Μετάφραση: Γιάννης Καστανάρας (από διάφορες πηγές)
Για πολλά χρόνια η περιοχή της Ροζάβα εθεωρείτο ως μια προέκταση του Μπακούρ (βόρειο Κουρδιστάν/Τουρκία) ή του Μπασούρ (νότιο Κουρδιστάν/Ιράκ). Η Ροζάβα είναι το μικρότερο και το μοναδικό μέρος του Κουρδιστάν που ουδέποτε είχε πάρει τα όπλα εναντίον του κράτους. Σήμερα είναι η εστία μιας επανάστασης άλλου τύπου, εκεί που μέχρι πρόσφατα ήταν ουσιαστικά το λιγότερο δραστήριο μέρος.
Αντλώντας έμπνευση από την Αραβική Άνοιξη, οι Κούρδοι της Ροζάβα («H Δύση») άδραξαν την ευκαιρία και στις 12 Ιουλίου 2012 εκδίωξαν τις συριακές καθεστωτικές δυνάμεις από τα μέρη τους. Εκείνη την εποχή δεν υπήρξε κανονικός πόλεμος στην περιοχή, επειδή το καθεστώς του δικτάτορα Άσαντ έδινε προτεραιότητα στις μάχες εναντίον επαναστατών σε άλλα μέρη της Συρίας. Το 2011 είχε ήδη συσταθεί ένα παράνομο κουρδικό συμβούλιο, αλλά μετά το 2012, και για πρώτη φορά, οι Κούρδοι της Ροζάβα κατάφεραν να δρουν ελεύθερα σε πολιτικό επίπεδο. Ανάμεσα στους πρώτους που αποκαθήλωσαν τα σύμβολα του καθεστώτος και πήραν τα όπλα για να προστατεύσουν την περιοχή τους, ήταν οι γυναίκες. Μονάδες αυτοάμυνας υπήρχαν στη Ροζάβα από το 2011, αλλά οι Λαϊκές Μονάδες Άμυνας (YPG) συγκροτήθηκαν επισήμως το 2012, ενώ τον Ιανουάριο του 2013 οι γυναίκες τους σχημάτισαν τη δική τους αυτόνομη δομή, τις Μονάδες Άμυνας Γυναικών (YPJ, η γυναικεία πολιτοφυλακή που εδώ και μερικά χρόνια μάχεται για την αυτονομία της Αυτόνομης Κυβέρνησης της Βόρειας και Ανατολικής Συρίας -Ροζάβα).
Πολύ σύντομα όμως, ιδίως εξαιτίας των πολιτικών συμφερόντων της Τουρκίας, κύματα ισλαμιστών τρομοκρατών άρχισαν να επιτίθενται στη Ροζάβα και υπάρχουν άφθονα στοιχεία που υποδηλώνουν τη συνεργασία του καθεστώτος Ερντογάν με ομάδες όπως η Τζαμπχάτ αλ Νούσρα και αργότερα το ISIS. Το Σερεκανίγιε υπήρξε πεδίο μεγάλων συγκρούσεων εναντίον των δυνάμεων των τζιχαντιστών, ιδίως το 2013.
Στη διάρκεια αυτής της περιόδου, η διεθνής κοινότητα προετοιμαζόταν για τη δεύτερη σύνοδο της Γενεύης αποβλέποντας σε μια ειρηνική επίλυση της σύρραξης. Ήταν όμως σαφές ότι η επίλεκτη συριακή «αντιπολίτευση» που τελούσε υπό την πατρωνία της Τουρκίας, δεν αντιπροσώπευε στη συριακή κοινωνία. Έτσι, το φθινόπωρο του 2013, ανακοινώθηκε στη Ροζάβα το δημοκρατικό αυτόνομο σύστημα ως μια πράξη απείθειας απέναντι στην διεθνή τάξη του κρατισμού, η οποία εσκεμμένα προσπαθούσε να φιμώσει τον λαό. Τον Ιανουάριο του 2014, την ίδια εβδομάδα με τη σύνοδο στη Γενεύη, ανακοινώθηκε η ίδρυση των τριών καντονιών της περιοχής – Αφρίν, Κομπάνε και Τζεζιρέ. Τότε δημοσιεύτηκε και το κοινωνικό συμβόλαιο των καντονιών της Ροζάβα.
Το 2014 ήταν η χρονιά που το ISIS μπήκε στην παγκόσμια σκηνή, αν και οι άνθρωποι στη Ροζάβα αντιστέκονταν από παλιότερα εναντίον του. Τον Αύγουστο, η σφαγή των Γεζίντι στο Σενγκάλ αποκάλυψε περίτρανα τις αποκρουστικές μεθόδους αυτής της δολοφονικής ομάδας. Ωστόσο, όταν τον Σεπτέμβριο του 2014, το ISIS επιτέθηκε στο Κομπάνε, αντιμετώπισε έναν πολύ διαφορετικό εχθρό. Ο λαός του Κομπάνε έδειξε στον κόσμο ότι μια οργανωμένη, κινητοποιημένη πολιτική κοινότητα είναι αήττητη. Το Κομπάνε έγινε η πρώτη γραμμή άμυνας της ανθρωπότητας εναντίον του φασισμού. Οι γυναίκες απελευθέρωσαν την πόλη από τους βιαστές του ISIS και αυτό είχε απήχηση στους ανθρώπους που αγωνίζονται σε όλο τον κόσμο.
Οι γυναίκες του Κουρδιστάν βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του αγώνα και τα έχουν καταφέρει μόνες τους. Η αναζήτηση τρόπων ώστε να διασφαλιστεί ότι δεν θα γίνουν απλώς όργανα για τη διεθνή υπόθεση στη διάρκεια της επανάστασης και στη συνέχεια θα επιστρέψουν στο σπίτι τους – όπως συνέβη μετά τις επαναστάσεις στο Βιετνάμ, στη Ρωσία και στη Γαλλία – έχει πολύ μεγάλη σημασία. Συνεπώς, οι γυναίκες έχουν αρχίσει εδώ και χρόνια να οργανώνονται σε τομείς που μπορούν να βελτιώσουν και να αναδείξουν τη θέση τους στην τοπική κοινωνία.
Η θεωρία του Murray Bookchin μπορεί να εξυπηρετήσει ως το θεωρητικό υπόβαθρο για να καταλάβει κανείς την αυτόνομη κυβέρνηση στη Ροζάβα: μπορεί να προσδιοριστεί ως ένα ελευθεριακό-σοσιαλιστικό πολιτικό σύστημα, το οποίο απορρίπτει τη δομή του έθνους-κράτους, ενώ παλεύει για αυτονομία και λαϊκή δημοκρατία. Συνεπώς, ο στόχος του συμβουλιακού συστήματος της Ροζάβα είναι να μεγιστοποιήσει τη διαδικασία της λήψης αποφάσεων σε τοπικό επίπεδο μέσω της αποκέντρωσης, πετυχαίνοντας ταυτόχρονα έναν συντονισμό σε περιφερειακό επίπεδο. Όλα τα σώματα που συγκροτούν την πολιτική διαχείριση της Ροζάβα είναι υποχρεωμένα στη βάση του Κοινωνικού Συμβολαίου να έχουν αναλογική εκπροσώπηση των εθνικών κοινοτήτων που ζουν σε κάθε καντόνι της συνομοσπονδίας – Άραβες, Κούρδοι, Ασσύριοι, Αρμένιοι, Τσετσένοι, ισλαμιστές, χριστιανοί και άλλοι.
Το σημαντικότερο στοιχείο του απελευθερωτικού αγώνα των Κούρδων στη Ροζάβα και πέρα από αυτήν, είναι η έμφαση στην απελευθέρωση των γυναικών, όχι σαν μια θετική παρενέργεια της επενέργειας αλλά σαν η καρδιά και η ψυχή της, η προϋπόθεσή της, στην ουσία, η ίδια της η μεθοδολογία. Πολλοί επαναστατικοί αγώνες ανά τους αιώνες είτε έχουν διαγράψει εντελώς τον ρόλο των γυναικών στην κοινωνική δικαιοσύνη είτε περιγράφουν τη βελτιωμένη θέση των γυναικών σαν την έκβαση μιας γενικότερης μετατόπισης προς την απελευθέρωση.
Ενώ πολεμάμε για τη γυναικεία απελευθέρωση, στρεφόμαστε ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης που βασίζεται στο φύλο, την καταγωγή, την τάξη ή τη θρησκεία. Έχοντας αντιμετωπίσει την απειλή του ISIS, πιστεύουμε ότι η μεγαλύτερη νίκη μας θα είναι η οικοδόμηση μιας κοινωνίας ελεύθερης από κάθε καταπίεση, μέσα στην οποία αυτές οι διαφορετικές εθνικότητες θα μπορούν να συμβιώνουν με ειρήνη και δημοκρατία. Αυτό όμως δεν μπορεί να επιτευχθεί με τη διατήρηση των υπαρχουσών δομών του έθνους-κράτους, της πατριαρχίας, και του καπιταλισμού, οι οποίες αρχικά έχουν οδηγήσει σε αυτή την κρίση. Απεναντίας, εμείς εφαρμόζουμε μια εναλλακτική λύση απέναντι στα υπάρχοντα συστήματα: έναν «τρίτο δρόμο». Και ο δρόμος αυτός ονομάζεται δημοκρατική συνομοσπονδία. Η δημοκρατική συνομοσπονδία βασίζεται στη δημοκρατία, την οικολογία και την απελευθέρωση των γυναικών. Σημαίνει την ειρηνική συνύπαρξη όλων των εθνοτήτων και θρησκειών. Είναι ένα δημοκρατικό μοντέλο για άμεση και ριζοσπαστική δημοκρατία, οργανωμένη από το λαό πάνω σε ένα κίνημα βάσης στις κοινότητες και τις συνελεύσεις.
Όσο περισσότερο αναλύουμε τη νοοτροπία του καπιταλισμού, πέρα από τις οικονομικές απλουστεύσεις, τόσο περισσότερο θα πέφτει η μάσκα του κρατικού συστήματος. Όσο περισσότερο αναλύουμε το κράτος, όχι μόνο σαν θεσμό αλλά και σαν νοοτροπία, τόσο συνειδητοποιούμε τον ρόλο της πατριαρχίας στη θεσμοθέτησή του. Όταν εξετάζουμε την πυρηνική οικογένεια, διαπιστώνουμε ότι έχει σαν πρότυπο το κράτος και το αντίθετο. Ως εκ τούτου, υπάρχει ένας θεμελιώδης συνδετικός κρίκος ανάμεσα στην καταπιεστική πατριαρχική οικογένεια και την κοινωνία, το κράτος, τον καπιταλισμό και τα καταστροφικά τους αποτελέσματα στο περιβάλλον, στις κοινότητες και στις γυναίκες.
Αν σκεφτούμε την πολιτική διαχείριση των ενεργών, ελεύθερων και γνωστικών πολιτών σε εθελοντικές ενώσεις με κοινές απελευθερωτικές αξίες και με κοινούς πόρους για τη συντήρησή τους, σαν ερμηνείες «αυτοάμυνας», μπορούμε να ξεπεράσουμε τους δισταγμούς της αριστεράς απέναντι στην εξουσία. Να καταργήσουμε το κράτος ελαχιστοποιώντας τις αρμοδιότητές του, να αποκεντρώσουμε τις εξουσίες του στο βαθμό που να μην μπορεί πλέον να εδραιώσει ιεραρχίες, να ριζοσπαστικοποιήσουμε τη δημοκρατία σε βαθμό που να την απομακρύνουμε από την κλασική πολιτική της ψηφοφορίας και της εκπροσώπηση προς έναν κοινωνικό πολιτισμό – αυτές πρέπει να είναι οι προϋποθέσεις πάνω στις οποίες πρέπει να βασιστεί η κατανόηση της επανάστασής μας στη σημερινή παγκόσμια καπιταλιστική οικονομική τάξη που νομιμοποιείται από το έθνος-κράτος και προστατεύεται από την πατριαρχία.
Οι γυναίκες δεν συμμετέχουν απλά στην επανάσταση της Ροζάβα, αλλά στην ουσία είναι η πρωτοπορία και η εγγύηση της ελευθερίας. Αυτές δίνουν τον ρυθμό των τακτικών που ακολουθούνται, αυτές ασκούν βέτο σε κακές αποφάσεις, αυτές συγκροτούν αυτόνομες δομές και αυτές δημιουργούν τους δικούς τους μηχανισμούς λήψης αποφάσεων και αυτοάμυνας. Έχουν δημιουργήσει ένα πολιτικό περιβάλλον στη Ροζάβα, το οποίο διατρανώνει ότι η βία σε βάρος των γυναικών, ο μισογυνισμός και οι πατριαρχικές συμπεριφορές δεν γίνονται πλέον ανεκτές ως κανόνας. Αυτό επηρεάζει όλο και περισσότερο συνολικά την κοινωνία. Καμία επανάσταση δεν μπορεί να πετύχει χωρίς μια θεμελιώδη μετατόπιση ως προς τη νοοτροπία, μακριά από την ιεραρχία και την κυριαρχία και προς όφελος της ελευθερίας. Η παλιότερη βαθύτερα ριζωμένη και διατηρημένη δομή του σημερινού ιεραρχικού πολιτισμού είναι η ανδρική κυριαρχία. Η ανατροπή αυτής της παράδοσης δεν απαιτεί μόνο μια τεράστια πνευματική προσπάθεια και τους αναγκαίους κοινωνικοπολιτικούς θεσμούς, αλλά και αυτοάμυνα.
Αντίθετα με τον δυτικό φιλελεύθερο φεμινισμό, τα κινήματα των γυναικών του Κουρδιστάν δεν ζητούν απλώς την εκπροσώπηση, την αναγνώριση και τα δικαιώματα. Ο αγώνας στον οποίο έχουμε εμπλακεί δεν ικανοποιείται από γραφειοκρατικές μεταρρυθμίσεις, διακοσμητικές αλλαγές στους νόμους, και ψευδαισθήσεις σχετικά με ίσες ευκαιρίες. Το πρότυπο αυτό έχει επιβληθεί από το έθνος-κράτος σε συμμόρφωση προς το διεθνές σύστημα και το μόνο που κάνουν οι θεσμοί του είναι να από-ριζοσπαστικοποιούν αγώνες και μορφές αντίστασης. Αν οι συνολικές προτάσεις, οι κίονες, τα πλαίσια, οι αναφορές, οι επιχειρήσεις και οι μηχανισμοί της παγκόσμιας τάξης βασίζονται στην υποδούλωση των γυναικών, το ζήτημα ξεπερνά όλες τις πρόχειρες λύσεις που μπορεί να προσφέρει ο φιλελευθερισμός. Ο φιλελεύθερος φεμινισμός, όπως αποκαλούν μερικοί τον «εταιρικό φεμινισμό», είναι μια ύπουλη προσπάθεια να χαλιναγωγήσει των οργή των γυναικών, οι οποίες αντιμετωπίζουν μια διεθνή κουλτούρα οργανωμένου βιασμού, βίας, εξευτελισμών και παρενοχλήσεων. Είναι εκ φύσεως ρατσιστικός και ταξικός και επιπλέον ενισχύει διαφορετικά δομικά συστήματα βίας. Ο στόχος μας δεν είναι μόνο η ισότητα των φύλων αλλά και η εξάλειψη της πατριαρχίας.
Ταυτοχρόνως, οι μαχητικές φεμινίστριες συχνά απέτυχαν να συνδεθούν με τα προβλήματα της κοινότητας και παρέμειναν στο περιθώριο. Παρά τις συχνά έντιμες και γνήσιες προθέσεις και τα μέσα για των αγώνα, είτε αποξενώθηκαν από την κοινωνία ακολουθώντας μεθόδους που λειτουργούν σε διαφορετική συχνότητα από ό,τι οι κοινωνικές πραγματικότητες ή επεδίωξαν πολύ εξατομικευμένες επιλογές ελευθερίας.
Όπως εμείς οραματιζόμαστε το κουρδικό κίνημα ελευθερίας, το κράτος δεν μπορεί να καταργηθεί από τη μια στιγμή στην άλλη. Ως εκ τούτου, η σωστή μέθοδος δεν μπορεί να αγνοήσει εντελώς την ύπαρξη του κράτους, αρνούμενη να το αναγνωρίσει. Αυτό μπορεί να ισχύει σε μεμονωμένες επιλογές της ζωής ή σε μικρές αυτόνομες καταστάσεις. Αυτό όμως δεν μπορεί να απελευθερώσει έναν πληθυσμό εκατομμυρίων ανθρώπων. Επειδή, όταν μιλάμε για το κράτος, δεν αναφερόμαστε σε κάποιο συγκεκριμένο κράτος με συγκεκριμένη κυβέρνηση σε συγκεκριμένο χρόνο και χώρο. Το κράτος είναι ένας θεσμός χιλιάδων χρόνων, ο οποίος έχει επιβάλλει την ηγεμονία του στην οικονομία, τις επιστήμες, την ιδεολογία, τη θρησκεία, τον πολιτισμό, τις τέχνες και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Είναι μια νοοτροπία. Για να ξεπεραστεί μια τέτοια νοοτροπία πρέπει να δημιουργηθεί ένα σύστημα που να μπορεί πραγματικά να αποτελέσει την εναλλακτική λύση απέναντι στο κράτος. Όταν βασίζεσαι σε πολιτικές κρατισμού χωρίς επαναστατικές εναλλακτικές λύσεις πέφτεις στην τραγική παγίδα του ρεφορμισμού. Επομένως, ενώ το κράτος βρίσκεται εκεί, πρέπει να προσαρμοστείς στις υπάρχουσες συνθήκες και να αναπλάθεις διαρκώς των εαυτό σου προκειμένου να ελαχιστοποιήσεις την επιρροή του κράτους στην καθημερινή ζωή σε καθημερινή βάση, δίχως να χάσεις τον ευρύτερο στόχο της αποσύνθεσης του κράτους σε συνολικό επίπεδο.
Το κίνημα των γυναικών του Κουρδιστάν λαμβάνει υπόψη όλες αυτές τις εμπειρίες ως μαθήματα και θεωρεί όλους τους αγώνες των γυναικών ως κληρονομιά του. Είναι ριζοσπαστικό, είναι αγωνιστικό. Είναι όμως και γεμάτο αγάπη και συμπόνια. Είναι πολύ ρεαλιστικό και συνδεδεμένο με την κοινότητα, από την οποία πηγάζει η νομιμότητά του. Επίσης, υλοποιεί τις ουτοπίες του «εδώ και τώρα», αντί να προβάλλει ιδανικά σε ένα μέλλον που μπορεί να μην έρθει ποτέ. Δεν πιστεύουμε ότι θα ανατρέψουμε το σύστημα μέσα σε μια νύχτα. Πάνω απ’ όλα, η κοινωνία πρέπει να υποστεί μια θεμελιώδη πνευματική επανάσταση που θα δώσει τον ρυθμό για την κοινωνική επανάσταση. Πώς μπορεί ένας εργάτης, εθισμένος σε ένα εργοστάσιο, να σπάσει τα πνευματικά τείχη που του έχει επιβάλλει ο βασανιστικός χώρος της εργασίας του; Πώς μια γυναίκα αναμένεται να πρωταγωνιστήσει στην κοινωνία, αν η αξία της μετριέται με βάση τη σεξουαλικότητα και τις αναπαραγωγικές της ικανότητες και σε μια διεστραμμένη έννοια της τιμής σε όλη της τη ζωή; Τα φάρμακα για την καθιέρωση ενός δημοκρατικού, αντιπροσωπευτικού πολιτισμού και κοινωνικού κλίματος που θα ενεργοποιήσει ξανά τα βλαστοκύτταρα της κοινωνίας και τον κοινοτικό, ηθικό πυρήνα της είναι η εκπαίδευση, η πολιτική διαπαιδαγώγηση και η άμεση δράση.
Για αυτό τον λόγο το κίνημά μας είναι τόσο πολύχρωμο και προσελκύει εκατομμύρια γυναίκες στο Κουρδιστάν και πέρα από αυτό. Γυναίκες από όλο τον κόσμο έρχονται στο Κουρδιστάν αναζητώντας προοπτικές και γνώση. Το κίνημά μας, παρά τις ακλόνητες αρχές του, έχει ένα μέρος για τον καθένα και ενισχύει ένα ευρύ κοινωνικό φάσμα δίχως να χάνει τον ριζοσπαστικό πυρήνα του. Δεν πιστεύουμε στην ελιτίστικη δυσνόητη φεμινιστική θεωρία αν δεν μπορεί να αγγίξει τη ζωή μιας γυναίκας της υπαίθρου. Ούτε πιστεύουμε σε προσεγγίσεις τόσο απολιτικές και επιφυλακτικές που τελικά καταλήγουν στο τίποτα. Δεν θέλουμε να πέσουμε στις παγίδες της ενίσχυσης των ανδρικών προτύπων απελευθέρωσης, αλλά θέλουμε να θέσουμε τους δικούς μας όρους. Γι’ αυτό τον λόγο, δίνουμε σε όλες τα εργαλεία για να δυναμώσουν τη φωνή τους και να διατυπώσουν ελεύθερα τις σκέψεις τους. Αυτό γίνεται πιο εύκολο όταν οι γυναίκες συγκροτούν τις αυτόνομες και ξεχωριστές δομές τους με τη μορφή κομμούνων, συμβουλίων, ομάδων συνεργασίας, ακαδημιών, κέντρων και, εφόσον παραστεί ανάγκη, μονάδων άμυνας. Βασιζόμαστε στην ίδια μας τη δύναμη αντί να εμπιστευόμαστε τις καλές προθέσεις ανδρών ή κυβερνήσεων σε μια πατριαρχική και καπιταλιστική κοινωνία όπου υπερισχύει ο κρατισμός.
Ως νέες γυναίκες του Κουρδιστάν αισθανόμαστε πολύ τυχερές που έχουμε κληρονομήσει αυτή την παράδοση. Η γνώση ότι οι γυναίκες στο Κουρδιστάν έχουν καθοδηγήσει εξεγέρσεις σε χωριά, απεργίες πείνας σε φυλακές και επαναστάσεις, έχουν συγκροτήσει αντάρτικους στρατούς και έχουν ρισκάρει τη ζωή τους για πολιτικούς σκοπούς, ασφαλώς εμπλουτίζει την ταυτότητά μας και διαλύει κοινωνικά δεσμά και ταμπού. Ταυτοχρόνως, θέτει πολύ ψηλά τον πήχη του αγώνα. Απορρίπτοντας οπισθοδρομικές, πατριαρχικές ιδέες περί «τιμής», το κίνημα των γυναικών ορίζει εκ νέου την ελευθερία ως τιμή. Το γεγονός ότι μας περιστοιχίζουν και μας ενθαρρύνουν ανεξάρτητες γυναίκες με ισχυρή θέληση και αγάπη για την ελευθερία, που έχουν αφήσει πίσω την προσωπική τους ζωή και αγωνίζονται για την επανάσταση, έχει διαμορφώσει την ενδοσκόπησή μας και δεν μας περιόρισε σε μια μονοδιάστατη άποψη του κόσμου των γυναικών.
Η ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΤΗΣ ΡΟΖΑΒΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ
Είναι εντελώς ανώφελο να λες στους πρόσφυγες ότι είναι ευπρόσδεκτοι και να προπαγανδίζεις ότι ο κόσμος θα ήταν ένα καλύτερο μέρος αν όλοι αγαπιόμασταν και αγκαλιαζόμασταν μεταξύ μας. Οι εικόνες που βλέπουμε στα ΜΜΕ για τους «καλούς πρόσφυγες», οι οποίοι κρατούν πινακίδες «ευχαριστώντας» την Ευρώπη κλπ., είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις της κυρίαρχης αφήγησης που προσπαθεί να κατευνάσει τον ρατσισμό στην πατρίδα και να από-πολιτικοποιήσει την εγγενώς πολιτική φύση της κρίσης. Οι άνθρωποι που θέλουν να στηρίξουν τους πρόσφυγες, πρέπει να αποδεχτούν την αυτονομία τους, το δικαίωμά τους να υπάρχουν και να διατρανώνουν το ιερό τους δικαίωμα να είναι αυτόνομες πολιτικές οντότητες. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι πρόσφυγες αναμένεται να αφομοιωθούν στην κυρίαρχη ευρωπαϊκή κουλτούρα με τις ψευτοδημοκρατικές, φιλελεύθερες αξιώσεις της και τις στρατιωτικές συμμαχίες που βομβαρδίζουν τις πατρίδες εκείνων που γίνονται πρόσφυγες. Στήριξη των προσφύγων σημαίνει να γίνεις σύντροφός τους, να ψάξεις τα ριζικά αίτια που οδηγούν τους ανθρώπους στον ξεριζωμό. Σημαίνει ότι η Δύση οφείλει να αποδεχτεί την ευθύνη για τη δυστυχία αυτών των ανθρώπων και να την εκθέσει. Κανείς δεν πρέπει να τρέφει αυταπάτες για το γεγονός ότι οι ίδιες οι κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης που πουλούν όπλα σε τυραννικά καθεστώτα και με την πολιτική τους έχουν συμβάλλει στο χάος σε μέρη όπως η Μέση Ανατολή, είναι άμεσα υπεύθυνες για τις χιλιάδες προσφύγων που πνίγονται στη Μεσόγειο.
Η βοήθεια προς τους πρόσφυγες είναι ένα διεθνιστικό, επαναστατικό καθήκον που αρχίζει με τη θεμελιώδη αμφισβήτηση του κράτους, του καπιταλισμού, του παγκόσμιου εμπορίου όπλων και των συστημάτων εξουσίας που προκαλούν όλους αυτούς τους πολέμους. Είναι σημαντικό να κάνεις τους πρόσφυγες να αισθάνονται ευπρόσδεκτοι, αλλά ο μοναδικός δρόμος προς τη δικαιοσύνη είναι η κατάργηση των αιτιών που τους οδηγούν στην προσφυγιά.
Γίνεται μια συντονισμένη προσπάθεια αποπολιτικοποίησης της ταυτότητας των προσφύγων. Οι πρόσφυγες αναμένεται να είναι ευγενικοί, να εκδηλώνουν την ευγνωμοσύνη τους και να υποτάσσονται στις προσδοκίες της χώρας που τους φιλοξενεί. Όμως οι πρόσφυγες δεν είναι απολιτικοί, ούτε κενές σελίδες που έρχονται σε μια άλλη χώρα για να αρχίσουν μια καινούργια ζωή, αφήνοντας πίσω τους τα πάντα. Η ταυτότητα του πρόσφυγα είναι κάτι που σε ακολουθεί για πάντα, είναι φορτισμένη στο έπακρο, είναι θεμελιωδώς πολιτική. Είναι γεμάτη αντιφάσεις, άσχημες πραγματικότητες και τραύματα.
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξιν και κατ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξην και καθ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξην και καθ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
