Γράφει ο Αντώνης Ζήβας
“…Ξημερώνει Κυριακή.
Έξω ψιλοβρέχει υποσχέσεις.”
(Ευάγριος Αληθινός – Σάββατο βράδυ)
Ο αστικός μύθος λέει ότι οι εκλογές είναι το απαύγασμα της Δημοκρατίας. Στη πραγματικότητα δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα παζάρι. Μια εμποροπανήγυρη της υπόσχεσης και της ελπίδας, όπου νέοι και παλιοί έμποροι απλώνουν και διαφημίζουν την πραμάτεια τους. Παμπάλαιο το προϊόν, ίδιο εδώ και δεκαετίες, αλλά μέσα σε νέες συσκευασίες και κουτιά για να πλασάρεται σαν καινοτόμο, νέο, λειτουργικό: “φτιαγμένο ειδικά για τις απαιτήσεις της εποχής μας”.
Από τις τελευταίες εκλογές που έγιναν το 2015, μπορούμε να βγάλουμε κάποια μικρά συμπεράσματα. Ένα σημαντικό δεδομένο που έχουμε είναι η πολύ μεγάλη αποχή των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους και φυσικά όχι του συνόλου του πληθυσμού της χώρας, στο οποίο, εκτός από όσους δεν ψηφίζουν λόγω ηλικίας, συγκαταλέγονται και αυτοί που δεν έχουν δικαίωμα ψήφου όπως οι μόνιμα εγκατεστημένοι μετανάστες.
Εκτός των κομματικών μελών, των οπαδών των κομμάτων (και των ιδεολογιών τους) υπάρχει κι ένας πολύ μεγάλος αριθμός «ψηφοφόρων» που ψηφίζει, επειδή δεν βλέπει να υπάρχει τίποτα καλύτερο. Στην πραγματικότητα ψηφίζει από συνήθεια γιατί δεν γνωρίζει ότι υπάρχει τίποτε καλύτερο. Η κυρίαρχη προπαγάνδα και εκπαίδευση έχει κάνει καλή δουλειά στο μυαλό των ανθρώπων, οι οποίοι νομίζουν ότι ο κόσμος ήταν πάντα έτσι.
Οι άνθρωποι που δεν είναι στρατευμένοι ιδεολογικά ή δεν έχουν ατομικά συγκεκριμένα συμφέροντα με κάποιο πολιτικό κόμμα ή σχηματισμό, συνήθως ψηφίζουν βασιζόμενοι στην ελπίδα και την πιθανότητα ότι: “να φύγουν αυτοί που μας κυβερνούν και να έρθουν οι επόμενοι που μπορεί να είναι καλύτεροι”. Οι ψηφοφόροι αυτής της λογικής είναι το μεγαλύτερο θήραμα κατά προτεραιότητα και σε αυτό στοχεύουν τα προεκλογικά προγράμματα κυρίως των κομμάτων εξουσίας.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός πως αυτή η κατηγορία των ψηφοφόρων, είναι αυτή που επαινείται περισσότερο από τα ΜΜΕ και τους προπαγανδιστές του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος ως η ενδεδειγμένη δημοκρατική συμπεριφορά του λαού που «τιμωρεί» «αναδεικνύει» κτλ. με τη «δύναμη της ψήφου του».
Αν κάτι είναι κοινά αποδεχτό, αυτό είναι ότι την αποχή τα κόμματα την τρέμουν στην πραγματικότητα όπως “ο διάολος το λιβάνι”. Η αποχή καταδικάζεται μετά βδελυγμίας από όλα τα κόμματα που παίρνουν μέρος στις εκλογές. Γιατί; Μα πολύ απλά τα κοινοβουλευτικά κόμματα υπάρχουν μόνο εφόσον υπάρχουν ψηφοφόροι, ειδάλλως πεθαίνουν. Οι απέχοντες δεν είναι ψηφοφόροι, άρα απειλούν την ύπαρξη των κομμάτων αλλά το βασικότερο: απειλούν το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα.
Δεν είναι τυχαίες εξάλλου οι διαφόρων ειδών παραινέσεις όπως: «πήγαινε στη κάλπη, ακόμα κι αν δεν ψηφίσεις εμάς και ψηφίσεις τους αντιπάλους μας» , καθώς και η παραλλαγή της “πήγαινε να ψηφίσεις κι αν δεν θέλεις να ψηφίσεις κανέναν ρίξε λευκό ή άκυρο” ή “ψήφισε ένα μικρό κόμμα για να τους τιμωρήσεις” ή ακόμη το χιλιοτριμένο “δημοκρατικό” επιχείρημα που χρησιμοποιούν συνήθως οι αριστεροί: “Το δικαίωμα ψήφου κατακτήθηκε με πολλούς αγώνες. Η η αποχή μας και το άκυρο-λευκό ενισχύουν τα μεγάλα κόμματα.”
Το “άκυρο” ή το “λευκό” είναι όμως ψήφος, δεν είναι αποχή από τη διαδικασία των εκλογών. Από την πλευρά του πολιτικού συστήματος είναι σκόπιμη η αφήγηση που επιχειρεί να εξομοιώσει τη συμπεριφορά του ψηφοφόρου που επιλέγει «άκυρο» ή «λευκό» με τη συμπεριφορά των μη ψηφοφόρων, αυτών δηλαδή που επιλέγουν να απέχουν.
Πρόκειται για μια συνειδητή διαστρέβλωση της πραγματικότητας και αυτό γιατί η επιλογή του «άκυρου» ή «λευκού» δηλώνει με σαφή τρόπο την αποδοχή του πολιτικού συστήματος και πέραν αυτής δηλώνει πως δεν εκφράζεται από κάποιο εκ των πολιτικών σχηματισμών που διεκδικούν θετική ψήφο. Είναι δηλαδή θετική ψήφος στο σύστημα και αρνητική για τους επίδοξους εκπροσώπους του. Ο χάρτης των «λευκών» και «άκυρων» αναλύεται από κόμματα, εκλογολόγους και εκλογομάγειρες, αποκρυπτογραφείται και οδηγεί σε προσαρμογές προγραμμάτων που θα ελκύσουν τους διαμαρτυρόμενους πελάτες, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις, που η προσαρμογή δεν κρίνεται επαρκής, προκρίνεται η δημιουργία νέων κομμάτων με στόχο την επιδίωξη να ελκύσουν αυτούς τους με «άκυρο» ή «λευκό» διαμαρτυρόμενους ψηφοφόρους.
Αντίθετα η συνειδητή επιλογή της πολιτικά ενεργής αποχής συνιστά σαφή απόρριψη του πολιτικού συστήματος και εκφράζει την πεποίθηση πως από αυτό το πολιτικό σύστημα ο απέχων μόνο χειρότερα μπορεί να περιμένει.
Η αποχή από τις κάλπες δεν είναι αποχή από τα κοινά μας συμφέροντα
Η εκλογική αποχή από μόνη της σαφώς και δεν αποτελεί στο σύνολό της μία ξεκάθαρη πολιτική πράξη. Υπάρχουν αυτοί/ες που δεν νοιάζονται καν για το ποιοι έχουν την εξουσία. Αυτοί που έστρεψαν την πλάτη τους στο υπάρχον πολιτικό σύστημα για λόγους τιμωρίας, όπως νομίζουν, αλλά παραμένουν αδρανείς και αμέτοχοι στα κοινά. Υπάρχει όμως και μια μειοψηφία που αποτελείται από άτομα για τα οποία η αποχή σημαίνει πολιτική στάση την οποία στηρίζουν μέσα από τις ιδέες και τις πράξεις τους.
Αυτή η τελευταία στάση ονομάζεται και πολιτικά ενεργή αποχή, μιας και αντιπαραβάλει τα προτάγματα της αυτοοργάνωσης και της οριζόντιας λήψης αποφάσεων απέναντι στην ανάθεση και την αντιπροσώπευση.
Οι άνθρωποι που έχουν αποφασίσει να απέχουν από τις εκλογές δεν πρέπει να απέχουν από τον αγώνα που θα ανατρέψει αυτό το κακοφορμισμένο σύστημα της κυριαρχίας των λίγων, των πολέμων και της σπάνης. Μόνο αν απαλλαγούμε από το παλιό θα μπορέσουμε επιτέλους ελεύθεροι να συνδιαμορφώσουμε οι ίδιοι ισότιμα την κοινή μας ζωή. Δεν αρκεί να απέχουμε απλά και μόνο από το παιχνίδι του συστήματος γιατί το σύστημα έτσι κι αλλιώς έχει τους μηχανισμούς που συνεχίζουν να το διατηρούν σε ηγεμονική θέση, όπως είναι οι εκλογικοί και αστικοί νόμοι (και, όταν αυτοί δεν είναι αρκετοί, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί επιβολής ολοκληρωτικών καθεστώτων και καταστάσεων «έκτακτης ανάγκης» ή οι δικτατορίες. Πρέπει ταυτόχρονα να χτίζουμε και το αύριο.
Εφόσον λοιπόν όλοι/ες αυτοί/ες που διάλεξαν την αποχή για πολιτική διαμαρτυρία συνεχίσουν να κάθονται σπίτια τους (σαν τα μικρά ζώα που περιμένουν να πέσει ο καρπός μόνος του από το δέντρο για να το φάνε) δεν θα έχουν κανένα λόγο να παραπονιούνται για όσα τους επιβάλει η κυριαρχία. Γιατί με την ακινησία τους έχουν ήδη βάλει την υπογραφή τους στο συμβόλαιο του αφανισμού τους.
Όσον αφορά τώρα την λεγόμενη “κοινωνία της πλειοψηφίας”. Αυτούς που μόνιμα “πατούσαν και πατούν ταυτόχρονα σε δύο βάρκες” και που μετά απ’ όσα έχουν υποστεί οικονομικά και κοινωνικά, εξακολουθούν να ζουν στην πλάνη και το φαντασιακό κόσμο του καπιταλιστικού “δημοκρατικού ονείρου", είναι υπεύθυνοι για την τύχη τους. Προσωπικά δεν θα τους χαριστώ:
Αυτής της κοινωνίας που πάντα “κοιτούσε τη δουλίτσα της”, και με περίσσια εθελοδουλεία προς κάθε γεμάτο πορτοφόλι έσκυβε μέχρι η μύτη της να ακουμπήσει το πάτωμα. Αυτής που ποτέ δεν ξεσηκώθηκε για όσα της έκαναν, αλλά που ταυτόχρονα ξεσηκώνεται από το ρατσιστικό μίσος ουρλιάζοντας εναντίον των πιο κάτω της (μετανάστες, φτωχούς, άστεγους, ρομά). Αυτή της κοινωνίας του λεγόμενου “μεσαίου χώρου¨ η οποία είναι γεμάτη σεξισμό και τεστοστερόνη για οτιδήποτε δεν συμφωνεί με τα ελληνοχριστιανικά της “'ήθη” της αξίζουν όσα έχει πάθει και θα πάθει. Αυτής της έτσι κι αλλιώς ζωντανής-νεκρής κοινωνίας των ζόμπι, της αξίζει ένας μεγαλειώδης θάνατος. Γιατί μόνο αν εκλείψει θα μπορέσουν να σωθούν όλοι/ες οι υπόλοιποι που δεν θέλουν να επιβιώνουν σαν τους είλωτες φιλώντας το χέρι του αφέντη που τους πετά ένα ξεροκόμματο.
Στις εκλογές λοιπόν ας απαντήσουμε με την ενεργή μας πολιτική αποχή. Αυτός ο καπιταλιστικός και “δημοκρατικός” κόσμος που μας καλεί όλες και όλους στη “γιορτή” του, λέγοντάς μας ότι είμαστε ισότιμοι καλεσμένοι του (αλλά μετά το πέρας της γιορτής μας κλείνει κατάμουτρα την πόρτα) είναι ταυτόχρονα ισοπεδωτικός και άνισος. Ισοπεδωτικός με τις ιδέες και τις συνήθειες που επιβάλει και άνισος στις ευκαιρίες που προσφέρει. Αυτός ο κόσμος-θάνατος πρέπει και επιβάλλεται να γκρεμιστεί.
Αντώνης Ζήβας
Ο Αντώνης Ζήβας είναι D.J. ραδιοφωνικός παραγωγός και record sellector εδώ και 28 έτη. Παράλληλα έχει υπάρξει μπασίστας σε διάφορες γνωστές-άγνωστες Punk και Alternative μπάντες από τη δεκαετία του '80 ως τις μέρες μας, ενώ ανήκει στο απροστάτευτο υπό εξαφάνιση είδος των δισκοπωλών. Γεννήθηκε στη Πάτρα, αλλά διάλεξε να ζήσει για πάρα πολλά χρόνια στη Κρήτη, όπου και απέκτησε τη Κρητική υπηκοότητα, την οποία διατηρεί ακόμη με πείσμα. Τα τελευταία χρόνια κατοικεί στη κοιλιά του τέρατος που ονόμασαν Αθήνα, περιφέροντας το σάρκιον του σε διάφορα Booth της Αθηναϊκής νύχτας και μία φορά την εβδομάδα τα μεσημέρια των Σαββάτων, ξαποστένει στο μικρόφωνο του metadeftero.gr, μέσα από την εκπομπή Reclaim The Music
Αντώνης Ζήβας
Ο Αντώνης Ζήβας είναι D.J. ραδιοφωνικός παραγωγός και record sellector εδώ και 28 έτη. Παράλληλα έχει υπάρξει μπασίστας σε διάφορες γνωστές-άγνωστες Punk και Alternative μπάντες από τη δεκαετία του '80 ως τις μέρες μας, ενώ ανήκει στο απροστάτευτο υπό εξαφάνιση είδος των δισκοπωλών. Γεννήθηκε στη Πάτρα, αλλά διάλεξε να ζήσει για πάρα πολλά χρόνια στη Κρήτη, όπου και απέκτησε τη Κρητική υπηκοότητα, την οποία διατηρεί ακόμη με πείσμα. Τα τελευταία χρόνια κατοικεί στη κοιλιά του τέρατος που ονόμασαν Αθήνα, περιφέροντας το σάρκιον του σε διάφορα Booth της Αθηναϊκής νύχτας και μία φορά την εβδομάδα τα μεσημέρια των Σαββάτων, ξαποστένει στο μικρόφωνο του metadeftero.gr, μέσα από την εκπομπή Reclaim The Music
Αντώνης Ζήβας
Ο Αντώνης Ζήβας είναι D.J. ραδιοφωνικός παραγωγός και record sellector εδώ και 28 έτη. Παράλληλα έχει υπάρξει μπασίστας σε διάφορες γνωστές-άγνωστες Punk και Alternative μπάντες από τη δεκαετία του '80 ως τις μέρες μας, ενώ ανήκει στο απροστάτευτο υπό εξαφάνιση είδος των δισκοπωλών. Γεννήθηκε στη Πάτρα, αλλά διάλεξε να ζήσει για πάρα πολλά χρόνια στη Κρήτη, όπου και απέκτησε τη Κρητική υπηκοότητα, την οποία διατηρεί ακόμη με πείσμα. Τα τελευταία χρόνια κατοικεί στη κοιλιά του τέρατος που ονόμασαν Αθήνα, περιφέροντας το σάρκιον του σε διάφορα Booth της Αθηναϊκής νύχτας και μία φορά την εβδομάδα τα μεσημέρια των Σαββάτων, ξαποστένει στο μικρόφωνο του metadeftero.gr, μέσα από την εκπομπή Reclaim The Music
