Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Είχα πάντα την εντύπωση πως το Ommadawn ήταν το πρώτο άλμπουμ του Mike Oldfield αλλά τελικά είναι το τρίτο. Όπως και να έχει, νομίζω πως το έχω περισσότερο συνδέσει με τα παιδικά χρόνια μου από ό,τι το έχω συνδέσει με το εξίσου πολύ καλό αλλά και πιο επιτυχημένο πρώτο του άλμπουμ, Tubular Bells. Γι αυτό το επέλεξα λοιπόν να το ακούσω ανάβοντας ένα αρωματικό στικ από ένα κουτάκι που είναι καλυμμένο με κόκκινα τριαντάφυλλα...

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Υπάρχει ένας άγραφος νόμος στην μουσική: o δίσκος ενός συγκροτήματος είναι το σύνολο των μουσικών δυνατοτήτων των μελών που το αποτελούν. Αν ένας τους είναι χαμηλότερου μουσικού επιπέδου από τους υπόλοιπους, τότε τους αναγκάζει να παίζουν στο επίπεδό του, με αποτέλεσμα το συγκρότημα να μην αποδίδει αυτά που θα μπορούσε με κάποιον άλλον μουσικό στην θέση του, ενώ αν ένας τους είναι υψηλότερου επιπέδου από τους άλλους, τότε οι υπόλοιποι αναγκάζονται να γίνουν καλύτεροι για να μπορούν να παίζουν μαζί του. Αν για τους χι-ψι λόγους δεν το κατορθώσουν, τότε είναι θέμα χρόνου να αποχωρήσει κάποιος ή να διαλυθούν.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Υποδυόμενος σε αρκετές ταινίες τον ρόλο του Κόμη Δράκουλα, ο Ούγγρος ηθοποιός Μπέλα Λουγκόζι στέφθηκε «Πρίγκιπας του Σκότους του Χόλιγουντ». Σήμερα όμως λίγοι γνωρίζουν ότι ο Λουγκόζι υπήρξε συνδικαλιστής και αντιφασίστας, ο οποίος πολέμησε πραγματικά τέρατα.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

(κείμενο του Μιχάλη Πούγουνα που πρωτοδημοσιεύτηκε στο blog του, tribe4mian's)

Στο ντοκιμαντέρ του Julien Temple The Ecstasy of Wilko Johnson για το BBC, ο Wilko εξομολογείται πως όταν έμαθε ότι έπασχε από καρκίνο στο πάγκρεας, ένιωσε μια απελευθέρωση, σχεδόν μια ευφορία, επειδή η απειλή του θανάτου σε κάνει να εκτιμάς την ομορφιά της ζωής. Γνώριζα για την περιπέτειά του, αλλά στο συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ αναπτύσσεται όλη η φιλοσοφία του, δοσμένη καταπληκτικά μέσα από σαιξπηρικούς μονολόγους και φλερτάροντας με την Έβδομη Σφραγίδα του Ingmar Bergman, σε μια ατέλειωτη παρτίδα σκάκι με τον θάνατο.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Σε όλους αρέσουν οι ιστορίες. Μάλιστα, όταν τις αφηγείται ο ίδιος ο πρωταγωνιστής αποκτούν μια άλλη διάσταση και αυτός ήταν ο λόγος που στις 20 Οκτωβρίου μαζευτήκαμε κάμποσα άτομα στην ανοιχτή συζήτηση που είχε ο Don Letts με τον Παναγιώτη Μένεγο, στον Φάρο του Πολιτιστικού Κέντρου Σταύρος Νιάρχος. Συνέπεσε αυτή την εποχή να διαβάζω σχετικά με το πάντρεμα του punk rock με τη reggae και έτσι η συζήτηση είχε να κάνει με θέματα που μου ήταν πολύ οικεία.

Συνέντευξη: Μιχάλης Πούγουνας - Γιάννης Καστανάρας

Κείμενο: Μιχάλης Πούγουνας

Από τα τέλη της δεκαετίας του ’40 ως τα τέλη της δεκαετίας του ’50 χιλιάδες Αμερικάνοι πολίτες κατηγορήθηκαν ως Κομμουνιστές ή ως επιρρεπείς στον Κομμουνισμό και αποτέλεσαν το αντικείμενο ερευνών, ανακρίσεων, διώξεων και φυλακίσεων. Πόσες χιλιάδες ζωές καταστράφηκαν άραγε από τη διαβόητη Μαύρη Λίστα που είχε αναλάβει να καταρτίσει ο ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής Τζόζεφ Μακάρθι; Ένας άνθρωπος γερμανο-ιρλανδικής καταγωγής που έγινε γνωστός για τις μεθόδους εξόντωσης προοδευτικών διαφωνούντων στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, τις οποίες εφάρμοσε αμείλικτα και οι οποίες σήμερα είναι διεθνώς γνωστές με τον χαρακτηρισμό «μακαρθισμός». 

Το καλοκαίρι του 2019 ανακάλυψα για πρώτη φορά το τραγούδι “Brother Can You Spare A Dime”, ένα από τα σημαντικότερα τραγούδια της Μεγάλης Οικονομικής Ύφεσης, με πολλές και διαφορετικές εκτελέσεις από αναρίθμητα μεγάλα και μικρά ονόματα της μουσικής. Με αφορμή το συγκεκριμένο κομμάτι και χάρη στην εύνοια της τύχης έμαθα την ιστορία του συνθέτη του, Jay Gorney, ο οποίος το συνέθεσε στις αρχές της δεκαετίας του '30 πάνω σε στίχους του φίλου του, Edgar Yipsel "Yip" Harburg.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Ήρθε ένας φίλος χτες το βράδυ και καθίσαμε να πιούμε ένα ποτάκι. Άναψα και ένα δυο στικάκια και άρχισα να πηγαινοφέρνω δίσκους που τους ακούγαμε και σχολιάζαμε. Μέχρι που έπεσε στο πλατό του πικάπ το άλμπουμ του Phil Manzanera και των 801, Listen Now. Ο φίλος άρχισε να λέει, «Ρε συ, άκου παραγωγάρα», και κάπως έτσι πιάσαμε κουβέντα για τους συντελεστές του άλμπουμ. Πρόκειται για το μοναδικό στούντιο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν οι 801, ένα προσωρινό project που δημιούργησε στα μέσα της δεκαετίας του '70 ο κιθαρίστας των Roxy Music, Phillip Geoffrey Targett-Adams, γνωστότερος ως Phil Manzanera, σε κάποια φάση που το διάσημο συγκρότημά του έκανε ένα διάλειμμα.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Η ιστορία μας ξεκινάει με έναν καραφλό κυριούλη που κρατάει την καραμπίνα του και διασχίζει το δάσος τραγουδώντας. Μιλάει παράξενα σέρνοντας τη φωνή του και αντικαθιστώντας το ρο και το λάμδα με το ου. Το όνομά του είναι Έλμερ Φαντ και έχει βάλει σκοπό στη ζωή του να κυνηγάει τον Μπαγκς Μπάνυ. Γι’ αυτό και η πιο συνηθισμένη φράση του είναι «Shhh. Be vewy vewy quiet, I'm hunting wabbits» («Σσσς. Να είστε ποουύ ποουύ ήσυχοι, κυνηγάω κουνέουια»). Είναι ένας μόνο από τους χαρακτήρες που γεννήθηκαν στο επονομαζόμενο Termite Terrace (Βεράντα των Τερμιτών), το παράρτημα παραγωγής κινουμένων σχεδίων της Warner Bros κατά τη Χρυσή Εποχή του αμερικανικού κινούμενου σχεδίου (1928 με τέλη της δεκαετίας του ’60).

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Η αλήθεια είναι πως μεγάλωσα παίζοντας επιτραπέζια παιχνίδια με τους φίλους μου. Για πολλά χρόνια τα παιχνίδια αυτά αποτελούσαν τον βασικό λόγο για να βρεθούμε κάποιο βράδυ στο σπίτι κάποιου, τόσοι όσοι χωρούσαμε στο τραπέζι. Όσες ήταν οι καρέκλες. Μετά τα ζευγάρια παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά και οι προτεραιότητες άλλαξαν.

Νομίζω πάντως ότι εξαιτίας της οικονομικής κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε όλοι, αυτές οι μέρες επιστρέφουν και για να είμαι ειλικρινής στο σπίτι έχω μια Monopoly με θέμα τους Beatles και αντί για ονόματα δρόμων έχει τίτλους τραγουδιών του συγκροτήματος. Παρόλο που δεν την χρησιμοποίησα ποτέ, παρόλο που την πρόσεχα σαν τα μάτια μου επειδή ήταν δώρο μιας όμορφης νεράιδας, έχει ταλαιπωρηθεί λίγο από μια πλημμύρα. 

Ένα πολύ σημαδιακό και ενδιαφέρον κείμενο του Fintan O'Toole που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στους The Irish Times και που οΜιχάλης Πούγουνας μπήκε στον κόπο να μεταφράσει...

Για να κατανοήσουμε τι συμβαίνει στον κόσμο αυτή τη στιγμή, πρέπει να σκεφτούμε δύο πράγματα. Το ένα είναι ότι βρισκόμαστε σε μια φάση δοκιμών. Το άλλο είναι ότι αυτό που δοκιμάζεται είναι ο φασισμός - μια λέξη που πρέπει να χρησιμοποιείται με προσοχή χωρίς ωστόσο να αποφεύγεται μιας και πλέον διαφαίνεται τόσο ξεκάθαρα στον ορίζοντα. Ξεχάστε το «μετά-φασιστικό» - αυτό που ζούμε είναι τα προεόρτια του φασισμού.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Αυτή μπορεί να είναι η χρονιά του διαδραστικής μουσικής-σε-ένα-βιβλίο-μουσικό-βιβλίο. Εντάξει—ίσως να είναι ακόμα ένας χρόνος στη μακρά ιστορία του συγκεκριμένου είδους. Όμως το 2021 έχουμε ευλογηθεί με το Get Back (ο σύντροφος του πολύωρου ντοκιμαντέρ του  Peter "Lord of the Rings" Jackson για τους Beatles και τη δημιουργία του Let it Be), το The Lyrics: 1956 to the Present του Paul McCartney που περιλαμβάνει όλους τους στίχους στην καριέρα του πρώην Beatle, το βιβλίο για τους They Might Be Giants και, τώρα, το The Residents: A Sight for Sore Eyes, Vol. 1 (από την Melodic Virtue), μια πλήρης οπτική ιστορία με σπάνιες και ανέκδοτες φωτογραφίες, έργα τέχνης και άλλα σχετικά με το "μυστηριώδες" αμερικανικό συγκρότημα. Ο σχεδιαστής, καλλιτεχνικός διευθυντής και εκδότης Aaron Tanner έλαβε μια άνευ προηγουμένου πρόσβαση στα αρχεία της The Cryptic Corporation για να δημιουργήσει έναν τόμο περιορισμένης έκδοσης τραπεζιού σαλονιού που καλύπτει τα πάντα, από το ξεκίνημα των Residents στο San Mateo, της Καλιφόρνιας, μέχρι το The Mole Show.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Τι ωραίες που ήταν εκείνες οι εποχές που, λόγω του νεαρού της ηλικίας μας, βλέπαμε την μουσική με αθώα παιδικά μάτια. Τότε που νομίζαμε ότι όσο πιο καλός είναι ο δίσκος, τόσο πιο ψηλά θα πάει στα τσαρτ ή όσο περισσότερα αντίτυπα πουλήσει τόσο πιο ψηλά θα φτάσει. Υπήρχε μια αγαθότητα που μας εμπόδιζε να δούμε τι μπορεί να παιζόταν πίσω από την κουρτίνα....

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Το The Blues Brothers είναι μια αμερικανική μουσική κωμωδία του 1980 που σκηνοθέτησε ο John Landis. Πρωταγωνιστούν ο John Belushi και ως Dan Aykroyd ως "Joliet" Jake και Elwood Blues, χαρακτήρες που ξεκίνησαν από το The Blues Brothers, ένα σκετς που οι δυο τους έπαιζαν στο Saturday Night Live του καναλιού NBC. Το σενάριο της ταινίας γράφτηκε από τον Aykroyd και τον Landis. Στην ταινία παίρνουν μέρος τραγουδώντας ή ερμηνεύοντας ως ηθοποιοί, οι rhythm’n’blues και soul καλλιτέχνες James Brown, Cab Calloway, Aretha Franklin, Ray Charles και John Lee Hooker. Η ταινία εξελίσσεται στο Σικάγο, όπου και γυρίστηκε. Εμφανίζονται ακόμα οι Carrie Fisher, Henry Gibson, Charles Napier και John Candy.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Το εξώφυλλο του Never Mind The Bollocks, Here’s the Sex Pistols, του μοναδικού κανονικού άλμπουμ που κυκλοφόρησαν οι Sex Pistols το 1977, πέρα από οτιδήποτε άλλο δημιούργησε ένα νομικό προηγούμενο. Μιας και τα μέσα ενημέρωσης αρνούνταν να το προβάλουν, η δισκογραφική εταιρία Virgin ξεκίνησε μια μεγάλη διαφημιστική εκστρατεία στέλνοντας στα δισκοπωλεία αφίσες με το εξώφυλλο του άλμπουμ.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Όταν ήμουν μικρός, είχα την τύχη να διαβάσω αρκετά τεύχη της Ελληνικής έκδοσης του περιοδικού Mad. Οι αγαπημένες μου ιστορίες, αυτές που θυμάμαι ακόμα δηλαδή, ήταν εκείνες που παρωδούσαν τις ταινίες Πόλεμος των Άστρων και Στα Σαγόνια του Καρχαρία, οι οποίες γνώριζαν μεγάλη επιτυχία την εποχή που τις διακωμωδούσε το Mad. Ο ρόλος του συγκεκριμένου περιοδικού, η τοποθέτηση των δημιουργών του απέναντι στην αμερικανική, κατ’ αρχάς και κατ’ επέκταση στην υπόλοιπη κοινωνία, αναλύεται σε αυτό το πολύ ενδιαφέρον άρθρο που έγραψε ο Καναδός συγγραφέας, δημοσιογράφος και κριτικός, Jeet Heer και δημοσιεύθηκε από το αμερικανικό περιοδικό The Nation στις 8 Ιουλίου 2019.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Ο Doug Fieger γεννήθηκε το 1952 στο Detroit και στις αρχές της δεκαετίας του ’70 και ενώ πήγαινε ακόμα σχολείο, δημιούργησε τους Sky, ένα τοπικό συγκρότημα στο οποίο έπαιζε μπάσο. Οι Sky έκαναν δύο άλμπουμ, το Don't Hold Back του 1970 και το Sailor's Delight του 1971, αμφότερα για λογαριασμό της RCA. Μέχρι τότε, το συγκρότημα είχε ανοίξει μέχρι τότε συναυλίες των Jethro Tull, Who, Joe Cocker, Bob Seger, και των Stooges, ενώ είχε παίξει πολλές φορές με τους Traffic, από τους οποίους οι Sky είχαν αντλήσει επιρροές.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Οι Danse Society είναι μια πενταμελής dark wave μπάντα που σχηματίστηκε το 1980 στο Barnsley, μια μικρή καρβουνιάρικη πόλη της Αγγλίας. Μέχρι το 1987 που διασπάστηκαν, κυκλοφόρησαν τρία ολοκληρωμένα άλμπουμ, τα Seduction (1982), Heaven is Waiting (1983) και Looking Through (1986,ως The Danse Society International), έπαιξαν στην εκπομπή του John Peel και περιόδευσαν με τους Bauhaus, τους Killing Joke και τους Cure.

Συνέντευξη: Μιχάλης Πούγουνας

φωτο: Decembered

[The Membranes Live @ Temple – guests: Spinners, 6 Φεβρουαρίου 2020] 

Έφτασα στο Temple ακριβώς στις πέντε το απόγευμα, όπως ήταν συμφωνημένο. Η περιοχή ήταν άδεια από κόσμο και επειδή είχε κρύο έσπρωξα την πόρτα του μαγαζιού με την ελπίδα να χωθώ κάπου ζεστά. Προς μεγάλη μου έκπληξη το κλαμπ ήταν ανοιχτό και μπήκα ελεύθερα. Δύο ηχολήπτες ήταν πάνω στην σκηνή, κουβεντιάζοντας και προετοιμάζοντας την συναυλία, τα φώτα και τον ήχο. Κάθισα σε ένα κάθισμα δίπλα σε ένα μισογεμάτο μπουκάλι ουίσκι που είχε ξεμείνει από την προηγούμενη νύχτα, μακριά από τους δύο ηχολήπτες και μιας και δεν υπήρχε κανένας άλλος τριγύρω, έριξα μια ματιά στο άδειο μαγαζί.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Πιστεύω ότι το να αγνοεί κάποιος την ομορφιά του ντοκιμαντέρ Ο Άνθρωπος με την Κινηματογραφική Μηχανή (Man With A Moving Camera) είναι μια σοβαρή απώλεια. Και κυρίως είναι απώλεια η εκδοχή αυτού του σοβιετικού ντοκιμαντέρ που συνοδεύεται από την μουσική των Cinematic Orchestra. Παραπέμπω στη συγκεκριμένη μπάντα επειδή κατά καιρούς έγραψαν μουσική για το έργο και άλλοι καλλιτέχνες: o Pierre Henry το 1993, οι In the Nursery το 1999 σε μια σειρά από βουβές ταινίες πάνω στις οποίες δούλεψαν (όπως η ιαπωνική Asphalt και η γερμανική Το Εργαστήρι του Δόκτορα Καλιγκάρι), ο Steve Jansen των Japan με τον Claudio Chianura το 2001, ο Michael Nyman το 2002 και άλλοι πολλοί…