Γράφει η Ειρήνη Πολίτου

Ένα πρωί, όπως όλα τα πρωινά απαρχής κόσμου, κάνει την εμφάνισή του ή μήπως όχι; Κι όμως εκείνο το πρωινό ήταν διαφορετικό για τον ήρωα του...

Γράφει η Ειρήνη Πολίτου

Υπάρχει ένας άγραφος κανόνας στην τέχνη που λέει ότι δεν πρέπει ποτέ να συναντάς τα είδωλα σου επειδή εννέα στις δέκα φορές θα σε απογοητεύσουν. Ο Τζον είχε ήδη απογοητευθεί μια φορά από τον Έλβις όταν ο τελευταίος αποστρατεύτηκε το 1960, με την εμφάνιση του σε αδιάφορες καλιφορνέζικες ταινίες με τα όμορφα αγόρια και κορίτσια και με τα μετριότατα τραγούδια του. Ωστόσο, κατά την διάρκεια ενός διαλείμματος της δεύτερης περιοδείας τους στην Αμερική, ο δημοσιογράφος Κρις Χατσινς κανόνισε μια συνάντηση με τον Έλβις στο σπίτι του στο Μπελ Ερ, όπου έμενε για τα γυρίσματα κάποιας ταινίας. Ο Έλβις δέχτηκε επειδή ο μάνατζέρ του τον είχε πείσει ότι μια τέτοια συνάντηση θα έπαιρνε μεγάλη δημοσιότητα. Η διαφορά ήταν ότι ο Έλβις δεν ήταν πλέον ο επαναστατημένος πιτσιρικάς που πριν από μια δεκαετία είχε εμπνεύσει τους τέσσερις μουσικούς από το Λίβερπουλ.

 Συνέντευξη του σπουδαίου Κουβανού μουσικού Eliades Ochos στον Μιχάλη Λημνιό για το blues.gr

Μετάφραση: Ειρήνη Πολίτου

«Η ίδια μουσική προκαλεί ταυτόχρονα χαρά και θλίψη. Και χαρά και θλίψη. Υπάρχει μια φράση που λέω πάντα. Μια δική μου φράση που λέει ότι υπάρχουν δάκρυα που προκαλούνται από μια πληγή ή δάκρυα που προκαλούνται από ευτυχία».

Κείμενο: Γιώργος Τσέκας

Μετάφραση: Ειρήνη Πολίτου

«Τζόνι, τσακίσου και έλα στο σπίτι μου στη μία και τέταρτο. Μην φέρεις μπύρες, είμαστε εντάξει. Άννα».
Όλα ήταν έτοιμα για την πρεμιέρα των τριών λιονταριών στο Παγκόσμιο Κύπελλο στο Κατάρ. Ο Τζόνι έφτασε στην ώρα του και ετοίμαζε να φάνε την ώρα που η Άννα κάθονταν στον καναπέ της με τα πόδια της πάνω στο ξύλινο τραπέζι. Άκουγε ένα από τα αγαπημένα της άλμπουμ, το Killers των Iron Maiden, φορούσε τη φανέλα της εθνικής ομάδας -την άσπρη- και ένα μικροσκοπικό σορτσάκι με τις άσπρες κάλτσες της μέχρι τα γόνατα. Εκείνος φορούσε ακόμα τα ρούχα της δουλειάς του, αλλά η Άννα δεν έδινε δεκάρα ούτε για τα βρώμικα χέρια, ούτε για τα βρώμικα ρούχα του.

Mετάφραση: Ειρήνη Πολίτου από το Oi Polloi

Οι περισσότεροι άνθρωποι παλεύουν να εξελίξουν μία μόνο επιδεξιότητα που διαθέτουν την στιγμή που ο John Lurie μπορεί να κάνει σχεδόν τα πάντα, από υποκριτική μέχρι ψάρεμα. Όλες αυτές οι επιδεξιότητες έγιναν σημαντικά σημεία ενός πλούσιου βιογραφικού, το οποίο περιλαμβάνει τη δημιουργία της τζαζ μπάντας The Lounge Lizards, την συμμετοχή του στις ταινίες Στην Παγίδα του Νόμου, Παρίσι-Τέξας, Ατίθαση Καρδιά, καθώς και εκθέσεις ζωγραφικής σε όλο τον πλανήτη. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, πριν πολλά πολλά χρόνια είχε δική του εκπομπή για το ψάρεμα, όπου σε ένα επεισόδιο παραλίγο να πιάσει ένα γιγάντιο καλαμάρι με την βοήθεια του, μακαρίτη πλέον, Dennis Hopper.

Μεταφράζει* η Ειρήνη Πολίτου

 Δημοσιογράφοι και ιστορικοί συχνά αναφέρουν τα τραγούδια του Ντίλαν ως χαρακτηριστικά μιας εποχής και τον ίδιο τον Ντίλαν ως τον απόλυτο ερμηνευτή τραγουδιών διαμαρτυρίας, μια εικόνα που αντέχει στον χρόνο. Ο Ντίλαν εμφανίστηκε στη μουσική σκηνή το 1961 παίζοντας σε μαγαζιά του Γκρίνουιτς Βίλατζ μετά την αναβίωση της φολκ μουσικής και τον επόμενο χρόνο κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ. Μέσα σε διάστημα λιγότερο των τριών ετών, ο Ντίλαν έγραψε δυο ντουζίνες τραγούδια πολιτικού περιεχομένου με δημιουργικούς στίχους που ήταν απόρροια των έντονων αλλαγών που έφερνε η μεταπολεμική γενιά, καθώς και της αναγκαιότητας για την ανάδειξη των αντιπολεμικών κινημάτων και των κινημάτων για τα πολιτικά δικαιώματα. Ο Ντίλαν έδειξε επίσης ότι τραγούδια με αριστερά πολιτικά μηνύματα μπορούσαν να γνωρίσουν εμπορική επιτυχία ακόμα και σε μια εποχή που ο Μακαρθισμός πλανιόταν στην ατμόσφαιρα. Άθελά του, ο Ντίλαν άνοιξε τον δρόμο σε άλλους φολκ μουσικούς της εποχής και μερικοί από αυτούς αφοσιώθηκαν κυριολεκτικά στα δύο μεγάλα κινήματα που προκαλούσαν το αμερικανικό κατεστημένο, ενώ ο ίδιος ο Ντίλαν τους βοήθησε να προσελκύσουν ένα μεγαλύτερο κοινό.

 Συνέντευξη στον Michael Limnios* / Μετάφραση*: Ειρήνη Πολίτου

O Mark Johnson είναι βραβευμένος μουσικός παραγωγός και σκηνοθέτης ταινιών. Τα τελευταία 20 χρόνια, ο Mark έχει συνεργαστεί με μερικούς από τους πιο γνωστούς παραγωγούς της μουσικής, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, και με καλλιτέχνες όπως ο Keith Richards, ο Paul Simon, ο Jackson Browne, ο Bono, ο Jimmy Buffett, ο Buddy Guy, ο Taj Mahal, ο Keb' Mo', η Sara Bareilles, οι Los Lobos, ο Andrés Calamaro, ο Carlos Vives και πολλοί άλλοι. Το 2005, κέρδισε το Grammy στην κατηγορία «Contemporary Blues Album of the Year» ως παραγωγός του άλμπουμ του Keb' Mo' Keep it Simple. Με την ελπίδα να αναδείξει το μουσικό ταλέντο που βρίσκεται στους δρόμους, ο Johnson ανέλυσε τις μουσικές του γνώσεις και τις τεχνικές του δεξιότητες για να μετατρέψει το όραμά του σε ένα πρότζεκτ που είναι πλέον γνωστό ως Playing For Change. Έχει ηχογραφήσει και κινηματογραφήσει μουσική σε περισσότερες από 45 χώρες, αφιερώνοντας τη ζωή του για να συνδέσει τον κόσμο μέσω της μουσικής. Το Playing For Change είναι ένα κίνημα πολυμέσων που δημιουργήθηκε για να εμπνεύσει, να συνδέσει και να φέρει την ειρήνη στον κόσμο μέσω της μουσικής. Η ιδέα για αυτό το πρότζεκτ προέκυψε από την κοινή πεποίθηση ότι η μουσική έχει τη δύναμη να γκρεμίσει τα σύνορα και να ξεπεράσει τις αποστάσεις μεταξύ των ανθρώπων. Το όραμα του Mark έγινε μια προσπάθεια για να μοιραστεί αυτή την αλήθεια με τον κόσμο.

Συνέντευξη: ΕΙΡΗΝΗ ΠΟΛΙΤΟΥ

Φωτογραφίες: Georgia Panakia

Με αφορμή  τη συναυλία τους την ερχόμενη Παρασκευή 11 Μαΐου στο ΙΛΙΟΝ plus μαζί με τους Dead Sidewalkers και το Merlin's,  αλλά και τον τελευταίο τους δίσκοPilgrimage, βρεθήκαμε με τους Γιάννη Καλιφατίδη, Διονύση Τελιόπουλο και Νίκο Κορωναίο των Penny Dreadful, «προσκυνήσαμε» παρέα, και συζητήσαμε για την μπάντα, τη μουσική, την ελληνική πραγματικότητα, για το παρόν και το μέλλον.

Merlin’s: Νέος δίσκος κι ένα προσκυνηματικό ταξίδι ξεκινά. Πείτε μου πόσο δύσκολο είναι αυτό το ταξίδι; Μήπως τελικά είναι πιο απλά τα πράγματα αλλά εμείς οι άνθρωποι τα κάνουμε πιο δύσκολα;

Γιάννης: Οι στίχοι πραγματεύονται μάλλον δύσκολες καταστάσεις. Μιλούν για την ανάγκη του ανθρώπου να προσκυνήσει μια ιερή οντότητα. Το βλέπουμε να συμβαίνει καθημερινά, στις προσωπικές σχέσεις, στην πολιτική, στο προσφυγικό. Οι πρόσφυγες έρχονται να προσκυνήσουν την ιερή Ευρώπη, την αγία Ευρώπη. Και ξέρουμε πολύ καλά τι βρίσκουν στο τέλος του ταξιδιού. Μουσικά, όμως, το Pilgrimage είναι για μας ένα ταξίδι, μια προσπάθεια να προσεγγίσουμε την Αμερική από διάφορες πλευρές. Δηλαδή, όσο απέραντη είναι η χώρα, άλλες τόσες είναι και οι επιρροές που συνθέτουν αυτό το ταξίδι. Σε κάθε σταθμό μαζεύεις από κάτι. Το παίρνεις μαζί σου στον γυρισμό, το επεξεργάζεσαι και το κάνεις δικό σου.
Διονύσης: Η Αμερική είναι ένα αμάλγαμα εκατομμυρίων πραγμάτων. Έχει πολύ ψωμί. Και η Αμερική από μετανάστες φτιάχτηκε. Όπως είπε ο Γιάννης, το θέμα είναι τι ψάχνει ο καθένας να προσκυνήσει. Σχηματικά, οι πρόσφυγες τραβάνε το φοβερό ζόρι που τραβάνε, αλλά κι εμείς, που ζούμε εδώ τόσα χρόνια, σ’ έναν κόσμο τάχα τέλειο και πολιτισμένο, στην πραγματικότητα ψάχνουμε να βρούμε τι γίνεται. Τι τελικά προσκυνάμε. Και παίρνει μια ζωή, και συνέχεια είσαι στον δρόμο να το βρεις, να βρεις τελικά ποιος είναι ο Θεός. Τι ονομάζεις Θεό, τι αναγνωρίζεις ως Θεό. Πού είναι η πνευματικότητα της όλης ιστορίας. Πού πρέπει να εστιάσουμε, γιατί το ανθρώπινο είδος πάει στον γκρεμό, χρόνια τώρα.

Συνέντευξη: Ειρήνη Πολίτου

Φωτογραφίες: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (QoQ photos)

Την Πέμπτη 2 Νοεμβρίου, οι Robert Sin & The Huckleberries θα μοιραστούν τη σκηνή του ΙΛΙΟΝ plus με τους She Tames Chaos σε ένα ακόμα φθινοπωρινό live  event οργανωμένο από το Merlin's Music Box

Ο Robert Sin είναι από τους λίγους εγχώριους με μουσική παιδεία που συγκροτείται από ένα ιδιαίτερα διευρυμένο φάσμα ιδιωμάτων, από την γένεση έως και την σύγχρονη έκφραση της μουσικής, γεγονός που τον κάνει να διαφέρει αισθητά από τους σύγχρονούς του, τόσο στη σύνθεση όσο και στην ευαίσθητη ερμηνεία του. Πτυχιούχος Αρμονίας, μεγαλωμένος μέσα στη μουσική από τον πατέρα του που υπήρξε λάτρης και εγκυκλοπαιδικός γνώστης της μουσικής και ο ίδιος, όλως παραδόξως ή και καθόλου, ο Robert διάλεξε να εκφραστεί μέσα από το δρόμο της Americana, χωρίς όμως να αφήνει απέξω από τη μουσική του τις συναισθηματικές και εκφραστικές αξίες του ευρύτερου πεδίου του rock ‘n’ roll.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Ειρήνη Πολίτου

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (QoQ Photos)

Τι να πει κανείς για την Εύη Χασαπίδου – Watson; Τα λέει όλα η μέχρι τώρα πορεία της στον χώρο της ελληνικής ροκ σκηνής. Ξεκινώντας από τη δεκαετία του ’80 με τους No Man’s Land, συνεχίζοντας με τους Echo Tattoo και φτάνοντας στο σήμερα με τους She Tames Chaos και το πρώτο τους άλμπουμ Oh Fair Father Where Art Thou?... Μια δυναμική παρουσία που στο πέρασμα της σαρώνει τα πάντα με τη φωνή, τους στίχους και τη μουσική της. 

«Δεν είμαι κανένας κομπάρσος, μωρό μου, εγώ είμαι πρωταγωνιστής».

Προσαρμογη: ΕΙΡΗΝΗ ΠΟΛΙΤΟΥ

(original source: oscilloscope)

Ο Tom Waits φωτίζει τη σκηνή. Από τη στιγμή που ο τραγουδιστής εμφανίζεται σε μια ταινία, φέρνει μαζί του και την ατμοσφαιρική του αύρα – μπορεί να μην ξέρουμε ποιον ρόλο θα υποδυθεί, αλλά ξέρουμε τον ίδιο. Ό,τι θέμα κι αν έχει η ταινία, ο Waits θα προσθέσει το δικό του ξεχωριστό, εκκεντρικό και περίεργο στίγμα σε αυτή. Ο Waits έχει υποδυθεί διάφορους χαρακτήρες σε όλη τη μουσική του καριέρα. Οι μεθυσμένοι τροβαδούροι και οι βραχνοί μοναχικοί τύποι που γέμιζαν τα τραγούδια του ήταν δικές του δημιουργίες.

Γράφει η Ειρήνη Πολίτου

Φωτό: Δημήτρης Σιδερίδης

Χτες μπήκα στο δωμάτιο που κοιμόμασταν. Δεν είχα ξαναμπεί από τότε που έφυγες. Το είχα κλειδώσει όπως είχα κλειδώσει και την ίδια μου την ύπαρξη. Τα σεντόνια ήταν τσαλακωμένα θυμίζοντας την τελευταία νύχτα που περάσαμε μαζί. Δεν τα πείραξα. Δεν ήθελα να χαθούν τα νεκρά κύτταρα που είχαν μείνει εκεί μετά τον ύπνο σου. Κοίταξα την φωτογραφία μας στο κομοδίνο. Ήταν ασπρόμαυρη, όπως και η ζωή μας. Δεν υπήρχαν χρώματα στις μέρες μας, αλλά δεν με ένοιαζε γιατί η παρουσία σου με γέμιζε. Ήταν μια παρουσία άνοστη σαν ανάλατο φαγητό, όμως αυτό μου αρκούσε.

Γράφει η Ειρήνη Πολίτου

Τι συμβαίνει όταν δύο πρώην εραστές συναντιόνται μετά από πολλά χρόνια σε μια πόλη όπως το Παρίσι; Την απάντηση θα βρείτε στο νέο βιβλίο του Αλέξανδρου Κάσση «Όσα Απέμειναν από τους Εραστές».

Συνέντευξη: Ειρήνη Πολίτου

Φωτογραφίες: Δημήτρης Σιδερίδης

Ο Δημήτρης Σιδερίδης είναι φωτογράφος και εικαστικός καλλιτέχνης και το βραβευμένο έργο του έχει προβληθεί σε μερικές από τις μεγαλύτερες ψηφιακές εκδόσεις του κόσμου, μεταξύ άλλων. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, έχει ως βάση την Αθήνα και τη Ντόχα και ασχολείται με ένα ευρύ φάσμα κοινωνικών και ανθρωπολογικών θεμάτων. Με τον Δημήτρη γνωριζόμαστε πάρα πολλά χρόνια και ήταν ιδιαίτερη χαρά για μένα να ξαναβρεθούμε, έστω και διαδικτυακά, και να μιλήσουμε για την πορεία του στον χώρο της φωτογραφίας, τις δυσκολίες που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, αλλά και τι οραματίζεται για το μέλλον.

 Συνέντευξη στην Ειρήνη Πολίτου

Λίγους μήνες μετά τον απεγκλωβισμό μας από την καραντίνα βρεθήκαμε με την συγγραφέα Ευτυχία Γιαννάκη και κάναμε μια κουβέντα εφ’ όλης της ύλης. Μας έβαλε στον χώρο του αστυνομικού μυθιστορήματος, μιλήσαμε για τα βιβλία της, για τις ανησυχίες ενός δημιουργού, για τα προβλήματα των καιρών μας και πως τα αντιμετωπίζει. Η Ευτυχία Γιαννάκη, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε πληροφορική, μουσική τεχνολογία και επικοινωνία. Εργάστηκε για χρόνια στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Γράφει αστυνομικά μυθιστορήματα, παιδικό μυστήριο και θεατρικά έργα.  

Γράφει η Ειρήνη Πολίτου
Καλιφόρνια 1969. Ένας διαφορετικός Μάης ταράζει τα νερά της αμερικανικής πολιτείας. Λίγες μέρες νωρίτερα, στην εφημερίδα Berkeley Barb δημοσιεύεται ένα άρθρο που ξεσηκώνει τους πολίτες. «Προσοχή, προσοχή! Την Κυριακή θα δημιουργηθεί ένα πάρκο μεταξύ των οδών Dwight και Haste. Το πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ ετοιμάζεται να οικοδομήσει ένα τσιμεντένιο έκτρωμα που το αποκαλεί «πάρκινγκ». Την Κυριακή θα σταματήσουμε αυτό το αίσχος. Πάρτε φτυάρια, λάστιχα, αλυσίδες, λουλούδια, δέντρα, γρασίδι, μπογιές, φορέστε το καλύτερο χαμόγελο κι ελάτε να ιδρώσουμε παρέα».

Γράφει η Ειρήνη Πολίτου

Στις 16 Ιουνίου 1967 οι Pink Floyd κυκλοφόρησαν σε σινγκλ το τραγούδι «See Emily Play», με το οποίο ο Syd Barrett εδραίωσε την κυριαρχία του στο συγκρότημα. Το τραγούδι αυτό αποτέλεσε την κορύφωση της δημιουργικότητάς του πριν από τη θλιβερή παρακμή του που υπήρξε το έναυσμα για να εκδιωχθεί από την μπάντα μόλις ένα χρόνο αργότερα.

Συνέντευξη: Ειρήνη Πολίτου

Μέσα στο χάος που επικρατεί σε τούτη την πόλη που ζούμε, καταφέραμε να βρούμε λίγο χρόνο και να μιλήσουμε με τον ηθοποιό και ακτιβιστή Άγη Εμμανουήλ για το θέατρο, αλλά και για το νέο του πρότζεκτ ‘Run For Human Change’, έναν Yπερμαραθώνιο για την κλιματική αλλαγή. Ο Άγης Εμμανουήλ γεννήθηκε στην Αθήνα και αποφοίτησε το 1996 από την δραματική σχολή ‘Εμπρός’. Έχει δουλέψει στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Θα ξεκινήσει τον νέο του υπερμαραθώνιο από την Πνύκα στις 15 Αυγούστου με σκοπό να φτάσει στην Γλασκόβη την 1η Νοεμβρίου, στην έναρξη της παγκόσμιας διάσκεψης για την κλιματική αλλαγή.

Γράφει ο Nick Soulsby (Μετάφραση: Ειρήνη Πολίτου)

Δεδομένης της επίδρασης και της διαρκούς γοητείας του πρωτότυπου, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι το σάουντρακ του Blade Runner 2049 θα ήταν μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της νέας ταινίας. Παρακάμπτοντας αυτή τη διαμάχη, ο Nick Soulsby αποτίνει φόρο τιμής στη μουσική ιδιοφυΐα και τη μυθολογικών διαστάσεων λατρεία του αρχικού σάουντρακ του Βαγγέλη Παπαθανασίου από το 1982, το οποίο αναμφισβήτητα παραμένει η μεγαλύτερη μουσική επένδυση στην ιστορία των ταινιών επιστημονικής φαντασίας.