Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Η ιστορία μας ξεκινάει με έναν καραφλό κυριούλη που κρατάει την καραμπίνα του και διασχίζει το δάσος τραγουδώντας. Μιλάει παράξενα σέρνοντας τη φωνή του και αντικαθιστώντας το ρο και το λάμδα με το ου. Το όνομά του είναι Έλμερ Φαντ και έχει βάλει σκοπό στη ζωή του να κυνηγάει τον Μπαγκς Μπάνυ. Γι’ αυτό και η πιο συνηθισμένη φράση του είναι «Shhh. Be vewy vewy quiet, I'm hunting wabbits» («Σσσς. Να είστε ποουύ ποουύ ήσυχοι, κυνηγάω κουνέουια»). Είναι ένας μόνο από τους χαρακτήρες που γεννήθηκαν στο επονομαζόμενο Termite Terrace (Βεράντα των Τερμιτών), το παράρτημα παραγωγής κινουμένων σχεδίων της Warner Bros κατά τη Χρυσή Εποχή του αμερικανικού κινούμενου σχεδίου (1928 με τέλη της δεκαετίας του ’60).

Η ΙΔΕΑ ΓΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 είχα παρακολουθήσει ένα ντοκιμαντέρ με θέμα τη συγκεκριμένη ομάδα από καρτουνίστες και πάντα ήθελα να το ξαναδώ για να μάθω περισσότερα αλλά δεν μπορώ να το βρω.
Το κινούμενο σχέδιο δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, πολύ περισσότερο στις δεκαετίες του 1930 και 1940, όταν η τεχνολογία βρισκόταν ακόμα σε εμβρυακό στάδιο. Καταλαβαίνω, φυσικά, ότι τα κινούμενα σχέδια έχουν φτιαχτεί για τα παιδιά, κι εγώ, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν είμαι πλέον ένα από αυτά, αλλά πάντα βρίσκω τις ιστορίες που βρίσκονται πίσω από τα παπιά, τα γουρούνια και τα ποντίκια που μιλάνε πολύ ενδιαφέρουσες. Επιπλέον, με ενδιαφέρουν οι δημιουργοί τους, οι οποίοι προβάλουν με διάφορους τρόπους στιγμές από τη ζωή τους κατά την αφήγηση των φανταστικών τους ηρώων.

Τex Avery

Πριν από μια εβδομάδα μου τηλεφώνησε ένας φίλος και μου είπε για τους Tom & Jerry, την γνωστή δημιουργία του δίδυμου Hanna και Barbera, οι οποίοι δεν είχαν καμία σχέση με το Termite Terrace μιας και ανήκαν στο δυναμικό της Metro-Goldwyn-Mayer. Με πληροφόρησε για έναν αστικό μύθο που κυκλοφορεί και σύμφωνα με τον οποίο το τελευταίο ταινιάκι των Tom & Jerry ήταν ένα σκοτεινό επεισόδιο με δυσάρεστο τέλος, καθώς οι δύο χαρακτήρες αυτοκτονούν τελικά στις γραμμές ενός τραίνου.
Το έψαξα λίγο, μιας και δεν είναι δύσκολο για κάποιον να βρει σχετικές πληροφορίες, και διαπίστωσα ότι, όπως συμβαίνει σχεδόν με το 99 τοις εκατό των αστικών μύθων, έτσι και αυτός δεν είναι αλήθεια, αν και μπορεί να περιέχει κάποια ψήγματα αλήθειας τραβηγμένα απ’ τα μαλλιά.
Κουβεντιάζοντας με τον φίλο μου, αρχίσαμε να σχολιάζουμε την διαφορά και την εξέλιξη των κινουμένων σχεδίων ανάλογα με τις δυνατότητες που δίνει η τεχνολογία της εκάστοτε εποχής, την επιρροή από τα τεκταινόμενα στον κόσμο, αλλά και τη διαφορετική ηθική της κάθε δεκαετίας, λαμβάνοντας υπόψη κάποια σκληροπυρηνικά πορνό της δεκαετίας του ’70 με πρωταγωνιστή έναν πολύ σεξουλιάρη γάτο. Σαν άνθρωποι, βλέπετε, προσπαθούμε οι δημιουργίες μας να είναι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή μας, και ό,τι δεν μπορούμε να κάνουμε εμείς, βάζουμε να το κάνει το δημιούργημά μας...
Μ’ αυτά και μ’ αυτά θυμήθηκα το Termite Terrace.

 

ΑΚΡΑ ΚΑΙ ΕΝΔΙΑΜΕΣΑ

Το 1914 γεννήθηκε ο δεινόσαυρος Gertie και τότε άρχισαν όλα. Ο κόσμος ενθουσιαζόταν με οτιδήποτε έβλεπε να κινείται πάνω στην οθόνη, πόσο μάλλον με έναν ζωγραφιστό δεινόσαυρο.
Οι κωμωδίες του βωβού κινηματογράφου υπήρξαν μεγάλο σχολείο για το κινούμενο σχέδιο, αλλά στην δεκαετία του ’30 εμφανίστηκε μια νέα ομάδα σχεδιαστών, οι οποίοι πήγαν το γέλιο πολλά βήματα μπροστά υπό την καθοδήγηση του ευφυέστατου Tex Avery.
Το Termite Terrace (Βεράντα των Τερμιτών) ήταν ένα από τα πιο επιτυχημένα στούντιο κινουμένων σχεδίων στην ιστορία των αμερικανικών μέσων ενημέρωσης. Εκεί δημιουργούνταν οι ταινίες μικρού μήκους των Looney Tunes και Merrie Melodies, με πρωταγωνιστές μερικούς από τους διασημότερους και πιο αναγνωρίσιμους χαρακτήρες όπως οι Μπαγκς Μπάνυ, Ντάφυ Ντακ, Πόρκυ, Σιλβέστρος και Τουίτι. Σήμερα, πολλά από τα δημιουργικά μέλη του προσωπικού του στούντιο, συμπεριλαμβανομένων των σκηνοθετών και των εμψυχωτών, θεωρούνται σημαντικές προσωπικότητες της τέχνης και της ιστορίας του παραδοσιακού animation.

Η Warner Bros. Cartoons ιδρύθηκε το 1932 ως Leon Schlesinger Productions και επισήμως δεν είχε σχέση με την Warner. Μάλιστα, ενώ τα βασικά στούντιο της Warner βρίσκονταν στο Μπέρμπανκ της Καλιφόρνιας, το παράρτημα των κινουμένων σχεδίων στεγαζόταν στην Sunset Boulevard του Λος Αντζελες και η δουλειά του ήταν να δημιουργεί τα ταινιάκια Looney Tunes και Merrie Melodies.
Ο ίδιος ο Schlesinger δεν ήταν σχεδιαστής, είχε όμως το χάρισμα να επιλέγει ταλαντούχους συνεργάτες, τους οποίους αποσπούσε από άλλες, ανταγωνιστικές εταιρίες. Ξεκίνησε με την προοπτική να μιμείται τις δουλειές της Disney και ο μέσος όρος ηλικίας του προσωπικού που είχε συγκεντρώσει στο στούντιο της Sunset Boulevard ήταν μικρότερος των 30 ετών.
Με την αμερικάνικη κοινωνία στο μάτι του κυκλώνα της μεγάλης οικονομικής κρίσης και επειδή οι καλοί σχεδιαστές σπάνιζαν, οι νεαροί αυτοί (στην συντριπτική πλειοψηφία τους άντρες) περνούσαν την ώρα τους πιτσιλώντας ο ένας τον άλλον με νεροπίστολα, κάνοντας φάρσες με στρακαστρούκες και παντός είδους πλάκες, οι οποίες σταδιακά βρήκαν τον δρόμο τους και στις ιστορίες των καρτούν που σχεδίαζαν.
«Μπορούσες να πίνεις ή να πηγαίνεις στην δουλειά ότι ώρα ήθελες... Ήταν βέβαια από πάνω μας όλη την ώρα ώστε να μην χασομεράμε, αλλά δεν απέλυαν κανέναν», έλεγε ο Nelson Demorest, δημιουργός των ταινιών Τα Ταξίδια του Γκιούλιβερ και Ο Κύριος Bug πάει στην Πόλη.

 

TEX AVERY

Τον Μάϊο του 1935, ο Frederick Bean Avery, γεννημένος στο Taylor του Τέξας και γνωστός στον κύκλο των σχεδιαστών ως Tex Avery, υπέβαλε αίτηση πρόσληψης στη Leon Schlesinger Productions.
Μέχρι τον Απρίλιο του 1935, ο Avery δούλευε στην Universal και συγκεκριμένα στα στούντιο του δημιουργού του Γούντυ του Τρυποκάρυδου, Walter Lantz (οι μεγαλύτεροι θα θυμούνται εκείνο το φαλακρό κύριο που προλόγιζε πάντα τα ταινιάκια του Γούντυ).
Στα στούντιο του Lantz η ατμόσφαιρα ήταν εξίσου πολύ ζωηρή και ο Avery είχε χάσει την όραση του αριστερού του ματιού μετά από κάποια φάρσα που του είχε κάνει ο σχεδιαστής Charles Hastings με μια σφεντόνα κι έναν συνδετήρα, η οποία όμως είχε άσχημη κατάληξη. Λένε μάλιστα ότι το μοναδικό στυλ του Avery και ο παράξενος τρόπος που σκηνοθετούσε οφείλονταν στην έλλειψη «βάθους πεδίου», δηλαδή, της αντίληψης του βάθους της εικόνας.

H ευρύτερη παρέα της... Βεράντας το 1935

Σύμφωνα με μια συνέντευξη που παραχώρησε ο Avery το 1977, είχε καταφέρει να πείσει με ψέματα τον Schlesinger ότι ήταν ένας έμπειρος σκηνοθέτης.
«Γεια», του είπα, «είμαι σκηνοθέτης. Παραμύθι! Ούτε σκηνοθέτης ήμουν, ούτε τίποτα, αλλά ήμουν τόσο φαφλατάς που τελικά τον έπεισα».
Έτσι, ο Avery ανέλαβε την σκηνοθεσία της πρώτης ταινίας μικρού μήκους της Loony Tunes με πρωταγωνιστή τον Πόρκυ, το γουρουνάκι.
(Oι Merry Melodies έκαναν έγχρωμα ταινιάκια ενώ τα Loony Tunes ήταν ασπρόμαυρα).
Εκείνη την εποχή, το στούντιο του Schlesinger είχε μόνο δύο σκηνοθέτες πλήρους απασχόλησης: τον Friz Freleng και τον Jack King. Ο Avery έγινε ο τρίτος σκηνοθέτης και επειδή άρχισε να μαζεύεται πολύς κόσμος, πήρε την ομάδα των συνεργατών του και μετακόμισε σε ένα μικρό, ετοιμόρροπο κτήριο γεμάτο αρουραίους. Το ενοίκιο ήταν αρκετά χαμηλό και μολονότι το μέρος έβριθε από τερμίτες, ήταν ένα κατάλληλο περιβάλλον για μεγάλες δημιουργίες.
Το βάφτισαν Termite Terrace (Βεράντα των Τερμιτών) και αυτό αργότερα έγινε το παρατσούκλι για ολόκληρο το στούντιο Schlesinger / Warner, κυρίως επειδή ο Avery και η ομάδα του ήταν αυτοί που δημιούργησαν την ιδιαίτερη ταυτότητα και τεχνοτροπία των κινουμένων σχεδίων της Warner Bros.

 

Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΚΙΝΟΥΜΕΝΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ

Οι συνεργάτες του Avery ήταν ο Bob Clampett, ο Chuck Jones, ο Sid Sutherland και ο Virgil Ross. Το 1935 παρουσίασαν την πρώτη τους ταινία κινουμένων σχεδίων σε σκηνοθεσία του Tex Avery με θέμα τους χρυσοθήρες και με τίτλο “Gold Diggers of '49”. Ήταν το τρίτο ταινιάκι της Looney Tunes με πρωταγωνιστή τον Beans, τον γάτο, και εδώ συμπρωταγωνιστούσαν ο Πόρκυ και η Kitty. Ο Beans ήταν δημιουργία του σκηνοθέτη Friz Freleng και ο χαρακτήρας αυτός «έπαιξε» συνολικά σε εννέα καρτούν, από το 1935 ως το 1936. Θα έπρεπε όμως να επικεντρωθούν σε έναν από τους τρεις χαρακτήρες της ταινίας “Gold Diggers of '49”, και ο Πόρκυ ήταν τελικά αυτός που επικράτησε και εξελίχθηκε για να κάνει κι άλλες. Σε επόμενες ταινίες του συμπαθέστατου μικρού γουρουνιού ο ήρωας ξανασχεδιάστηκε, έχοντας ως πρότυπο τον κωμικό ηθοποιό του βωβού κινηματογράφου Roscoe Arbuckle.

Στο σημείο αυτό να αναφέρω κάτι σχετικά με αυτόν τον Roscoe Arbuckle: η καριέρα του καταστράφηκε όταν το 1921 με 1922 κατηγορήθηκε για το βιασμό και τη δολοφονία της ηθοποιού Virginia Rappe. Έγιναν τρία δικαστήρια και στα δύο από αυτά οι ένορκοι τον έκριναν ένοχο. Στο τρίτο όμως κατέθεσε ως μάρτυρας υπεράσπισης ο Buster Keaton και ο Arbuckle κρίθηκε αθώος. Παρόλο που αθωώθηκε και η πολιτεία απολογήθηκε για τις καταδίκες των δύο πρώτων δικαστηρίων, το σκάνδαλο κατέστρεψε την καριέρα του Η προβολή των ταινιών του απαγορεύτηκε και εργάστηκε ελάχιστα στην δεκαετία του 1920. Για να τον βοηθήσει, ο Buster Keaton του πρόσφερε το 35% των εσόδων από τις ταινίες της εταιρίας του.
Ο Arbuckle πέθανε στον ύπνο του από ανακοπή το 1933, την ίδια ημέρα που έπειτα από πολλά χρόνια είχε υπογράψει συμβόλαιο με την Warner Bros. Ήταν 43 ετών.
Η πρώτη ταινία με τον ανανεωμένο Πόρκυ είναι το “Porky the Rainmaker” (Πόρκυ ο Bροχοποιός) του 1936 και με αυτήν η ομάδα του Tex Avery αλλά και ολόκληρη η εταιρία του Schlesinger αρχίζει να βρίσκει την ταυτότητά της εγκαταλείποντας τις όποιες επιρροές από το σχεδιαστικό ρεαλισμό της Disney. Στην ταινία αυτή γκρεμίζεται ο «τέταρτος τοίχος» (η μεριά από την οποία παρακολουθεί τα δρώμενα ο θεατής), βάζοντας στο τέλος τους πρωταγωνιστές να στραφούν προς την κάμερα και να κοιτάξουν κατάματα το κοινό, κάτι που δεν είχε ξαναγίνει ποτέ σε κινούμενα σχέδια.
Ο Avery συνήθιζε να διοργανώνει κάποιες συναντήσεις με τους συνεργάτες του, τις οποίες ονόμαζαν «Ωχ, όχι Συνεδρίες» (Οh No Sessions) και ο σκοπός ήταν να λέει ο καθένας την πιο τρελή και παράξενη ιδέα που του ερχόταν στο κεφάλι προκειμένου να βγαίνει γέλιο. Επειδή ο στόχος τους, όταν θα ερχόταν η ώρα, ήταν να δει τις ταινίες ο Schlesinger και τα υπόλοιπα αφεντικά τους και να σκάσουν στα γέλια.

Έτσι δημιούργησαν κωμωδίες που αντιγράφηκαν, επηρέασαν και άλλαξαν όχι μόνο τον κόσμο του κινούμενου σχεδίου αλλά και την κωμωδία γενικότερα. Μερικές φορές μάλιστα βασιζόντουσαν σε ένα παραμυθένιο περιβάλλον, όπως έκανε η Disney, αλλά τότε έβαζαν τους ήρωες να κάνουν διάφορα παράδοξα. Για παράδειγμα, ενώ η δράση εξελισσόταν στην οθόνη, εμφανιζόταν η σκιά κάποιου από το κοινό, ο οποίος είχε σηκωθεί όρθιος. Τότε οι ήρωες διέκοπταν τη δράση στην οθόνη και του ζητούσαν ευγενικά ή με την απειλή περιστρόφου να καθίσει στην θέση του για να συνεχίσουν.
Τα σαγόνια που χτυπούν στο πάτωμα, τα μάτια που διαστέλλονται από έκπληξη, τα πόδια που στριφογυρίζουν σαν ανεμόμυλος για να τρέξουν, τα σώματα που διαλύονται από το φόβο και ξανασυναρμολογούνται, όλα αυτά και πολλά άλλα είναι ευρήματα του Tex Avery, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά με αποτέλεσμα το νέο αυτό στυλ να εκθρονίσει τη Disney από την πρωτοκαθεδρία του κινουμένου σχεδίου.
Ο ίδιος ο Avery δάνειζε την φωνή του σε πολλούς από τους χαρακτήρες του και το εύρημά του να χρησιμοποιεί αφηγητή σε πολλές σκηνές αντιγράφτηκε από την Disney για τις ταινίες του Γκούφυ. Ο Avery σίγουρα αισθάνθηκε κολακευμένος που χρησιμοποίησαν μια δική του τεχνική.
Κάποια μέρα η ομάδα του κάλεσε μια επαγγελματία χορεύτρια από κάποιο κλαμπ του Λος Αντζελες για να κάνει στριπτήζ και αντέγραψαν όλες τις κινήσεις της προκειμένου να σχεδιάσουν την αλλαγή δέρματος μιας σαύρας. Μια άλλη μέρα που όλοι οι σχεδιαστές συζητούσαν σε ένα δωμάτιο, ο Avery άνοιξε ξαφνικά την πόρτα, πέταξε ένα δυναμιτάκι και την ξανάκλεισε τρομάζοντας τους πάντες. Αφού έσκασε το δυναμιτάκι και σταμάτησαν τα γέλια, ο Avery πέταξε μέσα στο δωμάτιο ένα μεγάλο δυναμίτη και έμεινε απ’εξω απ το δωμάτιο κρατώντας την πόρτα κλειστή. Βλέποντας το φιτίλι να καίει, οι πανικόβλητοι σχεδιαστές προσπάθησαν να ανοίξουν την πόρτα. Μάταια, αλλά και ο δυναμίτης δεν ήταν αληθινός.
Τα θέματα με το κυνήγι και το ψάρεμα ήταν ιδέες που συνδέονταν με τα αντίστοιχα ενδιαφέροντα του Avery.

Bob Clampett, Chuck Jones, Sid Sutherland, Virgil Ross και Tex Avery

Με το “Porky's Duck Hunt” (Το κυνήγι πάπιας του Πόρκυ) του 1937, σύστησαν στο κοινό μια τρελή πάπια με το όνομα Ντάφυ. Είναι ο πρώτος χαρακτήρας στην ιστορία των κινουμένων σχεδίων που είναι τρελός. Κλινική περίπτωση. Γκελάρει πάνω-κάτω μέσα στην εικόνα και μερικές φορές βγαίνει εκτός καρέ. Για την φωνή του Ντάφυ επιστρατεύθηκε ο Mel Blanc, ο οποίος ανέλαβε και την φωνή του Πόρκυ.
Στην συνέχεια, ο Avery σκηνοθέτησε δύο ακόμα ταινίες του Ντάφυ, το «Ο Ντάφυ και ο Αυγοκέφαλος» (Daffy Duck & Egghead) τον Ιανουάριο του 1938, όπου εμφανίζεται για πρώτη φορά ο Egghead (Αυγοκέφαλος) που θα εξελιχθεί στον Ελμερ Φαντ, και το «Ο Ντάφυ στο Χόλιγουντ» (Daffy Duck in Hollywood) τον Δεκέμβριο του 1938.
Ο χαρακτήρας του Ελμερ Φαντ ήταν βασισμένος στον κωμικό ηθοποιό Joe Penner.

 

ΜΠΑΓΚΣ ΜΠΑΝΝΥ

Ο Ben "Bugs" Hardaway με τον Cal Dalton και τον Chuck Jones σκηνοθέτησαν μια σειρά από ταινίες μικρού μήκους με έναν ήρωα που είχε μια παρόμοια τρέλα με αυτήν του Ντάφυ, αλλά τούτος εδώ ήταν λαγός.
Όπως συμβαίνει πάντα με τους περισσότερους σκηνοθέτες, ο καθένας έβαζε τη δική του προσωπική σφραγίδα στους χαρακτήρες, τις ιστορίες και το συνολικό αποτέλεσμα κάθε ταινίας. Ήταν συνηθισμένο ο κάθε ήρωας να περνά από τα χέρια όλων των δημιουργών της Βεράντας των Τερμιτών και κάποια στιγμή ήρθε η σειρά του Tex Avery να κάνει ταινιάκι με τον Μπαγκς Μπάννυ, το κουνέλι (πήρε το όνομά του από τον Hardaway), που στη Βεράντα των Τερμιτών ήταν ήδη γνωστό με αυτό το όνομα.

Να σημειώσω εδώ ότι η ανακύκλωση ιστοριών μεταξύ των σκηνοθετών της ομάδας αυτής ήταν κάτι συνηθισμένο. Έτσι, το “A Wild Hare” (Ένας Αγριος Λαγός) που σκηνοθέτησε ο Avery όταν ήρθε η σειρά του, ήταν διπλή ανατροπή. Το 1937 ο Avery είχε σκηνοθετήσει το “Porky's Duck Hunt” με τον Πόρκυ να μας συστήνει τον Ντάφυ. Έτσι ο Hardaway το διασκεύασε σε “Porky's Hare Hunt” (Το κυνήγι λαγού του Πόρκυ).

 

Ο Avery λοιπόν, το πήρε και το εξέλιξε κι άλλο, προσθέτοντας στον χαρακτήρα του Μπαγκς Μπαννυ τη χαρακτηριστική άνεση του Groucho Marx (που ό,τι και αν συνέβαινε στις ταινίες που έπαιζε αντιδρούσε σαν να είχε πλήρη έλεγχο της κατάστασης) και του κόλλησε τη φράση κλισέ “What’s Up Doc” (Πώς πάει, γιατρέ; ή, Τι γίνεται, μεγάλε?), μια συνηθισμένη καθημερινή φράση που χρησιμοποιούσαν όλοι στο Τέιλορ του Τέξας, τη γενέτειρα του Avery.
Στην θέση του Πόρκυ, ο Avery έβαλε τον Έλμερ Φαντ.

 

ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ

O σκηνοθέτης Joe Dante είναι γνωστός για τις ταινίες Γκρέμλινς, Το Ουρλιαχτό, Rock 'n' Roll High School (μαζί με τον Allan Arkush), Ζώνη του Λυκόφωτος κ.α. Η αλήθεια είναι ότι αρχικά ήθελε να ασχοληθεί με τα καρτούν, αλλά έγινε σκηνοθέτης κανονικών ανθρώπων και κάποτε γνώρισε τον Chuck Jones, τον οποίον θαύμαζε από μικρός. Οι δυο τους έγιναν καλοί φίλοι και ο Dante πρόσφερε στον Jones ένα μικρό ρόλο στην ταινία Γκρέμλινς.
Ο Dante ήθελε να γυρίσει μια ταινία για την Βεράντα των Τερμιτών και όλους όσους είχαν δουλέψει εκεί κι έτσι στα τέλη της δεκαετίας του ’80 με αρχές του ’90 συγκέντρωσε όσους από τους σκηνοθέτες και τους σχεδιαστές του στούντιο ζούσαν ακόμα. Κάθισαν και παρακολούθησαν καρτούν ξεχασμένα από τον χρόνο και στα οποία είχαν συνεργαστεί, σχολίασαν το αποτέλεσμα, αφηγήθηκαν αστείες ιστορίες, ανέκδοτα και όμορφες στιγμές που είχαν ζήσει στη Βεράντα των Τερμιτών. Όλα αυτά τα συγκέντρωσε ο σεναριογράφος Charlie Haas και έγραψε το σενάριο μιας ταινίας που είχε ως κύριο θέμα τη δημιουργία του Μπαγκς Μπάννυ, αλλά στην ουσία αφηγούνταν την ιστορία της Βεράντας των Τερμιτών.

Όταν όμως ο Dante παρουσίασε το σενάριο στη Warner (όπου ανήκουν τα δικαιώματα όλως αυτών των καρτούν), η εταιρία απέρριψε την πρόταση επειδή ήθελε να κάνει μια ταινία που να συνδυάζει τα κινούμενα σχέδια με πραγματικούς ηθοποιούς και σπορ. Δεν την ενδιέφερε να ασχοληθεί με κάτι που είχε γίνει το 1930 και κανείς δεν το θυμόταν. Έτσι, έβαλε το σενάριο στο συρτάρι και γύρισε το Space Jam με τον Michael Jordan.

 

ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΑΛΛΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

Στις 2 Απριλίου του 1941, ο Avery εγκατέλειψε την Βεράντα των Τερμιτών και την Warner, έπειτα από μια διαφωνία που είχε με τον Schlesinger για τη διάρκεια μιας σκηνής του Μπαγκς Μπάννυ.
Το 1944, ο Leon Schlesinger πούλησε το στούντιο στην Warner Bros., το οποίο συνέχισε να το λειτουργεί ως Warner Bros. Cartoons, Inc. μέχρι το 1963.
Από το 1964 ως το 1967 τα DePatie – Freleng Enterprises της Freleng ανέλαβαν τα Looney Tunes και Merrie Melodies. Το στούντιο της Warner Bros. Cartoons ξανάνοιξε για λίγο το 1967 πριν κλείσει για πάντα τις πόρτες του δύο χρόνια αργότερα, το 1969.
Για να πω την αλήθεια, και πιστεύω ότι κι εσείς θα το έχετε παρατηρήσει, έχω διαπιστώσει ότι το χιούμορ του Tex Avery έχει επηρεάσει και κανονικές ταινίες, όπως κάποιες του Jerry Lewis, ή το “Μια Απίθανη Aπίθανη Pτήση”, το “Ακρως τρελό κι απόρρητο” και άλλες.
Είναι δύσκολο να κάνεις τους άλλους να γελάνε, αλλά όταν τα καταφέρνεις γίνεσαι αγαπητός.

ΚΙ ΕΝΑ ΚΩΜΙΚΟ ΦΙΛΜΑΚΙ ΤΟΥ 1938 ΠΟΥ Η ΟΜΑΔΑ ΔΙΑΚΩΜΩΔΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ ΣΤΟ: 

https://www.dailymotion.com/video/xq5esx