεις. Όπως γνωρίζεις υπήρχε μια ατμόσφαιρα σύγκρουσης ανάμεσα στην αριστερά και την άκρα δεξιά και μετά την τελευταία μου σύλληψη ήταν που αποφάσισα να ασχοληθώ με την μουσική. Έτσι κι αλλιώς η πολιτική ομάδα της οποίας ήμουν μέλος είχε διαλυθεί. Το Dirk Wears White Sox των Adam and the Ants επίσης με επηρέασε πολύ. Και οι Wire με το πρώτο τους άλμπουμ. Ξέρεις, λέμε τώρα punk rock, αλλά το μουσικό φάσμα που καλύπτουν αυτές οι λέξεις είναι πολύ ευρύ. Από τους Sex Pistols το πήραν οι Wire και κατόπιν οι Joy Division ανήγαγαν το punk σε ένα άλλο επίπεδο.
- Είναι τρομερή αυτή η αλληλοεπίδραση που ασκούν οι Αμερικάνοι καλλιτέχνες στους Βρετανούς και το αντίστροφο. Ο/Η Jane/Wayne County λέει ότι  ο Bowie έκλεψε την ιδέα της ανδρόγυνης εμφάνισης του Ziggy Stardust από το θεατρικό έργο του Andy Warhol, Pork. Oι Ramones επηρέασαν τους Άγγλους πάνκηδες και στη συνέχεια οι Sex Pistols πήγαν στην Αμερική και εμφύσησαν την αγγλική punk κουλτούρα στην αμερικάνικη νεολαία... Είναι μια συνεχής ανταλλαγή ανάμεσα σε αυτούς τους δύο λαούς. Ένα συνεχές πολιτισμικό ping pong... (Παρατηρώ, προσπαθώντας να στρέψω τη συζήτηση αλλού).

Μην ξεχνάς ότι είχε προηγηθεί η αλληλεπίδραση των Beatles με τους Beach Boys και ειδικότερα μεταξύ του Brian Wilson και του Paul McCartney. Ήταν σαν να έβγαλε ο ένας το Pet Sounds και ο άλλος στο Λονδίνο να το άκουσε και έτσι να βγήκε το Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band. Ήταν κάτι σαν αλληλοσεβασμός, ένας υγιής ανταγωνισμός. Oπως ένας αγώνας τένις όπου αντί για μπαλάκι ανταλλάσσονται επιρροές. Λένε ότι το punk είναι αμερικάνικο και ότι ο Iggy Pop είναι ο νονός του αλλά εγώ πιστεύω ότι το punk ήταν ένας πολύ βρετανικός τρόπος έκφρασης. Και μπορώ να πω, κυρίως αγγλικός τρόπος έκφρασης.
- Γιατί το punk απεχθανόταν τους Beatles; Ας πούμε ο στίχος των Clash “Phoney Beatlemania has bitten the dust…”
Πιστεύω πως σε αυτό τον στίχο του Strummer η λέξη “phoney” (Ψεύτικος) έχει όλη την βαρύτητα. Δεν υπήρχε κάποιος λόγος για να μισήσεις τους Beatles, οι άνθρωποι ήταν ξεκάθαρα καλλιτέχνες. Αυτό που ήθελε να πει ο Joe ήταν ότι ο κόσμος φανατίζεται με πολλά ψεύτικα πράγματα. Κατασκευασμένα... Δες τα σημερινά είδωλα των τηλεπαιχνιδιών, ας πούμε...

Μια Πρωτοχρονιά ο Andi ήρθε στο σπίτι με την γυναίκα του και την περάσαμε μαγειρεύοντας ώσπου να αλλάξει ο χρόνος. Ταυτόχρονα χορεύαμε και πίναμε κρασί ενώ ακούγαμε στην τσίτα ένα διπλό best των Slade που είχα σπίτι μου, με τον Andi να φωνάζει δίπλα στο ηχείο “Άκου την παραγωγή! Ακου πόσο γαμιστερός είναι αυτός ο μεταλλικός ήχος!!! Θεέ μου, είχα ξεχάσει πόσο ωραίοι ήταν αυτοί οι δίσκοι των '70ς…”
Το 2017 του πήρα συνέντευξη για την ραδιοφωνική εκπομπή μου και η αλήθεια είναι πως ήταν μια πολύ ιδιαίτερη εκπομπή γιατί κάναμε πλάκα. Υποτίθεται πως τον βρίσκω τυχαία κάπου στην Αθήνα και τον πείθω να κάνουμε τη συνέντευξη εξαγοράζοντάς τον με σουβλάκια. Ακόμα θυμάμαι και γελάω με την φάση που μου περιγράφει πως όταν ήταν μικρός άκουγε το ραδιόφωνο καθώς ο αδερφός του τσακωνόταν με την μητέρα τους όταν ξαφνικά ο ραδιοφωνικός παραγωγός έβαλε να παίξει κάποιο τραγούδι του Marc Bolan. Ο Andi μαγεύτηκε από το τραγούδι αλλά ο καυγάς ανάμεσα στον αδερφό και την μάνα του δεν του επέτρεπε να το ακούσει, οπότε ούρλιαξε με όλη την δύναμη που είχε στα πνευμόνια του «ΣΚΑΣΤΕ!!!», πράγμα που είχε αποτέλεσμα...
Το 1970 ήταν η χρονιά που ο Mick Ronson άρχισε να παίζει κιθάρα για τον David Bowie. Έκατσε μαζί του μέχρι το 1973, ύστερα έκανε ένα πέρασμα από τους Mott The Hoople και μετά αφοσιώθηκε στην παραγωγή δίσκων. Έκανε την παραγωγή σε πολλά άλμπουμ του Lou Reed όπως το Transformer, αλλά και το Seasons in the Sun του Terry Jacks, κάμποσα του Morrissey, κάποια του Ian Hunter, της Helen Foley, του David Johansen αλλά και την παραγωγή του άλμπουμ Arco Valley του Andi Sex Gang το 1988.

"Ήταν υπέροχος!" μου λέει και συνεχίζει: "Έμαθα πολλά πράγματα από τον Mick. Κάναμε το pre-production στο Λονδίνο και μετά πήγαμε αεροπορικώς στην Φλωρεντία της Ιταλίας για τις ηχογραφήσεις. Πραγματικά η συμβολή του σε αυτό το άλμπουμ ήταν μοναδική. Έβαλε όλο του τον εαυτό και του χρωστάω πολλά στο ότι καταφέραμε να ολοκληρώσουμε το άλμπουμ παρ' όλες τις δυσκολίες που υπήρχαν με τον μάνατζέρ μου, τους μουσικούς που είχα τότε, αλλά και την δισκογραφική εταιρία πίσω στο Λονδίνο... Ο Mick όμως τα έβαλε όλα σε μια τάξη και του χρωστάω πολλά".
- Πως και επέλεξες τον Ronson για παραγωγό; Γούσταρες ποτέ το glam rock;
Φυσικά και γούσταρα Marc Bolan, T. Rex, David Bowie, Roxy Music…
- …Τους Slade;
Για να είμαι ειλικρινής τους Slade τους εκτιμώ περισσότερο τώρα. Ξέρεις μερικές φορές σου αρέσουν κάποιοι καλλιτέχνες και με τον καιρό ανακαλύπτεις πως σου αρέσουν και κάποιοι άλλοι που τους επισκίαζαν. Ας πούμε μου αρέσουν περισσότερο οι Cocteau Twins σήμερα από ότι μου άρεσαν τότε... Το ίδιο και με άλλους...  Όπως οι Blancmange. Την εποχή αυτών των συγκροτημάτων γούσταρα περισσότερο τους Theatre of Hate αλλά έτσι κι αλλιώς πάντα σου παίρνει καιρό να εκτιμήσεις κάποια συγκροτήματα γιατί άλλα μεγαλύτερα μπαίνουν μπροστά τους... Ο Kirk Brandon των Theatre of Hate/Spear of Destiny, είναι ένας άνθρωπος που τα δίνει όλα πάνω στην σκηνή. Δεν ξέρω πως το κάνει αλλά δουλεύει πολύ σκληρά.

(Αυτό μου δίνει την ευκαιρία να του κάνω την επόμενη ερώτηση για να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα).
- Η φωνή του Brandon πιάνει ψηλές νότες όπως αυτή του Ian Astbury των Cult. Κάπου είχα διαβάσει παλιά πως τον όρο “Gothic Rock” τον επινόησε ο Mick Mercer όταν έγραφε στην Sound ή στο Zig Zag για να χαρακτηρίσει τον ήχο των Sex Gang Children αλλά, αν και μιλάμε συχνά - μου είχε ζητήσει και του έστειλα κάτι κρητικά τραγούδια για τον γάμο του πριν 2-3 χρόνια - δεν τον έχω ρωτήσει ποτέ αν ισχύει αυτό με τον ορό Gothic Rock... 'Εχω διαβάσει και την άλλη εκδοχή που έχει πει και ο Astbury πως ο όρος βγήκε από ένα κτήριο στο οποίο έμενες και λεγόταν Visigoth Towers. Ποιο ισχύει;

Visigoth Towers ήταν ένα όνομα που είχαν δώσει ο Ian Astbury με τον Billy Duffy, τον κιθαρίστα των Cult, στην κατάληψη που έμενα. Στο Brixton ήταν το μέρος που βρισκόμασταν όλοι και ενώ μια μέρα ήμασταν σε ένα cafe και ετοιμαζόμασταν να φύγουμε για βρετανική περιοδεία, ο Terry McLeay, ο κιθαρίστας της πρώτης σύνθεσης των Sex Gang Children, είχε αργήσει να έρθει. O Billy Duffy έμενε ένα τετράγωνο μακριά μου και έπαιζε ακόμα με τους Theatre of Hate, δεν είχε δηλαδή πάει στο συγκρότημα του Astbury. Μου είπε, «Αν δεν σκάσει μύτη ο Terry θα έρθω εγώ στην περιοδεία των Sex Gang Children αφού τα ξέρω τα τραγούδια...». Άλλα 10 λεπτά αν αργούσε να έρθει ο Terry θα ερχόταν ο Billy στην θέση του... Πρόλαβε όμως και ήρθε την τελευταία στιγμή. Τέλος πάντων, ο Astbury με τον Duffy με φώναζαν «ο Κόμης» από τον Count von Count (The Count) της παιδικής σειράς Sesame Street και φαντάζομαι πως το κτήριο το ονόμασαν Visigoth Towers γιατί έμενα εγώ εκεί και άραζαν κι αυτοί μαζί μου... Του Ian του άρεσε να με φωνάζει "Goth Goblin" (ο Γότθος Καλικάντζαρος)... Παρατσούκλια μωρέ... καταλαβαίνεις τώρα...
- Εχετε κρατήσει επαφή; Μιλάτε ακόμα;
Μπα... Όχι, έχουμε να επικοινωνήσουμε τέσσερα-πέντε χρόνια... Οι ζωές μας έχουν πάρει διαφορετικούς δρόμους.
- Κάποιοι φίλοι μου, μου λέγανε πόσο απογοητευμένοι είναι που ο Ian έκανε την περιοδεία με τους Doors (του λέω με ειλικρίνεια).
Ε, και γιατί όχι; Στο κάτω-κάτω, τα μέλη των Doors τον επέλεξαν για να το κάνει...

(Ο κινηματογράφος είναι μια από τις μεγάλες του αγάπες και μαζί του έχει φέρει ταινίες σε dvd).
"Εφερα να δούμε το The Monster Club με τον Vincent Price!", λέει ο Andi. "Αλήθεια, ξέρεις ότι ο Peter Cushing γεννήθηκε στις 26 Μαΐου, ενώ ο Christopher Lee και ο Vincent Price στις 27 Μαΐου; Διαφορετικές χρονιές φυσικά... Ο Cushing ήταν ένας πραγματικός τζέντλεμαν! Πολύ καλός άνθρωπος..."

Sex Gang Children (1882)

Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’80 και ενώ ο Andi βρισκόταν στην Μπολόνια της Ιταλίας, έχασε την τελευταία στιγμή το τραίνο ει. Το τραίνο αυτό έγινε στόχος τρομοκρατικής επίθεσης με πολλά θύματα και όσοι ήξεραν που βρισκόταν νόμισαν ότι ο Andi είναι ανάμεσα στους νεκρούς.
- Μα σοβαρά τώρα, τι γύρευες μόνος σου στην Ιταλία;
Έγραφα μουσική για την ταινία Phenomena του Dario Argento με πρωταγωνίστρια την Jennifer Connelly. Διασκεδάσαμε πολύ με τον Dario. Είναι υπέροχο άτομο. Στην Αγγλία και στην Αμερική η ταινία βγήκε με τον τίτλο Creepers.Έπαιζε και ο καταπληκτικός Donald Pleasence, ο οποίος παίζει και στο The Monster Club!!!

Toυ κάνω μια αφελή ερώτηση που την είχα απορία εδώ και χρόνια:
- Πριν που λέγαμε για τους Joy Division, κάθε πόλη στην Μεγάλη Βρετανία είχε τον δικό της ήχο. Άλλο ήχο το Leeds, άλλον το Manchester, άλλον το Liverpool…
Ναι, θα μπορούσα να πω πως εξέλισσαν τους ήχους που υπάρχουν στο περιβάλλον της κάθε πόλης. Εκείνη την εποχή το Λονδίνο είχε μεγάλη πολιτιστική ποικιλία. Οι πόλεις όμως τις οποίες αναφέρεις, δεν ήταν τόσο κοσμοπολίτικες και είχαν το δικό τους τοπικό χρώμα, την δική τους γεύση και ο ήχος αυτών των συγκροτημάτων ταιριάζει με το περιβάλλον της πόλης τους...

Έχει δίκιο! Θυμάμαι τον Rob Halford, των Judas Priest, να αναφέρει σε ένα ντοκιμαντέρ για το Heavy Metal, πως το Birmingham στο οποίο πήγαινε σχολείο και από όπου προέρχονταν οι Black Sabbath, ήταν μια βιομηχανική πόλη «στην οποία ακούγεται το συνεχές μεταλλικό χτύπημα από τις πρέσες των εργοστασίων και των χυτηρίων, οπότε... τι άλλο πέρα από σκληρό ροκ θα μπορούσε να βγει από αυτή την πόλη;»

Andi (2007)

- Και πως ακούγονται όλοι αυτοί στα αυτιά ενός Λονδρέζου που έχει τον ήχο της δικής του πόλης; Για παράδειγμα δηλαδή, τα συγκροτήματα του Manchester όπως οι Joy Division, θα μπορούσαμε να πούμε πως σας ακούγονταν «εξωτικά» κατά κάποιον τρόπο; Ρώτησα...
Ναι... κοίτα, εγώ και η παρέα μου δεν σκεφτόμασταν «α! Να αυτό το συγκρότημα έχει τον αντιπροσωπευτικό ήχο της τάδε πόλης, απλά λέγαμε πως αυτό το συγκρότημα ακούγεται υπέροχο...». Έχει να κάνει με την μουσική και μόνο...
- Έχει άραγε συνειδητοποιήσει ο μέσος Άγγλος μουσικός, από όποια πόλη κι αν προέρχεται, πως αν θέλει να κλείσει μια εμφάνιση σε μια ξένη χώρα, έχει το αβαντάζ πως μόλις ο τοπικός διοργανωτής ακούσει ότι το συγκρότημα είναι αγγλικό ή αμερικάνικο το κλείνει πολύ πιο εύκολα από συγκροτήματα από άλλες χώρες; Ακόμα και αν οι μουσικές ικανότητες κάποιων ιταλικών, ισπανικών ή γερμανικών συγκροτημάτων είναι πολύ μεγαλύτερες από του αγγλικού; Ξέρει ο Άγγλος μουσικός πως υπερτερεί σε αυτόν τον τομέα από συγκροτήματα άλλων χωρών;
Κοίτα να δεις, τα Αγγλικά συγκροτήματα έχουν δημιουργήσει μια πολύ καλή φήμη όσον αφορά στην μουσική λόγω του Αγγλικού life style. Αυτή η επιλογή που είχαμε να κάνουμε παλιά, δηλαδή ή να καταταγούμε στον στρατό ή να γίνουμε μουσικοί και να σχηματίσουμε ένα συγκρότημα...
- Η, να γίνεις ποδοσφαιριστής...
Και αυτό, αν και εκείνη την εποχή που μιλάμε, δεν ήταν ακόμα τόσο καλή επιλογή όσο είναι πλέον σήμερα... Η ζωή μας ήταν σκληρή και όλη η υπόλοιπη Ευρώπη ήταν πολύ πιο πολιτισμένη από εμάς και ζούσε μια καλύτερη ζωή. Αυτό όμως έκανε την Αγγλία ένα εύφορο έδαφος για καλλιτεχνική έκφραση. Είχες να ζήσεις έντονα, να νιώσεις πολλά και υπήρχε χώρος και ελευθερία να τα εκφράσεις. Αν υπάρχουν πολλοί πεινασμένοι άνθρωποι σε ένα μέρος, υπάρχουν πολλές πιθανότητες να επαναστατήσουν. Εμείς είχαμε πολιτιστικές επαναστάσεις... Σαφώς είναι μαλακία που ένας διοργανωτής θεωρεί υποδεέστερη μια μπάντα από την Ελλάδα, την Ιταλία ή την Ισπανία σε σχέση με μια αγγλική μπάντα που μπορεί να παίζει χάλια μόνο και μόνο επειδή είναι από την Αγγλία, αλλά αν προσπαθήσουμε να θυμηθούμε τις αρχές της δεκαετίας του ’80, δεν υπήρχε και τόσο πολύ καλό υλικό στην Ευρώπη. Οπότε βρήκαν οι αγγλικές μπάντες χώρο για να χτίσουν το καλό όνομα που έχουν. Πλέον έχω δει πολλά καλά συγκροτήματα σε διάφορες πόλεις της Ευρωπαϊκής ηπείρου. Άσχετα όμως από αυτό, αν και προσπάθησαν να γίνουν punk ή post punk, ο τρόπος ζωής τους και η κουλτούρα τους ήταν κάτι διαφορετικό από των Βρετανών.

Andi (1983)
- Πριν λίγο καιρό έπαιξες στη Σουηδία με τους Sex Gang Children;
Ναι, πρόσφατα...
- Και τώρα θα βγεις για την αγγλική περιοδεία “Electric Jezebel Tour – May 2019”;
Ναι, είναι μια περιοδεία που οργανώνουμε και προμοτάρουμε εμείς οι ίδιοι με την ραδιοφωνική εκπομπή Songs of Preys που ασχολείται και με τις διοργανώσεις συναυλιών. Όπως λέει και ο παραγωγός της, ο Mark Musolf, «οι άνθρωποι πληρώνουν για να δουν το συγκρότημα κι όχι τον διοργανωτή...».

Ξανά λοιπόν DIY, Do It Yourself, το οποίο είναι εύκολο να κάνεις στην Βρετανία. Σηκώνεις το τηλέφωνο και νοικιάζεις τον χώρο για τις ημερομηνίες που θέλεις...
- Αυτή την φορά θα παίξετε στο 100 Club στο Λονδίνο;
Όχι τώρα στην περιοδεία του Μάη, αλλά στις 31 Οκτωβρίου για το Halloween…
- Και τι μου έλεγες πως ήταν δύσκολο να κλείσετε το 100 Club λόγω κάποιων συγκροτημάτων που παίζουν διασκευές;
Χαχαχα... ναι... αυτό είναι ένα από τα τελευταία ιστορικά κλαμπ που υπάρχουν ακόμα αλλά στην τελευταία Βρεταννική μας περιοδεία δεν βρίσκαμε ελεύθερο Σάββατο να κλείσουμε γιατί ήταν κλεισμένο από συγκροτήματα που παίζουν διασκευές. Βγαίνουν εύκολα λεφτά για το κάθε μαγαζί και υπάρχουν πολλά τέτοια γκρουπ.
- Όταν μιλάς για cover bands, συγκροτήματα που παίζουν διασκευές, εννοείς για μπάντες που μιμούνται...

Ναι! Μιμητές, όχι συγκροτήματα που διασκευάζουν πραγματικά κάποια τραγούδια στο δικό τους ύφος. Εδώ μιλάμε για απομιμήσεις. Οι The Sex Pistols Experience ή οι Cureheads… συγκροτήματα που τα κλείνεις να παίξουν τραγούδια ας πούμε των Cure αν δεν έχεις τα λεφτά να κλείσεις τους Cure… Ακόμα και εμφανισιακά είναι πιστά αντίγραφα...

Γνωρίζω πολύ καλά για τι πράγμα μιλάει ο Andi, μιας και ο Gary Clarke, ο τραγουδιστής των Cureheads είναι φίλος μου και φανατικός των Flowers of Romance. Με είχε προσκαλέσει τo 2012 να τραγουδήσω σε μια διασκευή του τραγουδιού του David Bowie “Everyone says hi” για την ενίσχυση του Sophie Lancaster Foundation και τότε μου είχε πει για μια συναυλία-έκπληξη που είχε κάνει με τους Cureheads στην Ισπανία, όπου ο κόσμος δεν γνώριζε ποια μπάντα θα έπαιζε στο κλαμπ εκείνο το βράδυ και όταν βγήκαν στην σκηνή, καθώς ήταν σκοτάδι, όλοι νόμισαν πως επρόκειτο για τους ίδιους τους Cure οπότε έγινε ένας σχετικός πανικός...
Αφήσαμε το μπαλκόνι και βγήκαμε να πιούμε έναν καφέ.
Τραβήξαμε περπατώντας για την Απλίκα, το καφέ-μπαρ του Γιώργου του Ορφανουδάκη, που κάποτε έπαιζε τύμπανα στους Brush.
Ο Andi πρότεινε να ηχογραφήσουμε σαν ντουέτο το “In the Port of Amsterdam” του Jacques Brel αλλά να πειραματιστούμε ώστε να βγει κάτι διαφορετικό από αυτό που είχε κάνει ο David Bowie.
Έτσι λοιπόν, ρίχναμε στον δρόμο ιδέες μέχρι που φτάσαμε στο μαγαζί.
Μετά τις σχετικές συστάσεις, εξήγησα στον Andi ότι το μαγαζί αυτό λειτουργεί και ως γκαλερί και κάνει εκθέσεις ζωγραφικής, φωτογραφίας κλπ. Ανέβηκε στον πάνω όροφο και άρχισε να κοιτάζει τους πίνακες...

Έκθεση ζωγραφικής του Andi στη Βρετανική Βιβλιοθήκη

"Ξέρεις, ζωγραφίζω κι εγώ και έχω λάβει μέρος σε εκθέσεις ζωγραφικής στο Los Angeles, στο San Francisco, στην Πράγα και στο Λονδίνο. Αυτή του Λονδίνου ήταν μια συνδιοργάνωση του BBC με την Βασιλική Πινακοθήκη... Μου αρέσει το μέρος... Θα μπορούσα άραγε να κάνω μια έκθεση στην Απλίκα"; ρώτησε τον Γιώργο κι εκείνος συμφώνησε. Αντάλλαξαν emails  και ο Andi είπε ότι θα του έστελνε φωτογραφίες από τις δουλειές του.

Ύστερα καθίσαμε σε μια ήσυχη γωνιά για να απολαύσουμε τον καφέ μας και να συνεχίσουμε την συζήτηση...

- Κι αυτή η σύγκριση που γίνεται ανάμεσα στους Beatles και τους Rolling Stones; Τον ρώτησα...
Αχ, ναι... αν σου αρέσει ο ένας ή ο άλλος... ήταν και οι δύο εξαιρετικές μπάντες και ιδιαίτερα σημαντικές.
- Πραγματικά δεν θα καταλάβω ποτέ πώς άντεχαν οι Beatles να δίνουν δύο συναυλίες την ημέρα στην αμερικάνικη περιοδεία τους...
Μα το κάνανε κι όταν έπαιζαν και στο Αμβούργο... και όπως γνωρίζεις, τότε ήταν που ο Θεός ανακάλυψε το speed… Στο Αμβούργο οι Beatles τρέφονταν με αμφεταμίνες... Έπρεπε να το κάνουν. Δεν γινόταν αλλιώς. Και ήταν υπέροχοι όπως και οι Stones, και στο κάτω-κάτω, ό,τι και να λέει ο καθένας για τον έναν ή τον άλλον, είναι η μουσική τους που θα μείνει για πάντα.
- Νομίζω ότι το βασικό εξαγώγιμο προϊόν της Αγγλίας πριν τους Beatles ήταν το κρέας και εκείνοι έγιναν ο λόγος που η χώρα δημιούργησε μια νέα βιομηχανία και άρχισε να εξάγει και μουσική...
Ναι... Πουλούσε πάντως και όπλα. Να μην το ξεχνάμε αυτό... Η Βρετανία είχε την μεγαλύτερη βιομηχανία όπλων στον κόσμο αλλά νομίζω πως η μουσική το άλλαξε αυτό και αν δεν έγινε η μουσική το κορυφαίο εξαγώγιμο προϊόν μας, τουλάχιστον πλησίασε την πρώτη θέση... Κι αυτό προήλθε από τον κόσμο. Από την βάση, απ τον καθημερινό άνθρωπο. Δεν ήταν ένα κατασκεύασμα που το κατεστημένο επέβαλε στους ανθρώπους. Η μουσική διέρρηξε τα τείχη και έγινε η αιτία για μια πολιτιστική επανάσταση...
- Και όπως βλέπεις, Andi, επιστρέφουν πολλοί καλλιτέχνες από τα παλιά με νέες δουλειές, όπως ο Joe Jackson, η Suzi Quatro… (Γουρλώνει τα μάτια του στο άκουσμα του ονόματος!)
Εντυπωσιάστηκα πραγματικά από την νέα της δουλειά. Είναι τόσο δυναμική που ακούγεται πεινασμένη κι αυτό είναι καλό... Δεν το κάνει για κανέναν άλλο λόγο πέρα από το ότι έχει ένα σκοπό. Κι όταν έχεις σκοπό, φαίνεται στην τέχνη σου...
- Πότε κυκλοφορεί το επόμενο άλμπουμ σου από την δική σου δισκογραφική εταιρία;
Με την δική μου εταιρία, την Liberation London, θα κυκλοφορήσω σε χρωματιστό βινύλιο την επανέκδοση του Re-Enter The Abyss (The 1985 Remixes) και σε CD το Sex Gang Children-In Session, το οποίο θα έχει ακυκλοφόρητες ηχογραφήσεις καθώς και ηχογραφήσεις από ένα John Peel Session. Θα διατίθενται πριν την επίσημη κυκλοφορία τους, αποκλειστικά στην περιοδεία “Electric Jezebel Tour – May 2019”. Ίσως στο τέλος του Μαΐου να γίνει και η επίσημη κυκλοφορία και να αρχίσει και η διανομή...
- Κι όσοι ζουν σε κάποια χώρα όπως η Ελλάδα πως θα μπορούν να τα αποκτήσουν;
Στέλνοντάς μας παραγγελία στο web site…
- Θα έχεις κι άλλη μια κυκλοφορία όμως, μέσω της Αμερικάνικης Cleopatra Records αυτή την φορά...
Είναι ένα box-set με όλες τις κυκλοφορίες των Sex Gang Children σε εννέα CD που είναι προγραμματισμένο να κυκλοφορήσει αυτό τον μήνα, τον Μάρτιο.
-  Άρα πρέπει να βιαστώ να γράψω την συνέντευξη...
Χαχα... ναι... παρεμπιπτόντως, θα βγουν και τα σιγκλάκια των Sex Gang Children σε ένα δίσκο σε μπλε βινύλιο... Μου αρέσουν τα χρωματιστά βινύλια γιατί συγκρατούν την αίσθηση του άλμπουμ...
- Ναι, είναι ψυχρή η αίσθηση αν είναι μπλε, και ζεστή αν είναι κόκκινο... Μου έλεγες επίσης ότι έχεις βάλει μπρος και ένα νέο project...
Ναι, δουλεύω κάποιες ιδέες που έχω για ένα project που ονομάζω Dada Degas. Θα δοκιμάσω καινούργια πράγματα. Πάλι εγώ θα είμαι φυσικά... Με τους Sex Gang Children αλλά και ως Andi Sex Gang ήταν ίδια η εφαρμογή της φαντασίας μου και την προέκτεινα όσο έπαιρνε. Με τους Dada Degas όμως, νιώθω πως υπάρχουν νέοι δρόμοι για να εξερευνήσω και επειδή ένα νέο σχήμα δεν έχει παρελθόν, μπορεί κάποιος να κάνει τέχνη χωρίς ο κόσμος να ξέρει τι να περιμένει και δεν θα κατηγοριοποιήσω την μουσική μου.

- Δεν θα απευθύνεσαι δηλαδή μόνο σε οπαδούς του Gothic Rock;
Δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες στην μουσική. Η τέχνη είναι ότι είναι και δεν μπαίνει σε κατηγορίες. Πιστεύω πως θα έρθουν άνθρωποι που γνωρίζουν τις προηγούμενες δουλειές μου αλλά και άνθρωποι που θα είχαν απλά την περιέργεια να δουν τι είναι αυτό που κάνω τώρα...
- Αφού θεωρείς πως δεν πρέπει να υπάρχουν όρια στην μουσική, έχεις κάποιο χορευτικό τραγoύδι που να σου αρέσει; Από την soul ή την disco ας πούμε;
Χαχα! Τι εννοείς «χορευτικό»; Θα μπορούσα να χορέψω οτιδήποτε... χαχαχα... ναι, το “Funky Town” των Lipps Inc. το οποίο μπορεί να είναι παλιό αλλά ακόμα το ακούω μερικές φορές. 'Ηταν ένα πολύ καλό κομμάτι...

Σε μια εκδρομή μας στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, βρέθηκα να τον τραβάω φωτογραφίες από ψηλά όσο εκείνος απήγγειλε με στόμφο μπροστά στην βίντεο κάμερα που κρατούσε η Lara, η γυναίκα του, ένα κείμενο που είχε γράψει στο αυτοκίνητο.

Η τέχνη για τον Andi όχι μόνο δεν έχει όρια, αλλά η μορφή της αλλάζει από ήχο σε εικόνα, γίνεται ειρωνική, σοβαρή, δραματική ή ότι άλλο χρειάζεται αρκεί να βρίσκεται ένας τρόπος έκφρασης για να μεταφέρεται το μήνυμα...

Πίσω στο σπίτι, έχει πια νυχτώσει, οι μπύρες έχουν αδειάσει και τα πατατάκια τελειώνουν. Το Monster Club πλησιάζει στο τέλος του και καθώς έχουμε απλωθεί στις καρέκλες μας, βλέπουμε τον Vincent Price να προτείνει στα υπόλοιπα τέρατα της λέσχης να γίνει μέλος και ο χαρακτήρας του John Carradine. “Mα δεν είμαι τέρας!!!” Διαμαρτύρεται ο Carradine. “Φυσικά και είσαι…” του απαντά ο Price. “Είσαι το μεγαλύτερο τέρας από όλα!!! Στα τελευταία 60 χρόνια οι άνθρωποι εξολόθρευσαν πάνω από 150 εκατομμύρια ανθρώπους. Και οι μέθοδοι τις οποίες χρησιμοποίησαν απαιτούν την απόλυτη εκτίμησή μας. Χωρίς να διαθέτουν τα νύχια και τα δόντια που έχουμε εμείς, αυτοί εφεύραν όπλα, στρατόπεδα συγκέντρωσης, θαλάμους αερίων, βόμβες, αεροπλάνα, μαχαίρια, εκρηκτικές παγίδες, ξιφολόγχες, ρουκέτες, υποβρύχια, αεροπλανοφόρα και αυτοκίνητα. Έχουν μάλιστα βρει έναν τρόπο να σκορπίσουν με μια φονική αρρώστια κάθε ζωντανό οργανισμό αυτού του πλανήτη! Κι ας μην πω τίποτα για την πυρηνική ενέργεια...”. Μετά από αυτό, όλα τα τέρατα συμφώνησαν να γίνει ο άνθρωπος, επίτιμο μέλος του κλαμπ τους...

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΙΣ ΕΚΠΟΜΠΕΣ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΠΟΥΓΟΥΝΑ στο Blackout Radio Show...