Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας
Ήταν άραγε ο Andy Gill, o κιθαρίστας των Gang Of Four, ένα από τα πρώτα θύματα του COVID 19; Η σύζυγός του, συγγραφέας και ακτιβίστρια Catherine Mayer, το θεωρεί πολύ πιθανό, μιας και το συγκρότημα είχε επιστρέψει τον Νοέμβριο του 2019 από μια περιοδεία στην Κίνα και ο Βρετανός κιθαρίστας πέθανε τον Φεβρουάριο του 2020.
Είχα διαβάσει κάπου ότι η μουσική των Gang of Four ήταν η γέφυρα ανάμεσα στους Chick και τους Clash. Γεγονός πάντως είναι ότι πήραν τις ελευθερίες που τους προσέφερε το punk και τις μιξάρισαν με μουσική, φιλοσοφία και μαρξισμό, επηρεάζοντας μπάντες όπως οι U2, οι Red Hot Chilli Peppers, οι Nirvana και πολλοί άλλοι.
Μπορεί το 2019 να τους βρήκε σε ασιατική περιοδεία, αλλά η ιστορία τους αρχίζει στο Λιντς το 1977, όταν ο δημοσιογράφος Andy Gill μαζί με τον φίλο του από το πανεπιστήμιο, Jon King στην φωνή, και τον ντράμερ Hugo Burnham, έβαλαν μπροστά την μπάντα. Μερικούς μήνες αργότερα, στις αρχές του 1978, προστέθηκε στο μπάσο ο Dave Allen ως το τέταρτο μέλος της συμμορίας.
Οι post-punk μπάντες ήταν ένα παρακλάδι της εξέλιξης του punk, αλλά στο συγκεκριμένο οι μουσικοί ήξεραν ή ήθελαν να παίζουν καλά τα όργανά τους και προκειμένου να μεταδώσουν το μήνυμά τους, προτίμησαν την ειρωνεία από το σοκ. Οι διαφορές τους με την κοινωνία ήταν ίδιες με εκείνες των punk συγκροτημάτων, αλλά οι post-punks έψαξαν να βρουν πιο στέρεες βάσεις για να περάσουν τις απόψεις τους.
Κάτω από την ταμπέλα του post-punk, εκτός από τους Gang of Four, υπάρχουν οι Talking Heads, oι PiL, οι Joy Division, οι Fischer Z, οι Killing Joke, τα gothic συγκροτήματα και τόσοι πολλοί άλλοι, που αν θέλει κάποιος μπορεί να επεκτείνει τον κατάλογο μέχρι τους Smiths.
Με έντονο το πολιτικό στοιχείο στους στίχους τους, οι Gang of Four αποφάσισαν να πάρουν το όνομά τους από την περίφημη «Συμμορία των Τεσσάρων», την κινεζική διαφωνούσα πολιτική ομάδα που είχε ως επικεφαλής την χήρα του Μάο τσε Τουνγκ. Ήταν μια ιδέα που τους είχε προτείνει ο Andy Corrigan, μέλος των Mekons, μιας άλλης καλλιτεχνικής κολεκτίβας, η οποία είχε δημιουργηθεί στο Πανεπιστήμιο του Λιντς.
Το συγκρότημα έκανε το δισκογραφικό ντεμπούτο του στις 10 Δεκεμβρίου του 1978 με το ΕΡ «Damaged Goods», μέσω της σκωτσέζικης δισκογραφικής εταιρείας Fast Product που είχε ιδρύσει ο Bob Last στο Εδιμβούργο (και κυκλοφόρησε δουλειές των Human League, των Dead Kennedys – για την Βρετανία – των Mekons κ.α.) Στην πίσω πλευρά του «Damaged Goods» υπήρχαν το «(Love Like) Anthrax» και το «Armalite Rifle» και ο δίσκος σκαρφάλωσε στην πρώτη θέση των ανεξάρτητων τσαρτ της Βρετανίας, αναγκάζοντας την ΕΜΙ να σπεύσει να τους υπογράψει.
Ο μεγάλος ραδιοφωνικός παραγωγός John Peel το αγάπησε αμέσως και άρχισε να το μεταδίδει από την εκπομπή του δημιουργώντας ένα αφοσιωμένο κοινό για το συγκρότημα και εξασφαλίζοντάς του εμφανίσεις σε Βρετανία, Ευρώπη και Αμερική.
Το ύφος των Gang of Four ήταν μια επιμιξία rock με νευρικές κιθάρες, έντονο φλερτ με το funk και στίχους με πολιτικές προεκτάσεις, ενώ σε κάποια από τις συνεντεύξεις τους ο Jon King επεσήμανε ότι ο δίσκος που τον είχε επηρεάσει και τους είχε αλλάξει τη ζωή ήταν το Highway 61 Revisited του Bob Dylan.
Αρχικά η ΕΜΙ κυκλοφόρησε το σινγκλ «At Home He's a Tourist», το οποίο έφτασε στην 58η θέση του τσαρτ των βρετανικών σινγκλ.
Το BBC ζήτησε από το συγκρότημα να παρουσιάσει το τραγούδι στην τηλεοπτική εκπομπή Top of the Pops αλλά όταν οι παραγωγοί της άκουσαν τον στίχο «And the rubbers you hide in your top left pocket» («και τις καπότες που κρύβεις στην πάνω αριστερά τσέπη σου») ζήτησαν να αλλάξουν την λέξη rubbers σε rubbish (σκουπίδια) ώστε να αποφύγουν τυχόν προβλήματα. Όμως τα τέσσερα μέλη του συγκροτήματος αρνήθηκαν και με συνέπεια την ακύρωση της εμφάνισής του.
Andy Gill
Μετά από αυτό, το BBC αποφάσισε να αποκλείσει το «At Home He's a Tourist» από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Απογοητευμένη, η ΕΜΙ απέσυρε τη στήριξη της από τους Gang of Four και να στραφεί στην προώθηση ενός συγκροτήματος από το Μπέρμιγχαμ που λεγόταν Duran Duran.
Αφήνοντας πίσω αυτή τη δυσάρεστη εμπειρία, η μπάντα ηχογράφησε το πρώτο της άλμπουμ στο Work House.
Το Entertainment! κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 1979 σε παραγωγή του Jon King, του Andy Gill και του τότε μάνατζερ του συγκροτήματος, Rob Warr και θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα post-punk άλμπουμ: κάποιοι χαρακτήρισαν ως dance-punk και κάποιοι ως art-punk.
Οι στίχοι του King ήταν επηρεασμένοι σε μεγάλο βαθμό από τα κείμενα των καταστασιακών, τον φεμινισμό και την αποξένωση του ατόμου, με μια ενοποιητική έννοια ότι «αυτό που είναι προσωπικό, είναι και πολιτικό». Τα θέματα του άλμπουμ αφορούσαν την εμπορευματοποίηση («Natural's Not in It», «Return the Gift»), την προλεταριακή ζωή («At Home He’s a Tourist»), τη θεωρία των Μεγάλων Ανδρών (μια θεωρία του 19ου αιώνα σύμφωνα με την οποία η ανθρώπινη ιστορία μπορεί να εξηγηθεί από την επιρροή που άσκησαν μεγάλοι άνδρες ή ήρωες) στο τραγούδι «Not Great Men», τους κρατούμενους αγωνιστές του IRA που ήταν φυλακισμένοι σε ειδικό καθεστώς στη Βόρεια Ιρλανδία («Ether»), και τον αρνητικό τρόπο με τον οποίο τα μέσα μαζικής ενημέρωσης κάλυπταν τον αριστερό ανταρτοπόλεμο στη Λατινική Αμερική («5.45»). Ορισμένα τραγούδια αναφέρονται σε τέτοια θέματα για να αμφισβητήσουν τις παραδοσιακές έννοιες της αγάπης και των ερωτικών τραγουδιών («Anthrax», «Contract») και του σεξ («Damaged Goods», «I Found That Essence Rare»).
Το 2014. ο Αμερικάνος κριτικός Kevin Dettmar παρομοίασε το άλμπουμ με τον Οδυσσέα του James Joyce, λέγοντας: «…αμφότερα ασχολούνται με τη σημασία της αφήγησης, σαν ένα τρόπο με τον οποίο βιώνουμε τον κόσμο γύρω μας».
«Η αλλαγή θα σου κάνει καλό / Πάντα το ήξερα
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι σε αγαπώ / Αλλά ξέρω ότι είναι μόνο πόθος
Το φιλί σου τόσο γλυκό / Ο ιδρώτας σου τόσο ξινός
Οι αμαρτίες της σάρκας / Είναι απλώς αμαρτίες της λαγνείας
Ιδρώτας κυλάει στην πλάτη σου / Ιδρώτας κυλάει στον λαιμό σου
Θερμαινόμενοι σύνδεσμοι στον ήλιο (Ή μήπως είναι ψέμα;)
Πιο κρύες συνδέσεις τη νύχτα (Ποτέ δεν είδα το σώμα σου)
Το φιλί σου τόσο γλυκό / Ο ιδρώτας σου τόσο ξινός
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι σε αγαπώ / Αλλά ξέρω πως είναι μόνο πόθος
Η αλλαγή θα σου κάνει καλό / Πάντα το ήξερα / Πάντα το ήξερα
Ξέρεις πως η αλλαγή θα σου κάνει καλό
Ελαττωματικά προϊόντα / Επέστρεψέ τα
Δεν μπορώ να δουλέψω, δεν μπορώ να πετύχω / Στείλε με πίσω
Άνοιξε το κουτί
Δώσε μου την αλλαγή που είπες ότι θα μου έκανε καλό
Επέστρεψε τα χρήματα / Είπες πως είσαι φτηνή αλλά και τόσο έξυπνη
Ο ιδρώτας σου είναι τόσο ξινός / Μερικές φορές σκέφτομαι ότι σε αγαπώ
Αλλά ξέρω ότι είναι μόνο πόθος / Η αλλαγή θα σου κάνει καλό
Πάντα το ήξερα
Το ξέρεις πως η αλλαγή θα σου κάνει καλό
Σου δίνω το φιλί του αποχαιρετισμού / Αντίο»
(«Damaged Goods»)
Το εξώφυλλο του Entertainment! είναι δημιουργία του King και φαινόταν επηρεασμένος από μια ομάδα Γάλλων καταστασιακών καλλιτεχνών που έγιναν γνωστοί το 1968. Απεικονίζει έναν «Ινδιάνο» και έναν «καουμπόη» να ανταλλάσσουν χειραψία σε τρεις πολύ επεξεργασμένες παραλλαγές της ίδιας εικόνας, βασισμένης σε μια φωτογραφία από μια ταινία του 1963 με ήρωα τον Βινετού (έναν φανταστικό ινδιάνο από μια σειρά βιβλίων που είχε γράψει τον 19ο αιώνα ο Karl May, ένας από τους εμπορικότερους Γερμανούς συγγραφείς. Η τριλογία του με τον Βινετού πούλησε γύρω στα 200 εκατομμύρια αντίτυπα). Στην ταινία από όπου ήταν παρμένες οι εικόνες πρωταγωνιστούσαν οι Lex Barker και Pierre Brice και κάποτε ήταν δημοφιλής στην κομμουνιστική Ανατολική Γερμανία σαν μια κριτική του καπιταλισμού. Γύρω από τις τρείς εικόνες υπήρχε το εξής κείμενο: «Ο ινδιάνος χαμογελά πιστεύοντας ότι ο καουμπόη είναι φίλος του. Ο καουμπόη χαμογελά, χαρούμενος που κορόιδεψε τον ινδιάνο. Τώρα μπορεί να τον εκμεταλλευτεί».
Στην οικογένεια που απεικονίζεται στο οπισθόφυλλο, ο πατέρας λέει: «Ξοδεύω τα περισσότερα από τα χρήματά μας για να μπορώ να παραμένω χοντρός», ενώ η μητέρα και τα παιδιά δηλώνουν: «Είμαστε ευγνώμονες για τα αποφάγια του». Στο εσώφυλλο του άλμπουμ, το οποίο είχε σχεδιάσει ο Gill, μικρές φωτογραφίες από σκηνές που εμφανίζονται στην τηλεόραση αναφέρουν τις παραπλανητικές λεζάντες της παρουσίασης των ειδήσεων από τα μέσα ενημέρωσης: «Τα γεγονότα παρουσιάζονται ουδέτερα έτσι ώστε το κοινό να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα». «Άντρες κάνουν ηρωικές πράξεις για να υπερασπιστούν τη χώρα τους». «Δόθηκε στον λαό πήρε αυτό που θέλει».
Τον Ιανουάριο του 1981, το συγκρότημα κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ του, το πιο στοχαστικό Solid Gold, που ηχογραφήθηκε για την EMI στο Abbey Road του Λονδίνου και έγινε το πρώτο τους LP που μπήκε στα τσαρτ των Ηνωμένων Πολιτειών – στη θέση 190.
Το «Paralyzed» που άνοιγε τον δίσκο περιγράφει με ακρίβεια τη δεκαετία του '80 στη θατσερική Βρετανία: τεταμένη ατμόσφαιρα, μια γκρίζα υποβαθμισμένη χώρα σε άθλια κατάσταση…
Φαίνεται ειρωνικό για μια μπάντα, η οποία ανήκε στο δυναμικό μιας πολυεθνικής δισκογραφικής εταιρίας, να επιτίθεται στα συστημικά εργαλεία ελέγχου που δήθεν λειτουργούν ως μέσα ψυχαγωγίας. Ο King και ο Gil προτιμούν να προτείνουν στον ακροατή «να σκέφτεται» παρά να τον αποκαλούν μια «άμυαλη μαριονέτα του συστήματος», όπως θα έκανε ένα καθαρόαιμο punk συγκρότημα.
Το Solid Gold τους βρίσκει να ανακατεύουν στην τράπουλα των στίχων τους, την πολιτική της κατανάλωσης και της συνεχούς επιθυμίας για περισσότερα: «Δεν μπoρώ να εμπιστευτώ τον Θεό που εμπιστευόμασταν/δεν νομίζω ότι αυτό παρέχει καμία ασφάλεια / Θα μπορούσα άραγε να αισθάνομαι ευτυχισμένος με κάτι άλλο; / Με κάτι που να γεμίζει τον χρόνο μου» («What We All Want»).
Η επίθεση ξεκινά ήδη από το εξώφυλλο όπου, κατά την άποψή μου, δανείζονται την ιδέα του από το έργο του Andy Warhol, Campbell's Soup Cans, μόνο που αυτή την φορά στην θέση των επαναλαμβανόμενων κονσερβών υπάρχει το όνομα Gang of Four και ο τίτλος του άλμπουμ, δίνοντας έτσι την εικόνα μιας γραμμής παραγωγής αντιγράφων/προϊόντων.
Στο οπισθόφυλλο υπάρχει μια αναπαράσταση της μεσαιωνικής εκτέλεσης δι’ αποκεφαλισμού, κάποιου ευγενούς και η λεζάντα «Ελπίζω να κρατήσουν χαμηλά την τιμή της βενζίνης», μέσα από το «Cheeseburger» που ανοίγει την δεύτερη πλευρά του δίσκου (να μην ξεχνάμε ότι στις δεκαετίες του ’70 και του ’80 υπήρχαν τεράστια ενεργειακά προβλήματα σε παγκόσμιο επίπεδο). Το τραγούδι ξεκινά με την φωνή μιας κοπέλας που εργάζεται σε φαστφουντάδικο και δίνει την παραγγελία, «χρειάζομαι ένα τσίζμπεργκερ για έξω». Καταλήγει στους στίχους «Μερικές φορές σκέφτομαι ότι το χρήμα είναι ο μόνος μου στόχος / Αυτό με στεναχωρεί / Δουλειά για άλλα τέσσερα μίλια / Καφές, τηγανητές πατάτες και ένα τσίζμπεργκερ».
John King
Όταν κυκλοφόρησε το άλμπουμ, ο μπασίστας Dave Allen δεν βρισκόταν πλέον στην θέση του. Είχε ήδη εγκαταλείψει τους Gang of Four για να σχηματίσει τους Shriekback με τον Barry Andrews, πρώην μέλος των XTC και των The League of Gentlemen του Robert Fripp. Αντικαταστάθηκε για τα live και για ένα σύντομο διάστημα από τον Busta Jones, πρώην συνεργάτη των Talking Heads και του George Clinton, μέχρι να μονιμοποιηθεί τελικά στο μπάσο η Sara Lee (που επίσης είχε περάσει από τους The League of Gentlemen).
Το πρώτο άλμπουμ της Lee με το συγκρότημα, το Songs of the Free του 1982, ήταν ελαφρώς πιο προσιτό από το προηγούμενο έργο τους, δίχως να χάνει τον ήχο της δύναμής του. Τα αμερικάνικα κλαμπ και οι κολεγιακοί ραδιοφωνικοί σταθμοί άρχισαν να παίζουν συνεχώς το αντιμιλιταριστικό τραγούδι «I Love a Man in a Uniform» και το συγκρότημα περιόδευσε εκτενώς στις ΗΠΑ. Την ίδια στιγμή, το τραγούδι απαγορεύτηκε στην Βρετανία, εξαιτίας του πολέμου στα Φόκλαντ.
Στο οπισθόφυλλο του άλμπουμ, υπάρχει ένα ειρωνικό κείμενο-επίθεση στην αποικιοκρατία:
«Η αέναη κίνηση της θάλασσας – που βρέχει τις αποβάθρες του Λονδίνου και τα αναγεννησιακά τείχη της Βενετίας – προκαλεί την επιθυμία ενός απεριόριστου ταξιδιού σε μακρινά μέρη όπου δεν ταιριάζουμε κοινωνικά και γινόμαστε άτακτοι. Υπάρχει πάντα ένα καλωσόρισμα σε αυτά τα μέρη! Αυτό το όνειρο της ελευθερίας που τροφοδοτείται από το εξωτικό εμπόρευμα, υπάρχει για όλους στην οθόνη του βίντεο: η καλύτερη υποστήριξη του συστήματος των σχέσεών μας. Δίχως ηδονοβλεψίες, έχουμε την υψηλή κουλτούρα του παρελθόντος και χρήματα που δεν συνδέονται με την εργασία. Για τους ντόπιους, ο ίδιος ο χρόνος φαίνεται να έχει σταματήσει».
Την παραγωγή του Songs of the Free υπέγραφαν ο Andy Gill, μαζί με τον Jon King και το πρώην μέλος των Gong, Mike Howlett.
Στο μεταξύ, οι τριβές ανάμεσα στα μέλη του συγκροτήματος, έκαναν τον ντράμερ Hugo Burnham να αποχωρήσει το 1983 και να αντικατασταθεί για το Hard, το τέταρτο άλμπουμ των Gang of Four από ένα drum machine. Αυτό ήταν και το τελευταίο άλμπουμ πριν την πρώτη διάλυσή τους το 1984, εν μέσω της κατακραυγής των κριτικών και των θαυμαστών τους ότι είχαν ξεπουληθεί.
Για τους φίλους του συγκροτήματος που η εμπειρία τους με τους Gang Of Four είχε ξεκινήσει με το Entertainment! για να εξελιχθεί χρονολογικά, αυτό το άλμπουμ ήταν θαρρείς και τους προκαλούσε να το μισήσουν και έτσι, έχοντας χάσει μεγάλη μερίδα των θαυμαστών τους, οι Gang of Four αναγκάστηκαν να διαλυθούν, με τον King να περιοδεύει τις ΗΠΑ το 1986 με το συγκρότημα Mechanic Preachers.
Ωστόσο, δεν έμειναν για πολύ στην αδράνεια. Ο Gill και ο King άρχισαν να γράφουν ξανά μουσική μετά από δύο χρόνια και το 1991 οι Gang of Four κυκλοφόρησαν το Mall, ένα πιο χορευτικό άλμπουμ που περιέχει μια διασκευή στο «Soul Rebel» του Bob Marley και των Wailers, ενώ στιχουργικά, όπως αποκαλύπτει ο τίτλος, το Mall εξετάζει τον καταναλωτισμό και την οικονομία, ενώ το τραγούδι «F.M.U.S.A.» είναι ένα δοκίμιο σχετικά με τον πόλεμο του Βιετνάμ.
Στο μπάσο αυτή την φορά βρέθηκε η Gail Ann Dorsey, η μαύρη κυρία με το ξυρισμένο κεφάλι που ίσως την έχετε δει τις περισσότερες φορές να παίζει στην μπάντα του David Bowie (είχε έρθει μαζί του και στην Ελλάδα), ενώ τύμπανα έπαιξαν διάφοροι μουσικοί. Από τους ανθρώπους που έκαναν δεύτερα φωνητικά, να σημειώσω εδώ τον Black, τον γνωστό σε όλους μας χάρη στην επιτυχία του «Wonderful Life».
Το έκτο άλμπουμ των Gang of Four ήρθε πέντε χρόνια αργότερα με τίτλο Shrinkwrapped. Ήταν πιο άγριο από το Mall και πολύ αξιόλογο, κατά την γνώμη μου, μιας και φαίνεται ότι τα μέλη του συγκροτήματος «ψάχνονταν» ως μουσικοί.
Στο άλμπουμ παρελαύνουν αρκετοί μουσικοί με πιο γνωστό τον Dean Garcia, των Curve, ο οποίος παίζει το μπάσο στα «Sleepwalker» και «Something 99».
Σκοτώστρα του άλμπουμ, πάλι κατά την άποψή μου, το «The Dark Ride».
Το 1997 σταμάτησαν πάλι σαν Gang of Four και μάλιστα για ένα χρονικό διάστημα ο King παράτησε την μουσική.
Καθώς όλο και περισσότερα συγκροτήματα ανέφεραν τους Gang of Four ως επιρροή τους, άρχισε να αναπτύσσεται ξανά ένα ενδιαφέρον για την μουσική τους γενικότερα κι έτσι, το 2004, η αρχική σύνθεση των Gill, King, Allen και Burnham ξανάσμιξε για μια παγκόσμια περιοδεία. Η επιτυχία ήταν τόσο μεγάλη που την επανέλαβαν το 2005, ενώ την ίδια χρονιά υπέγραψαν συμβόλαιο με την V2 και κυκλοφόρησαν το άλμπουμ Return the Gift. Πρόκειται για δεκατέσσερα τραγούδια τους από τα άλμπουμ Entertainment!, Solid Gold και Songs of the Free, που η μπάντα είχε ξαναηχογραφήσει (ούτως ή άλλως, ποτέ δεν τους άρεσε ο ήχος στα τύμπανα των πρώτων κυκλοφοριών τους) και άλλα δώδεκα ρεμιξαρισμένα.
Το 2006, ο Mark Heaney πήρε την θέση του Burnham στα τύμπανα και το 2008 ο Allen αποχώρησε για να αντικατασταθεί από τον Thomas McNeice, ο οποίος παρέμεινε ως το τέλος. Με αυτή την σύνθεση, το 2011 οι Gang of Four επέστρεψαν στο στούντιο για να ηχογραφήσουν το Content, το πρώτο τους άλμπουμ με καινούργιο υλικό από την εποχή του Shrinkwrapped. Είχε χρηματοδοτηθεί από δωρεές των οπαδών τους και αυτό μου είχε φανεί πολύ ενδιαφέρον όταν είχε κυκλοφορήσει, επειδή ήταν αρκετά σύγχρονο ηχητικά αλλά κρατούσε και κάτι από το παρελθόν με τραγούδια όπως το «She Said ‘You Made a Thing of Me’» και το «Who Am I?».
Gang of Four, 2019
Έπειτα από μια εκτεταμένη περιοδεία σε Αμερική, Αυστραλία και Ευρώπη, ο Gill με τον King διαφώνησαν σχετικά με την πορεία του συγκροτήματος και το 2012 ο τελευταίος αποχώρησε παραχωρώντας την θέση του στον John «Gaoler» Sterry.
Ο Gill συνέχισε να χρησιμοποιεί το όνομα Gang of Four αν και δεν είχε την άδεια του King, και κυκλοφόρησε δύο ακόμα άλμπουμ με πρώτο το What Happens Next στις 24 Φεβρουαρίου 2015 (με συμμετοχές της τραγουδίστριας των The Kills, Alison Mosshart, και άλλων). Οι κριτικές δεν ήταν καλές και μάλιστα ο Phil Hebblethwaite αποφάνθηκε ότι «θα ήταν προτιμότερο αν ο Gill το κυκλοφορούσε με το όνομά του και όχι ως Gang of Four επειδή παραπλανά το ακροατήριο».
Η αληθινή Συμμορία των Τεσσάρων στη διάρκεια της δίκης της. Επάνω δεξιά, η Τσιάνγκ Τσνγκ, χήρα του Κινέζου κομμουνιστή ηγέτη, Μάο Τσε Τούνγκ.
Το Happy Now κυκλοφόρησε στις 19 Απριλίου 2019 αποσπώντας καλύτερες κριτικές.
Η προσφορά του συγκροτήματος στην μουσική τιμήθηκε τον Μάιο του 2021 με τη συλλογή The Problem of Leisure: A Celebration of Andy Gill and Gang of Four.
Όταν ο Andy Gill πέθανε τον Φεβρουάριο του 2020, αυτοί που έγραψαν τις νεκρολογίες, προσπάθησαν να συνοψίσουν τη βαθιά επίδραση που άσκησε στη μουσική. Ήταν συνιδρυτής των Gang of Four και μέχρι την στιγμή του θανάτου του ήταν το μόνο μέλος από την αρχική σύνθεση. Ως συν-συνθέτης ή συνθέτης όλων των τραγουδιών της μπάντας, αλλά και χάρη στο αναμφισβήτητο και πολύ επιδραστικό στυλ παιξίματος της κιθάρας του, ο Andy επηρέασε γενιές μουσικών πράγμα που ενίσχυσε το έργο του ως συνθέτης και παραγωγός.
Ωστόσο, το The Problem of Leisure, προγραμματίστηκε αρχικά από τον ίδιο τον Andy όχι ως ένα αφιέρωμα μετά θάνατον, αλλά για να σηματοδοτήσει την 40ή επέτειο, το 2019, του εξαιρετικού ντεμπούτου των Gang Of Four, Entertainment! ενός άλμπουμ ευρύτατα γνωστού και πλέον κλασικού («το πέμπτο καλύτερο πανκ άλμπουμ όλων των εποχών», σύμφωνα με το Rolling Stone).
Ο Andy είχε παθιαστεί με αυτό το project και συνέχισε να δουλεύει πάνω σε αυτό ακόμα και μετά τη διακομιδή του στο νοσοκομείο, τον Ιανουάριο του 2020. Μετά τον θάνατό του, η Catherine Mayer συγκέντρωσε μια μικρή ομάδα για να επεκτείνει και να ολοκληρώσει το άλμπουμ.
Τα ονόματα που εμφανίζονται στην συλλογή, δείχνουν και την διάσταση της επιρροής που έχει ασκήσει η μουσική των Gang of Four, της «Συμμορίας των Τεσσάρων».
The Problem of Leisure: CD One
Vinyl One, Side A
IDLES - Damaged Goods (UK)
Tom Morello & Serj Tankian - Natural’s Not in It (USA)
Helmet - In the Ditch (USA)
3D* x Gang of Four feat. Nova Twins - Where the Nightingale Sings (UK)
Hotei - To Hell With Poverty (Japan)
Vinyl One, Side B
Gary Numan - Love Like Anthrax (UK)
Gail Ann Dorsey - We Live as We Dream, Alone (USA)
Herbert Grönemeyer feat. Alex Silva - I Love a Man in a Uniform (Germany)
LoneLady - Not Great Men (UK)
JJ Sterry - 5.45 (UK)
The Problem of Leisure: CD Two
Vinyl Two, Side C
La Roux - Damaged Goods (UK)
Everything Everything - Natural’s Not in It (UK)
Dado Villa-Lobos - Return the Gift (Brazil)
The Dandy Warhols - What We All Want (USA)
Warpaint - Paralysed (USA)
Vinyl Two, Side D
Flea & John Frusciante – Not Great Men (USA)
The Sounds - I Love a Man in a Uniform (Sweden)
Hardcore Raver in Tears - Last Mile** (China)
Killing Joke x Gang of Four - Forever Starts Now (Killing Joke Dub) (UK)
Sekar Melati - Not Great Men (live version) (Japan)
BLOG και ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ ΤΟΥ MIΧΑΛΗ ΠΟΥΓΟΥΝΑ:
https://tribe4mian.wordpress.com/
ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΙΣ ΕΚΠΟΜΠΕΣ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΠΟΥΓΟΥΝΑ στο Blackout Radio Show...
Μιχάλης Πούγουνας
Ο Μιχάλης Πούγουνας γεννήθηκε το 1965 στην Αθήνα. Σπούδασε σκηνοθεσία κιν/φου, έχει κάνει δυο ντοκιμαντερ με τιτλο Όταν η Καλλιθέα Πήγαινε Cinema (υπάρχουν στο YouTube) και βραβεύτηκε για την ταινία μικρού μήκους “Vlad ο Δαιμων” στο Διεθνες Φεστιβαλ Ταινιών της Πάτρας. Ήταν ιδρυτικό μέλος και τραγουδιστής των Flowers of Romance απο το 1981 ως το 1998 και των Nexus απο το 1999 ως το 2005. Το 2000 δημιούργησε την ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρία Cyberdelia ενω απο το 2011 μεχρι σήμερα παρουσιάζει την δύωρη ραδιοφωνική εκπομπή The Blackout Radio Show with Mike Pougounas που μεταδίδεται απο ενα Αμερικάνικο ραδιοφωνικό σταθμό στα FM, τρεις Αγγλικούς ιντερνετικούς, έναν Ελληνικό κι έναν Κυπριακό. Έχει κυκλοφορήσει το βιβλίο “Rock’n’Roll rules ok?” με κείμενα σχετικά με την αλληλεπίδραση του ροκ και της κοινωνίας, καθως και τα μυθιστορήματα «To Κλειδί της Εύας» και «Μαύρο Χιόνι». Απο το 2006 είναι ο τραγουδιστής των New Zero God. Έχει κυκλοφορήσει συνολικά 13 στούντιο άλμπουμ.
Μιχάλης Πούγουνας
Ο Μιχάλης Πούγουνας γεννήθηκε το 1965 στην Αθήνα. Σπούδασε σκηνοθεσία κιν/φου, έχει κάνει δυο ντοκιμαντερ με τιτλο Όταν η Καλλιθέα Πήγαινε Cinema (υπάρχουν στο YouTube) και βραβεύτηκε για την ταινία μικρού μήκους “Vlad ο Δαιμων” στο Διεθνες Φεστιβαλ Ταινιών της Πάτρας. Ήταν ιδρυτικό μέλος και τραγουδιστής των Flowers of Romance απο το 1981 ως το 1998 και των Nexus απο το 1999 ως το 2005. Το 2000 δημιούργησε την ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρία Cyberdelia ενω απο το 2011 μεχρι σήμερα παρουσιάζει την δύωρη ραδιοφωνική εκπομπή The Blackout Radio Show with Mike Pougounas που μεταδίδεται απο ενα Αμερικάνικο ραδιοφωνικό σταθμό στα FM, τρεις Αγγλικούς ιντερνετικούς, έναν Ελληνικό κι έναν Κυπριακό. Έχει κυκλοφορήσει το βιβλίο “Rock’n’Roll rules ok?” με κείμενα σχετικά με την αλληλεπίδραση του ροκ και της κοινωνίας, καθως και τα μυθιστορήματα «To Κλειδί της Εύας» και «Μαύρο Χιόνι». Απο το 2006 είναι ο τραγουδιστής των New Zero God. Έχει κυκλοφορήσει συνολικά 13 στούντιο άλμπουμ.
Μιχάλης Πούγουνας
Ο Μιχάλης Πούγουνας γεννήθηκε το 1965 στην Αθήνα. Σπούδασε σκηνοθεσία κιν/φου, έχει κάνει δυο ντοκιμαντερ με τιτλο Όταν η Καλλιθέα Πήγαινε Cinema (υπάρχουν στο YouTube) και βραβεύτηκε για την ταινία μικρού μήκους “Vlad ο Δαιμων” στο Διεθνες Φεστιβαλ Ταινιών της Πάτρας. Ήταν ιδρυτικό μέλος και τραγουδιστής των Flowers of Romance απο το 1981 ως το 1998 και των Nexus απο το 1999 ως το 2005. Το 2000 δημιούργησε την ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρία Cyberdelia ενω απο το 2011 μεχρι σήμερα παρουσιάζει την δύωρη ραδιοφωνική εκπομπή The Blackout Radio Show with Mike Pougounas που μεταδίδεται απο ενα Αμερικάνικο ραδιοφωνικό σταθμό στα FM, τρεις Αγγλικούς ιντερνετικούς, έναν Ελληνικό κι έναν Κυπριακό. Έχει κυκλοφορήσει το βιβλίο “Rock’n’Roll rules ok?” με κείμενα σχετικά με την αλληλεπίδραση του ροκ και της κοινωνίας, καθως και τα μυθιστορήματα «To Κλειδί της Εύας» και «Μαύρο Χιόνι». Απο το 2006 είναι ο τραγουδιστής των New Zero God. Έχει κυκλοφορήσει συνολικά 13 στούντιο άλμπουμ.
