Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Ήταν άραγε ο Andy Gill, o κιθαρίστας των Gang Of Four, ένα από τα πρώτα θύματα του COVID 19; Η σύζυγός του, συγγραφέας και ακτιβίστρια Catherine Mayer, το θεωρεί πολύ πιθανό, μιας και το συγκρότημα είχε επιστρέψει τον Νοέμβριο του 2019 από μια περιοδεία στην Κίνα και ο Βρετανός κιθαρίστας πέθανε τον Φεβρουάριο του 2020.
Είχα διαβάσει κάπου ότι η μουσική των Gang of Four ήταν η γέφυρα ανάμεσα στους Chick και τους Clash. Γεγονός πάντως είναι ότι πήραν τις ελευθερίες που τους προσέφερε το punk και τις μιξάρισαν με μουσική, φιλοσοφία και μαρξισμό, επηρεάζοντας μπάντες όπως οι U2, οι Red Hot Chilli Peppers, οι Nirvana και πολλοί άλλοι.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Η περίπτωση του Guy Stevens ήταν πολύ ιδιάζουσα… Ήταν ένας τυπάκος που γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1943 και στις αρχές της δεκαετίας του ’60 έτυχε να έχει μια από τις πιο ενημερωμένες δισκοθήκες στην Αγγλία, πράγμα που τον έκανε περιζήτητο DJ και με μεγάλη επιρροή, όχι μόνο στο κοινό, αλλά και στα ίδια τα συγκροτήματα, με αποτέλεσμα να διαμορφώσει τον ήχο της βρετανικής σκηνής. O Stevens ήταν ο άνθρωπος που έφερε σε επαφή τους δημιουργούς των Procol Harum, Gary Brooker και Keith Reid. Μάλιστα, ο Stevens τους πρότεινε σαν όνομα το όνομα μιας γάτας, το οποίο στην πραγματικότητα ήταν Procul Harun («Procul» ήταν το πρόθεμα του εκτροφέα), αλλά εκείνοι το σημείωσαν λάθος και έτσι βάφτισαν τα συγκρότημα Procol Harum.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Κάποια ημέρα μπήκα σε ένα δισκοπωλείο και είδα μπροστά μου ένα χοντρό βιβλίο με σκληρό εξώφυλλο. Άρχισα να το ξεφυλλίζω και εντυπωσιάστηκα επειδή ήταν μια μουσική γιορτή 120 τετράχρωμων σελίδων σε μέγεθος δίσκου βινυλίου που τη συνόδευαν πέντε CD της δισκογραφικής εταιρίας Harvest Records και κάλυπτε παραγωγές της που είχαν κυκλοφορήσει την δεκαετίας 1969 - 1979. Το πακέτο συμπεριλάμβανε τραγούδια των Pink Floyd, Kevin Ayers, ELO, Syd Barrett, Michael Chapman, The Pretty Things, Pete Brown, Barclay James Harvest, Roy Harper, Be-Bop Deluxe και περισσότερων από 30 άλλων καλλιτεχνών. Το σετ περιείχε επίσης συνεντεύξεις με μερικούς από τους καλλιτέχνες, παραγωγούς, μηχανικούς, διευθυντές και υπαλλήλους της δισκογραφικής εταιρείας που συμμετέχουν και μια επιλογή από φωτογραφίες, διαφημίσεις και αναμνηστικά που παρέπεμπαν στην περίοδο της ακμής της δισκογραφικής εταιρίας.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Αν κάποιος θα ήθελε να έχει καλύτερη εικόνα για τους τους Hawkwind και την κατάσταση που επικρατούσε όταν ο Lemmy μπήκε σε αυτό το συγκρότημα, θα πρέπει να ξεκινήσει από το New Wave.
Ο όρος Νέο Κύμα (New Wave) χρησιμοποιήθηκε γενικά στην Βρετανία για τις νέες καλλιτεχνικές τάσεις στη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, μιμούμενος τον όρο nouvelle vague που είχε χρησιμοποιηθεί για ορισμένες ταινίες του γαλλικού κινηματογράφου. Ο όρος εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο τεύχος του αμερικανικού περιοδικού Analog Science Fiction and Fact τον Νοέμβριο του 1961 από τον συγγραφέα και κριτικό P. Schuyler Miller, για να περιγράψει τη νέα γενιά Βρετανών συγγραφέων του είδους.

 Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας 

Η Hipgnosis ήταν μια αγγλική ομάδα σχεδιαστών με έδρα τους το Λονδίνο που εξειδικεύτηκαν στη δημιουργία εξώφυλλων για άλμπουμ μεγάλων καλλιτεχνών της rock. Στη δεκαετία του 1970 τα εξώφυλλα δίσκων έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο και  και ένας λόγος για αυτό ήταν ότι δεν υπήρχαν ακόμα το Spotify και το MTV, ούτε το YouTube ή άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πέρα από μερικές εφημερίδες και περιοδικά που έγραφαν για συγκροτήματα. Η ιδέα για τη δημιουργία της Hipgnosis ήταν 22χρονων δυο νεαρών σπουδαστών από το Cambridge, του νορβηγικής καταγωγής Storm Thorgerson και του Aubrey Powell, οι οποίοι το 1967 δέχτηκαν μια πρόταση να σχεδιάζουν εξώφυλλα δίσκων για 90 δολάρια.

Μεταφράζει ο Μιχάλης Πούγουνας

Μέσα Αυγούστου του 1969. Η αποκαλυπτική ηχητική έκρηξη του «21st Century Schizoid Man» διακόπτεται απότομα, όταν ο μηχανικός ήχου Robin Thompson κλείνει τα ηχεία στο στούντιο του Λονδίνου όπου ηχογραφεί η μπάντα. Οι King Crimson είναι συγκεντρωμένοι στην σπηλαιώδη αίθουσα των Wessex Studios για την ηχογράφηση του πρώτου άλμπουμ τους. Οι Robert Fripp, Michael Giles, Ian McDonald, Peter Sinfield και Greg Lake σταματούν για να υποδεχτούν τον καλλιτέχνη Barry Godber που φέρνει μαζί του ένα μεγάλο ορθογώνιο πακέτο τυλιγμένο με καφέ χαρτί. Έχουν περάσει μερικές εβδομάδες από τότε που ο Sinfield είχε αναθέσει στον φίλο του, τον Godber, να σκεφτεί μια ιδέα για το εξώφυλλο.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

To Space Rock είναι ένα παρακλάδι του rock’n’roll, το οποίο έχει σχέση με το hard rock αλλά έχει και μακροσκελή ορχηστρικά μέρη όπως το progressive rock, στιχουργικά ασχολείται κυρίως με την επιστημονική φαντασία, το διάστημα και κόσμους πέρα από εδώ, ενώ υποστηρίζεται από «διαστημικούς» ηλεκτρονικούς ήχους που εντείνουν την αίσθηση μιας διαφορετικής πραγματικότητας, έξω από την δική μας.
Ψάχνοντας για τις ρίζες του Space Rock, πολλοί θα νομίσουν ότι η αρχή έγινε με το The Piper at the Gates of Dawn, το άλμπουμ που κυκλοφόρησαν οι Pink Floyd το 1967. Η αλήθεια όμως είναι ότι ο Άγγλος παραγωγός δίσκων, ηχολήπτης και συνθέτης Robert George «Joe» Meek είχε προηγηθεί κατά πολύ πρωτοστατώντας στη διαστημική εποχή και στην πειραματική pop μουσική. Ο Meek συνέβαλε επίσης στην ανάπτυξη μεθόδων ηχογράφησης όπως το overdubbing (τα ηχητικά στρώματα ενός τραγουδιού), το sampling (η δειγματοληψία) και το reverb (το βάθος που λένε οι μουσικοί, η αντήχηση).

Αποκλειστικά συνέντευξη: Μιχάλης Πούγουνας

 Όταν εκείνο το Σάββατο 14 Μαΐου του 1983 οι Bauhaus επισκέφθηκαν την Αθήνα για την μια και μοναδική τους συναυλία στο Σπόρτινγκ, εκπληρώθηκε ένα μεγάλο μου όνειρο. Βλέποντας τον Peter Murphy να περνά πάνω από το γυμνό του στήθος μια λεπτή σωλήνα φωτισμού σαν λάμπα φθορίου που πλημμύρισε το αδύνατο σώμα του με πράσινο φως, μου φάνηκε ότι μπορούσα να διακρίνω τον σκελετό του.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Πιστεύω πως όταν θέλεις να γράψεις την ιστορία των Killing Joke, αναγκαστικά από κάποιο σημείο και μετά θα γράψεις για τις δραστηριότητες του Jaz Coleman. Δεν γίνεται αλλιώς γιατί είναι τόσες πολλές που δεν ξέρω αν η δική του ημέρα έχει παραπάνω από 24 ώρες. Το ενδιαφέρον του πάντως για τον μυστικισμό, προχώρησε πολύ περισσότερο από αυτό ενός περιστασιακού παρατηρητή, αφού υπήρξε ενεργό μέλος τεσσάρων διεθνώς αναγνωρισμένων μυστικιστικών ταγμάτων. Το 1993 παραιτήθηκε από δύο από αυτά, σχολιάζοντας: «Είναι καλύτερο να έχεις μεγάλη καρδιά, απ’ το να έχεις όλη τη γνώση του κόσμου». Ο Jaz έχει επίσης σχεδιάσει έναν ναό, τον οποίο σκοπεύει να χτίσει στη Νέα Ζηλανδία, τη δεύτερη αρχιτεκτονική αναζήτηση στη ζωή του.

του Μιχάλη Πούγουνα

Με την ανακοίνωση της κυκλοφορίας του ΕΡ Lord Of Chaos από τους Killing Joke, αποφάσισα πως ήρθε η ώρα να γράψω ένα εκτεταμένο κείμενο σχετικά με αυτό το συγκρότημα, το οποίο με συνοδεύει από τις αρχές των eighties μέχρι σήμερα και για το οποίο λίγο έλλειψε να ανοίξω συναυλία. Λόγω της έκτασης του κειμένου, θα το κάνω σε συνέχειες, επειδή, όπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης, εκτός από την πληθώρα κυκλοφοριών και συμβάντων, δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο σύνολο αγοριών που απλώς αποφάσισαν να κάνουν μουσική. Η κυκλοφορία αυτή, είναι η πρώτη τους εδώ και επτά χρόνια και πέρα από το τραγούδι ‘Lord Of Chaos’ και άλλο ένα με τίτλο ‘Total’, θα συμπεριλαμβάνονται επίσης το ‘Big Buzz (Motorcade Mix)’, το ‘Delete In Dub (Youth’s Disco 45 Dystopian Dub)’ από το φοβερό τελευταίο τους άλμπουμ Pylon καθώς και άλλα δύο.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Προτού ξεκινήσω το δεύτερο μέρος της ιστορίας των Killing Joke (το πρώτο μέρος ΕΔΩ), να σημειώσω εδώ κάτι που ισχύει τόσο γι' αυτούς, όσο και για κάθε συγκρότημα: όπως όλοι γνωρίζουμε, η συνύπαρξη δύο ανθρώπων ακόμα και σε μια ερωτική σχέση είναι δύσκολη. Φαντάζεστε λοιπόν πόσο δύσκολη είναι μια σχέση, όταν συνυπάρχουν 4-5 άτομα, 4-5 εγωισμοί μέσα στο ίδιο δωμάτιο, σε ένα μουσικό σύνολο, με διαφορετικά όνειρα ο καθένας για τον εαυτό του; Συνήθως βλέπουμε ένα συγκρότημα σαν ένα σύνολο, αλλά εδώ δύο ζευγάρια που είναι φίλοι για χρόνια πάνε ένα Σαββατοκύριακο εκδρομή στην λιμνούλα και την Δευτέρα δεν μιλιούνται. Σκεφτείτε, λοιπόν, ένα μουσικό σύνολο όπου ο καθένας έχει τα δικά του προσωπικά προβλήματα, χρησιμοποιεί διαφορετικά ναρκωτικά για να φτιάχνεται, και ο καθένας εξελίσσεται αναπτύσσοντας διαφορετικά ενδιαφέροντα απ τους άλλους; Σκεφτείτε αυτό το σύνολο να είναι υποχρεωμένο, για οικονομικούς λόγους τις περισσότερες φορές, να τρώει στην μάπα συνεχώς κάποιον άλλο από το συγκρότημα μέσα σε ένα αυτοκίνητο, μέσα σε ένα στούντιο, ή πάνω στην σκηνή, για μέρες, εβδομάδες, μήνες.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

«Η μουσική είναι απλώς νότες. Οτιδήποτε σκέφτεσαι πέρα από αυτό είναι σκέτη  ανοησία». (Igor Stravisky)

Η πρώτη φορά που άκουσα το όνομα του Klaus Schulze, ήταν στην δεκαετία του ’70 και στην εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη. Νομίζω, μάλιστα, πως είχε πει ότι αυτός ο Γερμανός έγραφε μουσική χρησιμοποιώντας μαθηματικά, πράγμα που με είχε εντυπωσιάσει αν και δεν κατάλαβα τίποτα από το τραγούδι που έπαιξε. Δεν αποκλείεται, πάλι, να το είχε πει για κάποιον άλλον και να κάνω λάθος, επειδή έχουν περάσει πολλά χρόνια. Αλλά, σε εκείνη την τρυφερή ηλικία που ήμουν τότε, αυτό που είχα ακούσει μάλλον παράσιτα θύμιζε…

Μια αναδρομή στις μουσικές αναζητήσεις του Μιχάλη Πούγουνα από τη Φαίη Φραγκισκάτου με αφορμή την εμφάνιση των New Zero God στο An club στις 01/10/2022

Oι Flowers of Romance ήταν ίσως η πιο ξεχωριστή μπάντα αυτής της πόλης στο φάσμα του λεγόμενου post punk. Δημιουργήθηκαν το 1981, ξεκίνησαν να ηχογραφούν το 1986 και το 1990 κυκλοφόρησαν με τη σφραγίδα της Wipe Out Records το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο Dorian Grey, με μια ηχητική χροιά που, δίχως να μπαίνει σε καλούπι, διατηρούσε τις goth επιρροές. Η υποδοχή του άλμπουμ από κοινό και κριτικούς ήταν θετική και οι Flowers έκανα μερικές εμφανίσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το 1992 ακολούθησε ένα Ε.Ρ. με τίτλο Love Means Death ενώ τον επόμενο χρόνο κυκλοφόρησε το άλμπουμ τους με τίτλο Pleasure and The Pain με κεντρικό άξονα το αέναο παιχνίδισμα μεταξύ έρωτα και θανάτου μέσα από τον συνδετικό κρίκο του ανθρώπινου πόνου που συνδέει όλα τα στάδια της ανθρώπινης ύπαρξης.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Σε μια πολύ μακρινή εποχή, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’70, όταν οι χίπηδες είχαν συμβιβαστεί και ξενερώσει πλέον έπειτα απο ατελείωτες ώρες συζητήσεων μέσα σε ντουμανιασμένα διαμερίσματα του Σαν Φρανσίσκο και του Νότινγκ Χιλ, εμφανίστηκαν νέες πνευματικές ανησυχίες. Τη θέση των μεγαλεπήβολων ιδεών και των σχεδίων για έναν καλύτερο κόσμο, πήραν οι προβληματισμοί σχετικά με το μυστήριο του Τριγώνου των Βερμούδων, τα μυστικά των πυραμίδων και τον Bigfoot. Εκείνη την εποχή, ο Ελβετός συγγραφέας Erich von Däniken κατέληξε να πουλάει εκατομμύρια βιβλία, γράφοντας για εξωγήινους αστροναύτες που οι αρχαίοι μας πρόγονοι λάτρευαν σαν Θεούς όταν εκείνοι υποτίθεται πως επισκέφτηκαν την Γη.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Η ημέρα της κυκλοφορίας του νέου μίνι άλμπουμ των NEXUS με τίτλο NINOUKI, έφτασε και έτσι θα ήθελα να δώσω μερικές πληροφορίες σχετικά με αυτό το όμορφο μουσικό ταξίδι που έκανα και που σας παραδίδω.
Ο τίτλος NINOUKI είναι μια φτιαχτή λέξη, μια λέξη που δημιούργησε η μητέρα μου σαν γλυκόλογο όταν ήμουν μωρό...

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Προτού αρχίσεις να διαβάζεις θα ήθελα, να σε προειδοποιήσω πως γράφω αυτό το κείμενο υπό την επήρεια ισχυρών δόσεων ανόθευτου Arthur Brown. Βρίσκομαι εδώ και μέρες κλεισμένος σε ένα σπίτι ακούγοντας τις δουλειές του, διαβάζοντας και βλέποντας συνεντεύξεις που έδωσε τα τελευταία τρία τέσσερα χρόνια και μετανιώνω πικρά και σιχτιρίζω την ώρα και την στιγμή που δεν είχα πάει στη συναυλία του στο Gagarin το 2012. Είχα ρωτήσει τότε κάποιους φίλους πώς ήταν επειδή τον είχαν συναντήσει στα παρασκήνια και μου είπαν, «Ένας παππούλης είναι, που ήταν εκεί με την γυναικούλα του» και… ξέρεις… χαμογέλασα και το ξέχασα. Έτσι απλά…

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Όταν ήμουν στην ηλικία που όλοι έχουν κάποιον μεγαλύτερο αδερφό ή αδερφό φίλου, που τύχαινε να έχει μια αξιοπρεπή ροκ δισκοθήκη, έπεσε στα χέρια μου το ομώνυμο άλμπουμ των Humble Pie.

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, ίσως και 30, μέχρι να το βρω ξανά σε κάποιο δισκοπωλείο και να το κάνω δικό μου, όπως είχα κάνει δικό μου κι ένα άλλο άλμπουμ που είχα ακούσει την ίδια μέρα από εκείνον τον φίλο, το καταπληκτικόBanquet των Lucifer’s Friend που με είχε στοιχειώσει με το “Spanish Galleon” και την φωνάρα του John Lawton (αργότερα στους Uriah Heep).

Μένει να βρεθεί άλλος ένας δίσκος βινυλίου για να κλείσω τα ακούσματα μιας και μόνο ημέρας από την παιδική μου ηλικία, τοJunkies Monkeys & Donkeys των Ισραηλινών Jericho Jones, το οποίο δεν είναι κάτι το αριστουργηματικό, απλά το θυμάμαι μαζί με τα άλλα δύο νοσταλγικά (υπάρχει ολόκληρο και στο YouTube) αλλά δεν καίγομαι και πάρα πολύ να το αγοράσω γιατί για κάποιο λόγο μου θυμίζει Μεσογειακά καλοκαίρια και Ελληνικές ταινίες του ‘70 με Λάκη Κομνηνό, «Ένα Καλοκαίρι» κλπ... άμα το ακούσετε θα καταλάβετε...

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Έχει ενδιαφέρον να σκεφτεί κάποιος πώς ένα άλμπουμ που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα κολάζ από μουσικές του πλανήτη μας και ηχογραφήθηκε πριν καν αρχίσει να χρησιμοποιείται ο όρος World Music, θα γινόταν ο πρόγονος μουσικών στυλ, όπως η Ambient Techno, τo World Beat ή το Trip Hop, που θα εμφανίζονταν δέκα χρόνια αργότερα στο διεθνές στερέωμα. Πολλά από τα πράγματα που ακούμε σήμερα στην μουσική θεωρούνταν τότε ακραία και αρκετά βρήκαν τον δρόμο τους μέσα από τους πειραματισμούς αυτού το άλμπουμ αλλά και άλλων παρόμοιων, αλλά τούτο εδώ είχε εμπορική επιτυχία, άρα...

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Πριν λίγες μέρες είδα σε ένα βίντεο τραβηγμένο το 2015 στο Green Door του Brighton την ογδοντάχρονη Vi Subversa να τραγουδάει μπροστά σε ένα συγκινημένο κοινό το “Old Tart's Song” των Poison Girls, ένα τραγούδι που εκφράζει με έξυπνο τρόπο τον ρόλο των δύο φύλων.

Οι στίχοι του τραγουδιού λένε: «Αν ξαναγεννιόμουν, θα ήθελα να επιστρέψω σαν άνδρας, Αν ξαναγεννιόμουν, να ήμουν ένας κόκορας και όχι μια κότα. Δεν θέλω να είμαι σαν την μητέρα μου, να ακολουθώ, να μένω πίσω, να περιμένω πρώτα όλους τους άλλους. Αν ζούσα ξανά, θα παντρευόμουν μια γυναίκα να με φροντίζει μέρα – νύχτα. Δεν θέλω να είμαι σαν την μητέρα μου, να ακολουθώ, να μένω πίσω, να περιμένω πρώτα όλους τους άλλους. Παλιά ήμουν χάρμα οφθαλμών και πουλούσα τον εαυτό μου σαν έργο τέχνης. Τώρα νιώθω σαν την μητέρα μου, είναι φτηνή και δεν την νοιάζει. Όλοι έχουμε την τιμή μας. Άντε και γαμηθείτε!»

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Η pop art ήταν ένα καλλιτεχνικό κίνημα που γεννήθηκε στο Λονδίνο στα μέσα της δεκαετίας του ’50 και αργότερα πέρασε και στην Αμερική. Πήρε το όνομά της από τον κριτικό τέχνης Lawrence Alloway το 1958 και γνώρισε μεγάλη απήχηση στην δεκαετία του ’60.  Πηγή έμπνευσής της ήταν η λαϊκή κουλτούρα, τα καταναλωτικά αγαθά, οι διαφημίσεις, τα καθημερινά σκεύη και οτιδήποτε εκείνη την εποχή ερχόταν σε αντίθεση με τις «καλές τέχνες». Σίγουρα εκνεύριζε όσους δεν την καταλάβαιναν επειδή φαινόταν να έχει ένα πάθος με ανόητα θέματα όπως η διαφήμιση ή τα χυδαία cartoon και κατά κάποιο τρόπο θεωρήθηκε σαν κάτι με το οποίο οι νέοι απειλούσαν να αναστατώσουν το κατεστημένο της τέχνης. Σύντομα πολλοί καλλιτέχνες της rock άρχισαν να εκδηλώνουν ενδιαφέρον για την pop art, καθώς ήταν κάτι καινούργιο, νεανικό και συναρπαστικό.