Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Σήμερα έβαλα να ακούσω το άλμπουμ Secondhand Daylight των Magazine. Το εξώφυλλο είναι λίγο ταλαιπωρημένο γιατί ετούτος εδώ ήταν για πολλά χρόνια ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους. Ουσιαστικά, αυτό το συγκρότημα πήρε το punk (μαζί με μερικούς άλλους, φυσικά), το έκανε post-punk, και το πήγε προς μια ιδιαίτερη κατεύθυνση, δικαιολογώντας την περφεξιονιστική χρήση κάποιων οργάνων όπως τα πλήκτρα, και κάποιων διαφοροποιήσεων στην δομή των τραγουδιών (παραπάνω μουσικά μέρη από ένα απλό κουπλέ-ρεφρέν).

Πέρα από την όποια γκρίνια μας για το internet ή τα social media όλοι πλέον ξέρουμε πως σε αυτόν τον ωκεανό παραπληροφόρησης, προπαγάνδας και προβολής της ανθρώπινης κουταμάρας, υπάρχουν και πολλά καλά πράγματα. Ίσως αυτά τα πρώτα χρόνια με το internet να ξεσαλώσαμε μέχρι να μάθουμε πως παίζεται αυτό το νέο παιχνίδι αλλά ελπίζω πως πολλοί από εμάς αρχίζουν πλέον να αντιλαμβάνονται που θα βρουν αυτό που τους ενδιαφέρει. Αυτό που πάντα φυσικά θα προβάλλεται ξεδιάντροπα, είναι σίγουρα το φθηνό προϊόν που προορίζεται για μαζική κατανάλωση. Το καλό πράγμα όμως, αυτό που ενδιαφέρει μια άλλη μερίδα ανθρώπων, υπάρχει στο internet και περιμένει να ανακαλυφθεί…

Συνέντευξη: Μιχάλης Πούγουνας

Επιστρέφουν οι Common Sense μετά από μακροχρόνια απουσία, με φρέσκο ήχο και πολύ όμορφα τραγούδια. Τα τελευταία χρόνια ένας φίλος δισκομανής με έχει φάει να του πουλήσω το σιγκλάκι «Grotesque» που είχε κυκλοφορήσει η μπάντα το 1993 αλλά ακόμα παίζω γερή άμυνα. Την ευκαιρία να ακούσω τα νέα τραγούδια μου την έδωσε ο Χρήστος Ζούμπας και με την ευκαιρία τον ρώτησα μερικά πράγματα γι' αυτή την δουλειά...

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Φέτος, το άλμπουμ Phaedra των Tangerine Dream, κλείνει μισό αιώνα. Ήταν το 1974, όταν κυκλοφόρησε αυτό το άλμπουμ που άλλαξε το τοπίο της μουσικής. Η ηχογράφησή του ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 1973 στο The Manor, το στούντιο που είχε ο ιδιοκτήτης της Virgin, Richard Branson, στο μικρό χωριό Shipton-on-Cherwell στα βόρεια της Οξφόρδης.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Το Wish You Were Here των Pink Floyd κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 1975 και είναι το ένατο άλμπουμ τους ενώ παραμένει ένα από τα πιο αγαπημένα τους έργα, καθώς η ευγενική, παγερή του μεγαλοπρέπεια το κάνει να ακούγεται τόσο σύγχρονο σήμερα, όσο όταν είχε ακουστεί για πρώτη φορά πριν από 50 χρόνια. Η ηχογράφησή του είχε ταραχώδη κύηση, πραγματοποιήθηκε αργά και νωχελικά στο Abbey Road studio σε διάστημα μισού χρόνου και παραλίγο να διαλύσει το συγκρότημα, όπως ανέφερε ο Roger Waters το 1999, λέγοντας ότι «Το όλο πράγμα είχε καταρρεύσει στη διάρκεια της ηχογράφησης του Wish You Were Here».

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Στην δεκαετία του 80, πέρα από όλα τα άλλα, είχαμε να διαβάζουμε ένα θεότρελο περιοδικό που είχε την βάση του στην Αμερική και λεγόταν MAD. Υπήρχε όμως ένα άλλο περιοδικό, καθαρά ελληνικό και αρκετά μουσικό, που έκανε θραύση στους μουσικόφιλους της Ελλάδας. Ήταν το περιοδικό Αγκάθι το οποίο συμπεριλάμβανε διάφορα φωτομοντάζ, καυστική πολιτική σάτιρα, μουσικά ψεματάκια, φανταστικές συνεντεύξεις, φιλοσοφία και ποίηση.
Δημιουργός του Αγκαθιού ήταν ένας νεαρός που γεννήθηκε στην Κορώνεια της Λιβαδειάς στις 28 Φεβρουαρίου 1956 και μετά το εξατάξιο -τότε- γυμνάσιο κατέβηκε στην Αθήνα με σκοπό να γίνει δημοσιογράφος. Ήταν ο Θανάσης Μάνθος και ξεκίνησε δουλεύοντας για τα περιοδικά Φαντάζιο και Η Τρέλλα.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Πριν από μερικές ημέρες έπεσα πάνω στο DVD με τίτλο Adrian Borland – Walking In The Opposite Direction, ένα ντοκιμαντέρ για την ζωή και την μουσική του εγκέφαλου του αγγλικού συγκροτήματος The Sound. Πριν αρκετά χρόνια είχα δει στο διαδίκτυο ένα βίντεο όπου ο Bob Borland, ο πατέρας του, μακαρίτης από το 2017, παρακαλούσε όποιον είχε κάποιο αντικείμενο, κάποιο σουβενίρ του γιού του να έρθει σε επαφή μαζί του και μολονότι είχα ακούσει ότι κάποιοι γύριζαν ένα ντοκιμαντέρ με θέμα τον Adrian, αγνοούσα ότι είναι έτοιμο και διαθέσιμο.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Θυμάμαι ακόμα μια γελοιογραφία στο περιοδικό Αγκάθι του Θανάση Μάνθου, στην οποία υποτίθεται πως ο Alice Cooper είχε βγει από κάποια κλινική απεξάρτησης και ο Bob Ezrin του πρότεινε να κάνουν το άλμπουμ Welcome To My Nightmare. «Έχω γράψει κάποια τραγούδια που σου πηγαίνουν γάντι», του έλεγε στα καρέ της γελοιογραφίας ο Ezrin, ή κάπως έτσι τέλος πάντων, αλλά αυτό μου είχε αφήσει για χρόνια την εντύπωση πως έτσι είχαν γίνει τα πράγματα. Ήταν άραγε σωστή αυτή η εικόνα;

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Με τους anarchistwood (το όνομά τους το γράφουν με μικρό “a”) είχα κάποιους κοινούς φίλους, όπως τον Shaun Histed-Todd, έναν από τους ιδιοκτήτες του Wicked Spins Radio που μεταδίδει κάθε εβδομάδα τη ραδιοφωνική εκπομπή μου από το Devon και διοργανωτή του φεστιβάλ Alice's Wicked Tea Party. Ο έτερος κοινός γνωστός μας είναι ο Steve Brunton των Jesus Hooligan και πρώην τραγουδιστής της αγγλικής hardcore μπάντας Gout/Lager Louts.

 Το απόγευμα της Μεγάλης Τετάρτης, ο Βαγγέλης Χαλικιάς βρέθηκε στο φιλόξενο σπίτι του Μιχάλη Πούγουνα με σκοπό να καλύψει τριάντα και πλέον χρόνια καριέρας ενός από τα πιο σημαντικά κεφάλαια του ελληνικού underground. Από τους Flowers of Romance των 8t’ s και των 9t’ s στους Nexus από τα τέλη των 9t’ s ως τα μέσα των 0’ s και από κει περίπου ως το σήμερα στους New Zero God. Μεταξύ αυτών, λίγη σκηνοθεσία, λίγη ηθοποιία, αρκετό ραδιόφωνο και πολύ δημιουργία. Με αφορμή αυτή την κουβέντα που ξεκίνησε με καφέ και προχώρησε με ουίσκι, έχοντας για αρκετή ώρα στην παρέα μας και το μπασίστα των New Zero God Μιχάλη Σεμερτζόγλου, αντλήθηκαν πολλές και ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την εκάστοτε εποχή, ακούσαμε την άποψη του για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα και τον κόσμο και για την άνοδο του φασισμού, για το λόγο που θεωρεί πως ό,τι κάνεις καλό είναι να το κάνεις underground και για πολλά άλλα.

(Φωτό: George Lab)

Μεταφράζει* ο Μιχάλης Πούγουνας

Το τελευταίο εν ζωή μέλος της μπάντας των Bee Gees μιλά για το πώς τα χάλασε με τα αδέρφια του λίγο πριν πεθάνουν, πώς η γυναίκα του τον έσωσε από τα ναρκωτικά - και γιατί ζήτησε από τον Michael Jackson να σηκωθεί να φύγει από το σπίτι του. Ο Barry Gibb χαζεύει την οθόνη του laptop μου φορώντας το μαύρο καπέλο του. Βρίσκεται στο Μαϊάμι όπου ζει από το 1974, όταν η καριέρα των Bee Gees βρισκόταν σε αδιέξοδο και ο Eric Clapton είχε προτείνει ότι μια αλλαγή σκηνικού μπορεί να τους έκανε καλό. Εγκαταστάθηκαν όλοι μαζί εκεί, μετακομίζοντας στο σπίτι που ο Clapton απαθανάτισε στο εξώφυλλο του άλμπουμ 461 Ocean Boulevard. Ο Gibb δεν έφυγε ποτέ από εκεί, παρόλο που έχει άλλο ένα σπίτι στην Αγγλία. Όπως λέει, του αρέσει το Μαϊάμι επειδή του θυμίζει την Αυστραλία, όπου είχε μεταναστεύσει με τους γονείς του όταν ήταν 11 ετών.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Καλώς ή κακώς, όλοι μας έχουμε κάποια συγκεκριμένα άλμπουμ που ακούγαμε όταν ήμασταν παιδιά και όποτε μας πιάνει καμιά νοσταλγική διάθεση τα βάζουμε για να τα ξανακούσουμε. Για μένα, ένα από αυτά είναι το Technical Ecstasy των Black Sabbath, ο δεύτερος ή τρίτος δίσκος που αγόρασα στην ζωή μου (ο πρώτος ήταν το Genesis Live του 1973, ενώ το Technical Ecstasy το αγόρασα μαζί με το Greatest Hits των Abba – θέλω να πιστεύω ότι ψαχνόμουν ακόμη λόγω ηλικίας). Φαντάζομαι ότι όλα αγοράστηκαν την ίδια χρονιά, άντε να τα είχα αγοράσει με διαφορά ενός έτους. Εκείνη την εποχή είχα ένα Philips πικάπ των γονιών μου, με το ηχείο στο καπάκι που έκλεινε και γινόταν βαλιτσάκι αλλά αυτό που συνήθως κάναμε τα παιδιά της ηλικίας μου εκείνη την εποχή, ήταν να πηγαίνουμε σε κάποιο δισκοπωλείο και να ζητάμε να μας γράφουν σε κασέτες είτε επιλογές τραγουδιών από διάφορα άλμπουμ, είτε ολόκληρους δίσκους. TDK, BASF, Maxell, ήταν κάποιες από τις μάρκες. Εξήντα, ενενήντα, εκατόν είκοσι λεπτών, απλές, χρωμίου ή σιδήρου για καλύτερη πιστότητα…

Έξω έκανε κρύο κάνοντας τα τζάμια να θαμπώνουν από την διαφορά θερμοκρασίας μέσα στο δωμάτιο.
Ίσως είναι αυτή η έξαψη που έχουν οι συλλέκτες βινυλίου όταν έρχονται για κάποια έρευνα σε ανθρώπους σαν εμένα…
Τα τακούνια της χτυπούσαν ρυθμικά το ξύλινο πάτωμα του γραφείου καθώς περπατούσε πάνω – κάτω σκορπώντας το άρωμά της μέσα σε ένα σύννεφο καπνού από το τσιγάρο που ρουφούσε με μανία.
Είχε έρθει με σκοπό να με προσλάβει για να συγκεντρώσω όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούσα σχετικά με μια μπάντα από την Ουαλία…
Κάποιος της είχε πει ότι είχαν βγάλει κάμποσα βινύλια που μπορούσε να τα αγοράσει μόνο από το ίδιο το συγκρότημα.
Μου είχε πει, «Εσύ είσαι ο ντεντέκτιβ κι εγώ έχω τα λεφτά. Πληρώνω λοιπόν καλά για να μου βρεις ότι σχετικό υπάρχει από αυτούς”.
Η δουλειά δεν φαινόταν δύσκολη αλλά ήταν κι ένας καλός τρόπος για να ξεπληρώσω τα τρία νοίκια που χρωστούσα και θα έμεναν και μερικά ψιλά για να ξεσκάσω...

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Κάποια μέρα, ένας νεαρός μακρυμάλλης που ζούσε στην γειτονιά, έπιασε εμένα κι έναν φίλο μου και μας ρώτησε αν ξέραμε το αγαπημένο του συγκρότημα, τους Blue Öyster Cult. Ο Σωτήρης, έτσι τον έλεγαν τον νεαρό, έπαιζε σε μια μπάντα που λεγόντουσαν Beavers (Κάστορες) και τότε εμφανίζονταν στα μουσικά πρωινά σε κινηματογράφους μαζί με τους Socrates, τον Τζώνυ Βαβούρα, και πολλούς άλλους. Πήγε λοιπόν και μας έφερε να ακούσουμε ένα καινούργιο τραγούδι της μπάντας κι εγώ «κόλλησα» αμέσως επειδή όταν ήμουν μικρός πήγαινα με άλλα γειτονόπουλα στον συνοικιακό κινηματογράφο και βλέπαμε τις γιαπωνέζικες ταινίες με τον Godzilla.

Αποκλειστική συνέντευξη του "άλλου μισού" των Dead Can Dance στον Μιχάλη Πούγουνα

Όταν πριν λίγο καιρό ο Brendan Perry κυκλοφόρησε διαδικτυακά ένα άλμπουμ με τίτλο Songs of Disenchantment: Music from the Greek Underground (Τραγούδια Απογοήτευσης - Μουσική από το Ελληνικό Underground) υπήρξε μια όμορφη αναμπουμπούλα στους κύκλους των Ελλήνων μουσικόφιλων. Ως θαυμαστής της δουλειάς των Dead Can Dance γενικότερα, μου κίνησε την περιέργεια και για να είμαι ειλικρινής κάπου ένιωσα κολακευμένος επειδή ένας ξένος μουσικός ενδιαφέρθηκε και δέχτηκε την πρόκληση να διασκευάσει και να τραγουδήσει στην γλώσσα του ρεμπέτικα τραγούδια μέσα από το δικό του ιδιαίτερο φίλτρο. Ένα είδος που σίγουρα δεν έχει να κάνει με την κουλτούρα του, που για πολλά χρόνια αντιμετωπίστηκε από την ντόπια αντίληψη ως παρακατιανό και που, όπως και να το κάνουμε, βρίσκεται έναν αιώνα πίσω μας. Όπως μου ανέφερε στην συνέντευξη που κάναμε για την ραδιοφωνική εκπομπή μου, σκοπός του είναι να συστήσει το ρεμπέτικο στο αγγλόφωνο κοινό...

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Ο Γερμανός Conny Plank είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της μεγάλης σημασίας που έχει ο παραγωγός σε ένα άλμπουμ και, γενικότερα σε ένα ηχογράφημα. Ο Plank υπήρξε θεμέλιος λίθος στη διαμόρφωση του ήχου του krautrock ή «kosmische Musik», όπως ονομάστηκε ένα είδος πειραματικής μουσικής στη ροκ σκηνή της Δυτικής Γερμανίας στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της επομένης.

Συνέντευξη: Μιχάλης Πούγουνας

Χάρηκα πολύ όταν μου πρότειναν να κάνω μια συνέντευξη για την εκπομπή μου, με τον Jürgen Engler σχετικά με το συγκρότημά του, τους Die Krupps. Οι Die Krupps, μαζί με τους Kraftwerk και τους Einstürzende Neubauten, θεωρούνται από τους πρωτοπόρους της ηλεκτρονικής και της industrial μουσικής, ενώ συγκροτήματα όπως οι Front 242 και οι Nitzer Ebb τους μνημονεύουν ως πηγή έμπνευσης. Οι μουσικές τους ιδέες μπόλιασαν τον ήχο ενός ευρύτατου μουσικού φάσματος που ξεκινά από τους Depeche Mode και φτάνει μέχρι το Detroit techno. Επίσης, οι Die Krupps είναι από τους πρώτους καλλιτέχνες που πάντρεψαν το heavy metal με την ηλεκτρονική μουσική.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Πρώτη και τελευταία φορά που είδα ζωντανά τους Embryo ήταν στο An Club στις 24 Απριλίου 2000, μαζί με τους Into The Abyss του Γιάννη Καλιφατίδη. Εκείνο το βράδυ είχαμε πάει να ηχογραφήσουμε το live άλμπουμ των τελευταίων, με τίτλο Adrenochrome, το οποίο κυκλοφόρησα από την εταιρία μου, την Cyberdelia Records. Μιλώντας σήμερα με έναν φίλο, μου ανέφερε για το άλμπουμ Live Behind the Green Door των Embryo, την πρώτη κυκλοφορία του γερμανικού συγκροτήματος μετά τον θάνατο του δημιουργού του, Christian Buchard.

Συνέντευξη: Μιχάλης Πούγουνας

Τον Νοέμβριο του 1990 οι EMF έκαναν μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της δεκαετίας του ’90 με το “Unbelievable” να μπαίνει για 13 εβδομάδας στα βρετανικά τσαρτ. Οι ίδιοι βρίσκονταν εκείνη την στιγμή στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, για μια περιοδεία έξι εβδομάδων και η ζωή τους ήταν «παίζω το βράδυ – κοιμάμαι – ταξιδεύω – παίζω το βράδυ». Δεν προλάβαιναν ούτε γράμμα να στείλουν στα σπίτια τους. Αυτή όμως δεν είναι η ζωή ενός μουσικού αυτού του βεληνεκούς; Μήπως αυτός όμως ήταν και ο λόγος που διαλύθηκαν;