Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Ίσως μερικούς από εσάς να σας έχει απασχολήσει κάποιο τραγούδι των Eddie and the Hot Rods. Εάν ναι, το πιθανότερο να πρόκειται για το «Do Anything You Wanna Dο» από το μαγικό 1977. Πράγμα που σημαίνει πως είστε κάποιας ηλικίας…
Οι Eddie and the Hot Rods κατάγονται από το νησί Canvey (η περιοχή στις εκβολές του Τάμεση από όπου κατάγονταν τόσο οι Dr. Feelgood όσο και οι Kursaal Flyers) – ένα ξεθωριασμένο βικτωριανό παραθαλάσσιο θέρετρο, όπου ως παλιό αξιοθέατο αναφέρεται η παμπ Lobster Smack που είναι και διατηρητέο μνημείο και ως νέο τα διυλιστήρια πετρελαίου (βλέπε το ντοκιμαντερ Oil City Confidential του Julien Temple με θέμα τους Dr. Feelgood). Σύμφωνα με όλες τις αναφορές, το συγκρότημα πέρασε τα όρια του Canvey με τα χίλια, και για μερικούς μήνες οι Hot Rods κυριάρχησαν στη σκηνή, πριν η πανκ ροκ κατακλύσει την Βρετανία.

Τον Φεβρουάριο του 1977 η NME ανακήρυξε τους Eddie and the Hot Rods ως «το πιο υποσχόμενο ανερχόμενο συγκρότημα της χρονιάς». (Οι Graham Parker and the Rumour κατέλαβαν την τρίτη θέση σε εκείνη τη λίστα, με τους Sex Pistols να βρίσκονται στην έκτη!) Η αλήθεια είναι ότι θα άφηναν το στίγμα τους με μια σειρά από δυναμικά EP και άλμπουμ — καθώς και το «Do Anything You Wanna Dο».

Παρόλο που πέτυχαν κάποια αναγνώριση και επιτυχία στα τσαρτ, ούτε διάσημοι έγιναν ούτε περιουσία έκαναν επειδή η περίπτωσή τους ήταν ένα μείγμα κακού timing, έλλειψης υποστήριξης από δισκογραφικές εταιρείες και εξαπάτησης από τον μάνατζέρ τους (για να μην αναφέρουμε μια πιθανή κατάρα) που οδήγησε την αρχική σύνθεση της μπάντας στην διάλυση το 1981. Το να πούμε ότι άξιζαν πολύ περισσότερα είναι λίγο.

Ο Barrie Masters, ο τραγουδιστής των Hot Rods, έλεγε ότι ο λόγος που έφτιαξαν το συγκρότημα ήταν επειδή η ζωή στο Canvey στις αρχές της δεκαετίας του ’70 ήταν τόσο βαρετή όσο το Βέλγιο. Ο Barrie πήγαινε ακόμα σχολείο όταν σχηματίστηκε το συγκρότημα και ήταν γνωστός ως ο πρωταθλητής πυγμαχίας της περιοχής. Κι αυτό γιατί επειδή δεν υπήρχε τίποτε άλλο να κάνει ένας νέος στο Canvey: είτε έπρεπε να ασχοληθεί με το μποξ είτε θα τον συλλάμβαναν επειδή τριγύριζε άσκοπα στο δρόμο.

Ήταν το 1973 όταν ο Barrie και ο ντράμερ Steve Nicol συνεργάστηκαν με τον μπασίστα Rob Steel και τον κιθαρίστα Pete Ward. Αρχικά ο Barrie ήθελε να μανατζάρει το συγκρότημα, αλλά επειδή ήξερε τους στίχους των τραγουδιών έγινε ο τραγουδιστής τους μέχρι να βρουν αντικαταστάτη. Στην αρχή ονομάζονταν Buckshee και αυτοχαρακτηρίζονταν ως ένα τυπικό R&B συγκρότημα. Ωστόσο, στο βιβλίο του για την παμπ ροκ σκηνή της Αγγλίας, No Sleep Till Canvey Island, ο Will Birch κατατάσσει τους Buckshee ως ένα glam rock συγκρότημα.

Το συγκρότημα έπαιζε οτιδήποτε και οπουδήποτε του επέτρεπαν, ακόμα και σε αίθουσες μπίνγκο ή σε κάποια σχολική γιορτή.

Λίγους μήνες μετά την ίδρυσή τους οι Buckshee γύρευαν κιθαρίστα για να αντικαταστήσει τον Pete Ward. Ο Dave Higgs (ο οποίος δυστυχώς πέθανε από καρκίνο το 2013) απάντησε στην αγγελία που είχαν βάλει στη βιτρίνα του καταστήματος μουσικών οργάνων του Chris Stevens. Ο Higgs την είχε δει σοβαρά με την μουσική και είπε στους υπόλοιπους ότι θα έπρεπε να πάρουν στα σοβαρά αυτό που έκαναν και να πληρώνονται σε χρήματα αντί σε μπύρες.

Βέβαια, ο Dave Higgs ήταν λίγο μεγαλύτερος από τους υπόλοιπους… Ήταν 24 ετών και προηγουμένως έπαιζε στους Fix, ένα συγκρότημα του Canvey όπου συμμετείχαν τα μελλοντικά μέλη των Dr. Feelgood, Lee Brilleaux και Wilco Johnson. Είχε επίσης προβλήματα με τον νόμο μιας και ήδη «είχε κάνει διακοπές με χορηγία του κράτους».

Πώς όμως οι Buckshee κατέληξαν στο Eddie and the Hot Rods; Αυτή είναι μια ιδιαίτερη ιστορία που έχει ως εξής:

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 κυκλοφορούσε μια αμερικάνικη σειρά συλλογών ροκ εν ρολ και ποπ μουσικής με γενικό τίτλο Cruisin’, καλύπτοντας τα έτη 1955-1970. Ήταν προϊόν της Increase Records, αρχικά το 1970 και το 1972 σε βινύλιο, 8-Track και κασέτα, ενώ επανακυκλοφόρησαν το 1986 (κασέτα) και το 1996 ξανά σε CD και κασέτα. Κάθε άλμπουμ της σειράς υποτίθεται ότι ήταν μια αυθεντική, σχεδόν 40λεπτη αναπαράσταση κάποιου ραδιοφωνικού σταθμού εκείνης της χρονιάς, με διαφημίσεις κατάλληλες για τη εποχή, τζινγκλάκια του σταθμού και έναν κανονικό ραδιοφωνικό παραγωγό εκείνης της εποχής που παρουσίαζε κάθε τραγούδι, διάβαζε τοπικές ειδήσεις και καλούσε τους ακροατές να συμμετέχουν σε διαγωνισμούς.

Επειδή στα εξώφυλλα αυτών των δίσκων υπήρχε πάντα ένας νεαρός που λεγόταν Eddie και οδηγούσε κάποιο αυτοκίνητο το συγκρότημα επέλεξε να «κλέψει» το όνομά του και να προσθέσει το «…and the hot rods» που το είχαν ήδη σκεφτεί επειδή πήγαιναν στις συναυλίες τους φορτωμένοι στην καρότσα ενός φορτηγού για οικοδομές που δανειζόταν ο Higgs από τη δουλειά του, ενώ ήταν ο μόνος σε ηλικία για να κατέχει δίπλωμα οδήγησης). Έτσι άρχισαν να παίζουν πιο μακριά από την βάση τους.

Οι μουσικές επιρροές τους μέχρι τότε ήταν οι J. Geils Band, οι Kinks, οι Yardbirds – όλα τα βρετανικά συγκροτήματα, αλλά επειδή ο Higgs ήταν περισσότερο επηρεασμένος από μπλουζ και το R&B και τον ενδιέφερε η αμερικανική πλευρά, ο ήχος τους στράφηκε προς τα εκεί, οπότε η δουλειά τους αυξήθηκε και άρχισαν να κλείνουν αξιοπρεπείς συναυλίες σε παμπ.

Το 1975, οι Hot Rods απέλυσαν τον μπασίστα τους και τον αντικατέστησαν με τον δεκαπεντάχρονο μαθητή Paul Gray. Επειδή όμως ήταν ανήλικος, στο συμβόλαιο που υπέγραψαν με την Island Records υπέγραψε ο πατέρας του. Η κύριες επιρροές του, ήταν ο Lemmy, οι Hawkwind, οι MC5 και οι Stooges.

Με τη σύνθεση τους τακτοποιημένη, οι Hot Rods ήταν έτοιμοι να κάνουν το μεγάλο άλμα από το Canvey στο Λονδίνο και τις παμπ που βρίσκονταν γύρω από αυτό. Η καρδιά του pub rock χτυπούσε στην παμπ Kensington και εκεί οι Eddie and the Hot Rods έκαναν το ντεμπούτο τους στις 17 Μαΐου του 1975, εξασφαλίζοντας ένα εξάμηνο συμβόλαιο παίζοντας κάθε Σάββατο.

Ο διαχειριστής του Kensington ήταν ο Ιρλανδός Mat Farley ο οποίος αποφάσισε να ρισκάρει και την πρώτη εβδομάδα το κοινό ήταν περίπου δέκα άτομα, ωστόσο τους ζήτησε να πάνε και την επόμενη εβδομάδα.
Τα δέκα άτομα έγιναν είκοσι, την τρίτη εβδομάδα το μαγαζί γέμισε και την τέταρτη έσφυζε από κόσμο. Ξαφνικά άρχισαν να χτυπούν τα τηλέφωνα και γρήγορα απέκτησαν καλό όνομα για τα live τους επειδή έπαιζαν έναν συνδυασμό έντονου garage r’n’b στο στιλ της δεκαετίας του ’60 όπως στις πρώτες συναυλίες οι Rolling Stones στο Railway Hotel του Richmond, αλλά με μια πιο ενεργητική και επιβλητική τάση. Μέχρι το φθινόπωρο του 1975, οι Hot Rods είχαν γίνει βασικό όνομα στις παμπ.

Στις αρχές του Οκτωβρίου, άρχισαν να μοιράζονται την συναυλία της Τρίτης στο Nashville με τους τους 101’ers, το συγκρότημα που είχε πριν τους Clash ο Joe Strummer.

Ο Fred Rath έγραψε στη Sounds για μια εμφάνισή τους στο Nashville, στις 28 Οκτωβρίου ότι «οι Eddie and the Hot Rods μοιάζουν με εκείνες τις φωτογραφίες των Stones, των Yardbirds κ.α. πριν γίνουν διάσημοι».
Στις 7 Νοεμβρίου 1975, ενώ εκείνοι έπαιζαν στο Red Cow του Hammersmith, οι Sex Pistols έδιναν την δεύτερη συναυλία τους αγχωμένοι και τρακαρισμένοι στο Central School of Art and Design. Το απόλυτο χάος άρχισε σιγά-σιγά να επικρατεί στην σκηνή. Οι Hot Rods συνέχισαν να παίζουν στις παμπ μέχρι το τέλος της χρονιάς.

«Ήταν τρομερά σκληρή δουλειά», έλεγε ο Barrie. «Για να έχουμε δική μας μικροφωνική έπρεπε να βρούμε δουλειά. Εγώ άρχισα να δουλεύω τζαμάς σε εργοτάξια. Είχαμε ένα παλιό βαν και πηγαίναμε ποδαράτα… Ξυπνούσα στις 5 το πρωί για να πάω στη δουλειά και τελείωνα στις 4 το απόγευμα. Οδηγούσαμε κατευθείαν στην παμπ και αλλάζαμε ρούχα από μια σακούλα. Κάναμε τη συναυλία, πηγαίναμε σπίτι, πέφταμε στο κρεβάτι και σηκωνόμασταν πάλι για δουλειά. Ήταν εφιάλτης!»

Προς τα τέλη Νοεμβρίου, ο Howard Thompson, ανιχνευτής ταλέντων και A&R της Island Records, προσέγγισε τους Hot Rods. Αλλά τα παιδιά δεν εντυπωσιάστηκαν – νόμιζαν ότι τους έκαναν πλάκα. Δεν ήταν η μόνη εταιρία που τους πλησίασε αλλά απλά το συγκρότημα δεν τις πίστευε…

«Λέγαμε, “Ναι, φυσικά και είσαι φίλε”. Του λέγαμε, “Να το μπαρ. Πήγαινε να μας φέρεις πέντε μπύρες και μετά θα μιλήσουμε λίγο μαζί σου”. Έτσι πήγαινε και μας τις έφερνε. ΜΠΑΝΓΚ! Του κλείναμε την πόρτα κατάμουτρα. “ΓΑΜΩΤΟ!” Αυτό συνεχίστηκε για περίπου τρεις εβδομάδες. Κάποιος τελικά είπε, “Είναι πραγματικά από δισκογραφική εταιρεία. Είναι ένας τύπος από την Island”. Ενδιαφέρονταν σοβαρά για εμάς».

Ο Thompson δεν είχε ιδέα αν το συγκρότημα θα πουλούσε. Απλά έπαιζαν το είδος της μουσικής με το οποίο μεγάλωσε αλλά με μια πιο ωμή χροιά και μια ένταση σαν να ήταν ζήτημα ζωής ή θανάτου, τόσο που ήταν δύσκολο να αγνοηθεί.

Το συγκρότημα έπαιζε πολύ γρήγορα και επιθετικά δικά του τραγούδια όπως τα «All I Need Is Money», «Double Checkin Woman», «Get Across to You» και «On the Run» — ανάκατα με διασκευές κλασικών κομματιών όπως «96 Tears», «Shake» και «Wooly Bully» (όλα αυτά θα συμπεριλαμβάνονταν στην πρώιμη ηχογραφημένη δουλειά του συγκροτήματος). Και τα έπαιζαν λες και τους κυνηγούσαν οι μπάτσοι.

Επειδή ο Thompson ήθελε να μιλήσει με τον μάνατζερ του συγκροτήματος, ο Dave Higgs πρότεινε κάποιον που γνώριζε από το Canvey.

Λεγόταν Ed Hollis και είχε το παρατσούκλι “1000 Eddie”, λόγω της δισκογραφικής συλλογής του. Ήταν DJ σε μια rock and roll παμπ που λεγόταν The Top Alex, ζούσε σε τροχόσπιτο και έκανε παρέα με τους Dr. Feelgood. Ο δημοσιογράφος Tony Parsons κάποτε περιέγραψε τον Hollis ως «μεγαλομανή Kim Fowley από το Canvey Island».

Τον Νοέμβριο του 1975, ο Hollis ήταν άνεργος και το συγκρότημα τον ανάγκασε να πιάσει δουλειά απαντώντας στα τηλεφωνήματα της Island Records και τελικά η εταιρεία τους πρόσφερε ένα τετραετές συμβόλαιο για έξι άλμπουμ με μισθό 20 λίρες την εβδομάδα.

Ο Ed Hollis έπαιξε κι αυτός τον ρόλο του επηρεάζοντάς τους με δίσκους από την συλλογή του και μπάντες όπως οι MC5 και οι Stooges. Φυσικά τους πρότεινε τραγούδια για να διασκευάσουν…

Στις αρχές του 1976 δεν υπήρχε αμφιβολία για την παλιρροιακή αλλαγή που συνέβαινε στη rock μουσική, ειδικά καθώς η πορεία της καριέρας των Hot Rods διασταυρωνόταν όλο και πιο συχνά με την αναδυόμενη punk σκηνή.

Ο Barrie θυμόταν: «Ήταν πράγματι τρομακτικό. Το θέμα ήταν πως όταν άρχισε να συμβαίνει μας κατέταξαν ως το Νο. 1 πανκ συγκρότημα — επειδή ήμασταν οι πρώτοι. Σκεφτήκαμε, δεν πειράζει. Βρήκαν μια ταμπέλα, ένα όνομα, μια δισκογραφική, μια λίστα… και μας έβαλαν εκεί μέσα. Σωστά; Αλλά μετά, μπήκε το θέμα της μόδας. Εγώ ήξερα πολύ λίγα πράγματα για τη μόδα. Και όλοι αυτοί οι άνθρωποι έρχονταν ντυμένοι… εννοώ, ήταν σαν επίδειξη μόδας με μούμιες! Εγώ ανεβαίνω στη σκηνή επειδή μου αρέσει να παίζω αυτή τη μουσική. Με κάνει να νιώθω καλά. Κάνει τον κόσμο να νιώθει καλά. Μέχρι εκεί έφτανε το μυαλό μου. Μετά, όλα αυτά τα συγκροτήματα άρχισαν να ξεφυτρώνουν από το πουθενά και ήταν τρελό! Και όλα ξεκίνησαν εξαιτίας μας! Οι Jam… οι Boomtown Rats… οι Clash, προφανώς. Όλοι έχουν παραδεχτεί ανοιχτά ότι ξεκίνησαν από εμάς». Συμφωνούσε με αυτό που είχε γράψει το περιοδικό Trouser Press πως «Αν δεν ήταν οι Eddie and the Hot Rods, το punk δεν θα είχε συμβεί».

«Σωστά! Δεν νομίζω ότι θα συνέβαινε. Δεν είμαι κανένας φαφλατάς ή κάτι τέτοιο, αλλά δεν υπήρχε κανείς άλλος. Όπως είπα πριν, υπήρχε η pub rock. Υπήρχαν τέτοια συγκροτήματα. Και μετά ήμασταν εμείς. Δεν υπήρχε κανείς άλλος σαν εμάς! Γι’ αυτό ερχόταν ο κόσμος και μας έβλεπε. Ήταν περίεργο να βλέπεις αυτούς τους τέσσερις ή πέντε γκρινιάρηδες να παίζουν μουσική με ιλιγγιώδη ταχύτητα, με όλη την ενέργεια που μπορούσαμε να συγκεντρώσουμε, και να το κάνουμε κάθε βράδυ σε διαφορετικά μέρη. Έβρισκες παιδιά ακόμα και τότε… τα βλέπαμε στον βορρά… εμφανίζονταν στην Ολλανδία και τη Γερμανία… παντού… στις διακοπές τους να μας ακολουθούν».

Στις 12 Φεβρουαρίου 1976, η pub rock και η punk συγκρούστηκαν όταν οι Sex Pistols άνοιξαν για τους Hot Rods στο Marquee. Και οι Pistols έγιναν είδηση όταν σκόπιμα κατέστρεψαν τον εξοπλισμό του πρώτου ονόματος.

Σε αυτό που θα μπορούσε να ήταν μια προειδοποίηση προς τους Hot Rods, ένας τίτλος στη NME έγραφε: «Το νου σας, έρχονται οι Sex Pistols».

Ο Neil Spencer σχολίασε: «Πήγα μπροστά και αμέσως είδα μια καρέκλα να διαγράφει τροχιά στον αέρα, να γλιστράει στη σκηνή και να χτυπάει τη μικροφωνική υπό την εμφανή αδιαφορία του μπασίστα, του ντράμερ και του κιθαρίστα». Στη συνέχεια, κάποιος από τους Pistols αστειεύτηκε με τον γνωστό τρόπο: «Στην πραγματικότητα, δεν μας αρέσει η μουσική. Μας αρέσει το χάος».

Ο Dave Higgs έγινε έξω φρενών: «Δεν ξέρουν να παίζουν και κάνουν ανοησίες. Προσβάλλουν το κοινό. Κατέστρεψαν τη μικροφωνική μας. Περιμέναμε να ζητήσουν συγγνώμη αλλά την κοπάνησαν». Εκ των υστέρων, ο Barrie υποστήριξε ότι δεν ήταν κάτι σπουδαίο και ότι το περιστατικό το είχαν συμφωνήσει από πριν οι δύο μάνατζερ για να τραβήξουν την προσοχή.

«Ο Malcolm McLaren επικοινώνησε με τον Ed Hollis. Είχαμε γνωριστεί και ο Malcolm McLaren είπε: “Αυτό θέλω να κάνω”. Έτσι ο Ed είπε ότι μπορούσαν να ανοίξουν την συναυλία μας. Ξέρεις, όλες αυτές ήταν παπαριές που έγραψε ο Τύπος. Για του λόγου το αληθές, όλο κι όλο αυτό που συνέβη ήταν ότι ο Johnny Rotten κλωτσούσε τα μόνιτορ. Το έβρισκε αστείο. Και καθώς το έκανε κάποιος του φώναξε: “Ρε! Είναι να παίξουν κι άλλοι με αυτά! Μην τα χαλάσεις πριν ανέβουν να παίξουν”. Εκείνος είπε: “Εντάξει…” και έφυγε. Ο McLaren του ψιθύρισε κάτι στο αυτί… Πέντε λεπτά αργότερα καθόμουν στο μπαρ με τον Steve Nicol, [o Rotten] και έρχεται και λέει: “Λοιπόν, τι θα κάνετε γι’ αυτό;” Είπα: “Συγγνώμη;” “Τι θα κάνεις γι’ αυτό;” “Για ποιό;” “Όταν θα σπάσω τη μικροφωνική.” Είπα, “Τίποτα. Ξέχνα το.”

Ο Rotten συνέχισε να επιδιώκει καβγά και τελικά είπε κάτι που προκάλεσε την αντίδραση που ήθελε. «Είπα, “Τι διάολο!;” και του έδωσα ένα χαστούκι. Αυτό ήταν όλο. “Άντε γαμηθείτε! Κωλόπαιδα!” Κάτι τέτοιο; Την επόμενη μέρα γίναμε πρωτοσέλιδο: Ξέσπασε καβγάς μεταξύ των Eddie and the Hot Rods και των Sex Pistols! Ο Ed δεν μπορούσε να κουνηθεί από τους πολλούς δημοσιογράφους. “Ο Johnny Rotten απείλησε ότι την επόμενη φορά που θα σε δει, θα σου ξεριζώσει το κεφάλι.” Σαν ηλίθιος κι εγώ απάντησα “Ποιός; αυτός; Να μου ξεριζώσει το κεφάλι! Αυτό θα ήθελα πολύ να το δω! Θα είχε πλάκα!” Έτσι, όλες αυτές οι μικροκαταστάσεις συνεχίζονταν. Και δεν ήξερα… Ήμουν λίγο τσαντισμένος… Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι πίσω από όλα αυτά ήταν ο Ed και ο Malcolm».

Λίγες μέρες μετά από τη συναυλία στο Marquee, η Island κυκλοφόρησε τα πρώτο 45άρι του συγκροτήματος, το «Writing on the Wall» με το «Cruisin’ in the Lincoln» στο flipside. Και τα δύο τραγούδια ήταν δικές τους συνθέσεις γραμμένες από το δίδυμο Higgs/Hollis, οι οποίοι συνέχισαν να γράφουν το υλικό του συγκροτήματος μέχρι και το πρώτο άλμπουμ.

Ηχογραφημένα την παραμονή των Χριστουγέννων του 1975 στα Jackson’s Studios με παραγωγό τον Vic Maile τα δύο τραγούδια σηματοδότησαν την πρώτη προσπάθεια των Hot Rods σε στούντιο ηχογράφησης. Η Caroline Coon εκθείασε το σινγκλ στη στήλη της στην Melody Maker, αλλά ο δίσκος πήγε άπατος. Κατά τον Howard Thompson κανένα από τα δύο τραγούδια δεν έκανε για σινγκλ.
Τον Ιούνιο, οι Hot Rods κυκλοφόρησαν το δεύτερο 45άρι τους, το «Wooly Bully», μια διασκευή της επιτυχίας των Sam the Sham and the Pharaohs του 1965, σε συνδυασμό με το «Horseplay (Weary of the Schmaltz)». Εδώ παραγωγή έκανε ο σαξοφωνίστας των Roxy Music, Andy Mckay, αλλά ούτε αυτό κατάφερε να μπει στα τσαρτ.

Το καλοκαίρι του 1976 ήταν το πιο ζεστό που είχε καταγραφεί μέχρι τότε στην Αγγλία, με θερμοκρασίες που κυμαίνονταν γύρω στους 32 βαθμούς Κελσίου ολόκληρες για μέρες, και οι Hot Rods το πέρασαν δίνοντας συναυλίες σε όλη τη χώρα. Στις 17 Ιουλίου, σταμάτησαν στο Hastings με την Caroline Coon να τους ακολουθεί για να περιγράψει την συναυλία τους, στους αναγνώστες της Melody Maker εβδομάδα νωρίτερα, στις 9 Ιουλίου, το συγκρότημα είχε ηχογραφήσει μια από τις συναυλίες του στο Marquee. Το EP «Live at the Marquee» —που περιείχε δυναμικές διασκευές των «96 Tears» και “Get Out of Denver» στην πρώτη πλευρά, και ένα meddley των «Gloria»/ «Satisfaction» στην δεύτερη πλευρά— κυκλοφόρησε στις 21 Αυγούστου. Την ίδια μέρα, οι Hot Rods (μαζί με τον Nick Lowe, τους Pink Fairies, τους Tyla Gang, τους Hammersmith Gorillas, τους Count Bishops και τους Damned) έπαιξαν στο φεστιβάλ Mont de Marsan στη Γαλλία (όπου ο Raymond Burns των Damned απέκτησε το παρατσούκλι Captain Sensible).

Το EP ήταν μια καθοριστική στιγμή για το συγκρότημα. Έφτασε στο #43 στα βρετανικά τσαρτ και η επιτυχία του εγγυήθηκε την κυκλοφορία ενός άλμπουμ αργότερα μέσα στη χρονιά.

Στις αρχές Σεπτεμβρίου, με τον Barrie να μιμείται χάλια playback το «Get Out of Denver», το συγκρότημα έκανε την πρώτη από τις πολλές εμφανίσεις του στο Top of the Pops. Το playback δεν ήταν καλό επειδή σύμφωνα με τον ίδιο το BBC του ζήτησε να γράψει τους στίχους γιατί ήθελαν να ξέρουν τι λένε αλλά εκείνος βαρέθηκε και έγραψε αυτό που κατά τη γνώμη του έπρεπε να είχε τραγουδήσει ο Bob Seger.

Πριν την κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ των Hot Rods τον Νοέμβριο, η Island κυκλοφόρησε άλλο ένα σινγκλ –το ομώνυμο κομμάτι του LP Teenage Depression, με μια διασκευή του «Shake» του Sam Cooke στην πίσω πλευρά– το οποίο ανέβηκε στο #35.

Το συγκρότημα επέστρεψε στα Jackson Studio και ανέθεσε την παραγωγή στον Vic Maile . Ο Maile είχε ξεκινήσει να δουλεύει ως ηχολήπτης στο «We Gotta Get Out of This Place» των Animals, ήταν υπεύθυνος για την ηχογράφηση του Live at Leeds των Who και δούλεψε, μεταξύ άλλων, με καλλιτέχνες όπως οι Fleetwood Mac, Jimi Hendrix, Led Zeppelin, Eric Clapton, Τhe Pirates και Hawkwind, έκανε παραγωγή στο Ace of Spades” και το No Sleep ’til Hammersmith των Motörhead, στο Birth, School, Work, Death και στο More Songs About Love and Hate των Godfathers, ενώ συνεργάστηκε με ονόματα όπως οι Kinks, οι Small Faces, οι Inmates, οι Dr. Feelgood, οι Screaming Blue Messiahs, οι Lords of the New Church, οι Girlschool και τους Deep Fix του Michael Moorcock.

Το Teenage Depression πούλησε καλά (λέγεται ότι πούλησε 20.000 αντίτυπα την πρώτη εβδομάδα) και έφτασε στο #43 στα βρετανικά τσαρτ, αλλά εκείνη την εποχή οι κριτικές ήταν υποτονικές ίσως επειδή οι προσδοκίες ήταν πολύ μεγάλες.

Το εμβληματικό εξώφυλλο του άλμπουμ —η έντονα χρωματισμένη φωτογραφία ενός νεαρού άνδρα που ακουμπά ένα όπλο στον κρόταφό του— σχεδιάστηκε από τον Michael Beal (σχεδίασε επίσης το εξώφυλλο για το Metallic KO των Stooges εκείνη τη χρονιά και το 1977 το LAMF των Johnny Thunders & The Heartbreakers).

Οι συναυλίες της βρετανικής περιοδείας κράτησαν τους Hot Rods απασχολημένους για το υπόλοιπο της χρονιάς. Παράλληλα, η περιοδεία Anarchy in the UK με τους Sex Pistols, τους Clash, τους Damned και τους Heartbreakers σταματούσε και ξανάρχιζε γύρω τους (λόγω των γνωστών προβλημάτων σε διάφορες πόλεις).

Στις 28 Νοεμβρίου, οι Hot Rods έπαιξαν με τους Greyhound στο Croydon. Εκείνο το απόγευμα το ITV πρόβαλε ένα ειδικό αφιέρωμα για την punk rock με τους Sex Pistols, τους Clash και τους Siouxie and the Banshees.

Το επόμενο βράδυ οι Hot Rods βρίσκονταν στο Guildford Civic Hall, ενώ η συναυλία της Anarchy Tour απαγορεύτηκε στο Lancaster Polytechnic. Οι υπεύθυνοι του Πανεπιστημίου και το δημοτικό συμβούλιο της πόλης ήταν αντίθετοι στην ύπαρξη «τέτοιας βρωμιάς εντός των ορίων της πόλης».

Την 1η Δεκεμβρίου οι Sex Pistols εμφανίστηκαν στην εκπομπή Today με τον παρουσιαστή Bill Grundy, και εκεί ήταν που ξέσπασε πανικός.

Στις 7 Δεκεμβρίου, οι Hot Rods βρίσκονταν στο Manchester Free Trade Hall. Την ίδια μέρα, ακυρώθηκε η στάση της Anarchy Tour στο Bournemouth και αναπρογραμματίστηκε βιαστικά για το Sheffield.

Στις 19 Δεκεμβρίου, οι Hot Rods βρίσκονταν στη Γλασκώβη καθώς η Anarchy Tour επέστρεφε στο Manchester για δεύτερη φορά μέσα σε ισάριθμες εβδομάδες.

Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, η NME συμπεριέλαβε το «Live at the Marquee» στα σινγκλ της χρονιάς μαζί με το «So It Goes» του Nick Lowe και το «Anarchy in the UK» των Sex Pistols. Η επόμενη χρονιά θα ξεκινούσε με ένα διαφημιστικό κόλπο και θα κορυφωνόταν με μια περιοδεία στις ΗΠΑ. Στο μεταξύ, υπήρχε νέα προσθήκη στο line-up των Hot Rods, ένα ακόμα άλμπουμ και ένα σινγκλ που μπήκε στο Top 10.

«Δεν υπήρχαν μέρες αργίας», ισχυρίζεται ο Barrie. «Θυμάμαι τον Ed Hollis να λέει κάποτε… Κάναμε μια ευρωπαϊκή περιοδεία, σωστά; Καθόταν και μιλούσε για πτήσεις και τρένα. Και εγώ του είπα, “Τι χρειαζόμαστε τα τρένα; Οδηγούμε από εκεί μέχρι εκεί…” Μου είπε, “Το ξέρω, αλλά είναι πολύ μεγάλη διαδρομή. Είναι περίπου 14 ώρες.” Μου είπε, “Το τακτοποίησα. Αν σε πάει ο μάνατζερ της περιοδείας μπορείς να πάρεις αεροπλάνο από εδώ μέχρι τη Νίκαια και μετά αυτό το τρένο θα σε πάει… Οπότε, μπορείς να κάνεις αυτή τη συνέντευξη και να πας με αυτόν τον τρόπο και τον άλλον για τη συναυλία.” Ένα πρωί, ξύπνησα στην Κολωνία και είδα το βαν να περνάει στον δρόμο. Και βρήκα το διαβατήριό μου και ένα κομμάτι χαρτί που έγραφε: “Αγαπητέ Bazza, πρέπει να κάνουμε μια μίξη και τα λοιπά. Χρειάζομαι μερικές κιθάρες για τα overdubs. Έχω να δώσω μια τηλεοπτική συνέντευξη και δύο ραδιοφωνικές τις επόμενες τρεις μέρες. Κάνε τις εσύ, σε παρακαλώ”. Τα λέμε στο σπίτι. Αν μου άφησαν καθόλου χρήματα; Τίποτε γαμώτο! Ούτε δεκάρα! Τα περισσότερα από τα ρούχα μου ήταν στο βαν. Είχα μόνο την τσάντα με τα ρούχα για τις συναυλίες και ίσως ένα μπλουζάκι και μερικά ζευγάρια κάλτσες. Αλλά ούτε δεκάρα. Σκέφτηκα, ρε ΚΑΘΑΡΙΣΜΑΤΑ! Οπότε, ξέμεινα. Έπρεπε να δανειστώ κάποια χρήματα για να πάρω ταξί και να πάω στη δισκογραφική. Τους είπα, “Κοιτάξτε, έχω ένα δωμάτιο ξενοδοχείου πληρωμένο για τις επόμενες τρεις μέρες – αλλά αυτό είναι όλο κι όλο. Χρειάζομαι κάποια χρήματα”. Με λίγα λόγια, έκανα όλα όσα έπρεπε να κάνω. Και μετά δεν μπορούσα να γυρίσω σπίτι. Αλλά όλα ήταν έτσι!»

Για τους Hot Rods, η χρονιά ξεκίνησε πραγματικά το Σάββατο 19 Φεβρουαρίου στο Rainbow Theatre στο Finsbury Park, όπου ηχογραφήθηκε το EP «At the Sound of Speed».
Ο πρώην κιθαρίστας των Kursaal Flyer, Graeme Douglas, συμμετείχε για πρώτη φορά σε ηχογράφηση του συγκροτήματος (είχε κάνει το ντεμπούτο του στην σκηνή με τους Hot Rods το προηγούμενο βράδυ, κατά τη διάρκεια μιας προθέρμανσης στο Πανεπιστήμιο Keele).

Ο Graeme είχε φύγει/απολυθεί από τους Kursaal Flyer όταν τσακώθηκε με τον παραγωγό Mike Bat, κατηγορώντας τον ότι εμπορευματοποιούσε υπερβολικά το συγκρότημα. Όταν του τηλεφώνησαν οι Hot Rods, οι οποίοι ήθελαν να ενισχύσουν τον ήχο της κιθάρας τους, άδραξε την ευκαιρία.

Η επιπλέον κιθάρα τροφοδότησε επίσης το προσωπικό όραμα του Ed Hollis για ένα αγγλικό συγκρότημα που θα ακουγόταν όπως οι MC5, αλλά χωρίς τις πολιτικές αιχμές.

Ενώ ο Graeme ήταν απασχολημένος με την ένταξή του στους Hot Rods, μερικοί θαυμαστές των Damned τα έχασαν όταν ανακάλυψαν ότι το αντίτυπο του πρώτου άλμπουμ των Damned που είχαν αγοράσει και που είχε κυκλοφορήσει πρόσφατα περιείχε μια φωτογραφία των Eddie And The Hot Rods.

Το ντεμπούτο άλμπουμ των Damned κυκλοφόρησε στις 18 Φεβρουαρίου 1977 και θεωρείται ως το πρώτο ολοκληρωμένο LP που κυκλοφόρησε από βρετανικό punk συγκρότημα. Αλλά στο οπισθόφυλλο, σε κάπου 2.000 αντίτυπα, υπήρχε μια φωτογραφία των Hot Rods που παρίσταναν τους αρουραίους αντί για την φωτογραφία των Damned να παίζουν στο Roxy. Η Stiff Records ήλπιζε ότι οι θαυμαστές θα πίστευαν ότι το μπέρδεμα ήταν ένα (ονειρικό) λάθος για συλλέκτες δίσκων. Προφανώς επρόκειτο για ένα κόλπο προκειμένου να αυξηθούν οι αρχικές πωλήσεις.

«Ήταν ένα αστείο!» έλεγε ο Barrie. «Πειράζαμε τον Rat Scabies κατά τη διάρκεια μιας φωτογράφισης. Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι ήταν ότι ο Jake Riviera (το αφεντικό της Stiff Records) το είδε και είπε “ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!”. Είπε με το λάθος ο δίσκος θα αποκρτούσε συλλεκτική αξία».  Σήμερα μια αψεγάδιαστη κόπια εκείνου του Damned Damned Damned με τη φωτογραφία των Hot Rods μπορεί να πουλιέται για εκατοντάδες λίρες.

Η πρώτη κυκλοφορία των Hot Rods εκείνη την χρονιά ήταν το «I Might Be Lying» με flipside το «Ignore Them (Always Crashing in the Same Bar)» αλλά δυσκολεύτηκε να μπει στο Top 40. Το τραγούδι της πρώτης πλευράς, γραμμένο από τον Higgs, ήταν αρκετά συνηθισμένο. Αλλά το κιθαριστικό B-side (βασισμένο σε μια πραγματική περιπέτεια που είχε κατάληξη την εκδίωξη του συγκροτήματος από το Βέλγιο, ενώ τους είχαν ζητήσει επίσης να εγκαταλείψουν την Ισλανδία και τη Σουηδία) παρουσίασε άψογα το νέο συνθετικό ντουέτο των Douglas/Hollis.

Το EP «Sound of Speed», που είχε ηχογραφηθεί ζωντανά στο Rainbow τον προηγούμενο Φεβρουάριο κυκλοφόρησε τελικά τον Ιούνιο του 1977. Ο τίτλος του προήλθε από μια φράση που επινόησε ο υπεύθυνος καλλιτεχνών και ρεπερτορίου της εταιρείας και η φωτογραφία του εξωφύλλου απεικόνιζε το χάος μετά την συναυλία στον χώρο, καθώς οι οπαδοί των Hot Rods ήταν θορυβώδεις και φωνακλάδες.

Το EP με τα τέσσερα τραγούδια του περιείχε την γεμάτη αδρεναλίνη εκδοχή των Hot Rods στο «Hard Drivin’ Man» των J. Geils, καθώς και ζωντανά παιγμένα τρία τραγούδια από το Teenage Depression. Το ζήτημα είναι πως ο Graeme δεν είχε υπογράψει με την Island. Και αυτό δεν ήταν πρόβλημα μέχρι που έλαβε μέρος στην σύνθεση μια τεράστιας επιτυχίας των Hot Rods.

Το «Do Anything You Wanna Do» ήταν το ένα από τα δύο τραγούδια στα οποία δούλευε ο Graeme την ίδια εποχή. Το άλλο ήταν το «Quit This Town». Και τα δύο μπήκαν στα βρετανικά τσαρτ, αλλά μόνο το ένα έγινε το τραγούδι που έμεινε στην ιστορία για τους Eddie and the Hot Rods — και δεν ήταν το «Quit This Town».

Το «Do Anything You Wanna Do» κυκλοφόρησε με το όνομα Rods στα τέλη Ιουλίου και πέρασε το καλοκαίρι σκαρφαλώνοντας αδυσώπητα στα τσαρτ των σινγκλ, μέχρι που έφτασε στο #9. Ήταν το σινγκλ της εβδομάδας στη NME.

Στις ΗΠΑ, το Trouser Press διακήρυξε: «Αυτό είναι αναμφίβολα το καλύτερο πράγμα που έχουν κάνει ποτέ». Ενώ η κριτική του Don Waller στο Back Door Man περιελάμβανε μια φωτογραφία του Graeme με τη λεζάντα: «Αυτός ο άνθρωπος έγραψε το καλύτερο pop σινγκλ του 1977». Ήταν το τραγούδι που τους άλλαξε την ζωή.

Και εδώ ξεκινάει η θρυλική «Κατάρα των Hot Rods» επειδή το 45άρι έχει στο εξώφυλλο τον Aleister Crowley. Και αυτό επειδή εμπνεύστηκαν τον τίτλο του τραγουδιού από το «Do what thou wilt» που είναι μια κεντρική αρχή της φιλοσοφίας του Crowley, oπότε έβαλαν το πρόσωπό του σε αναγνώριση της συμβολής του στη δημιουργία του τραγουδιού. Αλλά επειδή το σκυθρωπό του πρόσωπο δεν ήταν πραγματικά στο πνεύμα του συγκροτήματος, ο μάνατζερ Ed Hollis έβαλε ένα ελαφρώς κωμικό ζευγάρι αυτιά του Mickey Mouse στο κεφάλι του Crowley. Υπέροχο εξώφυλλο, μεγάλο λάθος όμως…

Σύμφωνα με φήμες, αυτή η εικόνα σύντομα τράβηξε την προσοχή του Jimmy Page, ενός από τους πιο φανατικούς οπαδούς του Crowley που μάλιστα ζούσε στο παλιό του σπίτι και ξαφνικά το συγκρότημα ενημερώθηκε ότι ο Page καταράστηκε τους Eddie and the Hot Rods για την ασεβή μεταχείριση του «Μεγάλου Κτήνους». Από εκείνη τη στιγμή και μετά το συγκρότημα μαστιζόταν από προβλήματα. Μετά από αυτό, συνέδεσαν όλες τις αναποδιές που τους συνέβησαν, με τον Page.

Η μπάντα έπαιξε στο Marquee για πέντε συνεχόμενες βραδιές κατά τη διάρκεια της εβδομάδας που προηγήθηκε της αργίας του Αυγούστου, και την Παρασκευή έπαιξαν στο Reading —μια μέρα που έπαιζαν μαζί τους οι Uriah Heep, οι Golden Earring και άλλες έξι μπάντες.

Έβρεχε ασταμάτητα για εβδομάδες πριν από το φεστιβάλ και η υγρασία προκαλούσε διακοπές στον ήχο. Λάσπη και βροχή παντού και όταν οι Eddie and the Hot Rods βγήκαν για να παίξουν, κόπηκε το ρεύμα.

Το Οκτώβριο ο Rob Tyner των MC5 δήλωσε μέγας θαυμαστής των Eddie and the Hot Rods και όταν βρέθηκε στην Αγγλία ηχογράφησε μαζί τους το «Till the Night is Gone (Let’s Rock)» με το «Flipside Rock» στην πίσω πλευρά, μερικές μέρες πριν ανέβει μαζί τους στην σκηνή του φεστιβάλ του Chelmsford City.

Παρά την κατάρα οι Hot Rods ήταν ακόμα σε καλό δρόμο. Ο δεύτερος δίσκος τους, Life On The Line, κυκλοφόρησε στις 4 Νοεμβρίου για να συμπέσει με μια μεγάλη περιοδεία στις ΗΠΑ που ξεκίνησε με μερικές συναυλίες στον Καναδά. Το ντεμπούτο τους στις ΗΠΑ έγινε στο Max’s Kansas City στις 10 Νοεμβρίου όπου έπαιξαν τρείς ώρες.

Αν και σε όποιον τους ρωτούσε ξεκαθάριζαν πως δεν ήταν punk συγκρότημα, σε εκείνη την περιοδεία έκαναν πενήντα έξι εμφανίσεις σε πενήντα τέσσερεις μέρες και σε μερικές από αυτές έπαιξαν με τους Ramones και τους Talking Heads.
Πίσω στην Αγγλία, το Life On The Line έφτασε στο νούμερο 27 των Αγγλικών άλμπουμ τσαρτ και το σινγκλ «Quit This Town» μπήκε κι αυτό στο Top 40 των σινγκλ.

Με την επιτυχία του Life On The Line διαγράφηκε το παρελθόν των Hot Rods ως R&B pub rock μπάντα υπέρ μιας πιο εκρηκτικής pop/punk/rock and roll προσέγγισης.

Ο Phil McNeil της NME έγραψε: «Αν το “Do Anything You Wanna Do” δεν σας είχε ήδη προϊδεάσει… δεν είναι οι ίδιοι Eddie and the Hot Rods που έπαιζαν το “Wooly Bully” στο Marquee πέρυσι». Και ο συντάκτης της Sounds, Pete Makowski, επεσήμανε: «Αυτοί είναι οι Rods που κάνουν αυτό που θέλουν, με τον καλύτερο τρόπο που μπορούν, και είναι απίστευτα καλό». Παραγωγός του άλμπουμ ήταν ο Steve Lillywhite που αργότερα θα κάνει θεούς τους U2, τους Big Country και πολλούς άλλους με τις παραγωγές του…

Οι Eddie and the Hot Rods έκλεισαν το 1977 παίζοντας τα Χριστούγεννα στο Roundhouse με σαπόρτ τους The Only Ones. Ακόμα και έτσι όμως, τους τελευταίους δώδεκα μήνες τα μουσικά πράγματα στην Αγγλία είχαν αλλάξει.

Ο Chas de Whalley της Sounds έγραψε: «Θα περιμένατε ότι η παραμονή των Χριστουγέννων με τους Rods στο Roundhouse θα μετατρεπόταν σε κάτι σαν πραγματικό πάρτι, έτσι δεν είναι; Λοιπόν, παραδόξως, αυτό δεν έγινε». 

Το Punk Diary παρέχει μια συνταρακτική ανασκόπηση των δημοσκοπήσεων στο τέλος του έτους: «Οι Hot Rods, οι οποίοι ψηφίστηκαν έντονα το 1976, ουσιαστικά απουσιάζουν από τη φετινή δημοσκόπηση των αναγνωστών της NME. Οι Sex Pistols κυριαρχούν στις διακρίσεις, συμπεριλαμβανομένων των Καλύτερου Συγκροτήματος, Καλύτερου Άλμπουμ και Καλύτερου Σινγκλ».

«Όταν επιστρέψαμε από τις ΗΠΑ», θυμόταν ο Barrie, «είχε ξεκινήσει το φτύσιμο. Ααα! Οι ροχάλες έπεφταν παντού — στο εξοπλισμό, στα ρούχα…»

Στις αρχές του 1978, οι Hot Rods βγήκαν για περιοδεία στο Ηνωμένο Βασίλειο για να προωθήσουν το Life On The Line με τους Radio Stars και τους Squeeze ως σαπόρτ.

Συζητήθηκε μια γρήγορη επιστροφή στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά αναβλήθηκε λόγω έλλειψης κεφαλαίων. Η Island Records βρισκόταν στα όρια της πτώχευσης και τους ενημέρωσε ότι τα οικονομικά τους ήταν εξαιρετικά επισφαλή, ακόμη και με όλα τα δικαιώματα που συσσωρεύονταν.

Ορισμένες πηγές υποστηρίζουν ότι ο Ed Hollis είχε κακοδιαχειριστεί τις υποθέσεις των Hot Rods και είχε υπεξαιρέσει μεγάλα ποσά από τα έσοδα του συγκροτήματος για να τα ξοδέψει σε ναρκωτικά. Ο Hollis απεβίωσε το 1988, πιθανώς ως συνέπεια μακροχρόνιου εθισμού στην ηρωίνη.

Με μια σύνθεση που περιλάμβανε τους Jools Holland (των Squeeze) στα πλήκτρα, τον Lee Brilleaux (των Dr. Feelgood) στην φυσαρμόνικα και την Linda McCartney (σύζυγο του Paul) στα δεύτερα φωνητικά, το Thriller —το τρίτο άλμπουμ του συγκροτήματος ήταν και το τελευταίο τους με την Island Records— δεν κυκλοφόρησε μέχρι τον Μάρτιο του 1979, δεκαέξι ολόκληρους μήνες μετά το Life On The Line. Πιθανώς, μέρος της καθυστέρησης οφειλόταν στο ότι ο προκάτοχός του συνέχιζε να πουλάει καλά.

Το συγκρότημα είχε ηχογραφήσει το Teenage Depression στα Jackson Studios πολύ φθηνά. Για το Thriller είπαν να βρουν ένα καλό στούντιο και έναν κατάλληλο παραγωγό, οπότε βρέθηκε ο Peter Ker, γνωστός για την δουλειά του με τον Arthur Brown και τους Love Sculpture στη δεκαετία του 1960, ενώ πρόσφατα είχε κάνει την παραγωγή του Approved By The Motors. Πήγαν στο Abbey Road αλλά το αποτέλεσμα δεν τους ικανοποίησε.

Το Φθινόπωρο του 1978, μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ, έφυγαν για δεύτερη αμερικανική περιοδεία με τους Police και τον Tom Petty, αλλά λόγω έλλειψης χρημάτων δεν έκαναν εμφανίσεις στην Δυτική Ακτή.

Αυτή την φορά επρόκειτο για σκληρή δουλειά αλλά ταυτόχρονα η συνοχή του συγκροτήματος άρχισε να χαλάει. Οι μεγάλες αποστάσεις των 400 και 500 μιλίων που διανύουν με το αυτοκίνητο μεταξύ των αμερικανικών συναυλιών, δεν γινόταν να καλυφθούν με το όριο ταχύτητας των 55 μιλίων την ώρα που έχουν οι Αμερικάνοι και τα πρόστιμα τούς έτρωγαν μεροκάματα.

Το κοινό δεν ήταν εκεί γι αυτούς. Παρά την καλή προσέλευση όταν άνοιγαν για τον Tom Petty και τους Police, δεν κέρδιζαν αρκετά για να πληρώσουν την περιοδεία, οπότε επέστρεψαν στην Αγγλία.
Τον Μάρτιο του 1979 το συγκρότημα περιόδευσε στο Ηνωμένο Βασίλειο για να προωθήσει το Thriller. Τους σαππορτάριζαν οι Members, οι οποίοι είχαν σκαρφαλώσει στο #12 στα βρετανικά τσαρτ των σινγκλ με το «The Sound of the Suburbs» ένα μήνα νωρίτερα και είχαν ξανακάνει επιτυχία με το «Offshore Banking Business».

Στην ιστοσελίδα punk77 ο Paul Gray σχολίασε: «[Οι Members] στην πραγματικότητα παιζόντουσαν στο ραδιόφωνο περισσότερο από εμάς… Ενώ εμείς αρχίζαμε να ακουγόμαστε κουρασμένοι και, τολμώ να το πω, εξαντλημένοι, εκείνοι ήταν φρέσκοι και ενθουσιώδεις. Κοιτάζοντας πίσω, τότε ήμασταν εξαντλημένοι, είχαμε δουλέψει σαν σκυλιά και δεν υπήρχε τρόπος να ξεγελάσουμε το κοινό. Πίναμε πολύ –εγώ ένα μπουκάλι Jim Beam, ο Barrie ένα Southern Comfort , ο Dave βότκα– τα είχαμε πιεί όλα πριν βγούμε από τα καμαρίνια… Αυτό που κάποτε ήταν μια μεγάλη περιπέτεια είχε πάψει να είναι διασκεδαστικό και παρόλο που δεν θα το παραδεχόμασταν δεν υπήρχε πια ενθουσιασμός».

Η κούραση των αδιάκοπων συναυλιών και η οικονομική πίεση τους είχαν επηρεάσει αρνητικά. Χρειάζονταν ένα διάλειμμα. «Κανείς δεν σκέφτηκε να πει, “Ας τους στείλουμε στα Κανάρια Νησιά για μερικές εβδομάδες και ας τους αφήσουμε να αράξουν στην παραλία», λέει σήμερα ο Barrie. «“Ας μαυρίσουν λίγο. Ας τους δώσουμε λίγο φαγητό αντί για κοκαΐνη”. Αυτό δεν συνέβη ποτέ. Δηλαδή, είχαμε τον Graeme Douglas – έκανε περιοδείες από το… νοσοκομείο. Κυριολεκτικά, έβγαινε από το νοσοκομείο, έκανε τη συναυλία και, μετά πάλι πίσω στο νοσοκομείο. Μετακόμιζε σε άλλο νοσοκομείο, έκανε τη συναυλία, πήγαινε σε άλλο νοσοκομείο. Ο Paul Gray έφτυνε αίμα κάθε μέρα για περίπου ένα μήνα. Ο Steve έτρεμε συνεχώς. Δεν μπορούσε να σταματήσει να τρέμει για εβδομάδες. Ήταν ηλίθιο».

Τον Μάιο, άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες για διάλυση, οι οποίες τροφοδοτήθηκαν με την αποχώρηση του συγκροτήματος από την Island.

Ο μάνατζέρ τους, Roger Harding, έλεγε πως όλα ήταν μια χαρά και πως το συγκρότημα δούλευε πάνω σε νέα τραγούδια και νέες εμφανίσεις, απλά ο Paul Gray περιοδεύει με τους Members, ενώ ο Barrie και ο Steve έπαιζαν σε ένα side project, τους Plus Support.

Τον Αύγουστο, οι Hot Rods ήταν ακόμα μαζί (κατά κάποιο τρόπο) και υπέγραψαν συμβόλαιο με την EMI η οποία το 1980, κυκλοφόρησε, με μισή καρδιά, το Fish ‘n’ Chips, σε παραγωγή του Al Kooper. Το Fish ‘n’ Chips ήταν το τέταρτο (και τελευταίο) LP των Hot Rods, αλλά ο Barrie θεώρησε πως ήταν «χάσιμο χρόνου, επειδή «η EMI ξόδεψε όλον αυτόν τον χρόνο και τα χρήματα για να το ηχογραφήσουμε και μετά είπε ότι δεν θα το κυκλοφορούσε». Όταν τελικά το άλμπουμ “κυκλοφόρησε”, δεν έγινε καμία διαφήμιση και εξαφανίστηκε χωρίς να αφήσει ίχνος».

Επίσης, παραδέχεται ότι δεν είχαν γράψει αρκετό υλικό για να γεμίσουν τον δίσκο. «Δεν υπήρχαν αρκετά τραγούδια. Γι’ αυτό υπάρχουν κάποια περίεργα σημεία. Αυτό είναι το μόνο που δεν μου αρέσει. Υπάρχουν μερικά αστεία παλιά πράγματα!»

Ο Harry Maloney είχε αντικαταστήσει τον Ed Hollis και τόσο ο Paul όσο και ο Graeme είχαν αποχωρήσει πριν καν ξεκινήσουν οι ηχογραφήσεις για το Fish ‘n’ Chips.

Στις αρχές του 1980, ο Paul αποχώρησε και αντικατέστησε τον Algy Ward στους Damned, με τους οποίους παίζει μέχρι σήμερα. Ο Graeme αποχώρησε λίγο νωρίτερα λόγω επιδείνωσης της υγείας του.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 ο Barrie ξεκίνησε την δική του μακροχρόνια θητεία με τους Inmates, όταν ο τραγουδιστής τους, ο Bill Hurley, αρρώστησε ενώ ο Steve Nicol περνούσε τον χρόνο τους One the Juggler.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 ο Barrie ξεκίνησε την δική του μακροχρόνια θητεία με τους Inmates, όταν ο τραγουδιστής τους, ο Bill Hurley, αρρώστησε ενώ ο Steve Nicol περνούσε τον χρόνο του στους One the Juggler.

Το 1984, ο Masters με τον Nicol επανασύνδεσαν τους Hot Rods με νέα μέλη και κατάφεραν να ηχογραφήσουν το σινγκλ «Fought for You» και το μίνι άλμπουμ One Story Town, πριν διαλυθούν ξανά.
Η σύνθεση των Masters, Nicol, Higgs και Gray επανασυνδέθηκε το 1992 και, εν μέσω ποικίλων αλλαγών, το 1996 ηχογράφησε το άλμπουμ Gasoline Days.

Οι Hot Rods συνέχισαν στη νέα χιλιετία με τον Masters να ηγείται μιας εντελώς νέας ομάδας και οι Hot Rods ηχογράφησαν τα άλμπουμ Better Late Than Never το 2005 και Been There, Done That το 2006.
Το άλμπουμ 35 Years of Teenage Depression του 2011 ήταν μια αναδιατύπωση του πρώτου τους άλμπουμ με τρία νέα τραγούδια.

Τον Απρίλιο του 2019, μέλη του συγκροτήματος, πρώην και νυν, καθώς και διάφοροι φίλοι μουσικοί, συγκεντρώθηκαν για μια μοναδική συναυλία με τίτλο Done Everything We Wanna Do στο O2 Academy στο Islington, του βόρειου Λονδίνου.

Ο Barrie Masters πέθανε ξαφνικά στα 63 του χρόνια τον Οκτώβριο του 2019.

Το παρόν κείμενο γράφτηκε χάρη στον Paul Gray και το άρθρο The Story Of Eddie And The Hot Rods: An Unfinished Interview With Barrie Masters της Devorah Ostrov, από το Tales from a Former Fanzine Journalis. Πρωτοδημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο tribe4mian's weblog

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:

Νικώντας τον θάνατο με την κιθάρα του Wilko Johnson (12 Ιουλίου 1947 – 21 Νοεμβρίου 2022)

Όταν οι Sex Pistols νίκησαν τον νόμο...

Η αρχή της αγγλικής punk rock σκηνής μέσα από την ιστορία των Damned...

Ποια ήταν η Sharona του πασίγνωστου τραγουδιού των Knack;

Adrian Borland: «Κάποιος θα σε αγαπήσει σήμερα, περίμενε και κάποιος θα νοιαστεί...»

The Sisters of Mercy: Η ιστορία τους και κάτι παραπάνω...

BLOG και ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ ΤΟΥ MIΧΑΛΗ ΠΟΥΓΟΥΝΑ:

https://tribe4mian.wordpress.com/

https://newzerogod.com/home

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΙΣ ΕΚΠΟΜΠΕΣ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΠΟΥΓΟΥΝΑ στο Blackout Radio Show...