ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Ειρήνη Πολίτου

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (QoQ Photos)

Τι να πει κανείς για την Εύη Χασαπίδου – Watson; Τα λέει όλα η μέχρι τώρα πορεία της στον χώρο της ελληνικής ροκ σκηνής. Ξεκινώντας από τη δεκαετία του ’80 με τους No Man’s Land, συνεχίζοντας με τους Echo Tattoo και φτάνοντας στο σήμερα με τους She Tames Chaos και το πρώτο τους άλμπουμ Oh Fair Father Where Art Thou?... Μια δυναμική παρουσία που στο πέρασμα της σαρώνει τα πάντα με τη φωνή, τους στίχους και τη μουσική της. 

Καλώς ήρθες στο Merlin’s. Καινούρια μπάντα, νέος δίσκος. Επανέρχεσαι δυναμικά στον χώρο και δαμάζεις τη μουσική με το “Oh Fair Father Where Art Thou?”. Πως αισθάνθηκες όταν ξαναμπήκες στο στούντιο μετά από κάποια χρόνια απουσίας?

Γεια και χαρά σου μάγε Μέρλιν ή αγαπητέ εκπρόσωπέ του! Κοίτα, έτσι κι αλλιώς, δεν μπαίνεις «ξαφνικά» στο στούντιο για ηχογραφήσεις. Προηγούνται συναντήσεις, οι πρώτες πρόβες, το ψάξιμο και η όλη διαδρομή που σε φέρνει στη θέση που είσαι πλέον έτοιμος να αποτυπώσεις μια φωτογραφία της μουσικής σου σε κάποιο μέσο. Οπότε θα ξεκινήσω με κάτι που έγινε σε κάποια από τις πρώτες πρόβες, όταν άρχισε να μορφοποιείται ο ήχος του Χάους.
Με τον ερχομό του γιου μου Ωρίωνα, είχα σταματήσει να παίζω. Το κρεβάτι μου όπου κάναμε το θρυλικό co-sleeping της τριετούς και βάλε εποχής του θηλασμού, είχε μετατραπεί στο περιστασιακό recording studio και stage. Καμιά φορά, όταν εκείνος κοιμόταν, εγώ τραγουδούσα και έγραφα με την ακουστική, καθισμένη δίπλα του. Κι αυτό, μαζί με κάτι βίντεο που ανέβαζα στο youtube, ήταν η μουσική δραστηριότητα της περιόδου. Η επιστροφή στις μουσικές διαδικασίες ήταν σαν να ξαναπήρα ανάσα γιατί, όσο και να τον λατρεύω τον Ω., τα πρώτα χρόνια της μητρότητας, μακριά από τη μουσική, ήταν για μένα πολύ δύσκολα.

Κάποια στιγμή λοιπόν, τον καιρό που είχαμε πρωτοξεκινήσει να προβάρουμε με το Χάος, είμαστε στο στούντιο, και κάποιος από τους ηχολήπτες μας εκεί, ο Νίκος ή ο Ντένις, φτιάχνει τη φωνή όπως θέλω να την ακούω. Κι εκεί που αρχίζω και τραγουδάω, έχω επιστρέψει στο φυσικό μου περιβάλλον. Εκεί που ανήκω από νήπιο. Και ξαφνικά I’m on top of it all, and I’m f@$%ing nailing it.
Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ο εγκέφαλός μου, μού σκάει ένα απίστευτο τσουνάμι απόλυτης ευφορίας. Δεν μπορώ να το περιγράψω, είναι όμως σίγουρα μια νευρωνική υπερ-δραστηριοποίηση σε πολλαπλά επίπεδα. Και έχει κορύφωση, που πιθανολογώ ότι πολλοί άνθρωποι φτάνουν μέσα από τη μουσική: αισθάνεσαι, έστω και στιγμιαία, άτρωτος. Στις ηχογραφήσεις, υπάρχει άλλη ανταμοιβή, διαρκείας. Ο κόπος, η επιμονή και το άγχος που έχεις τραβήξει γιατί προσπαθείς να τα προλάβεις όλα, δικαιώνονται όταν ακούς αυτό που έχεις γράψει. Αν αυτό δεν είναι ευτυχία… τότε δεν υπάρχει κατάλληλη λέξη για να το περιγράψει κανείς.

Πολυδιάστατος ήχος με όμορφες επιρροές από progressive, ψυχεδέλεια, αλλά και alternative rock. Ποια είναι η πηγή της έμπνευσης σου;

Ο έρωτας, ο θάνατος, η αδικία, η ουτοπία. Για μένα η δημιουργία αποτελεί το προσωπικό μου, καθαρά ιδιωτικό medicine show, που έλεγε τις προάλλες και ο Johnie Thin, που τελικά γίνεται δημόσια τελετή. Στο “Oh Fair Father” γράφω κομμάτια ενώ έχω μόλις χάσει τη μητέρα μου ή ενώ παρατηρώ το παιδί μου σε αυτήν την απερίγραπτη τελειότητα των νηπιακών χρόνων. Και δεν είναι ούτε εσκεμμένο ούτε προγραμματισμένο όλο αυτό, στη δική μου περίπτωση. Είναι, όπως κι εγώ η ίδια, παρορμητικό. Και ορμητικό. Σφοδρό. Ένα big bang κάθε, μα, κάθε φορά.

Για να στο συνοψίσω, θα σου πω ότι όλα αυτά που αισθανόμαστε όλοι μας, στους καιρούς που ζούμε αλλά και στο μικρό του σύμπαν ο καθένας μας, είναι αφορμές.
Η αιτία όμως είναι κάτι πολύ βαθύτερο, ανεξιχνίαστο.
Και «σε τρώει και σε σώζει», όπως πολύ σωστά είχε πει ο Νιόνιος κάποτε.

“Toyland”: Ένα τραγούδι που έγραψες για τον γιο σου. Διαφορετικό, συγκινητικό. Πόσο επηρέασε η μητρότητα την δημιουργία σου;

Αν σταθούμε στο συγκεκριμένο κομμάτι, είναι μεγαλειώδες αυτό που βγαίνει όταν πηγάζει από τέτοια αγάπη. Ο Ωρίωνας ασχολείται με το υπέροχο και αψεγάδιαστο εγώ του και τα θέλω του, oblivious of the realities of the world. Παίζει αμέριμνος και με τραβάει στον κόσμο του, κι επιτέλους δεν χρειάζεται να υποδυθώ τη δυνατή, την έτσι και την αλλιώς. Είμαι ανάσκελα στο πάτωμα και τον κοιτάω να αιωρείται στηριγμένος πάνω στις πατούσες μου και να λάμπει, ένα ξανθό αεροπλανάκι με μάτια που πετάνε φωτιές. Κι από το άθροισμα τέτοιων στιγμών γεννιέται το “Toyland”, μια μέρα που είμαι μόνη μου στην κουζίνα της Ασκληπιού και έχω απέναντί μου ένα Yellow Pad. Το γράφω, γιατί ξεχειλίζει, είναι έτοιμο.
Πρακτικά είναι εξαιρετικά δύσκολο να γράφεις, να προβάρεις και να τρέχεις σε συναυλίες όντας μητέρα. Ρωτήστε και τη Λυδία των Dustbowl, θα το επιβεβαιώσει νομίζω. Έχεις τύψεις που δεν είσαι εκεί όλη την ώρα, κι αν είσαι εκεί όλη την ώρα, αρχίζεις και μαραζώνεις. Και φυσικά είναι το θέμα του χρόνου. Η μέρα σου χρειάζεται 60 ώρες και δεν τις έχεις. Τι θα πρωτοκάνεις; Θα μαγειρέψεις; Θα γράψεις κομμάτια; Θα βγεις ραντεβού; Θα κάνεις πρόβα; Θα πας το παιδί σχολείο, σταθμό, tae kwon do, κολυμβητήριο, σε playdate; Θα κάνεις εκπομπή στο ραδιόφωνο; Θα δουλέψεις; Θα πας έξω να κάνεις όλες τις μικρές και άχαρες δουλειές που χρειάζεται ένα σπίτι; Θα κάνεις τη δουλική σου καθαρίζοντας και ενδεχομένως υπηρετώντας μη επικαιροποιημένα αρσενικά; Τι θα πρω-το-κά-νεις; Πες μου, ααααααααααααααααααααα! Θέλει οργάνωση, που δεν την έχω, θέλει υπομονή, που συχνά εξαντλείται, θέλει ιδιότητες υπερήρωα. Δεν θεωρώ καθόλου λάθος την απόφαση που παίρνουν πολλές γυναίκες να μην κάνουν παιδιά. Και φυσικά χαίρομαι που όλο και περισσότεροι άντρες γύρω μας βιώνουν μια νέα πατρότητα που μοιάζει με τη μητρότητα, έξω από τα πεπερασμένα στεγανά του πατριαρχικού μοντέλου, όπως ο Γιώργος ο μπασίστας μας.

Είσαι μία από τις λίγες γυναίκες που πρωταγωνιστούν στον χώρο της ελληνικής ροκ σκηνής. Πιστεύεις ότι οι γυναίκες μουσικοί στην Ελλάδα αντιμετωπίζονται διαφορετικά σε σχέση με τους άντρες; Υπάρχει ανισότητα;

Είτε το θέλουμε είτε όχι, έχουμε γαλουχηθεί στο πατριαρχικό μοντέλο. Πιάνω συμπεριφορές ακούσιες, από άντρες που δικαιωματικά με διακόπτουν όταν μιλάω γιατί «εκείνοι είναι πιο σημαντικοί από μένα» και συμφωνούν με άλλους άντρες που λένε τα ίδια ακριβώς με εμένα και μάλιστα με λιγότερα επιχειρήματα. Γυναίκες που «δεν μοιάζουν με τις άλλες γιατί είναι αντράκια» και μπράβο τους, το έκανα κι εγώ κάποτε αυτό το λάθος, το έκοψα. Υπάρχει έντονος μισογυνισμός και από τους άντρες και από τις ίδιες τις γυναίκες. Και φυσικά δεν είμαστε σε θέση, ούτε οι μεν ούτε οι δε, να τον αναγνωρίσουμε. Παντού υπάρχει ανισότητα. Οι γυναίκες είναι καλύτερες όταν είναι νεκρές στις σειρές, βάναυσα κακοποιημένες στην υποτιθέμενη ερωτική βιομηχανία, ενώ στην τέχνη είναι κομπάρσοι που όλα τα κερδίζουν μέσα από το σεξ και υπάρχουν ως ηρωίδες σχεδόν αποκλειστικά σε συνάρτηση με τον Άντρα και μέσα από την αντρική ματιά που τις κομματιάζει και τις χρησιμοποιεί σαν άψυχα αντικείμενα: ένα βυζί εδώ, ένας κώλος εκεί, κι αυτό το σκατό το λέμε ομορφιά, αγάπη στο γυναικείο φύλο και τέτοιες φαιδρότητες. Στα εργασιακά δεν το συζητάμε, η γυναίκα είναι ο cotton picking bluesman του πλανήτη. Πρέπει να προσπαθήσει τριπλάσια, και θα αμειφθεί πολύ λιγότερο. Αν κάποιος θέλει να έχει μια δικαιότερη ματιά πάνω στο γυναικείο ζήτημα χωρίς να χρειαστεί ούτε καν να μάθει τα βασικά για το τι είναι ο φεμινισμός και πόσο και γιατί τελικά είναι απαραίτητος, ας κάνει το εξής: στη θέση της γυναίκας να βάλει έναν άντρα και τότε να μας πει αν αυτό που έχει απέναντί του είναι εντάξει ή όχι. Αν κάτι δεν είναι δίκαιο ή σωστό για έναν άντρα, δεν είναι δίκαιο και για μια γυναίκα. Ανθρωπισμός λέγεται. Ανθρώπινα δικαιώματα λέγονται και δεν έχουν φύλο.
Οπότε, τώρα που σας έδωσα μια ιδέα, απαντήστε το ερώτημα εσείς…

Σε είδαμε το καλοκαίρι να τα δίνεις όλα στη σκηνή του Rockwave Festival, κάτω μάλιστα από αντίξοες καιρικές συνθήκες. Βρεθήκατε δίπλα σε μεγάλα ονόματα, όπως ο Sivert Hoyem και οι Placebo. Πως ήταν αυτή η εμπειρία;

Ήταν πολύ ευχάριστη. Πολιτισμένη, οργανωμένη κατάσταση. Η ζέστη όμως μας έβγαλε κυριολεκτικά από τα ρούχα μας... Ο Hoyem ήταν προσιτός και σεμνός. Τους πολλά βαρείς Placebo δεν τους είδαμε, είχαν μάλιστα απαγορεύσει την κατανάλωση αλκοόλ στους κοινόχρηστους χώρους γιατί κάποιος από τα μέλη έκανε αποτοξίνωση. Καλή τύχη με αυτό, να σε δω πώς θα τα πας εκτός συναυλιακών χώρων, με τον υπόλοιπο πλανήτη, που προφανώς πρέπει να σταματήσει να γυρνάει at your command. Τα παιδιά χάρηκα που με τόσο λίγες πρόβες βγήκαν φοβεροί. Επίσης είχε πολύ γέλιο το πώς αντιμετώπισε ο καθένας μας τη ζέστη, όπως π.χ. ο Άλφι που κατάφερε να πάθει ηλίαση ή ο Θείος και ο Γιώργος που όλο την έκαναν, με ελαφρά... προς τη σκιά. O Robert είχε παραγγείλει καινούργιο άσπρο λινό παντελόνι, κάτι που δεν είχε βάλει ποτέ πριν. Ο πιο cool ήταν ο Σωτήρης που δεν παραπονέθηκε σχεδόν καθόλου και γκρούβαρε αμείλικτα ως συνήθως.
Εγώ στο τσακ γλίτωσα τη θερμοπληξία αδειάζοντας μπουκάλια νερό στο κεφάλι μου. Για την Ιστορία πάντως, δεν τα έδωσα όλα...

Ευχαριστούμε για τον χρόνο που μας διέθεσες. Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να μοιραστείς με τους αναγνώστες μας;

Εγώ ευχαριστώ που διαθέσατε το χρόνο σας σε αυτή τη συνέντευξη. Και για τις Ιντριγκα-δόρικες ερωτήσεις σας στο φεμινιστικό πλαίσιο. Θα ήθελα να απειλήσω τους αναγνώστες με κάτι τύπου «επιστολή Άγιος Νεκτάριος»: Στείλτε το event μας σε 400 φίλους μέσα σε 4 ημέρες, και ελάτε στα live μας, γιατί αλλιώς... θα σας καεί η τοστιέρα.
Γελάω μόνη μου. Τέτοια είμαι.
Ευχές για αντοχή και αγάπη σε όλους.
Τα λέμε!

 

SHE TAMES CHAOS

Evi Hassapides Watson - Vocals, Guitars &Noises
Robert Sin - Guitars
Alfonso Migdanis - Guitars
George Kassapidis - Bass
Theo Karabalis - Keys
Sotiris Petridis - Drums

facebook

bandcamp