Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

(το κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο έντυπο φανζίν Planet of Songs)

Όταν ήμουν μικρός είχα μια συγκεκριμένη κοσμοπολίτικη εικόνα για την Αγγλία της δεκαετίας του ‘60, μέσα από τηλεοπτικές σειρές του τύπου «Αντίζηλοι» και «Εκδικητές», με όλους εκείνους τους λόρδους και τα καπέλα bowler στις ταινίες που διαδραματίζονταν στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα.
Στην ελληνική αργκό, η λέξη «μέγκλα» υπονοούσε την εγγύηση για την υψηλή ποιότητα ενός προϊόντος και προερχόταν από τις λέξεις “Made in England” (εκ του MEngla).
- Καλό το σουβλάκι?
- Μέγκλα...

Συνέντευξη: Μιχάλης Πούγουνας

Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του Dig What You Need, του νέου άλμπουμ των θρυλικών Undertones, με ρώτησαν εάν θα ήθελα να κάνω μια συνέντευξη για την εκπομπή μου με τον κιθαρίστα τους Damian O'Neill. Φυσικά, δεν ήμουν κουτός να αρνηθώ και έτσι είχα μια κουβεντούλα με ένα από τα ιδρυτικά μέλη ενός από τα σημαντικότερα punk rock συγκροτήματα που έβγαλε η Βόρεια Ιρλανδία, αν όχι το σημαντικότερο.

Κείμενο - φωτό: Μιχάλης Πούγουνας

Οι Theatre of Hate δημιουργήθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ’70 στην πολιτικά φορτισμένη ατμόσφαιρα του Λονδίνου από τον Kirk Brandon, μετά την διάλυση του πρώτου του συγκροτήματος, των The Pack, οι οποίοι πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν δύο επτάϊντσα και δύο EP. Οι δύο πρώτες τους κυκλοφορίες ήταν επίσημα bootleg που κυκλοφόρησαν για να μειώσουν τις υπερτιμημένες κασέτες που πωλούνταν υπογείως από διάφορους και είχαν τίτλο «He Who Dares Wins – Live At the Warehouse, Leeds» (1981) και «Live at the Lyceum» (1981), το οποίο ήταν συλλογή. Το Westworld ήταν το πρώτο ολοκληρωμένο τους άλμπουμ σε παραγωγή του Mick Jones των Clash, το οποίο ξεκαθαρίζει και τα πράγματα σχετικά με την πολιτική τοποθέτηση του συγκροτήματος στη βρετανική αριστερά, η οποία βρισκόταν σε έντονη σύγκρουση με τα ακροδεξιά κόμματα National Front και British Movement. Από το εξώφυλλο κιόλας η τοποθέτησή τους ήταν εμφανέστατη...

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Στην δεκαετία του ’70 είχα έναν φίλο, μεγαλύτερο από εμένα, ο οποίος πήρε κάνα δυο φορές το Μagic Βus και ταξίδεψε στην Ελλάδα από την Αγγλία. Το ταξίδι κρατούσε τρεισήμισι μέρες, κόστιζε 25 λίρες και περνούσε μέσα από Ολλανδία, Γαλλία, Γερμανία, Αυστρία, Γιουγκοσλαβία, έκανε μια στάση Θεσσαλονίκη και τερμάτιζε Αθήνα. Δεν ξέρω αν το έκανε επειδή ήταν φοιτητής στην Αγγλία και το εισιτήριο του ερχόταν φθηνότερα ή επειδή ήθελε απλά να γνωρίζει κοπέλες, αλλά φαντάζομαι πως ήταν μεγάλη ταλαιπωρία…

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

 Η φινλανδικής καταγωγής ηθοποιός Maila Elizabeth Niemi γεννήθηκε το 1922 και στη δεκαετία του 1950 έγινε γνωστή για τον τηλεοπτικό χαρακτήρα της Vampira. Ήταν η πρώτη φορά που ο παρουσιαστής μιας τηλεοπτικής εκπομπής ήταν εμπνευσμένος από μια ταινία τρόμου. Η Niemi άλλαξε το όνομά της για επαγγελματικούς λόγους σε Maila Nurmi. Ξεκίνησε σαν μοντέλο στη δεκαετία του 1940 και απέκτησε ένα παιδί με τον διάσημο ηθοποιό και σκηνοθέτη Orson Welles, αλλά επειδή ο Welles την εποχή εκείνη ήταν ήδη παντρεμένος με τη Rita Hayworth, το παιδί δόθηκε για υιοθεσία.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

(αναδημοσίευση από το blog tribe4mian's weblog)

Η ιστορία μας ξεκινά στην Βρετανία με τον VinceTaylor έναν άνθρωπο που παρότι στην δεκαετία του ΄50 ηχογράφησε μαζί με την μπάντα του, τους Playboys, κλασικά βρετανικά rock’n’roll τραγούδια όπως το “Brand New Cadillac” και το “Endless Sleep”, απέτυχε να γνωρίσει επιτυχία στα chart παρότι τον ακολουθούσε στις ζωντανές εμφανίσεις του ένα πολυάριθμο κοινό.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Πάντα μου άρεσε ο Vincent Price, ίσως γιατί οι πρώτες ταινίες του που είδα μικρός ήταν μεταφορές ιστοριών του Edgar Allan Poe, τις οποίες σε εκείνη την ηλικία διάβαζα μανιωδώς. Αυτή η σκέψη με προβλημάτισε λίγο και προσπάθησα να θυμηθώ αν αυτοί οι ρόλοι του Price με έκαναν να αγαπήσω τον Poe ή αν οι ήρωες του Poe με έκαναν να αγαπήσω τον Vincent Price. Αυτός ο ηθοποιός είχε κάτι ιδιαίτερο, πέρα από το ύψος του που έφτανε το 1,93 και την μοναδική του φωνή. Είχε κάτι που κάθε φορά αναζητώ να δω στις γοτθικές ταινίες της εταιρείας Hammer, σε κωμωδίες τρόμου όπως το The Abominable Dr. Phibes (ελλ. τίτλ. Ο Σατανικός Δόκτωρ Φάϊμπς) και το Theater of Blood (Το Θέατρο του Αίματος) γιατί εκείνος το δημιούργησε. Ήταν ο άνθρωπος που δημιούργησε αυτούς τους ρόλους. Και ο ρόλος του ήταν ένας: να είναι ο Vincent Price, ο Άρχων του Μακάβριου.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Αρχικά θα ήθελα να δηλώσω άσχετος με την jazz αλλά με τον κορονοϊό και την κλεισούρα είπα να το ψάξω λίγο το θέμα και να γράψω σε κάποιες συνέχειες τα ευρήματά μου σχετικά με την νέα jazz σκηνή της Μεγάλης Βρετανίας. Θα ήθελα να το ξεκαθαρίσω αυτό από την αρχή επειδή η jazz είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο και δεν θα ήθελα να το παίξω έξυπνος σε κανέναν. Δεν είμαι ειδήμων.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Αγνοώντας πλήρως αρκετά από αυτά τα νέα παιδιά που απαρτίζουν την νέα σκηνή της jazz της Μεγάλης Βρετανίας, έψαξα να βρω τρόπους για να ακούσω δουλειές τους και να διαπιστώσω περί τίνος πρόκειται. Σκέφτηκα λοιπόν να βρίσκω ένα άτομο και να ακολουθώ τους ανθρώπους με τους οποίους έχει συνεργαστεί.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Διάβασα κάπου πως καμία συζήτηση σχετικά με την νέα γενιά Βρετανών τζαζ μουσικών δεν είναι πλήρης αν δεν γίνει αναφορά στον Λονδρέζο Yussef Dayes, έναν ντράμερ που υπήρξε στυλοβάτης της σκηνής, από τα εφηβικά του χρόνια. Από τότε που ξεκίνησε όταν ήταν δέκα ετών να παίζει με τα αδέλφια του στους United Vibrations, και έφτασε να τζαμάρει με τον Kamasi Washington στο 180 The Strand, ύστερα συνεργάστηκε με τον Godhead Virgil Abloh και έπαιξε με σχεδόν κάθε αξιόλογο Βρετανό τζαζ μουσικό.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

O Mick Karn γεννήθηκε στη Λευκωσία της Κύπρου το 1958 και το πραγματικό του όνομα ήταν Αντώνης Μιχαηλίδης. Όταν ήταν μόλις τριών ετών, η οικογένειά του μετακόμισε στην Αγγλία και εγκαταστάθηκε στο Lewisham του Λονδίνου, όπου ο πατέρας του δούλεψε σαν χασάπης. Ο Mick επηρεάστηκε από τη μουσική που άκουγε η μητέρα του και άρχισε να μαθαίνει φαγκότο πριν γίνει δεκτός στην Σχολική Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου. Η θητεία του όμως εκεί είχε μικρή διάρκεια επειδή κάποιος του έκλεψε το όργανο και το σχολείο δεν μπορούσε να του προμηθεύσει άλλο.

Μεταφράζει ο Μιχάλης Πούγουνας*

Η τρομακτική κλίμακα της πανδημίας γρίπης του 1918 - γνωστή ως "ισπανική γρίπη" - είναι δύσκολο να γίνει κατανοητή. Ο ιός μόλυνε 500 εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως και σκότωσε περίπου 20-50 εκατομμύρια - αριθμός πολύ μεγαλύτερος από το σύνολο των στρατιωτών και των πολιτών που έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια του Α 'Παγκοσμίου Πολέμου. Ενώ η παγκόσμια πανδημία διήρκεσε δύο χρόνια, η συντριπτική πλειονότητα των θανάτων προέκυψε σε τρεις ιδιαίτερα σκληρούς μήνες το φθινόπωρο του 1918. Σήμερα οι ιστορικοί πιστεύουν ότι η θανατηφόρα επέλαση του «δεύτερου κύματος» της ισπανικής γρίπης προκλήθηκε από έναν μεταλλαγμένο ιό που εξαπλώθηκε εξαιτίας των κινήσεων στρατευμάτων που πολεμούσαν την ίδια εποχή.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Οι πληροφορίες και οι συνεντεύξεις των Eloy στο διαδίκτυο είναι πολύ λίγες για ένα συγκρότημα που πέρασε τον μισό αιώνα ζωής. Από τη σύνθεσή τους πέρασαν πολλοί ταλαντούχοι μουσικοί, οι οποίοι όμως δυστυχώς παρέμειναν άγνωστοι, πέρα από δυo τρεις από αυτούς και δεν κατάφερα να βρω κάποια περαιτέρω δισκογραφία τους. Οι Eloy όμως είναι από εκείνες τις εξαιρέσεις συγκροτημάτων που δεν ήταν αγγλικά ή αμερικάνικα (σημαντική προϋπόθεση για να γίνει κανείς αποδεκτός από το rock ακροατήριο τόσο την εποχή εκείνη όσο και σήμερα σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου), τα οποία χάρη στο πείσμα και το ταλέντο τους πέτυχαν το σκοπό τους.

Αποκλειστική συνέντευξη εφ' όλης της ύλης στον Μιχάλη Πούγουνα

Toν Νοέμβριο του 2016 ανοίξαμε με τους New Zero God μια συναυλία του Andi Sex Gang, μια μέρα μετά την εμφάνισή του με το συγκρότημά του, τους Sex Gang Children στην Πολωνία. Οι Sex Gang Children είναι μια gothic rock/post punk μπάντα που σχηματίστηκε το 1982 στο Brixton του Λονδίνου και στην οποία οφείλει το όνομά του το gothic rock. Με έξι στούντιο άλμπουμ και εννέα singles, παραμένει ένα από τα πιο γνωστά συγκροτήματα του Batcave (είδος που πήρε το όνομά του από το ομώνυμο κλαμπ στην 69 Dean Street του κεντρικού Λονδίνου), ενώ από την σύνθεσή τους πέρασαν μεταξύ άλλων και μέλη των Theatre of Hate, Death Cult (αργότερα The Cult), New Model Army και άλλoι.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Οι Περιπέτειες της Αλίκης στην Χώρα των Θαυμάτων είναι ένα βιβλίο γνωστό σε όλους. Eχει αγαπηθεί απο μικρούς και μεγάλους σε όλο τον κόσμο, γυρίστηκε κινηματογραφική ταινία σε διάφορες εκδοχές, διασκευάστηκε, ενέπνευσε μουσικούς, ποιητές και διαβάστηκε από εκατομμύρια γονείς με σκοπό να αποκοιμίσει τα παιδιά τους. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα πού έγραψε το 1865 ο Άγγλος συγγραφέας Charles Lutwidge Dodgson με το ψευδώνυμο Lewis Carroll και συχνά αποτελεί θέμα συζήτησης κατά πόσο γράφτηκε υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών.

Μεταφράζει ο Μιχάλης Πούγουνας

Πολύ πριν από το φαινόμενο Amy Winehouse που με τη σαγηνευτική φωνή της καθήλωσε εκατομμύρια, υπήρξε η Janis Joplin με την οποία η Winehouse συγκρίθηκε συχνά. Αν και η Joplin κυκλοφόρησε μόνο τρία άλμπουμ στη διάρκεια της ζωής της (και μερικά μετά θάνατον) και γνώρισε μόνο μία επιτυχία στο Top 40, έγινε άλλο ένα από τα μεγάλα αστέρια της αμερικανικής σκηνής τη δεκαετία του 1960 και η μουσική της συνεχίζει να επηρεάζει μέχρι σήμερα τον κόσμο της τέχνης.

Το comeback του Θέμη Ανδρεάδη και οι ιστορίες που αφηγήθηκε στον Μιχάλη Πούγουνα και τον Γιάννη Καστανάρα

Ο Θέμης Ανδρεάδης είναι ένας φιλόξενος και ανοιχτόκαρδος άνθρωπος, τον οποίο συνάντησα, αρχικά, για ένα ντοκιμαντέρ που κάνουμε με κάποιους φίλους για τους κινηματογράφους της Καλλιθέας – μιας και ο Θέμης γεννήθηκε και μεγάλωσε εκεί. Όλοι μας έχουμε παιδικές μνήμες από τα σατυρικά τραγούδια του όπως τα «Θα Πάω στην Ζούγκλα με τον Ταρζάν», «Η Πεθερά», «Είμαι Πολύ Ωραίος» και τόσα άλλα που με την χαρακτηριστική φωνή του έδιναν εκείνα τα χρόνια μια εύθυμη νότα. Στην επίσκεψή μας στο σπίτι του στη Νέα Σμύρνη ο Θέμης είχε να πει πολύ περισσότερα από όσα χρειάζονταν για ένα ντοκιμαντέρ σαν αυτό που κάναμε κι έτσι τον ρώτησα αν θα ήθελε να μιλήσει στο Merlin’s Music Box.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Με μια καριέρα που κάλυψε σχεδόν επτά δεκαετίες, ο Κρίστοφερ Λι ήταν γνωστός στο πλατύ κοινό για τους χαρακτήρες κακοποιών τους οποίους υποδύθηκε, αλλά έγινε διάσημος για τον ρόλο του Κόμη Δράκουλα σε μια σειρά ταινιών της βρετανικής κινηματογραφικής εταιρείας Hammer – ένας ρόλος για τον οποίον ανέκαθεν παραπονιόταν. Κατάφερε να γίνει γνωστός σε όλο τον κόσμο και στην παρέα μου ήταν τόσο οικείος θαρρείς και ήταν «δικός μας»: Ο Χρήστος Φερλής...

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

"Θεωρώ τον εαυτό μου έναν κακό συγγραφέα με σπουδαίες ιδέες, αλλά το προτιμώ απ' το να είμαι ένας σπουδαίος συγγραφέας με κακές ιδέες" (Μ. Μ.)

Είχα πιάσει πριν καιρό συζήτηση με ένα φίλο για τον Michael Moorcock και μολονότι ο φίλος είναι βιβλιοφάγος, έτυχε να μην τον γνωρίζει. Εκείνο το βράδυ όμως φαίνεται πως τον έπεισα να διαβάσει ένα από τα βιβλία του Moorcock με ήρωα τον Elric. Σε κάποια άλλη συνάντησή μας, έτυχε να αναφέρω και πάλι τον Moorcock και ο φίλος σχολίασε πως μάλλον θα πρέπει να μου αρέσει πολύ αφου τον αναφέρω συχνά. Διευκρίνισα ότι γνωρίζω αρκετά για τον Moorcock εξαιτίας ενός βελγικού περιοδικού, με το οποίο είχα επαφές στα 90ς.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Το Metal Box των Public Image LTD, το έχω σαν στολίδι στο σπίτι, όρθιο, σε ένα από αυτά τα στηρίγματα που βάζουν συνήθως τα διακοσμητικά πιάτα, επειδή για μένα είναι ο απόηχος της δεκαετίας του ‘70. Λίγοι γνωρίζουν ότι μετά την διάλυση των Sex Pistols, o John Lydon πέρασε οντισιόν, μετά από πρόταση του Pete Townshend των Who, για τον ρόλο του Jimmy, στην ταινία Quadrophenia, πράγμα που δεν συνέβη μιας και δεν τον ήθελε ο μάνατζερ των Who. Ο Lydon προχώρησε ακάθεκτος, σχημάτισε τους Public Image LTD, κυκλοφόρησαν ένα πρώτο ομώνυμο άλμπουμ και όταν κυκλοφόρησαν το δεύτερο, το Metal Box, πέτυχα τρία αντίτυπα του δίσκου στο δισκοπωλείο Jazz Rock, όταν η έδρα του ήταν ακόμα στην Ομήρου, σε ένα στενάκι κοντά στα Προπύλαια. Η εμφάνισή του, βέβαια, ήταν εντυπωσιακή αλλά όταν κοίταξα την τιμή έμεινα με ανοιχτό το στόμα: 1400 δραχμές!