Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος
«Ξέρεις, ο Εμίλιο Φερνάντες συνήθιζε να πυροβολεί τους κριτικούς που δεν γούσταραν τις ταινίες του. Στα πάρτι...» - Bob Dylan
Μύθος ή αλήθεια; Μια από τις πιο αλανιάρικες μορφές του Μεξικανικού κινηματογράφου – που πριν μπει στο χώρο του σελιλόιντ είχε πάρει μέρος στην Μεξικανική Επανάσταση, φυλακίστηκε και δραπέτευσε για Αμερική – κατάφερε και δημιούργησε κάμποσους μύθους γύρω από το όνομά του. Γνωστός από τα περάσματά του στις ταινίες του Πέκινπα, όπου από τη μια ζήταγε να του φέρουν το κεφάλι του Αλφρέντο Γκαρσία, από την άλλη πρότεινε στον σκηνοθέτη – πριν φορέσει τη στολή του Στρατηγού Μαπάτσι – να ξεκινήσει την εναρκτήρια σκηνή της Άγριας Συμμορίας με τα μυρμήγκια που την πέφτουν στον σκορπιό, διότι ήταν ένα παιχνίδι που έπαιζε μικρός με τους φίλους του, και από την τρίτη να υποδύεται τον Πάκο, στο Πατ Γκάρετ και Μπίλι δε Κιντ, ο Εμίλιο Φερνάντες υπήρξε σκηνοθέτης με την δική του εκδοχή στο Μαργαριτάρι του Τζων Στάινμπεκ, καθώς και σε πάνω από 40 ταινίες που τον καθιέρωσαν ως έναν από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της χώρας του.
Ο μύθος που λέει ότι αυτός είναι το μοντέλο που είχε ποζάρει για να δημιουργηθεί το χρυσό αγαλματάκι, το οποίο βάφτισαν Όσκαρ – δεν έχει, βέβαια, εξακριβωθεί αλλά αποτελεί το νούμερο ένα μυστήριο γύρω από την φιγούρα του. Το ότι τράβηξε όπλο και καθάρισε έναν αγρότη για κάποια διαφωνία και ύστερα πήγε φυλακή για έξι μήνες, είναι πέρα για πέρα αληθινό όπως και το ότι ξαναμπήκε μέσα, επειδή εξαιτίας ενός ατυχήματος δεν κατάφερε να παρουσιαστεί στον επιτηρητή του, μιας και είχε βγει έξω με τον όρο να παρουσιάζεται μια φορά την εβδομάδα στο αστυνομικό τμήμα.
Πυροβόλησε ή δεν πυροβόλησε, τώρα, κάποιον κριτικό κινηματογράφου στο κεφάλι; Σύμφωνα με μαρτυρίες του ηθοποιού Alfonso Arau (δες και πάλι την Άγρια Συμμορία όπως και το El Topo του Γιοντορόφσκι), ο Φερνάντες συνήθιζε μετά το πέρας κάποιας του ταινίας να καλεί στην έπαυλή του για δείπνο τους πιο επιφανείς κριτικούς κινηματογράφου. Σε ένα από αυτά τα πάρτι, αφού τους τάισε αλλά πολύ περισσότερο τους πότισε για τα καλά με άφθονη τεκίλα και ουίσκι, τους πρόβαλε την τελευταία του ταινία και ύστερα τους ξεμονάχιασε έναν – έναν για να του πουν την άποψή τους. Μες στην ευφορία που τους προκαλούσε ο δαίμονας στο μπουκάλι, οι κριτικοί έλεγαν αυτά που ήθελε να ακούσει ο επιβλητικός El Indio (παρατσούκλι, λόγω της Ινδιάνικης καταγωγής απ’ τη πλευρά της μητέρας του) εκτός από έναν που προτίμησε να πει μπροστά στο τραπέζι της ευωχίας αυτό που πραγματικά πίστευε. Μετρώντας τα λόγια του και μέσα σε ευγενική διάθεση, ο κριτικός ομολόγησε στον Φερνάντες πως η ταινία ήταν αρκετά μελοδραματική και κατώτερη του μεγέθους άλλων σκηνοθετικών δουλειών του. Σαστισμένος και κάπως μπερδεμένος ο Φερνάντες, (βάλε και πιωμένος), θεώρησε την όλη κατάσταση ως μεγάλη ασέβεια προς το πρόσωπό του, καθώς και στη φιλοξενία που προσέφερε στον καλεσμένο. Σήκωσε λοιπόν το σακάκι του, τράβηξε το ρεβόλβερ του και φύτεψε τον κριτικό στο χορτάρι της έπαυλης.
Για άλλη μια φορά ο El Indio πέρασε τη σιδερένια πόρτα της φυλακής, εξέτισε μειωμένη ποινή και μέσα στην ψειρού του φερθήκαν σαν να ήταν εθνικός ήρωας, όχι επειδή έσπερνε θάνατο, αλλά για την προσφορά του στην εξαγωγή του μεξικανικού κινηματογράφου και του παρελθόντος επαναστατικού βίου του. Το όνομα του κριτικού δεν το θυμάται κανένας, ενώ τα αίτια του θανάτου του Φερνάντες το 1986 – όχι επειδή είχε κουβαλήσει τρεις πουτάνες σπίτι, αλλά έπειτα από πτώση στην έπαυλή του (ξέρετε τί λένε από τί θα πάει ο γέρος) και από μια μόλυνση εξαιτίας μιας μετάγγισης αίματος σε κάποιο νοσοκομείο του Ακαπούλκο. Όπως και να ’χει, μύθοι και αλήθειες ακολουθούν το όνομα και την κληρονομιά του ακόμα και σήμερα, μπροστά και πίσω από τα σύνορα του Μεξικού και έναν από αυτούς τον έπλασε ο Σαμ Σέπαρντ στο παρακάτω απόσπασμα:
Ένας μελαχρινός άντρας που μοιάζει Απάτσι κάθεται απέναντί μου στο τραπέζι και μου συστήνεται: Ραούλ Καντάδο. Είναι βετεράνος κασκαντέρ, μα ο σκηνοθέτης του ‘χει δώσει ένα μικρό ρόλο στην ταινία σαν χάρη. Ο Ραούλ ξεκίνησε την καριέρα του ως ταυρομάχος στην Τιχουάνα, έπειτα έγινε κασκαντέρ και κάποια στιγμή έγινε αντικαταστάτης του φημισμένου Μεξικανού ηθοποιού – σκηνοθέτη Εμίλιο Φερνάντες – που έπαιζε τον Μαπάτσι στην Άγρια Συμμορία του Πέκινπα. Ο Φερνάντες απόκτησε άσχημη φήμη γιατί σκότωσε τρεις ανθρώπους στη ζωή του, ο τελευταίος ήταν ένας κριτικός που είχε το θράσος να του γράψει κακή κριτική. Καταπώς φαίνεται, ο Εμίλιο είχε μόλις αποφυλακιστεί μετά το δεύτερό του φόνο πήγε ίσια στο σπίτι του κριτικού, χτύπησε το κουδούνι, κι όταν εκείνος άνοιξε, τον πυροβόλησε στο κεφάλι. Σύμφωνα με τον Ραούλ, ο Φερνάντες εμφανιζόταν πάντα στα γυρίσματα μιας ταινίας μ’ ένα χαρτοφύλακα από δέρμα φιδιού που είχε μέσα το σενάριο, ένα μπουκάλι άσπρη τεκίλα και το 45άρι του. Η καριέρα του έληξε απότομα ένα βράδυ που κουβάλησε στο σπίτι του τρεις πόρνες και πρόσταξε τη γυναίκα του να τους μαγειρέψει. Τον πυροβόλησε στο λαιμό με το ίδιο του το πιστόλι.
Απόσπασμα μέσα από την ιστορία Παπάντλα του Σαμ Σέπαρντ και μέσα από το βιβλίο Διασχίζοντας τον Παράδεισο, σε μετάφραση Κατερίνας Τζωρίδου (εκδ. Καστανιώτης).
Γιάννης Ζελιαναίος
Γεννήθηκε το 1978. Εργάζεται στην Στέγη Bibliotheque. Συνεργάζεται με το Merlin’s Music Box. Βάζει μουσική στο Closer. Κυκλοφορεί τις φανζινατες εκδοσεις συλλεκτικου παραλογισμου ΚΑΖΑΝΑΚΙ. Έχει βγάλει πέντε ποιητικές συλλογές. Πιστεύει πως το φαΐ των θεών είναι τα μακαρόνια και του αρέσει το ρήμα βοτκάρω.
Γιάννης Ζελιαναίος
Γεννήθηκε το 1978. Εργάζεται στην Στέγη Bibliotheque. Συνεργάζεται με το Merlin’s Music Box. Βάζει μουσική στο Closer. Κυκλοφορεί τις φανζινατες εκδοσεις συλλεκτικου παραλογισμου ΚΑΖΑΝΑΚΙ. Έχει βγάλει πέντε ποιητικές συλλογές. Πιστεύει πως το φαΐ των θεών είναι τα μακαρόνια και του αρέσει το ρήμα βοτκάρω.
Γιάννης Ζελιαναίος
Γεννήθηκε το 1978. Εργάζεται στην Στέγη Bibliotheque. Συνεργάζεται με το Merlin’s Music Box. Βάζει μουσική στο Closer. Κυκλοφορεί τις φανζινατες εκδοσεις συλλεκτικου παραλογισμου ΚΑΖΑΝΑΚΙ. Έχει βγάλει πέντε ποιητικές συλλογές. Πιστεύει πως το φαΐ των θεών είναι τα μακαρόνια και του αρέσει το ρήμα βοτκάρω.
