Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας
Υπάρχει ένας άγραφος νόμος στην μουσική: o δίσκος ενός συγκροτήματος είναι το σύνολο των μουσικών δυνατοτήτων των μελών που το αποτελούν. Αν ένας τους είναι χαμηλότερου μουσικού επιπέδου από τους υπόλοιπους, τότε τους αναγκάζει να παίζουν στο επίπεδό του, με αποτέλεσμα το συγκρότημα να μην αποδίδει αυτά που θα μπορούσε με κάποιον άλλον μουσικό στην θέση του, ενώ αν ένας τους είναι υψηλότερου επιπέδου από τους άλλους, τότε οι υπόλοιποι αναγκάζονται να γίνουν καλύτεροι για να μπορούν να παίζουν μαζί του. Αν για τους χι-ψι λόγους δεν το κατορθώσουν, τότε είναι θέμα χρόνου να αποχωρήσει κάποιος ή να διαλυθούν.
Βρισκόμουν λοιπόν σε δίλημμα για το ποιόν δίσκο να ακούσω σήμερα και τελικά επέλεξα τον πρώτο των Nina Hagen Band γιατί είμαι συναισθηματικά δεμένος μαζί του. Είχα χρόνια να τον ακούσω και τώρα που φτιάχτηκε το ρημάδι, είναι ευκαιρία.
Είναι γνωστό τοις πάσι πως η Hagen είναι μια ιδιαίτερη persona και δεν θα επαναλάβω εδώ τα σχετικά με την φωνάρα αυτού του 23άχρονου (όταν κυκλοφόρησε το συγκεκριμένο, ντεμπούτο άλμπουμ) κοριτσιού. Τα οπερετικά φωνητικά της και οι δυνατότητες της είναι αναμφισβήτητες και η αλήθεια είναι πως στην καριέρα της μπορεί να μην μου αρέσουν όλες οι δουλειές της, αλλά οι δύο δίσκοι που ηχογράφησε με τους Nina Hagen Band, το ομώνυμο του 1978 και το Unbehagen του 1979 - προσθέτω εδώ και το Cha Cha (The Soundtrack) που ηχογράφησε με τον Herman Brood και τη Lene Lovich - μου αρέσουν περισσότερο από τις επόμενες δουλειές της.
Στην προκειμένη περίπτωση θα επικεντρωθώ στους μουσικούς που απαρτίζουν τους Nina Hagen Band γιατί όσο η Nina είναι σπουδαία τραγουδιάρα άλλο τόσο φανταστικοί παιχταράδες είναι και οι μάγκες που τη συνοδεύουν και τους είναι αδύνατο να το κρύψουν κιόλας!
Φυσικά, όποιος ακούσει αυτό το άλμπουμ θα πει, «Συγγνώμη ρε παιδιά, αλλά αυτός ο δίσκος δεν είναι ούτε punk, ούτε καν new wave, είναι prog-rock και μάλιστα πολύ καλό!» Αυτή είναι η αλήθεια και αυτό που πήρε το άλμπουμ (στη συνείδηση των ακροατών) και του έδωσε μια punk rock αίγλη, ήταν η προσωπικότητα και τα φωνητικά της Hagen, η οποία το 1977 βρέθηκε στο Λονδίνο και στον κύκλο γνωριμιών των Slits και των Sex Pistols.
Τι να κάνουμε; Τις περισσότερες φορές τα φώτα της διασημότητας τα τραβάει το άτομο με το -όφωνο και τις λιγότερες κάποιος με το ζητιανόξυλο που μπορεί μεν να είναι πολύ καλός αλλά ενίοτε κρύβεται στη σκιά του τραγουδιστή. O συνδυασμός λοιπόν, σε αυτό εδώ το άλμπουμ, της ιδιαιτερότητας της τραγουδίστριας με τους prog-rock μουσικούς που είχε επιλέξει για να δημιουργήσει το συγκρότημά της, έδωσε στην Κατερίνα (απο εκεί βγαίνει το Nina) μια θέση στο τραίνο του punk, όπως έδωσε και σε πολλούς άλλους μουσικούς που δεν ήταν punk, όπως οι Police, οι Dr. Feelgood, ο Ian Dury, ο Elvis Costello, ο Graham Parker και ένα σωρό άλλοι, κάνοντάς τους να αναδυθούν στην επιφάνεια εκείνη την εποχή σαν κάτι φρέσκο.
Όταν λοιπόν η βελόνα του πικάπ ακουμπάει στο δίσκο για το “Tv-Glotzer (White Punks on Dope)” που ανοίγει την πρώτη πλευρά, εσύ μονολογείς, «Μα τι είναι αυτό ρε παιδιά; Oι μουσικοί πίσω από την Hagen είναι παιχτούρες, με τις παύσεις τους, τις ερωταπαντήσεις τους, τα σόλα, τα ρούλα και τα ρέστα!»
Ακόμα πιο αμερικάνικος γίνεται ο ήχος της μπάντας στο δεύτερο τραγούδι, το “Rangehn”, και τότε συνειδητοποιείς ότι δεν είναι τίποτε τυχαία παιδάκια στα όργανα και πράγματι δεν είναι. Κι αυτό επειδή η μπάντα που παίζει πίσω από τη Hagen, ήταν ουσιαστικά οι Lokomotive Kreuzberg, ένα συγκρότημα που δημιουργήθηκε το 1972 στο Βερολίνο και που μέχρι να τους υιοθετήσει εκείνη, τα αγόρια είχαν ήδη κυκλοφορήσει τέσσερα ολοκληρωμένα άλμπουμ (εντάξει, ούτε η Hagen ήταν καμιά “παρθένα”, είχε κι εκείνη κυκλοφορήσει τέσσερα προσωπικά σινγκλάκια από το 1975).
Το προτελευταίο τραγούδι της πλευράς, το “Auf'm Bahnhof Zoo”, είναι εκείνο που με γυρίζει πολλά χρόνια πίσω, όταν είχαν χρησιμοποιήσει την εισαγωγή του για την ελληνική τηλεοπτική διαφήμιση των τσιγάρων Old Navy. Ξέρεις, υπήρχαν κάποιοι δίσκοι και κάποια τραγούδια που έκαναν, τουλάχιστον εμένα αλλά φαντάζομαι και άλλους, να επισκεφθώ μερικά χρόνια αργότερα το Βερολίνο (το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στα ιστορικά στούντιο Hansa του Δυτικού Βερολίνου).
[Το “Auf'm Bahnhof Zoo”, λοιπόν, το Heroes του Bowie, η ταινία Christiane F. (ο γερμανικός τίτλος της ταινίας είναι Christiane F. – Wir Kinder vom Bahnhof Zoo) και διάφορα άλλα, με έφεραν στο σπίτι ενός Γερμανού φίλου, κοντά στον ζωολογικό κήπο του Βερολίνου. Ένα Βερολίνο, για να λέμε την αλήθεια, που στην δεκαετία του ’70, όταν η Hagen και η παρέα της ηχογράφησαν το άλμπουμ αυτό, ήταν τίγκα στην ηρωίνη και στα θύματά της].
Η πρώτη πλευρά του άλμπουμ κλείνει με το “Naturträne”, το οποίο πήρε η Hagen επ' ώμου και ξεγύμνωσε την φωνή της σε όλη της την έκταση, θαρρείς και ήθελε να πει στους υπόλοιπους, «Αυτό εδώ αφήστε το πάνω μου» μετατρέποντάς το σε μια ροκ βαγκνερική άρια (χαχαχα καλό…)
Είναι όλοι τους μουσικοί υψηλού επιπέδου. Ούτε η Hagen πήρε κουλούς για την προσωπική της ανάδειξη ούτε οι υπόλοιποι δούλεψαν με μια άφωνη τραγουδίστρια για να φανούν αυτοί. Το συγκρότημα κυριολεκτικά «πετάει».
[Πιο συγκεκριμένα τώρα, ο ντράμερ των Nina Hagen Band είναι Αυστριακός και ονομάζεται Herwig Mitteregger. Όταν η Hagen διέλυσε τους Nina Hagen Band, ο Mitteregger έφτιαξε με τα υπόλοιπα τρία μέλη του συγκροτήματος, δηλαδή τον κιθαρίστα Bernhard Potschka, τον μπασίστα Manfred Praeker (πέθανε το 2012) και τον πληκτρά Reinhold Heil, τους Spliff, μια μπάντα του Neue Deutsche Welle (Νέο Γερμανικό Κίνημα) που κυκλοφόρησε τέσσερα άλμπουμ].
Πίσω στο άλμπουμ, το “Fisch Im Wasser” της δεύτερης πλευράς αγγίζει μόλις τα 50 δευτερόλεπτα τρέλας, στο “Heiss” μπαίνει μια γερή δόση από reggae στοιχεία (όχι όμως όπως στο “African Reggae” του επόμενου άλμπουμ) και συνεχίζει με ένα πολύ καλό prog στο “Auf’M Friedhof”, με τους δαχτυλισμούς στην κιθάρα από τον Potschka, ενώ ο Reinhold Heil «κεντάει» στα πλήκτρα, έχοντας όλοι μαζί ένα εντυπωσιακό δέσιμο.
Αυτόν τον Reinhold Heil μπορεί να τον έχεις ξαναπετύχει επειδή έγραψε τη μουσική των ταινιών Lola Rennt (Τρέξε Λόλα Τρέξε) και Cloud Atlas, ενώ το 1986 ο Potschka μετακόμισε στην Ισπανία για να παίζει φλαμένκο. Κι αυτό σωστό… Πάντως, το 1992 εγκατέλειψε τον μεσογειακό ήλιο, επέστρεψε στην Γερμανία και έχει πλέον δικό του στούντιο δουλεύοντας ως παραγωγός.
Ο δίσκος κλείνει με το μοναδικό punk τραγούδι που υπάρχει στις δυο πλευρές του με τίτλο “Pank”.
Στο youtube υπάρχει μια συναυλία των Nina Hagen Band για να παρακολουθήσει κανείς με πόση άνεση κινείται στη σκηνή η 23χρονη Hagen, πολύ πριν αγκαλιάσει τη Μελίνα Μερκούρη.
Μιχάλης Πούγουνας
Ο Μιχάλης Πούγουνας γεννήθηκε το 1965 στην Αθήνα. Σπούδασε σκηνοθεσία κιν/φου, έχει κάνει δυο ντοκιμαντερ με τιτλο Όταν η Καλλιθέα Πήγαινε Cinema (υπάρχουν στο YouTube) και βραβεύτηκε για την ταινία μικρού μήκους “Vlad ο Δαιμων” στο Διεθνες Φεστιβαλ Ταινιών της Πάτρας. Ήταν ιδρυτικό μέλος και τραγουδιστής των Flowers of Romance απο το 1981 ως το 1998 και των Nexus απο το 1999 ως το 2005. Το 2000 δημιούργησε την ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρία Cyberdelia ενω απο το 2011 μεχρι σήμερα παρουσιάζει την δύωρη ραδιοφωνική εκπομπή The Blackout Radio Show with Mike Pougounas που μεταδίδεται απο ενα Αμερικάνικο ραδιοφωνικό σταθμό στα FM, τρεις Αγγλικούς ιντερνετικούς, έναν Ελληνικό κι έναν Κυπριακό. Έχει κυκλοφορήσει το βιβλίο “Rock’n’Roll rules ok?” με κείμενα σχετικά με την αλληλεπίδραση του ροκ και της κοινωνίας, καθως και τα μυθιστορήματα «To Κλειδί της Εύας» και «Μαύρο Χιόνι». Απο το 2006 είναι ο τραγουδιστής των New Zero God. Έχει κυκλοφορήσει συνολικά 13 στούντιο άλμπουμ.
Μιχάλης Πούγουνας
Ο Μιχάλης Πούγουνας γεννήθηκε το 1965 στην Αθήνα. Σπούδασε σκηνοθεσία κιν/φου, έχει κάνει δυο ντοκιμαντερ με τιτλο Όταν η Καλλιθέα Πήγαινε Cinema (υπάρχουν στο YouTube) και βραβεύτηκε για την ταινία μικρού μήκους “Vlad ο Δαιμων” στο Διεθνες Φεστιβαλ Ταινιών της Πάτρας. Ήταν ιδρυτικό μέλος και τραγουδιστής των Flowers of Romance απο το 1981 ως το 1998 και των Nexus απο το 1999 ως το 2005. Το 2000 δημιούργησε την ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρία Cyberdelia ενω απο το 2011 μεχρι σήμερα παρουσιάζει την δύωρη ραδιοφωνική εκπομπή The Blackout Radio Show with Mike Pougounas που μεταδίδεται απο ενα Αμερικάνικο ραδιοφωνικό σταθμό στα FM, τρεις Αγγλικούς ιντερνετικούς, έναν Ελληνικό κι έναν Κυπριακό. Έχει κυκλοφορήσει το βιβλίο “Rock’n’Roll rules ok?” με κείμενα σχετικά με την αλληλεπίδραση του ροκ και της κοινωνίας, καθως και τα μυθιστορήματα «To Κλειδί της Εύας» και «Μαύρο Χιόνι». Απο το 2006 είναι ο τραγουδιστής των New Zero God. Έχει κυκλοφορήσει συνολικά 13 στούντιο άλμπουμ.
Μιχάλης Πούγουνας
Ο Μιχάλης Πούγουνας γεννήθηκε το 1965 στην Αθήνα. Σπούδασε σκηνοθεσία κιν/φου, έχει κάνει δυο ντοκιμαντερ με τιτλο Όταν η Καλλιθέα Πήγαινε Cinema (υπάρχουν στο YouTube) και βραβεύτηκε για την ταινία μικρού μήκους “Vlad ο Δαιμων” στο Διεθνες Φεστιβαλ Ταινιών της Πάτρας. Ήταν ιδρυτικό μέλος και τραγουδιστής των Flowers of Romance απο το 1981 ως το 1998 και των Nexus απο το 1999 ως το 2005. Το 2000 δημιούργησε την ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρία Cyberdelia ενω απο το 2011 μεχρι σήμερα παρουσιάζει την δύωρη ραδιοφωνική εκπομπή The Blackout Radio Show with Mike Pougounas που μεταδίδεται απο ενα Αμερικάνικο ραδιοφωνικό σταθμό στα FM, τρεις Αγγλικούς ιντερνετικούς, έναν Ελληνικό κι έναν Κυπριακό. Έχει κυκλοφορήσει το βιβλίο “Rock’n’Roll rules ok?” με κείμενα σχετικά με την αλληλεπίδραση του ροκ και της κοινωνίας, καθως και τα μυθιστορήματα «To Κλειδί της Εύας» και «Μαύρο Χιόνι». Απο το 2006 είναι ο τραγουδιστής των New Zero God. Έχει κυκλοφορήσει συνολικά 13 στούντιο άλμπουμ.
