Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος
Πέμπτη 5 Ιουνίου του 1975 και μέσα στα στούντιο της Abbey Road, οι Pink Floyd ηχογραφούν το ένατό τους άλμπουμ με τίτλο Wish you Were Here. Ένας εύσωμος άντρας με ξυρισμένο το κεφάλι και τα φρύδια μπαίνει κρυφά στο στούντιο, κάθεται σε μια γωνιά και παρακολουθεί αθόρυβα την μπάντα να βρίσκεται στη μέση της εκτέλεσης του «Shine On You Crazy Diamond». Ο μυστηριώδης άντρας δεν είναι κανένας άλλος από τον Syd Barrett, τον άνθρωπο που δημιούργησε κι έβαλε μπροστά την μηχανή των Floyd. Τα μέλη του συγκροτήματος στην αρχή δεν τον αναγνωρίζουν αλλά λίγο αργότερα σταματούν την ηχογράφηση και εμφανώς συγκινημένοι πέφτουν στο πλευρό του, με τον Roger Waters να ξεσπά σε κλάματα. Αφού ζητούν την άποψή του για το τραγούδι κι εκείνος τους απαντά πως το βρίσκει κάπως παρωχημένο, αποχωρεί ήσυχα από το στούντιο για να τραβήξει στο πατρικό του ώστε να συνεχίσει να ζωγραφίζει και να ασχολείται με τις γεωργικές καλλιέργειες ως το πέρας της ζωής του, τον Ιούλιο του 2006. Μιας ζωής γεμάτης μουσική ευφυΐα που την τερμάτισε ο ίδιος πρόωρα, καταστρέφοντας το μυαλό του μέσω ψυχεδελικών ναρκωτικών ουσιών.
Η ιστορία της σύγχρονης μουσικής μας έχει δείξει πως εκείνοι που έκαναν άνω κάτω τους μουσικούς κανόνες στην πλειοψηφία τους κερδήθηκαν από τα αυτοκαταστροφικά τους πάθη, το μυαλό τους πέρασε σε έναν περίεργο ουρανό, το πείσμα τούς έβαλε να μην ενταχθούν στους εγκόσμιους κανόνες και ηθελημένα αλλά καθοριστικά να σηκώσουν σκόνη πίσω τους, όταν στο δημιουργικό του διάβα θα άλλαζαν τις πορείες των δημιουργικών μονοπατιών. Τέτοιος δημιουργός ήταν ο Syd Barrett που πρόσφερε στις μουσικές ρούγες του κόσμου εξαίσια δείγματα ψυχεδελικών μελωδιών και στιχουργικής ευφυΐας, βάζοντας τους Pink Floyd να οδηγηθούν σε επικίνδυνες ζώνες μέσω κυρίως των ζωντανών τους εμφανίσεων.
Πολύ πριν βαφτίσει ο ίδιος τη μπάντα από τα ονόματα των δυο αγαπημένων του bluesmen, Pink Anderson και Floyd Council, ο Barrett συμμετείχε στους Geoff Mott and the Mottos παίζοντας μπάντζο και ακουστική κιθάρα. Το πρώτο κουαρτέτο των Pink Floyd θα γράψει στη σύνθεσή του τα ονόματα των Roger Waters, Nick Mason, Rock Wright και Syd Barrett. Η φήμη τους εξαπλώνεται χάρη στα αποκαλυπτικά και παρατεταμένα live που έδιναν, όντας η πρώτη μπάντα χρησιμοποιούσε ειδικά σχεδιασμένα light shows που σε κάθε της εμφάνιση. Το πρώτο σινγκλ των Floyd, γραμμένο φυσικά από το «Τρελό Διαμάντι», θα κυκλοφορήσει τον Μάρτη του 1967 και θα είναι το υπέροχο «Arnold Layne». Το τραγούδι μιλά για μια τραβεστί όπου συνήθιζε να κλέβει γυναικεία ρούχα και εσώρουχα από τις απλώστρες των σπιτιών του Cambridge. Ο Arnold ήταν πραγματική περσόνα και το κομμάτι απαγορεύτηκε από το BBC, κάτι που δεν το εμπόδισε να φτάσει στο νούμερο 20 του Βρετανικού chart. Δύο μήνες αργότερα ακολούθησε το μελωδικό και πιο πιασάρικο «See Emily Play», σκαρφαλώνοντας με την σειρά του στην έκτη θέση του βρετανικού καταλόγου επιτυχιών.
Όμως η κατεύθυνση στην οποία ήθελε να στρέψει ο Barrett τους Floyd δεν ήταν αυτή, αλλά μια διαφορετική που θα γκρέμιζε τα μουσικά στεγανά εκείνης της περιόδου. Απόδειξη τα live τους, μιας και η μπάντα απέφευγε να παίζει ζωντανά τα συγκεκριμένα τραγούδια αλλά επιδιδόταν σε ατελείωτα ψυχεδελικά τζαμαρίσματα, δημιουργώντας συνθέσεις όπως το οργιαστικό «Interstellar Overdrive» και μια ορχηστρική προσαρμογή του «My Little Red Book», ενός τραγουδιού που είχε συνθέσει ο πολύς Burt Bacharach και την ίδια περίοδο είχαν διασκευάσει επιτυχώς οι σπουδαίοι Love του Arthur Lee.
Η έλευση του πιο γνωστού παραισθησιογόνου των ‘60s είναι πλέον γεγονός και στη Βρετανία. Το LSD σαρώνει μια ολόκληρη γενιά, πέφτει στα χέρια του Barrett, οι Floyd επιδίδονται σε ημίωρες χαοτικές εκτελέσεις κομματιών και ο Syd περνάει σε μια άλλη διάσταση.
Η στιγμή για το πρώτο άλμπουμ έχει πλέον φτάσει και τον Μάρτη του 1967 το συγκρότημα μπαίνει στο στούντιο για να ηχογραφήσει το The Piper at the Gates of Dawn. Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από τη νουβέλα του Kenneth Grahame, The Wind in the Willows, οι περισσότερες συνθέσεις είναι του Barrett με αποτέλεσμα ένα εκτυφλωτικό άλμπουμ που δεν έμοιαζε με τίποτα απ’ ότι είχε ακουστεί μέχρι εκείνη την στιγμή. Χρόνια αργότερα ο Norman Smith, ο παραγωγός του δίσκου και μέχρι τότε ηχολήπτης των Beatles, εκμυστηρεύτηκε: «Το να μιλάς εκείνη την περίοδο στον Syd ήταν σαν να μιλούσες σε τοίχο. Το πρόσωπό του ήταν τελείως ανέκφραστο». Η χρήση του LSD τον έχει πλέον κυριεύσει, αλλά η ευκολία και η διεισδυτικότητα με την οποία αναμιγνύει την ψυχεδέλεια με τα blues και τους παιδικούς σκοπούς είναι ευρηματικότατη. Ωστόσο, τα προβλήματα έχουν ήδη ξεκινήσει με τα υπόλοιπα μέλη των Floyd και διαφαίνονται περίτρανα στα live, όπου ο Barrett μένει να κοιτάζει για ατέλειωτες στιγμές το κενό δίχως να κάνει την παραμικρή κίνηση πάνω στη σκηνή. Ο αναπόφευκτος διωγμός του από το συγκρότημα είναι γεγονός αφού η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του δεν συμμαζεύεται με τίποτα. Υπάρχει η σκέψη να συμμετέχει στο συγκρότημα μόνο συνθετικά και στιχουργικά, αλλά να μην ακολουθεί τις υπόλοιπες υποχρεώσεις. Στις 6 Απριλίου του 1968 εκδίδεται η ανακοίνωση ότι ο Syd Barrett δεν αποτελεί πλέον μέλος των Pink Floyd. Την θέση του θα πάρει ο παλιόφιλός του David Gilmour - που κάποτε τον είχε διδάξει κιθάρα - και το συγκρότημα θα τραβήξει την πορεία που γνωρίζουν οι πάντες.
Το 1970 o Barrett θα κυκλοφορήσει δύο προσωπικά άλμπουμ, το The Madcap Laughs και το Barrett. Οι Gilmour και Waters θα συμμετάσχουν στις ηχογραφήσεις και ειδικά το πρώτο είναι ένα εξαιρετικό δείγμα των συνθετικών δυνατοτήτων του. Όλα τα τραγούδια δικά του συν μια πανέμορφη μελοποίηση του Golden Hair, ενός ποιήματος του James Joyce,. Από εκεί και πέρα, το απόλυτο σκοτάδι. Ο Barrett θα κλειστεί στο πατρικό του, θα ζωγραφίζει του υπέροχους πίνακές του, θα πνιγεί στην τρέλα των παραισθησιογόνων και θα αφήσει τα εγκόσμια στις 6 Ιουλίου του 2006 τσακισμένος από καρκίνο στο πάγκρεας. Ένα Τρελό Διαμάντι όπου είχε την δυνατότητα να μείνει στην ιστορία ως ένας εκτυφλωτικός συνθέτης που θα άλλαζε ακόμη περισσότερο την ροή των μουσικών πραγμάτων, επέλεξε ή τον επέλεξαν για να κυλήσει στην άβυσσο. Από τότε, οι περίοδοι των Pink Floyd θα είναι πάντα δύο. Η προ και η μετά τον Syd Barrett.
ΤΑ BLOGS TOY ΓΙΑΝΝΗ ΖΕΛΙΑΝΑΙΟΥ
https://aroundbukowski.blogspot.com/
http://yianniszelianaios.blogspot.com/
Γιάννης Ζελιαναίος
Γεννήθηκε το 1978. Εργάζεται στην Στέγη Bibliotheque. Συνεργάζεται με το Merlin’s Music Box. Βάζει μουσική στο Closer. Κυκλοφορεί τις φανζινατες εκδοσεις συλλεκτικου παραλογισμου ΚΑΖΑΝΑΚΙ. Έχει βγάλει πέντε ποιητικές συλλογές. Πιστεύει πως το φαΐ των θεών είναι τα μακαρόνια και του αρέσει το ρήμα βοτκάρω.
Γιάννης Ζελιαναίος
Γεννήθηκε το 1978. Εργάζεται στην Στέγη Bibliotheque. Συνεργάζεται με το Merlin’s Music Box. Βάζει μουσική στο Closer. Κυκλοφορεί τις φανζινατες εκδοσεις συλλεκτικου παραλογισμου ΚΑΖΑΝΑΚΙ. Έχει βγάλει πέντε ποιητικές συλλογές. Πιστεύει πως το φαΐ των θεών είναι τα μακαρόνια και του αρέσει το ρήμα βοτκάρω.
Γιάννης Ζελιαναίος
Γεννήθηκε το 1978. Εργάζεται στην Στέγη Bibliotheque. Συνεργάζεται με το Merlin’s Music Box. Βάζει μουσική στο Closer. Κυκλοφορεί τις φανζινατες εκδοσεις συλλεκτικου παραλογισμου ΚΑΖΑΝΑΚΙ. Έχει βγάλει πέντε ποιητικές συλλογές. Πιστεύει πως το φαΐ των θεών είναι τα μακαρόνια και του αρέσει το ρήμα βοτκάρω.
