Γράφει η Ειρήνη Πολίτου
Στις 16 Ιουνίου 1967 οι Pink Floyd κυκλοφόρησαν σε σινγκλ το τραγούδι «See Emily Play», με το οποίο ο Syd Barrett εδραίωσε την κυριαρχία του στο συγκρότημα. Το τραγούδι αυτό αποτέλεσε την κορύφωση της δημιουργικότητάς του πριν από τη θλιβερή παρακμή του που υπήρξε το έναυσμα για να εκδιωχθεί από την μπάντα μόλις ένα χρόνο αργότερα.
Η εξάρτησή του από τα ψυχεδελικά ναρκωτικά θα γινόταν η αιτία της πτώσης του, αλλά εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή, το 1967, λίγο πριν κυκλοφορήσει το πρώτο άλμπουμ των Floyd, The Piper At The Gates Of Dawn, θα ήταν η σπίθα που θα τον βοηθούσε να δημιουργήσει το αριστούργημά του, «See Emily Play». Ο Barrett είχε χρησιμοποιήσει σαν πένα για την κιθάρα του έναν αναπτήρα Zippo, μια απόδειξη για τις καινοτόμες ιδέες του πάνω στον ήχο και τη μουσική που, αν τα πράγματα εξελίσσονταν διαφορετικά, ίσως έσπρωχνε το συγκρότημα σε μια διαφορετική και, ενδεχομένως, εξίσου επιτυχημένη κατεύθυνση.
Σύμφωνα με πληροφορίες, το τραγούδι γράφτηκε για ένα κορίτσι που λεγόταν Emily. Όπως ισχυρίστηκε ο Barrett, η κοπέλα τον επισκέφθηκε ενώ κοιμόταν στο δάσος έπειτα από ένα «ταξίδι» με κάποια ψυχεδελική ουσία. Σύμφωνα με το βιβλίο του Nicholas Schaffner, Saucerful of Secrets: The Pink Floyd Odyssey, το κορίτσι που αναφέρεται στο κομμάτι ήταν η Emily Young, κόρη του Wayland Young, δεύτερου βαρόνου του Kennet, η οποία σύχναζε με το παρατσούκλι Ψυχεδελική Μαθήτρια στο περίφημο λονδρέζικο κλαμπ UFO, ένα μέρος όπου ο Barrett σύχναζε τακτικά και όπου οι Pink Floyd πραγματοποίησαν μερικές από τις πρώτες συναυλίες τους.
Πολλά χρόνια αργότερα, η Young, μίλησε στο περιοδικό Mojo για το πώς μπορεί να έγινε η μούσα του Barrett: «Οι Pink Floyd Sound [όπως αρχικά λεγόταν το συγκρότημα πριν αφαιρέσει την τελευταία λέξη] εμφανίζονταν συχνά τις Παρασκευές στο All Saints Hall, και επειδή εμένα μου άρεσε περισσότερο το R & B, αυτό το «χίπικο» στυλάκι δεν ήταν του γούστου μου. Σίγουρα πάντως είχε ενδιαφέρον. Μου άρεσε να μαστουρώνω και να χορεύω, και το σόου με τον φωτισμό ήταν υπέροχο. Όταν τελείωναν, καθόμασταν όλοι μαζί σε κάτι γκρίζους καναπέδες και πίναμε μπάφους. Ήμουν ομορφούλα και όταν πάνω στην κουβέντα μαθεύτηκε ότι ήμουν κόρη βαρόνου, τα παιδιά στο συγκρότημα μου κόλλησαν το παρατσούκλι Ψυχεδελική Μαθήτρια».
Στη συνέντευξη, η Young αμφισβήτησε ότι το τραγούδι αφορούσε εκείνη, ωστόσο συγκλονίστηκε όταν άκουσε αυτή την θεωρία για πρώτη φορά: «Σκέφτηκα, Θεέ μου, αυτό είναι υπέροχο, ένα τραγούδι με το όνομά μου, αλλά δεν νομίζω ότι ήταν για μένα επειδή δεν είχα ερωτικές σχέσεις με τον Syd και εκείνος δεν με ήξερε καλά. Θα μπορούσε να είναι για κάποιο άλλο κορίτσι που έπαιξε κάποιο ρόλο στο όνειρό του. Θα μπορούσε να λέγεται Jenny, αλλά ίσως το «Emily» του ταίριαζε καλύτερα.
Το κομμάτι άρεσε τους ακροατές επειδή συμβάδιζε με το πνεύμα της επαναστατικής κουλτούρας της βρετανικής νεολαίας που στα τέλη της δεκαετίας του '60 σάρωνε όλη τη χώρα. Ένα κίνημα που πειραματίζονταν και με τη μουσική, όπως έκαναν οι Floyd, παίρνοντας αποστάσεις από τον τρόπο ζωής που οι προηγούμενες γενιές είχαν αποδεχτεί χωρίς καμία αντίδραση και κάπως έτσι οι Floyd συμμετείχαν στην αναδιαμόρφωση της εικόνας των νέων εκείνης της εποχής, όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο.
Η επιτυχία του κομματιού οδήγησε το συγκρότημα να εμφανιστεί στη δημοφιλή τηλεοπτική εκπομπή Top Of The Pops, αλλά φαίνεται ότι αυτό δυσαρέστησε τον Barrett επειδή δεν ήθελε να τον θεωρούν έναν εμπορικό ροκ σταρ, προτιμώντας να μένει στη σκιά. Και καθώς τα ναρκωτικά κέρδιζαν ολοένα έδαφος στη συνείδηση του Barrett, δημιουργώντας διαρκώς προβλήματα στην πορεία των Floyd, στα τέλη του 1967 το συγκρότημα έφερε τον David Gilmour ως... επικουρικό κιθαρίστα για τις εμφανίσεις του επειδή συχνά, στη διάρκειά τους, ο Barrett έμενε ακίνητος σαν στήλη άλατος πάνω στη σκηνή. Η καριέρα των Pink Floyd ως πενταμελής μπάντα υπήρξε πάντως πολύ σύντομη και στις 26 Ιανουαρίου 1968, ενώ το συγκρότημα όδευε προς κάποιο live, πολύ απλά δεν πέρασε να παραλάβει τον Syd από το σπίτι του. Κάποιος ρώτησε, «Μήπως να περάσουμε να πάρουμε τον Syd;». Και κάποιος άλλος απάντησε, «Μπα, μη σκοτίζεσαι...» Ο Barrett είχε εμφανιστεί για τελευταία φορά με τους Pink Floyd μια εβδομάδα νωρίτερα, στις 20 Ιανουαρίου.
Οι Floyd ανακοίνωσαν την αποχώρηση του Barrett, του ανθρώπου που στην ουσία είχε δημιουργήσει το συγκρότημα, στις 6 Απριλίου 1968. Δυστυχώς, ο Barrett δεν ξανάπαιξε ποτέ αυτό το τραγούδι, το οποίο παρέμεινε το αριστούργημά του μέχρι το τέλος της σύντομης καριέρας του. Μετά την αποχώρησή του από το συγκρότημα, αποξενώθηκε από τους πρώην φίλους του, αλλά παραδόξως εμφανίστηκε σαν κομήτης με ξυρισμένο κεφάλι και φρύδια στο στούντιο τη μέρα που οι Floyd ηχογραφούσαν το «Shine On You Crazy Diamond», έναν φόρο τιμής σε αυτόν. Στο τέλος του δεύτερου μέρους του κομματιού που έκλεινε το Wish You Were Here, το μνημειώδες άλμπουμ του 1975, ο Rick Wright συμπεριέλαβε ένα σύντομο απόσπασμα της μελωδίας από το «See Emily Play» του Syd παίζοντας ένα Minimoog…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
Syd Barrett - Το Τρελό Διαμάντι των Floyd...
Ειρήνη Πολίτου
Κατοικώ στο κέντρο της Αθήνας και ρουφάω καθημερινά το πολύτιμο καυσαέριο αυτής της πόλης. Ταξιδεύω με το νου σε γνωστά και άγνωστα μέρη και απορροφώ την ενέργεια τους ώστε να μπορέσω να τη μεταδώσω στους φίλους, στους συνεργάτες και στους μαθητές μου. Κάποιες φορές τα καταφέρνω και κάποιες όχι. Εξάλλου η ζωή είναι ένα ατελείωτο ταξίδι…
Ειρήνη Πολίτου
Κατοικώ στο κέντρο της Αθήνας και ρουφάω καθημερινά το πολύτιμο καυσαέριο αυτής της πόλης. Ταξιδεύω με το νου σε γνωστά και άγνωστα μέρη και απορροφώ την ενέργεια τους ώστε να μπορέσω να τη μεταδώσω στους φίλους, στους συνεργάτες και στους μαθητές μου. Κάποιες φορές τα καταφέρνω και κάποιες όχι. Εξάλλου η ζωή είναι ένα ατελείωτο ταξίδι…
Ειρήνη Πολίτου
Κατοικώ στο κέντρο της Αθήνας και ρουφάω καθημερινά το πολύτιμο καυσαέριο αυτής της πόλης. Ταξιδεύω με το νου σε γνωστά και άγνωστα μέρη και απορροφώ την ενέργεια τους ώστε να μπορέσω να τη μεταδώσω στους φίλους, στους συνεργάτες και στους μαθητές μου. Κάποιες φορές τα καταφέρνω και κάποιες όχι. Εξάλλου η ζωή είναι ένα ατελείωτο ταξίδι…
