Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Με τους anarchistwood (το όνομά τους το γράφουν με μικρό “a”) είχα κάποιους κοινούς φίλους, όπως τον Shaun Histed-Todd, έναν από τους ιδιοκτήτες του Wicked Spins Radio που μεταδίδει κάθε εβδομάδα τη ραδιοφωνική εκπομπή μου από το Devon και διοργανωτή του φεστιβάλ Alice's Wicked Tea Party. Ο έτερος κοινός γνωστός μας είναι ο Steve Brunton των Jesus Hooligan και πρώην τραγουδιστής της αγγλικής hardcore μπάντας Gout/Lager Louts.

Όταν συναντηθήκαμε για πρώτη φορά με την Frank (ή αλλιώς funkcutter) και τον Paul (ή αλλιώς Candi's Flipped Blackwood), μιλούσαμε για ώρες ατελείωτες. Κάποιοι όροι στην σχέση τους διαφέρουν από τους συνηθισμένους, αλλά το νόημα είναι το ίδιο καθώς η Frank αποκαλεί τον Paul “wife” - γυναίκα της. Είναι ένα ζευγάρι διαφορετικών ανθρώπων που τα έχουν βρει μεταξύ τους και έχουν ταιριάξει μέσα στην «κανονικότητα» του αγγλικού κοινωνικού συνόλου. Πρόκειται για δύο πολύ δημιουργικούς ανθρώπους που θέλουν συνεχώς να κάνουν τέχνη, μια τέχνη βγαλμένη μέσα από την καρδιά τού πολύβουου Λονδίνου όπου ζουν. Έτσι λοιπόν, δανείζονται κομμάτια από το αραχνοΰφαντο υλικό του κόσμου μας, κομμάτια που πολλοί από εμάς δεν τα βλέπουν, και με αυτά φτιάχνουν ταινίες, μοντάρουν βίντεο, δημιουργούν οπτικά εφέ και, φυσικά, γράφουν μουσική με τους anarchistwood, το συγκρότημά τους.

 

«Ο Candi και εγώ συναντηθήκαμε στον βρώμικο κόσμο των λονδρέζικων κλαμπ ως Video Jockeys», λέει η Frank και συμπληρώνει: «Ασχολιόμασταν και οι δύο μας με την εικόνα, ξεχωριστά ο καθένας, από τη δεκαετία του '90 και όταν ξεκίνησε η σχέση μας είχαμε ήδη αρχίσει να κάνουμε ταινίες μικρού μήκους. Η πρώτη μας κοινή παραγωγή ήταν μια ιστορία για μια γυναίκα που λεγόταν Phyllis Gash που μόλις είχε χωρίσει με τον φίλο της και είχε απομείνει με τον χαλασμένο δονητή της. Η ταινία ονομάζεται One Useless Prick και προβλήθηκε στο Ινστιτούτο Σύγχρονων Τεχνών του Λονδίνου το 2005, ως μέρος ενός αφιερώματος για την εποχή της γυναίκας στις εικαστικές τέχνες. 

Το 2018 είχα δει ότι είχε συνεργαστεί στο σενάριο και τη σκηνοθεσία της ταινίας μικρού μήκους “Fear is the Mind Killer” (Ο φόβος είναι ο δολοφόνος του μυαλού)». Τη ρώτησα πως ξεκίνησε αυτή η ιδέα.

«Με τους anarchistwood παίξαμε στο 50α γενέθλια και ταυτόχρονα στο γαμήλιο πάρτι της αγαπημένης μας φίλης Pink Charlotte και της νέας συζύγου της, Lindsey S. Η Lindsey εργάζεται ως μοντέρ και πρότεινε να γυρίσει ένα ποπ βίντεο για τους anarchistwood. Η μόνη ολοκληρωμένη ιδέα που είχε εκείνη τη στιγμή ήταν να βάλει την μπάντα μας να παίξει σε ένα παιδικό φουσκωτό κάστρο. Μας φάνηκε πολύ διασκεδαστική η ιδέα και έτσι δεχτήκαμε. Για τραγούδι του βίντεο χρησιμοποιήσαμε μια εκδοχή του “Bomb in a Luggage Rack, το οποίο είχαμε κυκλοφορήσει σε split single με την Grow Your Own Records και συμπεριλάβαμε και στο The Nasty Album. Ρώτησα την Lindsey αν είχε κάποιο σενάριο στο μυαλό της. Μου είπε ότι το μόνο που σκεφτόταν ήταν κάποιου είδους απαγωγή. Έτσι μου κατέβηκε η ιδέα και την έγραψα αυθόρμητα, χωρίς δεύτερη σκέψη. Σαν να ήθελε να βγει από μέσα μου, ρε παιδί μου. Η Lindsey άλλαξε μερικά μέρη του σεναρίου, οργάνωσε τα γυρίσματα και έκλεισε το κινηματογραφικό συνεργείο. Μαζέψαμε μαζί ό,τι χρειαζόταν – κουστούμια και ηθοποιούς. Είχαμε κολλήσει λιγάκι στον πρωταγωνιστή. Ποιος ηθοποιός θα έπαιζε τον "The Man" μέχρι που φτάσαμε περίπου μια εβδομάδα πριν το γύρισμα. Τελικά είχαμε την τύχη να επιλέξουμε γι’ αυτό τον ρόλο τον Nick Llawr, έναν κοινό φίλο και οπαδό των anarchistwood. Δεν είχε ξαναπαίξει ως ηθοποιός, αλλά νομίζω ότι έκανε φανταστική δουλειά. Για τα γυρίσματα χρησιμοποιήσαμε το πανέμορφα ερειπωμένο σπίτι του φίλου μας, Pete Kopinski, στο Surrey. Στο βίντεο μάλιστα, ο Pete παίζει αρκετούς ρόλους. Διαπιστώνοντας ότι συνεργαζόμαστε πολύ αρμονικά, δουλέψαμε πολύ περισσότερο με την Lindsey για το επόμενο έργο, το οποίο ήταν “Ο φόβος…” Ίσως έπαιξε ρόλο και το ότι έχουμε την ίδια αρρωστημένη αίσθηση του χιούμορ. Αρχικά ξεκινήσαμε για να κάνουμε το ποπ βίντεο ενός σύντομου τραγουδιού που λεγόταν “Fear is the Mind Killer” αλλά όσο προχωρούσαμε συνειδητοποιούσαμε ότι είχαμε τόσες πολλές ιδέες και πλάνα, που θα έπρεπε να μετατραπεί σε ταινία μικρού μήκους. Ο Candi πρόσθεσε την μουσική από ένα ηλεκτρονικό project που έχει και λέγεται Maelific Jester, καθώς και τρία κομμάτια των anarchistwood».

«Και τελικά πως κερδίσατε το Βραβείο Μουσικής στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Portobello του 2018;», ρωτάω ανάμεσα σε δύο γουλιές από την παγωμένη μου Guinness.

«Κοίτα, συνεχίσαμε την ιδέα μας συμπεριλαμβάνοντας στο cast το The Amazing Mouse, την Jan Daniels, τον Pete Kopinski και τα μέλη της μπάντας που είχαν παίξει στο βίντεο του “Bomb” και προστέθηκαν η ηθοποιός του Star Wars, Sobriety Twist, η Ella Guru, η καλλιτέχνις Lily Mars Morrow, ο Jeff Freeman (η drag king προσωπικότητα της Jemma) και η πρωταγωνίστρια στον ρόλο του ψυχάκια Dr Raef δεν ήταν άλλη από την Jenny Runacre που είναι απίστευτα κούλ άτομο και είχε παίξει τον ρόλο της Bod και της Βασίλισσας Ελισάβετ στην κλασική punk ταινία του Derek Jarman, Jubilee».

Στο Jubillee, το οποίο προβλήθηκε στους κινηματογράφους το 1978 και είναι η πρώτη punk rock ταινία, εκτός από την Jenny Runacre, συμμετέχουν οι μουσικοί Toyah, Wayne/Jayne County και Adam Ant, η ηθοποιός του Rocky Horror Show, Nell Campbell, η οποία έκανε και την groupie στο The Wall των Pink Floyd, αλλά και ο Richard O'Brien ο Riff Raff του Rocky Horror Show. Η Jenny Runacre έχει παίξει μεταξύ άλλων και δίπλα στον Jack Nicholson στο Επάγγελμα Ρεπόρτερ του Michelangelo Antonioni, στο The Lady Vanishes με τους Elliott Gould, Cybill Shepherd, και Angela Lansbury, στις Μάγισσες με την Anjelica Huston, στο Αγάπη στα Άκρα με την Keira Knightley και πολλές άλλες ταινίες.

 

 

«Εγώ και η Lindsey», συνεχίζει η Frank, «σκηνοθετήσαμε και μοντάραμε την ταινία, ενώ εκείνη και ο Nigel Camp δούλεψαν ως οπερατέρ και χειρίζονταν τα drones. Με την Lindsey ξεκίνησα τώρα την εταιρεία παραγωγής ταινιών Black Triangle Films και αυτή τη στιγμή δουλεύουμε πάνω σε μια μυστήρια ιστορία για το συγκρότημα Jemma Freeman and the Cosmic Something».

Oταν είδα για πρώτη φορά το Fear is the Mind Killer, το μήνυμα της ταινίας μου φάνηκε ξεκάθαρο: η κοινωνία μας θέλει να απαλλαγεί από τους ανθρώπους που είναι διαφορετικοί. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, του εν λόγω έργου, μιλάμε για τους κλόουν. Τη ρώτησα αν πιστεύει πως ο κόσμος μας μετατρέπεται όλο και πιο πολύ σε έναν πολύ συντηρητικό, φασιστικό κόσμο, που θέλει να εξαλείψει εκείνους που είναι διαφορετικοί από το συνηθισμένο.

«Ναι. Νομίζω ότι μερικές φορές πηγαίνει προς τα εκεί. Σε κάποια θέματα – π.χ. νομιμοποίηση των γάμων του ίδιου φύλου, ουδετεροποίηση των φύλων, το δικαίωμα στην έκτρωση, η φυλετική ισότητα (ή τουλάχιστον η αποδοχή της), πράγμα που δεν υπήρχε εδώ και πολύ καιρό – η ζωή φαίνεται να βελτιώνεται για πολλούς ανθρώπους, αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν αδικίες, κοινωνική κατακραυγή και πολιτιστικοί νόμοι, τους οποίους οι άνθρωποι ακολουθούν τυφλά. Νομίζω ότι ενώ η κοινωνία στη “δυτική” Ευρώπη, και τη Βόρεια Αμερική (εντάξει, εννοώ μόνο τις ΗΠΑ!), γίνεται όλο και πιο επικριτική, έχω την αίσθηση ότι πολλά αφρικανικά και νοτιοαμερικανικά έθνη γίνονται όλο και πιο φωτισμένα και πιο ευτυχισμένα. Πολλοί άνθρωποι θέλουν να σε εξαφανίσουν αν νιώσουν ότι απειλούνται από τη διαφορετικότητα σου. Είναι καθαρά φυλετικό ζήτημα, το οποίο είναι μια χαρά αν δέχεσαι και καλωσορίζεις την αλλαγή και την εξέλιξη, αλλά είναι λάθος να απορρίπτεις κάποιον επειδή είναι διαφορετικός από τους άλλους. Εφόσον κάποιος δεν πειράζει κανέναν, άφησέ τον να κάνει ότι θέλει. Είμαι βέβαιη ότι δεν είμαι η μόνη πάνκισα που μεγάλωσα νιώθοντας παρείσακτη, σταμπαρισμένη σαν «κάτι άλλο», σαν μέρος ενός freak show. Εμείς αυτό το φοράμε σαν παράσημο, αλλά οι στενόμυαλοι άνθρωποι κάνουν την καθημερινότητα μας έναν συνεχή αγώνα. Είμαι τυχερή που ζω σε μια μεγάλη πόλη, αλλά πάντα ντυνόμουν έτσι, εφόσον είχα δικαίωμα επιλογής. Κάποιοι το ονομάζουν αυτό “περίεργο”, αλλά αν το διαφορετικό ήταν κάτι κακό, τότε σήμερα θα ήμασταν ακόμα κυανοβακτήρια κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας».

 

Οι anarchistwood ανεβαίνουν στην σκηνή με έντονο μακιγιάζ και πολύχρωμα ρούχα. Δεν γνωρίζουν φυσικά το περιστατικό και την φασαρία που έγινε στην Ελλάδα για έναν άλλο κινηματογραφικό χαρακτήρα, ο οποίος ντυνόταν σαν κλόουν, αλλά δεν αναφέρω στην κουβέντα την ταινία Joker. Απλά ρωτάω πόση ώρα χρειάζεται για να προετοιμάσει τη σκηνική της εμφάνιση.

«Για να ετοιμαστώ για μια συναυλία χρειάζομαι δύο ολόκληρες ώρες. Μια ώρα τουλάχιστον για το μακιγιάζ. Συχνά βάφομαι μέσα στο αυτοκίνητο, στην διαδρομή, αλλά συνήθως είναι καλύτερα αν το κάνω λίγο πριν ξεκινήσουμε. Ανάλογα με τις συνθήκες του δρόμου, η τρελαμένη όψη μπορεί να τονισθεί! Έχουμε μακιγιαριστεί κλόουν για πολλά φεστιβάλ, ιδιαίτερα μετά το βραβείο που κερδίσαμε για την ταινία. Τώρα τελευταία που πήγαμε να δούμε το Joker, στεναχωρηθήκαμε που δεν πήγαμε μακιγιαρισμένοι ως κλόουν. Ταυτιστήκαμε πολύ με τον χαρακτήρα και εγώ ένιωσα πως ήταν πολύ κοντά στο μήνυμα ότι “Ο Φόβος είναι ο δολοφόνος του μυαλού”, με το οποίο ασχολείται το δικό μας “Fear is the Mind Killer”. Απλά το Joker έχει έναν προϋπολογισμό πολλών εκατομμυρίων δολαρίων! Μετά απ’ αυτό, ανυπομονώ αυτό το Σαββατοκύριακο να ντυθώ κλόουν με ανανεωμένη δύναμη».

Το συγκρότημα βλέπω ότι εμφανίζεται συχνά. Έχετε παίξει εκτός Μεγάλης Βρετανίας; Θα θέλατε; Πού παίζετε στη συνέχεια;

«Έχουμε παίξει στο Βερολίνο, στο Cork της Ιρλανδίας, και πολλές φορές στο Dragon Festival στην Orgiva Andalucia της Ισπανίας. Έχουμε επίσης παίξει στη Σκωτία και αυτό μπορεί σε λίγο να σημαίνει “εκτός Μεγάλης Βρετανίας”, αν πιάσουν τα πολιτικά τερτίπια που παίζονται αυτο τον καιρό προς αυτή την κατεύθυνση [εννοεί το Brexit]. Θα θέλαμε να παίζουμε περισσότερα στο εξωτερικό. Μας αρέσει επίσης να παίζουμε εκτός Λονδίνου, καθώς το κοινό έξω απο την μεγαλούπολη συμπεριφέρεται πιο ελεύθερα! Ιδιαίτερα στο Bristol και στο Braintree, όπου οι χαμηλοτάβανοι χώροι φαίνεται να τσιγκλάνε περισσότερο το κοινό που μαζεύεται εκεί. Τα αγαπημένα μας φεστιβάλ είναι το Griffstock και οτιδήποτε στο οποίο εμπλέκεται το Convoy Cabaret».

Το Convoy Cabaret είναι ένα εναλλακτικό DIY αναρχοφεστιβάλ που φέτος έγινε 10 ετών και στο οποίο εμφανίζονται συγκροτήματα, DJ, χορευτές, ακροβάτες, ενώ διάφοροι ποιητές απαγγέλουν ποιήματα.

«Αυτοί οι άνθρωποι προσέχουν εσένα και τους δικούς σου και είναι υπεύθυνοι αναρχικοί. Ακριβώς όπως μας αρέσει. Οι επόμενες προγραμματισμένες εμφανίσεις μας είναι στο Southend, στο Basingstoke, στα Overdrive Studios του Deptford, που αγαπάμε πολύ. Για το 2020 έχουμε ήδη κλείσει συναυλίες σε Bristol, Southend, Λονδίνο και Μάντσεστερ. Θέλουμε οπωσδήποτε να παίξουμε ξανά στην Ευρώπη προτού γίνει δύσκολη η έξοδος από την Αγγλία. Αλλά δεν θέλουμε να πάμε να παίξουμε σε χώρες που διατηρούν τη θανατική ποινή και είναι ομοφοβικές, κάτι που είναι πολύ λυπηρό για τις ΗΠΑ - σταματήστε επιτέλους τις δολοφονίες!» [φωνάζει βάζοντας τα χέρια της γύρω απ το στόμα].

Το θέμα της θανατικής ποινής είναι κάτι με το οποίο έχουν ασχοληθεί οι anarchistwood σε τραγούδια τους και όχι μόνο. Στους στίχους του τραγουδιού τους «Door Part 1» και «Part 2» από το άλμπουμ που κυκλοφόρησαν το 2008 με τίτλο Blessed Are The Cracked, For They Let In The Light, η Frank γράφει για την τηλεφωνική συνομιλία που είχε ο θανατοποινίτης John-Joe «Ash» Amador με την καλλιτεχνική ομάδα Treatment Rooms από το δυτικό Λονδίνο. Αυτό έγινε περίπου μία ώρα πριν τον εκτελέσουν με ένεση στις φυλακές Huntsville του Τέξας στις 29 Αυγούστου 2007. Το 1994, σε ηλικία 18 χρονών ο Amador είχε πυροβολήσει και σκοτώσει τον 32άχρονο ταξιτζή Reza Ayari. Οι Frank και Candi έχουν μια μακρινή καλλιτεχνική σχέση με την εκτέλεση.

«Η καλλιτέχνιδα Carrie Reichardt αλληλογραφούσε με τον Amador και πήγε στο Τέξας για να παρακολουθήσει την εκτέλεση του, συνοδεύοντας τη σύζυγο του μελλοθανάτου», εξηγεί η Frank.

Έψαξα στο διαδίκτυο να δω τι ήταν τα Treatment Rooms και ποια ήταν η Reichardt. Δεν δυσκολεύτηκα να βρω πληροφορίες στο site της ίδιας, στο οποίο αναφέρει: «Το 2000 συνεργαζόμουν ως καλλιτέχνις πάνω σε ένα συνεργατικό μωσαϊκό, όταν είδα μια διαφήμιση από τον ανθρωπιστικό οργανισμό Human Writes, που καλούσε ανθρώπους να γίνουν φίλοι με θανατοποινίτες και να αλληλογραφούν μαζί τους. Έκανα αίτηση και άρχισα να αλληλογραφώ με τον Luis Ramirez, ο οποίος βρισκόταν στην πτέρυγα των θανατοποινιτών του Texas. Η φιλία μας με ενέπνευσε να μετατρέψω σε μωσαϊκό ολόκληρο τον εξωτερικό τοίχο του σπιτιού μου, δημιουργώντας ένα παρανοϊκό είδος γραφικού σπηλαίου, εξ ου και η ονομασία The Treatment Rooms. Η δολοφονία του Ramirez από την πολιτεία του Τέξας με έκανε να αφιερώσω τη δημιουργική ενέργειά μου ώστε μαζί με άλλους να προσπαθήσουμε να ευαισθητοποιήσουμε την κοινή γνώμη σχετικά με την θανατική ποινή». Αργότερα η Reichardt ήρθε σε επαφή και με τον Amador. Η Frank παίρνει ξανά τον λόγο.

«Λίγες ώρες μετά την εκτέλεση, ο Candi κινηματογραφούσε τη διαδικασία της κατασκευής της μάσκας θανάτου του Amador από τον Nick Reynolds. Η μάσκα αυτή εκτέθηκε στην Βρετανία από τα Treatment Rooms».

Ο Reynolds είναι Βρετανός γλύπτης, γνωστός για τις μάσκες θανάτου που φτιάχνει. Είναι ο γιος του Bruce Reynolds, του εγκέφαλου της Μεγάλης Ληστείας του Τρένου και παίζει φυσαρμόνικα στο συγκρότημα Alabama 3 που έγινε παγκοσμίως γνωστό από το τραγούδι «Woke Up This Morning», το θέμα των τίτλων της τηλεοπτικής σειράς Sopranos.

«Ο Candi έφερε στο σπίτι τα πλάνα που είχε τραβήξει και τα μοντάρισα για να φτιάξω το ντοκιμαντέρ, # 402. Ο Ash ήταν το 402ο θύμα που εκτελέστηκε από την πολιτεία του Τέξας από το 1976 που η πολιτεία επανέφερε την θανατική ποινή. Το # 402 κέρδισε το βραβείο του κοινού στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Portobello το 2008».

Ένα πρωί άκουσα στο αυτοκίνητο το «Summer Wine» του Lee Hazlewood με την Nancy Sinatra και μου καρφώθηκε η ιδέα να το διασκευάσουμε με τους New Zero God για πλάκα. Δεν ξέρω γιατί μου κόλλησε. Το απόγευμα μπήκαμε στο στούντιο και το ηχογραφήσαμε με τον δικό μας τρόπο. Δυο εβδομάδες αργότερα συναντηθήκαμε με την Frank και τον Candi και αρχίσαμε να βολτάρουμε μέχρι που σκέφτηκα να ρωτήσω την Frank αν θα ήθελε να πάρει την θέση της Nancy Sinatra και να κάνει τα γυναικεία φωνητικά στη διασκευή μας. Σύντομα οι τρεις μας βρεθήκαμε στο στούντιο να συζητάμε πως έπρεπε να το κάνει. Το τραγούδι μιλάει για έναν καουμπόι που φτάνει σε μια πόλη και πέφτει θύμα μιας γυναίκας, η οποία τον μεθάει «με το καλοκαιρινό κρασί της» και τον ληστεύει. Δεν μπορούσαν φυσικά να μιλούν για πηδήματα στη δεκαετία του ’60 οπότε μίλησαν για «καλοκαιρινά κρασιά». Η άποψή μου ήταν ότι η Sinatra δεν το «έπαιξε» καλά. Έβρισκα πολύ flat την απόδοσή της για τα γούστα μου. Σαν ρομπότ που επαναλαμβάνει άχρωμα μια ερωτική πρόκληση. Η Frank ανέλαβε να του δώσει την απόλυτη ερωτική πινελιά και να το απογειώσει στη στρατόσφαιρα με την ερμηνεία της.
Τι σημαίνει όμως «anarchistwood». Τι είναι το αναρχόξυλο και πότε δημιούργησαν την μπάντα;

«Εγώ επινόησα τη λέξη», είπε γελώντας η Frank. «'Ετσι ονομάζω τις πρωινές σηκωμάρες της συζύγου μου» (είπαμε στο ζευγάρι ο άντρας αποκαλεί την γυναίκα, άντρα του και η γυναίκα τον άντρα, γυναίκα της). «Ο Candi είναι αναρχικός, οπότε το ονόμασα αναρχόξυλο. Εκείνος είπε τότε “Μα αυτό είναι πολύ καλό όνομα για μπάντα” κι έτσι κι έγινε. Πίσω στο 2000-2009 ασχοληθήκαμε σε μεγάλο βαθμό με την ηλεκτρονική μουσική και το μοντάρισμα βίντεο. Δουλεύαμε για το Love Music Hate Racism σε μια παμπ στο βόρειο Λονδίνο, οπου προβάλαμε τα οπτικά εφφέ και εκεί παρακολουθήσαμε μερικές πολύ καλές μπάντες - ιδιαίτερα μια μπάντα που ονομάζεται Data Panic από τη Σκωτία. Ήταν τόσο καλοί που ο Candi εμπνεύστηκε και άρχισε πάλι να γράφει καινούρια τραγούδια. Δεν είχε πιάσει την κιθάρα του για αρκετά χρόνια από τότε που έπαιζε σε post punk συγκροτήματα στο Leeds και - εκείνη την εποχή που μιλάμε - έκανε κυρίως ηλεκτρονική μουσική, οπτικά εφέ και εικαστικές δημιουργίες, ενώ ήταν ο DJ ενός μεγάλου κλαμπ που ονομαζόταν Turnmills. Όλα αυτά γύρω στο 2004 – 2005. Όταν ξεκινήσαμε το συγκρότημα, εγώ χειριζόμουν τα οπτικά εφέ και έπαιζα πλήκτρα. Χειριζόμουν τα οπτικά εφέ από το keyboard μου. Στην προσπάθειά μας αυτή αλλάξαμε αρκετά μέλη και φτάσαμε να γράψουμε μουσική και να τραγουδήσουμε με τους Gob$au$age, ένα ελεκτροπανκ συγκρότημα που έβγαλε ένα επτάιντσο αυτοσχεδιάζοντας με τον Handsοm Pete και πάντα θέλαμε να υπάρχουν τα visuals στις εμφανίσεις μας. Μια από τις πρώτες μας εμφανίσεις ήταν με την Devillia de Dallas – O Candi έπαιζε κιθάρα ενώ εγώ ήμουν στα πλήκτρα, και χειριζόμουν τα προηχογραφημένα και τα οπτικά εφέ. Η Devillia τραγουδούσε κάνοντας στριπτίζ και τέλειωνε με το στήθος της να βγάζει φωτιές – που ήταν και το εφέ της αποκορύφωσης. Με αυτή την παράσταση πήγαμε σε μερικά πολύ κλασάτα μέρη σαν μέρος του Burly-Q Revue που ανέβηκε για έξι εβδομάδες στο Bethnal Green Working Men's Club, στο πρώτο Latitude Festival [ένα ετήσιο φεστιβάλ με τέσσερις σκηνές για μουσικά συγκροτήματα, θεατρικές παραστάσεις, καμπαρέ, ποίηση και χορό, που διοργανώνεται από τον Ιούλιο του 2006 στο Henham Park, κοντά στο Southwold του Suffolk] καθώς και στο Big Chill σαν μέρος του πληρώματος της Lost Vagueness. Εκεί μας απαγόρεψαν να ξαναπάμε, πράγμα που το θεωρούμε τιμή μας».

Όταν ήρθε στην Αθήνα, το ζευγάρι πήρε σβάρνα τα δισκάδικα. Ο Candi ήταν πολύ χαρούμενος με κάποιες ψυχεδελικές βινυλιακές κυκλοφορίες που είχε ανακαλύψει. Ποιοι καλλιτέχνες σας έχουν επηρεάσει;

«Τα μουσικά μας γούστα καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα. Όπως είπε και ο Duke Ellington: “Υπάρχουν δύο είδη μουσικής, η καλή μουσική και το άλλο είδος”. Οι κυριότερες επιρροές μας είναι ο Frank Zappa, οι Butthole Surfers, οι AC/DC, οι Black Sabbath, οι Alice Donut, τα μιούζικαλ όπως το Cabaret, Singing in the Rain, The Wizard of Oz, το Calamity Jane, οι MC 5, Jimi Hendrix, Grateful Dead, Patti Smith, Peaches, Mel Brooks, Ella Fitzgerald, David Bowie, Roxy Music, Billie Holiday, Love, Hawkwind, Black Flag, Minor Threat, Shostakovich, Parliament, Funkadelic, Diamanda Galas, Lou Reed, Joni Mitchell, James Taylor, Gong, Fela Kuti – που να σταματήσω; Στις σύγχρονες αγάπες μας συμπεριλαμβάνονται οι China Shop Bull, Natterers, Sanction This, Armoured Flu Unit, The Crippens, The Crippens ... Ο Candi έχει αδυναμία και στη σκανδιναβική folk και συνήθως αυτά παίζει στο Labiatory, το στούντιο στο σπίτι μας».

Η Ex Gratia Recordings δημιουργήθηκε το 2008 για να κυκλοφορήσει το άλμπουμ σας Blessed are the Cracked, for They Let in the Light. Ποια είναι η σχέση σας με την Ex Gratia Recordings; Πόσο σημαντικό είναι για εσάς το DIY ήθος; Θα υπογράφατε ποτέ σε μεγάλη εταιρία;

«Στα λατινικά το Ex Gratia σημαίνει κυριολεκτικά «αφιλοκερδώς» και στην ουσία για εμάς σημαίνει “το κάνουμε από αγάπη”, επομένως δεν το κάνουμε για το κέρδος – δεν είναι επιχείρηση αυτό που έχουμε ή κάποιο κομμάτι της βιομηχανίας. Ρίξαμε λεφτά για να κυκλοφορήσουμε το υλικό μας χωρίς την υποστήριξη κανενός και επίσης κυκλοφορήσαμε δίσκους βινυλίου από αρκετές άλλες μπάντες όπως οι Rude Mechanicals, οι Wonk Unit, οι Sexton Ming αλλά και CD και downloads πολλών άλλων συχνά άγνωστων καλλιτεχνών, όπως οι Handsome Pete, The Dutchess, οι ανερχόμενοι Jesus Hooligan και αμέτρητoι άλλοι σε συλλογές. Αυτό που είναι σημαντικό για εμάς είναι το το DIY ήθος. Τυπώνουμε στο χέρι όλα τα εξώφυλλα των δίσκων μας και κάνουμε με στένσιλ τις κυκλοφορίες βινυλίου ώστε να είναι όλες μοναδικές. Πραγματικά, μου αρέσει να στέλνω μπλουζάκια και χειρόγραφες σημειώσεις σε ανθρώπους που αγοράζουν το υλικό μας. Απολαμβάνουμε το να συσκευάζουμε και να ταχυδρομούμε σε όλο τον κόσμο, σε αυτή την μεγάλη οικογένεια φρικιών, μέλη της οποίας είμαστε κι εμείς. Το μόνο πράγμα που δεν έχουμε, είναι η δυνατότητα που έχει μια εταιρία διανομής, οπότε αν κάποια άλλη εταιρία ενδιαφερόταν για εμάς, αυτός θα ήταν ο μόνος λόγος για τον οποίο θα πηγαίναμε σε αυτήν. Να μπορούν να μας διανέμουν σε άλλες ηπείρους, ώστε τα ταχυδρομικά έξοδα να μην είναι τόσο ακριβά για τους θαυμαστές μας. Προφανώς, προηγουμένως θα κάναμε την έρευνά μας ώστε αυτή η εταιρία να μην επενδύει σε πολεμικές βιομηχανίες, να είναι ηθική και να μην αντιτίθεται πολιτικά στα δικά μας ιδανικά. Σιγά να μη συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο!»

Μετά από αυτό το τελευταίο αστείο η συζήτηση στράφηκε γύρω από την αναγκαιότητα που υπάρχει στις μέρες μας για το πανκ ροκ περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Τι ακριβώς συνιστά το «πανκ»; Είναι ο ήχος; Η στάση; Είναι η μουσική ή οι στίχοι;

«Το πανκ είναι ένας τρόπος ζωής. Είναι μια στάση, είναι ελευθερία, είναι η γενναιότητα να είσαι ο εαυτός σου. Μπορεί να είναι και ανοησία, αλλά υποθέτω ότι αυτό έχει να κάνει με το πόσο θα το τραβήξεις στα άκρα και πώς θα τη γλιτώσεις. Δεν νομίζω ότι πολλά από αυτά που κάνουμε είναι ιδιαίτερα αμφιλεγόμενα. Μπορεί όμως και να είναι – όπως μου επισημαίνει συχνά ο Candi. Η πρώτη μας συναυλία με όλη την μπάντα, πραγματοποιήθηκε στο κλαμπ Brixton Jamm για το Outlaw – μια εκδήλωση που διοργάνωσαν οι Alabama 3. Μας πλησίασαν ως Punkvert, η ομάδα δηλαδή που θα χειριζόταν τα οπτικά εφέ, θα ήμασταν υπεύθυνοι για τους DJs, τις χορεύτριες του καμπαρέ και διάφορα φρικιά για την εκδήλωση. Στην πρώτη μας αυτή συναυλία ήμασταν εξαμελής μπάντα με χορευτές και η φιλοξενούμενη τραγουδίστρια Devillia de Dallas ξεκίνησε να τραγουδά μόλις το συγκρότημα ανέβηκε στην σκηνή φορώντας ροζ φουστανάκια στολισμένα με αναρχικά σύμβολα και κονκάρδες από την πτέρυγα θανατοποινιτών των φυλακών Huntsville. Δεν φαντάστηκα πως θα εκλάμβαναν την εμφάνισή μας εκείνη την εποχή. Η εκδήλωση πάντως είχε πολύ πλάκα».

Και τώρα που τα πράγματα στην Μεγάλη Βρετανία είναι άνω-κάτω; Θα σκάσουν καινούργιες πανκ μπάντες;

«Ναί! Οι Tories φέρνουν τη δημιουργικότητα. Θυμάμαι πριν χρόνια κάποιους που το έλεγαν, αλλά δεν το καταλάβαινα μέχρι που τα ροζ γυαλιά της κυβέρνησης των Εργατικών έσπασαν και ποδοπατήθηκαν στο χώμα από το πραγματικά κακό Κόμμα».

Η συνεργασία που είχαμε στο «Summer Wine» τους άρεσε τόσο πολύ που κάποια μέρα η Frank μου είπε: «Έφτιαξα ένα βιντεάκι για το τραγούδι, κύριε καουμπόι. Έχει πλάκα. Στο στέλνω να το δεις κι αν σου αρέσει, θα το ανεβάσω στο YouTube». Πραγματικά, το βίντεο μου άρεσε. Δίνει μια χιουμοριστική νότα στο τραγούδι σε σχέση με όσες άλλες εκτελέσεις που έχω ακούσει.

 

Ρώτησα αν έχουν κάποια αγαπημένη θεματολογία, την οποία οι anarchistwood επαναλαμβάνουν συχνά στους στίχους τους.

«Αρχικά συνειδητοποιήσαμε ότι οι περισσότεροι στίχοι αφορούν στο σεξ, τα ναρκωτικά, την ανισότητα και τον πόλεμο. Η πλειοψηφία των τραγουδιών είναι γραμμένα από τον Candi, ο οποίος έχει γράψει και μερικούς στίχους, ενώ σχεδόν όλοι οι στίχοι από το 2008 είναι της funkcutter. Δεν θα το έλεγα “αγαπημένο” θέμα, αλλά η τρομακτική κατάσταση στη Μέση Ανατολή έχει επηρεάσει κατά πολύ αυτά που γράφω. Πονάω για τους ανθρώπους που υποφέρουν στα χέρια δικτατόρων και η περίπτωση της Συρίας με ενέπνευσε να γράψω το "Wake Up Marie". Εχει να κάνει με την δημοσιογράφο Marie Colvin, η οποία πέθανε προσπαθώντας να ενημερώσει τον κόσμο σχετικά με τους ανθρώπους που βομβάρδισε η ίδια τους η κυβέρνηση στην περιοχή Baba Amr της πόλης Χομς».

Η Αμερικανίδα δημοσιογράφος Marie Colvin εργαζόταν από το 1985 για τη βρετανική εφημερίδα The Sunday Times καλύπτοντας τον βομβαρδισμό της πόλης Χομς στην Συρία, όταν σκοτώθηκε από έναν εκρηκτικό μηχανισμό εξερράγη σκορπίζοντας καρφιά, στις 22 Φεβρουαρίου του 2012.

«Ένα άλλο θέμα των στίχων έχει να κάνει με την ανάληψη της ευθύνης των πράξεών μας, όπως στο τραγούδι “Bomb in a Luggage Rack”, στο οποίο έβαλα όλες τις αντωνυμίες για να αποτρέψω τη νοοτροπία του “εμείς” και “αυτοί”. Όταν η ζωή των ανθρώπων επηρεάζονται από την τρομοκρατία των παραπλανημένων, απογοητευμένων ανθρώπων ή από το ίδιο τους το κράτος, αυτός ο πόνος γίνεται αισθητός σε παγκόσμιο επίπεδο – όλοι είμαστε ανθρώπινα όντα, όλοι μπορούμε να συμπεριφερθούμε φρικτά ή να δράσουμε για το κοινό καλό. Διασκευάζοντας το “Straight Edge” των Minor Threat αποφάσισα να ξαναγράψω τους στίχους. Ο Candi έπαιξε πιο αργά τα κουπλέ και έβαλε μεσανατολίτικα στοιχεία ώστε να φτιάξουμε το “Despot”. Τα ρεφρέν εξακολουθούν να είναι στο επιθετικό τέμπο που ξέρουν και αγαπούν οι οπαδοί των Minor Threat μόνο που οι στίχοι λένε τώρα “I’m. No. Despot”. Ο ίδιος ο Ian MacKaye μας έκανε την τιμή να μας δώσει τις ευλογίες του γι’ αυτή την διασκευή. Εντελώς αντίθετα, το “Answer to War” είναι γραμμένο για το “μικρό ροζ κουμπί μου!"” Μπορείς να μαντέψεις για τι πράγμα μιλάει;»

Δεν υπάρχει πλέον κάτι κακό που να μην το γνωρίζουμε πάνω στον πλανήτη. Όπως το δικό μας “Bang Bang” του 2008, με το ίδιο θέμα ασχολείται και το “Supercrash” των anarchistwood. Όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι.

«Tο “Supercrash” μιλά για την τραπεζική κρίση του 2008 – το “Eat the Rich” λέει πως δεν υπάρχει κάποια ανταμοιβή αν ζεις τη λεγόμενη “φυσιολογική ζωή”, το “StaggerFactor” μιλά για το απόλυτο μεθύσι, και το “Mouse” για την όμορφη μούσα μου, μια καλλιτέχνιδα που δίνει παραστάσεις στο Box του Λονδίνου. Παραστάσεις που είναι ακατάλληλες για ανήλικους, αλλά έχουν γίνει παγκοσμίως γνωστές. Αλλοι στίχοι μιλούν για ανθρώπους που δεν μπορούν να σκεφτούν από μόνοι τους, αλλά σε κρίνουν ανάλογα με το τι διαβάζουν στα περιοδικά, άλλοι έχουν σαν στόχο τον μουσικό τύπο, την υποταγή στις υποτιθέμενες πανκ δυναστείες (η ταξιαρχία του 1977), άλλοι για το μέλλον, το σώμα, για το δικαίωμα να έχεις ότι εμφάνιση θέλεις αλλά ακόμα και για το “Morning Star” - τον Εωσφόρο. Εχω γράψει ακόμα και τραγούδια όπως το “Horse” για την μεγάλη μου κόρη, ιδιαίτερα για να της ευχηθώ να είναι δυνατή στην ενήλικη ζωή της και να σφυρηλατήσει τον δρόμο που έχει διαλέξει. Στο “Vertigo” και το “Rat Live on no eviL staR” εκφράζω τις σκέψεις μου για τη ζωή στη σύγχρονη ανυποχώρητη εγωιστική κοινωνία – και είναι τόσα πολλά που δεν έχω πει ακόμα. Ο Candi έγραψε για τα δεινά της Υεμένης στο “For the Unforseeable Future”, εκεί όπου οι άνθρωποι γίνονται κομμάτια από τα θραύσματα των βομβών διασποράς που ρίχνουν στα αθώα χωριά τους οι ειδικές δυνάμεις των Αμερικάνων. Το εμπόριο όπλων κάνει τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο να συνεργάζονται για να υποφέρουν άνθρωποι σε πολλά μέρη του κόσμου, με αυτή την μπίζνα θανάτου και καταστροφής που έχουν. Πάντως, οι πρώτοι στίχοι μου που θυμάμαι να αποτυπώθηκαν σε βινύλιο ήταν οι στίχοι του “Snake” - για τους εραστές που σας απογοητεύουν».

Κάποια μέρα βρεθήκαμε και μου έφεραν για δώρο τον δίσκο που είχαν κυκλοφορήσει το 2016 – το The Nasty Album. Τους ρώτησα αν είναι vinyl junkies κι άν έχουν μεγάλη συλλογή δίσκων.

«Το αγαπάμε το βινύλιο», μου απάντησαν, «έχουμε πολλούς δίσκους! Ο Candi είναι σίγουρα vinyl junkie και σε αυτό συνέβαλε το ότι δούλευε στο All Ages Records και στο Rock n Roll Rescue - δύο δισκοπωλεία στο Camden. Επίσης έχουμε πολλά αποθηκευμένα στο Labiatory. Κοντεύουν να γεμίσουν οι τοίχοι του σπιτιού μας!»

 

Ποια είναι η σημερινή σύνθεση των anarchistwood;

«Η σύνθεση εξαρχής είναι η Funkcutter και ο Candi. Κατά καιρούς έχουν περάσει αρκετοί κιθαρίστες, μπασίστες και ένας σκασμός από ντράμερ. Στην σημερινή σύνθεση είναι η Kris “T-Red” Stazaker στην κιθάρα και στα φωνητικά, η οποία παίζει επίσης και με τους T-Bitch, ο David “The Wasp” Kahl στη βίαιη κιθάρα (παίζει και με τους Brown Glove και τους Old Ernie ), ο Mitch J Flacko (Hagar the Womb) στο μπάσο και στα φωνητικά, η Scarlett “half goy, pussy-magnet” Carsen στα τύμπανα, φωνητικά και περισσότερο cowbell [κάνει χιούμορ με το κωμικό σκετς που έκανε ο Will Ferrell με τον Christopher Walken για τους Blue Oyster Cult)], o Candiflip Blackwood στην κιθάρα, τα φωνητικά και τα προηχογραφημένα, η funkcutter στα φωνητικά, την τρομπέτα και η Lindsey S, που είναι πλέον η βιντεογράφος μας και τώρα μαθαίνει τύμπανα. Έχουμε επίσης την κυρία Peggy Bop Becket (P.Α.Ι.Ν.) ως χορεύτρια σε πολλά φεστιβάλ, καθώς και πολλούς άλλους συν τον Tanzi και τον Luka που είναι VJs και χειρίζονται τους προτζέκτορες όταν παίζουμε σε φεστιβάλ. Αυτή την εποχή δουλεύουμε πάνω σε ένα τραγούδι που έγραψε ο Mitch, το οποίο είναι τρομερό και κάνει και πρώτα φωνητικά. Είναι υπέροχο και δημιουργεί μια εντυπωσιακή αντίθεση σε σχέση με το υπόλοιπο πρόγραμμά μας. Έχουμε να δουλέψουμε και υλικό που έγραψε ο David the Wasp».

«Μέχρι σήμερα έχουμε κυκλοφορήσει τέσσερα άλμπουμ, αλλά το πρώτο, το Blessed, δεν το πουλάμε. Είναι ένα διπλό άλμπουμ. Μετά την κυκλοφορία του Situationalist Normal χάθηκε η ισορροπίας που είχαμε στο σπίτι εξαιτίας κάποιων εθισμών και κάποιων θεμάτων ψυχικής υγείας, με αποτέλεσμα να μας πάρει πολύ καιρό μέχρι να ολοκληρώσουμε τις ηχογραφήσεις κι έτσι το τρίτο μας άλμπουμ κυκλοφόρησε σε δύο άλμπουμ: The Nasty Album και Shine On, Mr Lovely. Ίσως αυτό ήταν το πιο δύσκολο (κυρίως λόγω της ανυπομονησίας μου!), αλλά είμαστε πολύ περήφανοι και για τα δύο».

Είσαι έτοιμη για άλλη μια ταινία; Έχετε κάτι στα σκαριά;

«Ναι! Μια ταινία τρόμου. Με περισσότερο διάλογο. Γράφω την ιστορία αυτή τη στιγμή. Ελπίζουμε να κάνουμε τα γυρίσματα τον Μάρτιο στο Oxfordshire, στο Shaken Oak Studios, όπου ηχογραφούμε και το πέμπτο άλμπουμ μας. Ανυπομονούμε πολύ να κυκλοφορήσουμε αυτά τα φρέσκα τραγούδια και να ξεκινήσουμε να γράφουμε τον έκτο δίσκο. Oι anarchistwood έχουν σκοπό να κυκλοφορήσουν μόνο οκτώ άλμπουμ. Μετά, τέλος. Οπότε, απολαύστε το όσο μπορείτε».

Όταν ήρθαν στην Ελλάδα τους άρεσε πολύ η Αθήνα. Δεν πρόλαβαν να πάνε και πουθενά αλλού δηλαδή. Πήγαμε μαζί σε δυo-τρία μαγαζιά, τους άρεσαν και με ρώτησαν πως θα μπορούσαν να κανονίσουν κάποιες εμφανίσεις στην πόλη. Αν αληθεύει ότι στο όγδοο άλμπουμ θα πάψουν να υπάρχουν, τότε δεν μένει πολύς χρόνος...

 

Διαβάστε σχετικά στο Μerlin's: Η Αλίκη κερνάει τσάι στο πάρτι της...

BLOG και ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ ΤΟΥ MIΧΑΛΗ ΠΟΥΓΟΥΝΑ:

https://tribe4mian.wordpress.com/

https://newzerogod.com/home

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΙΣ ΕΚΠΟΜΠΕΣ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΠΟΥΓΟΥΝΑ στο Blackout Radio Show...