γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου
Οι Seahorse φτιάχτηκαν στις αρχές του 2017 στην Θεσσαλονίκη από τέσσερις μουσικούς που ο καθένας τους έχει διαγράψει τον δικό του μαγικό κύκλο. Τον Άλεξ Αποστολάκη στα κρουστά (Noise Promotion Company, Blues Wire), τον Ασκληπιό Ζαμπέτα στην κιθάρα (Mushrooms, Τρύπες), τον Nomik στα φωνητικά (Universal Trilogy, Sleepin’ Pillow) και τον Bill Vassilo στο μπάσο (Sούπερ Sτέρεο, Johnny Carbonaras). Τέλη Μαρτίου κυκλοφόρησε το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο Heaven Ιs Underground από την Labyrinth of Thoughts. Λίγο πριν την επίσημη παρουσίασή του στην Αθήνα στις 11 Μαΐου στη Death Disco, κάναμε μια μικρή κουβέντα με τον Άλεξ Αποστολάκη γι’ αυτή τους την πρώτη δουλειά και την underground σκηνή της (αγαπημένης μου) Θεσσαλονίκης.
Τέσσερις μουσικοί που έχουν συνδέσει το όνομά τους ο καθένας με ιστορικές μπάντες της Θεσσαλονίκης συναντιούνται μες το 2017 και φτιάχνουν ένα σχήμα που δημιουργεί καθαρόαιμο ροκ ήχο. Θα μας πείτε λίγα λόγια γι αυτήν την συνάντηση;
Κάποια παραμονή Πρωτοχρονιάς, ο Ασκληπιός και εγώ βρεθήκαμε στο μπαρ ενός κοινού γνωστού και αρχίσαμε να τα λέμε.. Διαπιστώσαμε ότι παρά την γνωριμία μας και τις κοινές μας αναμνήσεις, δεν είχαμε παίξει ποτέ μαζί. ''Δεν έρχεσαι από το στούντιο να τζαμάρουμε?'' μου είπε ο Ασκληπιός, πήγα λοιπόν κι εγώ και η μεταξύ μας χημεία μας εξέπληξε. Ό,τι έκανε ο ένας, ο άλλος ακολουθούσε και συμπλήρωνε άμεσα, σχεδόν τηλεπαθητικά. Μετά από κάποιους λίγους μήνες, οι ιδέες από αυτά τα τζαμαρίσματα άρχισαν να παίρνουν τη μορφή κομματιών και η δημιουργία μπάντας ήταν το φυσικό επακόλουθο. Στο μυαλό μου είχα πάντα τον Nomik ως frontman και του ζητήσαμε να έρθει και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Ήρθε και αυτός ,του άρεσαν όσα άκουγε και τα κομμάτια πήραν μια μορφή πολύ κοντά σε αυτή που έχουν τώρα. Ο Τίτος Καργιωτάκης, στην αναζήτηση μας για μπασίστα, πρότεινε τον Bill Vassilo που αποδείχτηκε ό,τι ακριβώς χρειαζόμασταν και ένα μήνα μετά άρχισαν οι ηχογραφήσεις του Heaven is Undergroud. Ήδη τώρα έχουμε κάμποσα καινούρια κομμάτια, που έχουν ενσωματωθεί στο λάιβ σετ και θα υπάρχουν στην επόμενη δουλειά μας.
φωτο: Σωκράτης Νίκογλου
Ακούγοντας κανείς την πρώτη σας δουλειά έρχεται σ επαφή μ’ έναν ήχο συμπαγή, δυναμικό και πρωτότυπο. Κιθάρα, μπάσο, κρουστά και φωνητικά δένουν με ένα τρόπο λιτό, που κατά την ακρόαση δείχνει φυσικός, σ’ ένα wall of sound χωρίς περιττές παρεμβολές από studio εφέ. Πως προέκυψε αυτή η προσέγγιση στον ήχο σας;
Η λέξη-κλειδί είναι ''αβίαστα''. Υπάρχει μια άρρητη αλλά υπαρκτή συνθήκη μεταξύ μας, που λέει ότι κάτι πρέπει να αρέσει σε όλους μας για να κρατηθεί. Κανείς δεν υπαγορεύει σε κανέναν το τι θα κάνει, υπάρχουν μόνο προτάσεις που γίνονται αποδέκτες η όχι, σε κλίμα που έχει αφήσει τον εγωισμό απ' έξω. Κάτι που με απασχολούσε πάντα είναι το ότι ένα δισκογραφημένο άκουσμα ,θα πρέπει να μπορεί να αναπαραχθεί ζωντανά. Είναι μεγάλη απογοήτευση για μένα να βλέπω ένα γκρουπ να παίζει και να μου λείπουν βασικά στοιχεία που υπάρχουν στα γραμμένα κομμάτια του. Η ένταση και η ενέργεια του λαιβ δεν γίνεται πάντα να ισοφαρίζει όργανα που έχουν γραφτεί και έχουν δώσει χαρακτήρα σε ένα κομμάτι αλλά δεν υπάρχουν στη ζωντανή αναπαραγωγή του. Έτσι λοιπόν πορευόμαστε, έστω και αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να δουλέψουμε περισσότερο για να μην λείπει κάτι καθένας μας έχει έναν ''μεγάλο'' ήχο σαν μουσικός και αθροιστικά προκύπτει το άκουσμα που χαρακτηρίζεις ως''wall of sound''.
Το περιβάλλον της σκηνής που θα ’λεγε κανείς σήμερα εγχώρια underground είναι ανοιχτό στην πρωτότυπη μουσική δημιουργία ή λίγο-πολύ έχει κλείσει τον κύκλο του;
Ορθάνοιχτο, όχι απλά ανοιχτό… Συνέχεια ακούω καινούργια πράγματα από νέες μπάντες ή παρέες με πειραματικό χαρακτήρα. Ακούσματα για λίγους, που όμως δεν αποθαρρύνουν όσους τα φτιάχνουν επειδή δεν χαϊδεύουν τα αυτιά. Το ότι πολλά πράγματα πλασάρονται για νέα ενώ δεν είναι, αποτελεί άλλο ζήτημα, που δεν σημαίνει ότι ακυρώνονται οι ιδέες που τα γέννησαν.
Η επίσημη παρουσίαση του άλμπουμ σας στην Αθήνα θα γίνει στις 11 Μαΐου στο Death Disco. Υπάρχουν σχέδια για ζωντανές εμφανίσεις μέσα στο καλοκαίρι;
Πράγματι. Εννοείται ότι αυτό το γκρουπ θέλει να παίξει παντού, δεν φτιαχτήκαμε για να μην παίζουμε. Από εκεί και πέρα, χρειάζεται να περάσει χρόνος μέχρι να γίνει γνωστό παραπέρα.
Και μια τελευταία ερώτηση που θα τολμήσω να κάνω: Τελικά αυτή η ''παράξενη'' πόλη σας που "όταν κοιμάται, κοιμάται βαθιά" (όπως είχα ακούσει τον Χριστιανάκη να λέει), παραμένει εστία μουσικής δημιουργίας;
Εμφατικά ναι. Η Θεσσαλονίκη, ακριβώς λόγω της συντηρητικής φύσης της, γεννάει σχήματα και ανθρώπους που, θες από αντίδραση, θες από ανάγκη, προσπαθούν να εκφραστούν με τρόπο που δεν έλκει τις μάζες, αλλά τις ευαίσθητες μονάδες. H πόλη μπορεί όταν κοιμάται να κοιμάται βαθιά, αλλά αυτό αφορά τους πολλούς, όλο δηλαδή τον κόσμο που καταναλώνει ''τέχνη'' όπως καταναλώνει τη ζωή του την ιδία. Ανέμπνευστα, ανούσια και διεκπεραιωτικά. Ευτυχώς οι υπόλοιποι όχι μόνο δεν κοιμούνται, αλλά βρίσκονται σε υπερδιέγερση. Προσωπικά, τολμώ να πω ότι ούτε στα 80's δεν θυμάμαι τόσες πολλές μπάντες και ανθρώπους που προσπαθούν με όχημα την τέχνη γενικότερα. Αυτό μόνο σε καλό θα μας βγει.
Το cd των Seahorse, Heaven is Underground κυκλοφορεί από την Labyrinth Of Thoughts records και μπορείτε να το βρείτε μέσω του mailorder της εταιρείας, σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες καθώς και στα παρακάτω δισκοπωλεία:
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Λωτός
On Stage
ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ
Record House
ΠΕΙΡΑΙΑΣ
Off The Record
ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ
Syd records
XAΛΑΝΔΡΙ
Record lovers
Ikaros
ΕΞΑΡΧΕΙΑ
Le Disque Noir
Sound effect
Rhythm records
ΚΟΥΚΑΚΙ
The Lab Records
Φαίη Φραγκισκάτου
Η Φαίη Φραγκισκάτου γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Η μουσική μπήκε στη ζωή της με το τουμπου τουμπου ζα, που της τραγουδούσε η μαμά της όταν έκλαιγε. Συνεχίζει να ζει στην Αθήνα. Συνεχίζει ν ακούει τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.
Κλαίει ακόμα καμιά φορά, κι ας μεγάλωσε.
Φαίη Φραγκισκάτου
Η Φαίη Φραγκισκάτου γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Η μουσική μπήκε στη ζωή της με το τουμπου τουμπου ζα, που της τραγουδούσε η μαμά της όταν έκλαιγε. Συνεχίζει να ζει στην Αθήνα. Συνεχίζει ν ακούει τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.
Κλαίει ακόμα καμιά φορά, κι ας μεγάλωσε.
Φαίη Φραγκισκάτου
Η Φαίη Φραγκισκάτου γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Η μουσική μπήκε στη ζωή της με το τουμπου τουμπου ζα, που της τραγουδούσε η μαμά της όταν έκλαιγε. Συνεχίζει να ζει στην Αθήνα. Συνεχίζει ν ακούει τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.
Κλαίει ακόμα καμιά φορά, κι ας μεγάλωσε.
