Γράφει η Ειρήνη Πολίτου
Υπάρχει ένας άγραφος κανόνας στην τέχνη που λέει ότι δεν πρέπει ποτέ να συναντάς τα είδωλα σου επειδή εννέα στις δέκα φορές θα σε απογοητεύσουν. Ο Τζον είχε ήδη απογοητευθεί μια φορά από τον Έλβις όταν ο τελευταίος αποστρατεύτηκε το 1960, με την εμφάνιση του σε αδιάφορες καλιφορνέζικες ταινίες με τα όμορφα αγόρια και κορίτσια και με τα μετριότατα τραγούδια του. Ωστόσο, κατά την διάρκεια ενός διαλείμματος της δεύτερης περιοδείας τους στην Αμερική, ο δημοσιογράφος Κρις Χατσινς κανόνισε μια συνάντηση με τον Έλβις στο σπίτι του στο Μπελ Ερ, όπου έμενε για τα γυρίσματα κάποιας ταινίας. Ο Έλβις δέχτηκε επειδή ο μάνατζέρ του τον είχε πείσει ότι μια τέτοια συνάντηση θα έπαιρνε μεγάλη δημοσιότητα. Η διαφορά ήταν ότι ο Έλβις δεν ήταν πλέον ο επαναστατημένος πιτσιρικάς που πριν από μια δεκαετία είχε εμπνεύσει τους τέσσερις μουσικούς από το Λίβερπουλ.
Δεν υπήρχε φωτογράφος για να απαθανατίσει την συνάντηση, εκτός από μια δυο βιαστικές φωτογραφίες που δείχνουν την άφιξη του συγκροτήματος στο προαύλιο του σπιτιού, ενώ απέξω περίμεναν πολλοί φαν και μέσα ενημέρωσης που είχαν ενημερωθεί για το γεγονός. Αν κάποια άλλη φωτογραφία είχε δοθεί στην δημοσιότητα, θα έδειχνε τον Έλβις να φοράει κόκκινο πουκάμισο και μαύρο γιλέκο, με μαλλιά βαμμένα μαύρα που έμοιαζαν με κράνος, και τους τέσσερις σιωπηλούς και φρεσκοπλυμένους Βρετανούς μακρυμάλληδες σφετεριστές του θρόνου να τον παρατηρούν. Στην άλλη άκρη του μεγάλου σαλονιού βρισκόταν η Πρισίλα Πρίσλεϊ μαζί με τις φίλες της που ήταν ντυμένες σαν να πήγαιναν σε δεξίωση χαζεύοντας τους Μπιτλς. Ο Έλβις τότε ήταν τριαντάρης και ο Τζον γύρω στα είκοσι πέντε, αλλά η εμφάνιση και η συμπεριφορά των δυο αντρών τους έκαναν να μοιάζουν σαν να είχαν είκοσι χρόνια διαφορά.
Ο Έλβις τους υποδέχτηκε χαλαρά και τους οδήγησε σε ένα τεράστιο κυκλικό δωμάτιο. Παρόντες ήταν μάνατζερ του Έλβις, συνταγματάρχης Πάρκερ και ο ομόλογός του των Beatles, Μπράιαν Έπσταϊν. Οι τέσσερις Βρετανοί ήταν αρκετά νευρικοί αντικρίζοντας για πρώτη φορά το είδωλό τους. Στην προηγούμενη επίσκεψη τους στις ΗΠΑ τον περασμένο χρόνο, είχαν ζητήσει να συναντήσουν τον Έλβις, κάτι που δεν συνέβη λόγω των υποχρεώσεών τους.
Κάποια στιγμή η σιωπηλή αμηχανία των υπολοίπων ανάγκασε τον Έλβις να αστειευτεί λέγοντας, «Αν συνεχίσετε να με κοιτάτε, θα πάω για ύπνο». Ο πάγος έσπασε κάπως αλλά όταν είχε περάσει σχεδόν μισή ώρα χωρίς να λέγονται πολλά, ο Έλβις σηκώθηκε και έβαλε στο πικάπ (ή στο τζούκ μποξ, σύμφωνα με την Πρισίλα) έναν δίσκο του Charlie Rich. Στη συνέχεια, πήρε στα χέρια του ένα μπάσο Fender και άρχισε να παίζει, κάτι που εξέπληξε ευχάριστα τον Πολ, ο οποίος δεν ήξερε ότι πριν από λίγο καιρό ο «βασιλιάς» είχε αρχίσει να μαθαίνει μόνος του. Έτσι βάλθηκαν να τζαμάρουν οι τρεις τους, ο Έλβις, ο Πολ και ο Τζον, μέχρι που ο τελευταίος άρχισε, όντας αρκετά μεθυσμένος, να μιλάει με γερμανική προφορά αλά Πίτερ Σέλερς. Προφανώς προσπαθούσε να ελαφρύνει κι άλλο την ατμόσφαιρα, αλλά ο Έλβις δεν φάνηκε να αντιλαμβάνεται το χιούμορ του. Η βραδιά συνεχίστηκε κυρίως με μουσική παρά με κουβέντες, με τον Τζον και τον Πολ να μονοπωλούν τον Έλβις. Εξάλλου, ο Τζορτζ ήταν ήδη μαστουρωμένος πριν φτάσουν εκεί οπότε μιλούσε ελάχιστα, ενώ ο Ρίνγκο έπαιζε μπιλιάρδο με έναν από τους παρατρεχάμενους του Έλβις. Η πιο σημαντική στιγμή της βραδιάς για τον Πολ ήταν όταν είδε τον Έλβις να κρατάει ένα τηλεκοντρόλ, κάτι που ο Βρετανός έβλεπε για πρώτη φορά στην ζωή του.
Τελικά η βραδιά κύλησε κάπως καλύτερα και αργότερα ο Τζον θα δήλωνε ότι του άρεσε, αν και δεν ήταν και σαν την συνάντηση που είχε την προηγούμενη χρονιά με τον Μπομπ Ντίλαν. Όταν άρχισαν να παίζουν μερικά ριφάκια χωρίς να τραγουδούν, ο Έλβις είπε ότι σκεφτόταν να ηχογραφήσει κάτι παρόμοιο. Ήταν η στιγμή που ο Τζον κι ο Πωλ έπρεπε να προτείνουν να γράψουν ένα τραγούδι για τον οικοδεσπότη τους. Το είχαν κάνει άλλωστε με άλλους φίλους τους και τα τραγούδια τους είχαν γίνει επιτυχίες. Δυστυχώς όμως μια τέτοια πρόταση δεν έπεσε ποτέ στο τραπέζι και το μόνο που ψέλλισε ο Τζον ήταν, «Ωραία, θα το αγοράσουμε όταν κυκλοφορήσει στην αγορά», κάτι που ακούστηκε μάλλον αγενές. Πολλά χρόνια αργότερα ο Έλβις θα συμπεριελάμβανε στις ζωντανές του εμφανίσεις τραγούδια των Beatles όπως το «Get Back» και το «Yesterday», αλλά το 1965 ήταν σίγουρα η χρονιά που σίγουρα είχε ανάγκη από το μαγικό άγγιγμα των Λένον και Μακάρτνεϊ.
Λίγο πριν φύγουν, οι Beatles προσκάλεσαν τον Έλβις στο πάρτι που θα έδιναν το επόμενο βράδυ στο Μπέβερλι Γκλεν όπου έμεναν. «Θα δούμε», απάντησε χαμογελώντας εκείνος. Φυσικά, η πρόσκληση έπεσε στο κενό. Και τότε, ο μεθυσμένος Λένον είπε με γερμανική προφορά: «Ζε ευκαριστούμε για τη μουζική σου, Έλβις. Να ζήζει ο βασιλιάς». Μπορεί αυτό να ακούστηκε σαρκαστικό, αλλά ο Τζον το εννοούσε γιατί το επόμενο βράδυ στο πάρτι εξομολογήθηκε σε κάποιους καλεσμένους ότι, «Χωρίς τον Έλβις θα ήμουν ένα τίποτα» - κάτι που επίσης εννοούσε.
«Ήταν μια ωραία συνάντηση, αλλά ο Έλβις δεν είπε πολλά», θα έλεγε αργότερα ο Τζον για τη συνάντηση. «Έκανε μερικά καλά πράγματα μετά τον στρατό, αλλά δεν ήταν το ίδιο. Θαρρείς και αντιμετώπιζε ψυχολογικά προβλήματα»…
Ειρήνη Πολίτου
Κατοικώ στο κέντρο της Αθήνας και ρουφάω καθημερινά το πολύτιμο καυσαέριο αυτής της πόλης. Ταξιδεύω με το νου σε γνωστά και άγνωστα μέρη και απορροφώ την ενέργεια τους ώστε να μπορέσω να τη μεταδώσω στους φίλους, στους συνεργάτες και στους μαθητές μου. Κάποιες φορές τα καταφέρνω και κάποιες όχι. Εξάλλου η ζωή είναι ένα ατελείωτο ταξίδι…
Ειρήνη Πολίτου
Κατοικώ στο κέντρο της Αθήνας και ρουφάω καθημερινά το πολύτιμο καυσαέριο αυτής της πόλης. Ταξιδεύω με το νου σε γνωστά και άγνωστα μέρη και απορροφώ την ενέργεια τους ώστε να μπορέσω να τη μεταδώσω στους φίλους, στους συνεργάτες και στους μαθητές μου. Κάποιες φορές τα καταφέρνω και κάποιες όχι. Εξάλλου η ζωή είναι ένα ατελείωτο ταξίδι…
Ειρήνη Πολίτου
Κατοικώ στο κέντρο της Αθήνας και ρουφάω καθημερινά το πολύτιμο καυσαέριο αυτής της πόλης. Ταξιδεύω με το νου σε γνωστά και άγνωστα μέρη και απορροφώ την ενέργεια τους ώστε να μπορέσω να τη μεταδώσω στους φίλους, στους συνεργάτες και στους μαθητές μου. Κάποιες φορές τα καταφέρνω και κάποιες όχι. Εξάλλου η ζωή είναι ένα ατελείωτο ταξίδι…
