Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος
Θα σηκωθείς ένα πρωί και τίποτα δεν θα φτάνει. Θα δεις σκοτωμένο αίμα στη μαξιλαροθήκη και στον καθρέφτη του μπάνιου μάτια από κόκκινο. Δεν θα θελήσεις να δεις το φως και δεν θα σηκώσεις κανένα τηλέφωνο για να ειδοποιήσεις πως δεν θα πατήσεις σήμερα το έξω χώμα. Θ’ απαρνηθείς τους φίλους σου, θα φτιάξεις τον καφέ σου όπως τον φτιάχνεις κάθε μέρα και θ’ αναρωτηθείς πότε επιτέλους θα καθαρίσεις το σπίτι. Θα υποσχεθείς πως θα το κάνεις αλλά εντελώς αυτόματα θα κοιτάξεις την κουζίνα σαν κηδειόχαρτο με μέλλον. Ύστερα από δυο τσιγάρα θ’ αποφασίσεις πως δεν θες ν’ ακούσεις κανέναν τραγουδιστή, καμία τραγουδίστρια, κανέναν θόρυβο, καμία ανάμνηση, κανέναν στίχο, καμία αναγγελία, ούτε καν ένα κιχ.
Δεν θ’ ανοίξεις την κουρτίνα και σε καμία μα καμία περίπτωση δεν θα σε νοιάξει τι γίνεται πέρα απ’ την εξώπορτα. Θα πας στο παλιό σου πικάπ, αυτό που σ’ έχει αντέξει τόσα χρόνια κι αυτό που ότι κι αν σου λένε οι γύρω σου ότι πρέπει να αλλάξεις, εσύ πεισματικά δεν το κάνεις γιατί ήσουν πάντα συνδεδεμένος περισσότερο με τα πράγματα, παρά με τους ανθρώπους. Στην τελική όμως δεν συνδέθηκες με τίποτα και ποτέ σου παρά μονάχα με το τομάρι σου. Θα σε πιάσει μια γαμημένη θλίψη που πάντα σε πιάνει κάτι τέτοια πρωινά και θα χύσεις τον καφέ στον νιπτήρα. Θα πιάσεις το πόδι σου και θα είναι ακόμα μουδιασμένο. Εδώ κι ένα μήνα, κάθε μέρα, κάθε νύχτα, σε κάθε βήμα, κάθε ώρα που παλεύεις να βάλεις το παπούτσι και σου φαίνεται μια πράξη ανυπόφορη. Πρέπει να πάρεις τις βιταμίνες σου, θα πεις, αλλά με μπύρα θα σου πει κάποιος άλλος. Θα ζητήσεις ν’ ακούσεις κιθάρα από στάχτη, ήρεμη, θανατικού, χωρίς βαμβάκι. Θα αναρωτηθείς πόσες τέτοιες στιγμές έχεις φανταστεί την βελόνα να κάθεται σαν τη μπίλια στη ρουλέτα και πως ποτέ δεν υπάρχει γύρω ένα περίστροφο όταν το χρειάζεσαι. Δεν θα σου φύγει ποτέ αυτό, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσα πρωινά κι αν δεις αίμα στο κρεβάτι σου, είτε από περίοδο κοριτσιού, είτε από το κεφάλι σου που έχει σωθεί κατά τύχη μετά από ελεύθερη μπαρόβια πτώση στο τίποτα, είτε από παρανυχίδες φαγωμένες στο τρέμουλο μιας ακατανόητης καινούριας μέρας. Βάζεις το δίσκο στο πικάπ κι ακούς τους πρώτους ήχους να έρχονται από εκατομμύρια χρόνια πριν σαν του γεννησιμιού σου τη κλεψιά, του πρώτου ήχου, του πρώτου βιασμού που δέχθηκε το κάθε νεογέννητο και ύστερα περπάτησε στο έγκλημα που λένε ανθρωπότητα. Ο μεγάλος χωρισμός πριν τον μεγάλο ύπνο, πριν το μεγάλο χαμένο σαββατοκύριακο. Βιταμίνες με μπύρα σαν το χέρι τρέμει γιατί γνωρίζει πια πως όλα είναι προβλέψιμα, κενά, γεμάτα ραντεβού με σκιές, διαδρομές απ’ τον ένα κόσμο στον άλλο κι έναν τρόμο που ξεκινάει κάθε που χτυπάει το δάχτυλο στη χορδή. Το κακό φως, το ασύλληπτο κρύο, η φοβισμένη σάρκα που θέλει άλλη σάρκα και ύστερα να ξεκολλήσει απ’ αυτήν την σαπιόκολλα που σ’ έχει σημαδέψει. Χιλιάδες λόγια που φτιάχνουν το ανθρώπινο είδος και μυξοκλαίνε για τα πάντα και τους πάντες. Χιλιάδες κραυγές και τρέλες και ανάγκες για υγρά. Είμαστε φτιαγμένοι από αίμα και σκατά, που έλεγε κι ο Τσαρλάκος. Σε βλέπεις να βαδίζεις μες στο σπίτι και το μόνο που είναι αληθινό είναι το επόμενο βήμα, η διαδρομή απ’ τη σκάλα στη κρεβατοκάμαρα, η αλυσίδα στο καζανάκι του μπάνιου και το κουτάλι με ζάχαρη πάνω στο τραπέζι με τις ψίχες. Να προσπαθήσεις να μην πνιγείς όταν τραβάς μια τζούρα, όταν τα συκώτια σου θέλουν να βγουν έξω επειδή η αηδία κεντράρει στην ψυχή. Όλα αυτά σου φαίνονται αληθινά καθώς τα παίζει μια κιθάρα, καθώς τα κοιτάς και σε βλέπεις μέσα τους, καθώς νιώθεις πως δεν μπορείς ν’ αντέξεις σήμερα τον κόσμο και η μόνη σου επιλογή είναι δυο βιταμίνες με μπύρα, το πέρασμα του ματιού σου στο νεροχύτη, το νερό στο μάτι που είναι απλά νερό, η σκόνη κάτω απ’ το τραπέζι και τα σκουπίδια έξω απ’ την πόρτα, η κατάθλιψη που ‘γινε πια καραμέλα κι ένα κινητό τηλέφωνο που είναι ο καλύτερος γιατρός μιας δεκαετίας για όλες τις άγριες ώρες προς αποφυγήν συναισθημάτων.
Αλλάζεις πλευρά στον δίσκο και δεν υπάρχει καμία μα καμία περίπτωση να μην βρεις εκείνο το περίστροφο που σ’ άφησε ο γέρος σου διαθήκη.
ΤΑ BLOGS TOY ΓΙΑΝΝΗ ΖΕΛΙΑΝΑΙΟΥ
https://aroundbukowski.blogspot.com/
http://yianniszelianaios.blogspot.com/
Γιάννης Ζελιαναίος
Γεννήθηκε το 1978. Εργάζεται στην Στέγη Bibliotheque. Συνεργάζεται με το Merlin’s Music Box. Βάζει μουσική στο Closer. Κυκλοφορεί τις φανζινατες εκδοσεις συλλεκτικου παραλογισμου ΚΑΖΑΝΑΚΙ. Έχει βγάλει πέντε ποιητικές συλλογές. Πιστεύει πως το φαΐ των θεών είναι τα μακαρόνια και του αρέσει το ρήμα βοτκάρω.
Γιάννης Ζελιαναίος
Γεννήθηκε το 1978. Εργάζεται στην Στέγη Bibliotheque. Συνεργάζεται με το Merlin’s Music Box. Βάζει μουσική στο Closer. Κυκλοφορεί τις φανζινατες εκδοσεις συλλεκτικου παραλογισμου ΚΑΖΑΝΑΚΙ. Έχει βγάλει πέντε ποιητικές συλλογές. Πιστεύει πως το φαΐ των θεών είναι τα μακαρόνια και του αρέσει το ρήμα βοτκάρω.
Γιάννης Ζελιαναίος
Γεννήθηκε το 1978. Εργάζεται στην Στέγη Bibliotheque. Συνεργάζεται με το Merlin’s Music Box. Βάζει μουσική στο Closer. Κυκλοφορεί τις φανζινατες εκδοσεις συλλεκτικου παραλογισμου ΚΑΖΑΝΑΚΙ. Έχει βγάλει πέντε ποιητικές συλλογές. Πιστεύει πως το φαΐ των θεών είναι τα μακαρόνια και του αρέσει το ρήμα βοτκάρω.
