Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας
(κείμενο του Μιχάλη Πούγουνα που πρωτοδημοσιεύτηκε στο blog του, tribe4mian's)
Στο ντοκιμαντέρ του Julien Temple The Ecstasy of Wilko Johnson για το BBC, ο Wilko εξομολογείται πως όταν έμαθε ότι έπασχε από καρκίνο στο πάγκρεας, ένιωσε μια απελευθέρωση, σχεδόν μια ευφορία, επειδή η απειλή του θανάτου σε κάνει να εκτιμάς την ομορφιά της ζωής. Γνώριζα για την περιπέτειά του, αλλά στο συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ αναπτύσσεται όλη η φιλοσοφία του, δοσμένη καταπληκτικά μέσα από σαιξπηρικούς μονολόγους και φλερτάροντας με την Έβδομη Σφραγίδα του Ingmar Bergman, σε μια ατέλειωτη παρτίδα σκάκι με τον θάνατο.
Ο Wilko Johnson γεννήθηκε το 1947, ως John Peter Wilkinson στο Canvey Island, ένα μικρό νησί 38.000 κατοίκων, περίπου μια ώρα Ανατολικά του Λονδίνου, στην εκβολή του Τάμεση στο Essex.
«Έμαθα κιθάρα προσπαθώντας απεγνωσμένα να αντιγράψω τον Mick Green», τον κιθαρίστα των Johnny Kidd and The Pirates. Το στυλ παιξίματος του Green ήταν να παίζει ταυτόχρονα ρυθμική αλλά και lead κιθάρα, κάτι που ξεσήκωσε και ο Wilkinson.
«Εκείνη την εποχή, στα ‘60ς, δεν είχα την δυνατότητα να τον δω να παίζει ζωντανά, οπότε προσπαθούσα να μάθω κιθάρα μόνο ακούγοντάς τον. Φαντάζομαι πως αυτό πρέπει να κάνει ο καθένας: να προσπαθεί να αντιγράψει τον τρόπο που παίζει το ίνδαλμα του, να τα παίξει όλα λάθος κι έτσι να δημιουργήσει το δικό του στυλ...»
Στα μέσα της δεκαετίας του ’60, ο Wilkinson άλλαξε το όνομά του σε Wilko Johnson και άρχισε να παίζει με μια beat μπάντα που λεγόταν Roomers. Μετά το σχολείο μπήκε στο πανεπιστήμιο όπου σπούδασε Αγγλική Φιλολογία με ειδίκευση στα Αρχαία Αγγλικά και τα Αρχαία Ισλανδικά (όπου γράφω «αρχαία» εννοώ Old αλλά δεν μου κολλάει να τις λέω «παλιές» τις γλώσσες...).
Όταν τέλειωσε με τις σπουδές του, έφυγε για την Goa της Ινδίας, όπου κάθισε για ένα-δύο χρόνια, αλλά αρρώστησε από ηπατίτιδα και επέστρεψε στην Αγγλία όπου δούλεψε για ένα διάστημα σαν δάσκαλος σε σχολεία.
«Υπάρχει ένα σημείο στο ντοκιμαντέρ Oil City Confidential, στο οποίο έχω μακριά μαλλιά και είναι ακριβώς η εποχή που είχα παραιτηθεί από το σχολείο και διαδηλώναμε επειδή έχτιζαν νέα διυλιστήρια πετρελαίου στο Canvey Island. Αυτό ήταν το στυλάκι μου ως δάσκαλος. Ο μακρυμάλλης χίπης δάσκαλος...», λέει ο ίδιος γελώντας. Το Oil City Confidential είναι ένα ντοκιμαντέρ που γύρισε ο Julien Temple το 2009 για να αφηγηθεί την ιστορία των Dr. Feelgood, του συγκροτήματος στο οποίο άρχισε να παίζει κιθάρα ο Wilko όταν παράτησε το δασκαλίκι.
Ο Wilko είχε συναντήσει τον Lee Brilleaux το 1972 και με την πρόσθεση των John B Sparks στο μπάσο και John “The Big Figure” Martin με τον οποίο ο Wilko έπαιζε στους Roomers, δημιουργήθηκαν οι Dr. Feelgood και άρχισαν να παίζουν στα μαγαζιά του Canvey Island.
O μανατζερ τους, Chris White, κατάφερε να τους κλείσει μερικές εμφανίσεις στην Ολλανδία όπου είχε πάει για ένα γάμο.
Την εποχή εκείνη, δούλευε σε μια τοπική εφημερίδα ο Heinz Burt των Tornadoes. To 1963 είχε μια δική του επιτυχία, το “Just Like Eddie” που είχε γράψει για τον Eddie Cochran. Το “ιδιαίτερο” σε αυτό τραγούδι είναι ότι την κιθάρα είχε ηχογραφήσει ο Ritchie Blackmore που αργότερα έφτιαξε τους Deep Purple…
O Heinz, λοιπόν, ζήτησε από τους Dr. Feelgood να γίνουν η μπάντα του για μερικές συναυλίες που είχε προγραμματίσει κι έτσι το 1972 το συγκρότημα βρέθηκε να παίζει στο γήπεδο του Wembley με τον Bo Diddley, τον Jerry Lee Lewis, τον Little Richard, τον Chuck Berry και τον Billy Haley, σε ένα φεστιβάλ που λεγόταν London Rock and Roll Show και στο οποίο συμμετείχαν και οι MC5.
ΕΝΑ ΜΟΥΣΙΚΟ ΕΙΔΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΟΥΣΙΚΟ...
Το pub rock ξεκίνησε όταν τον Μάη του 1971 το τριμελές καλιφορνέζικο συγκρότημα Eggs Οver Easy, ζήτησε να παίξει στην παμπ Tally Ho! στο Kentish Town. Ο ιδιοκτήτης τους είπε πως το μαγαζί παίζει jazz κι εκείνοι του πρότειναν να τους δώσει την ευκαιρία να δοκιμάσουν τα rhythm 'n' blues, rock και pop τραγούδια τους την ώρα του φαγητού, και βλέποντας και κάνοντας...
Οι Άγγλοι ενθουσιάστηκαν επειδή «ήταν αυθεντικοί Αμερικάνοι με τεράστιο ρεπερτόριο, λες και ήταν ζωντανό juke box» θυμάται ο διοργανωτής των συναυλιών για το Ziggy Stardust του David Bowie, Dai Davis στο ντοκιμαντέρ Punk Britannia, ενώ ο μουσικός Nick Lowe (λίγο αργότερα θα έκανε παραγωγές για την Stiff Records, με πρώτο και καλύτερο, το ντεμπούτο άλμπουμ των Damned) θυμάται όλο τον κόσμο να χορεύει ασταμάτητα...
Ήταν μια στιγμή επιφοίτησης και όλοι οι μάνατζερ και οι μουσικοί πήγαν να δουν τι συμβαίνει με την Αμερικάνικη αυτή μπάντα. Αυτό έδωσε δουλειές σε ανθρώπους, έστειλε τους μανατζαρέους να ψάχνουν στις παμπ αν υπάρχει κάποιο μεγάλο δωμάτιο για να στήσουν συναυλίες, και από εκεί που ήταν το καταφύγιο κάποιων που το έσκαγαν από τις γυναίκες τους για να πιουν καμιά μπύρα, τώρα έγινε το μέρος όπου σύχναζαν όλοι οι πιτσιρικάδες για να πιουν και να χορέψουν. Τα συγκροτήματα έπαιζαν rock, funk rhythm and blues, οπότε ο όρος pub rock δεν σήμαινε κάποιο μουσικό είδος, αλλά συναυλιακούς χώρους.
Dr. Feelgood
Μετά το Tally Ho!, σειρά πήρε το Hope & Anchor το 1972, ακολούθησε το Red Cow στο Hammersmith, το Nashville και έγινε ο κυριότερος τρόπος για έναν νέο καλλιτέχνη να παρουσιάσει την δουλειά δημόσια.
Ο Wilko θυμάται: «Παίζαμε σε τοπικά μαγαζιά μέχρι που κάποιος μας είπε πως υπήρχαν ένα σωρό pub στο Λονδίνο που είχαν γίνει λαιβάδικα και όλοι οι σοβαροί μουσικοί πήγαιναν εκεί και έπαιζαν. Είχε στηθεί ολόκληρη μουσική σκηνή με τους Kilburn And the High Roads (το πρώτο συγκρότημα του Ian Dury) τους Ace (o Paul Carrack από αυτούς αργότερα έπαιξε με τους Mike + The Mechanics), τους Ducks Deluxe, κι εμείς στο Canvey Island δεν είχαμε πάρει χαμπάρι. Είχαν ανοίξει τον δρόμο αλλά κι εμείς, αν και ήρθαμε αργότερα, εντελώς άγνωστοι, αρχίσαμε να παίζουμε και γρήγορα γίναμε γνωστοί».
Το pub rock έβαλε τα θεμέλια για το punk rock που θα ερχόταν σε λίγο.
Μεγάλο μέρος του κοινού αποτελούνταν από νεαρά άτομα που τις επόμενες χρονιές θα έφτιαχναν punk συγκροτήματα, επηρεασμένοι σε μεγάλο ποσοστό από την απλότητα και την δύναμη των Dr. Feelgood και το duck walk του Wilko .
Εκεί είναι που τους βρήκε και ο ραδιοφωνικός παραγωγός Bob Harris και τους προσκάλεσε να εμφανιστούν στην εκπομπή του. Επειδή όμως μέχρι εκείνη την στιγμή το συγκρότημα έπαιζε μόνο διασκευές, ο Wilko σκέφτηκε να γράψουν και δικό τους υλικό κι έτσι έγραψε το “She Does it Right” το οποίο έπαιξαν στο ραδιόφωνο την επόμενη βραδιά.
Φτάνοντας τις 200 ζωντανές εμφανίσεις τον χρόνο, υπέγραψαν με την United Artists και το πρώτο τους άλμπουμ κυκλοφόρησε μονοφωνικό τον Γενάρη του 1975 με τίτλο Down At The Jetty. Ανάμεσα σε αυτούς που τους γούσταραν πολύ ήταν και ο Robert Plant.
Ο Chris White ταξίδεψε στην Αμερική για να τους βρει εταιρία, αλλά οι απαντήσεις που πήρε ήταν αρνητικές. Όταν όμως οι Led Zeppelin έκλεισαν μερικές εμφανίσεις στο Earl’s Court, ο Plant κάλεσε τους Dr. Feelgood για να παίξουν την βραδιά που οι Zeppelin θα διοργάνωναν ένα after show πάρτι. Εκεί βρέθηκαν όλοι όσοι δούλευαν στην Atlantic Records και έτσι το συγκρότημα βρήκε την εταιρία που ήθελε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Οι τέσσερις άντρες που φορούσαν φτηνά κουστούμια και είχαν βγει από το Canvey Island στις αρχές των '70s, γεφύρωναν πλέον το pub rock με το punk rock.
Στο εξώφυλλο του δεύτερου άλμπουμ τους, Malpractice, η φωτογραφία του Keith Morris δείχνει τέσσερις τύπους που θα μπορούσαν να είναι οι κακοποιοί κάποιας τηλεοπτικής σειράς. Ο Keith Morris εκτός από τους Dr. Feelgood, είχε βγάλει μερικές από τις πιο γνωστές πόζες του Marc Bolan και έμεινε γνωστός για τις τελευταίες φωτογραφίες που έβγαλε τον Nick Drake λίγο πριν τον θάνατό του. Στην καριέρα του φωτογράφησε τους Led Zeppelin, Van der Graaf Generator, Janis Joplin, Fairport Convention, Richard Thompson, The Albion Band, B. B. King, Jimi Hendrix, John Cale, Fred Astaire, The Damned, Elvis Costello and the Attractions, Nick Lowe, The Kursaal Flyers, και φιλοτέχνησε το εξώφυλλο του Pictures at an Exhibition των Emerson Lake & Palmer.
To 1976, το ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ των Dr. Feelgood Stupidity πήγε στο νούμερο 1 του Αγγλικού chart. Η πρώτη πλευρά ήταν ηχογραφημένη τον Νοέμβριο του ’75 στο Kursaal του Southend και η δεύτερη τον Μάη του ίδιου χρόνου στο Sheffield.
Οι συνεχείς συγκρούσεις όμως ανάμεσα στον Wilko και τον Lee Brilleaux με τους υπόλοιπους, είχαν σαν αποτέλεσμα να απολυθεί από το συγκρότημα τον Σεπτέμβριο του 1977 ο πρώτος, αμέσως μετά την κυκλοφορία του single "Sneakin' Suspicion" το οποίο επίσης μπήκε στo chart. Αμέσως σχημάτισε τους Solid Senders, με τον πληκτρά John Potter, τον μπασίστα Steve Lewins, και τον ντράμερ Alan Platt, για να κυκλοφορήσουν το 1978 το μοναδικό ομώνυμο άλμπουμ τους.
Στην συνέχεια δημιούργησε τους Wilko Johnson Band με τους οποίους έπαιξε στο Hope and Anchor, παίρνοντας μέρος στο Front Row Festival, ένα punk φεστιβάλ διάρκειας τριών εβδομάδων.
Δύο από τα τραγούδια που έπαιξε με τους Wilko Johnson Band (το "Dr. Feelgood" και το "Twenty Yards Behind") συμπεριλήφθηκαν σε ένα διπλό άλμπουμ με ηχογραφήσεις από αυτό το φεστιβάλ, το οποίο έφτασε ως το νούμερο 28 στο chart.
Ύστερα άρχισε να σκέφτεται σκέφτεται σοβαρά να τα παρατήσει όλα και να επιστρέψει στο πανεπιστήμιο για το διδακτορικό του στην αγγλοσαξωνική ποίηση, με στόχο κάποια μέρα να γίνει καθηγητής πανεπιστημίου. Όταν όμως ο πληκτράς του Ian Dury, Chaz Jankel, εγκατέλειψε τους Blockheads, ο Dury, που γνώριζε τον Wilko από την εποχή του pub rock, πήγε μαζί με τον σαξοφωνίστα του, Davey Payne και έπεισαν τον Wilko να προσχωρήσει στο συγκρότημα.
Έτσι, το 1980, μόλις ο πληκτράς Mick Gallagher επέστρεψε από την αμερικάνικη περιοδεία των Clash, ξεκίνησαν οι πρόβες για το Laughter, το τρίτο άλμπουμ των Ian Dury & The Blockheads.
Ήταν το τελευταίο που έκανε το συγκρότημα για την Stiff Records και θα περνούσαν αρκετά χρόνια μέχρι ο Dury να ηχογραφήσει ξανά δίσκο με τους Blockheads.
«Ήταν το 1979 με 1980 όταν κάναμε περιοδεία στην Αυστραλία με τον Ian Dury και τους Blockheads. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο και βούιζαν τα κεφάλια όλων μας από το jet lag. To ξενοδοχείο είχε πισίνα και άραξα χαζεύοντας τα αστέρια. Πολλά αστέρια με πολλά χρώματα. Έπειτα κατάλαβα πως ήταν πυγολαμπίδες και συνειδητοποίησα πως δεν έχω ιδέα από αστρονομία. Τώρα πια, έχω ένα τηλεσκόπιο στην ταράτσα μου...»
O Wilko θα γνωριστεί και θα γίνει φίλος με τον μπασίστα του συγκροτήματος, Norman Watt-Roy.
To 1983 έφτιαξε ένα νέο συγκρότημα με τον αρμονικίστα Lew Lewis, κυκλοφόρησαν ένα σιγκλάκι και όταν έμαθε ότι οι Clash είχαν απολύσει τον ντράμερ τους, Topper Headon, τον πήρε στο σχήμα για να παίξουν στο Marquee, στο φεστιβάλ του Reading και για μερικές ακόμα εμφανίσεις.
Το 1984 ξανασχημάτισε τους Wilko Johnson Band και έβγαλε μια σειρά από άλμπουμ, ενώ συμμετείχε στο Que Sera Sera, το άλμπουμ που κυκλοφόρησε ο Johnny Thunders το 1985.
Στις δεκαετίες του '80, του '90 και μέσα στη νέα χιλιετία, συνέχισε να εμφανίζεται ζωντανά στην Βρετανία, την Ευρώπη και την Ιαπωνία, όπου έπαιξε πέντε φορές.
Το βραβευμένο ντοκιμαντέρ του Julien Temple με τίτλο Oil City Confidential (2009) επανέφερε στην επικαιρότητα τόσο τους Dr. Feelgood όσο και τον Wilko Johnson.
Το 2010 η καριέρα του πήρε μια διαφορετική πορεία όταν του ανέθεσαν τον ρόλο του κωφάλαλου εκτελεστή Ilyn Payne στην τηλεοπτική σειρά Game of Thrones. Συμμετείχε σε τέσσερα επεισόδια, τα οποία προβλήθηκαν το 2011 και το 2012.
Game of Thrones, στον ρόλο του κωφάλαλου Ilyn Payne
Το 2012 ο Wilko και η βιογράφος του Zoë Howe εξέδωσαν το βιβλίο Wilko Johnson: Looking Back At Me.
To 2012 διαγνώσθηκε σε τελικό στάδιο παγκρεατικού καρκίνου αλλά, παρά τις προβλέψεις των γιατρών, γλίτωσε έπειτα από μια εγχείρηση το 2013.
Το 2014 κυκλοφόρησε το άλμπουμ Going Back Home, σε συνεργασία με τον Roger Daltrey των Who το οποίο έφτασε στο νούμερο 3 των Βρετανικών charts. Οι δυό τους αποφάσισαν να δουλέψουν μαζί στο άλμπουμ όχι μόνο επειδή και οι δύο είναι φανατικοί θαυμαστές των Johnny Kidd and The Pirates, αλλά καθώς όλοι πίστευαν ότι ο Wilko θα πεθάνει από τον καρκίνο, σκέφτηκαν πως καλό θα ήταν να βιαστούν να το ηχογραφήσουν γιατί όλο έλεγαν να το κάνουν και δεν το έκαναν ποτέ. Επίσης, στο άλμπουμ συμμετέχουν ο Norman Watt-Roy και ο Dylan Howe, αμφότεροι μέλη των Wilko Johnson Band , o αρμονικίστας Steve 'West' Weston και ο χαμοντίστας Mick Talbot των Style Council.
Το 2016 εκδόθηκε μια δεύτερη βιογραφία του με τίτλο Don’t You Leave Me Here, ενώ πέρσι οι Wilko Johnson Band κυκλοφόρησαν το άλμπουμ “Blow Your Mind”.
Ο Wilko Johsnon έσβησε στις 21 Νοεμβρίου 2022 σε ηλικία 75 ετών.
{youtube}v=zLLPsGoBtF8{/youtube}
BLOG και ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ ΤΟΥ MIΧΑΛΗ ΠΟΥΓΟΥΝΑ:
https://tribe4mian.wordpress.com/
ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΙΣ ΕΚΠΟΜΠΕΣ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΠΟΥΓΟΥΝΑ στο Blackout Radio Show...
Μιχάλης Πούγουνας
Ο Μιχάλης Πούγουνας γεννήθηκε το 1965 στην Αθήνα. Σπούδασε σκηνοθεσία κιν/φου, έχει κάνει δυο ντοκιμαντερ με τιτλο Όταν η Καλλιθέα Πήγαινε Cinema (υπάρχουν στο YouTube) και βραβεύτηκε για την ταινία μικρού μήκους “Vlad ο Δαιμων” στο Διεθνες Φεστιβαλ Ταινιών της Πάτρας. Ήταν ιδρυτικό μέλος και τραγουδιστής των Flowers of Romance απο το 1981 ως το 1998 και των Nexus απο το 1999 ως το 2005. Το 2000 δημιούργησε την ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρία Cyberdelia ενω απο το 2011 μεχρι σήμερα παρουσιάζει την δύωρη ραδιοφωνική εκπομπή The Blackout Radio Show with Mike Pougounas που μεταδίδεται απο ενα Αμερικάνικο ραδιοφωνικό σταθμό στα FM, τρεις Αγγλικούς ιντερνετικούς, έναν Ελληνικό κι έναν Κυπριακό. Έχει κυκλοφορήσει το βιβλίο “Rock’n’Roll rules ok?” με κείμενα σχετικά με την αλληλεπίδραση του ροκ και της κοινωνίας, καθως και τα μυθιστορήματα «To Κλειδί της Εύας» και «Μαύρο Χιόνι». Απο το 2006 είναι ο τραγουδιστής των New Zero God. Έχει κυκλοφορήσει συνολικά 13 στούντιο άλμπουμ.
Μιχάλης Πούγουνας
Ο Μιχάλης Πούγουνας γεννήθηκε το 1965 στην Αθήνα. Σπούδασε σκηνοθεσία κιν/φου, έχει κάνει δυο ντοκιμαντερ με τιτλο Όταν η Καλλιθέα Πήγαινε Cinema (υπάρχουν στο YouTube) και βραβεύτηκε για την ταινία μικρού μήκους “Vlad ο Δαιμων” στο Διεθνες Φεστιβαλ Ταινιών της Πάτρας. Ήταν ιδρυτικό μέλος και τραγουδιστής των Flowers of Romance απο το 1981 ως το 1998 και των Nexus απο το 1999 ως το 2005. Το 2000 δημιούργησε την ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρία Cyberdelia ενω απο το 2011 μεχρι σήμερα παρουσιάζει την δύωρη ραδιοφωνική εκπομπή The Blackout Radio Show with Mike Pougounas που μεταδίδεται απο ενα Αμερικάνικο ραδιοφωνικό σταθμό στα FM, τρεις Αγγλικούς ιντερνετικούς, έναν Ελληνικό κι έναν Κυπριακό. Έχει κυκλοφορήσει το βιβλίο “Rock’n’Roll rules ok?” με κείμενα σχετικά με την αλληλεπίδραση του ροκ και της κοινωνίας, καθως και τα μυθιστορήματα «To Κλειδί της Εύας» και «Μαύρο Χιόνι». Απο το 2006 είναι ο τραγουδιστής των New Zero God. Έχει κυκλοφορήσει συνολικά 13 στούντιο άλμπουμ.
Μιχάλης Πούγουνας
Ο Μιχάλης Πούγουνας γεννήθηκε το 1965 στην Αθήνα. Σπούδασε σκηνοθεσία κιν/φου, έχει κάνει δυο ντοκιμαντερ με τιτλο Όταν η Καλλιθέα Πήγαινε Cinema (υπάρχουν στο YouTube) και βραβεύτηκε για την ταινία μικρού μήκους “Vlad ο Δαιμων” στο Διεθνες Φεστιβαλ Ταινιών της Πάτρας. Ήταν ιδρυτικό μέλος και τραγουδιστής των Flowers of Romance απο το 1981 ως το 1998 και των Nexus απο το 1999 ως το 2005. Το 2000 δημιούργησε την ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρία Cyberdelia ενω απο το 2011 μεχρι σήμερα παρουσιάζει την δύωρη ραδιοφωνική εκπομπή The Blackout Radio Show with Mike Pougounas που μεταδίδεται απο ενα Αμερικάνικο ραδιοφωνικό σταθμό στα FM, τρεις Αγγλικούς ιντερνετικούς, έναν Ελληνικό κι έναν Κυπριακό. Έχει κυκλοφορήσει το βιβλίο “Rock’n’Roll rules ok?” με κείμενα σχετικά με την αλληλεπίδραση του ροκ και της κοινωνίας, καθως και τα μυθιστορήματα «To Κλειδί της Εύας» και «Μαύρο Χιόνι». Απο το 2006 είναι ο τραγουδιστής των New Zero God. Έχει κυκλοφορήσει συνολικά 13 στούντιο άλμπουμ.
.
