Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Η αλήθεια είναι πως μεγάλωσα παίζοντας επιτραπέζια παιχνίδια με τους φίλους μου. Για πολλά χρόνια τα παιχνίδια αυτά αποτελούσαν τον βασικό λόγο για να βρεθούμε κάποιο βράδυ στο σπίτι κάποιου, τόσοι όσοι χωρούσαμε στο τραπέζι. Όσες ήταν οι καρέκλες. Μετά τα ζευγάρια παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά και οι προτεραιότητες άλλαξαν.

Νομίζω πάντως ότι εξαιτίας της οικονομικής κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε όλοι, αυτές οι μέρες επιστρέφουν και για να είμαι ειλικρινής στο σπίτι έχω μια Monopoly με θέμα τους Beatles και αντί για ονόματα δρόμων έχει τίτλους τραγουδιών του συγκροτήματος. Παρόλο που δεν την χρησιμοποίησα ποτέ, παρόλο που την πρόσεχα σαν τα μάτια μου επειδή ήταν δώρο μιας όμορφης νεράιδας, έχει ταλαιπωρηθεί λίγο από μια πλημμύρα. 

Η συγκεκριμένη πλημμύρα κατέστρεψε όλα τα επιτραπέζια παιχνίδια που είχα από παιδί, ανάμεσα στα οποία το Stratego, η κλασική παλιά Monopoly, η Monorosy (η διπλή Monopoly), το Risk, το Trivial Pursuit κι ένα άλλο που είχε και βιντεοκασέτα με έναν τύπο που σου έδινε οδηγίες. Μεγάλη πλάκα κι αυτό…

Πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, όταν όλοι πίστευαν ότι είχα πάψει πια να είμαι παιδί, αγόρασα την Anti-Monopoly. Μάλιστα, αγόρασα τρεις τέσσερις ακόμα και τις έκανα δώρο σε φίλους μου με την ελπίδα ότι θα έπιαναν το μήνυμα.

 

ΑΝ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΑΠ ΤΗΝ ΑΦΕΤΗΡΙΑ, Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΣΕ ΠΛΗΡΩΝΕΙ

Η Anti-Monopoly ήταν ένα επιτραπέζιο παιχνίδι που δημιούργησε το 1973 ο Ralph Anspach, ένας καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο, ως απάντηση στα μαθήματα που διδάσκει η Monopoly. Ο Anspach πίστευε ότι δημιουργούσε μια ιδιαιτέρως ευνοϊκή εικόνα για τα μονοπώλια και η πρόθεσή του ήταν να δείξει πόσο βλαβερά θα μπορούσαν να είναι αυτά σε ένα σύστημα ελεύθερων επιχειρήσεων και πώς λειτουργούν οι αντιμονοπωλιακοί νόμοι για να τα περιορίσουν στον πραγματικό κόσμο.

To 1974 όμως, η αμερικάνικη εταιρία παιχνιδιών Parker Brothers που κατασκεύαζε την Monopoly, υπέβαλε μήνυση στον καθηγητή για χρήση της λέξης Monopoly χωρίς την άδειά της. Η Parker είχε αγοράσει τα δικαιώματα της παραγωγής του παιχνιδιού από τον Charles Darrow στις 6 Φεβρουαρίου του 1935 και αμέσως είχε αρχίσει να το πουλάει.

ΠΑΡΕ 50 ΔΟΛΛΑΡΙΑ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ 100 ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ

Μια κρύα νύχτα στην Φιλαδέλφεια στα τέλη του 1932, ο Darrow επισκέφτηκε μαζί με την γυναίκα του τον επιχειρηματία Charles Todd. Ο Todd και η γυναίκα του κάθισαν με τους Darrow και αφού αντάλλαξαν κουτσομπολιά, τσίμπησαν και ήπιαν κάτι, βάλθηκαν να παίζουν ένα επιτραπέζιο παιχνίδι που είχαν μάθει πρόσφατα. Τα δύο ζευγάρια περνούσαν πάρα πολύ όμορφα ρίχνοντας τα ζάρια, αγοράζοντας και πουλώντας ακίνητα και ζώντας μια μικρή, έστω, ψευδαίσθηση πλούτου, μέσα στην μεγάλη οικονομική κρίση που περνούσε η χώρα εξαιτίας της κατάρρευσης του χρηματιστηρίου της Wall Street. Ήταν ένα παιχνίδι που περνούσε από φίλο σε φίλο, δεν πουλιόταν συσκευασμένο, και επειδή δεν είχε όνομα όλοι το έλεγαν το «μονοπωλιακό παιχνίδι».

 

Charles Darrow

Στους Darrow άρεσε πάρα πολύ κι έτσι ο Charles Todd τους έφτιαξε ένα δικό τους σετ με όλα τα σύνεργα, τις κάρτες, τα πιόνια, τα σπιτάκια και τα ξενοδοχεία, και τους έμαθε με λεπτομέρειες τους κανονισμούς του παιχνιδιού. Και επειδή οι μέρες που ζούμε σήμερα δεν είναι κάτι το πρωτόγνωρο, οι Darrow άρχισαν να μαζεύουν κι αυτοί τους φίλους τους για να παίξουν αυτό το επιτραπέζιο.
Βλέπετε, μπορεί ο κύριος Darrow να ήταν άνεργος και να έψαχνε απεγνωσμένα για χρήματα, ωστόσο είχε άφθονο χρόνο στην διάθεσή του. Και κάποια μέρα ζήτησε από τον Charles Todd ένα γραπτό αντίγραφο των κανονισμών.

Ο Todd όμως δεν τους είχε γράψει πουθενά κι ούτε φαινόταν να υπήρχαν γραμμένοι κάπου αλλού. Η αλήθεια όμως ήταν ότι τους κανόνες του παιχνιδιού τους είχε επινοήσει το 1903 στην Ουάσιγκτον μια τολμηρή και προοδευτική γυναίκα, η Elizabeth Magie. Η ιστορία της όμως χάθηκε τις δεκαετίες που ακολούθησαν και τη θέση της στον μύθο της επινόησης αυτού του παιχνιδιού, κατέλαβε ο Charles Darrow. Και άθελά του, εκτός από την αντικατάστασή της, ο Darrow κέρδισε πολλά εκατομμύρια στέλνοντας μια εκδοχή του παιχνιδιού στην Parker Brothers και γνωρίζοντας τεράστια επιτυχία βάζοντας την Monopoly στα σπίτια σχεδόν όλου του κόσμου.

Σήμερα πλέον η ιστορία της Magie είναι απολύτως τεκμηριωμένη.

 

ΠΩΣ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙΣ ΤΟ ΝΟΙΚΙ

Για την Lizzie, όπως η Elizabeth Magie ήταν γνωστή στους φίλους της, τα προβλήματα που αντιμετώπιζε στις αρχές του 20ού αιώνα, οι τεράστιες οικονομικές ανισότητες και η δύναμη των μονοπωλίων, ήταν τόσο μεγάλα που ήταν αδύνατο για αυτή την άγνωστη γυναίκα που δούλευε ως στενογράφος να τα αντιμετωπίσει με κάτι τόσο ασήμαντο όσο ένα επιτραπέζιο παιχνίδι.

Η Lizzie όμως δεν το έβαλε κάτω. Θέλοντας να φτιάξει ένα επιτραπέζιο παιχνίδι που να αντικατοπτρίζει τις πολιτικές της αντιλήψεις, κάθε νύχτα που γυρνούσε από την δουλειά στο γραφείο που δούλευε, καθόταν και ζωγράφιζε, σχεδίαζε και ξανασχεδίαζε, σκεφτόταν και έκανε διορθώσεις.

Η Elizabeth Magie είχε γεννηθεί το 1866 στο Ιλινόις από Σκωτσέζους μετανάστες και στις αρχές του αιώνα ήταν ακόμη ανύπαντρη, πράγμα ασυνήθιστο για μια γυναίκα της ηλικίας της την εποχή εκείνη. Ακόμα πιο ασυνήθιστο όμως ήταν το γεγονός ότι κατάφερε να συγκεντρώσει αρκετά χρήματα χωρίς καμιά βοήθεια και να αγοράσει ένα σπίτι μαζί με αρκετά στρέμματα ιδιοκτησίας.
Ο πατέρας της, ο James, ήταν εκδότης εφημερίδας στο Ιλινόις και στα τέλη της δεκαετίας του 1850 είχε συνοδεύσει τον Αβραάμ Λίνκολν όταν κονταροχτυπιόταν στην πολιτεία με τον πολιτικό του αντίπαλο, Stephen Douglas. Ο πατέρας της ενθάρρυνε τη Lizzie να διαβάσει τα βιβλία του Αμερικάνου πολιτικού οικονομολόγου Henry George και κυρίως το βιβλίο του «Πρόοδος και φτώχεια: Έρευνα για την αιτία της βιομηχανικής κατάρρευσης και της αύξησης της ζήτησης με την αύξηση του πλούτου: Η θεραπεία».

Lizzie Magie

Το συγκεκριμένο βιβλίο την έκανε ένθερμη υποστηρίκτρια του Γεωργισμού, της οικονομικής αντίληψης του Henry George, ο οποίος υποστήριζε ότι ενώ οι άνθρωποι πρέπει να είναι κύριοι του προϊόντος που παράγουν, η οικονομική αξία που προέρχεται από τη γη (και συχνά περιλαμβάνει φυσικούς πόρους, αέρα, γη και νερό) πρέπει να ανήκει εξίσου σε όλα τα μέλη της κοινωνίας. Η Magie ήταν επίσης συγγραφέας, ποιήτρια, κωμικός, ηθοποιός του θεάτρου, φεμινίστρια και μηχανικός. Στα τέλη του 1800, της απένειμαν δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για την εφεύρεσή της που διευκόλυνε τη διαδικασία της δακτυλογράφησης, επιτρέποντας στο χαρτί να περνάει ευκολότερα μέσα από τη γραφομηχανή. Την εποχή που κατοχυρώθηκε η εφεύρεσή της, ο αριθμός των γυναικών με διπλώματα ευρεσιτεχνίας ήταν μικρότερος από το ένα τοις εκατό. Το γεγονός ότι ήταν μόνο 26 ετών της έδωσε ακόμη μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση ανάμεσα στους συνομηλίκους της. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος για ένα σύντομο χρονικό διάστημα στις αρχές του 1900. Μία από τις πιο αξιομνημόνευτες περιπέτειες της ήταν όταν προσπάθησε να δημοπρατήσει τον εαυτό της ως «νεαρή Αμερικάνα σκλάβα» για να κερδίσει επιπλέον χρήματα. Η διαφήμιση της στην εφημερίδα έγινε θέμα και γρήγορα εξαπλώθηκε σε όλη την χώρα.

Οι γείτονές της ήταν ένας γαλατάς, ένας ποδοσφαιριστής, ένας ναύτης, ένας ξυλουργός και ένας μουσικός. Η Magie μοιραζόταν το σπίτι της με έναν ηθοποιό που της πλήρωνε ενοίκιο και με μια μαύρη υπηρέτρια. Ήταν έντονα πολιτικοποιημένη και παρέδιδε μαθήματα σχετικά με τις πολιτικές πεποιθήσεις της τα βράδια μετά την δουλειά. Αλλά οι μαθητές της δεν ήταν αρκετοί. Χρειαζόταν ένα νέο μέσο - κάτι πιο διαδραστικό και πιο δημιουργικό.

Υπήρχε μια προφανής διέξοδος. Στις αρχές του 20ού αιώνα τα επιτραπέζια παιχνίδια γίνονταν όλο και πιο συνηθισμένα στα σπίτια της μεσαίας τάξης. Επιπλέον, όλο και περισσότεροι εφευρέτες ανακάλυπταν ότι τα παιχνίδια δεν ήταν απλώς ένα χόμπι, αλλά και ένα μέσο επικοινωνίας. Κι έτσι η Magie στρώθηκε στην δουλειά.

Η ιδέα της ήταν το πρωτότυπο για τη Monopoly, μόνο που το δικό της παιχνίδι ονομαζόταν The Landlord's Game (Το Παιχνίδι του Σπιτονοικοκύρη).

Το The Landlord's Game συμπεριλάμβανε χρήματα και ιδιοκτησίες που μπορούσαν να αγοραστούν και να πουληθούν. Οι παίκτες δανείζονταν χρήματα, είτε από την τράπεζα είτε ο ένας απ τον άλλον, και έπρεπε να πληρώνουν φόρους. Το παιχνίδι είχε ένα μονοπάτι που έστελνε τον παίκτη γύρω-γύρω στον πίνακα - σε αντίθεση με τα παιχνίδια της εποχής εκείνης όπου ο παίκτης ακολουθούσε γραμμική διαδρομή. Σε μια γωνιά ήταν το Πτωχοκομείο και το Δημόσιο Πάρκο, και στην άλλη πλευρά του πίνακα ήταν η φυλακή. Μια άλλη γωνία περιελάμβανε την εικόνα του πλανήτη και ήταν ένας φόρος τιμής στον πολιτικό ήρωα της Magie, τον οικονομολόγο Henry George, οι ιδέες του οποίου για τη φορολόγηση των πλούσιων γαιοκτημόνων είχαν δώσει την έμπνευση για το παιχνίδι: «Η δουλειά πάνω στην Μητέρα Γη παράγει μισθούς». Επιπλέον, υπήρχαν οι τρεις λέξεις που συνεχίζουν να υπάρχουν μέχρι σήμερα, εδώ και πάνω από έναν αιώνα, μιας και εκεί τις είχε γράψει η Lizzie: ΠΗΓΑΙΝΕ ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ.

 

Σε κάθε πλευρά Η Magie σχεδίασε παραλληλόγραμμα με σιδηροδρομικούς σταθμούς, χώρους για ενοικίαση ή πώληση, τετράγωνα για αγαθά απόλυτης ανάγκης όπως ψωμί και για καταφύγιο, καθώς και άλλα παροχής υπηρεσιών όπως η ύδρευση και ο φωτισμός. Καθώς οι παίκτες έκαναν την διαδρομή τους γύρω από το ταμπλό, δούλευαν και κέρδιζαν μισθό. Κάθε φορά που οι παίκτες περνούσαν από τον χώρο της Μητέρας Γης, «υποτίθεται ότι είχαν εκτελέσει τόση εργασία στη Μητέρα Γη», που πληρώνονταν 100 δολάρια σε μισθούς, ενώ οι παίκτες που έμεναν χωρίς χρήματα πήγαιναν στο Πτωχοκομείο.

Οι παίκτες που σταματούσαν σε ξένη ιδιοκτησία στέλνονταν στη φυλακή και είτε έπρεπε να μείνουν εκεί για κάποιους γύρους μέχρι να φέρουν διπλή ζαριά, είτε να πληρώσουν πρόστιμο 50 δολάρια. «Ο ανταγωνισμός μεταξύ των παικτών καθώς και οι εκφράσεις ψεύτικης συμπόνιας όταν ένας παίκτης πηγαίνει στη φυλακή ή της ψεύτικης λύπης όταν κάποιος υποχρεώνεται να πάει στο Πτωχοκομείο, είναι μέρος της διασκέδασης του παιχνιδιού», δήλωνε η Magie.

Από την στιγμή της σύλληψής του, το The Landlord’s Game είχε ως στόχο τον ανταγωνισμό και, κάπως απροσδόκητα, η Magie δημιούργησε δύο ομάδες κανόνων: έναν αντιμονοπωλιακό όπου όλοι ανταμείβονταν αν παραγόταν πλούτος και έναν μονοπωλιακό όπου στόχος ήταν η δημιουργία μονοπωλίων και η συντριβή των αντιπάλων
Το 1903, η Magie υπέβαλε αίτηση για την κατοχύρωση της πατέντας ως ένα παιχνίδι που στόχος του ήταν «να αποδείξει τις οικονομικές επιπτώσεις του μονοπωλίου της γης και τη χρήση του φόρου ακίνητης περιουσίας ως μέσον αντιμετώπισης αυτών».

Απέκτησε το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας στις 5 Ιανουαρίου 1904.
Όταν το 1906 μετακόμισε στο Σικάγο, δημιούργησε με την βοήθεια φίλων της, επίσης Γεωργιστών, την εταιρεία Economic Game Co. δημοσιεύοντας την πρώτη έκδοση του The Landlord's Game.
Το παιχνίδι έγινε δημοφιλές στους αριστερούς διανοούμενους και στις πανεπιστημιακές σχολές, και τις τρεις επόμενες δεκαετίες η δημοτικότητα του εξαπλώθηκε για να φτάσει τελικά σε μια κοινότητα Κουακέρων στο Ατλάντικ Σίτυ, οι οποίοι τη συμπλήρωσαν με ονόματα γειτονιών της περιοχής. Από εκεί βρήκε τον δρόμο του για τον Charles Darrow

Το 1910, στα 44, η Elizabeth Magie παντρεύτηκε Albert Wallace Phillips και την ίδια χρονιά η Parker Brothers κυκλοφόρησε το χιουμοριστικό παιχνίδι της, Mock Trial (Παρωδία Δίκης).

Το The Landlord's Game κυκλοφόρησε από τη Σκωτσέζικη Newbie Game Co. με την ονομασία Bre'r Fox and Bre'r Rabbit (δύο χαρακτήρες από λαϊκά παραμύθια , τα οποία αφηγείται ο Uncle Remus σε ένα βιβλίο που είχε γράψει ο Αμερικάνος συγγραφέας Joel Chandler Harris και κυκλοφόρησε το 1881. Οι χαρακτήρες του Bre'r Fox και του Bre'r Rabbit εμφανίζονται μερικά χρόνια αργότερα, το 1946 στην ταινία κινουμένων σχεδίων της Walt Disney “Song of the South”).

Για να επιστρέψουμε όμως στο The Landlord's Game, αν και οι οδηγίες έγραφαν ότι το παιχνίδι προστατεύεται από βρετανική πατέντα, δεν υπάρχει καμία απόδειξη.
Το 1924 η Lizzie μετακόμισε μαζί με τον άντρα της στην ανατολική ακτή των ΗΠΑ και πατεντάρισαν μια αναβαθμισμένη έκδοση του παιχνιδιού, επειδή η αρχική πατέντα είχε λήξει το 1921. Ήταν μια προσπάθεια να προφυλάξουν την κυριότητα του παιχνιδιού επειδή οι φοιτητές που το έπαιζαν στα κολέγια σκάρωναν δικά τους αντίγραφα.
Το 1932, η Adgame Company από την Washington, κυκλοφόρησε μια δεύτερη έκδοση του The Landlord's Game (πιθανότατα επρόκειτο για αυτοέκδοση), η οποία συμπεριλάμβανε δύο παιχνίδια σε ένα και ονομαζόταν Prosperity (Ευημερία).

ΖΑΒΟΛΙΑ

Το παιχνίδι που είχε φέρει ο Darrow στην Parker Brothers έχει πουλήσει μέχρι σήμερα εκατοντάδες εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως και σε όλη τη διάρκεια της ζωής του o Darrow εισέπραττε δικαιώματα.

Η Parker Brothers πλήρωσε και την Magie. Όταν στα μέσα της δεκαετίας του 1930 το παιχνίδι άρχισε να απογειώνεται, η εταιρεία αγόρασε τα δικαιώματα άλλων σχετικών παιχνιδιών για να προστατέψει την κυριότητά της. Για την ιδέα του Landlord’s Game και για άλλες δύο ιδέες παιχνιδιών, η Magie έλεγε ότι είχε λάβει 500 δολάρια αλλά καθόλου δικαιώματα.

Αρχικά η Magie δεν υποψιάστηκε τα αληθινά κίνητρα της αγοράς του παιχνιδιού της. Όταν ένα πρωτότυπο της έκδοσης του The Landlord’s Game της Parker Brothers έφτασε στο σπίτι της στο Arlington, η Lizzie πέταξε απ την χαρά της αλλά κάποια στιγμή τους πήρε χαμπάρι και έγινε έξαλλη. Σε κάποιες συνεντεύξεις της αργότερα, επισήμανε την ομοιότητα του The Landlord’s Game με την Monopoly και οι εφημερίδες άρχισαν να γράφουν ότι η κατασκευή του της είχε στοιχίσει περισσότερο από το ποσόν που της είχε δώσει η Parker Brothers.

ΒΓΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΛΑΚΗ, ΕΙΣΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

Όταν το 1974 η Parker Brothers μήνυσε τον καθηγητή Anspach για τη χρήση του ονόματος Monopoly, ισχυριζόμενη παραβίαση του εμπορικού σήματος, ο καθηγητής άρχισε να προετοιμάζει την νομική του υπεράσπιση.
Έτσι έμαθε την ιστορία της Monopoly πριν ο Charles Darrow πουλήσει το παιχνίδι στην Parker το 1935, αλλά και πώς εξελίχθηκε από το αρχικό Landlord's Game της Elizabeth Magie στην έκδοση του Darrow.
Ο Anspach στήριξε την υπεράσπισή του στο σκεπτικό ότι το ίδιο παιχνίδι κυκλοφορούσε πριν το αγοράσει η Parker και επομένως το αίτημα της εταιρίας σχετικά με το εμπορικό σήμα δεν ευσταθούσε. Η υπόθεση συνεχίστηκε για δέκα χρόνια με πολυάριθμες εκκλήσεις και ανατρεπτικές δικαστικές αποφάσεις, έως ότου οι Anspach και Parker κατέληξαν σε έναν συμβιβασμό που του επέτρεπε τη διανομή του παιχνιδιού χρησιμοποιώντας το όνομα Anti-Monopoly.

ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟΠΩΛΕΙΟ

Κατά καιρούς έχουν υπάρξει και άλλα παιχνίδια παρόμοια με τη Monopoly:
• Το Syndrome, είναι ένα παρόμοιο παιχνίδι που αντιστρέφει τον στόχο της Monopoly με σκοπό να παραχωρεί χρήματα και περιουσία. Το περιέγραψε ο συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας Philip K. Dick στο διήγημα War Game. Το 1965, η εταιρεία παιχνιδιών Selchow and Righter κυκλοφόρησε το παιχνίδι ως Go for Broke.
• Το Class Struggle ήταν ένα επιτραπέζιο παιχνίδι μαρξιστικής έμπνευσης που δημιουργήθηκε από τον καθηγητή θεωρητικού σοσιαλισμού και διαλεκτικής μεθοδολογίας του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, Bertell Ollman. Κυκλοφόρησε το 1978 από την Avalon Hill. Επρόκειτο για ένα παιχνίδι ανάμεσα σε εργάτες και καπιταλιστές, οι οποίοι ως πιόνια αντιπροσωπεύονται αντιστοίχως από σφυριά και από ημίψηλα. Οι παίκτες παίρνουν την κοινωνική τους τάξη με ένα ρίξιμο των "γενετικών" ζαριών και κινούνται γύρω από ένα πίνακα ανάλογα με τις ζαριές τους τραβώντας κάρτες "Ευκαιρίας" που τους ωφελούν ή τους υποβαθμίζουν.
• Στη Γερμανία, όπου το αρχικό παιχνίδι ήταν και είναι ακόμα πολύ δημοφιλές, δημιουργήθηκαν δύο ακόμα εκδοχές του Anti-Monopoly που ήταν δημοφιλείς στα τέλη της δεκαετίας του '70 και στη δεκαετία του '80:
1. Η Provopoli - Wem gehört die Stadt (Σε ποιον ανήκει η πόλη), όπου καταληψίες καταλαμβάνουν μέρη της πόλης, ήταν ένα επιτραπέζιο παιχνίδι που κυκλοφόρησε ο εκδοτικός οίκος Horatio από το 1972 εως το 1980. Όπως το περιγράφει η Wikipedia μιας κι εγώ δεν το έπαιξα ποτέ μου, στην Provopoli «μια μπλε ομάδα (οι εκπρόσωποι της κυρίαρχης εξουσίας) ανταγωνίζεται μια κόκκινη ομάδα (που θέλει να αλλάξει την υπάρχουσα κατάσταση). Με τον τρόπο αυτό αναφέρεται στο κίνημα του '68 και στις προσπάθειες για ριζική αλλαγή εκείνη την εποχή. Σκοπός της κόκκινης ομάδας είναι να επιβάλει την ιδεολογία της με τη βοήθεια διαδηλώσεων, επαγγελμάτων, δολοφονιών, αποκλεισμών ή απελευθέρωσης κρατουμένων, ενώ ο στόχος της μπλε ομάδας είναι να αποτρέψει αυτό το ενδεχόμενο. Ο σκοπός του παιχνιδιού ήταν να προσφέρει στον παίκτη έναν πιο κριτικό τρόπο σκέψης για τις υπάρχουσες σχέσεις εξουσίας.

Κατόπιν αιτήματος του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Τάξης της Βαυαρίας, τον Ιούνιο του 1980 το παιχνίδι προστέθηκε στον κατάλογο εκείνων που βλάπτουν τους νέους. Το υπουργείο ισχυρίστηκε ότι το παιχνίδι μπορούσε να προκαλέσει σύγχυση (αποπροσανατολισμό) σε παιδιά και νέους από κοινωνική και ηθική πλευρά και ότι αποτελούσε απειλή για τα ήθη". Στην δίκη διαπιστώθηκε επίσης ότι το παιχνίδι είχε "αντι-κρατικό και τρομοκρατικό περιεχόμενο". Επιπλέον, το παιχνίδι αυτό δεν ενθάρρυνε την κριτική εξέταση των δημοκρατικών μορφών της κοινωνίας αλλά μάλλον απέρριπτε εν γένει τη δημοκρατία και συνεπώς ενθάρρυνε έναν αγώνα για την αλλαγή της κοινωνίας μέσω της τρομοκρατίας. Το 2005, έπειτα από 25ετή απαγόρευση, το παιχνίδι αφαιρέθηκε από τον κατάλογο των επιβλαβών παιχνιδιών για τους νέους και επανήλθε στην κυκλοφορία».
2. Τέλος, από το 1993 υπάρχει η Ökopoli (Ecopoly) του Allen Johnson, η οποία έχει να κάνει με το περιβάλλον και την οικονομία και ο στόχος του κάθε παίκτη είναι να αφαιρέσει την διοίκηση της πόλης από άτομα τα οποία τη ρυπαίνουν.

ΜΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΖΑΡΙΑ

Η Magie πέθανε στο Staunton της Βιρτζίνια το 1948 στα 81 της χωρίς να έχει παιδιά. Αν και η κληρονομιά της μπορεί να επικεντρωθεί στη δημιουργία επιτραπέζιων παιχνιδιών, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δημιούργησε ευκολότερους και αποτελεσματικότερους τρόπους επικοινωνίας σημαντικών οικονομικών ιδεών. Το The Landlord’s Game δεν αφορούσε μόνο τη συλλογή ακινήτων με νικητή τον μεγαλύτερο κάτοχο ακινήτων, αλλά ο παίκτης έπρεπε να μάθει πώς να λειτουργεί για να έχει επιτυχία στην αγορά ακινήτων. Η Magie εξήγησε με τα δικά της λόγια ότι το παιχνίδι της ήταν «μια πρακτική επίδειξη του σημερινού συστήματος αρπαγής της γης με όλα τα συνήθη αποτελέσματα και συνέπειες».
Μια άλλη σημαντική πτυχή στη ζωή της Magie ήταν η ικανότητά της να βρίσκει τρόπους για να πολεμήσει ευρέως διαδεδομένες ιδέες σε μια εποχή που θεωρούσε τις γυναίκες κατώτερες των ανδρών. Η διαπαιδαγώγηση της, την έκανε να αγωνιστεί για αυτά που πίστευε. Αυτό μπορεί να διαπιστωθεί στο The Landlord's Game καθώς χάρη στο παιχνίδι κατάφερε να γνωστοποιήσει τις απόψεις της σε μεγαλοβιομήχανους όπως ο John D. Rockefeller και ο Andrew Carnegie. Παρόλο που ίσως ήταν σχεδόν αδύνατο να αγωνιστεί ανοιχτά αυτούς τους πάμπλουτους ανθρώπους, το The Landlord's Game δημιούργησε μια πλατφόρμα για να εκφράζει τα ιδανικά της χωρίς να χρειάζεται να ανησυχεί αν θα δεχόταν επιθέσεις από τους βιομηχάνους. Χάρη στο επιτραπέζιο παιχνίδι της είχε την ευκαιρία να εκθέσει την άποψή της για το ιδιοκτησιακό σύστημα και να δείξει ότι το μονοπωλιακό σύστημα δεν αφορούσε τον μέσο Αμερικάνο.
Πρέπει να θυμόμαστε την Magie ως μια προοδευτική φεμινίστρια σε μια εποχή που ήταν εξαιρετικά δύσκολο για τις γυναίκες να κατακτήσουν την ισότητα. Αντί να διαμαρτυρηθεί και να ακολουθήσει διαφορετικές μορφές αλλαγής, η Magie καινοτόμησε ανακαλύπτοντας νέους τρόπους, οι οποίοι θα μπορούσαν να επηρεάσουν την αλλαγή. Γι’ αυτό τον λόγο πρέπει να θεωρείται όχι μόνο μία από τις γυναίκες πρωτοπόρους, αλλά και ένας από τους καινοτόμους ανθρώπους ανεξαρτήτως φύλου.