Συνέντευξη: Μιχάλης Πούγουνας

Χάρηκα πολύ όταν μου πρότειναν να κάνω μια συνέντευξη για την εκπομπή μου, με τον Jürgen Engler σχετικά με το συγκρότημά του, τους Die Krupps. Οι Die Krupps, μαζί με τους Kraftwerk και τους Einstürzende Neubauten, θεωρούνται από τους πρωτοπόρους της ηλεκτρονικής και της industrial μουσικής, ενώ συγκροτήματα όπως οι Front 242 και οι Nitzer Ebb τους μνημονεύουν ως πηγή έμπνευσης. Οι μουσικές τους ιδέες μπόλιασαν τον ήχο ενός ευρύτατου μουσικού φάσματος που ξεκινά από τους Depeche Mode και φτάνει μέχρι το Detroit techno. Επίσης, οι Die Krupps είναι από τους πρώτους καλλιτέχνες που πάντρεψαν το heavy metal με την ηλεκτρονική μουσική.

Δημιουργήθηκαν το 1980 στο Ντίσελντορφ της Γερμανίας και πήραν το όνομά τους από μια γερμανική οικογένεια βιομηχάνων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, μια ιδέα που άντλησαν από την ταινία του Λουκίνο Βισκόντι, La caduta degli dei (Götterdämmerung) (ελλ. τίτλος: Το Λυκόφως των Θεών) του 1969, με θέμα τη δραματική κατάρρευση των Essenbecks, μιας οικογένειας βιομηχάνων στη διάρκεια του Τρίτου Ράιχ.

Στα τέλη του 2019 οι Die Krupps κυκλοφόρησαν το νέο τους άλμπουμ με τίτλο Vision 2020 Vision και με αφορμή αυτό είχαν την ευκαιρία να συνομιλήσω με τον Jürgen. 

Αρχικά να σου εξομολογηθώ ότι μου αρέσει το λογοπαίγνιο στον τίτλο του τελευταίου σας άλμπουμ Vision 2020 Vision», του είπα, εννοώντας ότι ο τίτλος δηλώνει και την τέλεια όραση. «Σίγουρα, τώρα με τον Covid-19 παρουσιάστηκαν στον κόσμο νέα προβλήματα, αλλά δεν φαντάζομαι να τα είχες προβλέψει όταν έγραφες τους στίχους, "Ορδές ληστών αγωνίζονται για να επιβιώσουν / Η λεηλασία θα γίνει τρόπος ζωής / Η επανάσταση είναι αναμενόμενη / Βρισκόμαστε στο έτος της δυσαρέσκειας". Τώρα με τον κορονοϊό πιστεύεις ότι κατευθυνόμαστε πιο γρήγορα προς τα εκεί που περιγράφεις; Σε τι αναφέρονται γενικότερα οι στίχοι του νέου σας άλμπουμ;

«Η αλήθεια είναι ότι είχα ένα όραμα. Είδα το 2020 ως μια καταστροφική χρονιά. Δεν μπορώ να πω ακριβώς τι ήταν αυτό που με έκανε να το καταλάβω. Απλώς διαισθάνθηκα ότι θα συμβεί κάτι και έτσι κατά κάποιο τρόπο το Vision 2020 Vision είναι, αν θες, προφητικό, επειδή έγινε πραγματικότητα και σε διαβεβαιώνω ότι δεν είχα σκοπό να είναι ένα λογοπαίγνιο. Και αυτός ο ιός βοηθάει στην ολοκλήρωση αυτής της προφητείας. Νομίζω ότι γενικά αυτή η χρονιά θα καταγραφεί στην ιστορία ως η μεγαλύτερη απειλή για την ανθρωπότητα από την εποχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Από την αρχή δεν πήρα το πράγμα επιπόλαια και μάλιστα άρχισα να φοράω μάσκα από πέρσι, στη διάρκεια της περιοδείας μας. Αν θέλεις το πιστεύεις, αλλά αισθανόμουν την ανάγκη να το κάνω. Έβλεπα ότι στην Ευρώπη οι άνθρωποι αρρώσταιναν από γρίπη και φοβόμουν μήπως κολλήσω μικρόβια. Δεν είχα νιώσει ποτέ πριν στην ζωή μου αυτό το συναίσθημα, ίσως να έχω μια έκτη αίσθηση… Τι να πω, γεγονός πάντως είναι ότι όλοι οι άλλοι στο λεωφορείο της περιοδείας αρρώστησαν εκτός από εμένα. Οπότε αυτό που κάνω τώρα, είναι ακριβώς αυτό που έκανα και στην ευρωπαϊκή μας περιοδεία και με βοήθησε επειδή δεν μολύνθηκα. Άρα οι στίχοι αυτού του άλμπουμ έδειχναν από την αρχή προς τα πού πήγαινε το πράγμα. Είναι λυπηρό ότι έγινε πραγματικότητα, αλλά το είχα προβλέψει…»

Το 1982 ο Ralf Dörper από το αρχικό line-up των Die Krupps εγκατέλειψε το συγκρότημα για να δημιουργήσει τους Propaganda, ένα από τα λίγα γερμανικά συγκροτήματα που γνώρισαν διεθνή επιτυχία στην δεκαετία του ’80. Την ίδια εποχή ο Engler δημιούργησε τη δική του δισκογραφική εταιρία, την Atom-H, υπογράφοντας συγκροτήματα που έπαιζαν κυρίως thrash metal και hardcore punk, κάτι που έπαιξε βασικό ρόλο στη μουσική αλλαγή που συνόδευσε τον ήχο των Die Krupps στην δεκαετία του 1990.

Κοιτάζοντας σήμερα την πορεία των Die Krupps, διαπιστώνεις ότι το συγκρότημα έχει δύο ή τρεις διαφορετικές περιόδους; Όπως, ας πούμε… η ηλεκτρονική περίοδος, η industrial περίοδος, ή η industrial metal περίοδος;

«Ναι, σίγουρα διακρίνω τρεις περιόδους. Η αρχική ήταν αυτή της πραγματικά πειραματικής industrial μουσικής. Περισσότερο θόρυβος, χωρίς μουσική δομή. Εκείνη η βασική ουσία του τι ακριβώς είναι η industrial μουσική ή μάλλον τι ήταν, αφού σήμερα το κοινό αποκαλεί industrial ακόμα και κάποια ποπ τραγούδια στα οποία έχουν χρησιμοποιηθεί παραμορφωτικά εφέ και αυτό μου φαίνεται πάντα αστείο. Ακολούθησε μια πιο ηλεκτρονική περίοδος κατά την οποία συνέχισα να χρησιμοποιώ το μεταλλικό κρουστό μου, το Stylophone, στο “Wahre Arbeit, wahrer Lohn” το οποίο όπως θα ξέρεις ξαναδουλέψαμε αργότερα με τους Nitzer Ebb και το κάναμε “The Machineries of Joy”. Κάπου προς το τέλος των 80ς προσπάθησα να παντρέψω στοιχεία ηλεκτρονικής και metal μουσικής, ένα είδος που τότε αποκαλούσα Metal Machine Music και αργότερα ονομάστηκε industrial metal. Όπως όταν παίζαμε ηλεκτρονική μουσική το 1981-82, όταν ο όρος ΕΒΜ δεν είχε ανακαλυφτεί ακόμα, οπότε φαντάζομαι ότι σίγουρα οι Die Krupps είχαν τρεις περιόδους. Το γεγονός ότι καταφέραμε κάτι με την μουσική μας εμπνέοντας πολλά συγκροτήματα με κάνει να αισθάνομαι περήφανος επειδή έτσι δημιουργήθηκαν νέα μουσικά είδη».

Όταν το 1989 ο Ralf Dörper και ο Jürgen Engler συνεργάστηκαν με τους Βρετανούς Nitzer Ebb στο τραγούδι "Wahre Arbeit Wahrer Lohn" των Die Krupps, δημιουργώντας μια νέα εκδοχή του με τίτλο "Machineries of Joy", το τραγούδι μπήκε στα τσαρτ του Billboard επανενεργοποιώντας τους Die Krupps.

Ποιοι καλλιτέχνες επηρέασαν τους Die Krupps; (Ο Jürgen το σκέφτηκε λίγο πριν απαντήσει...)

«Οι βασικές μου επιρροές για να φτιάξω τους Die Krupps ήταν το πρώτο άλμπουμ των Suicide, το άλμπουμ The Modern Dance των Pere Ubu και το Metal Machine Music του Lou Reed. Δεν θα ακούσεις ξεκάθαρα στοιχεία από αυτά τα άλμπουμ στην μουσική μας, αλλά κάποιες ιδέες βρήκαν των δρόμο τους… Φυσικά, πέρασα χρόνια με κάποια πράγματα που σκεφτόμουν ακούγοντας το Metal Machine Music και τελικά άρχισα να τα δοκιμάζω μέσα από πειραματισμούς στα τέλη της δεκαετίας του ’80, συνδυάζοντας sequencers με κιθάρες, κάτι που μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχε ξαναγίνει. Φυσικά μου άρεσε ο θόρυβος στο άλμπουμ, αλλά ήταν κυρίως ο τίτλος Metal Machine Music που μου είχε τραβήξει την προσοχή και μου έδωσε την ιδέα. Όσον αφορά στους Pere Ubu, τους είχα δει στα τέλη των 70ς με τον David Thomas να χρησιμοποιεί ένα σφυρί που κάρφωνε εν είδει κρουστού, ενώ η υπόλοιπη μπάντα πίσω του έπαιζε ένα art punk κράμα. Σκέφτηκα ότι αυτή η φάση με το σφυρί ήταν καταπληκτική και άρχισε να παίζει στο μυαλό μου αυτή η ιδέα μαζί με το “Metal Machine Music”. Όλα αυτά αναμίχθηκαν με τον σκοτεινό ηλεκτρονικό ήχο των Suicide και τότε διαμορφώθηκε η ιδέα μου και κατάλαβα τι ακριβώς ήθελα να κάνω. Με τα χρόνια φυσικά το όλο πράγμα ξεκαθάρισε και έγινε πιο ευδιάκριτο με το όνομα Die Krupps».

Ενώ το συγκρότημα στο πρώτο του άλμπουμ έκανε industrial θόρυβο, στη δεκαετία του ’80 άρχισε να κινείται σε λιγότερο πειραματικά μονοπάτια.

Έχω την εντύπωση ότι η οικονομία κατέχει ψηλότερη θέση από τη δημόσια υγεία στις προτεραιότητες των πολιτικών. Ποια είναι η δική σου άποψη;

«Φυσικά, αφού εκείνοι που βρίσκονται πίσω από όλα αυτά δεν είναι το είδος του συνηθισμένου ανθρώπου. Αυτοί που ελέγχουν τα πράγματα θέλουν να καταστρέψουν τους κατοίκους του πλανήτη. Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι ενώ οι φτωχοί φτωχότεροι, πράγμα που ικανοποιεί απόλυτα τους πλούσιους. Ξέρω ότι θα ακουστώ σαν συνωμοσιολόγος, αλλά πιστεύω πραγματικά πως υπάρχει ένας αριθμός ανθρώπων που εκμεταλλεύονται αυτή την κατάσταση. Αυτοί είναι που ασκούν τον έλεγχο, αλλά μένει να δούμε ποιος θα νικήσει στο τέλος, επειδή όλοι είμαστε άνθρωποι και κάποια στιγμή θα αποκαλυφθεί ποιοι κρύβονται πίσω από όλα αυτά. Δεν είναι σωστό κάποιοι να εκμεταλλεύονται όσους έχουν ανάγκη, αλλά αυτό συμβαίνει και ελπίζω αυτοί οι εκμεταλλευτές να το πληρώσουν στο τέλος με το ίδιο νόμισμα».

Το 1992, οι Die Krupps άρχισαν να συνδυάζουν ηλεκτρονική μουσική με σκληρές heavy metal κιθάρες κυκλοφορώντας το άλμπουμ I (εδώ υπάρχει το τραγούδι "The Dawning of Doom", το οποίο έκανε τους Rammstein να γράψουν αργότερα το "Tier") και το μίνι-άλμπουμ Tribute To Metallica με διασκευές τραγουδιών των Metallica. Αυτό τράβηξε την προσοχή του Lars Ulrich και των υπόλοιπων μελών της αμερικανικής σούπερ μπάντας που βοήθησαν τους Die Krupps να βρουν εταιρεία στην Αμερική.

Πιστεύεις ότι η τεχνολογία, όπως το διαδίκτυο, ευθύνεται για την αλλαγή της μουσικής βιομηχανίας σε σχέση με το πώς ήταν τότε που ξεκίνησαν οι Die Krupps το 1980 και αν θα μπορούσε η ίδια αυτή τεχνολογία να δώσει κάποια λύση στα προβλήματα που θα δημιουργηθούν με τις συναυλίες εξαιτίας του κορονοϊού; 

«Άλλαξαν πολλά πράγματα από το 1980. Προφανώς τότε δεν υπήρχε το ιντερνετ, δεν υπήρχε αυτού του είδους η παγκοσμιοποίηση, δεν γνωρίζαμε τι συνέβαινε στην Αμερική ή την Αγγλία με την ταχύτητα που το πληροφορούμαστε σήμερα. Τότε το διάβαζες στα περιοδικά αλλά δεν είχες άμεση επαφή, εκτός αν πήγαινες επιτόπου να το διαπιστώσεις με τα ίδια σου τα μάτια. Πιστεύω ότι θα βρεθεί κάποια λύση τώρα με τον ιό, αφού θα συνεχίσουμε να είμαστε συνδεδεμένοι μεταξύ μας μέσω διαδικτύου επειδή θα πρέπει να κρατάμε αποστάσεις ο ένας από τον άλλον. Αυτό βοηθάει μέχρι ένα σημείο, αλλά όχι αν θέλεις να πας σε μια συναυλία, αφού για ένα χρονικό διάστημα δεν θα υπάρχουν συναυλίες όπως τις ξέραμε, με mosh pit, με αγγίγματα, ή ό,τι άλλο και μια διαδικτυακή συναυλία δεν θα αντικαταστήσει ποτέ μια πραγματική επειδή σίγουρα δεν θα έχει το ίδιο vibe. Απλά κάθεσαι στο σαλόνι σου και βλέπεις μια μπάντα να παίζει. Πολύ ωραία, φάση έχει κι αυτό κι εμένα μου αρέσει να βλέπω DVD αλλά η εμπειρία δεν είναι ίδια με μιας συναυλίας. Νομίζω ότι θα βρεθούν νέοι τρόποι και δεν θα επιστρέψουμε στην πρότερη κατάσταση. Στον παλιό τρόπο ζωής. Θα βρεθεί μια νέα κανονικότητα. Πιστεύω ότι το μέλλον μόλις ξεκίνησε».

Οι Die Krupps μπήκαν στα 20 πρώτα της Γερμανίας με το άλμπουμ The Final Option που περιείχε το τραγούδι “To The Hilt”, το οποίο ακούστηκε πολύ και στην Ελλάδα. Ακολούθησε το άλμπουμ The Final Remixes με διάφορα remix που είχαν κάνει σε τραγούδια των Krupps μέλη των Nine Inch Nails, των Faith No More, των Clawfinger, ο Andrew Eldridge των Sisters of Mercy και άλλοι πολλοί. Εκείνη την εποχή το είχε φέρει εισαγωγής η Hitch-Hyke και μόλις το άκουσα έπαθα τέτοια πλάκα που έγραψα το τραγούδι “Channel Z” για τους Flowers of Romance. Οπότε, όπως καταλαβαίνετε αυτή η συνέντευξη με τον Engler είχε ιδιαίτερη σημασία για εμένα. 

Η επόμενη ερώτηση που του έκανα ήταν κάπως… τουριστική, ας πούμε…

«Πώς θα περιέγραφες την εξέλιξη της γερμανικής μουσικής σκηνής από τις μέρες του Kraut Rock, της Neue Deutsche Welle κ.λ.π. σε κάποιον που ζει εκτός Γερμανίας; Από τους Amon Düül και την αποκαλυπτική μουσική τους, μέχρι τον ηλεκτρονικό ήχο των Tangerine Dream και των Kraftwerk και τον ήχο των Die Krupps; Βλέπεις να υπάρχει ένα έντονο στοιχείο ηλεκτρονικής μουσικής στη γερμανική ροκ σκηνή από τους Kraftwerk και μετά; Εγώ πάντα πίστευα πως οι Kraftwerk άνοιξαν τα γερμανικά σύνορα για τα τοπικά συγκροτήματα όπως ακριβώς έκαναν και οι Beatles για τα αγγλικά…

«Υπάρχουν πολλές και διαφορετικές Γερμανίες» απαντά με ένα γελάκι και συνεχίζει, «Υπάρχει η Γερμανία του Oom-pah (σημ. είδος παραδοσιακής γερμανικής μουσικής με πνευστά) και υπάρχει και η Γερμανία του πειραματισμού. Την εποχή του Kraut Rock ή της πρώιμης ηλεκτρονικής μουσικής στη Γερμανία, υπήρχε μια πολυδιάστατη νέα γερμανική μουσική. Και όταν λέω νέα, εννοώ στα τέλη της δεκαετίας του ’60, όταν τα συγκροτήματα έπαψαν να μιμούνται τα ανάλογα αγγλικά και αμερικανικά αλλά δημιούργησαν κάτι μοναδικό, το οποίο ήταν το Kraut Rock εκείνη την εποχή. Ήταν μια μουσική περισσότερο πειραματική, όχι πολύ εύκολη, εννοώ, ήταν underground και όλο αυτό λειτούργησε ως βάση για την punk rock εποχή που θα ερχόταν αργότερα. Αυτό ήταν ενδιαφέρον επειδή το Kraut Rock είχε τις ρίζες του σε μια χίπικη κατάσταση και οι Kraftwerk έγιναν οι συνδετικός κρίκος αυτών των δύο αφού στην αρχή και αυτοί… δεν θα τους έλεγα ακριβώς χίπηδες, αλλά είχαν όλα τα στοιχεία. Κατόπιν εξελίχθηκαν σε αυτό που ξέρουμε σήμερα, το οποίο προφανώς είναι ηλεκτρονική μουσική. Αν και είμαστε από την ίδια πόλη και μερικές φορές βρισκόμασταν μαζί στα ίδια κλαμπ, η δική μου επιρροή δεν ήταν οι Kraftwerk. Παρότι μου άρεσε η όλη ιδέα, τους, χρειαζόμουν κάτι πιο επιθετικό, σαν το “I Feel Love” της Donna Summer ας πούμε. Σίγουρα άνοιξαν τα σύνορα για τα Γερμανικά συγκροτήματα αλλά εμένα δεν με επηρέασαν και το ίδιο μπορώ να πω για όποιον γνωρίζω και εκείνη την εποχή έμενε στο Ντίσελντορφ και είχε σχέση με την πανκ σκηνή της πόλης ή το new wave. Το ίδιο πράγμα θα σου έλεγε και ο Gabriel "Gabi" Delgado-López των Deutsch Amerikanische Freundschaft. Δεν θέλω να υποτιμήσω την προφανή επιρροή τους στον κόσμο της ηλεκτρονικής μουσικής. Είναι η κυριότερη επιρροή για τόσες και τόσες μπάντες οπότε… Αναρωτιέμαι αν μετά από αυτούς το Ντίσελντορφ συνέχισε να ασκεί την ίδια επίδραση στην ηλεκτρονική μουσική. Δεν το νομίζω…»

Το 1997 οι Die Krupps συνεργάστηκαν με τον Arthur Brown και το τραγούδι του “Fire” για το άλμπουμ τους Paradise Now, με το οποίο έφτασαν στο νούμερο 17 του γερμανικού τσάρτ. Κατόπιν σταμάτησαν μέχρι το 2005 για να ασχοληθούν με άλλα σχήματα. Άλμπουμ με νέο υλικό έβγαλαν ξανά το 2013 (είχαν προηγηθεί μερικές κυκλοφορίες με remix) και ακολούθησαν άλλα τέσσερα μέχρι το Vision 2020 Vision που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2019.

Το άλμπουμ Vision 2020 Vision κυκλοφόρησε στην Ευρώπη σαν διπλό LP. Αγαπάς τους δίσκους βινυλίου ή δεν σε ενδιαφέρουν; Πιστεύεις ότι τελικά το βινύλιο θα επιστρέψει»;

«Έχω μια τεράστια συλλογή δίσκων» απαντά με μια χαρά στην φωνή του. «Λατρεύω το βινύλιο και θα το λατρεύω για πάντα επειδή αυτός είναι ο σωστός τρόπος για να ακούς μουσική. Έχω πολλά CD αλλά τα ακούω στο αυτοκίνητο αφού προφανώς οι δίσκοι είναι πολύ μεγάλοι για να τους παίξω στο αυτοκίνητο», συμπληρώνει γελώντας. «Εδώ στην Αμερική βλέπω μια μεγάλη αναβίωση του βινυλίου και το είδα και στην Ευρώπη αλλά δεν είναι τόσο πολύ όσο εδώ. Πιστεύω ότι οι νέοι βρίσκουν κούλ τους δίσκους επειδή δεν είναι απλά DATA ή δίσκος με DATA, αλλά κάτι αληθινό. Είναι βινύλιο…» τονίζει με εύθυμο τρόπο και συνεχίζει «…Και το artwork μπορείς να το δεις και να συνδεθείς μαζί του. Δεν είναι αυτό το μικρό βιβλιαράκι που χρειάζεσαι έναν κωλομεγεθυντικό φακό για να δεις τι γράφει και χάνεις όλες τις λεπτομέρειες… Αγαπώ το βινύλιο και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ».

Ποια είναι η σημερινή σύνθεση των Die Krupps; Έχουν έρθει καινούργια μέλη;

«Στην σημερινή σύνθεση είναι ο κημπορντίστας Ralf Dörper, ο οποίος έπαιζε με τους Die Krupps από παλιά και ο Marcel Zürcher παίζει κιθάρα στην μπάντα εδώ και 15 χρόνια. Βασικά έπαιζε μαζί μου στην άλλη μπάντα που είχα φτιάξει, τους Dkay.com, και έτσι γνωριστήκαμε. Μετά είναι ο Nils Finkeisen που είναι αρκετά καινούργιος μιας και είναι μαζί μας εδώ και 3-4 χρόνια, είναι ο “άλλος” κιθαρίστας, και τέλος ο Paul Keller είναι ο νέος μας ντράμερ και παίζει μαζί μας εδώ και δύο χρόνια. Είναι φανταστικός ντράμερ, ο καλύτερος που έχει περάσει από την μπάντα και οφείλω να παραδεχτώ ότι αυτή είναι η καλύτερη σύνθεση που είχαμε ποτέ. Όταν περιοδεύεις πρέπει να υπάρχει αμοιβαία συμπάθεια, γιατί βρισκόμαστε παγιδευμένοι σε ένα πούλμαν για εβδομάδες ή μήνες και δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από το να μην τα πηγαίνουν καλά τα μέλη μεταξύ τους. Ευτυχώς εμείς δεν έχουμε τέτοιο πρόβλημα. Ελπίζω να είμαστε μαζί για πάντα».

Ποιος έκανε την παραγωγή του τελευταίου άλμπουμ; Υπάρχουν συγκεκριμένοι παραγωγοί που να σου αρέσουν;

«Την παραγωγή του νέου άλμπουμ την έκανα εγώ με συμπαραγωγό τον Paul Keller. Συνήθως δουλεύω τις παραγωγές με τον άλλο συνεργάτη μου, τον Chris Lietz, αλλά αυτή την φορά προτίμησα να δουλέψουμε με τον Paul επειδή γράψαμε τις κιθάρες και τα φωνητικά στο δικό του στούντιο όπου έγινε και η μίξη. Είναι πολύ ικανός ηχολήπτης, οπότε το αποτέλεσμα είναι πάρα πολύ καλό. Μου αρέσουν οι παραγωγοί που ξέρουν τι κάνουν αλλά δεν πάνε πάντα σύμφωνα με τους κανόνες. Εμείς δεν κάνουμε παραγωγές όπως κάνουν οι άλλοι, οπότε ο πρώτος που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο Tony Visconti κι ύστερα o Bob Ezrin - όλοι εκείνοι οι καινοτόμοι παραγωγοί που μου είχαν κινήσει το ενδιαφέρον όταν ήμουν νεότερος. Άνθρωποι που έκαναν παραγωγή στα αγαπημένα μου άλμπουμ όπως το Ziggy Stardust, το Billion Dollar Babies του Alice Cooper που είχε καταπληκτική παραγωγή και όποτε ακούω το “Elected” λέω, Θεέ μου τι παραγωγάρα είναι αυτή. Συνεπώς μου αρέσουν οι πραγματικοί παραγωγοί και όχι κάποιοι που μπορούν να κάνουν απλά έναν δίσκο να ακούγεται καλός. Όλοι μπορούν να το κάνουν αυτό. Το καταφέρνεις και μόνο με έναν καλό ηχολήπτη. Δεν χρειάζεσαι παραγωγό για να κάνεις έναν δίσκο να ακούγεται απλά καλός.
Γι' αυτό επέλεξα να ασχοληθώ και με αυτόν τον τομέα και δουλεύω εδώ και 12-13 χρόνια ως παραγωγός της Cleopatra Records. Τη λατρεύω αυτή την δουλειά γιατί κάθε φορά είναι μια νέα πρόκληση».

Σκέφτηκα να κάνω την επόμενη ερώτηση επηρεασμένος από την ελληνική πραγματικότητα...

Αυτές τις μέρες που όλοι είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους, αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε αν δεν υπήρχαν καλλιτέχνες, ηθοποιοί, αν δεν υπήρχε η μουσική για να διασκεδάσει τους ανθρώπους. Πόσο αποστειρωμένος θα ήταν ένας τέτοιος κόσμος σήμερα; Θα μπορούσες να ζήσεις χωρίς μουσική; Τι σημαίνει για σένα η μουσική;

«Πιστεύω ότι οι άνθρωποι θέλουν να διασκεδάζουν. Ιδιαίτερα όταν έχουν δυσκολίες. Σήμερα που όλοι είμαστε κλεισμένοι μέσα, η μουσική παίζει μεγαλύτερο ρόλο από πριν. Για εμένα, η μουσική είναι η ζωή μου. Αυτό είναι το μόνο που κάνω και έκανα στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου για τα τριάντα και βάλε τελευταία χρόνια και ελπίζω αυτό να συνεχίσω να κάνω γιατί το αγαπώ και το ζω. Είναι πολύ σημαντικό, όταν είσαι επαγγελματίας μουσικός και παίζεις με ένα συγκρότημα, να βιώνεις αυτό που αγαπάς. Δεν μπορείς να το κάνεις έτσι απλά, όταν έρχεσαι σπίτι από μια άλλη δουλειά. Δεν λειτουργεί έτσι. Είναι τρόπος ζωής και είμαι ευτυχισμένος που ζω το όνειρό μου».

Προτιμάς τη δουλειά του στούντιο ή τις ζωντανές εμφανίσεις;

«Εξαρτάται. Όταν πρόκειται για την παραγωγή του δίσκου κάποιου άλλου, απολαμβάνω να βρίσκομαι στο στούντιο. Όταν πρόκειται για την δική μου μουσική, κάποιες φορές διασκεδάζω όταν ηχογραφώ τις βάσεις ενός τραγουδιού, αλλά όταν φτάνω κοντά στην ολοκλήρωσή του τα πράγματα γίνονται έντονα και αυτό είναι κάτι που απεχθάνομαι. Επειδή προσπαθώ να είναι όλα τέλεια και αυτό με στρεσάρει. Από την άλλη, με τις συναυλίες δεν είμαι ποτέ στρεσαρισμένος. Τις λατρεύω, λατρεύω την επαφή με τον κόσμο, αλλά δεν μου αρέσει η διαδικασία της μετακίνησης στον συναυλιακό χώρο, η αναμονή μέχρι να προετοιμαστεί και να στηθεί ο εξοπλισμός και το ότι χάνεις μια ολόκληρη μέρα μέχρι να ανέβεις στη σκηνή. Οπότε και τα δύο έχουν τα καλά και τα κακά τους αλλά δεν παραπονιέμαι. Μου αρέσουν και τα δύο».

Ποια είναι τα μελλοντικά σχέδια των Die Krupps;

«Θέλουμε να κάνουμε μια αμερικάνικη περιοδεία. Πάει καιρός από την τελευταία. Έχουμε περιοδεύσει στην Ιαπωνία μερικές φορές, αλλά θα ήθελα να παίξουμε και σε άλλες ασιατικές χώρες. Θα μου άρεσε πολύ να περιοδεύσουμε στην Κίνα, στη Σιγκαπούρη, ακόμα και στην Ινδία, αλλά δεν έχουμε παίξει ποτέ ούτε στην Αυστραλία και είναι επίσης κάτι που θα ήθελα να κάνω επειδή μου αρέσει να ταξιδεύω σε ξένες χώρες και να τις ανακαλύπτω. Έχουμε παίξει και στο Μεξικό αλλά δεν έχουμε πάει ποτέ νοτιότερα, στη Λατινική Αμερική, και αυτό θα με ενδιέφερε πολύ όπως και να παίξουμε στην Νότια Αφρική. Υπάρχουν πολλές περιοχές του κόσμου για να παίξουμε. Επίσης, θα ηχογραφήσουμε ένα νέο άλμπουμ με τους Die Krupps με διασκευές σκοτεινών τραγουδιών της δεκαετίας του ’80, το οποίο θα κυκλοφορήσει του χρόνου. Δημιούργησα τους Die Krupps τον Σεπτέμβριο του 1980, αν θυμάμαι καλά, πράγμα που σημαίνει ότι φέτος γιορτάζουμε τα 40ά γενέθλια του συγκροτήματος. Το πρώτο άλμπουμ μας κυκλοφόρησε τον Μάρτιο-Απρίλιο του 1981, οπότε για του χρόνου το συγκρότημα ετοιμάζει πολλές δραστηριότητες. Μια φορά στην ζωή σου γιορτάζεις τα 40 σου χρόνια κι έτσι θα κάνουμε μερικές πολύ ιδιαίτερες συναυλίες που θα έχουν κάτι έξω από το συνηθισμένο. Να είστε προετοιμασμένοι, επειδή οι Die Krupps θα κάνουν πολλά...»

Μετά από αυτά τα λόγια του τον ευχαρίστησα, χαιρετηθήκαμε και έβαλα να ακούσω για άλλη μια φορά το νέο άλμπουμ...

 

BLOG και ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ ΤΟΥ MIΧΑΛΗ ΠΟΥΓΟΥΝΑ:

https://tribe4mian.wordpress.com/

https://newzerogod.com/home

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΙΣ ΕΚΠΟΜΠΕΣ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΠΟΥΓΟΥΝΑ στο Blackout Radio Show...