Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Έχει ενδιαφέρον να σκεφτεί κάποιος πώς ένα άλμπουμ που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα κολάζ από μουσικές του πλανήτη μας και ηχογραφήθηκε πριν καν αρχίσει να χρησιμοποιείται ο όρος World Music, θα γινόταν ο πρόγονος μουσικών στυλ, όπως η Ambient Techno, τo World Beat ή το Trip Hop, που θα εμφανίζονταν δέκα χρόνια αργότερα στο διεθνές στερέωμα. Πολλά από τα πράγματα που ακούμε σήμερα στην μουσική θεωρούνταν τότε ακραία και αρκετά βρήκαν τον δρόμο τους μέσα από τους πειραματισμούς αυτού το άλμπουμ αλλά και άλλων παρόμοιων, αλλά τούτο εδώ είχε εμπορική επιτυχία, άρα...

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Πριν λίγες μέρες είδα σε ένα βίντεο τραβηγμένο το 2015 στο Green Door του Brighton την ογδοντάχρονη Vi Subversa να τραγουδάει μπροστά σε ένα συγκινημένο κοινό το “Old Tart's Song” των Poison Girls, ένα τραγούδι που εκφράζει με έξυπνο τρόπο τον ρόλο των δύο φύλων.

Οι στίχοι του τραγουδιού λένε: «Αν ξαναγεννιόμουν, θα ήθελα να επιστρέψω σαν άνδρας, Αν ξαναγεννιόμουν, να ήμουν ένας κόκορας και όχι μια κότα. Δεν θέλω να είμαι σαν την μητέρα μου, να ακολουθώ, να μένω πίσω, να περιμένω πρώτα όλους τους άλλους. Αν ζούσα ξανά, θα παντρευόμουν μια γυναίκα να με φροντίζει μέρα – νύχτα. Δεν θέλω να είμαι σαν την μητέρα μου, να ακολουθώ, να μένω πίσω, να περιμένω πρώτα όλους τους άλλους. Παλιά ήμουν χάρμα οφθαλμών και πουλούσα τον εαυτό μου σαν έργο τέχνης. Τώρα νιώθω σαν την μητέρα μου, είναι φτηνή και δεν την νοιάζει. Όλοι έχουμε την τιμή μας. Άντε και γαμηθείτε!»

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Η pop art ήταν ένα καλλιτεχνικό κίνημα που γεννήθηκε στο Λονδίνο στα μέσα της δεκαετίας του ’50 και αργότερα πέρασε και στην Αμερική. Πήρε το όνομά της από τον κριτικό τέχνης Lawrence Alloway το 1958 και γνώρισε μεγάλη απήχηση στην δεκαετία του ’60.  Πηγή έμπνευσής της ήταν η λαϊκή κουλτούρα, τα καταναλωτικά αγαθά, οι διαφημίσεις, τα καθημερινά σκεύη και οτιδήποτε εκείνη την εποχή ερχόταν σε αντίθεση με τις «καλές τέχνες». Σίγουρα εκνεύριζε όσους δεν την καταλάβαιναν επειδή φαινόταν να έχει ένα πάθος με ανόητα θέματα όπως η διαφήμιση ή τα χυδαία cartoon και κατά κάποιο τρόπο θεωρήθηκε σαν κάτι με το οποίο οι νέοι απειλούσαν να αναστατώσουν το κατεστημένο της τέχνης. Σύντομα πολλοί καλλιτέχνες της rock άρχισαν να εκδηλώνουν ενδιαφέρον για την pop art, καθώς ήταν κάτι καινούργιο, νεανικό και συναρπαστικό.

Mετάφραση: Μιχάλης Πούγουνας

Το Free Will and Testament ήταν ένα θαυμάσιο ντοκιμαντέρ του 2002 για τον μουσικό Robert Wyatt, το οποίο μέχρι κάποια στιγμή μπορούσε να βρεθεί στο YouTube. Δεν υπάρχει πια.
Ενα χαρακτηριστικό σχόλιο που κάποιος είχε αφήσει εκεί δήλωνε: «Αυτός ο άνθρωπος είναι ΕΘΝΙΚΟΣ ΘΗΣΑΥΡΟΣ!» Επιστρέφοντας στις ημέρες των αρχών της δεκαετίας του 1970, δεν θα περιμένατε ότι ο Wyatt ή οποιοσδήποτε από τους prog-rock φίλους και συναδέλφους του στη σκηνή του Canterbury θα χαρακτηρίζονταν στο μέλλον ως «εθνικός θησαυρός».

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Και ποιος δεν «κόλλησε» κάποια στιγμή στην ζωή του με κάποιο από τα κόμικς που κυκλοφορούν; Εγώ πάντως θυμάμαι πως όταν ήμουν παιδί σκαρφιζόμουν διάφορες δικαιολογίες για να πείσω τους γονείς μου να μου αγοράσουν το Μίκυ Μάους (κάποιοι ακόμα και σήμερα το λένε Μίκυ Μάου, έτσι, χωρίς το τελικό «ς»). Μία πονηρή δικαιολογία που θυμάμαι να τους λέω ήταν ότι, και καλά, «μάθαινα», διαβάζοντας Σεραφίνο, Τιραμόλα, Μίκυ Μάους, Κλασσικά Εικονογραφημένα και άλλα, οπότε εκείνοι τελικά μου τα αγόραζαν. Δεν το πίστευαν φυσικά, αλλά οι μεγαλύτεροι τα αγόραζαν για τα παιδιά κι έπειτα τα διάβαζαν και οι ίδιοι, επειδή όλοι μας υπήρξαμε κάποτε παιδιά και, όσο να το κάνεις, τα κόμικς έχουν μια αθωότητα. Μάλιστα, το Μικυ Μάους εκείνη την εποχή είχε τόσο μεγάλη επιτυχία που αυτό το όνομα δίναμε σε όλα τα καρτούν του κινηματογράφου. «Αααα!!! Έχει Μικυ Μάους πριν την ταινία», έλεγες κι ας ήταν μια ιστορία με τις Αριστογάτες, με τον Κύριο Μαγκού ή με τον Φέλιξ τον Γάτο.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Όλοι μας έχουμε γελάσει με τα ηχητικά εφέ των ταινιών του Θανάση Βέγγου. Τα περισσότερα, όπως η «Οβερτούρα του Γουλιέλμου Τέλλου» ήταν παρμένα από δίσκους του Αμερικάνου μουσικού Spike Jones και της ορχήστρας του. Ο Spike Jones ειδικευόταν σε παρωδίες επιτυχιών της εποχής (οι επιτυχίες του ξεκινούν τη δεκαετία του 1940) αλλά και κομματιών κλασικής μουσικής. Στα τραγούδια που παρωδούσε με την ορχήστρα του, τους Spike Jones and His City Slickers, χρησιμοποιούσε πυροβολισμούς, σφυρίχτρες, κουδούνες, λόξιγκες, ρεψίματα και παράξενα και κωμικά φωνητικά.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Μεγάλη η ιστορία που κρύβεται πίσω από τους Lords of the New Church και ομολογώ πως αν υπάρχουν κάποιες μπάντες που θα έπρεπε να χαίρουν μεγαλύτερης αναγνωρισιμότητας από τους φίλους του rock ’n’ roll, σίγουρα οι Lords είναι μια από αυτές. Η ιστορία τους συμπεριλαμβάνει ένα μεγάλο κομμάτι του αμερικάνικου punk και όχι μόνον. Κεντρική φιγούρα της μπάντας ήταν ο Steven John Bator, γνωστότερος ως Stiv Bators.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Το άλμπουμ Pyramid των The Alan Parsons Project, είναι ένας από τους απόλυτους 70ς δίσκους της δεκαετίας του ’70 και στη συνέχεια θα εξηγήσω τον λόγο…

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Μια φίλη με ρώτησε πως έκαναν την διανομή των κυκλοφοριών τους οι Sisters of Mercy μέχρι να υπογράψουν με την WEA, πράγμα που δεν γνωρίζω. Την παρέπεμψα όμως σε μια συνεταιριστική οργάνωση διανομής δίσκων που δημιουργήθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο από έναν αριθμό μικρών ανεξάρτητων εταιριών: τη Rough Trade (από το Λονδίνο), τη Red Rhino Records (από το York), την Backs Records (από το Norwich), τη Fast Forward (από το Εδιμβούργο), τη Nine Mile (από το Leamington Spa), την Probe Plus (από το Liverpool) και τη Revolver (από το Bristol).

Το όνομα του διανομέα αυτών των εταιριών, ήταν The Cartel και με αυτόν θα ασχοληθώ σε αυτό το κείμενο.

Συνέντευξη: Μιχάλης Πούγουνας

Όλοι μας έχουμε κάποια άλμπουμ που τα ακούμε νοσταλγικά. Η βελόνα του πικάπ αγγίζει το βινύλιο και φεύγουμε για ένα ταξίδι στο παρελθόν. Ένα από αυτά τα άλμπουμ είναι για μένα το Script of the Bridge που κυκλοφόρησαν οι Chameleons το 1983. Ανήκει σε μια ομάδα δίσκων του post punk οι οποίοι με επαναφέρουν στο σκοτεινό εφηβικό δωμάτιό μου που φώτιζαν τα πορτοκαλί φώτα του δρόμου καθώς έμπαιναν από το παράθυρο. Οι Sound, οι Joy Division, οι πρώιμοι U2 των δυο τριών πρώτων δίσκων, οι Cure, οι Bauhaus, οι Siouxsie & the Banshees. Κι όταν πριν μερικές εβδομάδες με ρώτησαν αν θα ήθελα να κάνω μια συζήτηση με τον Mark Burgess των Chameleons για την εκπομπή μου και για το Merlin's, άδραξα την ευκαιρία να μάθω κάτι ακόμα από αυτόν.

Συνέντευξη: Μιχάλης Πούγουνας

Οι ψυχεδελικοί επιστήμονες από το Λονδίνο επιστρέφουν στις 12 Φεβρουαρίου του 2021 με ένα νέο επτάιντσο σινγκλάκι που στην πρώτη του πλευρά έχει το «Paint Me A Dream», ενώ στην δεύτερη υπάρχει η διασκευή του «The Witch», ενός τραγουδιού που είχε κυκλοφορήσει ο Βρετανός Mark Fry το 1972. Ήρθα σε επαφή με τον ντράμερ της μπάντας Dave Mclean προκειμένου να συζητήσουμε για αυτά και άλλα στη ραδιοφωνική εκπομπή μου και σκέφτηκα ότι οι Chemistry Set έχουν αρκετούς φίλους στην Ελλάδα που θα χαιρόντουσαν μαθαίνοντας νέα τους και ότι αυτή η συνέντευξη μπορεί να δώσει την αφορμή σε κάποιους άλλους να τους ψάξουν και να τους ακούσουν.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

(το κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο έντυπο φανζίν Planet of Songs)

Όταν ήμουν μικρός είχα μια συγκεκριμένη κοσμοπολίτικη εικόνα για την Αγγλία της δεκαετίας του ‘60, μέσα από τηλεοπτικές σειρές του τύπου «Αντίζηλοι» και «Εκδικητές», με όλους εκείνους τους λόρδους και τα καπέλα bowler στις ταινίες που διαδραματίζονταν στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα.
Στην ελληνική αργκό, η λέξη «μέγκλα» υπονοούσε την εγγύηση για την υψηλή ποιότητα ενός προϊόντος και προερχόταν από τις λέξεις “Made in England” (εκ του MEngla).
- Καλό το σουβλάκι?
- Μέγκλα...

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Το 1995 ο David Bowie βρέθηκε στο Λος Άντζελες για την προώθηση του Outside, του νέου άλμπουμ που είχε ηχογραφήσει με τον Brian Eno, και το γερμανικό παράρτημα του περιοδικού Rolling Stone είχε την πρωτότυπη ιδέα να ζητήσει από τον Andrew Eldritch να ενεργήσει ως συντάκτης του και να πάρει συνέντευξη από τον Λεπτό Λευκό Δούκα. Μια από τις ερωτήσεις του Eldritch ήταν αν το Outside θα ήταν μια επιστροφή στη μουσική περίοδο του άλμπουμ Low και όταν ο Bowie του απάντησε «Δεν νομίζω», ο Eldritch τον ρώτησε, «Τότε για ποιo λόγο το κυκλοφορείς;»

Συνέντευξη: Μιχάλης Πούγουνας

Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του Dig What You Need, του νέου άλμπουμ των θρυλικών Undertones, με ρώτησαν εάν θα ήθελα να κάνω μια συνέντευξη για την εκπομπή μου με τον κιθαρίστα τους Damian O'Neill. Φυσικά, δεν ήμουν κουτός να αρνηθώ και έτσι είχα μια κουβεντούλα με ένα από τα ιδρυτικά μέλη ενός από τα σημαντικότερα punk rock συγκροτήματα που έβγαλε η Βόρεια Ιρλανδία, αν όχι το σημαντικότερο.

Κείμενο - φωτό: Μιχάλης Πούγουνας

Οι Theatre of Hate δημιουργήθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ’70 στην πολιτικά φορτισμένη ατμόσφαιρα του Λονδίνου από τον Kirk Brandon, μετά την διάλυση του πρώτου του συγκροτήματος, των The Pack, οι οποίοι πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν δύο επτάϊντσα και δύο EP. Οι δύο πρώτες τους κυκλοφορίες ήταν επίσημα bootleg που κυκλοφόρησαν για να μειώσουν τις υπερτιμημένες κασέτες που πωλούνταν υπογείως από διάφορους και είχαν τίτλο «He Who Dares Wins – Live At the Warehouse, Leeds» (1981) και «Live at the Lyceum» (1981), το οποίο ήταν συλλογή. Το Westworld ήταν το πρώτο ολοκληρωμένο τους άλμπουμ σε παραγωγή του Mick Jones των Clash, το οποίο ξεκαθαρίζει και τα πράγματα σχετικά με την πολιτική τοποθέτηση του συγκροτήματος στη βρετανική αριστερά, η οποία βρισκόταν σε έντονη σύγκρουση με τα ακροδεξιά κόμματα National Front και British Movement. Από το εξώφυλλο κιόλας η τοποθέτησή τους ήταν εμφανέστατη...

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Στην δεκαετία του ’70 είχα έναν φίλο, μεγαλύτερο από εμένα, ο οποίος πήρε κάνα δυο φορές το Μagic Βus και ταξίδεψε στην Ελλάδα από την Αγγλία. Το ταξίδι κρατούσε τρεισήμισι μέρες, κόστιζε 25 λίρες και περνούσε μέσα από Ολλανδία, Γαλλία, Γερμανία, Αυστρία, Γιουγκοσλαβία, έκανε μια στάση Θεσσαλονίκη και τερμάτιζε Αθήνα. Δεν ξέρω αν το έκανε επειδή ήταν φοιτητής στην Αγγλία και το εισιτήριο του ερχόταν φθηνότερα ή επειδή ήθελε απλά να γνωρίζει κοπέλες, αλλά φαντάζομαι πως ήταν μεγάλη ταλαιπωρία…

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

 Η φινλανδικής καταγωγής ηθοποιός Maila Elizabeth Niemi γεννήθηκε το 1922 και στη δεκαετία του 1950 έγινε γνωστή για τον τηλεοπτικό χαρακτήρα της Vampira. Ήταν η πρώτη φορά που ο παρουσιαστής μιας τηλεοπτικής εκπομπής ήταν εμπνευσμένος από μια ταινία τρόμου. Η Niemi άλλαξε το όνομά της για επαγγελματικούς λόγους σε Maila Nurmi. Ξεκίνησε σαν μοντέλο στη δεκαετία του 1940 και απέκτησε ένα παιδί με τον διάσημο ηθοποιό και σκηνοθέτη Orson Welles, αλλά επειδή ο Welles την εποχή εκείνη ήταν ήδη παντρεμένος με τη Rita Hayworth, το παιδί δόθηκε για υιοθεσία.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

(αναδημοσίευση από το blog tribe4mian's weblog)

Η ιστορία μας ξεκινά στην Βρετανία με τον VinceTaylor έναν άνθρωπο που παρότι στην δεκαετία του ΄50 ηχογράφησε μαζί με την μπάντα του, τους Playboys, κλασικά βρετανικά rock’n’roll τραγούδια όπως το “Brand New Cadillac” και το “Endless Sleep”, απέτυχε να γνωρίσει επιτυχία στα chart παρότι τον ακολουθούσε στις ζωντανές εμφανίσεις του ένα πολυάριθμο κοινό.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Πάντα μου άρεσε ο Vincent Price, ίσως γιατί οι πρώτες ταινίες του που είδα μικρός ήταν μεταφορές ιστοριών του Edgar Allan Poe, τις οποίες σε εκείνη την ηλικία διάβαζα μανιωδώς. Αυτή η σκέψη με προβλημάτισε λίγο και προσπάθησα να θυμηθώ αν αυτοί οι ρόλοι του Price με έκαναν να αγαπήσω τον Poe ή αν οι ήρωες του Poe με έκαναν να αγαπήσω τον Vincent Price. Αυτός ο ηθοποιός είχε κάτι ιδιαίτερο, πέρα από το ύψος του που έφτανε το 1,93 και την μοναδική του φωνή. Είχε κάτι που κάθε φορά αναζητώ να δω στις γοτθικές ταινίες της εταιρείας Hammer, σε κωμωδίες τρόμου όπως το The Abominable Dr. Phibes (ελλ. τίτλ. Ο Σατανικός Δόκτωρ Φάϊμπς) και το Theater of Blood (Το Θέατρο του Αίματος) γιατί εκείνος το δημιούργησε. Ήταν ο άνθρωπος που δημιούργησε αυτούς τους ρόλους. Και ο ρόλος του ήταν ένας: να είναι ο Vincent Price, ο Άρχων του Μακάβριου.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Αρχικά θα ήθελα να δηλώσω άσχετος με την jazz αλλά με τον κορονοϊό και την κλεισούρα είπα να το ψάξω λίγο το θέμα και να γράψω σε κάποιες συνέχειες τα ευρήματά μου σχετικά με την νέα jazz σκηνή της Μεγάλης Βρετανίας. Θα ήθελα να το ξεκαθαρίσω αυτό από την αρχή επειδή η jazz είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο και δεν θα ήθελα να το παίξω έξυπνος σε κανέναν. Δεν είμαι ειδήμων.