Διανύοντας αισίως και δημιουργικά την όγδοη δεκαετία της ζωής του, ζωή να ‘χει, ο Δημήτρης Πουλικάκος, ο Μήτσος, ο Πουλίκας, ο θείος Νώντας, τα έχει πει (σχεδόν) όλα σε συνεντεύξεις και δηλώσεις. Όλοι ξέρουμε ποιος είναι και τον αγαπάμε όπως και για αυτό που είναι, όπως υπάρχουν κάποιοι που τον μισούν για τους ίδιους ακριβώς λόγους.
Το Φρυκτωρίες ή Πόσο ζουν οι μύγες; είναι το αναγκαίο συμπλήρωμα μιας πολύχρονης καριέρας στη μουσική, στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση και, γιατί όχι, στη λογοτεχνία. Εδώ ο αναγνώστης θα βρει μεταφράσεις, πεζά, ποιήματα, αδημοσίευτα κείμενα, και στίχους τραγουδιών του Πουλικάκου από τη δεκαετία του ‘60 μέχρι τις μέρες μας, συν μια συνέντευξή του, και για άλλη μια φορά θα θαυμάσει πόσο μπροστά υπήρξε ο άνθρωπος αυτός σε σχέση με την εποχή του. Δεν είναι και λίγο να μεταφράζεις και να δημοσιεύεις κείμενα των Γκίνσμπεργκ, Μπάροουζ, Χάξλεϊ, Αραμπάλ, Λοτρεαμόν και άλλων στην προ-Χούντας εποχή που είναι ζήτημα αν οι συγγραφείς αυτοί ήταν γνωστοί σε μια χούφτα ανθρώπων στην Ελλάδα.
Αυτό που απομένει και ελπίζω ότι ο Μήτσος θα έχει μεριμνήσει, είναι μια αυτοβιογραφία ή, έστω, κάποια βιογραφία, επειδή όλα αυτά που περιέχονται στο Φρυκτωρίες θα παρουσιάζονταν σε μια επεξηγηματική μορφή, διανθισμένη με λεπτομέρειες από τον βίο και πολιτεία κάποιου που φρόντισε από νωρίς να φάει τη ζωή με το κουτάλι και βούτηξε με το κεφάλι σε περιπέτειες χωρίς να φοβάται την κριτική.
(Απόσπασμα)
«…Οι πιτσιρικάδες λοιπόν της Κατοχής ―αδέσποτοι και µη― αντιµετώπιζαν τα στρατά της Κατοχής (και τους Ναζήδες και τους Εγγλέζους) µε κάποιον φόβο πάντα, τον οποίον όµως υπερέβαινε το πνεύµα αντιλογίας τους, το θράσος τους, η τόλµη τους και το υπέροχο µεσογειακό χιούµορ τους! «Κλά(ι)ν µάι(ν) πουτς» λέγανε στον Γερµαναρά, που έβλεπε διασκεδαστικά τον µικρό που προσπαθούσε να µιλήσει γερµανικά. Πού να ’ξερε τι του έλεγε ο µικρός. Στους Εγγλέζους λέγανε: «Τρυκ µάι φορτ!» (ελαφρά παραφθορά του «drink my fart»). Βέβαια, οι Άγγλοι, άµα δεν τους λες τα πράγµατα µε ακριβώς την πρέπουσα εγγλέζικη προφορά δεν καταλαβαίνουν τι τους λες, οπότε το εξελάµβαναν κι αυτοί ως γραφικό και κέρναγαν τους πιτσιρικάδες καµιά σοκολάτα ή κανα τσιγαράκι ―έτσι και λίγο αργότερα που πλάκωσαν και οι Αµερικανοί, µε τσίχλες bazoukas, σοκολάτες και τσιγαράκια Lucky Strike! Εν τω µεταξύ, καθώς µεγάλωναν οι πιτσιρικάδες ―«απελευθέρωση»― αυξήθηκαν και οι φιλοδοξίες και οι ανάγκες! Καµιά φορά, τ’ Αµερικανάκια που κυκλοφορούσαν ―ως τουρίστες ουσιαστικά― στο κέντρο της Αθήνας ή του Πειραιά, µε τη φωτογραφική µηχανή κρεµασµένη στον ώµο (πρωτόγνωρο πράµα για την εποχή), άνοιγαν την όρεξη στους προγόνους (;) ας πούµε των τσαντάκηδων, και όπου πιτσιρικάς τις, τρέχοντας, άρπαζε τη µηχανή και χανόταν στα στενά γύρω από την οδό Αθηνάς. Από κει ξεκινά και η έκφραση «Αµερικανάκια είµαστε;», και διότι γενικά οι Αµερικάνοι ήσαντε αδαείς (κι ακόµα είναι ―χαρακτηριστικό είναι το όνοµα που έχουν δώσει στο υπουργείο τους των Εξωτερικών: «foggy botton» ―οµιχλώδης βυθός) και ευκολόπιστοι, εύκολο να τους «δουλεύεις». Και βέβαια, ένα τραγουδάκι που είχαν σκαρώσει και οι κατοχικοί ―αδέσποτοι και µη― πιτσιρικάδες για τον επί κεφαλής των αγγλικών στρατευµάτων στη χώρα µας, τον στρατηγό Scobby! Ένα boogie (αυτό το µάθαµε αργότερα), λούπα σε δυο ακκορντάκια, Ντο και Φα:
”Το πουλί του Σκόµπυ, που είναι κόµποι-κόµποι
κι αν λυθούν οι κόµποι, θα φανεί του Σκόµπυ”.
Το βιβλίο του Δημήτρη Πουλικάκου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Opportuna.
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξιν και κατ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξην και καθ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξην και καθ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
