Συνέντευξη: Ειρήνη Πολίτου
Μέσα στο χάος που επικρατεί σε τούτη την πόλη που ζούμε, καταφέραμε να βρούμε λίγο χρόνο και να μιλήσουμε με τον ηθοποιό και ακτιβιστή Άγη Εμμανουήλ για το θέατρο, αλλά και για το νέο του πρότζεκτ ‘Run For Human Change’, έναν Yπερμαραθώνιο για την κλιματική αλλαγή. Ο Άγης Εμμανουήλ γεννήθηκε στην Αθήνα και αποφοίτησε το 1996 από την δραματική σχολή ‘Εμπρός’. Έχει δουλέψει στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Θα ξεκινήσει τον νέο του υπερμαραθώνιο από την Πνύκα στις 15 Αυγούστου με σκοπό να φτάσει στην Γλασκόβη την 1η Νοεμβρίου, στην έναρξη της παγκόσμιας διάσκεψης για την κλιματική αλλαγή.
Τι σημαίνει το θέατρο για σένα;
Για μένα το θέατρο αποτέλεσε κι αποτελεί μέρος του ταξιδιού. Νομίζω ότι αυτή είναι η φύση μου, ταξιδευτής, εξερευνητής. Μπήκα σε κάτι το οποίο... δεν ξέρω γιατί μπήκα. Δεν ήμουν το παιδί που πήγαινε θέατρο από μικρό. Μου άρεσε πάρα πολύ ο κινηματογράφος. Νομίζω ότι συνδέθηκα με το θέατρο εξαιτίας αυτού του πάθους κι έτσι εισήλθα σε μια νέα συνθήκη παντελώς άσχετος. Νόμιζα ότι μαθαίνεις τα λόγια, βγαίνεις κι είσαι υπέροχος, φοβερός, τρομερός ηθοποιός. Εν τέλει μπορεί να καταλήγεις, μετά από χρόνια εμπειρίας σε αυτό γιατί αναπτύσσονται αυτοί οι αυτοματισμοί λόγω της εμπειρίας και μπαίνεις στην «κατάσταση» πολύ πιο εύκολα από ότι έμπαινες όταν ήσουν φοιτητής. Η σκηνή οφείλει να είναι ένα πεδίο σύνδεσης με κάτι ανώτερο κι επικοινωνίας της με τον κόσμο μέσα από την συνθήκη της θεατρικής πράξης. Το θέμα είναι ότι αυτή την ατάκα που μόλις είπα μπορεί ο καθένας να την λέει. Τι θα πει «κάτι ανώτερο»; Η συνθήκη είναι ότι προσπαθείς να μιλήσεις μέσα από το κείμενο για τα κορυφαία θέματα της ανθρώπινης ύπαρξης, τον θάνατο, τον έρωτα. Πράγματα τα οποία έχουν τεράστιο μέγεθος, όπως περιγράφεται στις αρχαίες τραγωδίες ή όπως στις ακραίες μοναδικές στιγμές των ζώων μας. Το θεατρικό κείμενο είναι η συμπύκνωση μιας ολόκληρης ζωής. Ακόμα κι αν είναι μέσα σε real time, όπως ‘Οι δανειστές’ του Στρίντμπεργκ που έχω παίξει και εκτυλίσσεται σε μιάμιση ώρα. Όμως, δεν είναι μόνο η κορύφωση του δράματος , η Λύση, που πρέπει ως ηθοποιός να είναι ενεργειακά φορτισμένος αλλά από την στιγμή που θα πατήσεις το σανίδι και μπορεί να πεις απλώς: «Καλημέρα». Άρα είναι κάτι σαν μαραθώνιος που προετοιμάζεσαι με τις πρόβες για μια παράσταση, που έχει από πίσω τη μαθητεία σου στην σχολή, στο επάγγελμα, στην ίδια τη ζωή. Πάνω από όλα στη ζωή, πρώτα ζεις μετά παίζεις. Το σύνολο όλων αυτών είναι μια προετοιμασία για να συνδεθείς με το «ανώτερο», για να μεταφέρεις το μέγεθος του θεατρικού έργου και όχι να το ...φέρεις στα μέτρα σου. Τότε έχει αξία και για μένα αυτό είναι το θέατρο. Γιατί συνήθως υπάρχει μια τεχνική έκφραση, μια περιγραφή της αλήθειας, αλλά αυτό είναι άλλο ...άθλημα. Το αληθινό παίξιμο σε κάνει να νιώθεις ζωντανός, όπως δεν νιώθεις στην ζωή. Έλεγε στο ‘Ψέμα του μυαλού’ του Σέπαρντ η Μπεθ, «μου αρέσει το θέατρο επειδή με γεμίζει, το άλλο, το κανονικό, άδειο». Αυτό είναι για μένα. Ότι νιώθεις γεμάτος.
Πια έχω καταφέρει, μάλλον λόγω ηλικίας έχει συμβεί, η λογική μου να μην κοντράρεται με το συναίσθημά μου , αλλά να είναι...αγαπημένα και συνεργαζόμενα, παρόλο που το συναίσθημα παραμένει ακόμα παιδικό και παρορμητικό. Εάν πάω να λειτουργήσω εγωιστικά ή με ιδιοτέλεια, υπάρχει πια αυτή η φωνή της λογικής που με φέρνει στον ...ίσιο δρομο. Έχει γίνει πια βίωμα πως το .. «στραβό αρμένισμα» δε βγάζει πουθενά. Οπότε θέλω τα πράγματα, η συμπεριφορά μου στη ζωή, να είναι όσο το δυνατόν πιο ανιδιοτελής, όσο πιο αληθινή γίνεται. Το θέατρο ενώ σου δίνει αυτή την δυνατότητα, επειδή είναι ομαδική δουλειά έχει δυσκολία γιατί μπορεί να μην είσαι συμβατός με τους συμπαίκτες σου. Από την άλλη ο υπερμαραθώνιος είναι σόλο καριέρα. Κι εγώ στο θέατρο δεν θέλω να κάνω μονόλογο, θα ήθελα να το κάνω όπως το διδαχθήκαμε στην σχολή του Εμπρός Όταν παίζεις-ας το πω-σωστά νιώθεις γεμάτος, νιώθεις υπεράνθρωπος, νιώθεις σούπερμαν, αγαπάς, χαμογελάς, είσαι γενναιόδωρος. Αλλά αυτό το πράγμα είναι μια περιοχή που πρέπει να την ανακαλύψεις. Πρέπει να έχεις πρώτα από όλα στον χαρακτήρα σου, την Ανάγκη για όλο και πιο κρυστάλλινη αλήθεια και μετά θα στο αποκαλύψει και θα στο καλλιεργήσει ο δάσκαλος, αλλιώς θα την ανακαλύψεις μόνος σου συν το χρόνω, έτσι κι αλλιώς η μαθητεία δεν τελειώνει.. Κι όταν γνωρίσεις αυτή τη μαγική περιοχή του εγώ εθίζεσαι. Αυτό κυνηγάς πάντα γιατί είναι πέρα και πάνω από όλα. Το θεωρώ πάρα πολύ σπάνιο, το έχω δει ελάχιστες φορές να γίνεται επί σκηνής. Κι έχουμε συνηθίσει το κοινό να θεωρεί κάτι σαν τηλεόραση ότι είναι το θέατρο. Μια ‘φυσικούρα’ που την λέγαμε στην σχολή κι από το πρώτο έτος έπεφτε βούρδουλας όταν εμφανιζόταν στις πρόβες μας..
Ποιος είναι ο άνθρωπος που σε έχει εμπνεύσει περισσότερο όλα αυτά τα χρόνια;
Από τη μια πλευρά ο εαυτός μου πια ή κανείς. Συγκινούμαι φυσικά και με αφυπνίζουν και με κινητοποιούν πολλοί άνθρωποι που κάνουν την υπέρβαση, ή οι σοφοί άνθρωποι. Είναι αυτοί που κάνουν αυτό που σου είπα πριν, που θέλουν να αγγίξουν το τέλειο. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που θήτευσα και άνθρωποι στην ενασχόληση μου με την υπεραπόσταση. Εκεί συνάντησα μια άλλη φυλή. Έχω έναν φίλο που τρέχουμε μαζί. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος θέλει να αγγίζει το τέλειο. Είμαστε συνοδοιπόροι. Παίρνω και παίρνει έμπνευση. Ένας άλλος είναι ο Δημήτρης Χρόνης, ο οποίος κοντεύει τα 70 και τερμάτισε δυο φορές ΣΠΑΡΤΑΘΛΟ. Άνθρωποι που φτάνουν να εξαϋλώνονται. Ναι, από την άλλη όλοι αυτοί με εμπνέουν. Και πρακτικά ο καθένας μπορεί να πλησιάσει την τελειότητα.
Ποια ήταν η πιο αγαπημένη συνεργασία που έχεις κάνει στην πορεία της καριέρας σου;
Υπάρχουν δύο. Η πρώτη φορά μου που ήταν ο ‘Γυάλινος Κόσμος’ στο Εμπρός με σκηνοθέτη το Δημήτρη Μαυρίκιο. Παίζαμε η Ράνια Οικονομίδου και τρεις αποφοιτήσαντες, εγώ, η Αγγελική Παπαθεμελή κι ο Νίκος Κουρής. Αυτή ήταν η πρώτη μου φορά και First Cut is the Deepest, που λέει και το τραγούδι. Αλλά πιο αγαπημένη μου ήταν η επόμενη παράσταση που ανέβηκε λίγους μήνες μετά, η «Αγγέλα». Εκείνη τη χρονιά, την πρώτη μου στο επάγγελμα, έπαιζα ταυτόχρονα στον ‘Γυάλινο Κόσμο’ και στην ‘Αγγέλα’ η οποία στελεχώθηκε από τους αποφοιτήσαντες μαθητές της σχολής σε σκηνοθεσία του Μπαντή. Ήταν και το όνειρο του να βγάλει ένα μπουκέτο ανθρώπων που θα μιλάνε την ίδια θεατρική γλώσσα.
Και μετά ήρθε η πανδημία. Πως σε επηρέασε;
Εμένα με επηρέασε θετικά. Έμαθα να μαγειρεύω. Απομονώθηκα κάπως κι αυτό μου έκανε καλό. Μετά, μοιραία πήγα πάλι σε κάτι που είναι της επαναστατικής φύσης μου, να κάνω μια δράση, πέρυσι αυτή. Κι όταν διεκόπη η καραντίνα αποφάσισα να τρέξω έναν αγώνα. Δόθηκα απόλυτα σε αυτό τον στόχο όλο το καλοκαίρι. Δεν μου έλλειψε κάτι λοιπόν στην πρώτη καραντίνα. Ίσα-ίσα που έβγαινα κι έτρεχα κι έβλεπα την άνοιξη, όλη αυτή την αναζωογόνηση της φύσης και του περιβάλλοντος. Κι αυτή η δράση που ήθελα να κάνω πέρσι είχε σχέση φυσικά με τη φύση. Ήταν ο ένας της πυλώνας το περιβάλλον κι ο άλλος ο πυρηνικός αφοπλισμός.
Ήξερα ότι αυτό το πράγμα θα τελειώσει, όπως και διεκόπη. Τώρα ήρθαμε στο δεύτερο μέρος της πανδημίας. Έχω μάθει να κάνω υπομονή. Περίμενα ότι μέσα Μαρτίου θα αρχίσει να μαλακώνει, τελικά έπεσα δυο μήνες έξω... Δεν ξέρω αν η πανδημία προήλθε από την κακοποίηση που κάνουμε στην φύση και από αυτό προέκυψε ο ιός. Είναι δεδομένο πάντως ότι την κακοποιούμε, όμως δε μας έχει και καμία ανάγκη. Θα μας πετάξει σαν τσιμπούρι από πάνω της.
Φοβόμουν μήπως πάθει κάτι η μητέρα μου από τον ιό. Για μένα δεν φοβόμουν. Ήταν τραγικό αυτό που συνέβαινε με τους θανάτους. Θεωρώ ότι θα μπορούσαν να είναι πολύ λιγότεροι. Ήταν μια νέα συνθήκη η πανδημία, όμως γενικά στη ζωή συμβαίνουν απρόσμενα πράγματα που μπορεί να στην αλλάξουν σε ένα δευτερόλεπτο. Ή κατά την διάρκεια ενός υπερμαραθωνίου που μπορεί να σε καταβάλλει απίστευτη κόπωση. Μπορεί να το πάθεις στο 40ο χιλιόμετρο ενός αγώνα 100 χιλιομέτρων , όμως το σώμα στο 60ο να έχει αναλάβει δυνάμεις ενώ απλώς μειώνεις για 20 χιλιόμετρα την ένταση της προσπάθειας. Βγαίνεις από μια «Μαύρη Τρύπα» και αυτό συμβαίνει κατά κόρον στη ζωή, ειδικά όσο μεγαλώνεις κι έτσι αντιμετώπισα και αντιμετωπίζω όλη αυτή την εμπειρία τον τελευταίο ένα χρόνο.
Πόσο δύσκολο ή εύκολο θα είναι πιστεύεις για την τέχνη να επιστρέψει σε μια κανονικότητα μετά το τέλος της πανδημίας;
Δεν ξέρω. Νομίζω ότι σχετικά εύκολα θα μπούμε στους ρυθμούς μας. Είναι τόσο ισχυρό το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Πήγα κι έφαγα όταν άνοιξαν τα εστιατόρια με μια παρέα και ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Έτσι πιστεύω ότι θα γίνουν όλα. Σε δυο, τρία χρόνια θα είναι παρελθόν όλο αυτό. Η ισπανική γρίπη που θέρισε τον κόσμο τότε με πολύ λιγότερες δυνατότητες, δεν είχαν εμβόλια, μετά από πέντε χρόνια ήταν παρελθόν. Υπάρχουν κι οι θεωρίες συνωμοσίας που σε βάζουν σε δεύτερες σκέψεις, αλλά όλοι μαζί πάμε. Και το σύστημα που θεωρούμε ότι είναι κάτι έξω από μας, ένας κακός αντίπαλος. «Τα πάντα είναι διχοτομημένα».
Run For Human Change. Μίλησε μας γι αυτό το πρότζεκτ.
Τυγχάνει να είμαι αυτός που είμαι και να είμαι υπέρ του αδυνάμου. Τυγχάνει να έχω αυτό τον χαρακτήρα που μοιραία με πηγαίνει προς τα εκεί, στο να θέλω να αλλάξω τον κόσμο χωρίς να θεωρώ ότι είμαι ένα καλύτερο μυρμήγκι από τα άλλα. Οπότε αποφάσισα να κάνω αυτή τη δράση εμπνεόμενος πάρα πολύ κι από το ντοκιμαντέρ του Attemborough, ‘A life on our planet’ . Μέσα στην πανδημία είδα το ντοκιμαντέρ και λέω, «εγώ θα κάνω κάτι για το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής». Πριν επτά χρόνια αντίστοιχα έκανα κάτι για τον αιγιαλό, τα ‘240 Χιλιόμετρα Για Τον Αιγιαλό’. Μια αυθόρμητη σκέψη που έγινε πράξη ήταν ο αιγιαλός, όπως και τώρα το Αθήνα-Γλασκόβη. Αποφάσισα να τρέξω μέχρι εκεί που θα γίνει η επόμενη διάσκεψη για την κλιματική αλλαγή, που δυστυχώς είναι στην Γλασκόβη. Δυστυχώς, γιατί είναι πάρα πολλά χιλιόμετρα. Κι αποφάσισα να ευαισθητοποιήσω τον κόσμο χρησιμοποιώντας το αγαπημένο μου χόμπι τον υπερμαραθώνιο. Δεν το λες βέβαια και χόμπυ, είναι τρόπος ζωής. Εγώ, ό,τι κάνω και μου αρέσει, το κάνω στο 100%. Οπότε δόθηκα σε αυτό, αποφάσισα να το κάνω. Αρχικά με πολύ δισταγμό γιατί έχω φάει πολύ πολύ υπόσχεση και υποκρισία όλα αυτά τα χρόνια που ήθελα μετά τον αιγιαλό να κάνω ένα άλλο πρότζεκτ, το ‘RUN AND ACT’.
Πήγε καλά ο Αιγιαλός;
Ναι. Ο Αιγιαλός γέννησε το ‘RUN AND ACT’. Αυτή την performance Ευρωπαίων ηθοποιών υπερμαραθωνοδρόμων που θα μετέφεραν ένα μήνυμα ως σύγχρονοι Φειδιππίδηδες από την Μαρώνεια, από το αρχαίο θέατρο, μέχρι το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου και σταματώντας σε κάθε ενδιάμεσο θέατρο στην διαδρομή των δύο χιλιάδων χιλιομέτρων δίνοντας μια παράσταση αρχαίας τραγωδίας. Μέσα από εκεί θα περνούσαν το μήνυμα. Αυτό το ξεκίνησα το 2014 κι ακόμα δεν έχει γίνει γιατί είναι τεράστια παραγωγή. Οπότε όλη αυτή η προσπάθειά μου με απογοήτευσε. Συναντούσα συνέχεια ανθρώπους οι οποίοι έλεγαν είναι πολύ ωραίο, θα πάμε να το κάνουμε και μετά εξαφανίζονταν. Μπορεί να είναι και λογικό, ο καθένας έχει την ζωή του και την δουλειά του. Παρ’όλα αυτά μέσα στην διαδρομή συνάντησα και δύο που ο ένας το είδε επιχειρηματικά κι ο άλλος το είδε πιο οραματικά και πιο φιλόδοξα, αλλά δυστυχώς δεν προχώρησε. Οπότε όταν σκέφτηκα το «Run For Human Change» ήμουν πολύ επιφυλακτικός και πολύ διστακτικός, αν και μέσα μου είχε κλειδώσει. Βλέποντας ότι υπάρχει θετική ανταπόκριση, συνάντησα πάλι αυτό το φαινόμενο των ανθρώπων οι οποίοι πας, μιλάς μαζί τους για την παραγωγή, για διάφορα άλλα πράγματα, σου προτείνουν και διατίθενται να συνεργαστούν και μετά δε σηκώνουν τα...τηλέφωνα. Τραγικό ελληνικό στοιχείο . Σήκωσε το και πες, «δεν μπορώ να βοηθήσω, δεν με ενδιαφέρει». Μην τρως τον χρόνο του άλλου ρε φίλε, όπως δεν θες να στον τρώνε κι εσένα. Υπάρχουν όμως και άλλοι που εννοούν αυτό που λένε. Πήρα την Εύα Μανιδάκη για παράδειγμα και της είπα θέλω αυτό κι αυτό. Βράδυ την πήρα και την άλλη μέρα το πρωί μου είχε απαντήσει. Βρήκα τα δύο ρούχα που ήθελα για να κάνω μια φωτογράφηση. Η κοπέλα αυτή είναι από τις μεγαλύτερες σκηνογράφους-ενδυματολόγους στην Ελλάδα. Έχει 150 δουλειές και το τακτοποίησε. Αυτή απλώς είναι η Κανονικότητα. Προσπαθώ να μην με επηρεάζει όμως η έλλειψή της. Ξεκίνησα αυτή την ιδέα και σιγά-σιγά έβλεπα και την ανταπόκριση και πήρα και κουράγιο. Με έχουν βοηθήσει πολλοί συνάδελφοι με τα βιντεάκια που ανεβάζω μαζί τους. Αυτός ο φίλος που τρέχουμε μαζί επίσης με έχει βοηθήσει πολύ.
Το κυριότερο για μένα είναι το ψυχολογικό για να κάνω αυτόν τον υπεράθλο. Δεν είναι εύκολο, πόσο μάλλον που αντί να προπονούμαι αυτή την στιγμή κάνω όλα τα υπόλοιπα. Αλλά λένε ότι 70% είναι ψυχολογικό και 30% προπόνηση το να ολοκληρώσεις δηλαδή έναν υπερμαραθώνιο. Αν φτάσω στην εκκίνηση νομίζω ότι θα φύγω με τα χίλια μπροστά. Οπότε σιγά-σιγά αρχίζει και χτίζεται όλο αυτό. Βέβαια περνάει πάρα πολύς καιρός χωρίς να γίνονται πράγματα και η πίστη δοκιμάζεται. Δηλαδή όταν το πρωτοείπα σε ανθρώπους το Γενάρη, ναι μεν συγκινήθηκαν, τους άρεσε, αλλά σου λέει, «που θα μπλέξω τώρα». Μπλέξε μια φορά στην ζωή σου, φτάσε όπου δεν μπορείς που έλεγε κι ο Καζαντζάκης.
Είναι ένα δύσκολο εγχείρημα, ποια είναι τα προβλήματα που έχεις συναντήσει μέχρι τώρα;
Το πρόβλημα είναι ότι δεν ξεφεύγει ο άνθρωπος από την όποια οθόνη. Να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα. Παράδειγμα το crowdfunding στο οποίο πόνταρα-με επιφύλαξη είναι η αλήθεια- δε λειτουργεί παρά ελάχιστα. Μεγάλη απογοήτευση. Άνθρωποι από το εξωτερικό με παρότρυναν να δημοσιοποιήσω την ηλεκτρονική διεύθυνση ...χθες, αλλά έχουμε πολύ καχυποψία δυστυχώς. Με την υποστήριξη του εγχειρήματος φίλων μου ηθοποιών ενδιαφέρθηκαν πολλοί περισσότεροι άνθρωποι για τη δράση. Αλλά το θέμα είναι η δράση, δεν είμαι ούτε εγώ, ούτε οι φίλοι μου. Είναι η δράση κι επειδή τα πράγματα είναι τραγικά στο περιβάλλον, αλλά ακόμα κι αν ισχύουν τα μισά από όσα λένε για το μέλλον οι επιστήμονες πάλι τραγικά είναι, ελπίζω πως θα τα καταφέρουμε να βάλουμε ένα θετικό λιθαράκι και σαν χώρα, ειδικά φέτος που είναι και η επέτειος μας.
Πάντως τα έχουμε κάνει αρκετά χάλια. Ωριμάζοντας σκέφτεσαι και λίγο το μετά. Σκέφτεσαι τι αφήνεις στους νεότερους, σκέφτεσαι το κακό που έχεις κάνει στην φύση, στα ζώα. Θέλω να πιστεύω ότι όταν ωριμάζεις και μεγαλώνεις τα σκέφτεσαι όλα αυτά. Μπορεί βέβαια να γίνεσαι και χειρότερος. Είναι μια διαμάχη του καλού με το κακό, του θετικού με το αρνητικό, της καλής μου πλευράς με την κακή μου πλευρά. Ο βάτραχος όταν καθαρίζεται, καθαρίζει και το περιβάλλον του. Εγώ σαν βάτραχος θέλω να καθαριστώ και καθαριζόμενος εγώ να καθαριστούν κι άλλοι. Δεν είμαι ούτε Θεός, ούτε ήρωας, ούτε γίγαντας, ούτε τίποτα από αυτά που λέγονται. Είμαι ένας άνθρωπος που του αρέσει πολύ το τρέξιμο, τον δυναμώνει και το χρησιμοποιώ για καλό σκοπό. Οι δυσκολίες λοιπόν είναι τεράστιες και έχουν να κάνουν φυσικά με την οικονομική υποστήριξη.
Ο κόσμος είναι ευαισθητοποιημένος σε θέματα κλιματικής αλλαγής;
Πριν 20, 25 χρόνια δεν υπήρχε ο όρος ή αν υπήρχε δεν είχε γίνει συνείδηση. Τώρα στις ειδήσεις όταν συμβαίνει ένα γεγονός, μια καταστροφή, από δίπλα υπάρχει και ο όρος, ‘λόγω της κλιματικής αλλαγής’. Όλοι ξέρουμε ότι το θέμα της κλιματικής αλλαγής είναι κάτι σοβαρό, είναι κάτι κακό, αλλά δεν το ξέρουμε εις βάθος. Κι επίσης να προσθέσω ότι πάντα είμαι επιφυλακτικός. Η αλήθεια είναι κάτι πολύ δύσκολο και πρέπει να είσαι ενημερωμένος από παντού για κάποια θέματα. Εγώ ξέρω από το ντοκιμαντέρ ότι το 2030 δε θα υπάρχουν πάγοι στον Βόρειο και Νότιο Πόλο το καλοκαίρι. Όμως δε γνωρίζω άλλη άποψη , αν υπάρχει, που μπορεί να πει κάτι αντίθετο για να έχω ένα απόλυτο συμπέρασμα.
Ξέρω όμως ότι άνθρωποι όπως ο Attemborough, όπως ο Chomsky, όπως ο Hawking είναι αποδεδειγμένα αξιόπιστοι.
Οπότε κι από ένστικτο πηγαίνω προς αυτούς και θεωρώ ότι τα πράγματα είναι πάρα πολύ σοβαρά. Εξάλλου το βιώνουμε. Δηλαδή αυτό που έγινε στο Μάτι δεν ήταν κάτι κανονικό. Μετά είναι η θερμοκρασία που έχει ανέβει. Το νιώθεις. Έχει αλλάξει τρομερά το κλίμα. Όταν ήμουν μικρός τον Οκτώβριο δεν κυκλοφορούσα με κοντομάνικο. Εδώ τώρα, Γενάρη μήνα κι έχει 30 βαθμούς. Η ρύπανση είναι δεδομένη, την βλέπουμε, την κάνουμε οι ίδιοι. Μου έλεγε η Διδασκάλου πως όταν πάει σε μια παραλία, πρώτα μαζεύει ό,τι είναι γύρω της. Μπορούμε και καλύτερα. Γίνονται όμως κινήσεις. Δεν είναι όλα μαύρα. Υπάρχουν οργανώσεις που βοηθάνε, ομάδες ανθρώπων που δεν είναι σε ΜΚΟ ή και ΜΚΟ. Βοηθάνε, αλλά αυτό πρέπει να μας κατακλύσει. Είναι αδιανόητο να πεθαίνει έστω κι ένα παιδί τον χρόνο από πείνα ή από αφυδάτωση ή από το μολυσμένο νερό, από κακή υγιεινή ή από πόλεμο. Δείχνει ότι είμαστε ακόμα βρέφη, δεν έχουμε ωριμάσει. «Η ουτοπία είναι κάτι που όσο την πλησιάζεις τόσο απομακρύνεται, στο τέλος όμως η προσπάθεια να την πλησιάσεις σε έχει προχωρήσει...»
Πιστεύεις ότι οι νέοι είναι πιο ευαισθητοποιημένοι από τους μεγαλύτερους;
Οι δοσμένες περιστάσεις τους έχουν κάνει. Για παράδειγμα το να καπνίζεις παλιά ήταν must για μεγαλύτερους ανθρώπους. Τώρα, αν καπνίζει ένας νέος άνθρωπος κοιτάζει και να το κόψει, κοιτάζει και να γυμναστεί. Η έκρηξη του δρομικού κινήματος είναι μια τάση προς την επιστροφή σε κάτι υγιές. Αυτή η τάση να πάμε πάλι πίσω στην υγεία και στην φύση κερδίζει έδαφος. Δεν είναι ότι οι νέοι γεννήθηκαν με άλλο εγκέφαλο, η κατάσταση τους ωθεί και πλέον όλους μας. Αν συμβεί κάτι πιο ακραίο στον πλανήτη την επόμενη μέρα θα σταματήσουν όλες οι κακές συνήθειες, θα γίνει λοκντάουν στις κακές συνήθειες και συμπεριφορές.... Δεν ξέρω αν κορονοϊός είναι αυτό το ακραίο, αλλά σίγουρα κάτι αφήνει στο υποσυνείδητο όλη αυτή η κατάσταση . Τώρα, κάποιοι λένε ότι είναι ανθρώπινο δημιούργημα , κάποιοι λένε ότι βγήκε κατά λάθος από εργαστήριο. Αν ξέρεις την φύση του ανθρώπου, καταλαβαίνεις τι συμβαίνει. Δεν είναι στραβός ο γιαλός, εμείς στραβά αρμενίζουμε.
Υπάρχουν κοινά σημεία μεταξύ της τέχνης και του αθλητισμού;
Για μένα η τέχνη πρέπει να γίνεται όπως ο αθλητισμός. Η διαδικασία είναι η ίδια είτε είσαι ηθοποιός, είτε χορευτής, πρέπει να κάνεις αθλητική ζωή αν θες να φτάσεις στα όρια που απαιτεί η τέχνη γιατί ... δεν υπάρχουν όρια στην τέχνη. Και σε όποιο επάγγελμα όταν θες να φτάσεις στο μέγιστο πρέπει να κάνεις αθλητική ζωή. Κι όσοι δεν κάνανε, φτάνουν στο σημείο να κάνουν. Κάποια στιγμή έκανα διακοπές με την Catherine Hunter στην Σύμη, μία από τις πιο σπουδαίες Ευρωπαίες ηθοποιούς. Έκανε ένα χιλιόμετρο κολύμβηση, μετά έκανε αναρρίχηση σε μια πλαγιά κι αφού τελείωνε όλα αυτά μου έλεγε, «πες μου που να πάμε το απόγευμα να τρέξουμε;» Αυτή η ηθοποιός έκανε προετοιμασία όπως οι αθλητές, για το χειμώνα. Υπάρχουν και κάποιοι που έχουν «το χάρισμα» ας πούμε, έχουν μια ευκολία. Δεν θα πάνε πολύ μακριά χωρίς αθλητική αντιμετώπιση της δουλειάς. Κάποτε είχαμε διαφωνία με έναν φίλο για τον Μαραντόνα, ότι αυτός το έχει, είναι ο χαρισματικός, το ταλέντο και δουλεύει λίγο. Ο άνθρωπος έχει κάνει πολύ προπόνηση για να τρέχει γρήγορα και να αντέχει 90 λεπτά. Δεν είναι μόνο ότι ξέρει να χειρίζεται την μπάλα, έχει και φυσική κατάσταση. Και τελικά «κάηκε» πριν την ώρα του. Αλλά αν είχε κι αυτό το στοιχείο θα έπαιζε και παραπάνω χρόνια. Το είπε κι ο ίδιος στο ντοκιμαντέρ του Κουστουρίτσα. Είπε, «αν δεν είχα εθιστεί στα ναρκωτικά, δεν ξέρω κι εγώ που θα έφτανα». Αλλά δυστυχώς όταν είσαι νέος νομίζεις ότι είσαι παντοδύναμος. Έχει φοβερή δύναμη το σώμα. Εγώ αν, θεωρητικά, έμενα στον Πανελλήνιο τότε, ούτε κι εγώ ξέρω που θα είχα φτάσει κάνοντας πρωταθλητισμό. Όμως τώρα είμαι 51 και τρέχω καλύτερα από ότι πιο παλιά. Είμαι πάρα πολύ καλά κάνοντας αυτό που κάνω έτσι όπως το κάνω. Μπορώ και τρέχω και γυμνάζομαι κι έχω υγεία, πολλά παραπάνω χρόνια ενδεχομένως αν έκανα πρωταθλητισμό, μία η άλλη....
Οπωσδήποτε πρέπει η τέχνη να πάρει στοιχεία από τον αθλητισμό. Ο άνθρωπος που θέλει να βελτιώνεται, κάνει τέτοια ζωή. ΝΟΥΣ ΥΓΙΗΣ ΕΝ ΣΩΜΑΤΙ ΥΓΙΕΙ. Τα έχουν πει όλα. Και να μην τα είχαν πει, θα τα ανακαλύπταμε και τα ανακαλύπτουμε. Δεν γίνεται να κάνεις καταχρήσεις. Θα μου πεις τόσοι και τόσοι ζωγράφοι, συγγραφείς; Εντάξει. Ο Κέρουακ ήπιε τα πάντα, ναρκωτικά και αλκοόλ και μέσα σε μία εβδομάδα έγραψε το ‘Δρόμο’. Πέθανε πρόωρα... Ο καθένας λειτουργεί όπως λειτουργεί, εγώ αθλητικά.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Σκέφτομαι το μετά την Γλασκόβη που την θεωρώ δεδομένο. Μετά δεν θα έχω κάτι να τρέξω (που λέει ο λόγος).Είναι σαν τον Φόρεστ Γκαμπ που σταμάτησε και τον κοίταζαν όλοι και λέει, «Τελείωσε». Δεν νομίζω ότι θα σταματήσω το τρέξιμο. Θα μπορούσα να κάνω και κάτι αντίστοιχο μετά την Γλασκόβη. Σκεφτόμουν πάλι ίσως κάποια θεατρική παράσταση να έκανα. Όταν έκανα τον Αιγιαλό και το υλικό του Αιγιαλού από την κινηματογράφηση μου ήρθε πριν λίγους μήνες στα χέρια, εκτός από τα γυρίσματα του τρεξίματος κάποιοι φίλοι που συμμετείχαν είχαν δώσει συνεντεύξεις. Ένας από αυτούς είπε ότι "ο Άγης μετά από τα 240 χιλιόμετρα θα αλλάξει". Όντως αυτό που ένιωσα ήταν το υπέρτατο. Ένιωσα σαν σούπερ ήρωας και δεν έπαψα να το αποζητώ, παρ’όλο που ο έρωτας μου με το θέατρο συνέχισε να υφίσταται για λίγο καιρό ακόμα. Ο Αιγιαλός έγινε Ιούλιο του 2014 και με το θέατρο σταμάτησε ο έρωτας τον Γενάρη του 2015. Δεν ξέρω αν θα αναζωπυρωθεί. Και σίγουρα δεν ξέρω πως θα είμαι μετά τη Γλασκόβη...
Έκανες την Ρένα του Κορτώ πριν την πανδημία...
Ναι, ήταν μια δουλειά που συμμετείχα. Επαγγελματική δουλειά, έκανε επιτυχία. Δεν ήταν δική μου δουλειά κι εγώ θέλω να κάνω το δικό μου, το όραμα μου. Αν εμπλακώ στο θέατρο ξανά θα ήθελα να το κάνω με τον τρόπο μου.
Θα ήθελες να κάνεις μια δική σου δημιουργία;
Με ενδιαφέρει να μην φέρνω τα πράγματα στα μέτρα μου. Να μην φέρνω τον ρόλο στα μέτρα μου. Να πηγαίνω εγώ στα μέτρα του ρόλου που είναι απεριόριστα, δεν ξέρεις ποτέ που μπορείς να φτάσεις. Και πάντα χωρίς να χαθείς μέσα σε αυτό. Με απόλυτη συνείδηση και συγκέντρωση. Το έχω καταφέρει μερικές φορές. Από την ώρα που πατάω στο σανίδι μέχρι που τελειώνει η παράσταση, με αλήθεια, όχι με περιγραφή της αλήθειας. Με αληθινό δάκρυ, όχι με περιγραφή του δακρύου. Αυτό με ενδιαφέρει στο θέατρο. Άπαξ και σταμάτησε να με θρέφει, λειτούργησα σαν επαγγελματίας όπως στην ΡΕΝΑ, που ήταν και μια ευχάριστη συνύπαρξη. Σε κάθε περίπτωση προτιμώ τον Υπερμαραθώνιο, άλλωστε το καλοκαίρι είχα την ευκαιρία να παίξω πρώτη φορά στην Επίδαυρο και δεν το επέλεξα.
Ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συνομιλία!
Κι εγώ ευχαριστώ. Να βοηθήσουμε όλοι αυτή την δράση ώστε να βοηθήσει κι αυτή μαζί με όλες τις δράσεις να επιστρέψουμε «στον Κήπο της Εδέμ που μας παρέδωσαν οι προηγούμενες γενιές», που λέει κι ο David Attemborough. Είναι φοβερό το τι γίνεται στον πλανήτη με τα άλλα είδη. Το 96% των ειδών στον πλανήτη είναι άνθρωπος και οικόσιτα ζώα και τα πιο πολλά είναι πουλερικά. Το 4% είναι όλα τα υπόλοιπα πια. Τι είμαστε; Πίθηκοι είμαστε γύρω από μια φωτιά. Προχωράμε βέβαια…το Νταχάου έγινε Μόρια. Υπάρχει ένας εξευγενισμός. Μπορούμε όμως και καλύτερα..
Καλή επιτυχία, κουράγιο, δύναμη και θετική σκέψη. Εύχομαι να σε δούμε στην Γλασκόβη.
Ευχαριστώ. Ξέρω ότι στην Γλασκόβη δεν θα είμαι μόνος μου. Οι άνθρωποι που με πίστεψαν κι έκαναν έστω κάτι ελάχιστο θα είναι μαζί μου. Αυτή την στιγμή έχω την αιγίδα του Σωματείου Ηθοποιών κι ελπίζω να έχω κι άλλους φορείς και οργανώσεις στο πλευρό μου μέχρι να ξεκινήσω.
Όσοι θέλετε μπορείτε να βοηθήσετε τον Άγη να φτάσει "πιο γρήγορα" στη Γλασκόβη εδώ: https://makeachamp.com/agis/37843
Ειρήνη Πολίτου
Κατοικώ στο κέντρο της Αθήνας και ρουφάω καθημερινά το πολύτιμο καυσαέριο αυτής της πόλης. Ταξιδεύω με το νου σε γνωστά και άγνωστα μέρη και απορροφώ την ενέργεια τους ώστε να μπορέσω να τη μεταδώσω στους φίλους, στους συνεργάτες και στους μαθητές μου. Κάποιες φορές τα καταφέρνω και κάποιες όχι. Εξάλλου η ζωή είναι ένα ατελείωτο ταξίδι…
Ειρήνη Πολίτου
Κατοικώ στο κέντρο της Αθήνας και ρουφάω καθημερινά το πολύτιμο καυσαέριο αυτής της πόλης. Ταξιδεύω με το νου σε γνωστά και άγνωστα μέρη και απορροφώ την ενέργεια τους ώστε να μπορέσω να τη μεταδώσω στους φίλους, στους συνεργάτες και στους μαθητές μου. Κάποιες φορές τα καταφέρνω και κάποιες όχι. Εξάλλου η ζωή είναι ένα ατελείωτο ταξίδι…
Ειρήνη Πολίτου
Κατοικώ στο κέντρο της Αθήνας και ρουφάω καθημερινά το πολύτιμο καυσαέριο αυτής της πόλης. Ταξιδεύω με το νου σε γνωστά και άγνωστα μέρη και απορροφώ την ενέργεια τους ώστε να μπορέσω να τη μεταδώσω στους φίλους, στους συνεργάτες και στους μαθητές μου. Κάποιες φορές τα καταφέρνω και κάποιες όχι. Εξάλλου η ζωή είναι ένα ατελείωτο ταξίδι…
